ตอนที่ 29: เป็นเพราะรัก“จะบอกไม่บอกมหา”
“ไม่บอกครับ” ผมส่ายหน้าจนผมกระจาย คุณพู่ข่มขู่ผมตั้งแต่มาถึงมหาลัยจนถึงตอนนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“พี่ตุลย์ช่วยพู่หน่อยสิ” คุณพู่หันไปหาทัพเสริม สองคนนี้ทำงานเข้าขากันตลอดเว้นแต่เวลาทะเลาะกันเองเท่านั้น
“บอกๆ ไปเถอะมหาพี่ปวดหู ไม่อย่างนั้นยันเย็นก็คงไม่เลิก”
“นะมึงกูอยากรู้บอกหน่อย มึงจะให้อะไรหมอวินเป็นของขวัญวาเลนไทน์” คุณพู่เปลี่ยนโหมดมาอ้อนผมแทนเมื่อเห็นว่า
ข่มขู่แล้วไม่ได้ผล
“มันไม่ใช่ความลับหรอกครับ แต่ที่ผมไม่ยอมบอกเพราะบอกคุณพู่ที่ไรผมงานเข้าทุกที”
“ฮ่าๆ มึงต้องขอบคุณกูต่างหากมหา ไม่ได้กูป่านนี้มึงยังจำศีลอยู่เลย”
คิดไปแล้วก็จริงอย่างที่คุณพู่พูดครับ ถ้าวันนั้นคุณพู่ไม่ให้ผมไปแทน ผมกับหมอวินคงเป็นเส้นขนานกันไปตลอดชีวิต
คุณพู่ทำให้ผมเชื่อว่าโชคชะตาเป็นเรื่องจริง มานึกย้อนดูถ้าคุณพู่พาพี่ตุลย์ไปแนะนำตัวว่าเป็นแฟนเสียตั้งแต่แรกเรื่อง
คงจบไปแล้ว หรือหมอวินปฏิเสธการนัดหมายเหมือนที่ปฏิเสธคุณนิลินคงไม่มีวันนี้ คล้ายกับทุกอย่างมีเส้นทางของมัน
มีจังหวะเวลาที่พอเหมาะพอดีและสิ่งสุดท้ายอยู่ที่การตัดสินใจของเราเอง ผมเคยได้ยินมาว่าชีวิตคนเรานั้นแบ่งเป็น
โชคชะตาห้าสิบเปอร์เซ็นต์และการกระทำอีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์ คุณพู่ยื่นโชคชะตาให้ผมและผมตกลงที่จะรับมันไว้
ร้อยเปอร์เซ็นต์ในชีวิตของผมจึงสมบูรณ์
“แล้วนี่หมอวินจะพามหาไปดินเนอร์หรูสุดโรแมนติกหรือเปล่า” พี่โอ้ตถามขึ้นมาบ้างดูเหมือนวาเลนไทน์แรกของผมจะ
เป็นประเด็นน่าสนใจสำหรับทุกคน
“เปล่าครับ กินที่บ้านตามปกติ”
“มึงได้เตรียมอะไรเป็นพิเศษไหม”
“เตรียมครับ” ผมหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนตอบคุณพู่ ช่างใจอยู่ว่ามันเรียกว่าพิเศษได้ไหมแต่ผมว่าน่าจะได้
“ใช่ได้นี่หว่า มหาของเรามีการพัฒนาแล้ว” พี่ตุลย์ทำหน้าปลื้มใจราวกับเห็นลูกศิษย์กำลังไปได้ดี
“ผมเตรียมทำน้ำพริกไข่ปู ปลากะพงนึ่งมะนาว กับไก่อบน้ำผึ้งไว้ครับ หมอวินบ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว”
“แค่นั้น?” คุณพู่ขึ้นเสียงสูงและดังจนผมต้องยกมืออุดหู
“ครับ”
“มหา คำว่าพิเศษไม่ได้แปลว่ากับข้าวพิเศษกว่าทุกวัน กูหมายถึงดอกไม้ ไวน์ สตรอว์เบอร์รี่ หรือจุดเทียนก็ดีนะ จุดเยอะๆ
เอาแบบคอนโดเกือบไหม้ยิ่งดี”
“ไม่มีหรอกครับ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ หมอวินเป็นผู้ชายที่ไม่พิศมัยของพวกนั้น เว้นไวน์ที่ดื่มบ้างเป็นครั้งคราวโดยเฉพาะ
เวลาที่พี่ลมแวะมาหา
“ไม่มีอะไรเลยมันจะเรียกวาเลนไทน์ไหมวะ แล้วที่กูทู่ซี้อยากรู้ของขวัญที่มึงจะให้หมอวินนี่ไม่ใช่อะไรนะกูเป็นห่วง กูกลัวมึง
บูชาพระให้หมอวินเป็นของขวัญ”
“........”
“ทำไมมึงเงียบแถมทำหน้าแบบนั้น” คุณพู่ชะโงกหน้ามามองหน้าผมใกล้ๆ เพื่อค้นหาคำตอบ
“ไม่ต้องจ้องหรอกพู่ ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์หมอวินได้พระองค์ใหม่แน่นอน” พี่โอ้ตเดาจากสีหน้าของผม
“กูแค่แซวเล่น กูแค่ต้องการประชด กู...กูสงสารหมอวินฉิบหาย” คุณพู่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ดั่งคนหมดแรง ทำหน้าผิดหวัง
กับของขวัญวันวาเลนไทน์ของผม
“ทำไมล่ะครับ พระองค์นี้ผมไม่ได้บูชาใหม่นะครับ เป็นพระที่พ่อให้ผมมา ท่านรับมาจากหลวงพ่อกับมือก่อนท่านสิ้น”
ผมหมายถึงพระเกจิอาจารย์ที่บ้านผมให้ความนับถือ ผมโทรไปขอพ่อแล้วซึ่งท่านอนุญาตให้ผมมอบให้หมอวินได้
“พี่ตุลย์อธิบายที พู่หมดปัญญาแล้ว” คุณพู่โบ้ยให้พี่ตุลย์คุยกับผมแทน
“คืองี้มหา พระที่นายจะให้หมอวินเป็นของมีค่าอันนี้พี่เข้าใจเรียกว่าเป็นของหายากเลยด้วยเอ้า แต่คนที่ได้ของขวัญ
แบบนี้ในวันวาเลนไทน์แล้วดีใจจนเนื้อเต้นต้องเป็นคนเล่นพระซึ่งหมอวินไม่ใช่ ลองหาอะไรที่ธรรมดากว่านั้นไหม
อย่างพี่ก็อยากได้ นาฬิกาใหม่สักเรือน แจ็คเก็ตยีนส์ รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินหุ้มข้อก็ดี หรือไม่ก็...”
“พี่ตุลย์! แน่ใจนะว่านั่นให้คำแนะนำมหามัน ไม่ใช่ป่าวประกาศว่าตัวเองอยากได้อะไร”
“รวมๆ กันน่าพู่ ส่วนใครจะซื้อให้พี่ก็ไม่ขัดศรัทธา”
“ฝันไปเถอะ”
“อืม ถ้าอย่างนั้นไอ้นาฬิกาหน้าการ์ตูนลิมิเต็ดอิดิชั่นนี่ไม่เอาใช่ไหม” พี่ตุลย์หยิบบางอย่างในกระเป๋าเป้ออกมาแกว่งโชว์
“ อีพี่ตุลย์! ไปหามาจากไหน” คุณพู่พยายามยื้อแย่งแต่พี่ตุลย์ชักมือหนีเอานาฬิกาไปซ่อนไว้ข้างหลัง
“รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินหุ้มข้อ”
“ได้ๆ เดี๋ยววันนี้ไปเลือกเลย”
“ตกลง เอาไป” พี่ตุลย์ยื่นนาฬิกาให้คุณพู่ที่รีบรับไปลูบคลำด้วยความยินดี
“แน่ใจนะว่านี่คือให้ของขวัญวาเลนไทน์ “ ผมเห็นด้วยกับพี่โอ้ตครับดูลักษณะแล้วคล้ายงานแลกของขวัญปีใหม่ที่ชมรมจัด
มากกว่า
“พู่กับพี่ตุลย์ชัดเจนพี่โอ๊ต ความรักไม่ต้องของล้วนๆ ”
“เออ พวกเอ็งนี่สมเป็นพี่น้องกันจริงๆ ว่าแต่มหาเถอะไม่เปลี่ยนใจหน่อยเหรอ” ผมส่ายหน้า ผมอยากให้หมอวินสวมพระไว้
คุ้มครอง
“ตามใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าให้ถังใส่สังฆทานหน่อยล่ะวะ”
“จริง” คุณพู่ดูโล่งอกกับข้อนี้เหมือนกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“น่าทานไหมครับไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่า น้ำพริกปูผมยังไม่เคยทำเปิดหาสูตรจากอินเตอร์เน็ตเอา”
“อร่อย” หมอวินตอบหลังจากลองชิมน้ำพริกปูสูตรชาววังที่ผมไปหาวิธีทำมา
เรากินข้าวที่โต๊ะอาหารตัวเดิม บรรยากาศเดิมๆ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ผมโล่งใจที่ไม่คิดอุตริทำตามที่คุณพู่บอก เห็นได้จาก
อาการถอนใจยาวและสีหน้าหงุดหงิดของหมอวินเมื่อเราเดินไปถึงรถและพบว่ามีดอกไม้วางอยู่บนกระโปรงหน้า กล่อง
ของขวัญ การ์ด หรือแม้แต่สติกเกอร์รูปหัวใจที่แปะอยู่บนกระจกหน้ารถ
“ให้ตายเถอะ รถเป็นรอยทุกปีสิน่าไม่มีหัวคิดกันบ้างหรือไง” ผมถึงกับอึ้งเมื่อเจอประโยคนี้ของหมอวินเข้าไป แอบสงสาร
คนให้อยู่หน่อยๆ แต่ก็เข้าใจหมอวิน ดอกไม้ห่อมาเป็นช่อยังพอรับได้ แต่บางคนเอากุหลาบที่ริดหนามออกไม่หมดมาวาง
ไว้ให้ถ้าไม่ระวังให้ดีก็มีสิทธิ์ทำรถเป็นรอยขนแมวได้
“หมอวินก็ยอมรับของกับตัวสิครับเขาจะได้ไม่ต้องเอามาวางไว้แบบนี้” ผมนึกสงสัยว่าของที่มีคนเอามาวางไว้ให้จะอยู่ครบ
ไหม จะมีใครหยิบไปบ้างหรือเปล่า การเอาของมาวางให้โดยไม่มีคนเฝ้าบางทีก็ต้องลุ้นเอาว่าจะถึงมือหรือไม่
“หมานิวนายอยากให้ฉันรับของจากคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนในวันนี้จริงเหรอ” หมอวินทำหน้าหาเรื่องใส่ผมจนผมต้องรีบปฏิเสธ
“ไม่อยากครับ”
“ดีมาก ว่าแต่..” หมอวินใช้สายตาสำรวจผมราวกับเครื่องสแกนผสมเครื่องจับผิดรวมกัน
“นายไม่ได้รับของมาจากใครใช่ไหม เท็นให้อะไรหรือเปล่า”
“มีคุณพู่ให้ลูกอมช็อคโกแลตมาครับ คนเดียวไม่มีคนอื่น อ้อ! คนฝากช็อคโกแลตให้หมอวินด้วยครับอยู่ในกระเป๋า ผมเกือบลืม”
“ใคร? ทำไมเอาไปให้ที่นายไปหาเรื่องนายหรือเปล่า ทีหลังไม่ต้องรับมาบอกไปเลยว่าอย่ามายุ่งกับแฟนนายอีก”
“เดี๋ยวๆ ครับหมอวิน คนที่ให้เขาปลื้มหมอวินเหมือนปลื้มดาราไมได้เข้ามาหาเรื่องผมหรอกครับ น้องเขาออกจะน่ารัก ยัง
คุยเล่นกับผมอยู่ตั้งนาน” ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดีครับ เมื่อก่อนผมก็เป็น
“น่ารักมากเหรอ?” เสียงกึ่งประชดของหมอวินทำให้ผมเม้มปากทันที ลืมไปว่าแมวผมขี้หวงมากแค่ไหน
และนี่คือบทสนทนาของผมกลับหมอวิน ระหว่างที่เราขับรถกลับคอนโดด้วยกันในวันวาเลนไทน์
“ผมมีของขวัญวาเลนไทน์ให้หมอวินด้วย” หมอวินชะงักมือที่กำลังตักปลากกะพงนึ่งมะนาวเข้าปาก
“แต่หมอวินอาจจะไม่ชอบนะครับ คุณพู่กับพวกพี่ตุลย์บอกอย่างนั้น”
“ให้ถังใส่สังฆทานใช่ไหม”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับทำไมมีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้” ผมแอบทำปากยื่น หมอวินกับคุณพู่พอกันเลยชอบแกล้งผม แล้วถังใส่
สังฆทานไม่ดีตรงไหน ออกจะดี
“อย่าเพิ่งงอนฉันไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าไม่ชอบ ฉันกำลังทายอยู่ว่านายให้อะไร ถ้าใช่จะได้ไปทำบุญที่วัดด้วยกัน นายให้
อะไรฉันก็ดีใจทั้งนั้น”
“ไม่ใช่ครับ แต่ผมยังไม่บอกหรอกทานข้าวเสร็จก่อนผมค่อยให้หมอวิน”
“ได้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะให้อะไร”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ผมเช็ดมือกับผ้าแห้งหลังจากทำความสะอาดจานชามเรียบร้อย ผมไล่หมอวินให้เข้าไปอาบน้ำก่อนเมื่อผมเสร็จงาน
จะได้ไปอาบบ้าง
ผมเดินไปยืนริมกระจกทอดสายตาออกไปด้านนอก เห็นแสงไฟของอาคารและรถราบนท้องถนน วันนี้ผู้คนส่วนหนึ่งอยู่
ข้างนอกเพื่อฉลองวันแห่งความรัก ผมหวังว่าทุกคนจะมีความสุข จะมีอะไรดีไปกว่าการได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเรา
“หมอวินครับ ผมขออาบน้ำก่อนแล้วค่อย....” ผมชะงักเท้าที่ก้าวเข้าไปในห้องนอน ยืนนิ่งมองภาพที่อยู่ตรงหน้า แสงจาก
เทียนทำให้ห้องสว่างไสวแต่นุ่มนวลตา บนเตียงมีดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่วางอยู่ พร้อมถาดสีงาช้างจัดวางขวดแชมเปญ
แก้วสองใบและตะกร้าใส่เชอร์รี่สีแดงสดลูกโต
“จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม”
“นี่มัน...” ผมบรรยายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง มันดูอ่อนหวานและสวยงาม
“ฉันไม่รู้ว่านายจะชอบไหม บอกตรงๆ ว่านึกไม่ออกว่าวาเลนไทน์สำหรับนายมันควรเป็นยังไง ฉันเลยทำเหมือนที่คนอื่นทำ
กัน” หมอวินหยิบช่อดอกกุหลาบขึ้นมาถือก่อนยื่นมันมาตรงหน้าผม
“ของนาย” คำพูดสั้นๆ ก่อนหมอวินจะเงียบไป สีหน้ากระอักกระอ่วนปนเก้อเขิน จนผมต้องรีบยื่นมือไปรับมาถือไว้เอง
“สวยจังเลยครับ”
“ชอบไหม”
“ชอบสิครับ” ครั้งนี้ผมไม่ถามอีกแล้วว่าหมอวินซื้อดอกไม้ให้ผู้ชายทำไม แมวโง่ของผมไม่ค่อยฉลาดนักหรอกเรื่องนี้
“ขอบคุณมากครับ” ผมเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มหมอวิน ไม่บ่อยหรอกที่ผมจะแสดงออกถึงความรักด้วยวิธีแบบนี้ แต่ผมอยาก
ให้หมอวินรู้ว่าผมขอบคุณจริงๆ
แต่ดูเหมือนคำขอบคุณของผมจะน้อยไปนิด หมอวินจึงเบือนหน้ามาเพื่อประกบปากเข้ากับปากของผม รสจูบของหมอวิน
หอมหวานยิ่งกว่าเคย มันละมุนนุ่มนวลและอบอุ่นไปถึงหัวใจ
“มันตลกไปไหม” หมอวินถามเมื่อถอนริมฝีปากออกจากปากผมสองมือยังกอดไว้รอบเอว
“ไม่สักนิดครับ มันน่ารักมาก” ผมส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับหมอวิน ผู้ชายที่เก้อเขินกับการแสดงออกแต่ยังยอมทำให้
ไม่เรียกว่าน่ารักแล้วจะให้ผมเรียกว่าอย่างไร
“ผมชอบมาก หมอวินไปเอามาจากไหนครับตอนผมเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนทำอาหารยังไม่เห็นเลย” อีกสิ่งหนึ่งที่ผมจะ
ตอบแทนหมอวินได้คือใส่ใจกับสิ่งที่หมอวินทำให้ ให้รู้ว่าผมตื้นเต้นกับมันมากแค่ไหน
“ฉันไปสั่งไว้แล้วฝากให้ลมไปรับมาเก็บไว้ให้ก่อนเรามา ลมซ่อนไว้ในห้องน้ำนายเลยไม่เห็น” ผมอมยิ้ม มิน่าล่ะพอกลับ
มาถึงหมอวินเดินเข้าห้องน้ำทันที ผมเลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแล้วออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอกแทน
“ขอบคุณนะครับ ผมรู้ว่าหมอวินไม่ชอบแต่ก็ยังทำเพื่อผม ผมดีใจมากและมีความสุขมากด้วยครับ”
“ฉันไม่เคยให้ความสำคัญกับวันพวกนี้ยอมรับว่ารำคาญ แต่เพราะเป็นนายฉันถึงอยากทำให้ ไม่อยากให้นายคิดว่าฉันไม่ใส่ใจ”
“ขอบคุณครับ” ผมพูดคำขอบคุณซ้ำๆ และไม่เบื่อหน่ายที่จะพูดเพราะหมอวินสมควรได้รับ
“มาเถอะ” หมอวินดึงมือผมพาไปนั่งที่เตียง ยึดช่อดอกไม้ไปวางไว้ให้ จัดการเปิดแชมเปญแล้วส่งแก้วใบหนึ่งให้ผม
“สุขสันต์วันพิเศษนะหมานิว”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับหมอวิน” เราชนแก้วกันเบาๆ ก่อนยกขึ้นดื่ม
“ไหนของขวัญของฉันที่นายเตรียมมา” คุณชายหมอแบมือมาตรงหน้า อมยิ้มน้อยๆ สีหน้ารอคอย
“แป๊บนะครับ” ผมวางแก้มแชมเปญลง กุลีกุจอลุกไปหยิบสร้อยพระที่ผมเตรียมไว้มาส่งให้หมอวิน ตอนนี้สีหน้าผมเริ่ม
กังวลไม่ต่างจากหมอวินเมื่อครู่ ดูจากสิ่งที่หมอวินทำแล้วผมเริ่มไม่แน่ใจว่าหรือคุณพู่จะพูดถูกต้อง ของขวัญผมไม่เหมาะ
กับวาเลนไทน์สักนิด
“พระองค์นี้พ่อผมท่านได้จากหลวงตาที่นับถือมาโดยตรงก่อนท่านสิ้น ท่านให้ใส่ไว้เตือนให้เรามีสติกับใส่เป็นขวัญกำลังใจ
ให้ตัวเอง นี่เป็นสมบัติมีค่าของผมที่พ่อให้มาแต่ผมอยากให้เป็นของขวัญกับหมอวิน คนที่ผมรักและห่วงใย”
“ใส่ให้ฉันสิ”
“ครับ” ผมปลดตะขอสร้อยก่อนคล้องไปรอบคอของหมอวิน
“สร้อยเส้นนี้ทำจากทองคำขาว ผมใช้เงินเก็บที่ได้จากการทำงานกับหมอวินไปซื้อให้ เหมือนอัฐยายซื้อขนมยายเลยนะครับ”
“ไม่หรอกมันเป็นน้ำพักน้ำแรงของนาย ขอบใจมากนะนิว”
“มันไม่เข้ากับวาเลนไทน์ใช่ไหมครับ”
“เข้าสิ เพราะชองขวัญชิ้นนี้บอกถึงความรักความห่วงใยที่นายมีให้ฉัน ฉันจะรักษาไว้อย่างดี”
“หมอวินชอบผมก็ดีใจ” ผมยิ้มออกเมื่อหมอวินเข้าใจความหมายและความรู้สึกของผม
“ยื่นมือนายมาสิ ฉันมีของจะให้เหมือนกัน”
“อะไรครับ” ผมยื่นมือขวาออกไปแต่หมอวินส่ายหน้าผมจึงยื่นมือซ้ายออกไปแทน
“ของขวัญวาเลนไทน์ชิ้นแรกจากฉัน สัญลักษณ์แห่งการเป็นเจ้าของแทนปลอกคอที่นายใส่”
หมอวินสวมแหวนสีเงินลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผม มันเป็นแหวนทองคำขาวแบบเรียบสลักบางอย่างเอาไว้ผมเห็นไม่ชัด
จึงยกมือขึนมอง
WINEW “อ่านว่าอะไรครับ” เพราะความตื้นเต้นทำให้สมองผมไม่ประมวลผล หัวใจมัวแต่พองโตความสุขแล่นไปทั่วร่าง
“อ่านว่า วิน นิว นายรู้ใช่ไหมว่าชื่อของเราสองคนเขียนเหมือนกันเพียงแต่อ่านจากคนละด้าน ฉันไม่เคยเชื่อเรื่อง
พรหมลิขิตมาก่อนแต่เพราะเป็นนายฉันจึงเชื่อว่ามันมีอยู่จริง ไม่คิดเหรอว่าเราสองคนถูกกำหนดให้เป็นคนๆ เดียวกัน
มาตั้งแต่แรก”
“ วิน นิว” ผมทวนซ้ำเหมือนละเมอ ถึงผมจะรู้อยู่แล้วว่าชื่อของเราเขียนเหมือนกันแต่ผมไม่เคยคิดถึงในแง่นี้มาก่อน
“นายใส่ให้ฉันด้วยสิ” หมอวินยื่นแหวนอีกวงที่ใหญ่กว่าให้ผม ตัวเรือนสลักคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน มันเขียนว่า
NEWIN ชื่อของผมถูกย้ายมาไว้ข้างหน้าแทน
“ฉันเป็นแมวที่มีเจ้าของแล้ว ฉันเป็นแมวของนาย
คนเดียว”
ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ในระหว่างที่สวมแหวนให้หมอวิน ไม่อยากให้มีน้ำตาไหลออกมาแม้จะเกิดขึ้นเพราะความตื้น
ตันใจก็ตาม
หมอวินประสานมือตัวเองเข้ากับมือผม ก้มหน้าลงมาหาช้าๆ กดริมฝีปากลงบนหน้าผาก ปลายจมูก แก้มและปาก
มันเป็นจูบเพียงแผ่วเบาที่อบอุ่นและอ่อนหวานที่สุด
“
ฉัน..
รัก..
นาย..ได้ยินไหม ฉันรักนายหมานิว”
“หมอวิน” คราวนี้ไม่มีอะไรมาห้ามน้ำตาผมได้อีกต่อไป ผมปล่อยให้มันไหลออกมาไม่หยุด ด้วยหัวใจที่พองใจ ด้วย
ความสุขมากมายที่ถาโถมเข้ามา ด้วยความรักที่หมอวินมีให้ผม
“ทำไมหมาน้อยกลายเป็นเด็กขี้แยไปได้ไม่ดีใจหรือ” หมอวินกอดผมโยกตัวไปมาเบาๆ เป็นการปลอบโยน
“ดีใจสิครับดีใจที่สุด หมอวินบอกรักผมแล้ว” ผมยิ้มทั้งน้ำตาเต็มหน้า
“ถึงฉันไม่บอกนายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันรัก”
“รู้ครับ ผมถึงไม่เคยทวงถามแต่ได้ยินกับหูแบบนี้มันรู้สึกดีจัง หมอวินพูดอีกได้ไหมครับ”
“ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย หมาน้อยของฉัน”
“ผมก็รักหมอวินครับ รักที่สุดเลยคุณชายหมอของผม”
“ไม่ใช่แมวหรือ ฉันชอบเป็นแมวของนายมากกว่าเป็นคุณชายหมอของคนอื่น”
“ผมรักหมอวินครับ แมวโง่ของผมคนเดียว” ผมจูบแมวโง่ที่ปากเพื่อยืนยันคำพูด แมวโง่มือไม้ซนเริ่มทำตัวเป็นแมวฉลาด
หาทางเอาเปรียบผมจนได้ จากจูบเพียงครั้งเดียวกลับยืดเยื้อและยาวนานออกไป
ถ้ามีใครถามผมว่าหมอวินในวันที่ผมแอบรักกับหมอวินที่ผมรู้จักเป็นอย่างไร ผมจะตอบว่า ต่างจากที่คิด
หมอวินที่ผมแอบรักเป็นคุณชายหมอที่สุภาพ สง่างามและไว้ตัว หมอวินที่ผมรู้จัก ขี้เหงา เอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย
ปากร้ายแต่ใจดี และถ้ามีคนถามผมอีกว่าหมอวินที่ผมรู้จักกับหมอวินในวันนี้เป็นอย่างไร ผมก็จะตอบเหมือนเดิมว่า
ต่างจากที่คิด หมอวินในวันนี้ น่ารัก ขี้อ้อน ขี้งอน ชอบเรียกร้องความสนใจแต่ก็ช่างเอาใจในเวลาเดียวกัน
ไม่ว่าหมอวินจะเปลี่ยนไปอีกมากน้อยแค่ไหน สิ่งหนึ่งที่เหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ นั่นคือความรักของผมที่มีต่อ
หมอวิน ผมรักหมอวินทุกวัน ดังนั้นสำหรับผมแล้วทุกวันคือวันแห่งความรัก ไม่ใช่แค่เมื่อวานนี้ วันนี้หรือพรุ่งนี้
เทศกาลไม่ได้ทำให้วันนี้เป็นวันพิเศษ คนพิเศษต่างหากที่ทำให้มันเป็น และเพื่อให้หมอวินรู้ว่าผมเห็นหมอวินเป็นคนพิเศษ
แค่ไหน ผมจึงตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป
“หมอวินครับ” ผมเอื้อมมือไปแตะแขนหมอวิน อยากเงยหน้าขึ้นสบตาแต่ไม่กล้า จึงได้แต่ทอดตามองแขนที่จับอยู่
“ทำอะไรให้ผมตั้งเยอะเหนื่อยหรือเปล่า ผมอาบน้ำให้ไหมครับ”
“นายจะอาบน้ำให้ฉัน?”
“อื้อ” ผมอายจนต้องใช้วิธีพยักหน้าแทน
“แต่นายไม่ชอบ” หมอวินเคยชวนผมอาบน้ำด้วยกันแต่ผมปฏิเสธทุกครั้งจนหมอวินเลิกถาม
“หมอวินก็ไม่ชอบดอกไม้เหมือนกัน”
“แต่นายชอบ”
“อาบน้ำด้วยกันหมอวินก็ชอบ”
“ไม่กลัวฉันติดใจเหรอ ระวังจะต้องอาบกับฉันทุกวัน” สายตาของหมอวินบอกผมว่ามันไม่ใช่คำขู่หรือคำแซว
แต่มันจะเกิดขึ้นแบบนั้นจริงๆ
“งั้นไม่อาบ”
“เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้า เพิ่งรู้ว่าจัดของแค่นี้ทำให้ปวดหลัง” หมอวินยกมือขึ้นบีบต้นคอ จู่ๆ ก็กลายเป็นคนป่วยขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“คนเจ้าเล่ห์” ผมแลบลิ้นใส่หมอวิน หมั่นไส้ความเจ้าเล่ห์ของคุณชาย
“ไม่เจ้าเล่ห์นายจะรักเหรอ ฉันขอรับของขวัญล่ะนะ”
หมอวินช้อนตัวผมขึ้นอุ้มพาเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆ อีก ดูเหมือนการชวนอาบน้ำด้วยกันจะเป็นมากกว่า
การอาบน้ำ
บางทีหมอวินอาจจะคิดเหมือนผมก็ได้ เพราะทุกวันคือวันแห่งความรัก ผมถึงต้องอาบน้ำกับหมอวินทุกวันใช่ไหม
เห็นไหมครับ? ผมเป็นพวกเข้าใจอะไรช้าเสมอ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมวันพิเศษถึงมีแค่ปีละครั้ง ถ้ามีทุกวันมันทำให้
ลำบากแบบนี้นี่เอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นิว” หมอวินเรียกชื่อผมด้วยเสียงอ่อนโยน เรานอนกอดกันอยู่บนเตียงหลังกล่าวราตรีสวัสดิ์
“ครับ”
“หมานิว”
“ครับ?”
“มหา”
“เอ๋? หมอวินไม่เคยเรียกผมชื่อนี้นี่ครับ”
“รัก”
“หือ?”
“ฉันรักนาย”..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•
HAPPY ENDING •*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•♥:::
**มหารักภาค2 พี่ลม&น้องจุก จะลงต่อในกระทู้นี้นะคะ ติดตามที่หัวเรื่องเดิมได้เลยค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก