ตอนที่ 13 : เมื่อไหร่จะนอน-คุณชายหมอ-
“หมอวินมีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมจ้องหน้าผมจัง” หมานิวหันมามองหน้าผมเมื่อรู้สึกตัวว่าโดนมองอยู่
“ขับรถไปเถอะ” ผมก้มหน้าลงทำเป็นเล่นโทรศัพท์ในมือเมื่อถูกจับได้
Rrrrrrrrr
“รับโทรศัพท์” ผมหันไปดุคนข้างๆ เมื่อหมานิวปล่อยให้โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังอยู่แบบนั้น เสียงเพลงบรมเชยใน
ความคิดผมเล่นวนถึงสองรอบก่อนจะหยุดลง แต่สักพักก็ดังขึ้นมาใหม่
“ผมขับรถอยู่ครับ” หมานิวหันมามองหน้าผมทำหน้าแปลกใจราวกับว่าเรื่องแค่นี้ทำไมผมไม่รู้
“ใช้บลูทูธคุยสิ”
“ผมไม่มีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เปิดสปีกเกอร์”
“ผมไม่อยากเสียสมาธิหาปุ่มเปิดครับ” ใครบอกว่านิวเป็นเด็กซื่อๆ ขบวนการดื้อเถียงคำไม่ตกฟากแล้วยังทำหน้าตายใส่
ไม่มีใครสู้นิวได้อีกแล้ว แม้แต่ผมที่ไม่เคยมีใครกล้าเถียงยังโดนตอบโต้เป็นว่าเล่น
“เอามานี่” ผมยื่นมือออกไป รอนิวหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้
“เท็น” ผมอ่านชื่อบนหน้าจอ รุ่นน้องที่คณะของนิว เด็กคนนี้ผมไม่ชอบหน้าเท่าไหร่ มันบอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่มีสาเหตุ
อะไรแค่ไม่ชอบเท่านั้น
ผมกดปุ่มเปิดสปีกเกอร์ให้นิว ยื่นโทรศัพท์ไปจ่อไว้ให้ใกล้ๆ ริมฝีปาก
“ครับเท็น”
“พี่นิวพรุ่งนี้ตอนเย็นว่างหรือเปล่า ผมจองตัวนะ”
“พรุ่งนี้เหรอ คิดว่าว่าง เท็นมีอะไรหรือเปล่า”
“วันเกิดผมครับ จัดที่ร้านลมพัดหลังมอทุ่มนึงเป็นต้นไป พี่นิวต้องมาให้ได้นะ นี่เป็นคำบอกเล่าไม่ใช่คำขอร้องหรือคำถาม”
“เอาใหญ่แล้วเรา นี่รุ่นพี่มาสั่งได้ยังไง แต่ก็คงไปได้นั่นแหละวันเกิดเท็นทั้งที”
“ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“ครับผม”
ผมกดวางสายให้เมื่อเห็นว่าการสนทนาจบลงแล้ว ก่อนโยนโทรศัพท์ลงบนตักของนิว
“พรุ่งนี้ผมทำกับข้าวให้หมอวินเสร็จแล้วผมออกไปหาเพื่อนนะครับ คงกลับดึกหน่อยแต่จะพยายามไม่ทำเสียงรบกวน
หมอวินครับ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ ทำเหมือนไม่สนใจอะไรมากกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ข้างในกำลังหงุดหงิด ไม่ชอบใจไอ้เด็กเท็นสักนิด
มีสิทธิ์อะไรมาสั่งหมานิว แล้วเจ้าลูกหมานี่ก็ตอบรับเขาง่ายๆ ทั้งทีเคยบอกแล้วว่าผมเป็นคนหวงของ สนใจจะฟังกันบ้างไหม
“หมอวินหิวหรือครับ”
“ไม่หิว”
“อ้าว เห็นทำหน้า...อ่า..ไม่หิวก็ไม่หิวครับ” หมานิวล่าถอยเมื่อเห็นผมจ้องหน้า ผมยิ่งหงุดหงิดหมานิวก็ยิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ทำเหมือนมีความสุขเสียเต็มประดา ดีใจมากสินะจะได้หนีเที่ยว
“ผมร้องเพลงให้ฟังไหมครับ”
“หมานิว!!”
“ฮ่าๆ “
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะไร” ผมมองสิ่งที่วางกองอยู่หน้าโซฟาในห้องรับแขก มันเป็นห่อผ้าขนาดใหญ่
“ที่นอนครับ ต่อไปผมไม่ต้องรบกวนหมอวินแล้ว” นิวกางสิ่งที่ม้วนอยู่ในห่อผ้าออกมา มันคือที่นอนปิคนิค หมอนและผ้าห่ม
“อยู่ที่วัดผมกับจุกก็นอนแบบนี้ที่กุฏิหลวงลุง” นิวปูที่นอน เปิดกระเป๋าเอาผ้าปูที่นอนมาคลุมแล้วจับหมอนกับผ้าห่มวาง
เตรียมพร้อม
“เรียบร้อยครับ” นิวผายมือให้ผมเห็นสิ่งที่เพิ่งทำเสร็จ
วันนี้ผมให้นิวพาไปพบหลวงลุงเพื่อขออนุญาตให้นิวมาพักอยู่กับผม ผมให้เหตุผลที่เหมาะสมกับท่านทั้งเรื่องการทำงาน
และความสะดวกสบายในการเดินทางไปเรียนของนิว ซึ่งท่านเพียงแต่พยักหน้ารับและบอกให้นิวทำตัวดีๆ ให้ตั้งใจ
ทำงาน อย่าทำเรื่องลำบากให้ผม หลังจากนั้นผมนั่งสนทนากับหลวงลุงต่อในขณะนี้นิวกับจุกไปช่วยกันเก็บของ ก่อนกราบ
ลาหลวงลุงขับรถกลับคอนโดกัน
“จะนอนตรงนี้?”
“ครับ”
“อืม” ผมหมุนตัวกลับเดินเข้าห้องนอน ก็ดี แบ่งห้องกันนอนจะได้เป็นส่วนตัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่ง่วง ไม่หลับ ผมนอนพลิกไปพลิกมาจนตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นตบท้ายทอย ทำไมถึงนอนยากนัก วันนี้ผมเหนื่อย
มาทั้งวันความจริงผมควรหลับไปตั้งนานแล้ว
ข้างนอกเงียบกริบ หมานิวนอนหรือยัง ผมตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไปดู ในห้องรับแขกมีเพียงแสงสลัวจากไฟหน้า
ประตูใหญ่ที่จะเปิดเอาไว้ทุกคืนเพื่อไม่ให้ห้องมืดเกินไป
นิวนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มหน้าซุกอยู่กับหมอน ท่าโปรดของเขาล่ะ ผมเดินช้าๆ เข้าไปนั่งบนโซฟา เอนตัวลงพิงเบาะ
ตายังจับจ้องอยู่บนหน้าที่หลับตาพริ้ม ท่าทางมีความสุข
เฮ้อหมานิว เคยทุกข์ร้อนอะไรกับใครเขาบ้างไหม ทำไมชีวิตนายมันถึงสุขสบายเรียบง่ายแบบนี้
ผมมองนิวไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย หน้าเล็กๆ ขยับนิดๆ ริมฝีปากอ้าออกคล้ายหายใจไม่สะดวก ผมหยิบรีโมทแอร์
ที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกขึ้นมาเพิ่มอุณหภูมิห้อง ผ้าห่มที่นิวใช้บางมาก ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างเลย
นิวเริ่มส่งเสียงฟึดฟัด ผมจึงลุกจากเก้าอี้มานั่งคุกเข่าใกล้ๆ ใช้มืออังลงบนหน้าผากกลัวว่าไอ้ตัวดีจะมีไข้ แต่ดูเหมือนจะปกติดี
คงต้องรอดูอาการอีกทีพรุ่งนี้
“อืม” นิวพลิกหน้าหันมาทางผม ปากเล็กๆ ยังคงอ้าออก ผมเหมือนโดนมนต์สะกดไม่สามารถละสายตาไปจากริมฝีปาก
เล็กๆ นั้นได้
“อะ..อืม” เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาจากปากของนิว เมื่อผมกดริมฝีปากลงไปแนบชิด ค่อยๆ บดเคล้าเรียวปากนุ่ม
ที่เผยอออกรับ มันหอมหวานจนผมเผลอตัวบดเบียนริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วง
บ้าจริง!! ผมรีบผละริมฝีปากออกเมื่อนิวส่ายหน้าไปมาคล้ายพยายามหาอากาศหายใจ ผมทำอะไรลงไป
ผมจูบนิว!! ผมลูบใบหน้าเรียกสติของตัวเอง รสสัมผัสของนิวทำให้ผมรู้สึกแปลก หัวใจเต้นอย่างรุนแรง
ผมรีบลุกขึ้นยืน เดินออกห่างจากบริเวณที่นิวนอนอยู่ ในสมองคิดอะไรมากมาย ผมทำอะไรลงไป
ทำไมผมถึงคุมสติตัวเองไม่ได้เวลาอยู่ใกล้นิว เมื่อวานผมเผลอหอมแก้มนิวตอนเช้า วันนี้ผมเผลอจูบนิวตอนเผลอ
นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะแกล้งทำเป็นมองข้าม ไม่รับรู้ถึงสัญญาณอันตรายได้อีกแล้ว
ผมชอบให้นิวอยู่ใกล้ๆ ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับนิว ผมไม่ชอบเท็นโดยไม่มีสาเหตุ ผมชอบนอนกอดนิว
ผมมองว่าปากนิวน่าจูบ และผมดันเผลอจูบนิวเข้าจนได้
ผมกำลังชอบนิวใช่ไหม ชอบแบบที่ผู้ชายคนนึงชอบผู้หญิงที่เขาถูกใจ
ผมหันกลับไปมองไอ้ตัวดีที่ยังหลับอุตุไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ หน้าเล็กซุกอยู่กับผ้าห่ม สบายเหลือเกินนะ รู้บ้างไหมว่ากำลัง
ทำให้คนอื่นกลุ้มใจแค่ไหน
“นิว”
“อื้อ” ร่างเล็กขยับนิดๆ แต่ไม่ยอมตื่น
“หมานิว” ผมเรียกซ้ำอีกครั้ง จู่ๆ ก็รู้สึกหมั่นไส้คนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ครับ” นิวงัวเงียลุกขึ้นนั่ง หันซ้ายหันขวามองหาจนเห็นผมยืนอยู่ในโซนห้องครัว
“ทำอะไรให้ทานหน่อยฉันหิว”
“ตอนนี้เหรอครับ” นิวใช้มือคลำจนเจอโทรศัพท์ก่อนยกหน้าจอขึ้นมาดูเวลา
“ใช่..ได้ไหม” ผมลดเสียงให้อ่อนลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายงัวเงียแค่ไหน
“ได้สิครับ หมอวินอยากทานอะไร”
“อะไรก็ได้ ต้มบะหมี่ก็ได้ง่ายๆ”
“ครับ” นิวลุกขึ้นยืน ยังโงนเงนเล็กน้อยก่อนจะสะบัดแขนสะบัดขาไล่ความง่วง
“รอแป๊บนะครับผมจะรีบทำให้ หมอวินอ่านหนังสือหรือครับทำไมนอนดึกจัง แบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพเลย”
“อย่าบ่นได้ไหม รีบทำเร็วๆ เข้า ฉันหิวแล้ว”
“ครับๆ” นิวเดินตรงมาทางผม ในส่วนโถงกลางผมเปิดให้เป็นพื้นที่โล่งไม่มีกำแพงกั้น ใช้ของตกแต่งเป็นตัวแบ่งพื้นที่ใช้สอยแทน
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“ได้แล้วครับ” นิววางชามบะหมี่ลงตรงหน้าผม ก่อนดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามลงนั่ง
“ทานง่ายๆ ไปก่อนนะครับ”
“อืม ฉันจะย้ายไปนั่งทานที่โซฟาจะดูข่าวรอบดึกไปด้วย” ผมลุกขึ้นยืนใช้สองมือประคองชามบะหมี่ขึ้นถือ
“แต่ตรงนี้ก็มีโทรทัศน์นี่ครับ” นิวชี้เครื่องที่ติดอยู่บนผนัง ผมติดตั้งไว้สำหรับดูตอนรับประทานอาหาร
“ฉันอยากนั่งตรงโน้น” ผมพูดห้วนๆ ต้องใช้วิธีนี้เวลาหาคำตอบดีๆ ให้นิวไม่ได้ เจ้าตัวดีจะได้ไม่กล้าซักไซ้ผมต่อ
“ครับ” นิวลุกขึ้นยืน เดินตามผมมางงๆ
“โอ๊ะ” นิวอุทาน เมื่อจู่ๆ ผมก็หยุดเดินทำให้นิวชนเข้ากับแผ่นหลังของผมอย่างจัง น้ำในชามที่ผมถืออยู่กระฉอกออกมา
หกลงบนที่นอนของนิว ซึ่งผมกำลังเหยียบอยู่พอดี
“หมานิวทำไมไม่ระวัง” ผมวางชามบะหมี่ลงบนโต๊ะ จับที่นอนที่เปียกชื้นยกขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำซึมลงพื้น
“ขอโทษครับ ก็หมอวินหยุดกระทันหันผมเลยเบรกไม่ทัน” นิวพูดเสียงอ่อยคงกลัวผมโกรธเอา
“ช่างเถอะ นายเอาที่นอนไปเข้าเครื่องไว้ พรุ่งนี้แม่บ้านมาถึงจะได้ซักให้”
“เดี๋ยวผมซักน้ำเอาก็ได้ครับ ซักเฉพาะตรงที่โดน มันไม่ได้เปียกมากอะไรจะได้ใช้นอนต่อได้”
“ไม่ได้!!” นิวสะดุ้งโหยงเมื่อผมเผลอใช้เสียงดัง
“มันสกปรก เอาไว้ซักเสร็จแล้วค่อยเอามาใช้ใหม่” ผมแผ่วเสียงลง พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“อ้าว แล้วคืนนี้...” นิวมองที่นอนในมือ ที่ผมเพิ่งส่งให้อย่างลังเล
“นอนในห้องฉันไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
“ก็ได้ครับ” นิวตกลงแบบไม่มีทางเลือก
“เลยต้องรบกวนหมอวินอีกแล้ว ขอโทษนะครับ”
“ช่างเถอะ เก็บล้างซะแล้วเข้าไปนอนได้แล้ว”
“หือ? หมอวินไม่ทานแล้วเหรอครับ” นิวมองหน้าผมงงๆ เมื่อผมทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องนอนโดยไม่แตะต้องบะหมี่
ที่นิวต้มมาให้
“ฉัน..หมายถึงให้นายเก็บล้างที่ทำไว้เสร็จแล้วก็ไปนอน ฉันกินเสร็จจะตามเข้าไปเองทีหลัง” ผมเอาตัวรอดจนได้
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับผมตื่นเต็มตาแล้วเดี๋ยวรอล้างชามที่หมอวินกินก่อนก็ได้”
“ไม่ต้อง กินเสร็จแล้วฉันจะวางไว้ให้ พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาล้าง” หน้าของนิวคล้ายมีคำถามมากมาย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ถาม
อะไร แค่ตอบรับว่าครับ แล้วก็เดินไปจัดการตามที่ผมบอก
“น้ำครับ พอหมอวินทานเสร็จแล้วเอาชามไปไว้ในอ่างนะครับ พรุ่งนี้ผมมาจัดการให้” นิวยกแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะ
ผมนั่งดูข่าวโดยไม่ได้หันกลับไปมอง แค่พยักหน้ารับรู้ รอจนได้ยินเสียงปิดประตูห้องนอน จึงผ่อนลมหายใจออก
วางตะเกียบลงบนชาม เลิกกินบะหมี่ที่ไม่ได้นึกอยากทานเลยแม้แต่น้อย
ถ้าไม่ได้ชอบแล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร ผมจะยังปฏิเสธตัวเองอีกหรือว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับนิวสักนิด ทุกอย่างมันเห็นชัด
จนไม่ต้องรอให้ใครมาช่วยบอก
การยอมรับไม่ใช่เรื่องยาก แต่จากนี้ไปจะเป็นยังไงต่างหากล่ะที่สำคัญ นิวจะชอบผมหรือเปล่า ถ้าไม่ล่ะ
ไม่...
ไม่มีทาง ไม่ว่านิวจะชอบผมหรือไม่ นิวก็ต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
ว่าแต่ไอ้เด็กเท็นนั่นมันคิดกับนิวแค่ไหน แค่รุ่นน้องหรือคิดแบบผม หรือว่ามันยังไม่รู้ตัวว่าคิดยังไงกับนิว
เห็นทีผมต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน
+++++++++++++++++++++++++++++++
“อิ่มแล้วหรือครับ” นิวยังไม่หลับตอนผมกลับเข้าไปในห้องนอน ในมือมีหนังสือสารคดีเล่มใหม่ที่ผมเพิ่งซื้อมา
“อืม” ผมเปิดผ้าห่มออกก่อนซุกตัวเข้าไป ทำเป็นไม่สนใจสายตาของนิวที่มองผ้าห่มของผมที่กองอยู่ปลายเตียง
“หมอวินขี้เหงา”
“อะไรนะ?” ผมได้ยินเสียงนิวพูดพึมพำ แต่มันเบามากจนจับใจความไม่ได้
“เปล่าครับไม่มีอะไร หมอวินครับ” คนตอบว่าไม่มีอะไรกลับเรียกชื่อผมราวกับมีเรื่องบางอย่างที่ต้องการพูด
“อะไร”
“ถ้าผมจะขอนอนบนเตียงกับหมอวิน หมอวินจะลำบากไหมครับ คือถ้าไม่ชอบไม่อยากให้ใช้เตียงร่วมกันก็บอกได้
นะครับ ผมแค่ลองถามดู”
“นายจะนอนเตียงเดียวกับฉัน” ไม่รู้ความโง่จากสมองส่วนไหนทำให้ผมถามอะไรงี่เง่าแบบนี้ออกไป ในเมื่อนิวก็บอกอยู่แล้ว
“ครับ”
“ฉัน..ไม่มีปัญหาอะไร” ผมพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุด ไม่ให้เผลอรอยยิ้มหลุดออกมา อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องหาทางจัดการ
เรื่องนี้เอง
“ขอบคุณครับ ผมจะได้ยกที่นอนกับผ้าห่มให้จุกไป น้องจะได้นอนสบายขึ้นมาอีกหน่อย”
“อืม” ผมเกือบหลุดปากบอกว่าผมจะซื้อให้จุกใหม่ เอาที่หนากว่านี้ดีกว่านี้ ดีที่ยังคิดทันว่าเกิดไม่ยกให้ เจ้าตัวดีมันเอา
กลับมาใช้นอนอีกจะทำยังไง จึงได้แต่นิ่งเสีย
“พรุ่งนี้นายจะไปงานวันเกิดเท็นกี่ชั่วโมง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ ปกติผมเคยแต่ไปกินข้าวกันธรรมดาๆ ไม่เคยไปร้านแบบนี้เลยเดาไม่ถูก หมอวินมีอะไรจะให้ผมทำ
หรือเปล่าครับ”
“มี ฉันเพิ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำธุระให้แม่ นายไปส่งฉันแล้วแวะไปงานเสร็จแล้วค่อยกลับมารับฉันอีกที”
“หมอวินจะรอนานสิครับ” นิวทำหน้ากังวลใจ เหมือนคนกำลังคิดไม่ตกผมจึงรีบรุกทันที
“หรือจะให้ฉันไปงานด้วย เสร็จแล้วค่อยไปธุระพร้อมกัน”
“ผมเกรงใจหมอวินครับ ไม่รู้จักใครกลัวจะไม่สนุก”
“ฉันไปรอนายเกี่ยวอะไรกับสนุกไม่สนุก เอาเถอะฉันรับปากว่าจะไม่บ่น”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น” ไอ้ตัวดีเสียงอ่อย หน้าเลยยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่
“ทำไมหรือไม่อยากให้ฉันไปด้วย” ผมดักคอนิวไว้ เพราะรู้ว่าถ้าพูดแบบนี้นิวจะไม่ปฏิเสธ
“เปล่านะครับ ผมแค่เกรงใจหมอวินแล้วก็เกรงใจเท็นด้วย ไม่รู้ว่าเอาเพื่อนไปด้วยได้หรือเปล่า”
“ถ้าเกรงใจมัน..เกรงใจเท็น ฉันนั่งโต๊ะอื่นรอได้ไม่มีปัญหา นายไปทำหน้าที่รุ่นพี่ที่ดีให้เสร็จ”
“ใครเขาไปเพราะเป็นรุ่นพี่กัน”
“ถ้าอย่างนั้นนายเป็นอะไร” ผมยอมรับว่าของขึ้นทันทีที่ได้ยินไอ้ตัวดีพูดอุบอิบอยู่ในคอ หมายความว่ายังไง ไม่ได้เป็นรุ่นพี่
แล้วเป็นอะไร
“ผมไปก็มีน้ำจิตน้ำใจให้กันฉันท์พี่น้องไงครับ ไม่ใช่ไปเพราะหน้าที่”
“งั้นนายทำงานให้ฉันเพราะอะไร”
“หน้าที่ครับ”
“หมานิว”
“อย่าดุสิครับหมอวิน ก็ผมได้ค่าจ้างนี่ ผมก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่ก็ทำเพราะใจรักนะครับ รักที่จะทำ”
คำพูดของนิววนไปวนมาจนผมต้องสรุปเอาเองว่า นิวคงหมายถึงเต็มใจทำหน้าที่ ซึ่งเป็นคำตอบที่ผมไม่ชอบใจเลยสักนิด
มันฟังไม่เห็นดูดีเหมือนที่นิวพูดถึงเท็น
“แล้วตกลงจะเอายังไงพรุ่งนี้” เรื่องหน้าที่ไม่หน้าที่เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ผมต้องจัดการเรื่องสำคัญให้เสร็จก่อน
“เอาแบบหมอวินว่าก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมไปบอกเท็นก่อนถ้าไม่ไปได้ก็ไปนั่งโต๊ะเดียวกันเลย ถ้าไม่ได้หมอวินจะให้ผมไปส่งก่อน
หรือจะตามไปนั่งรอก็ตามใจหมอวินครับ”
“ดี เอาตามนั้น” ผมพยักหน้า ยอมรามือเมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้ว
“นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว” ผมเอื้อมมือไปปิดไฟก่อนล้มตัวลงนอน แค่มีหมานิวอยู่ใกล้ๆ ผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทันที ผมนึกอยาก
เอื้อมมือไปกอดเข้ามาชิด แต่ต้องอดใจไว้ก่อนไม่อยากให้ไก่ตื่น
“หลับเสียทีสิ” ผมดุเมื่ออีกฝ่ายยังขยับไปมาเหมือนหาจุดถูกใจยังไม่ได้
“ก็ผมเพิ่งตื่นนี่ครับ” เสียงอ่อยๆ ฟังแล้วน่าสงสาร แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า
นายไม่นอนแล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กอด หมานิว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนหน้าเป็นต้นไป มาลุ้นกันว่าหมอวินจะตามจีบนิวยังไง หรือไม่จีบ เอ๊ะ!! 555
บอกไว้เลยว่ายี่ห้อหมอวิน ธรรมดาๆ ก็ไม่ใช่สิค่ะ
ps.ใครรอคู่รอง อดใจอีกนิดเดียวค่ะ เดี๋ยวจะเริ่มมีวีรกรรมให้ได้เข้ามาเกี่ยวกันกันแน่นอน ระหว่างพี่ลมกับน้องจุก รอได้เลยค่า
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232661 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก