ตอนที่ 10 : ร้ายเหลือเป็นความตื่นตาตื่นใจของสมาชิกในชมรมฟื้นผืนป่า เมื่อสามทหารเสือของคณะแพทย์ฯ มาเยือนถึงถิ่น
รอบๆ ตัวราวกับมีออร่าสีรุ้งฟุ้งกระจายจนคนมองตาพร่า พี่โอ้ตถึงกับต้องยกมือขึ้นบังตาไว้
“กูนึกว่าความจนความรวยแบ่งกันที่ฐานะเพิ่งรู้ว่าแค่ยืนข้างกันก็แบ่งได้แล้ว”
“จริง กูเห็นด้วย มึงดูนี่” ว่าแล้วพี่ตุลย์ก็จัดการผลักคุณพู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้ถลาไปทางสามทหารเสือ
“มึงเห็นไหมโอ้ต รวยเหมือนกันแต่อย่างกับคุณชายกับคนใช้”
“ไอ้พี่ตุลย์” คุณพู่ที่ถลาไปไหลายก้าวกว่าจะตั้งหลักได้ หันกลับมาแยกเขี้ยวใส่คู่ปรับ สองคนนี้ไล่กัดไล่เตะ
กันได้ทั้งวันครับ พวกผมเห็นจนไม่มีใครคิดจะห้ามแล้ว
“พี่โอ้ต ไหมขอเป็นคนดูแลกับรันคิวนักร้องนะคะ”
“กูบอกมึงแล้วมหาว่าด้านได้อายอด หัดเรียนรู้จากไหมมันบ้าง” คุณพู่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ พอเห็นคุณไหมเดินมา
ก็เลิกสนใจพี่ตุลย์ทันที อ้อ ผมลืมบอกไปว่าคุณพู่เป็นทอมที่ปากร้ายจนผู้หญิงยังอายครับ
“ดีเลยไหม” คราวนี้คุณพู่พูดด้วยเสียงดังปกติ เพราะตั้งใจพูดกับคุณไหมโดยตรง
“เท็นยังไม่มา ไปตามหน่อยสิ จะได้เริ่มซ้อมกับนักดนตรี”
“แต่..”
“แต่อะไร ไหมอาสาเอง คนอื่นเขาก็มีหน้าที่ต้องทำ จะมารุมดูแลนักร้องหมดทุกคนได้ยังไง หรือถ้าไหมไม่อยากไปตาม
ก็เปลี่ยนหน้าที่ เดี๋ยวพู่หรือมหาทำแทน”
“ไม่ต้อง เราไปตามเอง” คุณไหมสะบัดหน้าพรืดใส่คุณพู่ อีกฝ่ายไม่รู้สึกรู้สมมีหน้าหันมายักคิ้วให้ผม
“คุณพู่ไม่น่าไปแกล้งคุณไหมเลยครับ”
“หมั่นไส้ เห็นยังกรี๊ดกร๊าดเท็นอยู่แหมบๆ พอคุณชายหมอมา เปลี่ยนใจไวอย่างกับเปลี่ยนรองเท้า”
“เอ่อคุณพู่ครับเปรียบกับอย่างอื่นดีกว่าไหมครับ” ผมนึกภาพคุณชายหมอกับน้องเท็นเป็นรองเท้าไม่ออกครับ
เพราะคนนึงก็เป็นถึงคุณชายหมอผู้โด่งดังของมหาลัย อีกคนก็เป็นเดือนคณะผมปีนี้ เป็นรุ่นน้องที่หน้าตาและฐานะดี
พอจะเป็นศักดิ์เป็นศรีของคณะได้อย่างไม่อายใคร
“ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงกับรองเท้าเป็นของคู่กัน และรองเท้าหนังกำลังเดินมา รองเท้าผ้าใบอย่างกูขอชิ่งก่อน” คุณพู่รีบส่งสัญญาณ
เมื่อหมอวินเดินเข้ามาใกล้ ทิ้งให้รองเท้าแตะอย่างผมยืนรับหน้าอยู่คนเดียว
“นิว”
“ครับ”
“วันนี้ขับรถฉันกลับ”
“ให้ผมเอารถหมอวินกลับวัดเหรอครับ ไม่เอาผมกลัว” ผมเบิกตากว้าง รถที่หมอวินให้ผมใช้ผมก็กังวลแล้วกังวลอีก
ขืนเป็นรถคันที่หมอวินขับ สงสัยผมคงต้องนอนเฝ้าที่รถถึงจะสบายใจ
“ไมใช่”
“อ้าว” บอกเองว่าให้ผมขับรถตัวเองกลับ แล้วมาบอกว่าไม่ใช่ สมการนี่ท่าทางผมจะถอดผิด คุณชายถึงทำหน้าขัดใจ
อยู่แบบนี้
“ขับรถไปส่งฉันที่คอนโด”
“อ้อ ได้ครับ อ๊ะ..แต่ผมต้องอยู่ช่วยเก็บงานให้เสร็จก่อน หมอวินจะรอไหวหรือครับ”
“ไหว ฉันขี้เกียจขับรถกลับ”
“ได้ครับ ผมจะพยายามเร่งมือจะได้เสร็จไวๆ “
“พี่นิว ผมช้านิดช้าหน่อยถึงกับต้องส่งคนไปตามเลยเหรอครับ” คุณชายหมอหันไปมองตามเสียง ก่อนหันกลับมาจ้องหน้า
ผม ในคณะก็มีแต่น้องเท็นนี่แหละครับที่เรียกผมด้วยชื่อเล่นจริงๆ นอกนั้นส่วนใหญ่เรียกผมว่าหมาหรือพี่มหา
“พี่พู่ตามครับไม่ใช่พี่”
“พี่พู่ผมเดินมาเกือบถึงหน้าห้องชมรมแล้ว ไม่สายครับผม” เท็นตะโกนบอกคุณพู่ที่เดินไปรวมกลุ่มเม้าท์อยู่กับพี่ตุลย์พี่โอ้ต
“อยู่ทำไมหน้าห้องชมรม ทำไมไม่อยู่บนตึกเรียนโน้น”
“แหมพี่พู่ผมช้านิดช้าหน่อยประชดใหญ่” ผมว่าคุณพู่ไม่ได้ประชดหรอกครับ คงอยากให้อยู่บนตึกจริงๆ คุณไหมจะได้กลับมาช้าๆ
“สวัสดีครับผมเท็น เรียนปีหนึ่ง พี่หมอวินใช่ไหมครับ” เท็นหันกลับมาสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างผม
“ครับ”
“เท็นไม่ได้อยู่ชมรมนี้ครับ แต่น้องเป็นเดือนคณะ เลยขอให้มาช่วยด้วยอีกแรง” ผมแนะนำเท็นให้หมอวินรู้จักคร่าวๆ
“สำหรับพี่นิว ได้เสมอครับ” เท็นวาดมือมากอดไหล่ผมและถือโอกาสใช้เป็นที่พักแขนไปในตัว ผมก็ปล่อยให้กอดไป
ชินเสียแล้ว เท็นเป็นเด็กน่ารัก อารมณ์ดี เข้ากับคนง่าย สนิทกับเขาไปทั่วคณะ ตอนประกวดก็ได้คะแนนไปอย่างท่วมท้น
“นิว”
“ครับ”
“ฉันลืมหยิบหนังสือมาจากในรถจะเอามาอ่านฆ่าเวลา ไปหยิบให้หน่อย” หมอวินยื่นกุญแจรถให้ผม
“เอาตอนนี้เลยหรือเปล่าครับ” คำถามง่ายๆ แต่หมอวินไม่ยักตอบ เอาแต่มองผมตาเขียวปั๊ด
“อ่า..ครับ” ผมรู้ทันทีว่าต้องไปเอาเดี๋ยวนี้
“เท็นซ้อมไปก่อน เดี๋ยวพี่มา” ผมหันไปมองคนที่กอดไหล่อยู่
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้อง” เสียงเข้มของคุณชายหมอ ทำเอาเท็นหันมามองหน้าผมงงๆ
“เท็นอยู่ซ้อมเถอะเดี๋ยวทางนี้ตามตัว เห็นว่าต้องขึ้นก่อนผม”
“อ้อครับ”
“นิวไปได้แล้ว” คุณชายหมอไล่ผมอีกรอบ
“แต่..”
“นิว” ไม่รู้คุณชายหมอหงุดหงิดมาจากไหนครับ ช้านิดช้าหน่อยจะกินหัวผมท่าเดียว
“หมอวินยังไม่ได้บอกเลยครับว่าเล่มไหน แล้วรถจอดอยู่ที่ไหน ผมจะไปเอาถูกได้ยังไง”
“เล่มบนสุดวางอยู่เบาะหลัง รถจอดอยู่ที่จอดรถหลังตึก หาไม่ยาก” จากหน้าเขียวๆ ทำไมกลายเป็นแดงหว่า แต่เอาเถอะ
ไม่ใช่เวลามาสนใจสารทุกข์สุขดิบคุณชายหมอครับ วินาทีนี้ผมรีบไปหยิบหนังสือเอาตัวให้รอดจากพายุทอนาโดก่อนดีกว่า
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ได้แล้วครับ” ผมส่งหนังสือในมือให้หมอวิน
“ขอบใจ”
“นายสนิทกับเท็นเหรอ” คุณชายหมอพยักเพยิดไปทางน้องเท็นที่กำลังซ้อมอยู่เป็นคนแรก
“ก็สนิทนะครับ เท็นเป็นคนเข้ากับคนง่าย อัทธยาศัยดี ยิ้มแย้มแจ่มใส ใครๆ ก็ชอบ”
“ฉันดุมากสิ”
“เอ๋? “ งงสิครับ อยู่ๆ คุณชายหมอก็วกเข้าหาตัวเอง
“นายถึงไม่เคยทำตัวตามสบายเวลาอยู่กับฉัน”
“ก็หมอวินเป็นเจ้านาย” ผมจะบอกได้ยังไงครับ ว่าเพราะผมเกร็ง เวลาอยู่ใกล้คนที่ชอบทำอะไรมันก็กังวลไปหมด
กลัวทำผิดทำพลาดกลัวไม่ถูกใจ มันจะไปสบายๆ เหมือนอยู่กับคนที่ไม่คิดอะไรด้วยได้ยังไง
“หึ”
โอ๊ย มหาอย่างผมตายแน่ วันนี้คุณชายหมอของขึ้น ทำอะไรก็ไม่พอใจไปเสียหมด ตอนมาหน้ายังหล่อเป็นเทพบุตร
ยิ้มอย่างกับเจ้าชาย ทำไมปีศาจถึงสิงร่างเร็วนัก
“หมอวินร้อนหรือเปล่าครับ” สงสัยแอร์ชมรมจะไม่เย็น มันเก่าแล้วก็แบบนี้
“ไม่”
“หิวหรือเปล่าครับ” กลางวันกินข้าวมาหรือเปล่าหว่า หรือยุ่งจนไม่มีเวลา โมโหหิวแน่ๆ
“ไม่”
“งั้นหมอวินเป็นอะไรครับ” ถามมันตรงๆ นี่แหละ เดาไปก็ผิดอยู่ดี สมการอย่างหมอวินใช่ว่าจะแก้กันได้ง่ายๆ
“โง่”
อ้าววว ผมถึงกับเหวอหนัก ด่าผมแล้วเดินหนีไปเฉยเลย ผมเกาหัวแกร๊กๆ นึกไม่อออกว่าคุณชายหมอโมโหอะไร
หมาอย่างผมนักหนา
เดี๋ยวนะ! หมา...พี่ลมบอกว่าหมอวินหวงของ หรือว่า.....หมอวินกำลังหวงผม!!
“หมอวินครับ” ผมรีบวิ่งตาม เอื้อมมือไปคว้าเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ ดึงให้หยุดเดิน
“อะไรของนาย”
“ผมใส่ปลอกคอมาด้วยครับ” ผมหยิบสร้อยจี้พระอาทิตย์ขึ้นอวด
“นายก็ใส่อยู่ทุกวัน”
“นั่นสิครับ ถอดไม่ได้หรอกเพราะผมเป็นหมามีเจ้าของ” ผมส่งยิ้มให้หมอวิน เป็นรอยยิ้มของหมาที่มีให้กับเจ้าของ
หมอวินเผลอยิ้มตามผมก่อนหุบฉับ เอื้อมมือมาจับจี้พระอาทิตย์ที่อยู่ในมือผมไปดู ไล้นิ้วไปมาบนจี้
“สร้อยเส้นนี้เป็นของรักของหวงของฉัน เก็บมันไว้ให้ดีๆ”
“ครับผม” ผมรู้สึกหัวใจพองโต คิดเข้าข้างตัวเองว่าผมมีความสำคัญพอๆ กับสร้อย เป็นของรักของหวงของหมอวิน
“ไปทำงานเถอะ” หมอวินปล่อยสร้อยให้ตกลงกับคอ ความร้อนจากมือของหมอวินเหมือนสัมผัสอยู่บนอกผม
ตรงที่จี้พระอาทิตย์แตะอยู่ ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ครับ หมอวินก็สู้ๆ นะครับ”
“ฉันแค่มาร้องเพลงหาทุนไม่ได้จะไปสอบหรือไปรบ”
“แหะๆ “ ต้องจบประโยคแบบนี้ครับถึงจะเป็นหมอวินตัวจริง
แต่ผมก็ชอบครับ ผมชอบหมอวินที่เป็นแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมพิเศษกว่าใครๆ พิเศษที่ถูกดุอยู่ตลอดเวลานี่แหละ
และถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่คิดโกรธหรือเสียใจ คำตอบก็คือ ดูพี่ลมสิครับ โดนเหมือนกับผมไม่มีผิด ผมจึงคิดเอาเองว่า
เราคือกลุ่มคนที่หมอวินไว้ใจ มันพิเศษจะตายไม่ใช่หรือครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คนหรือมดวะ” คุณพู่บ่นไม่หยุด เพราะงานหนักกว่าที่คิดเป็นสองเท่า เก้าอี้ไม่พอเอย น้ำที่ขายหมดเอย ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด
พวกผมต้องวิ่งกันพล่านเพื่อจัดการปัญหาให้ได้
“หมดก๊อกนี้ไม่ขายแล้วนะพี่” คุณพู่ยื่นคำขาดกับพี่ตุลย์ เพราะพวกผมไปกว๊านซื้อน้ำผลไม้จากโรงอาหารมาจนเกือบถูกด่า
“หมดนี่ก็น้ำอัดลมแล้วกัน มหาไปซื้อจากเซเว่นมาสำรองไว้สักหน่อย ปล่อยให้คนหิวน้ำตายไม่ดีนะโว้ย” พี่ตุลย์ขู่คุณพู่
“ทำอย่างกับไม่มีมือมีตีนกัน” ยอมที่ไหนล่ะครับ เดี๋ยวไม่สมฐานะคู่ปรับ
“อ้าวๆ มาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ ไม่เคยได้ยินหรือไง แขกมาไม่มีน้ำท่าให้กินเสียหน้าหมด”
“เสียหน้าหมด หรือเสียดายตังค์ที่จะเข้าชมรมหะอีพี่ตุลย์”
“น้องมหาดูเพื่อนนะครับ คราวหน้าพามาอย่าลืมใส่ตะกร้อมาด้วย”
“พี่ตุลย์” แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิด ไล่เตะกันไปโน้นแล้ว เหลือผมเฝ้าบูทขายน้ำอยู่คนเดียว นี่แหละครับหน้าที่ความรับผิดชอบ
ของผมกับคุณพู่วันนี้ ขายน้ำผลไม้
ในงานมีซุ้มของทานเล่นอีกสามซุ้ม มีซุ้มของทอดพวกลูกชิ้นไส้กรอก ซุ้มขายเครป และซุ้มขายไอศกรีมตัก แต่ละคนมือเป็น
ระวิงเพราะคนมาล้นหลาม ต้องขอบคุณอานิสงค์ของผู้ชายหล่อ เพราะส่วนใหญ่เป็นสาวๆ ทั้งนั้น แม้แต่คุณแคร์ คุณแป๋ม
คุณรุ้งก็ยังมา
“มหา” คุณไหมเดินตรงรี่เข้ามาหาผม
“ครับคุณไหม”
“มหาสนิทกับหมอวินใช่ไหม”
“ใช่ครับ” ผมคิดว่าสิ่งที่หมอวินแสดงออกวันนี้น่าจะแปลว่าหมอวินยอมให้ผมสนิทด้วย ผมจึงตอบคุณไหมไปแบบนั้น
“รู้ไหมว่าตอนนี้หมอวินคบใครจริงจังอยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“งั้นเหรอ ยายนิลินเด็กบัญชีก็ไม่ใช่ใช่ไหม”
“ผมไม่แน่ใจนะครับได้ยินข่าวมาเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ใช่มั้งครับ” ผมไม่ได้ตัวติดกับหมอวินตลอดเวลา จึงไม่กล้าตอบ
เต็มปากเต็มคำ
“งั้นก็ดี เออ มหาไหมวานอีกอย่างสิ นะช่วยไหมหน่อย”
“อะไรครับ”
“ฝากเอาซองนี่ไปหย่อนในกล่องให้หน่อย ไหมจะเข้าประมูลถ่ายรูปกับหมอวินด้วย ไมอยากไปหย่อนเอง” ผมทราบว่าทำไม
คุณไหมถึงไปอยากไป เพราะคุณก้อยที่ดูแลการประมูลไม่ถูกกับคุณไหมสักเท่าไหร่
“ได้ครับ” ผมรับซองมาจากมือคุณไหม หน้าซองเขียนชื่อนามสกุลไว้เรียบร้อย
“ฝากด้วยนะมหา”
“ครับ”
“พู่มาแล้ว” คุณไหมรีบเดินออกจากซุ้มไปทันทีเมื่อคุณพู่เดินกลับมา
“ไหมมันมาเจ๋ออะไรวะ เห็นนั่งติดหมอวินไม่ขยับ นึกยังไงเดินมาถึงนี่”
“มาฝากให้เอาซองไปหย่อนให้ครับ” ผมชูซองในมือให้คุณพู่ดู กะจะขอตัวไปทำธุระให้คุณไหมเสียเลย
“ซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างนี้วะ กูกะแล้วเชียวว่าไหมต้องประมูลด้วย อีแรด”
“คุณพู่! ห้ามเรียกเพื่อนแบบนั้นครับ” ผมหันซ้ายหันขวาแทบไม่ทัน โชคดีว่าเป็นช่วงซาไม่มีใครเดินมาซื้อน้ำ
“ผมไปก่อนนะครับ จะเอาซองไปจัดการให้คุณไหม คุณพู่เฝ้าซุ้มแทนที”
“มึงเอาไปหย่อนกล่องบริจาคทั่วไปเลย เชื่อกู”
“ผมไม่ทำหรอกครับคุณพู่ก็รู้ ไม่คุยแล้วเดี๋ยวผมมาครับ” ผมเดินออกจากซุ้ม ทิ้งให้คุณพู่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่เดียว
มุ่งหน้าไปโต๊ะรับบริจาคเพื่อจัดการธุระให้เสร็จ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
งานเริ่มขึ้นเมื่อเวลา 17.00 น. พี่โอ้ตผู้เป็นประธานชมรมขึ้นพูดถึงที่มาที่ไปของงานในครั้งนี้แบบสรุปย่อๆ และตามด้วย
การแสดงไล่เลียงกันไปตามลำดับ
ผมกับคุณพู่อยู่ซุ้มสุดท้ายถ้านับจากเวที ทำให้ต้องมองจากระยะไกล เราจึงใช้วิธีผลัดกันไปผลัดกันเฝ้าซุ้ม ขึ้นอยู่กับความ
สนใจของแต่ละคน
ตอนน้องเท็นขึ้นร้องเพลง ผมขอคุณพู่ไปดูเพราะบอกน้องแล้วว่าจะไปเชียร์ ผมยืนดูอยู่ท้ายสุดของกลุ่มผู้ชม ยกมือโบกเมื่อ
เห็นเท็นมองมาทางนี้ แต่ไม่รู้หรอกครับว่าน้องเห็นผมหรือเปล่า กลุ่มแฟนคลับเท็นก็ไม่ใช่น้อย ด้านหน้าส่งเสียงกันครึกครื้น
“ไม่คิดจะมาดูแลเจ้านายเลยเหรอ” เสียงกระซิบริมหู ทำให้ผมรีบหันไปมอง จึงชนเข้ากับแผ่นอกกว้างของหมอวิน
“ผมประจำอยู่ซุ้มน้ำครับเลยไปไม่ได้” ผมไม่ได้เดินไปหลังเวทีเลย พอคนเริ่มมางานก็วุ่นวายกันไปหมด
“อืม ฉันไม่ได้ว่าอะไร” อื้อหือไม่ได้ว่าเลยสักนิด เมื่อกี้หมอวินคงเรียกว่าทักทายลูกจ้างครับ
“แล้วออกมาได้หรือครับ” ผมเห็นคนอื่นเก็บตัวอยู่หลังเวที
“ทำไมจะไม่ได้”
“หมอวินคะ ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ” นี่ไงครับสาเหตุที่ออกมาไม่ได้ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสาวกรี๊ดกร๊าดขนาดไหน
ปกติอาจไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่มางานแบบนี้มันคล้ายอนุญาตไปในตัวอยู่แล้ว
“ต้องขอโทษด้วยครับ วันนี้ผมต้องถ่ายรูปกับผู้ชนะการประมูล คงถ่ายด้วยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนได้รางวัลจะรู้สึกไม่ดี
เอาไว้โอกาสหน้าน่ะครับ”
“ว้า เสียดายจัง” กลุ่มสาวๆ ทำหน้าผิดหวังแต่ก็ยอมถอยทัพ
“หมอวินกลับเข้าหลังเวทีเถอะครับ ผมว่าเดี๋ยวคงมีมาอีกเรื่อยๆ ผมก็จะกลับไปที่ซุ้มแล้วเหมือนกัน แวะมาดูนิดเดียว”
“อืม”
“นิว”
“ครับ ผมชะงักเมื่อคนที่เดินไปก่อนหันกลับมาเรียกผมไว้
“เหนื่อยไหม”
“ไม่เลยครับ สบายมาก”
“ไปเถอะ”
ผมออกเดินแยกจากหมอวิน ความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งเย็นหายเป็นปลิดทิ้ง แค่คำๆ เดียวเท่านั้น เหนื่อยไหม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เอาล่ะครับมาถึงรางวัลสุดท้ายของค่ำคืนนี้ที่ทุกคนรอคอย การถ่ายภาพแบบแนบชิดสนิทหวานกับว่าที่คุณหมอชวิน
หนุ่มหล่อที่ทางชมรมของเราอิมพอร์ตมาจากคณะแพทย์ บอกเลยว่าการแข่งขันครั้งนี้ดุเดือดมาก ยอดเงินพุ่งสูงถล่ม
ทลายอย่างไม่น่าเชื่อ บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ต่อมอิจฉาของผมทำงานหนักมาก อยากได้รับการเปย์จากสาวๆ สักครึ่งนึง
ของหมอวินก็ยังดี” พี่ตุลย์วาดลวดลายพิธีกรมือเก๋าอยู่บนเวที เป็นวินาทีที่สาวๆ ยืนลุ้นกันแบบจิกมือ
“ขอผลการประมูลเลยครับ ส่งตรงจากโต๊ะรับบริจาค ใครข้องใจในผลหลังจบงานไปขอดูได้นะครับ มีการทำยอดบริจาค
ไว้ให้ตรวจสอบ” พี่ตุลย์ส่งสัญญาณให้คุณก้อยส่งผลการประมูลขึ้นไปให้บนเวที
“กูว่าแคร์ได้” คุณพู่เริ่มคาดเดาผล
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นคุณแคร์ครับ คุณแคร์ได้ถ่ายรูปกับหมอวินออกบ่อย คงไม่ประมูลมั้งครับ”
“มึงนี่ต้องให้กูสอน ถ่ายกันสองคนกับถ่ายท่ามกลางคนรับรู้เป็นร้อยมันเหมือนกันไหมล่ะ” คุณพู่จิ๊ปากที่ผมไม่ได้ดั่งใจ
“เดี๋ยวมึงคอยดู ถ้าเด็กเรียบร้อยอย่างคุณนิลินไม่เสียอาการเผลอตัวลุกขึ้นมาสู้ลืมมาดคุณหนูเสียก่อนนะ แคร์ได้แน่”
“แล้วคุณไหมล่ะครับ”
“เชื่อกู เงินไม่ถึงแคร์หรอก”
“ผลอยู่ในมือผมแล้วครับพร้อมประกาศ เรามาลุ้นไปพร้อมกัน นับหนึ่ง สอง สาม” พี่ตุลย์ค่อยๆ ดึงกระดาษในซองออกมา
“หะ!! “ เสียงตะโกนออกไมค์ ทำเอาคนรอลุ้นผลกันตัวโกร่งตกใจไปตามๆ กัน
“ฮ่าๆ ผมขอโทษด้วยครับ ผลออกมาน่าประทับใจจนเผลอตกใจออกนอกหน้า ผมจะประกาศแล้วนะครับ
ผู้ชนะการประมูลก็คือ...คือ..
“นิวของเรานั่นเอง ด้วยยอดบริจาคหนึ่งหมื่นบาท ขอเชิญคุณชายหมอและนิวขึ้นบนเวทีด้วยครับ”
ผมเห็นคุณชายหมอเดินขึ้นเวทีจากด้านข้าง และเห็นพี่ตุลย์มองเลิกลั่กไปทั่วงานจากบนเวที
“เอ่อ ผู้โชคดีของเราหายไปไหนครับ ช่วยกรุณาขึ้นบนเวทีด่วน” ผมกับคุณพู่หันซ้ายหันขวา แต่ทุกคนในงานก็หันเหมือนๆ กัน
“ทำไมพี่ตุลย์ไม่พูดชื่อจริงบนซองวะ พูดชื่อเล่นทำไม”
“คงรู้จักกันเป็นการส่วนตัวครับ”
“แม่งหมื่นนึง หน้ามืดฉิบหาย แค่ถ่ายรูปกับผู้ชายแชะเดียวทุ่มทุนไปหรือเปล่าวะ เสียดายเงินพ่อแม่”
“นิว..ไอ้คุณมหานิว ขึ้นมาบนเวทีได้แล้ว” เสียงเปลี่ยนคีย์ของพี่ตุลย์ทำเอาผมกับคุณพู่สะดุ้ง โดยเฉพาะผมงงเป็นไก่ตาแตก
“ผมหรือครับคุณพู่”
“เหี้ย มึงหรือวะ” สรุปแล้วผมกับคุณพู่ไม่รู้พอกัน แต่เมื่อพี่ตุลย์เร่งแบบถี่ยิบ ผมจึงจำใจเดินตรงขึ้นเวที
“หล่อและรวยมากก็แบบนี้แหละครับ เล่นตัวหนักกว่าจะยอมมา ขอเชิยคุณชายนิวถ่ายรูปร่วมเฟรมกับหมอชวินได้เลยครับ”
ผมรีบส่ายมือให้พี่ตุลย์เป็นการปฏิเสธ ผมว่าต้องมีการเข้าใจผิดกันเกิดขึ้นในเมื่อผมไม่ได้ใส่สักแอะ หรือคุณออยแก้
ซองคุณไหมเป็นชื่อผมเพราะผมเป็นคนเอาไปหยอด พอคิดได้ผมก็ตาโตทันที ตั้งหมื่นนึงจะมาโมเมเอาของคนอื่นได้ยังไง
“ยิ้ม” ดูเหมือนหมอวินจะรำคาญท่าทางเงอะงะเป็นตัวตลกของผม จึงเดินเข้ามากอดคอดึงให้เข้าไปยืนแนบชิด
แล้วสั่งผมให้ยิ้มให้กับกล้อง
“ขออีกรูปครับ รบกวนคุณชายหมอกอดผู้ชนะการประมูลแน่นๆ สักภาพ” พี่ตุลย์พูดออกไมค์จนเกิดเสียงกรี๊ดจากผู้ชมด้านล่าง
หมอวินจับผมหันหน้าเข้าหา ดึงผมไปกอด จับท้ายทอยผมกดจนหน้าผมแนบลงไปกับบ่า ส่วนหมอวินซบหน้าลงบนศีรษะของผม
มันเป็นกอดที่ทั้งแน่นและอบอุ่นจนผมเบลอไปหมด สมองไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองเต้น ผมไม่รู้ว่านาน
เท่าไหร่จนหมอวินผละออกไป
“ตบมือให้กับผู้ชนะการประมูลสูงสุดด้วยครับ” เสียงปรบมือดังขึ้น ผมงงทำตัวไม่ถูก หมอวินต้องก้มหน้าลงมากระซิบ
บอกให้ผมไหว้ขอบคุณ ผมถึงยกมือไหว้ไปทางด้านหน้าเวที
“หมอวินครับ ไม่ใช่ผมครับ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” ผมรีบดึงมือหมอวินไว้ พอเราลงมาจากเวทีเรียบร้อย
ผมต้องรีบบอกเผื่อยังแก้ไขอะไรทัน
“ไม่ผิดหรอก”
“หมอวินเห็นซองหรือครับ”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นคุณออยต้องแก้ซองแน่เลย ไม่ใชผมครับเป็นคุณไหม” ผมร้อนรน ไม่อยากเอาเปรียบใคร
“ฟังนะ” หมอวินถอนใจเฮือกใหญ่ ทำหน้าคล้ายรำคาญผม
“ซองนั่นเป็นชื่อนาย ฉันรู้ เพราะฉันเป็นคนบริจาคมันเอง”
“หะ?!!” ผมงงเป็นช้างตาแตกเลยครับ เพราะไก่มันคงตัวเล็กไปแล้ว
“หมอวินเป็นคนบริจาคเหรอครับ ทำไมล่ะครับ”
“ฉันไม่กอดกับคนไม่รู้จักโดยเฉพาะคนที่อยากเข้าหา นายไม่รู้จักนิสัยฉันเหรอหมาวิน”
“แต่นั่นมันหมื่นนึงเลยนะครับ”
“ฉันคิดจะบริจาคเงินให้ทางชมรมอยู่แล้ว เอามาใช้ประโยชน์นิดหน่อยจะเป็นไรไป” ผมถึงกับพูดไม่ออก ปกติก็ไม่ค่อย
เข้าใจความคิดของหมอวิน วันนี้ยิ่งไม่เข้าใจหนัก
“พี่นิว โอ้โหเสี่ยมากครับ ไม่อยากกอดผมบ้างเหรอ” เท็นเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นแขนสองข้างออกมาด้านหน้า
ความจริงของเท็นก็มีกอดไปก่อนหน้าคุณชายหมอแล้ว
“นั่นสิ อยากกอดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมเหวอหนักมาก เมื่อคุณชายหมอพูดออกมาได้หน้าตาย ทำเหมือ
นคนไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
“พี่นิวต้องปลื้มพี่หมอวินมากๆ แน่เลยครับ ลงทุนสุดๆ” เท็นผู้ไม่รู้อะไรหันไปเออออกับหมอวิน ที่ตอนนี้กำลังสวมมาด
คุณชายหมออยู่
“จริงหรือเปล่า” หมอวินดึงผมเข้าไปกอดไหล่ ก้มหน้าลงมาถาม จะให้ผมตอบอะไรล่ะครับ มุสาก็ไม่ดี เลยปล่อยให้
คุณชายท่านเล่นใหญ่เอาเอง
“ขอบใจ” รอยยิ้มที่ส่งมาราวกับทั้งโลกสว่างไสวและอบอุ่น คุณชายน่าจะไปเล่นละครเวที สมจริงมาก
“มหา เกิดอะไรขึ้นวะ” คุณพู่พุ่งเข้ามาชาร์ตตัวผมจากทางด้านหลัง
“คือ...” ผมอึกอัก น้องเท็นยังอยู่ผมเลยไม่กล้าพูดอะไร
“เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังครับ”
“เออ โอเคๆ “ คุณพู่รับสัญญาณจากผมได้
“ผมขอตัวไปช่วยคุณพู่ก่อนนะครับ” ผมหันไปบอกอีกสองคนที่ยืนอยู่ ก่อนรีบดึงคุณพู่ให้เดินกลับไปที่ซุ้ม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมเล่าให้คุณพู่ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น คุณพู่ไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากจะบอกว่าแปลกดี ผมคิดว่าคุณพู่ก็คงรู้สึกว่ามันพิลึก
เหมือนผม แต่ในเมื่อไม่รู้ว่าหมอวินทำไปทำไมก็อย่าเพิ่งไปคาดเดาดีกว่า
ผมช่วยเก็บของในงานกับคนในชมรม คุณไหมจ้องมาที่ผมหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้เดินมาพูดด้วย ผมโทรหาหมอวินเมื่องาน
เสร็จเรียบร้อย นัดให้ไปเจอกันที่ลานจอดรถ
ผมรออยู่ไม่ถึงสิบนาทีหมอวินก็เดินมา จัดการเปิดประตูและขึ้นนั่งฝั่งคนขับ
“ไหนว่าให้ผมขับให้ไงครับ” ผมท้วงเมื่อหมอวินสตาร์ทรถและขับออกไปทันทีที่ผมขึ้นนั่ง
“นั่งไปเถอะ หิวไหม” ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้หมอวินดูอ่อนโยนลง ไม่นับตอนผีเข้าผีออกก่อนเริ่มงานวันนี้
“ไม่ครับ หมอวินล่ะครับหิวไหม เดี๋ยวกลับไปผมรีบทำอะไรให้ทาน”
“ไม่ต้อง พักเถอะ เดี๋ยวฉันโทรสั่งอาหารไปถึงคงใกล้เวลามาส่งพอดี”
“งั้นหมอวินจอดให้ผมลงข้างหน้าก็ได้ครับ” ในเมื่อไม่ต้องขับไปส่ง ไปต้องไปทำอาหารให้ ผมก็ไม่มีงานต้องทำ
“จอดทำไม ฉันบอกแล้วว่าให้กลับไปคอนโดกับฉัน”
“ไม่ใช่ครับหมอวินบอกให้ขับรถไปส่งที่คอนโด” ประโยคมันคล้ายๆ กันแต่มันคนละความหมายนะครับ
“นายฟังผิดหมานิว” เอาครับผิดก็ผิดผมไม่เถียง ไม่มีแรง อีกอย่างผมยังไม่ค่อยกล้ามองหน้าหมอวินมันยังเขินอยู่
“โทรบอกจุกสิ”
“ครับ” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตัดสินใจส่งข้อความไปบอกแทน ผมเรียนหลวงลุงไว้แล้วว่าผมอาจต้องพักอยุ่ที่คอนโด
ของหมอวินบ้าง
“เหนื่อยก็บอกว่าเหนื่อย หลับไปก่อน เดี๋ยวถึงแล้วฉันจะปลุก” หมอวินพูดเมื่อเห็นผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
“ครับ” ผมยอมทำตามเพราะรู้สึกเหมือนตากำลังจะปิด พอมีเรื่องตื่นเต้นมากๆ อะดรีนาลีนจะหลั่งรินแล้วตามมาด้วย
ความรู้สึกหมดแรงเหมือนที่ผมเป็นอยู่ขณะนี้
มีเรื่องราวมากมายที่อยากคุยกับหมอวิน แต่คงต้องหลังจากพักสักครู่ อาจจะเป็นที่คอนโด ผมคิดก่อนที่ตาจะปิดลงอย่างช้าๆ
อุ่นจัง อะไรบางอย่างถูกคลุมลงบนตัวผม ผมพยายามปรือตาขึ้นมองแต่มันหนักจนลืมไม่ขึ้น ความง่วงจู่โจมเข้ามาเรื่อยๆ
จนผมหลับไปในที่สุด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE 
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232621 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก