ตอนที่ 26: ของมีค่า“คุณพู่ไม่เล่นน้ำหรือครับ” วันนี้ผมพาผู้ร่วมทริปมาเที่ยวน้ำตกใกล้บ้าน ปีนี้น้ำมากต้นไม้เขียวครึ้มเห็นแล้วชื่นตาชื่นใจ
“ไม่ล่ะ มึงลงไปเล่นกับคนอื่นเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับผมนั่งเป็นเพื่อนคุณพู่ดีกว่า คุณพู่คิดเรื่องคุณหนิงอยู่หรือเปล่าครับ” ผมเป็นห่วงเพราะเช้านี้คุณพู่ดูไม่ค่อย
ร่าเริง
“เปล่าๆ ไม่เกี่ยวกับหนิง กูง่วงเมื่อคืนนอนไม่หลับ เสียงกรนพี่โอ้ตแม่งโคตรดัง”
“อ๋อ” ผมโล่งอกไป นึกว่าคุณพู่กลับมาคิดมากเรื่องคุณหนิงอีก
“แล้วเรื่องพี่ตุลย์ล่ะครับ คุณพู่จะบอกคุณป๊าเมื่อไหร่ว่าเลิกกันแล้ว” ผมถามตามเนื้อเรื่องที่คุณพู่ได้วางไว้ ว่าให้เวลา
ผ่านไปสักระยะหนึ่งจะบอกคุณป๊าว่าเลิกกับพี่ตุลย์แล้ว
“ไม่บอก”
“หือ? อย่าบอกนะครับว่าคุณพู่กับพี่ตุลย์ เอ่อ...” ผมไม่กล้าพูดว่าคบกันขึ้นมาจริงๆ
“ไอ้บ้าหมาหยุดคิดเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่อย่างที่มึงนึกโว้ย”
“แหะๆ คุณพู่รู้ด้วยหรือครับว่าผมคิดอะไร” ผมลูบท้ายทอยแก้เขิน
“หน้ามึงออกขนาดนั้นไม่รู้ก็โง่แล้ว เฮ้อ กูจะอธิบายยังไงดีมหา คือกูกับพี่ตุลย์รักกันแบบพี่น้อง แบบเพื่อนร่วมโลก แบบคน
ที่ห่วงใยใส่ใจกัน มึงเข้าใจไหม”
“ก็น่าจะพอเข้าใจนะครับ”
“ไม่หรอกมึงไม่เข้าใจ”
“อ้าว!” ผมกระพริบตาปริบๆ เริ่มงงกับคุณพู่
“คือกูอยู่แบบนี้ก็สบายดีเหมือนมีเพื่อน เฮฮาไปไหนไปกันมีอะไรก็ปรึกษา ว่างๆ ก็ไปหลีหญิงด้วยกัน ชีวิตมันก็ไม่เหงาดี
จะว่าตอนนี้กูติดอีพี่ตุลย์มันก็ได้ แต่ถ้าพี่มันมีแฟนกูก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่อย่าทิ้งน้องอย่างกูก็พอ มึงเข้าใจไหม”
“เอ่อ..” ผมชักไม่แน่ใจว่าผมเข้าใจหรือเปล่า
“ส่วนอีพี่ตุลย์ก็บอกกูว่าไม่ชอบมีแฟนอยู่แล้ว รักอิสระชอบหลีไปวันๆ มากกว่า สนใจแต่เรื่องเรียนรักแต่เรื่องงานซึ่งก็ดี
เพราะกูไม่ค่อยสนใจ ป๊าจะได้ฝากผีฝากไข้เรื่องบริษัทกับพี่ตุลย์ได้ พวกกูก็พูดกันเล่นๆ ว่าสุดท้ายแล้วถ้าไม่ได้คบใคร
ก็มาแต่งงานกันไหม อยู่กันไปแบบเพื่อนอย่างนี้ก็ดี”
“เอาจริงหรือครับคุณพู่” ผมกลืนน้ำลายลงคอ พยายามทำความเข้าใจสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่รู้ มันเป็นเรื่องของอนาคตเหลืออีกตั้งหลายปีกว่ากูจะจบ แต่มึงรู้ไหมมหาคนเดี๋ยวนี้รักกันไม่ค่อยยืดหรอก ไม่เหมือน
เป็นเพื่อนกันอยู่ด้วยกันจนวันตาย”
“คุณพู่ไม่ได้พูดเพราะถูกคุณหนิงทิ้งใช่ไหมครับ” ผมถามเรื่องเดียวที่ต้องการความมั่นใจไม่อยากให้ทุกอย่างเกิดจาก
อารมณ์ชั่ววูบ
“ใช่กูพูดเพราะถูกหนิงทิ้งแต่ไม่ใช่แบบที่มึงคิด งานนี้กูเจ็บไม่มากเพราะมีพี่ตุลย์อยู่ด้วยนี่แหละ มีคนตามกวนตามแกล้ง
แม่งไม่เปิดโอกาสให้กูเศร้าเลย กูเลยคิดขึ้นมาได้ว่าอยู่แบบนี้กูก็มีความสุขดี”
“ก็ถ้าต่างคนต่างไม่มีใครผมก็เห็นดีด้วยครับ อย่างน้อยก็ช่วยดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่า”
“ใช่ไหม ไอ้พี่ตุลย์ก็พูดแบบนี้ ดูแลกันไปแก่เฒ่าไปด้วยกัน”
ผมยิ้มกว้างรู้สึกชอบคำของพี่ตุลย์มาก ดูอบอุ่นและปลอดภัย เราอยู่เคียงข้างกันได้ถึงไม่ใช่คนรักแต่ก็เป็นความรักอีกรูป
แบบหนึ่ง
“ว่าแต่มึงเถอะงานเข้าแล้วสิ เท็นมาเที่ยวนี้ทำไมมันวอแวมึงจังวะ”
“ผมก็แปลกใจเหมือนกันครับคุณพู่ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เป็น”
“เอาดีๆ นะมึง บอกตรงๆ กูกลัวเท็นมันจะเอาชีวิตไม่รอด หมอวินขี้หึงอย่างกับอะไร”
พอได้ยินคุณพู่พูดแบบนี้ผมถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ คงต้องทำอะไรสักอย่างก่อนจะเป็นเรื่องขึ้นมา
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไม่ลงไปเล่นน้ำกับพวกพี่ตุลย์ล่ะเท็น” ผมถามเมื่อเท็นป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ คอยทำโน่นทำนี่ให้ ยิ่งเท็นเข้าใกล้ผมมาก
เท่าไหร่หมอวินก็เงียบลงเท่านั้น ผมรู้ว่าหมอวินให้เกียรติผมกับเพื่อนๆ จึงไม่ทำอะไรลงไป ถึงอย่างไรก็กลุ่มเดียวกัน
ยิ่งมาผิดใจกันตอนเที่ยวแบบนี้จะพาลทำทุกคนหมดสนุก
“ไม่ดีกว่าครับช่วยพี่นิวดีกว่า” เท็นช่วยผมรวบรวมขยะใส่ถุง หลังจากเราทานอาหารกลางวันที่แม่ผมเตรียมใส่ตะกร้ามาให้เสร็จ
“ไม่เป็นไรพี่แค่เคลียร์พื้นที่ยังไม่ได้เก็บ เวลาหิวๆ จะได้ขึ้นมานั่งกินกันต่อ”
“ไม่เป็นไรเหมือนกัน ผมอยากช่วยให้ผมทำเถอะนะ”
“พี่ว่าไม่ต้องมั้งเท็น หมอวินแฟนนิวก็นั่งอยู่มีอะไรเขาก็ช่วยกันเอง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” หมอวัตพูดยิ้มๆ แต่ผมรู้ว่ามันคือ
คำเตือน
“พี่หมอวินเป็นถึงคุณชายหมอคงไม่ถนัดงานพวกนี้หรอกครับ งานแบบที่พี่นิวชอบทำผมถนัดกว่า อีกอย่างพี่นิวใช้ผม
ก็สะดวกดีไม่ต้องคอยเกรงใจ”
“งั้นเหรอ” เสียงหมอวินเย็นเฉียบแต่ดวงตาราวกับจะลุกเป็นไฟ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เกรงใจนะ นิวมานี่เถอะปล่อยเท็นทำไปเจ้าตัวอาสาแล้ว” หมอวินส่งมือมาให้ผม ผมสบตาคมเข้มคู่นั้น
รู้ว่าอีกฝ่ายต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน ผมไม่อยากทิ้งงานให้น้องทำคนเดียว แต่เมื่อคิดแล้วเห็นว่าเท็นเริ่มยั่วยุ
หมอวินก่อน ผมจึงส่งมือให้หมอวินแต่โดยดี
“พี่ว่าวางไว้ก่อนก็ได้รอเก็บทีเดียวตอนกลับ..” ผมพูดยังไม่ทันจบก็ถูกหมอวินดึงเข้าไปชิดจนแทบจะเกยขึ้นไปอยู่
บนตัก สายตาจ้องประสานกับสายตาของเท็นจนผมต้องรีบสะกิดหมอวินให้หันหน้ามา
“ไปเล่นน้ำกับผมไหมครับ”
“อยากเล่นเหรอ” แววตาของหมอวินอ่อนลงเมื่อหันมามองหน้าผม ถึงใครจะบอกว่าหมอวินเย็นชาแต่สำหรับผมแค่นี้ก็ถือ
ว่าอ่อนโยนแล้ว
“ครับ อยากลงไปเล่นเป็นเพื่อนคุณพู่”
“เอาสิ” หมอวินพยักหน้า
“ไปเถอะเดี๋ยวฉันอยู่ช่วยเท็นเอง” หมอวัตโบกมือไล่ผมกับหมอวิน เป็นการบังคับเท็นกลายๆ ไม่ให้ตามผมไป
“ผมว่าลงไปเล่นน้ำกันก่อนก็ดีนะครับ เดี๋ยวค่อยขึ้นมาเก็บอย่างพี่นิวว่า ไหนๆ ก็มาแล้วลงกันอีกสักรอบ”
เท็นกลับลำไม่สนใจคำพูดของหมอวัต หันไปโบกไม้โบกมือให้พี่โอ้ตเป็นสัญญาณว่ากำลังจะตามลงไป
มือหมอวินที่จับมือผมอยู่บีบแน่นขึ้นโดยไม่ตั้งใจ เห็นสายตาหมอวินแล้วผมรู้ได้ทันทีว่ามันเลยขีดความอดทนและหมอวิน
พร้อมจะระเบิดออกมาแล้ว
“หมอวินกับหมอวัตลงไปเล่นนะครับ ผมขอเอาขยะไปทิ้งเดี๋ยวตามลงไป” ผมบีบมือหมอวินส่งสายตาบอกว่าให้เชื่อใจผม
หมอวินมองผมอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมาที่มุมปาก ยกมือขึ้นโยกศีรษะผมเล่น ก่อนจะพูดออกมา
“รีบตามมานะ ฉันจะรอ”
“ครับ” ผมรับคำหนักแน่น หมอวินพยักหน้าเรียกหมอวัตให้เดินตามไป ผมรอจนทั้งคู่เดินห่างได้ระยะ จึงหันไปทางเท็น
“เอาขยะไปทิ้งเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” ผมคิดว่าคุยกันตรงนี้น่าจะไม่เหมาะเผื่อใครขึ้นมาจากเล่นน้ำจะคุยกันไม่จบ
“ครับผม” เท็นยิ้มกว้างดูเดีใจมากที่ผมเลือกอยู่กับเขา
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ผมพาเท็นไปยังจุดทิ้งขยะ รอจนเราทิ้งขยะเรียนร้อยจึงชวนเท็นให้หาที่นั่งแถวๆ นั้นเพื่อพูดคุยกันให้รู้เรื่อง
“เท็นคุยกันก่อนเถอะ”
“ครับพี่นิว”
“เท็นรู้ตัวไหมว่ามาเที่ยวนี้เท็นแปลกไป” ผมเริ่มจากการพูดถึงพฤติกรรมผิดปรกติของน้อง
“ผมดีใจที่พี่นิวมองเห็น” นอกจากเท็นจะไม่ตกใจแล้วยังยิ้มกว้างราวกับถูกใจคำพูดของผม
“อย่างน้อยพี่นิวก็เริ่มมองผมบ้างไม่ใช่มองแต่หมอวิน” เท็นเอื้อมมือมาหาแต่ผมถอยตัวออกให้รู้ว่าไม่สมควรทำ
“เป็นใครก็ต้องเห็นไม่ใช่แค่พี่ เดี๋ยวนี้เท็นไม่เหมือนเดิม บอกพี่หน่อยครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ผมชอบพี่นิว” เท็นยอมรับออกมาตรงๆ ถึงใครจะบอกว่าใช่แต่ลึกๆ ผมยังคิดว่าอาจเป็นสาเหตุอื่น พอได้ยินกับหูก็ทำให้อึ้ง
ไปเหมือนกัน
“แต่เรารู้จักกันมานานแล้ว เท็นไม่เคยเป็นแบบนี้” ผมถามถึงเหตุผลหลักที่ทำให้ผมไม่ปักใจว่าเท็นชอบผม ถ้าน้องชอบ
ก็ควรจีบไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงเพิ่งมีปฏิกิริยา
“เพราะผมคิดว่าพี่นิวไม่ชอบผู้ชายผมถึงได้แต่มองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าทำอะไรกลัวพี่นิวจะเกลียดผม ถ้าผมรู้ว่าพี่นิวรับเรื่องนี้
ได้ผมจีบไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้หมอวินได้พี่ไปหรอก”
“เท็นกำลังเข้าใจผิด” ผมส่งยิ้มให้น้อง อย่างน้อยเท็นควรได้รู้ว่าผมไม่รังเกียจที่เท็นชอบผู้ชาย
“พี่นิวหมายความว่ายังไง”
“มันไม่เกี่ยวกับว่าเท็นรู้เร็วรู้ช้า ไม่เกี่ยวกับว่าหมอวินจีบพี่ก่อนเท็นไหม ถ้าเท็นคิดจะแข่งขันกับหมอวินแปลว่าใจพี่ต้องเป็น
กลาง ไม่เอนไปด้านในด้านหนึ่งอย่างนั้นค่อยทำคะแนนแข่งกัน”
“พี่นิวกำลังจะบอกผมว่า....” เท็นหรี่ตามองผม ผมคิดว่าน้องพอจะเข้าใจแล้วแต่ผมก็อยากพูดให้ชัดลงไป
“ใช่ พี่รักหมอวิน รักมานานแล้วไม่ใช่เพิ่งรัก ดังนั้นใจของพี่จึงไม่เป็นกลางเพราะมันเป็นของหมอวินไปตั้งนานแล้ว”
“โห พี่นิวกะซ้ำให้ผมตายเลยใช่ไหมครับ” เท็นหัวเราะออกมาแต่มันแห้งมาก ผมสงสารน้องแต่เชื่อว่าวิธีนี้ดีที่สุด
“พี่ขอบคุณนะที่เท็นชอบพี่ แต่ความพยายามของเท็นจะสูญเปล่า ทุกคนก็อยากสมหวังในความรักถ้าพอมีทางเป็นไปได้
พี่ก็เหมือนกัน ระหว่างเท็นสมหวังกับพี่สมหวัง พี่ขอโทษที่ต้องเลือกตัวเอง”
“ฮะฮะ” เท็นหัวเราะออกมาแม้หน้าตาจะเศร้าสร้อย
“พี่นิวยังไงก็ยังเป็นพี่นิว ผมชอบพี่ก็เพราะแบบนี้” เท็นถอนใจยาวสายตาเหม่อมองไปข้างหน้า
“ พี่นิวทำให้ผมรู้สึกว่าไม่มีที่ว่างให้ผมก้าวเข้าไปเลยแม้แต่ก้าวเดียว ผมเคยคิดว่าผมยังพอมีโอกาส บางทีถ้าพี่นิวรู้ว่าผม
ก็รักพี่เหมือนกัน พี่อาจจะหันมามองผมบ้าง เราสนิทกันมากกว่าอยู่ใกล้กันมากกว่าผมน่จะมีหวัง ผมคิดผิดสินะ”
“ใช่”
“โอ๊ย รักษาน้ำใจผมบ้างเถอะครับ ตรงเกินไปแล้ว” เท็นยกมือขึ้นแตะหน้าอก คล้ายจะบอกว่าเจ็บตรงนั้น
“นี่แหละพี่กำลังรักษาใจเราอยู่ ถ้าไม่พูดให้ชัดก็เหมือนให้ความหวังรังแต่จะทำให้ยิ่งเจ็บแบบนี้จะได้หายไวๆ”
“พี่นิว” เท็นหันมามองหน้าผมนิ่ง สายตาเท็นเจ็บปวดแต่แฝงการยอมรับว่าตนเองไปต่อไม่ได้อีกแล้ว
“ขอกอดทีได้ไหม”
“ไม่ได้” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“โหพี่นิว ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอครับกอดผมส่งท้ายหน่อยสิ” เท็นโอดครวญ
“เอาไว้เท็นคิดกับพี่แบบพี่เมื่อไหร่ค่อยมาขอกอด ถึงตอนนั้นพี่จะกอดเท็นให้แน่นๆ เลย”
“เฮ้อ ผมอิจฉาหมอวินชะมัด ผมเห็นก่อนแท้ๆ แต่ไม่มีสิทธิ นี่แหละน้าเขาพูดถึงพูดกันว่าความรักไม่เข้าใครออกใคร”
“เดี๋ยวเท็นก็เจอคนถูกใจเชื่อพี่”
“คงไม่ง่ายหรอกครับ คนหล่อมักรสนิยมดี ถามหมอวินดูก็ได้ไม่อย่างนั้นจะมาชอบคนเดียวกันเหรอ”
“พี่จะถือเป็นคำชมนะ”
“พูดจากใจครับ เฮ้อ ผมอยากพูดว่าหมอวินทิ้งเมื่อไหร่ให้มาหาผมแต่คงเป็นไปไม่ได้ คนฉลาดย่อมรู้คุณค่าของสิ่งที่มี
หมอวินฉลาดมากเสียด้วยสิ เห็นทีผมคงไม่มีโอกาสรอ”
“รอเถอะ โอกาสดีๆ ของเท็นมีแน่เพียงแต่ไม่ใช่กับพี่”
“ย้ำจริงๆ เดี๋ยวจับปล้ำเสียเลยนี่” ผมผงะเผลอเอนตัวหนี ถึงรู้ว่าน้องพูดเล่นแต่ก็อดตกใจไม่ได้
“ฮ่าๆ อย่าตกใจไปเลยพี่นิวผมไม่เลวแบบนั้นหรอกน่า ยังเป็นน้องที่น่ารักของพี่นิวเสมอ ขอเวลาผมนิด”
“กลับมาไวๆ นะ พี่รอน้องชายอยู่”
“ครับพี่ชาย ว่าแต่..หอมหน่อยได้ไหม”
“เดี๋ยวเถอะเด็กบ้า”
“ฮ่าๆ อย่างน้อยผมก็ทำให้พี่นิวด่าได้ คนแรกและคนเดียวหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ภูมิใจชะมัด”
“บ๊อง”
“พี่นิวเป็นอย่างนี้ต่อไปนะครับ เป็นมหาที่น่ารักแบบนี้แหละ ช่วยทำให้ผมอิจฉาหมอวินต่อไปเรื่อยๆ ที สักวันผมจะได้
เจอคนดีๆ บ้าง”
“เท็นได้เจอแน่ครับ”
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้น ผมไปหาพี่ตุลย์กับพี่โอ้ตดีกว่า เจ้าของเขามาทวงแล้ว” ผมมองตามสายตาเท็น เห็นหมอวินยืนอยู่ไม่ไกล
“ไง”
“ไงครับ” จากสีหน้าหมอวิน ผมเดาได้ว่าคุณชายหมอคงได้ยินบ้างไม่มากก็น้อย
“เรียบร้อยไหม”
“ไม่รู้จริงหรือครับ” ผมยิ้มล้อเลียน ไม่อยากเชื่อว่าคุณชายหมอจะลงทุนมาแอบฟังพวกผมคุยกัน
“ไม่ได้แอบฟัง มารับนายแต่เห็นคุยกันยังไม่เสร็จเลยไม่อยากกวน” คุณชายหมอไม่ร้อนตัวเลยถึงกับรีบแก้ตัวใหญ่
เอาเถอะผมจะทำเป็นรู้ไม่ทันว่าหมอวินเป็นห่วงจนต้องตามมา
“อย่างที่เห็นครับผมกับเท็นคุยกันเข้าใจดีแล้ว
“ก็ดี ไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการเอง ถึงตอนนั้นนายจะโกรธฉันไม่ได้”
“จะบอกว่าที่ยอมอยู่นี่เพราะผมใช่ไหมครับ”
“ใช่” หมอวินรับหน้าตาเฉย ดูอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อรู้ว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่น้องในกลุ่มนายฉันจัดการไปนานแล้วหมานิว ไม่ปล่อยให้มานั่งมองนายอยู่แบบนี้หรอก”
“หึหึ มองก็ไม่ได้เหรอครับ” ผมรู้ว่าหมอวินพูดเกินไปแต่ทำไมผมถึงมีความสุขก็ไม่รู้
“ใช่มองก็ไม่ได้ ฉันบอกนายแล้วว่านายเป็นของรักของหวงของฉันห้ามใครยุ่งเกี่ยวหรือแตะต้อง”
“เฮ้อ พูดสั้นๆ ก็ไม่ได้นะคนเรา” ผมบ่นอุบอิบอยู่ในคอ ของรักของหวงพูดเสียยาวรักคำเดียวก็ไม่ได้
“บ่นอะไร” หมอวินหรี่ตามองผม แต่ผมไม่บอกหรอกไม่รู้ก็ช่างเถอะ
“ไม่มีอะไรครับ ถ้าอย่างนั้นเราไปรวมกับคนอื่นกันเถอะ” ผมเห็นว่าเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากหายมานานดูเป็น
เจ้าภาพที่ไม่ดี
“เดี๋ยวก่อนฉันยังไม่หมดเรื่อง” หมอวินรั้งผมเอาไว้
“อะไรครับ” คราวนี้เป็นตาผมถามบ้าง เพราะไม่รู้จริงๆ ว่ามีเรื่องอะไรที่ยังไม่เรียบร้อยอีก
“ที่พูดกับเท็นเมื่อกี้” หมอวินดูอึดอัดที่จะพูดแต่สุดท้ายก็โพล่งออกมา
“ถึงเห็นเป็นพี่ก็ห้ามกอด”
“อะไรนะครับ?”
“ที่พูดกับเท็นเมื่อกี้ห้ามทำฉันไม่อนุญาต” หมอวินเสไปมองทางอื่น เวลาคุณชายหมอเขินจะทำแบบนี้ทุกครั้ง
“เป็นพี่เป็นน้องก็ห้ามกอดหรือครับ” ผมขำจนลืมทักว่าไหนบอกว่าไม่ได้แอบฟัง ทำไมได้ยินเรื่องนี้ได้
“เป็นพี่เป็นน้องได้ฉันไม่ห้ามแต่กอดไม่ได้ห้ามเด็ดขาด กับใครก็ห้ามบอกไปเลยว่าแฟนหวงมาก”
“แมวขี้อิจฉา” ผมเขินจนหน้าแดงแต่ก็อดแซวคนขี้หวงไม่ได้
“ฉันได้ยินไม่ชัด นายพูดใหม่อีกทีสิ”
“ผมพูดว่าหมอวินขี้อิจฉา” คราวนี้หมอวินปิดปากเงียบไม่ยอมรับว่าใช่
“แต่ผมชอบ”
“หมานิว!!” หมอวินหูแดง ผมพยายามกลั้นยิ้มกลัวโดนโกรธแต่มันกลั้นไม่ไหวก็หมอวินน่ารักมากเลยนี่ครับ
“ฉันไม่ใช่คนขี้อิจฉา ไม่ได้ยินเท็นพูดเหรอ”
“พูดอันไหนล่ะครับน้องพูดตั้งเยอะ”
“พูดว่าฉันเป็นคนฉลาด คนฉลาดย่อมรู้ว่าอะไรมีค่า และของมีค่าใครเขาให้คนอื่นแตะง่ายๆ”
“อ่า..” คุณชายหมอฉลาดจริงๆ ด้วยครับ ฉลาดที่รอดไปจนได้
“ไปได้แล้ว” หมอวินชิงเดินนำผมไปก่อน จนผมต้องเร่งฝีเท้าเพื่อจะตามให้ทัน
“หมอวินครับ”
“ว่าไง”
“ผมรอได้ครับ”
“หือ?” หมอวินหยุดเดินหันมามองหน้าผม รอฟังคำอธิบาย
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากบอกว่าผมรอได้ ไปกันเถอะครับ” ผมสอดมือเข้ากับมือของหมอวินดึงให้ออกเดินไปพร้อมกัน
วันนี้หมอวินพูดว่าผมของเป็นของมีค่าและเป็นคนที่แฟนหวงมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมพูดคำว่ารักออกมา ผมอยากได้ยิน
แต่ไม่คิดจะทวงถาม ก็แมวของผมขี้อายแถมหยิ่งอีกต่างหาก
ตามสบายนะครับหมอวินผมไม่รีบ เพราะผมรู้ว่าเมื่อเวลานั้นมาถึงมันจะเป็นคำที่เพราะที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
คำว่ารักจากคนที่รักผม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1230881 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก