[ต่อจากด้านบน]“นิว” เสียงเรียกดังลั่นห้อง ทำให้ผมต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องนอน ผมไม่เคยได้ยินหมอวินเสียงดังขนาดนี้มาก่อน น้ำเสียง
ตกใจร้อนใจจนผมรู้สึกได้
“ครับหมอวิน”
“เกิดอะไรขึ้นทำไมปิดเครื่อง แล้วลมไปไหนไม่ได้มาหรือ”
“มาครับเพิ่งกลับไป หมอวินนั่งก่อนครับ” ผมจูงมือหมอวินพามานั่งพักที่โซฟา
“ทำไมถึงกลับก็บอกแล้วว่า..” หมอวินพูดค้างไว้แล้วเงียบไป ผมเดาว่าหมอวินคงจะหมายถึงบอกให้อยู่เป็นเพื่อนผม
“คุณป้าของหมอวินมาแล้ว กลับไปแล้วครับ”
“นิว” หมอวินดึงผมให้ขึ้นไปนั่งบนตัก มือสอดเข้ามากอดรอบเอว
“เป็นอะไรหรือเปล่า ลมมาทันไหม ป้าสิพูดอะไรบ้าง อย่าไปฟังอย่าเอาเก็บไปคิดเข้าใจไหม”
“คุณป้าของหมอวิน..” ผมลังเลอยู่ชั่วครู่แต่คิดว่าถึงผมไม่เล่าพี่ลมก็คงเล่าอยู่ดี ให้ฟังจากปากผมเรื่องน่าจะเบากว่า
“บอกให้ผมย้ายออกไปครับ” ผมเลือกใช้คำที่ฟังรุนแรงน้อยที่สุดแต่หมอวินก็ยังเดือดอยู่ดี
“คุณนิลินเอาลูกน้องมาด้วยสองคน มาขู่ผมให้เลิกติดต่อกับหมอวิน ส่วนเรื่องโทรศัพท์ผมไม่ได้ปิดเครื่องครับ” ผมชี้มือไปที่
เศษชิ้นส่วนที่ผมเก็บรวบรวมเอาไว้
“คุณนิลินทำมันหล่นเปิดไม่ติดไปแล้วครับ” ผมไม่พูดว่าปาทิ้งเพราะถึงไม่พูดหมอวินก็รู้ ตอนนี้สิ่งที่ผมเป็นห่วงคืออารมณ์
ของหมอวินไม่ใช่คุณนิลิน
“อย่าโมโหสิครับ” ผมลูบมือไปมาบนหลังของหมอวิน เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่เย็นสักนิด ผมจึงเพิ่มความกล้ากดจูบลงบน
หน้าผากของหมอวินเบาๆ
“ผมไม่เป็นอะไรสักหน่อยไม่โกรธไม่โมโหด้วย อีกอย่างพี่ลมมาทันครับ ทำเอาคุณป้าของหมอวินกับคุณนิลินนั่งไม่ติดเลย”
พอผมคิดย้อนไปก็อดขำไม่ได้ พี่น้องบ้านนี้น่ากลัวจริงๆ ผมชักอยากรู้แล้วว่าลูกชายคนกลางจะเป็นอย่างไร เสียดายที่เรียน
อยู่เมืองนอกจึงไม่มีโอกาสได้เจอ
“นิว”
“ครับ”
“สัญญากับฉันได้ไหม ไม่ว่าใครจะพูดอะไรนายจะไม่ไปจากฉัน ไม่เลิกกับฉัน”
“กลัวเหรอครับ”
“อืม ฉันกลัว” ผมโอบไปรอบคอหมอวิน กอดแน่นๆ หนึ่งทีแล้วคลายออก ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ไม่ชอบพูดจะยอมรับออกมา
“ผมไม่ไปไหนหรอกครับ วันนี้ถ้าพี่ลมมาไม่ทันผมก็กะว่าจะเก็บของไปที่วัดกับจุกก่อน ถ้าหมอวินไม่แวะไปหา ก็กะจะไป
เจอที่มหาลัยอยู่แล้ว อย่างน้อยก็ต้องคุยกันก่อน”
“ดีแล้ว จำไว้ไม่ว่ายังไงฉันต้องตามหานายเจอแน่”
“ผมรู้ครับ ผมถึงไม่กลัวเลย”
“เด็กดี” หมอวินลูบหัวของผมเบาๆ เรานั่งนิ่งๆ กอดกันอยู่แบบนั้น ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก หมอวินเองก็หายใจเป็นปกติแล้ว
ไม่ได้เต้นรัวเร็วเหมือนเมื่อครู่
“อย่าห่วงฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”
ผมเงยหน้าขึ้นมองหมอวิน ในใจเริ่มกังวลยอมรับว่ากลัวใจหมอวินมากครับ เมื่อครู่ตอนรู้เรื่องคุณนิลินหมอวินทำหน้าน่า
กลัวมาก มากจนผมกลัวแทนขึ้นมา
“อย่าทำอะไรรุนแรงนะครับ” ผมไม่ได้ห้าม เพราะเรื่องที่คุณนิลินทำมันไม่ถูกต้องและไม่สมควรจะเกิดขึ้น หวังแค่ว่าหมอวิน
จะไม่รุนแรงเกินไป
“เป็นห่วงนิลินหรือ อย่าไปห่วงผู้หญิงแบบนั้นไม่มีค่าพอให้นายคิดถึงหรอก”
“เปล่าครับผมไมได้เป็นห่วงคุณนิลิน ผมเป็นห่วงหมอวินต่างหากไม่อยากให้ไปเสียเวลากับเรื่องแบบนั้น” ถึงอย่างไรก็สังคม
เดียวกันผมกลัวเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆ ผู้ใหญ่จะผิดใจกันเปล่าๆ
“นายนี่มันช่างเอาใจช่างอ้อนนัก รู้ตัวไหม”
“ผมหรือครับ?” ผมชี้มือเข้าหาตัวเองทำตาโต ช่างเอาใจผมพอรู้แต่ช่างอ้อนนี่มันตอนไหน
“หึหึ จะใครล่ะ ทำคนหลงหัวปักหัวปำได้ ดีใจล่ะสิ” หือ? หลงหัวปักหัวปำหรือครับ ผมพยายามทำหน้านิ่งๆ ไม่ยิ้มไม่เขิน
ไม่อย่างนั้นหมอวินจะนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา น่ารักจริงๆ
“หมอวินทานอะไรมาหรือยังครับ ผมทำอะไรให้ทานไหม รีบมาเหนื่อยหรือเปล่า”
“ไม่เหนื่อยแต่คงต้องให้นายทำอะไรให้ทาน ฉันรีบมากไม่ได้ทานอะไรจากในงานเลย”
“ถ้าอย่างนั้นหมอวินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนครับ ผมทำแป๊บเดียว รับรองว่าออกมาได้ทานเลย”
“ไม่ต้องทำอะไรเยอะนะหาอะไรให้รองท้องก็พอ เดี๋ยวออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนเหรอครับ”
“ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้นาย ขืนติดต่อไม่ได้แบบนี้ฉันคงนั่งไม่ติด”
“ครับ” ผมลุกขึ้นยืนก่อนฉุดมือหมอวินให้ลุกตาม หลุนหลังให้เดินไปยังห้องนอน พอหมอวินไม่เห็นหน้าผมแล้ว ผมก็ยิ้ม
ออกมาได้เต็มที่ ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำไม่กี่คำก็ทำผมลืมเรื่องแย่ๆ วันนี้ไปเกือบหมด
“นิว”
“ครับ?”
“ขอบใจนะที่อยู่”
“ขอบคุณครับที่รีบกลับมา”
ผมกับหมอวินส่งยิ้มให้กัน มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุด
ผมไม่เคยได้ยินหมอวินพูดว่ารักเลยสักครั้ง และสำหรับผมมันไม่จำเป็นเลยสักนิด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**แจ้งข่าวสำหรับใครที่รอเล่มSTALKER แอบ.หลง.รัก อยู่นะคะ น้องโต๊ะพร้อมวางจำหน่ายที่งานสัปดาห์หนังสือเดือนตุลาคมนี้
รายละเอียดราคาและสถานที่กดตามลิ้งค์ได้เลยค่า
STALKER แอบ.หลง.รัก By สนพ.มีดี **สำหรับใครที่รอคู่พี่ลม&น้องจุก คนเขียนแจ้งในเฟสแล้วแต่ลืมแจ้งในนี้ว่าจะแยกเป็นภาค2 ของมหารักแทนนะคะ
ในภาค1 จะมีพูดถึงบ้างเพื่อให้รู้ที่มาที่ไปเท่านั้น (ทั้งสองภาคจะอยู่ที่ 25-30 ตอนค่ะ / อ้าวมหานิวก็ใกล้จบแล้วสิ 555)
Darin ♥ FANPAGE