ตอนที่ 14 : นี่แหละหมอวิน“ผมแต่งตัวแบบนี้ได้จริงๆ หรือครับหมอวิน” ผมเริ่มนั่งไม่เป็นสุข เมื่อหมอวินเปลี่ยนแผนจะแวะไปทำธุระให้คุณแม่
ก่อนแล้วค่อยไปงานเลี้ยงวันเกิดเท็นกับผม แถมไม่ยอมบอกผมล่วงหน้าขึ้นรถเรียบร้อยแล้วถึงเพิ่งมาบอก
“นายแค่ไปเป็นเพื่อนจะกังวลทำไม ใส่อะไรก็ได้”
“แต่มันจะทำให้หมอวินดูไม่ดีนะสิครับ” ผมยังเป็นกังวลอยู่ดี ถึงแม้เจ้าตัวดูจะไม่ทุกข์ร้อนสักนิด
“หรือหมอวินจะให้ผมรอที่รถดีครับ” ผมลองเสนอทางเลือก
“นั่งนิ่งๆ ได้ไหม อย่าซน” หมอวินหันมาดุ เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมสงบเสียที
“ผมไม่ได้ซน” ผมอุบอิบเถียงอยู่ในคอ แต่ก็รีบนั่งนิ่งๆ ไม่ขยุกขยิกไปมา
“นิว ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้นายเป็นหมื่นห้า เพราะฉันใช้งานนายมากกว่าเดิม”
“โห ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้ผมยังคิดว่าตัวเองทำงานไม่คุ้มเงินเดือนเลย” ทุกวันนี้ผมไม่เห็นจะได้ทำอะไรเลยครับ
แค่ตื่นมาทำอาหารเช้าให้ นั่งรถไปเรียนเป็นเพื่อน นั่งรถกลับเป็นเพื่อน ทำอาหารเย็นให้ เข้านอนเป็นเพื่อน
แค่นี้ได้เงินเดือนหมื่นนึงผมก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว
“เอาเถอะน่าอย่าเถียง”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ ฉันบอกให้รับรู้ไม่ได้ถามความคิดเห็น”
“ครับ” ผมตอบรับ แต่ในใจก็คิดว่าถ้าหมอวินให้ ผมจะเอาไปซื้อของใช้ในห้องไม่นำไปใช้ส่วนตัวหรอกครับ กระดากใจ
“ถึงแล้ว” หมอวินเลี้ยวเข้าจอดในลานจอดรถ ผมปลดเข็มขัดออก ลงมายืนรอหมอวินข้างนอกรถ
“ไปเถอะ” หมอวินกดล็อครถ ก่อนเดินนำผมเข้าอาคาร
++++++++++++++++++++++
“สวัสดีค่ะหมอวิน” หน้ายิ้มแย้มของคุณนิลินดูจางลงเมื่อเห็นผม ที่เดินตามหลังเข้ามาในห้องด้วย
“สวัสดีครับป้าสิ นิลิน” ผมรีบยกมือไหว้คนที่หมอวินเรียกว่าป้า ใจเต้นตึกตักเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่หมอวินเคยเล่าให้ฟัง
“นั่งสิตาวิน ทำไมมาสาย ปล่อยให้นิลินมานั่งรอแบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“ผมมาตรงเวลาครับ” หมอวินยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนตอบเสียงเรียบ
“นิวนั่งสิ” หมอวินชี้ที่เก้าอี้ว่างข้างตัว
“พาใครมาด้วย” สายตาที่มองมา สำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เรียกว่าเอ็กซเรย์ทุกรูขุมขนอย่างละเอียด
“นี่นิวค่ะคุณป้า เป็นเอ่อ..เป็นเพื่อนกับหมอวิน” คุณนิลินเป็นคนแนะนำผมให้คุณป้าได้รู้จัก
“อ๋อ ที่บอกว่าจ้างคนใช้ใหม่เป็นเด็กที่มหาลัย” เมื่อคุณป้าหมอวินจำที่มาที่ไปของผมได้ก็เลิกสนใจผมทันที
“อุ๊ย ไม่ใช่นะคะคุณป้า” คุณนิลินหันมาส่ายหน้าปฏิเสธกับหมอวิน เหมือนต้องการจะบอกว่าเรื่องนี้เธอไม่ได้เป็นคนพูด
“สั่งอาหารเถอะครับ ผมต้องไปธุระต่อ”
“ได้ยังไงตาวิน เดี๋ยวเราต้องพาหนูนิลินไปเดินซื้อของแล้วไปส่งน้องที่บ้าน”
“เดี๋ยวนี้ป้าสิต้องมากำกับเองเลยหรือครับ ถึงขนาดต้องมานั่งเฝ้าผมกิน”
“ป้าคงไม่ต้องมาด้วย ถ้าวินจะทำตัวให้สมกับที่ป้าคาดหวัง”
ผมได้แต่นั่งฟัง รับรู้ถึงความตึงเครียดระหว่างสองป้าหลาน บทสนทนาแปร่งหูช่างไม่เหมือนคนเป็นญาติสนิทคุยกันสักนิด
“ได้อย่างที่ป้าคาดหวังแน่นอนครับ วันนี้ผมถึงตกลงรับนัดที่ป้าจัดการให้..อีกครั้ง” หมอวินย้ำคำหลัง สองป้าหลานมองหน้า
กันนิ่ง ก่อนหมอวินจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่แม้แต่ผมเองยังขนลุก
“นี่นิวแฟนผมครับ ขอโทษที่แนะนำให้รู้จักช้าไป”
“ตาวิน!!” “หมอวิน!!”
“หมอวิน!!” สองเสียงแรกคือเสียงของคุณป้าและคุณนิลินส่วนเสียงสุดท้ายที่แสนจะแผ่วเบานั่นคือเสียงของผมเอง
“แกพูดอะไร อย่ามาใช้มุกนี้กับป้า คิดว่าป้ารู้ไม่ทันแกเหรอตาวิน”
“ผมว่าป้าสิคงดูละครหลังข่าวมากไป ป้าไม่ดีใจหรือครับในที่สุดผมก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอย่างที่ป้าต้องการ”
“ฉันไม่เชื่อแก!! นี่มันผู้ชายแกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ” คุณป้าหมอวินลุกพรวดพราดขึ้นยืน ทำท่าคล้ายจะเป็นลม ร่างกายสั่น
เทิ้ม เสียงแหลมปรี๊ด ผมเห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้
“นั่นสิคะหมอวิน ล้อคุณป้าแบบนี้แรงไปนะคะ เดี๋ยวท่านเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง”
“หรือผมต้องพิสูจน์ก่อนป้าสิกับนิลินถึงจะเชื่อ” จู่ๆ หมอวินก็หันมาทางผม มือได้รูปเอื้อมมาจับคางผมไว้มั่น ก่อนโน้ม
หน้าเข้ามาหา ผมตะลึงจนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จ้องตาที่ใกล้เข้ามาเรื่อย
“ตาวิน!!” เสียงคล้ายของหนักกระทบกับอะไรบางอย่าง ผมเรียกสติคืนมาได้รีบหันไปดู เห็นคุณป้าของหมอวินหมดแรง
นั่งลงกับเก้าอี้ มีคุณนิลินประคองอยู่ข้างๆ
“ดูเหมือนจะไม่มีใครอยากทานอาหารมื้อนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะนิว เดี๋ยวฉันพาไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะตาวิน”
“ผมว่าป้าสิไม่อยากทานข้าวกับพวกเราหรอกครับ แล้วผมไม่ต้องการให้แฟนผมถูกปฏิบัติด้วยแย่ๆ เหมือนที่ป้ากำลังทำอยู่”
“ฉันไม่มีวันยอม ฉันจะให้แม่แกจัดงานหมั้นระหว่างแกกับหนูนิลินให้เร็วที่สุด”
“คุณป้า!” เสียงคล้ายตกใจ แต่คุณนิลินดูมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังขึ้นมาทันที
“หึ ผมว่าป้าสิดูละครมากไปครับ คิดว่าผมสนใจหรือ ป้าสิไม่ใช่แม่ผม และถ้าป้าสิจะลืมไป..พ่อผมไม่ใช่สามีป้าสิครับ”
หมอวินโอบมือมารอบเอวผม ดึงให้เข้าไปยืนชิด
“ความจริงมีข่าวดีอีกอย่างที่ผมคิดจะเก็บไว้ให้ป้าสิตื่นเต้น แต่คิดไปคิดมาบอกเลยน่าจะดีกว่า ผมกับนิวเราย้ายมา
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้วครับ ถ้านิวเป็นผู้หญิงผมคงบอกให้ป้าสิเตรียมของมารับขวัญหลานให้แล้ว”
“ไปเถอะนิว” ผมยกมือไหว้คุณป้าของหมอวินแทบไม่ทัน ก่อนจะถูกพาออกมาจากห้องอาหารแบบส่วนตัว
“นั่งสิ” หมอวินพาผมเดินมายังส่วนหน้าของร้าน ก่อนหยุดลงที่โต๊ะตัวหนึ่ง
“ข้อดีของป้าสิคือร้านที่เลือกยอดเยี่ยมเสมอ ดังนั้นไว้ใจความอร่อยได้” ผมลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับหมอวิน ในหัวยังเบลอๆ งงๆ
“หมอวินครับ มันอะไรกันครับ”
“มันคืองานหมานิว ไม่อย่างนั้นฉันจะเพิ่มเงินให้นายทำไม” คุณชายหมอตอบได้หน้าตาเฉยมาก หน้าตาช่างไม่ทุกข์ร้อน
กับใครเขา
“หา?! หมอ..หมอวินจะจ้างผมเป็นแฟนเหรอครับ”
“ฉลาดนี่” มือใหญ่เอื้อมมาลูบลงบนศีรษะของผม รอยยิ้มอ่อนโยนเปลี่ยนหมอวินเป็นคนละคนกับผู้ชายในห้องนั้น
“โห แบบนี้ขึ้นเป็นสามหมื่นยังไม่คุ้มเลยครับ น่ากลัวชะมัด” ผมทำท่าขนลุกขนพองเมื่อคิดถึงสงครามระหว่างป้าหลาน
เมื่อสักครู่นี้
“ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัว” หมอวินกวักมือเรียกพนักงานก่อนยืนเมนูให้ผม ผมส่ายหน้าปฏิเสธทันที คุณชายหมอจึงเป็นผู้สั่ง
เองทั้งหมด เวลาแบบนี้ยังจะมาห่วงกิน
“หมอวินก็พูดได้สิครับ เมื่อกี้ผมนึกว่าจะถูกคุณป้าหมอวินฆ่าหมกห้องเสียแล้ว” ผมรอให้พนักงานไปแล้ว จึงเริ่มต้นพูดเรื่อง
เดิมอีกครั้ง
“เอาน่า อย่ากลัวไปเลยฉันรับปากว่าจะดูแลนายเอง”
“พูดแบบนี้แปลว่าผมปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมครับ”
“นายจะไม่ช่วยฉันหรือนิว ฉันต้องการนายนะ”
“คะ..ครับ ก็ได้ครับ” เพราะอะไรไม่รู้ ผมถึงรู้สึกใจเต้นแรงกับคำพูดของหมอวิน กับตาคู่นั้นที่มองมา มันทำให้ผมหายใจ
ติดขัด ภายในอกเหมือนจะระเบิด ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด
“ขอบคุณมาก” ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม แต่พักนี้ดูหมอวินจะยิ้มให้ผมมากขึ้น รอยยิ้มอ่อนโยนมากขึ้น คล้ายกับกำลัง
เอ็นดูผมอยู่
“ถ้าอย่างนั้นผมขอถามอะไรหมอวินสักเรื่องได้ไหมครับ ความจริงมันเป็นเรื่องส่วนตัวของหมอวิน แต่ถ้าผมต้องอยู่กลาง
สงคราม อย่างน้อยผมก็ควรจะรู้ไว้จะได้ทำตัวถูก”
“ถามมาสิ”
“ผมรู้สึกว่าหมอวินพูดกับคุณป้าแปลกๆ โดยเฉพาะเรื่องพ่อ ระหว่างหมอวินกับคุณป้ามีปัญหาอะไรกันครับ ถ้าพอจะเล่า
ให้ผมฟังได้”
“สำหรับนายได้สิ” หมอวินยกน้ำขึ้นดื่ม ก่อนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง
“ตอนพ่อฉันหนุ่มๆ ปู่ฉันทำธุรกิจร่วมกับอากง จึงอยากให้ทั้งสองบ้านเป็นทองแผ่นเดียวกันเพื่อความเป็นปึกแผ่น
ปู่จึงให้พ่อฉันซึ่งเป็นลูกชายคนโตหมั้นกับลูกสาวคนโตของอากง ซึ่งก็คือป้าของฉัน ตามทันใหม่” ผมรีบพยักหน้ารับ
แค่นี้ทำไมจะไม่ทัน
“แต่พอเข้านอกออกในบ้านนั้นบ่อยๆ พ่อฉันดันตกหลุมรักแม่ซึ่งเป็นน้องคนสุดท้อง พ่อตัดสินใจคุยกับปู่และอากง
ตอนนั้นอากงโกรธมากแทบจะตัดแม่ออกจากตระกูล แต่สุดท้ายก็ได้แต่งกันเพราะป้าตัดสินใจเป็นฝ่ายถอนหมั้นให้”
“ฟังแบบนี้คุณป้าของหมอวินเป็นคนดีมากนะครับ ยอมถอนตัวเพื่อความรักของน้อง” แทบจะดูเป็นคนละคนกับผู้หญิง
ที่ผมเพิ่งได้เจอ เหมือนหนังคนละม้วน
“ใครๆ ก็คิดแบบนั้น แต่พ่อฉันบอกว่าถึงป้าไม่ยอมถอนหมั้นพ่อก็จะแต่งกับแม่ให้ได้ หรือถึงไม่ได้แต่งจริงๆ ก็ไม่แต่งกับป้า
ฉันอยู่ดี ฉันคิดว่าป้าฉันฉลาดพอ ยอมเป็นฝ่ายถอนหมั้นเสียหน้าน้อยกว่าเยอะ”
“เพราะแบบนี้หรือเปล่าครับ คุณแม่ของหมอวินถึงเกรงใจพี่สาวมาก”
“ใช่ อีกอย่างเพราะป้าฉันยังโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ลึกๆ แม่คงรู้สึกผิดกับพี่สาว ที่ตัวเองมีครอบครัวอบอุ่นแต่พี่สาวต้องอยู่คนเดียว”
“ไม่คบกับใครเลยหรือครับ”
“ไม่ ฉันคิดว่าป้าแอบหลงรักพ่อ”
อ่า..ความรักของคนรวยช่างเข้าใจยากเหลือเกิน
“แต่หมอวินทำแบบนี้ ไม่กลัวคุณป้าไปบอกคุณพ่อคุณแม่ของหมอวินหรือครับ ผมว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะ
โดยเฉพาะเมื่อคนคิดว่าหมอวินเป็น..เอ่อ..เป็นเกย์”
“หึ ฉันว่าพ่อฉันอาจจะโล่งใจก็ได้ คนที่เบื่อเรื่องนี้เต็มทีนอกจากฉันก็คงเป็นพ่ออีกคน พ่อยุฉันนับครั้งไม่ถ้วนให้หาแฟน
คบเสียจะได้ตัดรำคาญเรื่องป้า”
“คำแนะนำก็ฟังดูเข้าทีนะครับ ทำไมหมอวินถึงไม่ทำล่ะครับ”
“เพื่ออะไร ฉันไม่คิดจะเสียเวลาคบกับใครเพื่อป้า จากห่วงเดียวกลายเป็นสองห่วง น่ารำคาญเข้าไปอีก”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงเปลี่ยนใจทำล่ะครับ” ผมมองหน้าหมอวิน เกิดความสงสัยจนต้องถามออกไป
หมอวินดูสับสน เผยอปากนิดๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่แล้วก็หุบปาก แล้วก็เผยอขึ้นมาใหม่
“เพราะเป็นนายน่ะสิ เพราะเป็นนายหมานิวฉันถึงทำได้”
“อ๋อ เพราะผมเป็นลูกจ้างไม่ต้องคบจริง เข้าใจแล้วครับ” ผมหายข้องใจแล้ว มิน่าถึงขึ้นเงินให้อีกตั้งห้าพัน
แปลว่าหมอวินคงเพิ่มให้เดือนนี้เดือนเดียว ถ้าอย่างนั้นผมจะยอมรับไว้ก็แล้วกัน ถือว่าช่วยพ่อแม่ไปด้วยในตัว
ในเมื่องานคราวนี้คงทั้งหนักทั้งหินสมราคา แหม แต่หมอวินนี่ฉลาดจริงๆ เปิดตัวว่าคบผู้ชาย คุณป้าคงช็อคน่าดู
“นายนี่มัน!..ช่างเถอะ อาหารมาแล้ว” หมอวินหยุดพูด เมื่อพนักงานเริ่มทยอยเสิร์ฟอาหาร ผมมองแล้วน่ากิน
อย่างที่หมอวินพูดไว้จริงๆ
“ที่ฉันเพิ่มเงินให้ไม่ใช่เพราะแค่พานายมาเจอป้าสิ ต่อไปอยู่มหาลัยนายก็ต้องเป็นแฟนฉัน”
“หา?!!” ปอเปี๊ยะสดปูแทบหล่นออกจากปาก ดีว่าผมงับทัน
“ที่มหาลัยด้วยเหรอครับ” ผมถามย้ำให้แน่ใจ
“ใช่สิ ลืมหรือเปล่าว่านิลินเรียนมหาลัยเดียวกับเรา นายอยากให้ฉันโดนป้าสิจับได้ว่าพูดโกหกเหรอ”
“ก็..ไม่อยากครับ”
“ฉันเพิ่มค่าจ้างให้นายตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป เล่นให้สมบทบาท เรื่องนี้ห้ามบอกใครทั้งนั้น นอกจากชมพู่
ฉันอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ นายเป็นเพื่อนสนิทกันคงต้องบอก”
“ครับ” ผมเริ่มตามไม่ค่อยทันแผนการของหมอวิน ขอบเขตของงานมันใหญ่ขนาดไหนกันแน่
“เริ่มตั้งแต่วันนี้ นายเป็นแฟนฉัน”
“วันนี้?”
“เย็นนี้ ทีนี้ก็ทานได้แล้วที่รัก” หมอวินตักปูนิ่งมะนาวมาวางบนจานให้ผม
คำว่าที่รักของหมอวินทำเอาขนแขนผมลุกเกรียว ไม่ได้เขินอายหรือใจสั่นนะครับ มันขนลุกอย่างกับกำลังดูหนัง
แล้วเจอฉากผีโผล่มาจ๊ะเอ๋เข้าให้ ทำไมจู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าชีวิตผมกำลังถูกหมอวินหลอกล่อ
+++++++++++++++++++++++++
“กว่าจะโผล่มาได้นะมหา อ้าวหมอวินสวัสดีครับ” พี่ตุลย์ทักผมเป็นคนแรกทันทีที่ผมโผล่เข้าไปในร้าน โดยมีหมอวิน
เดินตามหลังมา ผมบอกเท็นแล้วว่าหมอวินจะมาด้วย แต่คนอื่นคงยังไม่มีใครทราบ
“หมอวินสวัสดีค่ะ” ผู้ชายหล่อมักจะโดดเด้งมาแต่ไกล เด้งจนคุณไหมเห็นแต่หมอวินไม่เห็นผม
“สวัสดีครับ”
“สุขสันต์วันเกิดเท็น” ผมยื่นกล่องเล็กๆ ที่เตรียมมาให้เท็นในฐานะเจ้าของวันเกิด
“พี่นิวมาช้า สวัสดีครับพี่หมอวิน” เท็นทักทายผมกับหมอวินก่อนเอื้อมมือมารับกล่องของขวัญ
“โทษทีนะ ผมพานิวไปทานข้าวกับคุณป้ามาเลยช้าไปนิด” น้ำเสียงรื่นรมย์ของหมอวินช่างไม่เข้ากับใบหน้าของ
คนฟัง แต่ละคนทำหน้าเลิ่กลักกับคำพูดนั้น
“ไปทานข้าวกับคุณป้า เอ..หมอวินครับ มันไม่มีนัยความหมายอะไรใชไหม” พี่โอ้ตดูคาใจมากถึงกับเอ่ยปากถามหมอวิน
ออกไปตรงๆ
“ไม่มีครับ”
“นั่นสิครับผมก็ว่า แค่คำพูดมันแปลกๆ เลยฟังพิกล “ พี่โอ้ตดูโล่งใจ อาจกำลังคิดว่าตัวเองคิดมากไปเอง
“ครับ ผมพาแฟนไปแนะนำตัวกับผู้ใหญ่ตามปกติ ยังไม่มีอะไรพิเศษ”
“แฟน?!!” พี่โอ้ตที่เกือบเลิกให้ความสนใจกับเรื่องนี้ไปแล้วถึงกับอุทานดังลั่น พลอยทำให้คนอื่นหันมามอง
“ไม่.ไม่จริงใช่ไหมคะ ไหมกำลังโดนอำใช่ไหม หมอวินเป็น ไม่! ต้องไม่ใช่สิ” คุณไหมยังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ หรือที่จริง
คือไม่อยากเชื่อมากกว่า
“พี่นิวกับหมอวินเป็นแฟนกันหรือครับ” เท็นหันมาถามผมเพื่อขอคำยืนยัน
“....ครับๆ” ผมสะดุ้งนิดๆ เมื่อโดนมือใหญ่กดน้ำหนักลงบนสะโพก
“ว่าแล้ว ผมว่าแล้วเชียว” พี่ตุลย์ชี้หน้าผม
“ผมก็คิดอยู่ว่ามหาเอาเงินที่ไหนมาประมูลถ่ายรูปกับหมอวิน ทีแท้หมอวินใส่เงินให้แฟนใช่ไหมครับ
โธ่เอ๊ย ทำไมเรื่องแค่นี้ผมเดาไม่ออก อย่างมหาจะไปมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง”
“ใช่ครับ ผมใส่เอง” หมอวินยอมรับแต่โดยดี ทำเอาคะแนนความน่าเชื่อถือเรื่องที่ผมคบกับหมอวินพุ่งพรวด
“โอ๊ะ!!”
“เป็นอะไรเท็น” ผมตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ เท็นก็ร้องขึ้นมา
“ใครได้ยินเสียงอะไรหักไหมครับ” เท็นยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง
“สงสัยอกผมจะหักพี่นิว มีใครใจดีทำการรักษาให้ฟรีไหม ปั๊มหัวใจหรือจะเม้าท์ทูเม้าท์ก็ไม่ขัด”
“อ้าว เท็นแอบชอบหมอวินหรอกเหรอทำไมพี่ไม่รู้มาก่อน” ผมแกล้งทำหน้าตกใจ ทำเอาขำกันไปทั้งกลุ่ม โดยเฉพาะ
หลังจากที่เท็นทำหน้าสยองใส่ผม
“เล่ามาซะดีๆ อย่าปิดกูแม้แต่นิดเดียว” เงาดำปกคลุมอยู่ด้านหลังผม คุณพู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆ ราวกับปีศาจ
“ไปห้องน้ำกันไหมครับคุณพู่”
“ดี กูปวดอยู่พอดี ปวดมากด้วย” คุณพู่ไม่รอให้ผมบอกกล่าวหมอวิน ลากข้อมือให้เดินตามไปทางหลังร้าน
ผมต้องใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการเล่ารายละเอียดให้คุณพู่ฟัง
“เอ่อเข้าท่าดีวะ หมอวินน่าจะทำไปตั้งนานแล้วจะได้ไม่ต้องลำบากกู”
“อย่างกับคุณพู่ยอมไปเจอหมอวิน ไม่ได้ไปเสียหน่อยครับ”
“เออน่า ว่าแต่กูอยากเห็นหน้าคุณหญิงป้าจริงๆ กระอักเลือดเลยหรือเปล่าวะ”
“คุณพู่ก็พูดเกินไป เข้าไปข้างในกันเถอะครับออกมานานเดี๋ยวมีคนสงสัย”
“ขัดใจจริง ว่าแต่วันหลังมึงช่วยแอบถ่ายคลิปมาให้กูสักนิดก็ดีนะ กูอยากมีส่วนร่วม” คุณพู่ยังไม่วายทิ้งท้ายก่อนกลับเข้าร้าน
+++++++++++++++++
หมอวินกวักมือเรียกเมื่อผมเดินกลับเข้าไปรวมกลุ่ม ผมมองหาที่นั่งแต่ไม่มีว่างเลย นี่ขนาดเปิดตัวว่ามีแฟนแถมเป็นผู้ชาย
ความฮ็อตของหมอวินก็ไม่ได้ลดลงเลย
“จะรีบกลับมาทำไมยะยืมนิดยืมหน่อยไม่ได้” พี่พั้นธ์รุ่นพี่ที่น่ารักของผมมองค้อนจนตาคว่ำ ก่อนลุกขึ้นยืนเพื่อยกที่นั่งติด
กับหมอวินให้ผม
“นั่งเถอะครับ” หมอวินห้ามพี่พั้นธ์ไว้ ดึงผมให้เดินเข้าไปหาก่อนจับนั่งลงบนตัก เรียกเสียงหวีดกรีดร้องจากสาวๆ ที่นั่งอยู่รายรอบ
“บอกมานะมหา ทำบุญด้วยอะไร พรุ่งนี้เราจะไปทำบ้าง”
“แลกกันไหมแฟนพี่ก็หล่อใช่ได้นะ”
“หมอวินทำอย่างนี้กับชะนีไทยไม่ได้นะคะ”
ไม่ว่าใครจะแซวอะไรหมอวินก็เอาแต่ยิ้มรับ มือนึงกอดอยู่รอบเอวผม อีกมือถือแก้วเครื่องดื่มไว้ ท่าทางสบายอารมณ์
“ง่วง” หมอวินซบหน้าลงบนหลังของผม ความร้อนส่งผ่านเสื้อเข้ามา ผมอยากหันหน้าไปมองแต่ติดว่าขยับตัวไม่ได้
“กลับเลยไหมครับ”
“ไม่เป็นไรนายกำลังสนุก”
“กลับได้ครับ”
“นั่งนิ่งๆ “ หมอวินดุเมื่อผมหันไปหันมา
“ คุยไปเถอะฉันอยู่ได้ อยากให้นายมีความสุข”
หมอวินไม่บ่นสักคำที่ผมนั่งอยู่บนตัก ไม่รำคาญเมื่อพวกผมเอาแต่พูดคุยหัวเราะกับเรื่องไร้สาระ หมอวินยิ้มเมื่อผมหันไป
ยิ้มให้
และนั่นทำให้ชั่วขณะนึง ผมเผลอคิดไปว่าถ้าเราเป็นแฟนกันจริงๆ คงดี ผมอยากมีความสุขแบบนี้ไปอีกนานๆ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
หมอวินยังไม่เริ่มจีบนะคะ จะเริ่มจากตอนหน้าเป็นต้นไป เพราะคติของหมอวินคือจีบแน่แต่ต้องกันคนอื่นก่อน ^^
คำถาม:ทำไมหมอวินซึนจัง จะซึนไปไหน มีอะไรทำไมไม่พูดตรงๆ
คำตอบ: เพราะคนเขียนชอบพระเอกปากหนักแต่แสดงออกเยอะๆ เป็นความชอบส่วนตัว (นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับคนเบื่อคนซึน)
ปล.อีกนิด คิดว่าหมอวินยิงปืนนัดเดียวได้นกมากี่ตัว
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232722 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก