ตอนที่ 24: เกษตรกรกับนายแพทย์“นิวไม่สบายหรือเปล่า” หมอวินชะโงกตัวมามองหน้าผม ผมพยักหน้ารับ เช้านี้ผมรู้สึกครั้นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะ
เป็นไข้ จนป่านนี้จึงยังซุกตัวอยู่บนเตียงนอน
“วัดไข้หน่อยนะ” หมอวินลงจากเตียงไปหยิบอุปกรณ์วัดไข้ ผมมีหน้าที่นอนนิ่งๆ ให้ว่าที่คุณหมอช่วยดูอาการ
“ปวดคอไหม มีน้ำมูกหรือเปล่า” ผมใช้วิธีส่ายหน้า มันรู้สึกเนือยๆ จนไม่อยากพูดออกมา
“นายมีไข้ต่ำๆ ทานอาหารเช้าแล้วทานยาพักสักหน่อยก็ดีขึ้น วันนี้มีเรียนวิชาสำคัญไหม”
“ไม่มีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็พักอยู่ห้องสักวัน เดี๋ยวฉันทำอาหารเช้าให้ทานเอง”
“หมอวินทำเป็นหรือครับ!” ผมตาโตด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นหมอวินทำอาหารเองสักครั้ง
“อย่าดูถูกแค่แซนวิชฉันพอทำเป็น ไม่ต้องห่วงฉันไม่เพิ่มอาการท้องเสียให้นายอีกอย่างแน่”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย” ผมรีบแก้ตัว ก็ผมไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นจริงๆ นี่ครับแค่คิดว่าห้องครัวจะเละไหม
เท่านั้นเอง
“ไม่ได้คิดแต่หน้านายมันบอกหมานิว”
“ผมเกรงใจต่างหากครับ เดี๋ยวผมไปทำให้ดีกว่าครับ” ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง พอได้ขยับตัวก็รู้สึกว่าไม่ได้เป็นมากอย่างที่คิด
“หมานิวอย่าดื้อ ฉันบอกให้พักก็พัก”
“แต่ผม..”
“ถ้าอยากทำอะไรสักอย่างก็ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วกลับมานอน เสร็จแล้วฉันจะเข้ามาเรียก ทานอาหารก่อน
แล้วค่อยทานยา”
“ครับ” ผมยอมลงให้แต่โดยดีเพราะดูสีหน้าคุณชายหมอแล้วไม่ควรขัดใจเป็นอย่างยิ่ง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
หมอวินจัดหมอนใบใหญ่ซ้อนหลังให้ผมนั่งพิง ก่อนยกโต๊ะไม้เล็กๆ มาวางคร่อมขาผมเอาไว้ บนโต๊ะประกอบไปด้วย
จานแซนวิช แก้วกาแฟ แก้วน้ำส้มคั้น น้ำเปล่าและปิดท้ายด้วยแก้วใบเล็กสำหรับใส่ยา ผมไม่เคยรับประทานอาหาร
บนเตียงมาก่อนจึงรู้สึกแปลกๆ ยิ่งมีบริกรเป็นคุณชายหมอคอยดูแลแบบนี้ยิ่งขัดเขินเข้าไปใหญ่
“หมอวินไม่ทานด้วยกันหรือครับ”
“ทานสิ” หมอวินเดินหายไปชั่วครู่ก่อนกลับมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ บนโต๊ะไม้วางเฉพาะของผมก็เต็มพื้นที่แล้วหมอวิน
จึงไม่มีที่พอสำหรับแก้วกาแฟของตัวเอง
“ที่จริงเราทานกันข้างนอกก็ได้นะครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก” ไข้แค่นี้ออกไปเรียนยังไหวเลยครับ แต่หมอวินส่ายหน้าปฏิเสธ
“อย่าเลย คิดเสียว่าเปลี่ยนบรรยากาศเหมือนไปพักผ่อนตามโรงแรม” ดีที่ผมเคยเห็นในหนังมาบ้างเลยนึกภาพออก
ถ้าให้นึกตามอย่างเดียวบอกเลยว่าไม่มีทางครับ ไปโรงแรมต่างจังหวัดได้ตักบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าก็หรูแล้ว
“อยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า” ผมรีบสั่นหน้าสุดชีวิต วิชาที่คุณชายหมอเรียนมันโดดกันได้ง่ายๆ เสียที่ไหน
หมอวินก็บอกเองว่าผมมีไข้ต่ำๆ ไม่ได้เป็นหนักเสียหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวทานยาเสร็จก็นอนพัก ฉันจะเขียนโน้ตบอกแม่บ้านไว้ให้ว่านายอยู่เขาจะได้ไม่รบกวน”
“ครับ”
“อาหารกลางวันให้แม่บ้านทำให้อย่าลุกขึ้นมาทำเอง ฉันจะสั่งไว้ห้ามเปลี่ยนคำสั่งฉัน”
“ครับ” ผมกัดแซนวิชพร้อมกับฟังคำสั่งคุณชายหมอไปด้วย
“สายๆ ถ้าตื่นมาแล้วให้วัดไข้อีกที มื้อกลางวันทานยาด้วย ถ้าไข้ไม่ลดหรือขึ้นสูงให้รีบโทรบอก”
“ครับ”
“ห้ามซน ห้ามหาอะไรทำแก้เบื่อ พักดูอาการก่อนเข้าใจไหม”
“ครับ” ผมมีไข้แค่ต่ำๆ แต่หมอวินสามารรถสั่งผมยาวจนแซนวิชในมือผมหมดได้คิดดูเถอะครับ
“อีกอย่าง...”
“หมอวินไม่รีบระวังจะสายนะครับ” ผมต้องรีบชิงพูดก่อน ขืนปล่อยให้ยาวกว่านี้ผมคงเป็นง่อยไม่ใช่เป็นไข้
“จะเป็นเด็กดีใช่ไหม” หมอวินยกมือขึ้นลูบศีรษะผม ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าผมเป็นคนป่วยหรือเป็นเด็กห้าขวบกันแน่ แต่ผมไม่บ่น
หรอกครับเพราะผมชอบ ชอบที่มีคนห่วงใยใส่ใจทุกข์สุขของเรา
“ครับ”
“ครับอะไร” ผมอยากจะบอกว่าผมไม่ได้เจ้าเล่ห์อย่างหมอวินเสียหน่อย ครับก็คือรับปาก แต่อย่าพูดเลยเดี๋ยวเรื่องจะยาว
“เป็นเด็กดีครับ”
“เด็กดี” หมอวินโน้มตัวมาจูบหน้าผากผมเบาๆ ผมตกใจรีบผละออก
“หือ?” หมอวินขมวดคิ้วดูท่าไม่ชอบใจที่ผมหนี ผมยกมือขึ้นปิดหน้าผากเอาไว้
“เดี๋ยวหมอวินติดไข้ครับ”
“แบบนี้สิถึงจะติด” หมอวินจู่โจมประกบปากเข้ากับปากผม ทำเอาผมหน้าแดงยิ่งกว่าเป็นไข้ คนอะไรเป็นหมอเสียเปล่า
รู้ว่าติดยังจะทำ
“หึหึ เชื่อเหรอ มันไม่ติดเพราะแค่เอาปากแตะกันหรอกน่า”
“ผมเป็นเกษตรกรนะครับไม่ได้เป็นหมอจะรู้ได้ยังไงเล่า” คราวนี้มือที่ปิดหน้าผากถูกเลื่อนมาปิดปากแทน
“หมาน้อยทานยาได้แล้วฉันจะได้ไปเรียน” ผมหยิบแก้วใส่ยาเทยาเข้าปากตามด้วยน้ำเปล่าที่หมอวินเตรียมไว้ให้
เมื่อกลืนยาหมดผมแลบลิ้นออกมาให้คุณชายหมอดูด้วยจะได้เชื่อจริงๆ ว่าทานแล้วไม่ได้อมยาไว้ใต้ลิ้น
“พักซะมีอะไรโทรหา ฉันจะรีบกลับมา” หมอวินเอนหมอนให้ผมอีกนิดแต่ยังไม่ให้นอนราบลงไปเพราะเพิ่งทานอาหาร
เสร็จใหม่ๆ ผมมองหมอวินยกโต๊ะไม้ออกจากห้องนอนก่อนกลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์
“วัดไข้แล้วถ่ายรูปส่งไปให้ฉันดูด้วย”
“ผมไม่มุสา” ผมทำปากยื่นเป็นเป็ดเกลียดคนรู้ทัน ผมกะจะบอกว่าดีขึ้นแล้วโดยไม่บอกอุณหภูมิดันโดนรู้ทันเสียก่อน
“ไม่มุสาแต่เลี่ยงเอาใช่ไหม” ผมปิดปากเงียบเรื่องอะไรจะยอมรับ
“หึหึ ดูแลตัวเองนะหมาน้อย อย่าให้เป็นห่วง”
“ครับ” เจอประโยคนี้เข้าไป ผมอดยิ้มจนแก้มตุ่ยใครแกล้งงอนต่อได้ก็เก่งแล้วครับ
“เจอกันตอนเย็น” หมอวินจูบหน้าผากผมอีกครั้งก่อนเดินออกจากห้องไป ส่วนผมนอนมองเพดานไปเพลินๆ ขี้เกียจสักวัน
ก็ดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สำออยนะมึง” คุณพู่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับผม มีพี่ตุลย์ตามมานั่งตัวถัดไป
“เป็นไข้นิดไข้หน่อยทำเป็นโดดเรียน ทีเมื่อก่อนกูเห็นทั้งไอทั้งจามยังไปได้” ผมเอาแต่หัวเราะไม่ได้ตอบโต้คุณพู่
พราะรู้ว่าคุณพู่แซวไปอย่างนั้นเอง
“น้องชมพู่ขอรับมีคนให้อ้อนกับไม่มีมันต่างกันนะครับ เดี๋ยวนี้มหาของเรามีหมอส่วนตัวคอยดูแลก็ต้องรักษาสุขภาพกันหน่อย”
“พี่ตุลย์พูดถูกครับ” นานๆ ผมจะเล่นกับเขาบ้างทำเอารับค้อนจากคุณพู่แทบไม่ทัน
“ว่าแต่คุณพู่มาเยี่ยมไข้ผมเหรอครับ”
“ฝันไปเหอะ ไข้นิดๆ หน่อยๆ อย่ามาสำออยจะมาเยี่ยมทำไม”
“อ้าว แล้วคุณพู่กับพี่ตุลย์มาทำไมครับ”
“มีข่าวดี เล่าทางโทรศัพท์มันไม่มันไม่เหมือนเห็นหน้าเลยลากอีพี่ตุลย์มาหา” ผมมองพี่ตุลย์ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าให้
“ข่าวดีอะไรครับคุณพู่” ผมเริ่มสนใจว่าข่าวอะไรที่ทำให้คุณพู่นั่งไม่ติดต้องมาเล่าให้ผมฟังถึงห้อง
“ยายนางฟ้านิลินลาออกแล้วนะ เตรียมไปเรียนต่อต่างประเทศ”
“จริงเหรอครับ?” ผมแปลกใจแต่ไม่ตกใจ ไม่มีเรื่องอะไรของคุณนิลินที่ทำให้ผมตกใจได้อีกแล้ว
“จริงสิ จะอยู่ได้ยังไงคลิปลงกันให้เพียบ มีถ่ายจากทุกมุมจะเอามุมไหนล่ะด้านหน้าด้านข้างด้านหลัง ดีนะไม่มีคนอุตริ
เอาไปทำสี่ดีแบบหมุนได้รอบทิศ”
“เกิดเรื่องขึ้นก็ดีนะครับ เผื่อคุณนิลินจะคิดอะไรได้บ้าง ล้มเสียตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่าจบมหาลัยไปใช้ชิตจริงแล้วถึงรู้ว่าสิ่งที่
ตัวเองทำอยู่มันผิด”
“สาธุ!!” คุณพู่ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว
“บอกแล้วว่าให้หมอวินซื้อถังใส่สังฆทานให้ก็ไม่เชื่อ จะมีอะไรเหมาะกับมหามากกว่านั้นอีก”
“จริง” พี่ตุลย์พยักหน้าเห็นด้วยกับคุณพู่เต็มที่
“โธ่คุณพู่ครับ ผมก็เหมาะกับดอกไม้ช่อใหญ่ๆ นะครับ” ผมโอดครวญเมื่อไม่มีใครเห็นถึงความน่ารักของผมเลย
“ตรงไหนมิทราบ”
“ตรงที่มันบังหน้าผมมิดไงครับ จะได้ไม่มีใครเห็นว่ามันไม่เข้ากับดอกไม้”
“ฮ่าๆ” พี่ตุลย์ถูกใจคำตอบของผมมากจนหัวเราะออกมาดังลั่น อย่าว่าคุณพู่คิดเลยครับบางทีผมก็ยังแอบคิดว่าผม
เหมาะกับดอกไม้จริงหรือเปล่า
“เอาจริงๆ กูไม่คิดว่าคนอย่างยายนิลินจะคิดได้ว่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะอย่างน้อยก็สบายใจว่าต่อไปนี้จะไม่มายุ่งกับมึงอีก
แล้วนี่มึงหายไข้หรือยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ” จะไม่ให้ดีขึ้นได้อย่างไรครับในเมื่อคุณชายหมอเล่นโทรมาสั่งให้กินยา ตรงเวลายิ่งกว่านาฬิกาปลุกเสียอีก
“ว่าแต่คุณพู่กับพี่ตุลย์หยุดยาวสี่วันจะไปไหนหรือเปล่าครับ” ผมถามเพราะนึกขึ้นมาได้ว่าหมอวินจะกลับบ้านพร้อมกับผม
“ยังไม่มีโปรแกรม มหามีอะไรหรือเปล่า”
“คุณพู่ล่ะครับ” ผมยังไม่บอกเหตุผลที่ถามแต่รอเอาคำตอบจากคุณพู่เสียก่อน
“ก็ว่าจะไปเที่ยวแต่ยังไม่ได้คิดว่าที่ไหน”
“ถ้าอย่างนั้นไปบ้านผมที่ต่างจังหวัดกันไหมครับ หยุดสี่วันผมจะกลับบ้านหมอวินก็จะไปด้วย ผมเลยคิดว่าชวนกันไป
เยอะๆ น่าจะสนุกดี”
“ค่ะคุณมหา แน่ใจนะว่าสนุกดีไม่ใช่จะหาคนไปเป็นตัวช่วย” คุณพู่ทำเสียงหึอยู่ในลำคอ
“ชวนไปเป็นตัวช่วยครับแต่ก็จะพาไปเที่ยวสนุกด้วย” คุณพู่ถามมาผมก็ตอบไปตามตรง ไปกันเยอะๆ บรรยากาศจะได้ดี
เผื่อพ่อกับแม่ผมยังทำใจไม่ได้จะได้ไม่อึดอัด
“โกหกบ้างก็ได้มหา พูดซะเอาความอยากไปพี่หดหมด นี่กะจะไปบอกพ่อกับแม่ใช่ไหม”
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้ารับ
“ไปไหมครับ”
“ไปก็ไป พี่ตุลย์ไปนะไปช่วยมหามันหน่อย” คุณพู่ปากร้ายแต่ใจดี ถ้าเอ่ยปากขอให้ช่วยคุณพู่ไม่เคยปฏิเสธ
“พี่จะช่วยอะไรได้ว้า” พี่ตุลย์ทำหน้าอึดอัดคงกลัวว่าถึงเวลาบรรยากาศจะมาคุ
“ไม่ต้องทำอะไรแค่พี่ตุลย์เป็นอย่างที่พี่ตุลย์เป็นก็พอ”
“น้องชมพู่ครับ พี่รู้สึกเหมือนน้องจะชมพี่นะแต่มันคือด่าใช่ไหม”
“ฮ่าๆ ก็ใช่นะสิ แค่พี่ตุลย์ไปบรรยากาศก็ไม่เครียดแล้วล่ะ คนอะไรสติไม่เต็ม”
“ไอ้คุณพู่”
“เดี๋ยวครับ ใจเย็นๆ” ผมรีบยกมือห้ามก่อนคู่นี้จะวางมวยกันเสียก่อน ไม่รู้อยู่ด้วยกันได้ยังไงครับ คุยกันดีไม่เคยเกินสามประโยค
“ตกลงว่าไปกันใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมฝากพี่ตุลย์ชวนพี่โอ้ตให้ด้วยนะครับ” ถ้าผมไม่เบรกไว้ก่อน ธุระคงคุยกันไม่จบ
“ไปก็ไป” สุดท้ายพี่ตุลย์ก็ต้องยอมคุณพู่ ตั้งแต่เป็นแฟนปลอมๆ กันมา คู่นี้นับวันยิ่งเหมือนจริงจนแม้แต่คุณป๊าคุณพู่ก็เชื่อสนิทใจ
“กูชวนหนิงไปด้วยนะมหา” คุณพู่หมายถึงแฟนที่คบหากันมาหลายปี
“ได้ครับ” ดีเหมือนกันครับผมไม่เจอคุณหนิงนานแล้ว เห็นคุณพู่บ่นว่าพักนี้คุณหนิงยุ่งๆ
“หาอะไรกินกันเถอะหิว”
“ไอ้พี่ตุลย์เพิ่งกินมาจะหิวอะไรบ่อยวะ”
“วัยกำลังโตต้องเข้าใจนะน้องพู่ สั่งอะไรมากินดี” พี่ตุลย์ไม่สนใจคุณพู่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์หน้าจอหาของอร่อย
ผมไม่มีปากเสียงเหมือนเคย ให้คู่นี้เขาตกลงกันเองครับ แค่นั่งฟังอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หมอวินครับ ไปบ้านผมเที่ยวนี้ผมพาเพื่อนไปด้วยนะครับ หมอวินจะชวนหมอวัตกับหมอชลไปด้วยก็ได้นะ”
ผมรีบรายงานเรื่องนี้ทันทีที่นึกได้ เดี๋ยวถึงวันเดินทางหมอวินจะตกใจที่เห็นเพื่อนผมยกโขยงกันไป
“อืม เดี๋ยวจะลองชวนดูแต่เห็นวัตบอกว่าอาจจะไปญี่ปุ่น”
“ครับ” ผมลืมไปว่าเพื่อนๆ ของหมอวินอาจมีโปรแกรมกันหมดแล้ว มีเงินมันดีอย่างหนึ่งครับแค่คิดก็ทำได้เลย
“หึหึ ใส่อะไรน่ะหมานิว” หมอวินหัวเราะขำ เมื่อเลิกผ้าห่มที่ผมคลุมขาออกเพื่อจะสอดตัวเข้ามานั่งบนเตียงบ้าง
แต่ต้องหยุดขำเพราะเห็นชุดที่ผมใส่อยู่
“นี่เหรอครับ” ผมก้มลงมองตัวเอง มันคือชุดนอนผ้าเนื้อนุ่มที่ตัดทรงเลียนแบบเสื้อเชิ้ตแขนยาว ตัวโคร่งใส่สบาย
“คุณพู่ซื้อให้ครับเอามาให้วันนี้ แต่ซักมาให้แล้วนะครับ” ผมรีบบอกก่อน กลัวจะโดนคุณชายหมอว่าที่เอาของใหม่มาใส่เลย
“มันไม่มีกางเกงครับ คุณพู่บอกว่ามันเป็นแบบยูนิเซ็กส์เขากำลังฮิตใส่กัน” ผมเห็นคุณชายหมอมองลงมาที่ขา เลยเดาว่าคง
สงสัยที่ไม่เห็นผมใส่กางเกง
ผมรู้เรื่องแฟชั่นน้อยมากแต่คุณพู่บอกว่าชุดแบบนี้กำลังฮิต เป็นเสื้อผ้าที่ได้แรงบันดาลใจมาจากการแต่งตัวของประเทศ
อะไรสักประเทศนี่แหละคุณพู่จำชื่อไม่ได้ คุณพู่กับพี่ตุลย์ไปเดินห้างกันเห็นว่าน่าจะใส่สบายเลยซื้อมาฝากผม แต่วันนี้ผม
ไม่ไปมหาลัยคุณพู่กลัวเสียความตั้งใจเลยเอามาให้ถึงที่นี่ แถมบังคับให้ผมใส่คืนนี้เลยเพราะอยากให้ผมถ่ายรูปส่งไปให้ดู”
“แปลกดี” หมอวินสอดตัวเข้ามานั่ง เอนตัวพิงหมอนที่ตั้งไว้กับหัวเตียง แต่ไม่ยอมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ผมเหมือนเดิม
“ดูหนังไหมครับหรือหมอวินจะอ่านหนังสือ” ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมาเตรียมพร้อม ถ้าหมอวินอ่านหนังสือผมจะได้ปิดโทรทัศน์
“ไม่ล่ะ”
หืม? ไม่ล่ะนี่คือไม่ดูหนังหรือไม่อ่านหนังสือ คนเตรียมพร้อมชักงงไม่แน่ใจว่าต้องปิดโทรทัศน์ไหม
“ไม่ล่ะอะไรครับ” เมื่อไม่เคลียร์ก็ต้องถามจะได้ทำตัวถูก
ไม่ดูหนังไม่อ่านหนังสือขอดูอย่างอื่นก่อน”
“โอ๊ะ..” ผมหลุดอุทานออกมา เมื่อหมอวินคว้าผมขึ้นไปนั่งบนตักโดยจับให้นั่งหันหน้าเข้าหา ชุดนอนที่ยาวกำลังดีเลิกขึ้นมา
กองอยู่บนหน้าขา ผมพยายามดึงชายเสื้อลงแต่มันติดด้านหลัง
“ชมพู่รสนิยมดีนะเข้าใจเลือก” มือแข็งแรงที่วางอยู่บนสะโพกเลื่อนลงมาลูบไล้ที่ต้นขา
“ขานายสวย”
“มะ..หมอวิน คะ..ใครเขาชมผู้ชายว่าขาสวยกันครับ” ผมตะกุกตะกักพูด มันควบคุมไม่ได้โดยเฉพาะอัตราการเต้นของหัวใจ
“ผิวนายลื่น” หมอวินไม่ฟังที่ผมพูดสักนิด ตาเอาแต่จับจ้องมองขาผม มือก็ซุกซนไปทั่ว ผมต้องใช้สองมือตะครุบมือหมอวิน
ไว้ไม่ให้ล้วงเข้าไปใต้ชายเสื้อ
“อย่าซนสิครับ”
“อยู่เฉยๆ หมานิว ใครว่าฉันซนฉันกำลังศึกษากายวิภาคอยู่” ผมถึงกับกระพริบตาปริบๆ โธ่ มาศึกษาอะไรกับผมครับ
มันขนลุกไปหมดแล้ว
“ขอดูกระดูกหน่อย”
กระดูก? อื้อ...ผมสะดุ้งโหยงเมื่อหมอวินดึงผมเข้าไปประชิดกับอกกว้าง ก่อนสอดมือเข้ามาใต้ชายเสื้อ ลูบมือขึ้นช้าๆ ตาม
แนวกระดูกสันหลัง
ผมเผยอปากออกหายใจถี่ สัมผัสของหมอวินทำเอาท้องไส้ปั่นป่วนหัวใจเต้นเร็ว
“เป็นอะไร หัวใจเต้นผิดปกติเหรอ” หมอวินไล่นิ้วมาด้านหน้าวางมือทาบทับบนตำแหน่งหัวใจ ก่อนที่ปลายนิ้วจะสะกิดเข้า
กับตุ่มไตบนหน้าอกของผม
“อ้า..” ผมแอ่นตัวไปด้านหลัง มันเสียวแปลบขึ้นมาจนผมคุมเสียงตัวเองไม่ได้
“หึหึ” เสียงหัวเราะของหมอวินทำให้ผมหน้าแดงด้วยความอาย
“ไม่.ไม่เล่นแล้วครับ” ผมพยายามถอยแต่หมอวินรู้ทันเลื่อนมือไปยึดสะโพกผมไว้แน่นไม่ให้ขยับไปไหนได้
“ดี ฉันก็ไม่อยากเล่นแล้ว” สายตาหมอวินเป็นประกายแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมเหมือนโดนมนต์สะกดได้แต่จ้อง
ดวงตาสีเข้มคู่นั้น มองใบหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนริมฝีปากได้รูปกดลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของผม
ผมโดนหมอวินจูบแล้วจูบอีกราวกับหิวกระหาย ปลายลิ้นถูกส่งเข้ามากอบโกยความหวาน ตวัดลุกไล่ลิ้นเล็กของผมจนต้อง
ยอมแพ้ ไม่อาจขัดขืนพายุลูกนี้ได้
ผมหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดใช้มือดันอกหมอวินเอาไว้ รีบละล่ำละลักพูดก่อนที่จะหมดโอกาส
“ผมไม่สบายนะครับหมอวิน ผมมีไข้” ผมยกอาการป่วยขึ้นมาอ้างถึงไข้จะลดลงไปมากแล้ว แต่ 37.5องศาฯ ก็ยังนับว่ามีไข้
ได้ล่ะน่า
“แล้ว?” หมอวินไม่สนใจฟัง หน้าซุกไซร้อยู่กับซอกคอของผม ปากร้อนกดจูบไปทั่ว
“คนเป็นไข้ก็ต้องพัก” ผมพยายามยกเหตุผลขึ้นมาอ้าง
“นายไม่รู้หรือว่าคนป่วยต้องออกกำลังกายบ้าง ร่างกายจะได้กลับมาแข็งแรงไวๆ” ผมอ้าปากค้างแล้วตอนเช้าใครกัน
ที่ห้ามผมทำโน่นทำนี่
“ไม่..ไม่ใช่สิครับ เป็นคนป่วยก็ต้องนอนพัก”
หมอวินผละหน้าออกจากคอขึ้นมาสบตา ดวงตาสีเข้มวันนี้ไม่มีส่วนคล้ายแมวเลยสักนิดผมว่าคล้ายเสือที่อยู่ในป่ามากกว่า
“หมานิว นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่านายเป็นเกษตรกรแล้วนายจะมารู้ดีกว่าคนเป็นหมออย่างฉันได้ยังไง”“หา?” ผมไม่คิดจริงๆ ว่าจะโดนมุกนี้ย้อนเข้าให้ ถึงกับหลุดคำอุทานไม่ค่อยสุภาพออกมา
“เอาเถอะฉันเห็นว่านายยังมีไข้จะให้ออกกำลังเบาๆ แค่บนเตียงก็แล้วกัน จะได้ไม่เหนื่อยเกินไป” หมอวินพลิกร่างผมลง
นอนบนเตียงก่อนตามมาคร่อมร่างเอาไว้
ออก..ออกกำลังกายบนเตียง! ไม่นะ!!
“เดี๋ยวครับหมอวิน เดี๋ยว” “อื้อ..คุยกันก่อน” ผมพยายามประท้วงแต่เหมือนหมอวินจะหมดความสนใจในบทสนทนา
ของเราไปแล้ว มือร้อนสอดเข้าไปลูบไล้ทั่วหน้าท้องแบนราบ ปากประกบปากเพื่อหยุดเสียงของผม
ผมสั่นสะท้านไปทั่วร่างในหัวเริ่มขาวโพลน ได้แต่นอนอ่อนระทวยปล่อยให้หมอวินสำรวจร่างกายของผมตามชอบใจ
“รู้ไหมว่านายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า” หมอวินปลดประดุมชุดนอนผมออกทีละเม็ด ไล่ริมฝีปากตามมือลงไปเรื่อยๆ
“พอ..พอเถอะครับ” ผมเอ่ยปากห้ามทั้งที่รู้ว่าร่างกายพ่ายแพ้หมอวินไปนานแล้ว
จริงเหรอ แต่ร่างกายนายต้องการฉันนะ”
“อ้า..” ผมครางลั่นเมื่อปากร้อนของหมอวินเข้าครอบครองยอดอกของผม สองแขนที่ใช้ยันหน้าอกของหมอวินสั่นจนร่วง
ผล็อยลงมา
“ตรงนี้ก็ด้วย” ผสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหมอวินแตะมือเข้ากับส่วนอ่อนไหวกลางลำตัว
“อย่าจับครับ จับตรงนั้นไม่ได้” ผมตกใจร้องห้ามเสียงหลงเมื่อกางเกงในถูกถอดออกไป
“ชู่ว” หมอวินเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบชิดปากผม มือยังไม่หยุดทำหน้าที่ มันปลุกเร้าจนส่วนอ่อนไหวของผมจนแข็งขันขึ้นมา
“ถ้าฉันไม่ช่วยนายจะลำบาก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหมอวินทำให้ผมต้องกัดปากไม่อยากจะยอมรับความจริงออกมา
“อะ..อื้อ..” ผมจิกมือลงบนไหล่กว้างหลังแอ่นขึ้นไม่ติดกับพื้น ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ร่างกายมันทรมานไปหมด
ผมอยากให้หมอวินหยุดพอๆ กับที่ไม่อยากให้หยุด
“อ๊ะ อ๊ะ . . อ๊า” น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาคามือของหมอวิน ผมยกสองมือยกขึ้นปิดหน้างด้วยความอาย
“อย่าหลบสินิวฉันอยากเห็นหน้านาย” หมอวินดึงมือผมออกจากหน้า ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วก็ยิ่งหน้าแดงด้วยความ
อายเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าหมอวินไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น โอ๊ย ไปถอดออกตอนไหนทำไมถึงได้เร็วขนาดนั้น
“ขอให้ฉันนะ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู ก่อนหมอวินจะทาบริมฝีปากลงมาบดเบียดโดยไม่รอฟังคำตอบ จูบของหมอวิน
เร่าร้อนและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เราเบียดกายเข้าหากัน ลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ผมลืมตัวขยุ้มผมหมอวินแน่นเพื่อบรรเทา
ความเสียวซ่านจากภายใน
“อ๊ะ!! อย่าครับ” ผมตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงนิ้วของหมอวินที่กำลังสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังของผม
“ชู่ว เด็กดี” ผมไม่รู้ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเด็กดีแต่คำปลอบโยนนั้นก็ทำให้ผมหยุดทักท้วง ได้แต่กอดหมอวินแน่น ปล่อยให้
ทุกอย่างดำเนินต่อไปจนหมอวินถอนนิ้วออก
“ทนหน่อยนะ”
ผมยังไม่รู้ว่าหมอวินหมายถึงอะไร จนบางอย่างที่อุ่นร้อนค่อยๆ แทรกเข้ามาในกายผม
“อ้า..อ้า..” ผมอ้าปาก แหงนเงยศีรษะไปทางด้านหลัง ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ รู้สึกถึงความคับแน่นที่บ่งบอกว่า
ส่วนหนึ่งของหมอวินเข้ามาอยู่ในร่างกายของผมแล้ว
“เด็กดี” หมอวินช่วยปลุกเร้าเพื่อให้ผมคลายความเจ็บปวด ปากร้อนๆ ทำหน้าที่ไปทั่วร่างกายผม แทบไม่มีจุดไหนที่หมอวิน
ไม่ได้สัมผัส
แก่นกายของหมอวินขยับเข้าออกช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป ผมกัดริมฝีปากแน่นทั้งตื่นเต้นทั้งกลัว ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึก
ที่หลากหลาย
“ผ่อนคลายหน่อยนิว นายรัดแน่นแบบนี้ฉันจะไปก่อน”
ฮื้อ หมอวินพูดอะไรไม่อายปาก เรื่องแบบนี้พูดออกมาได้ยังไง
“นิวครับ” น้ำเสียงหมอวินอ่อนโยน พอๆ กับมือที่ลูบไล้ไปมาบนลำตัวผมอย่างแผ่วเบา
“ผม..ผมไม่รู้นี่ครับว่าต้องทำยังไง” ผมเบือนหน้าหนีด้วยความอาย
“มานี่” หมอวินหยุดขยับ มือรั้งศีรษะผมให้หันกลับมามอง ก่อนแตะริมฝีปากลงมาช้าๆ นุ่มนวล ผมชอบจูบแบบนี้ของ
หมอวิน ไม่เร่งรีบอ่อนหวานและอบอุ่น
ผมไม่รู้ว่าหมอวินเริ่มขยับอีกครั้งเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายผมบิดไปมา
ตามจังหวะการกระแทกเข้าออกของหมอวิน
“อื้อ..อื้อ..” ปากผมถูกประกบด้วยริมฝีปากของหมอวิน สองร่างขยับเข้าหากันในจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ เร็วขึ้น เร็วขึ้น จน...
“อ๊า..” ผมทิ้งตัวลงนอนหมดแรง หมอวินขยับอีกสองสามครั้งก่อนร่างทั้งร่างจะกระตุกเกร็ง ปล่อยของเหลวอุ่นซ่านเข้ามา
ในตัวผม เรานอนกอดกันแน่นจนลมหายใจกลับเป็นปกติ
“ไข้หายแล้ว” หมอวินเช็ดเหงื่อบริเวณขมับของผมออก ผมหน้าแดงเรื่อคนกำลังเขินยังจะมาล้อเล่นอีก
“เห็นไหมเชื่อหมอแล้วจะดีเอง” ผมแอบทำปากยื่นปากยาวใส่หมอวินแต่ไม่พูดอะไรออกมา กลัวจะเข้าตัวอีกครั้ง แค่นี้ก็
หมดแรงข้าวต้มที่ทานมาทั้งวันแล้ว
“ทำหน้าแบบนี้ไม่เชื่อเหรอ”
“เปล่าครับ” ผมรีบส่ายหน้า กลัวจะถูกจับพิสูจน์อีกหน
“หึหึ ฉันเป็นหมอรู้น่าว่าทำได้แค่ไหน วันนี้จะให้พักก่อน ออกกำลังแค่นี้ก็พอให้ร่างกายจะได้ขับเหงื่อออกมา”
ฟังเถอะครับ เอาเรื่องแบบนี้มาพูดเป็นวิชาการหน้าตาเฉย ผมยอมรับว่าตอนนี้หมั่นไส้คุณชายหมอสุดๆ
“นิว”
“ครับ” ผมสบตาสีเข้มแววตาล้อเลียนเมื่อสักครู่หายไปสิ้น
“เจ็บมากไหม” ผมสั่นหน้าจนผมกระจาย
“นายมีความสุขไหม”
ผมอายจนไม่อยากตอบ แต่เห็นสายตาของหมอวินที่มองมาก็รู้ว่าต้องพูดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ครับ..แล้วหมอวินล่ะครับ” ไม่รู้ผมเอาความกล้ามาจากไหนถึงถามออกไปอย่างนั้น
หมอวินดึงผมเข้าไปกอด จูบลงมาบนริมฝีปากที่บวมเจ่อ ก่อนกระซิบข้างหู
“มีสิ มีมากจนไม่รู้จะบอกนายยังไง ขอบใจมากนะนิว ขอบใจที่เลือกฉัน”
ผมหรือครับเลือกหมอวิน ผมอดขำไม่ได้หมอวินพูดเหมือนกับผมมีตัวเลือกเยอะแยะอย่างนั้นแหละ
“แล้วก็ขอบใจชมพู่ด้วยที่เลือกชุดนอนให้นายได้สวยถูกใจฉัน”
“หมอวิน!!” โธ่คนกำลังซึ้งๆ ตกลงที่หมอวินหื่นขึ้นมาเพราะชุดนี้เหรอครับ ผมมองแล้วมองอีกว่ามันก็ไม่ได้โป๊อะไร
ถึงกล้าใส่
“หึหึ อาบน้ำอีกรอบนะฉันจะทำความสะอาดให้”
“ครับ”
ผมไม่เข้าใจคำว่าทำความสะอาดให้ของหมอวินจนทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว ความอายเพียงไม่กี่ชั่วโมงของวันนี้คงมากกว่า
ความอายทั้งชีวิตที่ผมเคยรู้สึกมา
“ราตรีสวัสดิ์หมาน้อย” ริมฝีปากได้รูปประทับลงมาบนเปลือกตาและจูบซ้ำที่ขมับอย่างอ่อนโยนหลังจากจับผมแต่งตัว
อุ้มผมขึ้นเตียงและห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย ผมเอื้อมมือไปกอดรอบเอวหมอวิน ซบหน้าลงกับแผ่นอกเปลือยเปล่าโดยไม่ต้อง
รอให้หมอวินกอดก่อนเหมือนเช่นทุกคืน
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” คนดีของผม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อะ”
ผมมองถุงในมือคุณพู่ที่ยื่นมาตรงหน้า
“อะไรครับ” ผมถามแต่คุณพู่ไม่ยอมตอบ ผมจึงรับถุงมาเปิดดูเอง
“นี่มัน.. สิ่งที่เห็นทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ทำตาปริบๆ
“กูลืมให้ มันตกอยู่ที่บ้าน” ดูสายตาคุณพู่แล้วผมไม่มีทางเชื่อครับ ได้แต่ก้มมองกางเกงที่อยู่ในมืออย่างปลงๆ
ไม่มีหรอกชุดนอนแฟชั่นที่ว่า มีแต่เสื้อที่คนซื้อไม่ยอมเอากางเกงมาให้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**บางทีหมานิวก็ซื่อเกิน^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1230886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก