ตอนที่ 16 : เตรียมการณ์“เอ้า มีอะไรว่ามาครับคุณน้องชมพู่ ห้องชมรมสบายๆ มีก็ไม่นัด หรืออย่างน้อยโรงอาหารก็ยังดี ทำไมต้องออกมานั่งตาก
แดดกันด้วยวะ” พี่ตุลย์บ่นตั้งแต่เดินมาถึงจนลงนั่งเรียบร้อยแล้วก็ยังบ่นต่อไม่หยุด
พี่โอ้ตผู้มาพร้อมกับพี่ตุลย์หันมามองหน้าผมเป็นเชิงถาม แต่ผมก็ตอบไม่ได้เช่นกัน ว่าประชุมพิเศษนอกสถานที่ครั้งนี้
ว่าด้วยเรื่องอะไร เพราะคุณพู่ปิดเงียบไม่ยอมบอกผมสักคำ
“แหมไอ้พี่ตุลย์จะบ่นไปถึงไหน ใต้ต้นไม้นี่ก็ร่มรื่นดี หัดรับแสงแดดบ้างเถอะจะเฉาตายอยู่แล้ว” ผมกับพี่โอ้ตนั่งมองคู่กัด
อย่างปลงๆ ไม่มีใครห้ามเพราะรู้ว่าต้องปล่อยให้กัดกันจนพอใจ ถึงเวลาเดี๋ยวก็หยุดและเข้าเรื่องเอง อย่าไปขัดอย่าเข้าไป
ยุ่งเพราะเรื่องจะยิ่งยาว
“เฉาตายมันขาดน้ำโว้ยไอ้พู่ อย่างพี่น้ำไม่ขาดจะขาดก็แต่ที่ใส่น้ำว่ะ” พี่ตุลย์ยักคิ้วแผล่บ หลังจากชกใต้เข็มขัดไปหนึ่งมัด
“ไอ้พี่ตุลย์ตายเถอะมึง” แล้วสงครามย่อมๆ ก็เกิดขึ้น ผมกับพี่โอ้ตแค่ขยับตัวหนี รอให้อะไรๆ มันเลิกลอยไปลอยมา ค่อย
ขยับกลับเข้าที่
“พอหรือยัง ทีนี้ก็ว่าธุระมา” พี่โอ้ตเห็นว่าสงครามสงบแล้ว จึงช่วยเข้าเรื่องให้
“อะแฮ่ม” คุณพู่กระแอมเสียงดัง ไม่รูว่าเรียกเสียงหรือเรียกอะไร สายตาจ้องตรงไปยังพี่ตุลย์
“พี่ตุลย์ มาเป็นแฟนกันเถอะ”
“เหี้ย!!” พี่ตุลย์ถึงกับเรียกหาสัตว์เลื้อยคลาน แม้แต่ผมกับพี่โอ้ตก็ออกอาการเหวอหนัก มีแต่คุณพู่ที่ทำเสียงจิ๊กจั๊กไม่พอใจ
ราวกับสงสัยว่าพวกผมตื่นเต้นอะไรกันนักหนา
“คุณพู่ล้อเล่นใช่ไหมครับ” ผมเป็นคนแรกที่หายจากอาการขวัญผวา
“เปล่า”
“พู่มึงกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่าวะ หรือไม่สบาย ไข้ขึ้น อยากให้พี่พาไปหาหมอไหม” พี่โอ้ตดูอยากคุณพู่ไปเช็คประสาท
มากกว่าไปหาหมอปกติ
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นพี่โอ้ต ไม่ได้ล้อเล่นด้วย ถามจริงๆ ว่าไงพี่ตุลย์ตกลงไหม” คุณพู่ยังยืนยันเรื่องเดิมให้พวกผมรู้ว่าไม่ได้
หูฝาดไป
“มึงทำอย่างกับชวนพี่ไปกินข้าวไอ้พู่ จะได้ตอบตกลงได้ทันที แล้วเป็นบ้าอะไรวะหรือวิญญาณทอมออกจากร่าง
แล้วทำไมต้องกู ไอ้โอ้ตกูทำผิดอะไร พระเจ้าถึงได้ลงโทษกูแบบนี้” ผมว่าพี่ตุลย์คงช็อคกว่าใครเพื่อนถึงได้มีอาการแปลกๆ
อย่างที่แสดงออกมา
คิดอะไรมากวะพี่ตุลย์ พู่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เสียหน่อย แต่งนิดก็สวยแล้ว”
“พี่ว่าพู่ศัลยกรรมสักนิดก็สวยแล้วมากกว่ามั้ง”
“ไอ้พี่ตุลย์”
“เดี๋ยวๆ ครับ อย่าเพิ่งตีกัน” ครั้งนี้ผมต้องขอขัด ไม่รอให้ตีกันจบก่อนเหมือนทุกครั้ง
“ตกลงเรื่องมันยังไงครับคุณพู่ คุณป๊าจับได้หรือครับ” ผมที่เพิ่งโดนหมอวินจ้างเป็นแฟน คาดเดาเหตุการณ์ไปในทิศทาง
เดียวกัน
“ไม่เชิงว่ะ คืองี้..” คุณพู่ขยับตัวเล็กน้อยพลอยทำให้คนอื่นตื่นตัวตามไปด้วย
“ก่อนมานี้พู่ไปเจอยายนางฟ้าปลอมมา ไม่รู้ไปเอาเบอร์มาจากไหน จู่ๆ ก็โทรมาหานัดเจอที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัย
บอกให้มาคนเดียว ตอนแรกก็ว่าจะบอกมึงมหา แต่คิดไปคิดมาเดี๋ยวจะหาว่าไม่แน่ใจจริง พู่เลยบุกเดี่ยวไปตามที่นัด
บอกก่อนไม่ได้โง่นะโว้ยอย่าด่า มันนัดร้านกาแฟไม่ใช่มุมตึกจะได้กลัว”
“นางฟ้าปลอมไหนวะ” พี่ตุลย์ขมวดคิ้ว ไม่เคยได้ยินสมญานามนี้มาก่อน
“ก็ยายนิลินคณะบัญชีที่แสนจะเรียบร้อยน่ารักของชายหนุ่มทั้งมหาลัยนั่นไงล่ะ”
“อ๋อ พี่รู้แล้วพู่ไปเพราะน้องเขาสวยใช่ไหม พี่โอ้ตเพิ่งถึงบางอ้อ ว่าทำไมคุณพู่ถึงฉายเดี่ยวไปคนเดียวไม่ชวนใครไปเป็นเพื่อน
“เรื่องจริงเงียบไปก็ได้นะพี่โอ้ต จะฟังต่อไหม”
“เล่าต่อเลยครับคุณพู่” ผมอยากรู้จะแย่แล้ว เพราะเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์ผมเดาว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับผมด้วย
“ไม่รู้นางไปสืบประวัติมาจากไหน มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง บอกว่าถ้าพู่ทำให้มหามันเลิกกับพี่หมอวินไม่ได้ นางจะไป
บอกป๊าว่าพู่เป็นทอม”
ผมถึงกับหน้าซีด เรื่องป๊าคุณพู่เป็นเรื่องใหญ่มากให้รู้ความจริงไม่ได้เลย ทุกวันนี้คุณพู่ถึงไม่กล้าทำอะไรออกนอกหน้า
มากมายนัก
“โห แม่งนิสัยไม่สมหน้าตาว่ะ มันต้องขนาดนี้กันเลยหรือวะ ผู้ชายอย่างพี่ก็ยังเหลือนะไม่ต้องแย่งกันขนาดนั้นก็ได้ วันหลัง
ถ้าได้เจอน้องนางฟ้าปลอมอีกรอบพี่ฝากบอกด้วย”
“ไอ้พี่ตุลย์ยังจะแดกลงอีกเหรอ”
“แล้วคุณพู่จะทำยังไงครับ อยากให้ผมเลิกยุ่งกับหมอวินไหมครับ” ผมถามไปก็ใจแป้วไป ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ผมยอมรับว่า
เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่คุณพู่ก็ดีกับผมมาก
“เลิกบ้าเลิกบออะไรมหา ถ้ากูจะให้มึงเลิก กูจะมานั่งขอไอ้พี่ตุลย์เป็นแฟนอยู่แบบนี้เหรอ อย่างกูไม่ยอมให้ยายสวยแต่หน้า
มาบงการชีวิตหรอก มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน”
“พี่เห็นด้วยนะ ปล่อยให้ขู่ได้ก็คงขู่ไปเรื่อยๆ” พี่โอ้ตที่นั่งฟังอยู่ช่วยออกความคิดเห็น
“แต่ผมว่าถ้าผมไม่ยุ่งกับหมอวินแล้วคุณนิลินคงไม่มายุ่งอะไรกับพวกเรา”
“แล้วมึงคิดเหรอว่าหมอวินจะยอมเลิกยุ่งกับมึง จากล่าสุดที่เห็น กูว่า..ยาก”
“พี่เห็นด้วยกับพู่ มหาไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอว่าแฟนหวงขนาดไหน กกไว้อย่างกับไข่ในหิน สายตาหมอวินเวลามองมา บอกได้
คำเดียวไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มึงสักคน กลัวแฟนมึงกระทืบ”
“หมอวินไม่กระทืบใครหรอกครับ” ผมรีบแก้ตัว ก็หมอวินไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังเสียหน่อย
“เออไม่กระทืบไง เพราะแค่มองมาก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว ผอมๆ อย่างมึง ไม่รู้จะหวงไปไหน” พี่ตุลย์ผสมโรงอีกคน
จนผมต้องรีบดึงกลับเข้าเรื่องเดิม พากันหลงประเด็นไปเสียไกล
“แล้วถ้าคุณนิลินหารูปคุณพู่กับคุณหนิงมาได้ล่ะครับ ยังไงมันก็มีหลักฐานอย่างอื่น”
“อันนั้นกูคิดแล้ว ถ้าป๊ารู้กูก็จะสารภาพอาจจะโดนถล่มเละ แต่ถ้ายืนยันว่าความคิดชั่ววูบ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว กูว่าป๊าพอ
รับไหว”
“ถ้าอย่างนั้นพี่เห็นด้วย ว่าไงว่ะตุลย์จะช่วยน้องๆ มันไหม” พี่โอ้ตถือหางข้างคุณพู่
“น่าพี่ตุลย์ ถือว่าช่วยพู่ช่วยมหาสักครั้ง จะเล่นตัวไปไหนวะ แฟนก็ไม่มี”
““เออๆ เป็นก็เป็นวะ ดูแลแฟนดีๆ ด้วยล่ะ อาหารต้องครบสามมื้อ ได้ขนมนมเนยด้วยก็ดี หาหญิงสวยๆ มาเผื่อด้วย”
“จะเอาขนาดนั้นเซ็นสัญญาเลยมะไอ้พี่ตุลย์”
“อ้าว พี่เสียหายมันก็ต้องมีของปลอบใจกันหน่อย ว่าแต่พ่อของพู่จะชอบเหรอวะอย่างพี่ บ้านไม่รวยนะโว้ย”
“ไม่เป็นไรพี่เอาไปแสดงตัวเป็นแฟนไม่ได้เอาไปเป็นผัว คุณสมบัติอื่นไม่ต้องแค่มีไอ้นั่นก็พอแล้ว”
“ไอ้พู่!” พี่ตุลย์สะดุ้งเฮือก รีบยกมือปิดบังของส่วนตัวเอาไว้ ทำเหมือนกลัวคุณพู่จะแย่งเอาของตัวเองไป
“หยุดๆ ไอ้พวกนี้นี่คุยกันเคยจบโดยไม่ต้องออกนอกเรื่องไหมวะ นี่ขนาดเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวานก็ยังพากันเข้ารกเข้าพงจนได้”
นานๆ ทีผมจะเห็นพี่โอ้ตโวยวาย แก่คงเหลืออดเต็มที
“สรุป ตอนนี้จะเล่นเป็นแฟนกัน แล้วยังไง รอก่อนว่าเรื่องจะแดงไหม หรือพู่จะพาไอ้ตุลย์ไปแสดงตัวเลย”
“อีกสามวันที่บ้านจะจัดงานวันเกิดอาม่า พู่จะพาพี่ตุลย์ไปแนะนำให้ป๊ารู้จัก ถ้าปล่อยให้ยายนิลินได้พูดก่อน แล้วถึงพาไป
ป๊าจับได้แน่ว่าโกหก
“งานเลี้ยงวันเกิดอาม่า ก็รวมญาติเลยสิวะ วันอื่นดีกว่าไหมพู่” พี่ตุลย์มีสีหน้าหวาดกลัว ขนหัวลุกชัน
“วันนั้นแหละพี่ตุลย์แนะนำตัวทีเดียวจบ ป้ามหาภัยกับพ่อแม่หมอวินก็มา ไม่แน่ยายนิลินอาจตามป้ามหาภัยมาด้วย”
“มันจะดีเหรอ” พี่ตุลย์ยังแบ่งรับแบ่งสู้
“ดี โธ่พี่ตุลย์จะปอดแหกทำไมวะ ไม่ได้ไปเจอพ่อตาแม่ยายจริงๆ เสียหน่อย ไหว้ๆ ยิ้มๆ แดกให้เสร็จแล้วกลับแค่นั้นเอง”
“พูดง่ายน่ะมึง เออๆ เสร็จแล้วเลี้ยงมือใหญ่พี่ด้วย”
“รับทราบ” ดูเหมือนคุณพู่กับพี่ตุลย์จะตกลงกันได้แล้ว ผมจึงถามขึ้นมาบ้าง
“แล้วผมล่ะครับให้ผมทำอะไร”
“มี กูมีอย่างเดียวที่อยากให้มึงทำ สวีทกับหมอวินเข้าไป เอาให้คุ้มกับการลงทุนของกู เอาให้ยายนางฟ้าปลอมแถมนม
ปลอมด้วยนั่นกระอักเลือดตายไปเลย ขู่ใครไม่ขู่เสือกขู่กู ส่วนวันงานมึงไม่ต้องไปเป็นเพื่อนกูแล้วนะ พ่อแม่หมอวินไปด้วย
กูกลัวยายนิลินจะแหกมึงเข้า”
“ครับ” ผมก็เห็นดีด้วย ไหนจะคุณป้าหมอวินอีกเห็นหน้าผมคงจำได้ทันที
“เดี๋ยวๆ แล้วแฟนพู่ไม่ว่าอะไรเหรอวะ” พี่โอ้ตเพิ่งนึกถึงคุณหนิงขึ้นมาได้ ผมก็ลืมไปเสียสนทิ
“ไม่ว่าหรอกพี่ เดี๋ยวพู่คุยเองรู้ๆ กันอยู่แล้วเรื่องป๊า อีกอย่างพักนี้หนิงก็ยุ่งๆ คงไม่มีเวลามาสนใจหรอก”
“เคลียร์ๆ กันให้ดีนะโว้ย บุกมาตบพี่มีปล้ำนะบอกไว้ก่อน”
“ไอ้พี่ตุลย์แฟนน้องแฟนนุ่งก็ไม่เว้น”
แล้วสงครามรอบที่สองก็เกิดขึ้น พี่โอ้ตถึงกับต้องหันมาส่ายหน้าให้ผม
“มันจะเป็นแฟนกันได้จริงหรือวะ พี่ล่ะกลุ้มใจ”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หมอวินครับ ถ้าเกิดผมขอลาออกจากงานได้ไหมครับ” อันนี้เขาเรียกคำถามเผื่อครับ ผมเผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน
ยังไม่ได้คิดจะลาออกอะไรทั้งนั้น โธ่อยู่ใกล้คนที่รักที่ชอบขนาดนี้ใครจะอยากไปไหน
“พูดว่าอะไรนะ” หมอวินเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ หันมามองหน้าผม ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยและมีประกายบางอย่าง
ที่ทำให้ผมรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมา
“ผมถามว่าถ้าผมขอลาออกจากงานได้ไหมครับ ต้องแจ้งล่วงหน้าเหมือนทำงานจริงๆ ไหม”
“หมายความว่ายังไง” หมอวินวางหนังสือในมือลง ฉุดผมที่นั่งอยู่กับพรมหน้าโซฟาดึงขึ้นไปนั่งบนตัก ที่นั่งก็มีตั้งเยอะ
ชอบทำให้ผมเขินจนคิดอะไรไม่ออกอยู่เรื่อย
“ผมนั่งข้างๆ ก็ได้ครับ” ผมรีบอุบอิบบอก ก็นั่งอย่างนี้สติสตังมันไม่อยู่กับตัวนี่ครับ
“นั่งตรงไหนก็เหมือนกันอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง” ท่าทางหมอวินยังเอาเรื่องไม่เปลี่ยน
พูดขัดหูนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เลยครับ เอาแต่ใจจริงๆ
“โธ่หมอวินเป็นตั้งหมอ ไม่รู้จริงๆ หรือครับว่าหมายความว่ายังไง” ผมพูดออกจะชัดแถมพูดซ้ำตั้งสองหน
“ทำไมนายถึงคิดจะลาออก” หมอวินดูลังเลก่อนจะพูดประโยคต่อไป
“หรือเป็นเพราะฉันจูบนายเมื่อวาน” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหมอวินดูไม่มีความมั่นใจสักนิด สีหน้ากังวล รอคอยคำตอบจากผม
“เปล่าครับ” ผมสั่นหน้าจนผมสะบัด อายก็อายแต่ไม่อยากให้หมอวินคิดมาก
“เปล่า? ถ้าอย่างนั้นมันเกิดอะไรขึ้น นายไม่พอใจที่ต้องเป็นแฟนฉันอย่างนั้นหรือ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็บอกมาสิว่าไม่พอใจอะไร” น้ำเสียงหมอวินร้อนรน ผมสบตากับดวงตาคมเข้มคู่นั้น ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า
แต่ผมว่าดวงตาของหมอวินดูเศร้า
“ไม่มีครับ ผมถามเผื่อมันมีเหตุฉุกเฉินต้องลาออก ก็เลยอยากเกริ่นๆ ไว้ก่อน”
“เกริ่นไว้ก่อน? แปลว่านายจะลาออกจริงๆ ใช่ไหม ไม่มีทางหมานิว” หมอวินส่งสายตาเด็ดเดี่ยวมาให้ผม ดวงตาคู่นั้น
ดื้อดึงและไม่ยอมแพ้
“ก็เผื่อผมเรียนหนักต้องออกต่างจังหวัด ผมจะไม่มีเวลาทำงานให้หมอวินนะครับ”
“งั้นก็ไม่ต้องทำ” อ้าวเมื่อกี้คุณชายหมอบอกผมว่าไม่ให้ลาออก แต่ตอนนี้บอกไม่ต้องทำ ตกลงจะให้ผมใจพองโตหรือ
เหี่ยวแฟบเลือกสักอย่างสิครับคุณชายหมอ
“ตกลงให้ออกหรือครับ” ผมถามเพราะโดนความงงเล่นงาน
“ฉันไม่ให้ออกแต่บอกว่าไม่ต้องทำงาน มันเข้าใจยากตรงไหนหมานิว นายจะเรียนหนัก จะต้องออกต่างจังหวัดอะไรก็ทำไป
เสร็จแล้วก็กลับมา”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นไม่ว่านายจะมีเหตุผลอะไรก็ห้ามลาออก” เสียงหมอวินเพิ่มดีกรีความดื้อดึงขึ้นเป็นเท่าตัว
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ที่จริง.. คือ...” ผมตัดสินใจเล่าเรื่องคุณพู่ให้หมอวินฟัง ที่ไม่เล่าตั้งแต่แรก เพราะผมไม่อยากให้
เป็นปัญหา
“หึ” นอกจากเสียงหัวเราะจากในลำคอแล้ว ดูหมอวินไม่มีทีท่าประหลาดใจเลยสักนิด
“หมอวินไม่แปลกใจหรือครับ” ที่ผ่านมาคุณนิลินจะทำตัวน่ารักแสนดีเสมอต่อหน้าหมอวิน มีเพียงลับหลังเท่านั้นที่จะเผย
เนื้อแท้ออกมา
“แปลกใจทำไม ฉันเคยบอกนายแล้วว่านิลินเหมือนฉัน ไม่เหมือนนาย” หมอวินดูผ่อนคลายขึ้นมาก มือที่โอบเอวผมอยู่
เริ่มอยู่ไม่สุข ไล้นิ้ววนเล่นเป็นวงกลมไปเรื่อยๆ ทำเอาผมขนลุกซู่
“ฉันไม่เคยสนใจอยากไปงานพวกนี้แต่คราวนี้น่าสนุกดี เห็นทีต้องแวะไปร่วมงานด้วยคน”
“หมอวิน!” ผมเห็นแววหายนะมาแต่ไกล เรื่องคุณพู่ก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นจะหมู่หรือจ่า ยังแถมหมอวินไปเร่งไฟให้
คุณนิลินอีกคน งานนี้ผมว่าจบไม่สวยแน่
“อย่าไปเลยนะครับ” ผมดึงชายเสื้อหมอวิน เงยหน้าขึ้นสบตาพยายามทำสายตาขอร้องอ้อนวอน
แต่ผมไม่รู้ว่าสายตาผมมันดูเป็นแบบไหน เพราะทันทีที่หมอวินเห็น ตาร้ายๆ นั้นกลับอ่อนแสงลงทันที หมอวินยกมือขึ้นลูบ
หัวผมเบาๆ
“ต้องไปสิ ไม่อยากให้ฉันไปช่วยพู่เหรอ ฉันรับปากว่าพู่จะไม่มีปัญหาใดๆ ตกลงไหม”
“ตกลงครับ” ผมพยักหน้ารับ รู้สึกอุ่นใจขึ้น ทีแท้หมอวินก็จะไปช่วยคุณพู่อีกแรง
“นายก็ต้องไปด้วย”
“หา? ไม่เอาครับ ป้าหมอวินเคยเจอผมแล้ว เห็นคุณพู่บอกว่าคุณพ่อคุณแม่หมอวินก็ไป”
“พ่อแม่ฉันไปแล้วเป็นยังไง”
“โธ่! จะเป็นยังไงล่ะครับ ความก็แตกสิครับ คนในงานก็ตั้งมากมาย ถ้าคุณป้าหมอวินพูดขึ้นมาหรือคุณนิลินพูด
หมอวินกับคุณพ่อคุณแม่จะอายเอาได้นะครับ”
“อายทำไม เข้าท่าดีเหมือนกัน ในเมื่อชมพู่พาพี่ตุลย์ไปแนะนำให้ครอบครัวรู้จัก ฉันก็ควรพานายไปบ้าง” นี่หมอวินไม่ได้
รู้สึกถึงสัญญาณอันตรายอะไรเลยหรือครับ ถึงยังยิ้มทำหน้าพออกพอใจอยู่ได้
“ไม่เอาครับ ยังไงผมก็ไม่ไป” ผมดิ้นหนีจะลงจากตักหมอวิน แต่อีกฝ่ายรู้ทันใช้สองแขนรวบเอวผมไว้แน่น
“พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้า คงต้องซื้อสูทให้นายสักสองสามชุด หุ่นแบบนี้ช่างแก้กันตาย”
โอ้ย มันใช่เรื่องไหมครับ นอกจากไม่ฟังที่ผมปฏิเสธแล้วยังคิดไปไกลไปถึงไหนๆ
“หมอวินไม่ฟังผมพูดเลย” ผมเผลอทำเสียงงอนออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั่งกอดอกทำปากยื่นนิดๆ ให้หมอวิน
“ทำไมต้องฟัง ไม่เห็นจะอยากฟัง”
“อื้อ!!” ริมฝีปากผมถูกหมอวินงับลงมาเบาๆ
“หึหึ จะทำปากยื่นปากยาวไปถึงไหน เดี๋ยวก็หาอะไรปิดให้เสียเลย” ผมลืมไปได้ยังไงว่าเดี๋ยวของหมอวินแปลว่าเดี๋ยวนี้
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมา บดเคล้าอย่างอ่อนโยนก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายผมอ่อนระทวยเมื่อหมอวิน
ผละหน้าออก
“มีอะไรจะค้านอีกไหม” ผมเม้มปากแน่นใช้วิธีส่ายหัวแรงๆ เป็นการตอบคำถามแทน
“ถ้าอย่างนั้นก็นั่งนิ่งๆ ฉันจะอ่านหนังสือ” หมอวินเอื้อมือไปหยิบหนังสือที่วางไว้ขึ้นมาถืออีกครั้ง โดยยังมีผมนั่งอยู่บนตัก
ผมรีบชี้มือไปที่พรมเป็นการบอกใบ้ว่าผมจะกลับไปนั่งที่เดิม
“นายนั่งตรงนั้นฉันไม่มีสมาธิหลุกหลิกอยู่ไม่สุข นั่งนี่จะได้ไม่กวนฉัน”
ผมกระพริบตาปริบๆ แต่ไม่กล้าเปิดปากขึ้นพูด นั่งอย่างนี้มันอ่านหนังสือสะดวกตรงไหน ต้องอ้อมมือรอบตัวผม
มองก็ลำบาก
“พี่เห็นด้วยกับพู่ มหาไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอว่าแฟนหวงขนาดไหน กกไว้อย่างกับไข่ในหิน” จู่ๆ คำพูดของพี่โอ้ตก็ลอยเข้ามาในหัว
ผมค่อยๆ เอนตัวลงพิงอกหมอวิน ขยับตัวอีกนิดให้นั่งสบายขึ้น
ถ้าหมอวินชอบผมก็กรุณาชอบผมมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเถอะครับ ถ้าหวงผมก็ช่วยหวงผมขึ้นอีกนิด ได้โปรดช่วยให้ผมอุ่นใจ
ว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝัน มันจะไม่หายไปทันทีเมื่อโลกแห่งความจริงพุ่งเข้าชนเราสองคน
“ง่วงไหม” หมอวินใช้มือข้างนึงสางเข้าไปในผมของผม
“ครับ”
“งั้นหลับไปก่อน ฉันอ่านจบแล้วจะอุ้มเข้าไปนอนเอง”
“ครับ” ผมซบหน้าลงกับอกของหมอวิน แอบอมยิ้มนิดๆ ผมไม่ต้องละเมอเดินเข้าไปนอนเองอีกแล้ว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนหน้ามาลุ้นกันว่างานวันเกิดอาม่าจะพังไหม
สปอยไว้สักนิด >> “หมานิวจะซื่อบื้อไปถึงไหน ไม่รู้เลยเหรอว่าฉันชอบนาย”
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232939 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก