ตอนที่ 7 : เปี๊ยก“พี่นิวจะซื้ออะไร” จุกเดินตามผมอยู่ในห้างแห่งหนึ่ง เมื่อผมชวนน้องออกมาทานข้าวด้วยกัน วันนี้หมอวินกลับบ้าน ผมจึง
ไม่ต้องแวะไปหา
“เครื่องทำแซนวิช”
“แบบเซเว่นเหรอพี่นิว”
“ใช่แบบนั้นแหละ” ผมกลัวหมอวินจะเบื่อแซนวิชแบบเดิมๆ เลยคิดจะทำแบบอื่นดูบ้าง
“ทำงานกับหมอวินนี่ดีจังเลยนะพี่ ผมอยากทำบ้างจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระแม่” ผมหันไปมองจุก อยากแบ่งเงินให้น้องครึ่งนึง
แต่ผมก็ไม่มีงานให้จุกช่วยทำ ลำพังตัวผมยังรู้สึกบ่อยๆ ว่าเหมือนได้เงินใช้ฟรีๆ เพราะการขับรถให้หมอวิน
ไปทำกับข้าวให้ หรือไปนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนล้วนเป็นสิ่งที่ผมอยากทำทั้งนั้น ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นงานเลยสักนิด
“นึกว่าใคร” เสียงทักที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ผมต้องละความสนใจจากจุก หันกลับไปมอง
“สวัสดีครับคุณแคร์ คุณแป๋ม” ผมทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“มาทำอะไร แถวนี้ไม่มีนาให้ไถนี่” เสียงหัวเราะของคุณแป๋มทำเอาจุกตั้งท่าจะเดินเข้าหา จนผมต้องดึงแขนเอาไว้
“ผมมาทานข้าวกับน้องครับ” ผมไม่ได้แนะนำจุกให้ใครรู้จัก เพราะคิดว่าคงไม่มีใครอยากรู้
“ที่ไหน มีเงินพอเหรอ เตือนด้วยความหวังดีนะ ร้านในห้างแบบนี้ขืนเดินทะเล่อทะล่าเข้าไป จะไม่มีปัญญาจ่าย”
“ผมทราบครับ ไม่เข้าหรอก ผมไม่ชอบทำตัวสุขสบายแล้วให้พ่อแม่ไถนามาเลี้ยง”
“นี่แกด่าฉันเหรอ”
“เปล่าครับ ผมพูดถึงพ่อแม่ตัวเอง หรือพ่อแม่คุณแคร์ก็ไถนาเหมือนกันครับถึงถามผมแบบนี้”
“ไอ้..ไอ้..”
“นิว” ผมหันไปตามเสียงเรียกอีกครั้ง ถ้าโลกจะบังเอิญขนาดนี้ ผมจะลงทุนซื้อลอตเตอร์รี่เผื่อจะถูกรางวัลกับเขาบ้าง
“หึ ทำเป็นปากดี ที่แท้ก็มีคนเลี้ยง คิดอยู่แล้วว่าท่าทางอ่อนแอ่น ตามเกาะหมอวินเป็นปลิง ที่แท้ก็เด็ก...”
เด็กขายผมต่อให้ได้ครับ พูดขนาดนี้
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คนมาใหม่ สะกิดให้จุกไหว้ด้วย
“มากับเพื่อนเหรอ”
“ป....” ผมกำลังจะพูดว่าเปล่าครับ แต่คุณแคร์ขัดผมขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่ใช่”
“สวัสดีค่ะ” คุณแป๋มรีบทักทาย สงสัยหน้าตาจะถูกใจ เพราะเล่นยิ้มจนตาเยิ้ม
“สวัสดีครับ”
“ผมมาสองคนกับน้องครับพี่ลม มาทานข้าวกับซื้อของ”
“แล้วทานกันหรือยัง”
“ยังครับ”
“พี่ก็ยัง ถ้าอย่างนั้นทานด้วยกันไหม พี่เลี้ยงเอง”
“เอ่อ..” ผมกำลังตัดสินใจว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณแคร์ดังขึ้นในลำคอ
“สนใจไปทานด้วยกันไหมครับ” พี่ลมหันไปถามคนที่ยืนอยู่ด้วย
“ไปค่ะ” ไม่ไป” คุณแคร์พูดเสียงดังกลบเสียงคุณแป๋ม
“จ่ายเองได้ค่ะมีเงิน อย่างแคร์ไม่ต้องให้ผู้ชายคอยเลี้ยงเหมือนบางคน เตือนด้วยความหวังดีนะคะว่าบางคนชอบเกาะแข้ง
เกาะขาผู้ชายรวยๆ ระวังไว้นิด”
“ปากหมา”
“เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่”
“ทำไมป้า หน้าก็แก่ ปากก็เหม็น เห่าอยู่ได้”
“หึหึ” ในขณะที่ผมกำลังกลุ้มใจกับศึกระหว่างคุณแคร์กับจุกที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า พี่ลมก็เอาแต่หัวเราะท่าทางสบายใจ
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”
“ผม?” พี่ลมยกนิ้วขึ้นชี้ตัวเอง
“หึ ก็สมควรแล้วที่เป็นพวกเดียวกัน” คุณแคร์พูดลอยๆ แต่มองเหยียดด้วยหางตาให้รู้ว่าพูดถึงใคร
“ปากอย่างป้าก็สมควรแล้วที่ไม่มีใครคบ นอกจากป้าเหนียงเหี่ยวที่ยืนข้างๆ”
“พอ” พี่ลมยกมือขึ้นปรามจุก ที่ทำหน้าฮึดฮัดหันมาไม่พอใจพี่ลมแทน
“ผมขอโทษแทนน้องด้วย ถ้าไม่มีธุระกับนิวแล้วก็เชิญครับ” หน้าพี่ลมยังคงมีรอยยิ้มหล่อเหลาประดับอยู่
“มารยาททราม” เสียงเบาๆ ดังมาจากคุณแคร์ที่ยังไม่ลดดีกรีความโกรธลง
“แชะ” จู่ๆ คุณแคร์ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นกดถ่ายรูปผมกับพี่ลม ตอนที่พี่ลมโอบมืออยู่บนไหล่ของผมพอดี
“หึ ต่อไปก็อย่าหวังจะทำหน้าซื่อหลอกหมอวินได้อีก” คุณแคร์พูดพร้อมกับทำอะไรบางอย่างกับหน้าจอโทรศัพท์
“ทีนี้จะทำยังไงล่ะนิว ฉันส่งรูปให้หมอวินแล้ว มาดูกันไหมว่าพรุ่งนี้ยังจะชูคอเสนอหน้าไปหาหมอวินได้อีกหรือเปล่า"
“หมอวิน?” พี่ลมหันมามองหน้าผม
“ครับ” ผมตอบคำถามที่มีแค่ผม จุกและพี่ลมที่รู้
“ฮ่าๆ คนรวยที่บอกว่านิวเกาะแข้งเกาะขาน่ะเหรอ”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ
“โทษนะครับ น้องชื่ออะไรนะ” พี่ลมหันไปถามคุณแคร์
“แคร์ แต่อย่ามาเรียกว่าน้องฉันไม่ใช่ญาตินาย”
“ครับคุณแคร์ ไม่ใช่ญาติก็ไม่ใช่ ผมแค่จะบอกว่าไหนๆ ก็ส่งรูปให้หมอวินแล้ว จะเป็นพระคุณมากถ้าจะพิมพ์ไปให้ด้วยว่า
เย็นนี้พี่ชายหมอวินจะไม่กลับไปทานข้าวที่บ้าน เพราะจะพาเด็กน่ารักไปทานแทน ฝากบอกแม่กับพ่อให้ด้วย”
“พี่..พี่ชาย..พี่ชายเหรอค่ะ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณแคร์รู้จักวิน เลยไม่ได้แนะนำตัว ผมลมพี่ชายหมอวินครับ อยากจะยินดีที่ได้รู้จักแต่คุณแคร์คงไม่อยากรู้จัก
คนอย่างพวกผมเท่าไหร่ ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเถอะนิว
“ครับ สวัสดีครับคุณแคร์ คุณแป๋ม” ผมยิ้มให้กับสองสาวที่ยืนนิ่งขาแข็งไปแล้ว
“แบร่ สมน้ำหน้ายายป้าหน้าแหก” จุกยังไม่วายทิ้งทวนก่อนวิ่งมาจับแขนผมเดินนำลิ่วไปก่อนพี่ลม
“พี่นิวผมขอโทษ มันทนไม่ไหวจริงๆ” พอเดินห่างพี่ลมพอสมควรแล้ว จุกก็รีบขอโทษผม
“ขอโทษทำไม” ผมยกมือขึ้นลูบหัวของจุก
“ก็ผมเสียมารยาท พี่นิวก็ห้ามแล้วแต่ผมไม่ฟัง” จุกพูดเสียงอ่อย สำนึกผิดเต็มที่
“ใช่เสียมารยาท นี่เป็นที่สาธารณะไม่ใช่ที่ๆ ควรมายืนเถียงกัน แต่เรื่องผิดจุกไม่ผิดหรอก เขาด่ามาจุกก็ด่ากลับ
มันก็แค่นั้น”
“อ้าว ถ้าไม่ผิดแล้วทำไมพี่นิวไม่ด่าป้ามหาประลัยนั่นล่ะ ปล่อยให้ด่าพี่นิวอยู่ทำไมครับ”
“พี่ไม่ได้โกรธนี่ สงสารเสียมากกว่า”
“สงสาร?”
“ใช่ ท่าทางชีวิตคงไม่ค่อยมีความสุข ปล่อยให้ได้ระบายบ้างเถอะ เดี๋ยวคุณแคร์จะอกแตกตายเสียก่อน”
“ฮ่าๆๆ พี่นิวพูดอย่างนี้ผมเห็นภาพเลย ป้าแกคงระเบิดบึ้ม”
“นั่นสิ แต่นี่ดูท่าจะหนักกว่าเก่า”
“หึหึ” เสียงหัวเราะที่ดังระยะใกล้ๆ ทำให้ผมกับจุกหันไปมองพร้อมกัน ถึงเดินว่าพี่ลมเดินตามหลังมาติดๆ
“ร้ายไม่เบานะเรา”
“ผมสู้พี่ลมไม่ได้หรอกครับ” เห็นลีลาเมื่อกี้นี้แล้วบอกได้คำเดียวครับว่าเหลือร้าย
“พี่......”
Rrrrrrrrrr
“เดี๋ยวนะ” พี่ลมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ผม
“ว่าไง”
“อยู่ห้าง นัดเด็กน่ารักมาเดินเที่ยว”
“อะไรนะ ให้กลับ? ฮัลโหล ฮัลโหล” ผมเห็นพี่ลมค่อยๆ ขยับโทรศัพท์ออกห่างจากหู ก่อนจะกดวางสาย สักครู่โทรศัพท์
ก็ดังใหม่อีกครั้ง แต่พี่ลมกลับปิดเสียงแล้วหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
“ไปทานข้าวกัน อยากทานอะไร พี่เลี้ยง”
“ไม่เป็นไรครับพี่ลม ผมไม่อยากรบกวน”
“อย่าขัดผู้ใหญ่ ว่าไงเปี๊ยกอยากกินอะไร”
“ใครเปี๊ยก”
“จุก” ผมรีบทำเสียงดุ เมื่อจุกทำท่าจะปีนเกลียวพี่ลมอีกคน
“ก็พี่นิวดูเขาเรียกผมสิ”
“พี่ลมไม่ใช่เขา เรียกสิ” คนโตกว่าก็ไม่ยอมหยุด ท่าทางสนุกที่ได้แหย่น้องชายผม ทำไมมาเดินห้างคราวนี้มีแต่คนจะตีกัน
“พี่นิว เราไปกินข้าวกันเองเถอะ ซื้อของเสร็จไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ซอยข้างๆ นี่ก็ได้ ผมรู้จักร้าน อร่อยดี”
“นิวชอบทานอาหารญี่ปุ่นไหม หรืออยากทานอาหารฝรั่ง”
“คือ...” ผมชักหัวหมุนนั่นก็น้อง นี่ก็พี่หมอวิน ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
Rrrrrrrrrrrr
เสียงระฆังคือเสียงสายเรียกเข้าของผม ผมแอบถอนใจโล่งอกที่ยังไม่ต้องตัดสินใจ รีบยกโทรศัพท์ขึ้นรับ
“สวัสดีครับ”
“อยู่ไหน”
“อยู่ห้าง XXX ครับ”
“ไปทำอะไร”
“ซื้อของกับทานข้าวครับ”
“เสร็จหรือยัง”
“ยังครับ”
“วันหลังค่อยไปซื้อใหม่ แม่บ้านไม่ได้ไปทำความสะอาดห้องที่คอนโด คืนนี้ฉันจะกลับ ไปทำให้ที”
“ตอนนี้เหรอครับ”
“ใช่ ทำไม ติดอะไรงั้นเหรอ”
“เปล่าครับ เดี๋ยวผมทานข้าวเสร็จแล้วจะรีบไป”
“ซื้ออะไรเข้าไปทานที่ห้อง ไม่อย่างนั้นห้องจะเสร็จไม่ทันฉันกลับ”
“เอ่อ..” ผมกำลังจะบอกว่ามันไม่เห็นต่างกันตรงไหน แต่อีกฝ่ายพูดต่อเสียก่อน
“แค่นี้นะ รีบกลับล่ะ” แล้วสายก็ถูกวางไป ผมได้แต่มองโทรศัพท์งงๆ
“ไง งานเข้าเหรอเรา”
“ครับ หมอวินให้ไปทำความสะอาดที่คอนโด “
“ฮ่าๆๆ” ดูเหมือนพี่ลมจะชอบใจอะไรบางอย่าง เอาแต่หัวเราะไม่หยุด จนผมกับจุกต้องหันมามองหน้ากัน
“แล้วเอาไง จะกลับเลยไหม” พอพี่ลมหยุดหัวเราะได้ถึงถามผมต่อ
“ไม่ล่ะครับ ผมบอกจุกแล้วว่าจะพาน้องมาทานข้าว ก็ต้องรักษาคำพูดก่อน ยังไงก็ใช้เวลาพอๆ กัน
เดี๋ยวเสร็จแล้วค่อยไป”
“มันต้องให้ได้อย่างนี้ ไปกันเถอะพี่เลือกร้านให้เอง”
“พี่นิว” จุกประท้วงผม แต่ผมทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เมื่อพี่ลมใช้วิธีกอดไหล่ ดึงผมให้เดินตามไปด้วย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“มาช้า” ผมสะดุ้งโหยง เมื่อเปิดประตูห้องที่คอนโดเข้าไป เจอหมอวินนั่งอยู่
“ทำไมหมอวินมาเร็วจังครับ ไหนบอกว่าจะอยู่ทานข้าวกับที่บ้านก่อน”
“ไม่ใช่ธุระของนาย”
“เฮ้ ใจเย็นๆ น่า หงุดหงิดอะไรนักหนา” พอหมอวินเห็นคนที่เดินตามหลังผมมาถึงกับหน้าบึ้ง
“มาทำไมลม”
“ก็แวะมาช่วยนิวทำความสะอาดห้องที่...ไม่สกปรก...ไม่รก..ไม่มีฝุ่น..แม้แต่นิดเดียว”
“ห้องปิดไว้ก็แบบนี้”
“อืมม คงอย่างนั้น” ผมมองสองพี่น้องสบตากัน คนหนึ่งทำหน้าเจ้าเล่ห์ อีกคนทำหน้าหงุดหงิด
“หมอวินสวัสดีครับ”
“หือ?” หมอวินดูแปลกใจที่เห็นหน้าจุกโผล่ออกมาจากหลังพี่ลม
“มาด้วยเหรอ”
“ครับ”
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมเห็นหมอวินกระพริบตานิดๆ เหมือนกำลังจูนสมอง แล้วอยู่ๆ หน้าก็ขึ้นสีเรื่อ
“หึหึ” ผมหันไปมองหน้าพี่ลม คนนี้ก็เอาแต่หัวเราะ
“นิวรู้ไหม เจ้านายเรามีนิสัยประหลาดอยู่อย่างนะ” พี่ลมเดินลงไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ หมอวิน แถมหยิบแก้วไวน์ของน้องชาย
ขึ้นมาดื่ม
“ลม!!”
“ตั้งแต่เด็กๆ หมอนี่มีนิสัยหวงของ ไม่ใช่ทุกอย่างใครจะเอาอะไรไปก็ได้ไม่เคยสน แต่ห้ามแตะของรักของหวง
ตอนเด็กๆ ก็ตุ๊กตาหมีที่ปู่ให้ โตมาหน่อยก็ลูกหมา ตอนนี้ก็.....”
“ลม!! กลับได้แล้ว” ผมยังฟังไม่ทันจบ หมอวินก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน แถมจ้องตาพี่ชายเขม็ง อีกฝ่ายยักไหล่ ไม่มีทีท่า
ว่าจะทำตาม
“ยัง ต้องรอให้นิวเสร็จงานก่อนว่ะ จะไปส่งที่วัด”
“ไม่ได้เอารถมาเหรอ” หมอวินหันมามองหน้าผม
“เปล่าครับ” ถ้าเป็นวันที่แน่ใจว่าหมอวินจะไม่เรียกใช้ ผมจะไม่ใช้รถเพื่อประหยัดน้ำมัน อีกอย่างมันไม่ใช่รถของผม
“ทำไมถึงดื้อแบบนี้ พูดอะไรไม่เคยฟัง รถมีให้ใช้ก็ใช้”
“ผมนั่งรถเมล์ได้ครับ น้ำมันมันแพง เป็นห่วงรถด้วย”
“ไม่เถียงสักวันจะได้ไหม ลมกลับไปก่อน เดี๋ยวจะไปส่งเอง”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม” แปลกที่คราวนี้พี่ลมยอมลุกขึ้นแต่โดยดี
“เปี๊ยกกลับเลยไหม เดี๋ยวไปส่งให้ก่อน”
“ผมจะกลับพร้อมพี่นิว”
“จะอยู่รอทำไม เป็นเด็กเป็นเล็ก รีบกลับไปอาบน้ำอ่านหนังสือ”
“ผมไม่ใช่เด็ก”
“เด็ก ตัวกระเปี๊ยกเดียว กลับได้แล้ว ไป” ผมเห็นจุกฮึดฮัด แต่โดนพี่ลมล็อคคอเข้าวงแขน ลากจะให้ออกไปพร้อมกัน
“พี่นิว พี่นิว”
“พี่ลมครับ” ผมพยายามจะห้ามเอาไว้
“พี่ไปส่งเอง ไม่ต้องห่วง เราอยู่ทำงานไปเถอะ เผื่อดึกจะได้ไม่ต้องกังวลว่าเอาน้องมาด้วย”
“อ่า..ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณครับ จุกกลับกับพี่ลมนะเดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จจะตามไป”
“พี่นิว ไม่เอา” มีแต่เสียงร้องแต่ตัวของจุกโดนพี่ลมหิ้วออกไปแล้ว ผมหวังว่าจะไม่ตีกันตายในรถเสียก่อนนะ
“จะยืนอีกนานไหม”
“ครับ? อ๋อ เดี๋ยวผมเริ่มทำเดี๋ยวนี้เลยครับ หมอวินอยากพักแล้วใช่ไหม”
“ไม่ต้อง” หมอวินหยุดไปนิดนึง ก่อนจะพูดต่อโดยไม่ยอมมองหน้าผม
“ไปทำอะไรง่ายๆ มาให้ทานก็พอ”
“อ้าว หมอวินยังไม่ได้ทานเหรอครับ”
“หมานิว”
“ครับๆ ไปทำเดี๋ยวนี้แหละ นั่งรอแป๊บเดียว อย่าเพิ่งโมโหหิวนะครับ ผมทานไม่อร่อยหรอก”
ผมแซวหมอวินเล่นๆ เห็นทำหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อผม แต่คนฟังกลับชะงักกึก จากที่เหมือนจะพูดอะไรก็หยุดไป
เฉยๆ
“หมอวินครับ” ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ ถึงเพิ่งเห็นว่าคุณชายหมอหน้าแดง
“จะพูดอีกนานไหม”
นั่นไง สงสัยจะหิวจัด ผมเลยรีบเผ่นเข้าห้องครัว เปิดตู้เย็นหาอะไรทำให้คุณชายหมอผู้หิวโหยทาน
ว่าแต่ ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี ไหนว่าจะกลับพรุ่งนี้ไง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
** ตอนนี้เนื้อหาไม่มีอะไรมาก ขอใช้เป็นตอนเปิดตัวคู่รองก่อนนะคะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232731 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก