ตอนที่ 25: สมการของหมอวิน“ไอ้หมอนั่นมาทำไม”
“ใครครับ” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้เมื่อหมอวินเรียกเท็นว่าไอ้หมอนั่น
“หมานิว”
“ก็มีทั้งพี่ตุลย์ พี่โอ้ต เท็นยืนอยู่ ผมจะไปรู้ได้ยังไงครับว่าหมอนั่นหมายถึงคนไหน”
“แล้วพี่ตุลย์ พี่โอ้ตจีบนายไหม ฉันถึงต้องไปเรียกเขาว่าไอ้หมอนั่น”
“แล้วเท็นจีบผมตรงไหนล่ะครับ หมอวินถึงไปเรียกน้องว่าไอ้หมอนั่น เป็นถึงคุณชายทำไมพูดจาไม่เพราะ”
“ฉันไม่ใช่คุณชาย” หน้างอๆ ของหมอวินทำเอาผมถอนใจเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันได้ออกเดินทางคุณชายท่านก็ทำท่า
จะมีปัญหากับเพื่อนร่วมทางเสียแล้ว
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณชายหมอไม่ชอบเท็น แต่เมื่อน้องเอ่ยปากขอมาด้วยจะให้ผมปฏิเสธอย่างไร ในเมื่อคุณพู่ พี่ตุลย์ พี่โอ้ต
ที่อยู่กลุ่มเดียวกันได้มาหมดทุกคน
“เท็นขอมาเที่ยวด้วยครับเพราะเห็นว่ามากันทั้งกลุ่ม” ผมให้คำตอบที่หมอวินถาม อย่างน้อยก็อยากให้สบายใจว่าผมไม่ได้
เป็นคนเอ่ยปากชวน
“ปฏิเสธไม่ได้สินะ”
“ครับ” ผมตรึกตรองอยู่หลายรอบคิดว่าวิธีนี้ดีที่สุด ถ้าเท็นชอบผมจริงสี่วันนี้คงทำให้ได้คิดและตัดใจไปเอง หรือถ้าเท็น
ไม่ได้ชอบผมจริงหมอวินก็จะได้เลิกคิดมากเสียที
“ขึ้นรถได้แล้ว” คุณพู่ตะโกนเรียก รถตู้เป็นอภินันทนาการจากคุณป๊าของคุณพู่ที่กลัวลูกสาวจะเดินทางลำบากจึงส่งรถและ
คนขับรถมาคอยบริการ แต่คุณพู่แอบกระซิบผมว่าป๊าคงกลัวพี่ตุลย์ลำบากมากกว่า
แปดชีวิตออกเดินทางจากกรุงเทพฯ มุ่งสู่จังหวัดบ้านเกิดของผม ทริปนี้ขาดผู้ร่วมทางแค่คนเดียวคือคุณหนิงอดีตแฟนสาว
ของคุณพู่ สาเหตุที่ผมใช้คำว่าอดีตเพราะทั้งสองคนเลิกกันแล้ว โดยมีเรื่องทริปไปบ้านผมเป็นตัวกระตุ้น เมื่อคุณหนิงเอาแต่
บอกว่าไม่ว่างคุณพู่จึงเริ่มเอะใจ ซักไซ้กันอยู่นานจนได้ความจริงว่าคุณหนิงมีคนอื่น ทั้งสองคนจึงตัดสินใจเลิกกันแต่โดยดี
ผมถามอาการคุณพู่ด้วยความเป็นห่วง แต่คุณพู่บอกว่าสบายดีเพราะที่จริงก็ห่างกันมาสักระยะแล้ว ผมถึงได้สบายใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ถึงแล้วครับ” ผมบอกผู้ร่วมทริปเมื่อรถตู้จอดลงตรงหน้าบ้านผม
“น่าอยู่ดี” หมอวินมองไปรอบๆ บริเวณบ้าน บ้านของครอบครัวผมเป็นบ้านไม้สองชั้นขนาดกลาง พ่อบอกว่าสร้างใหญ่ไปก็
เสียค่าใช้จ่ายในการดูแล ทำแค่พอดีอาศัยก็พอ
“พ่อกับแม่ผมครับ” ผมรอให้ทุกคนลงจากรถจนครบจึงแนะนำให้รู้จักกับพ่อและแม่ที่เดินออกมารอรับเมื่อได้ยินเสียงรถ
แล่นเข้ามา
“ไหว้พระเถอะ มากันเหนื่อยๆ ขึ้นบ้านก่อน” พ่อผมยกมือรับไหว้ ก่อนกวักมือเรียกทุกคนให้เดินตามเข้าไปในบ้าน
“ป้าจัดห้องนอนไว้สองห้องแบ่งกันเอง ส่วนหนูพู่ไปนอนกับแม่ที่ห้องไหม” บ้านผมมีแค่สามห้องนอนไม่มีห้องนอนแขก
ตัดห้องของพ่อแม่ออกก็เหลือเพียงแค่สองห้อง คือห้องผมกับน้อง(ซึ่งขอพ่อกับแม่ไปออกค่ายต่างจังหวัดพอดี) แม่ผมจึง
เป็นห่วงคุณพู่ที่เป็นผู้หญิงคนเดียวของทริป
“ไม่เป็นไรค่ะแม่พู่นอนกับพวกนี้ได้ไม่มีปัญหา” คุณพู่ชี้มือกวาดๆ มาทางพวกผม
“ถ้าอย่างนั้นหนูพู่นอนบนเตียงนะลูก ให้พี่ๆ เขานอนพื้น”
“ได้ค่ะแม่” คุณพู่หันไปยิ้มเยาะพี่ตุลย์ที่ต้องนอนต่ำกว่า สองคนนี้หาเรื่องกันได้ไม่เว้นแม้แต่เรื่องเล็กน้อย
“ตกลงเรื่องแบ่งห้องกันให้เรียบร้อยแล้วเอาของขึ้นไปเก็บ ล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาทานขนมกัน” พ่อผมยังยึดถือ
วิถีแบบไทย มาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ อาหารการกินต้องไม่ขาด
“ขอบคุณครับ” พี่โอ้ตรอจนพ่อกับแม่ผมเดินออกจากห้องรับแขกไปแล้ว จึงเริ่มหันมาแบ่งห้องให้
“แปดคนก็แบ่งห้องละสี่คนไปเลยดีไหม”
“ผมว่าแบ่งสามกับห้าดีกว่าครับ คุณหมอจะได้นอนกันสบายๆ หน่อย พวกเราสนิทกันอยู่แล้วเบียดๆ กันได้”
หมอวินหนาตึงทันทีที่เท็นเสนอแบ่งห้องแบบแยกคณะ
“พี่ว่าห้องละสี่คนแบบที่โอ้ตบอกก็ดีนะ” พี่ตุลย์รีบเสนอเมื่อสังเกตเห็นระดับความตึงบนใบหน้าของหมอวินได้เหมือนกับผม
“แต่ผมว่า...” เท็นยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“นานๆ มึงกลับบ้านทีอยากไปนอนห้องเดียวกับพ่อแม่ไหม” คุณพู่หันมาถามผม
“ครับ ผมไปนอนห้องพ่อกับแม่ดีกว่า หมอวินหมอวัตหมอชลนอนห้องเดียวกัน พี่ตุลย์พี่โอ้ตเท็นคุณพู่ก็นอนอีกห้อง
เอาตามนี้นะครับ” เมื่อตัดคนกลางอย่างผมออกก็เป็นอันยุติความขัดแย้งทั้งปวง ทุกคนยอมสงบปากสงบคำแบกกระเป๋า
ขึ้นไปเก็บข้าวของแต่โดยดี
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นิว”
“ครับ” ผมหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงหมอวินเรียก ผมกำลังจะเอากระเป๋าไปเก็บไว้ในห้องพ่อกับแม่บ้างหลังจากพาทุกคน
เข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว
“มานี่” ผมปลิวตามแรงดึงของหมอวินเข้าสู่อ้อมแขนของคุณชายหมอ
“หมอวินเป็นอะไรครับ” ผมถามเมื่อรับรู้ถึงแรงกอดที่แน่นขึ้น คุณชายหมอซบหน้าลงกับบ่าผมนิ่ง
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรแต่สี่วันนี้เราคงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง ขอกอดหน่อย”
ผมยกมือขึ้นกอดตอบหมอวิน แอบยิ้มเอ็นดูคุณชายหมอ โธ่แค่สี่วันเองเดี๋ยวก็กลับแล้ว
“อยากจูบหมาน้อยแต่คงไม่เหมาะทั้งเวลาและสถานที่ ฉันไม่อยากให้ใครคิดว่าฉันไม่ให้เกียรตินาย” ผมรีบยกมือปิด
ปากถึงหมอวินจะบอกว่าไม่จูบก็เถอะ
“ตื่นเต้นชะมัด”
“อย่างหมอวินตื่นเต้นเป็นด้วยเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัยเพราะที่ผ่านมาผมเคยเห็นแต่หมอวินผู้สงบนิ่งกับ
ทุกสถานการณ์
“มาขอลูกเขาก็ต้องตื่นเต้นสิ ใครจะนิ่งอยู่ได้” หมอวินยกมือขึ้นบีบจมูกผม ผมก็อยากร้องว่าเจ็บนะครับถ้าไม่มัวตะลึงกับ
คำพูดของหมอวินเสียก่อน
“ขอ!! ขอเหรอครับ”
“หึหึ ไม่ขอแล้วจะให้ทำอะไร”
“ผมนึกว่าหมอวินแค่มาแนะนำตัว” ผมเสียงอ่อย ในใจเต้นโครมคราม แยกไม่ออกระหว่างดีใจ ตกใจ หรือกังวล
“จะแค่แนะนำตัวได้ยังไง อย่าลืมสิว่านายอยู่กับฉันแล้ว แถมอยู่แบบผัวเมียเรียบร้อยแล้วด้วย”
“มะ..ไม่..ไม่ใช่นะครับ” ผมหน้าตาตื่น เขินจนหน้าแดง ไม่รู้เหมือนกันว่าปฏิเสธทำไมในเมื่อก็รู้อยู่แก่ใจดี
“ไหนว่าไม่มุสา” หมอวินแซวผมแต่มันใช่เวลาไหมครับ ผมเลยเผลอทำปากยื่นปากยาวให้หมอวินดึงเล่นอีกจนได้
“แบบที่หมอวินว่าเขาต้องแต่งงานกันก่อนครับถึงจะเรียกได้” ผมไม่ยอมรับข้อกล่าวหาในเมื่อผมไม่ได้มุสานี่ครับ
“อืม..” หมอวินจ้องหน้าผมทำท่าคิดหนัก ก่อนจะส่งยิ้มกว้างออกมา
“เข้าใจแล้ว นายกำลังบอกใบ้ให้ฉันขอนายแต่งงานใช่ไหม ขอได้แต่ยังแต่งไม่ได้นะต้องรอเรียนให้จบก่อน”
“หมอวิน!” ผมร้องโอดครวญ ดูตาเจ้าเล่ห์นั่นแล้วอยากจะตีสักป๊าบ
“อยากแต่งงานกับฉันก็ไม่บอก”
เลิกพูดแล้วครับ พูดอะไรก็มีแต่จะเข้าตัว ผมเลยยืนนิ่งๆ ให้คุณชายหมอท่านกอดจนกว่าจะพอใจ
“วิน” เสียงเรียกของหมอวัตดังออกมาจากในห้องพัก
“ว่าไง” หมอวินตอบกลับเพื่อน ผมรีบปล่อยมือออกจากที่กอดคุณชายหมออยู่
“ช่วยไปสวีทกันทีอื่นได้ไหม คนข้างในจะได้ออกจากห้องเสียที”
“ใช่ครับ ห้องนี้ก็ออกไม่ได้” เสียงพี่ตุลย์ดังมาจากประตูห้องที่อยู่ติดกัน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสุดพลังของคุณพู่
ผมอายจนไม่รู้จะอายยังไง ลืมไปว่าประตูแต่ละห้องเป็นไม้ไม่หนามาก แล้วหมอวินพูดออมเสียงกับเขาที่ไหน
ลองใครมายืนใกล้ประตูรับรองว่าได้ยินหมด
“ขอห้านาทีจับเวลาได้เลย” คงมีผมคนเดียวเท่านั้นที่อาย เพราะคุณชายหมอไม่ยอมปล่อยแขนออกจากผมง่ายๆ
แถมมีหน้าไปขอเวลาเพิ่มให้คนข้างในได้หัวเราะกันสนุกสนาน
“หมอวินปล่อยครับผมจะเอาของไปเก็บ” ผมพยายามเบี่ยงตัวออกแต่แขนของหมอวินก็รัดแน่นเหลือเกิน
“หนึ่งนาที” หมอวินกระซิบข้างหูผม ยื่นกอดผมนิ่ง ริมฝีปากแตะลงบนแอ่งชีพจรอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“เหลืออีกสี่นาที ถ้าอายก็รีบเข้าห้องไป” ไม่ต้องรอให้หมอวินบอกซ้ำครับ ผมจ้ำอ้าวเข้าห้องนอนพ่อกับแม่แบบไม่คิดชีวิต
ไม่รู้ในห้องได้ยินกันตั้งแต่ตอนไหน ขอให้ไม่ทันตอนผัวเมียด้วยเถอะ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ทำไมลงมาช้า” แม่บ่นผมที่ลงมาเป็นคนสุดท้าย ดูจากการร่อยหรอของขนมบนจานแล้วผมน่าจะช้าไปมาก
“พี่นิวทางนี้” เท็นตบมือลงบนเก้าอี้ว่างข้างตัว ผมมองไปรอบๆ เหลือที่นั่งเดียว อย่างไรก็ต้องนั่ง
“ขนมฝีมือคุณแม่อร่อยมาก ผมทานหมดไปจานนึงแล้ว” เท็นชี้จานตัวเองให้ดู ในจานยังเหลือขนมอยู่สามสี่ชิ้นน่าจะเป็น
จานที่สอง
“เด็กกำลังโต ทานเลยลูกแม่ทำไว้เยอะ” แม่ผมเป็นผู้ใหญ่ใจดีเข้ากับคนง่าย พอมีคนเรียกแม่ก็แม่ตามเขาไปด้วยโดยไม่มีขัดเขิน
“คุณแม่น่ารักที่สุดครับ”
“เด็กคนนี้ปากหวาน” เท็นเป็นเด็กร่าเริงและขี้อ้อนในบางครั้ง ไม่แปลกที่แม่ผมจะเอ็นดูเป็นพิเศษ
“นิวเอาขนมไหมเดี๋ยวแม่หยิบให้”
“ไม่เป็นไรครับแม่ผมจัดการเอง” ผมถือโอกาสลุกจากที่นั่งไปหยิบขนม ก่อนกลับมายืนหลังเก้าอี้พ่อกับแม่แทน
ผมรู้ว่าหมอวินไม่ชอบใจที่ผมไปนั่งข้างเท็นแต่หมอวินไม่แสดงอาการออกมาเพราะรู้ว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมเอง
ไม่สามารถปฏิเสธน้องได้เพราะที่นั่งมีที่เดียว เท็นเรียกแล้วไม่ไปนั่งจะดูเหมือนรังเกียจกัน ผมจึงไปนั่งตามมารยาทก่อน
แล้วค่อยหาโอกาสลุกออกมา
“ทานเสร็จแล้วจะพักผ่อนกันก่อนค่อยเริ่มเที่ยวพรุ่งนี้ หรือจะไปวันนี้เลย” พ่อหันมาถามผม เรื่องแผนการเที่ยวผมคิด
เอาไว้คร่าวๆ แล้วจึงตอบได้ไม่ยาก
“วันนี้จะพาพวกพี่ๆ ไปเดินเล่นในสวนของเราก่อนครับพ่อ พรุ่งนี้ค่อยออกไปเที่ยวที่อื่น”
“เอาสิ ช่วงนี้มีผลไม้ออกหลายอย่างเก็บกันได้ตามสบายนะ เอากลับไปฝากที่บ้านกันด้วย” อาชีพหลักของพ่อผมคือทำนา
แต่แบ่งพื้นที่ส่วนหนึ่งมาปลูกเป็นสวนเกษตรพอเพียง เอาไว้เก็บกินเก็บขายไม่ต้องสิ้นเปลือง
“ขอบคุณครับ” หมอวินยกมือไหว้พ่อผมท่านก็ส่งยิ้มให้ ผมได้แต่ภาวนาขอให้พ่อยังมีรอยยิ้มให้หมอวินแบบนี้ต่อไปแม้จะ
ฟังเรื่องของเราแล้ว
“กลับมาก่อนห้าโมงเย็นนะนิว แม่จะเตรียมทำหมูกระทะไว้ให้ ลมเย็นๆ จะได้นั่งทานกันนอกบ้าน ดึกนักยุงจะชุม”
“ขอน้ำจิ้มแซ่บๆ นะคะแม่” คุณพู่มีเชื้อสายจีนแต่กินเผ็ดได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร
“เอาเท่าคราวก่อนนะจ๊ะ”
“ค่ะ” เนื่องจากคุณพู่มาบ้านผมหลายครั้งแล้วจึงสนิทกับแม่ผมมาก ยิ่งแม่รู้ว่าคุณพู่คอยดูแลผมยิ่งเอาใจเข้าไปใหญ่
“ไปกันเลยไหม” พี่โอ้ตถามขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนวางมือจากขนมแล้ว
“ไปเลยก็ได้ครับ แต่ผมรบกวนช่วยไปรอผมที่ห้องรับแขกสักครู่ได้ไหมครับ ผมขอคุยกับพ่อกับแม่แล้วจะตามไป”
คุณพู่ที่กำลังหยิบขนมชิ้นสุดท้ายเข้าปากถึงกับสำลักไอออกมา
“ได้ ไปกันพวกเรา” พี่โอ้ตลุกขึ้นเป็นคนแรก ก่อนต้อนพวกที่เหลือให้ลุกตาม
“เท็นลุกสิ” พี่ตุลย์หันมาเรียกเมื่อเห็นเท็นยังนั่งอยู่ที่เดิม
“หมอวินก็อยู่นี่ครับ ไม่น่าจะเป็นไร” เท็นเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าผมต้องการคุยเรื่องอะไร หรืออาจจะรู้ผมไม่แน่ใจ
“อย่าชักช้าเสียเวลา” คุณพู่ไม่พูดพล่ามทำเพลง เดินกลับมาลากแขนเท็นให้ลุกขึ้น มีพี่ตุลย์ประกบอีกข้าง ช่วยกันดึงเท็น
ออกไปจากห้อง
“มีอะไรหรือเปล่านิว” พ่อของผมคงรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆ รอบตัวได้จึงถามขึ้นมาก่อน
“คือผมกลับบ้านคราวนี้นอกจากมาเยี่ยมพ่อกับแม่แล้วผมมีเรื่องอยากมาบอกด้วยครับ” ผมเกริ่นนำก่อน ความจริงผม
อยากทิ้งเวลาไว้สักวันสองวันค่อยคุย แต่หมอวินไม่ยอมบอกว่าเมื่อเป็นเรื่องสำคัญมาถึงควรบอกให้ท่านรับรู้ก่อน
“มีอะไรก็พูดมา เรื่องคอขาดบาดตายหรือเปล่า” พ่อผมยังใจเย็นและรักษาระดับน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
“คือ...” พอถึงเวลาจริงๆ ผมก็พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะผิดหวังหรือเปล่า จะรับได้ไหม
“ผมขอให้นิวพามาทำความรู้จักคุณลุงคุณป้าเพราะว่าตอนนี้เราสองคนคบกันอยู่ครับ” สิ้นเสียงหมอวินทั้งห้องตกอยู่ใน
ความเงียบสงัด แม่ของผมมีสีหน้าประหลาดใจจนปิดไม่มิด แต่พ่อยังนิ่งในแบบฉบับของท่าน
“ขยายความหน่อยสิหมอ”
“ผมกับนิวเรารักกันครับ เราคบหาดูใจกันอยู่อย่างจริงจัง”
“แต่..แต่...” แม่ผมดูงงงันกับสิ่งที่หมอวินพูด
“ไม่ใช่เจ้านายกับลูกจ้างหรือ” มือพ่อแตะอยู่บนมือของแม่เพื่อให้เงียบและฟังพ่อกับหมอวินพูดก่อน
“ทีแรกใช่ครับแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ลูกของคุณลุงคุณป้าน่ารักมาก ทั้งนิสัยใจคอและทุกๆ อย่าง ยิ่งอยู่ด้วยกันไปนานๆ ผมยิ่งรัก
ใครจะอดใจไม่รักนิวได้ครับ ”
“เอาแบบนี้เลยหรือพ่อ” พ่อของผมหัวเราะออกมาเบาๆ กับความตรงของหมอวิน
“แม่ว่าไง” พ่อผมหันไปถามแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ แม่ผมมองหน้าพ่อแบบงงๆ คงยังตั้งตัวไม่ทัน
“นี่กะจะไม่ให้เวลาตั้งตัวกันเลยใช่ไหม” พ่อผมแซวยิ้มๆ ผมเดาว่าพ่อคงกำลังคิดไปด้วยว่าควรทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ดี
“ผมต้องขอโทษด้วยครับ แต่คิดว่าเป็นเรื่องสำคัญจึงอยากเรียนให้ทราบทันที ไม่อยากพากันมาอยู่มากินแล้วค่อยบอกทีหลัง
ดูไม่จริงใจและไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่”
“ความคิดดี” พ่อผมพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
“นิวรักหมอวินหรือลูก” แม่ผมถามขึ้นมาบ้างน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
“...รักครับ ผมรักหมอวิน” ผมก้มหน้า ไม่กล้าสบตา ผมกลัวทำให้แม่เสียใจ
“เอาเถอะไปเที่ยวกันก่อน ขอพ่อกับแม่คุยกันนิด เรื่องแบบนี้คงตอบอะไรไม่ได้ง่ายๆ เอาไว้ค่อยมาคุยกันใหม่”
“ผมเข้าใจครับ”
“ไปเถอะนิวเพื่อนรอแย่แล้ว” พ่อหันหน้ามาพูดกับผมโดยเฉพาะ
“ครับ” ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ ใจไม่อยากไปแต่คิดว่าควรให้เวลาพ่อกับแม่อยู่กันตามลำพังสองคน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“กังวลใช่ไหม” หมอวินยกมือขึ้นลูบหัวผม เราเดินอยู่ในสวนเกษตรของพ่อ ดูเหมือนคนอื่นๆ จะรู้ว่าควรปล่อยให้ผมกับ
หมอวินได้อยู่กันสองคนจึงไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้ๆ แม้แต่เท็นก็ถูกคุณพู่กับพี่ตุลย์ประกบไว้
“นิดหน่อยครับ”
“แต่ฉันไม่กังวลสักนิด”
“มั่นใจในตัวเองมากขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“เปล่า ฉันไม่ได้มั่นใจในตัวเองแต่ฉันมั่นใจในพ่อกับแม่ของนายต่างหาก ว่าท่านเห็นความสุขของลูกเป็นสำคัญแน่นอน”
“หมอวินพูดถูกครับ ที่ผมกังวลไม่ได้กลัวท่านห้ามปรามหรอกครับ แต่กลัวทำให้ท่านเสียใจ กังวลว่าใจท่านจะรับได้ไหม
มากกว่า”
“อย่ากังวลไปเลย เราเพียงแค่ใช้ชีวิตของเราให้ดีให้ท่านได้ภูมิใจ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ท่านได้เห็นเอง”
“ครับ” ผมรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง เมื่อไม่ต้องกังวลอยู่คนเดียว
“อย่าห่วงเลยนิว ฉันจะทำให้พ่อกับแม่ของนายสบายใจเองว่าถึงเราไม่เหมือนคู่อื่นเขาแต่ฉันจะดูแลนายให้ดียิ่งกว่าใครๆ
จะทำให้มั่นใจให้ได้ว่าท่านคิดไม่ผิดที่ฝากนายไว้กับฉัน”
“พูดแบบนี้ก็เป็นด้วย” เพราะความเขินทำให้ผมต้องรีบเบรกหมอวิน ก่อนตัวเองจะออกอาการอายมากกว่านี้
“ไม่ได้มีแค่เท็นหรอกนะที่อ้อนเป็น”
“หมอวินขี้อิจฉา” นอกจากหมอวินจะเป็นแมวโง่แล้วยังเป็นแมวขี้อิจฉาด้วย
“ใครอิจฉา! ไม่มีทาง”
“ครับไม่มีทาง ไม่มีทางเลยเนอะ”
“หมานิว”
“ฮ่าๆ ผมต้องไปถามคุณพ่อคุณแม่หมอวินบ้างแล้วล่ะว่าเลี้ยงยังไงให้ลูกน่ารัก น่ารักน่ะเนี่ยเรา”
“เอาใหญ่นะกลับบ้านถิ่นตัวเองหน่อยเอาใหญ่ กลับไปเจอดีแน่” เจอคำขู่เข้าไปผมสงบปากสงบคำเงียบกริบทันที
“พูดต่อสิ ฉันจะนับคำคูณสองให้ดู”
“หมอวินโหด”
“หกครั้ง”
“.......” ผมเม้มปากแน่น ใครจะกล้าพูดต่อล่ะครับ คนอย่างหมอวินเคยพูดเล่นเสียทีไหน
“หึหึ ทานมะม่วงไหม” ผมส่ายหน้า
“นั่นต้นขนุนหรือเปล่า” ผมพยักหน้า
“ไอ้นี่อะไร” ผมใช้มือใบ้คำให้หมอวินทาย
“มหา พี่จะเก็บมะม่วงไปด้วยทำน้ำปลาหวานให้ได้ไหม”
“ได้ครับพี่โอ้ต”
“แปดครั้ง หึหึ”
“เดี๋ยวครับหมอวิน เมื่อกี้มันไม่เกี่ยวนะครับ” ผมดึงแขนเสื้อหมอวินไว้ไม่ให้เดินหนี แบบนี้มันเอาเปรียบกันเกินไปแล้ว
“พูดใหม่อีกทีสิ เมื่อกี้ฉันนับคำไม่ทัน”
“..........” ผมกัดปากแน่น ใครพูดก็โง่แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ผมเดินเข้าเดินออกในบ้านกับนอกบ้านเพื่อคอยบริการอาหารการกินให้กับพี่ๆ และเพื่อนๆ ไม่ไหวครับทานกันเก่งจริงๆ
เนื้อหมูกี่ถาดก็ไม่พอ วางแป๊บเดียวหมดยิ่งได้เบียร์แกล้มยิ่งอร่อยใหญ่ ที่บ้านผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์แต่พ่อก็ซื้อเตรียมไว้ให้
บอกว่าทานในบ้านไม่เป็นไรอีกอย่างแต่ละคนก็ดูมีวุฒิภาวะคงดูแลตัวเองได้ดี
“ใกล้อิ่มกันหรือยัง”
“ใกล้แล้วครับแม่ ชุดนี้น่าจะสุดท้ายแล้ว” ผมเดาจากที่เห็นหลายคนหยุดมือ หันมาสนใจทานมะม่วงน้ำปลาหวานมากกว่า
“ถ้าอย่างนั้นนิวตามหมอวินเข้ามาหาพ่อกับแม่หน่อยสิ พ่อกับแม่มีอะไรอยากคุยด้วย”
“ได้ครับ” ถาดที่ถืออยู่ในมือผมเริ่มสั่นน้อยๆ ถึงอย่างไรก็อดตื่นเต้นและกังวลไม่ได้ ผมเอาของออกไปวางให้ ก่อนสะกิด
แขนหมอวินกระซิบบอกให้เดินตามผมเข้าไปในบ้าน
“มาแล้วครับ” ผมเดินเข้าไปนั่งกับพื้นด้านหน้าโซฟาที่พ่อกับแม่นั่งอยู่ หมอวินตามลงมานั่งข้างๆ
“นั่งบนเก้าอี้ก็ได้” พ่อผมเอ่ยปากอนุญาต
“ไม่เป็นไรครับ ตรงนี้ดีกว่า” หมอวินยืนยันจะนั่งที่เดิม
“พ่อกับแม่มีอะไรจะถาม”
“ครับ” เวลาแค่เสี้ยวนาทีที่พ่อหยุดพูดไป สำหรับผมมันยาวนานมาก
“แน่ใจใช่ไหมว่ารักกันชอบกันจริง“
“แน่ใจครับ” ผมเพียงแต่พยักหน้าให้หมอวินเป็นคนตอบ
“คิดจะทำยังไงต่อไป” ผมเหลือบตามองหมอวินที่นั่งอยู่ข้างๆ นอกจากพ่อแม่ผมแล้ว ผมก็อยากฟังคำตอบจากหมอวินเช่นกัน
“ผมอยากขอดูแลนิวแทนคุณพ่อคุณแม่ครับ จะดูแลรับผิดชอบนิวทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้”
“อืม..เอาเป็นดูแลกันและกันให้ดีแทนเถอะนะ ไม่ต้องรับผิดชอบแทนพ่อกับแม่หรอก ถึงยังไงก็ปล่อยให้ไปรบกวน
ขนาดนั้นไม่ได้”
“แต่ผม...”
“อย่าขัดผู้ใหญ่ อย่างน้อยคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อยากส่งลูกให้ถึงฝั่งด้วยตัวเอง เจตนาดีของหมอวินลุงรับทราบและขอบใจ
แต่ขอไม่รับไว้ แล้วนี่ผู้ใหญ่ฝั่งหมอวินรับรู้หรือยัง”
“ทราบแล้วครับ ผมพานิวไปพบคุณพ่อคุณแม่แล้ว คุณพ่อคุณแม่ยินดีต้อนรับนิวในฐานะแฟนผมครับ พี่น้องผมรับทราบ
ทุกคน”
“ถ้าอย่างนั้นลุงกับป้าก็โล่งใจไปเปราะนึง พักอยู่ด้วยกันใช่ไหมเพราะนิวเคยบอกว่าพักอยู่บ้านเจ้านาย”
“ครับ”
“บอกพ่อว่าไปอยู่กับเจ้านายกลายเป็นไปอยู่กับแฟนเสียได้นะเรา” พ่อหันมาแซวผมยิ้มๆ เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วผมใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
“ทีแรกไปทำงานจริงๆ ครับ” ผมแก้ตัวอุบอิบอยู่ในคอ
“ให้ย้ายออกตอนนี้คงไม่ทันแล้วใช่ไหม”
“ไม่นะครับ” หมอวินตกใจจนเผลอพูดขัดออกมา หน้าตาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ลุงก็ไม่ได้บอกให้ย้ายออก ย้ายตอนนี้มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว แต่ลุงอยากให้คิดตรึกตรองกันให้ดีๆ ว่าที่รักกัน
รักกันแค่ไหน พอจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกันหรือเปล่า จะดูแลกันไปตลอดได้จริงหรือ ต่อไปจะไม่มีลูกหลานคอยดูแลนะ
ต้องยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้ก่อน มองให้ไกลๆ ถ้าแน่ใจแล้วลุงกับป้าไม่มีอะไรจะขัด อยากอยู่ดูแลกันก็ตามใจ”
“ขอบคุณคุณลุงมากครับ ผมมั่นใจว่าผมได้คิดอย่างรอบคอบแล้ว คำตอบของผมคือผมอยากดูแลนิวครับ อยากอยู่ด้วยกัน
ไปแบบนี้ นิวเป็นความสุขของผมครับ”
“แล้วนิวล่ะคิดมาหรือยัง”
“ครับพ่อ ผมอยากอยู่กับหมอวินครับ”
“ว่าไงคุณ มีอะไรอยากพูดไหม” พ่อผมหันไปถามแม่ที่นั่งฟังเงียบๆ ตลอดการสนทนาที่ผ่านมา
“ป้าได้ยินมาว่าบ้านหมอวินรวยมีบริษัทใหญ่โต หมอวินเองก็เรียนถึงหมอ วันข้างหน้าจะไม่เจอใครใหม่ที่พร้อมกว่าลูกป้าหรือ”
“เรื่องนั้นคุณป้าไม่ต้องเป็นกังวลครับ ผมถูกผู้ใหญ่นัดหมายให้พบกับผู้หญิงในความหมายที่คุณป้าพูดถึงอยู่บ่อยครั้ง
แต่ผมไม่เคยสนใจใครเลยจนมาเจอกับนิว ผมไม่รู้ว่ามันเป็นการรับประกันอะไรได้ไหม แต่ผมมั่นใจตัวเองว่าเรื่องพวกนั้น
ไม่มีผลกับผมแม้แต่น้อย”
“ถ้ามั่นใจถึงขนาดนั้นก็ปล่อยให้เด็กเขาได้เรียนรู้ชีวิตกันเองเถอะนะคุณ” แม่ผมถอนใจยาวหลังจากที่พ่อพูดจบ
“นิว”
“ครับแม่”
“เรียนให้จบดูแลตัวเองให้ได้อย่าเอาแต่พึ่งหมอวิน เข้าใจไหมลูก”
“เข้าใจครับแม่”
“ถ้านิวทำได้อย่างที่แม่พูด แม่ก็ไม่มีอะไรจะห้าม แม่ไม่ได้บอกว่าอีกหน่อยลูกจะเลิกกันแต่อย่างน้อยลูกต้องเตรียมชีวิตให้
พร้อมเพราะชีวิตมันไม่แน่นอน”
“ครับแม่”
“หมอวิน”
“ครับคุณป้า”
“ต่อไปก็เรียกแม่เหมือนนิวเถอะ แม่ขอบใจนะที่หมอวินให้เกียรติน้อง ยังไงแม่ขอฝากน้องด้วย ดูแลกันให้ดีๆ “
“ครับผม ขอบคุณมากครับ” หมอวินยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่
“เอาเป็นว่าผู้ใหญ่รับรู้แล้วว่าเราสองคนคบกัน อยู่ด้วยกัน ตอนนี้ก็เรียนให้จบก่อน เรื่องอนาคตก็ค่อยเป็นค่อยไป”
“ครับพ่อ” ผมเข้าไปกอดพ่อกับแม่ ตื้นตันจนน้ำตาซึม รู้สึกตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด
“หมดเรื่องแล้วออกไปสนุกต่อกับเพื่อนๆ เถอะ ฝากบอกว่าพ่อกับแม่ขอตัวพักก่อน แก่แล้วอยู่ดึกๆ ไม่ไหว”
“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่แก่เลยครับ” หมอวินช่างเอาใจกว่าที่ผมคิด เห็นเงียบๆ ทำคะแนนเป็นกับเขาเหมือนกัน
“เข้าใจพูดเอาใจคนแก่ ไม่ต้องห่วงยกให้แล้วเอาไปเถอะ”
“แม่ครับ” ผมร้องเสียงหลง ทำไมสุดท้ายมาลงเอยที่คำนี้ได้
“หมอวินพานิวออกไปเถอะไม่อย่างนั้นก็จะอิดออดไม่ยอมไป แม่กับพ่อสบายดีทั้งกายและใจไม่ต้องเป็นห่วง”
“พ่อกับแม่ไม่ได้ผิดหวังในตัวผมใช่ไหมครับ” ผมเอ่ยถามสิ่งที่กังวลใจที่สุดออกไป
“นิวเอ๊ย พ่อจะผิดหวังทำไม ที่ต้องคิดกันให้หนักเพราะเป็นห่วงอนาคตห่วงชีวิตของเรา มันก็ตามประสาหัวอกพ่อแม่
อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่ในเมื่อนิวมั่นใจว่ามีความสุขกับทางที่เลือก หมอวินเองก็ดูจริงจังและจริงใจกับเรา
พ่อกับแม่ก็ไม่มีอะไรจะขัด พร้อมจะยอมรับและเอาใจช่วยลูกอยู่ห่างๆ ในเมื่อเราเลือกหนทางชีวิตกันแล้วทั้งสองคน ก็ทำ
มันให้ดีที่สุดก็พอ”
“ผมรักพ่อกับแม่ที่สุด” ผมโผเข้ากอดพ่อกับแม่อีกครั้ง ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่าน
“ขอบคุณครับ” หมอวินขยับเข้าไปไหว้ชิดตักพ่อกับแม่
สำหรับผมแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว การยอมรับจากใครไม่สำคัญเท่ากับการยอมรับจากครอบครัวจากคนที่เรารัก เพราะมันจะ
เป็นพลังผลักดันให้เราก้าวไปได้อย่างมั่นคงแม้จะเจออุปสรรคใดๆ ก็ตาม
“ดูแลกันให้ดีพ่อกับแม่ขอแค่นี้”
“ครับ ผมสัญญาครับ”
“ไม่ต้องสัญญาหมอวิน ทำให้พ่อกับแม่เห็นก็พอ”
“ครับผม” คำตอบรับของหมอวินหนักแน่น มั่นคงและอบอุ่นไปถึงหัวใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ฉันรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงถูกใจนาย” หมอวินดึงผมให้หยุดเดินระหว่างทางออกไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ
“ทำไมครับ”
“เพราะฉันรักพ่อแม่ของนายนะสิ” ผมฟังแล้วได้แต่มึนงงกับสมการของหมอวิน พักหลังหมอวินไม่ค่อยใส่สมการในคำพูด
ผมเลยชักแปลไม่คล่องเท่าไหร่
“หมอวินต้องรักผมก่อนสิครับแล้วถึงจะรักพ่อแม่ผม” ก็หมอวินรู้จักผมก่อน จะรักพ่อแม่แล้วถึงมาถูกใจผมได้ยังไง
“หมาซื่อบื้อ เพราะพ่อกับแม่นายเกิดก่อนถึงมีนายออกมา เพราะพวกท่านน่ารักนายถึงออกมาน่ารัก ดังนั้นฉันรักพวกท่าน
ก็ถูกแล้ว”
“.......” ผมยืนอึ้งกับคำพูดวกวนของหมอวินอยู่นาน ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นมาในใจ
“หมอวินซื่อบื้อ” ผมยิ้มกว้างทิ้งท้ายคำพูดไว้แค่นั่นก่อนจะเดินลอยชายออกไปหาเพื่อนๆ ทิ้งสมการไว้ให้คนฉลาดอย่าง
หมอวินได้คิดบ้าง
คนอะไรแค่บอกรักแฟนตรงๆ ยังทำไม่ได้ ทีพูดกับคนอื่นคล่องปากเชียว แต่หมอวินที่เป็นแบบนี้ก็น่ารักชะมัด
บอกรักผมด้วยการบอกรักพ่อแม่ นี่ใช่ไหมสมการของหมอวิน แมวโง่ของผม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**เท็นคิดยังไง ตอนหน้ามาเฉลยกันค่ะ & เที่ยวบ้านนิวกัน
**อีก 5 ตอนจบภาคแรกนะคะ (เพิ่มให้อีกสองตอน) ภาค2 จะเป็นเรื่องของพี่ลมกับน้องจุกค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232862 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก