ตอนที่ 28: คุณชายหมอไม่สบาย -คุณชายหมอ-
ผมรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมขับรถมาจอดรอนิวที่คณะเพื่อรับกลับคอนโด ทันทีที่หมาน้อยก้าวขึ้นรถก็ส่งยิ้มแปลกๆ
มาให้ ไม่ใช่รอยยิ้มสดใสเหมือนที่เคยแต่เป็นรอยยิ้มประจบเอาใจและกำลังรอคอยอะไรสักอย่างด้วยความหวัง
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามแต่ตามองกล่องที่วางอยู่บนตักของนิว ฝากล่องเจาะรูไว้หลายรูแต่ผมมองไม่เห็นภายใน
“พี่ที่คณะเขาซื้อกระต่ายมาสองตัวครับน่ารักมาก แต่พี่เขาไม่สะดวกจะดูแลเลยอยากหาคนช่วยเลี้ยงต่อ ผมสงสารเลยรับมา
เราเลี้ยงได้ใช่ไหมครับ”
นั่นไงครับผมคิดไว้ไม่มีผิด นิวเปิดฝากล่องออกผมเห็นกระต่ายตัวเล็กขนปุกปุยสองตัว สีขาวกับสีน้ำตาลนอนอยู่บนกองผ้า
“อยากเลี้ยงเหรอ”
“ครับ”
“อยากเลี้ยงก็ตามใจ แต่ห้ามเอาเข้าไปเล่นในห้องนอน ฉันไม่อยากให้ขนมันตกบนเตียง”
“ขอบคุณครับ ผมคิดแล้วว่าหมอวินต้องอนุญาต” นิวยิ้มกว้างทั้งปากและตา ดูดีใจมากที่ผมอนุญาตให้เลี้ยงได้
“แต่ผมไม่อยากขังกระต่ายไว้ในกรงเลยครับ ผมทำบ้านกระต่ายกับคอกกั้นมาวางไว้แทนได้ไหมครับ”
“เอาสิ แต่ซื้อเถอะอย่าทำเลย” นิวอยากทำอะไรมีหรือครับผมจะไม่ตามใจ เห็นรอยยิ้มอ้อนๆ สายตาคาดหวังแบบนั้นอยาก
ได้อะไรผมหาให้หมดอยู่แล้ว
“ไปอยู่ด้วยกันนะขาวกับน้ำตาล” ผมหัวเราะขำนิวทำให้ผมอารมณ์ได้เสมอแม้แต่เรื่องเล็กน้อย ดูเอาเถอะแม้แต่ชื่อสัตว์
เลี้ยงก็ตั้งเสียซื่อ
“หมอวินหัวเราะทำไมครับ ไม่ชอบชื่อนี้หรือครับ” นิวเงยหน้าขึ้นมองผม
“เปล่า เจ้าขาวกับเจ้าน้ำตาลใช่ไหมน่ารักดี”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็แวะไปหาบ้านให้มันก่อนค่อยกลับคอนโด”
“ได้เหรอครับ” นิวดีใจเหมือนเด็กๆ จนผมอดเอื้อมมือไปโยกศีรษะเล่นไม่ได้
“อยากไปไหนก็บอกไม่อย่างนั้นบางทีฉันก็เดาไม่ถูก” เวลาอยากได้อะไรหรืออยากทำอะไรนิวไม่ค่อยเอ่ยปากขอผมมัวแต่
เกรงใจ ผมจึงต้องคอยเดาเอาเอง
“อยากไปครับ” นิวยิ้มกว้าง กอดกล่องกระต่ายไว้แน่น ท่าทางจะชอบจริงๆ
“หึหึ รู้แล้วครับหมาน้อย”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นิวทำไมยังไม่เข้ามา” ผมนอนอ่านหนังสือรอนิวจนง่วงไม่เห็นแม้แต่เงา อดรนทนไม่ไหวต้องเดินออกมาตาม ภาพที่
เห็นคือหมาน้อยนอนขดตัวอยู่บนพรมหน้าโซฟามีกระต่ายขนฟูนอนซบอยู่
“ผมเล่นกับขาวกับน้ำตาลอยู่ครับ”
“มันดึกแล้ว”
“ไปเดี๋ยวนี้ครับ” นิวขยับตัวขึ้นนั่ง อุ้มสองก้อนไว้กับอก พาไปนอนในบ้านกระต่ายหลังใหญ่
“นอนได้แล้วห้ามวิ่งซนเข้าใจไหม” ผมสงสัยว่าหมาน้อยของผมคุยกับกระต่ายรู้เรื่องจริงหรือ แต่ก็เห็นคุยกันเป็นวรรคเป็นเวร
แบบนี้ตั้งแต่ได้มา
“หมอวินครับ”
“หือ.” ผมกำลังเอื้อมมือไปปิดไฟเมื่อนิวเรียกขึ้นมา
“วันเสาร์ผมไปปิกนิกกับพวกคุณพู่นะครับ อยากพาขาวกับน้ำตาลไปสัมผัสดินสัมผัสหญ้าบ้าง วันนั้นผมซื้อสายจูง
กระต่ายมาด้วย จะได้ปล่อยให้วิ่งเล่นกัน”
“ที่ไหน”
“สวนสาธารณะใกล้ๆ บ้านคุณพู่ครับ”
“วันเสาร์ฉันไปด้วยไม่ได้ต้องไปทำธุระกับพ่อ นายอย่ากลับเย็นมากฉันไม่ชอบกลับบ้านแล้วไม่เจอใคร”
“ครับผม” หมานิวดูมีความสุขมากที่จะได้หนีเที่ยวกับเจ้ากระต่ายสองตัวนั่น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หน้าบานไม่หุบ
“หมอวินไม่ปิดไฟเหรอครับ” นิวถามเมื่อเห็นผมเอาแต่จ้องหน้า
“กำลังจะปิด” ผมเอื้อมมือไปปิดไฟบนแผงคอนโทรล หมาน้อยซุกตัวเข้าหา ผมจูบหน้าผากเพื่อบอกราตรีสวัสดิ์เหมือนเช่นทุกคืน
“ฝันดีหมาน้อย”
“ฝันดีครับหมอวิน”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เสียงเปิดประตูห้องเรียกความสนใจจากผมให้หันจากหน้าจอโทรทัศน์ไปมอง นิวเดินยิ้มเข้ามาในมือมีถุงกระดาษใบใหญ่
ติดมาด้วย วันนี้ผมไม่ได้ไปมหาลัยนิวจึงเดินทางไปกลับด้วยตัวเอง
“ซนกันหรือเปล่าพี่นิวซื้อที่นอนใหม่มาให้” นิววางกระเป๋า จัดการหยิบเบาะสีฟ้าอ่อนออกจากถุงกระดาษ
“น่ารักไหมครับหมอวิน” นิวเอี้ยวตัวมาถามผมชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ดู
“อืม” ผมตอบกลับอย่างเสียไม่ได้
“มาครับนั่งกับพี่นิวก่อน เดี๋ยวพี่นิวจัดบ้านให้ใหม่” นิวอุ้มกระต่ายออกมาทีละตัว ยกขึ้นจูบก่อนวางลงบนตัก
“หมานิวฉันหิวข้าวแล้ว”
“เพิ่งห้าโมงเย็นเอง หมอวินไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอครับ” นิวหันมามองผมด้วยความสงสัยปนเป็นห่วง
“ทานแล้วแต่นิดเดียว”
“ผมจะรีบไปทำให้เดี๋ยวนี้เลย หมอวินทนหิวนิดนะครับแป๊บเดียว”
“อืม”
ผมจ้องมองกระต่ายสองตัวที่นอนอยู่บนเบาะ ไม่เห็นจะน่ารักสักนิด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ลมว่างเมื่อไหร่แวะไปหาที่คอนโดหน่อยสิ” ผมเพิ่งมีโอกาสได้นั่งพักหลังจากเดินดูโรงงานแห่งใหม่ที่อยู่ในระหว่างการ
ก่อสร้าง
“มีอะไร หรือนิวคิดถึงอยากเจอฉัน” ผมจะเลิกพูดต่อก็เพราะแบบนี้ รู้ว่าน้องชายขี้หวงยังกล้าแหย่
“เปล่า เอากระต่ายไปเลี้ยงที่บ้านให้หน่อย”
“กระต่าย? หูฉันเพี้ยนไปหรือเปล่า”
“ใช่กระต่าย นิวเอามาเลี้ยงที่ห้องสองตัว รุ่นพี่ที่คณะซื้อมาแต่ขี้เกียจเลี้ยงนายก็รู้ว่านิวขี้สงสารเลยรับมา”
“นิวไม่มีเวลาเลี้ยงเหรอหรือคอนโดไม่ให้เลี้ยง”
“เลี้ยงได้แต่ไม่อยากให้เลี้ยง”
“ฟังแปลกๆ มีสาเหตุไหม” ลมหรี่ตามองผม มุมปากยกยิ้มสีหน้ารื่นรมย์
“อย่ารู้เลย แค่แวะมาแล้วอาสารับไปเลี้ยงให้ที”
“อืม แปลว่านิวไม่รู้เรื่องนี้นายถึงไม่หอบไปให้ที่บ้าน แถมยังให้ฉันเป็นคนออกปากขอรับเลี้ยงเอง น่าสนุกแฮะ”
“จะช่วยไหม”
“ไอ้ช่วยมันช่วยได้อยู่แล้ว น้องชายเอ่ยปากทั้งทีแต่ไปคิดดูดีๆ นะว่าเอากระต่ายเขาไปแล้วแน่ใจเหรอว่าเจ้าของจะไม่โกรธ”
“.......”
“ว่าไง จะให้ไปด้วยวันนี้เลยไหม” ลมถามซ้ำเมื่อผมเงียบไป
“เอาไว้ก่อน”
“ฮ่าๆ เรื่องนี้ท่าทางจะสนุกกว่าที่คิด นายวินเอ๋ยนายวินที่สุดก็แพ้ให้เด็กตัวนิดเดียว” ลมหัวเราะถูกใจมองผมด้วยสายตารู้ทัน
“อย่าหัวเราะไปลม เอาไว้ถึงตานายบ้างจะรู้เอง”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“กลับมาแล้วเหรอครับ” นิวทักเมื่อผมผ่านประตูเข้าไป ภาพที่เห็นเป็นภาพที่คุ้นตามาทั้งอาทิตย์นิวกับเจ้าก้อนกลมทั้งสอง
ขลุกอยู่ด้วยกันบนพรมหน้าโซฟา
“อืม” ผมวางข้าวของลงบนโต๊ะ ก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาใกล้ๆ กับที่นิวนั่งอยู่
“หิวหรือยังครับ หมอวินอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีกว่า”
“ทานที่ห้องดีไหมครับ หมอวินกลับมาเหนื่อยๆ จะได้พัก” คนเป็นห่วงนั่งลูบหลังกระต่ายไม่ยอมวางมือ
“หมอวินครับ?”
“อืมก็ดี ฉันปวดหัวอยู่เหมือนกัน”
“ไม่สบายเหรอครับ” นิวอุ้มกระต่ายสองตัวไปเก็บในคอก วิ่งไปล้างมือในครัวก่อนกลับมานั่งลงข้างๆ ผม
“มีไข้หรือเปล่า” นิวแตะมือลงบนหน้าผากก่อนขยับมาแตะตรงซอกคอ ผมเอียงหน้าเพื่อให้แก้มทับมือนิวเอาไว้
“นายว่าไงล่ะ” ผมถามคนวัดไข้
“ตัวไม่ร้อน แต่ผมขอวัดไข้หน่อยนะครับจะได้มั่นใจ”
“เอาสิ” นิวเดินไปหยิบที่วัดไข้จากในตู้มาจัดการวัดให้ผม
“ไม่มีไข้ครับ”
“แต่ฉันปวดหัว”
“ถ้าอย่างนั้นหมอวินไปอาบน้ำก่อนนะครับ ผมจะรีบทำอะไรให้ทานเสร็จแล้วจะได้ทานยานอนพัก”
“ได้ รีบทำนะเดี๋ยวฉันออกมา”
“ครับ”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นอนพักสักตื่นนะครับจะได้ดีขึ้น” นิวหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมให้ผมจนถึงเอว ก่อนก้าวลงไปจากเตียง
“จะไปไหน”
“ผมจะออกไปนั่งข้างนอกครับจะได้ไม่กวนหมอวิน”
“แต่ฉันไม่สบาย”
“ก็เพราะหมอวินไม่สบายไงครับผมถึงอยากให้นอนพักมากๆ” นิวเดินกลับมานั่งขอบเตียงหย่อนขาลงกับพื้น
“มันเพิ่งสองทุ่มใครจะหลับลง”
“ไม่หลับก็นอนพักสายตาไปครับจะได้ดีขึ้นเร็วๆ ใครเป็นหมอกันแน่เนี่ย”
“เดี๋ยวนี้บ่นฉันนะ”
“โธ่ใครทำอย่างนั้น ป่วยแล้วงอแงเหรอครับ” นิวยิ้มขำขยับขึ้นมานั่งบนเตียงเต็มตัว ผมจึงลุกขึ้นมานั่งเอนๆ พิงหมอนบ้าง
“ถ้าไม่งอแงจะมีคนสนใจไหม”
“สนใจสิครับ ไม่สนใจหมอวินจะให้ผมไปสนใจใคร”
“สนใจใครก็เห็นกันอยู่ชัดๆ”
“อะไรชัดครับ” สีหน้านิวดูงุนงงไม่เข้าใจว่าผมพูดถึงอะไร
“ชัดว่านายสนใจใคร แต่ที่รู้คือไม่ใช่ฉันแน่ ถามจริงๆ นายเบื่อฉันเหรอนิว”
“เอ๋? ไม่จริงนะครับผมไม่ได้เบื่อหมอวินสักหน่อย”
“แล้วพักนี้นายสนใจฉันด้วยเหรอ กลับห้องมาแทนที่จะทักฉันนายดันทักกระต่ายก่อน เอาแต่ขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวันดึกดื่น
ไม่เข้าห้อง”
“ก็หมอวินไม่ให้ผมเอากระต่ายเข้าห้องนี่ครับ บอกว่าไม่ชอบให้ขนมันร่วง”
“นายเลยอยู่กับกระต่ายข้างนอกไม่เข้ามาอยู่กับฉันข้างในงั้นสิ”
“อ่า..” นิวทำหน้าเหมือนคนกำลังกลั้นยิ้มยิ่งทำให้ผมหน้ามุ่ยลงไปอีก
“ขำอะไร”
“เปล่าครับ หมอวินพูดต่อสิครับ” คนปฏิเสธว่าไม่ได้ขำพูดเสียงขลุกขลักอยู่ในคอ
“ไม่มีอะไรจะพูดนายไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ”
“เข้าใจสิครับ เข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้ว” นิวเปลี่ยนท่านั่ง ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“หมอวินเอามือออกหน่อยครับ” นิ้วชี้ไปที่มือผมที่วางอยู่บนตัก
“ทำไม” ผมถามแต่ก็เอามือออกให้ทันที
นิวขยับตัวขึ้นมานั่งบนตักผมเหยียดขาไปด้านข้าง เอามือกอดไว้รอบเอว ถูกหน้าไปมากับอกผมคล้ายต้องการเอาใจ
“เข้าใจแล้วว่าหมอวินไม่ชอบให้ผมสนใจกระต่ายมากกว่า อย่างอนผมเลยครับผมไม่รู้นี่นาว่ากับกระต่ายหมอวินก็หึง”
“ฉันไม่ได้งอน” ผมปฏิเสธเสียงหลง
“ไม่ได้หึงกระต่ายด้วย แค่อยากให้นายมีเวลาให้ฉันบ้างไม่ใช่อะไรก็กระต่ายมาก่อนฉัน”
“ผมจะไม่พูดว่าหมอวินอิจฉากระต่าย เพราะถ้าพูดหมอวินจะไม่ยอมรับ”
“นี่ไม่พูดเลยนะ” ผมบีบจมูกคนช่างเจรจาเบาๆ
“ฉันคิดจริงๆ เรื่องที่ว่าหรือนายเบื่อจะอยู่กับฉันแล้ว ฉันหมายถึงอยู่แบบตัวติดกัน เป็นฉันคนเดียวหรือเปล่าที่อยากอยู่กับ
นายตลอดเวลา”
“หมอวินเหงาเหรอครับ ผมขอโทษ” นิวกระชับแขนที่กอดผมให้แน่นขึ้น ปากอุ่นกดลงบนเสื้อเหนือหัวใจ
“ไม่ได้เหงาฉันแค่ชอบอยู่กับนาย”
“ผมก็ชอบครับ”
“ชอบก็สนใจฉันมากกว่านี้หน่อย ฉันน่ารักกว่ากระต่ายนั่นตั้งเยอะ”
“น่ารัก? หึหึ ขอโทษครับ” นิวรีบปิดปากตัวเองแต่ดูก็รู้ว่ากลั้นเอาไว้ไม่ไหว
“หัวเราะแบบนี้หมายความว่ายังไงหมานิว” ผมขยี้ผมนุ่มจนเสียทรง มั่นเขี้ยวหมาที่นั่งอยู่บนตัก
“หมอวินไม่ต้องน่ารักหรอกครับเพราะผมรักไปแล้ว”
“มุกอะไรของนาย”
“มุกบอกรักหมอวินไงครับ” เสียงซื่อๆ ตาใสๆ ของนิวทำเอาหน้าผมค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อย มันร้อนจนรู้สึกได้
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ผมใช้เสียงเข้มเข้าข่ม กลัวหมาน้อยได้ใจเดี๋ยวจะทำลืมว่าผมประท้วงอยู่
“ไม่เปลี่ยนเรื่องก็ได้ครับ ผมสนใจหมอวินสิครับจะไม่สนได้ยังไง แต่ขาวกับน้ำตาลน่ารักผมก็เลยเอ็นดู รู้สึกเหมือนตัวเอง
เลี้ยงลูกอยู่ก็เท่านั้น หมอวินต้องสำคัญที่สุดอยู่แล้ว”
“คนมีลูกเป็นกระต่ายไม่ได้หรอก เป็นเพื่อนก็ว่าไปอย่าง”
“โธ่หมอวิน นี่เรียกว่าพาลแล้วนะครับ คนอะไรตัวก็โตพาลกระต่ายตัวนิดเดียว”
“เข้าข้างกันเหรอหมานิว” ผมเห็นนิวอ้าปากค้างแล้วก็เปลี่ยนเป็นขำ ผมพูดผิดตรงไหนคนกำลังพูดจริงจังอยู่
“หมอวินก็คิดเสียว่าเล่นพ่อแม่ลูกอยู่สิครับ จินตนาการเหมือนตอนเราเด็กๆ เวลาเล่นกับเพื่อน สนุกดีนะครับ”
“ตอนเด็กๆ ฉันไม่เล่นอะไรแบบนั้น”
“ผมก็ลืมไปอย่างหมอวินคงไม่เล่นหรอก” นิวทำสีหน้าถอดใจ เมื่อพยายามชวนผมให้คล้อยตามไม่สำเร็จ
“แต่หัดเล่นตอนนี้ก็ไม่เสียหายนี่ เล่นพ่อแม่ลูกงั้นเหรอท่าทางน่าสนุก”
“สนุกครับ” นิวกลับมาร่าเริงอีกครั้งหลังจากหงอยไปครู่ใหญ่
“ คิดเสียว่าขาวกับน้ำตาลเป็นลูก หมอวินเล่นกับพวกมันบ่อยๆ รับรองจะรักเหมือนผม”
“อืม..ขาวกับน้ำตาลเป็นลูก ฉันก็เป็นพ่อสินะ”
“ใช่ครับ”
“อืม..ถ้าฉันเป็นพ่องั้นนายก็ต้องเป็นแม่”
“เอ๋? ไม่!..ไม่ใช่สิครับ ผมก็เป็นพ่อเหมือนกัน” นิวปฏิเสธเสียงหลงไม่ยอมรับตำแหน่งที่ว่างอยู่
“นายบอกเองว่าเล่นพ่อแม่ลูก คนเล่นจะไม่ครบได้ยังไง”
“หมอวินขี้โกงผมไม่เล่นด้วยแล้ว” นิวทำปากยื่นเมื่อเห็นผมไม่โอนอ่อนให้
“เสียใจ นายชวนฉันเล่นเองห้ามยกเลิก ว่าแต่ตอนนี้ลูกๆ อยู่ข้างนอก พ่อกับแม่คงต้องเล่นกันไปก่อนใช่ไหม
ฉันคิดเกมสนุกๆ ได้แล้ว”
“เกมอะไรครับ” หมาตัวน้อยเดินเข้ามาติดกับมีหรือผมจะไม่คว้าเอาไว้
“เกมผลิตลูก” ผมตวัดร่างนิวลงนอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นไปทาบทับ เป้าหมายอยู่ที่ริมฝีปาก
“เดี๋ยว เดี๋ยวครับ หมอวินไม่สบายอยู่นะครับ”
“ไม่เป็นไรฉีดยาเดี๋ยวก็หาย”
“เอ๋?”
“ให้ฉันฉีดยานายสักเข็มสองเข็มรับรองว่าหายสนิท”
“ฉีดยาผม? ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ”
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เอง” ผมฉกปากลงไปปิดปากช่างเจรจานั่น ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว
“อื้อ..อื้อ..” มือเล็กพยายามผลักอกผมออก เหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่าง
หึหึ รู้แล้วสินะว่าฉีดยาคืออะไร!! เจ้าหมาน้อยหัวช้า แม่ของลูกกระต่าย แฟนที่น่ารักของผม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**ตอนหน้าจบภาคแรกแล้วค่ะ ^^
** ขออนุญาตอัพเดทนะคะ STALKER แอบ.หลง.รัก สามารถสั่งทางไปรษณีย์ได้แล้วนะคะ รายละเอียดตามลิ้งค์ค่ะ
แจ้งข่าว STALKER แอบ.หลง.รัก Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232716 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก