:::♥•.มหารัก 2.•♥:::
INTRO“เด็กกลุ่มนั้นมองเราหรือเปล่าคะลม” เสียงของแอนทำให้ผมหันไปมองเด็กชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่างออกไป
กะจากสายตาคร่าวๆ น่าจะเป็นเด็กมัธยมเพราะทรงผมยังสั้นทั้งกลุ่มแม้จะใส่ชุดธรรมดา
“ยังไม่ชินกับความสวยของตัวเองหรือครับ คนสวยใครก็อยากมอง” ผมแซวนางแบบสาวไม่คิดจะใส่ใจ การถูกมองเป็นเรื่อง
ที่ผมชินชาไปเสียแล้ว ด้วยความสูง 185เซนติเมตร ผิวขาวบวกกับรูปร่างหน้าตาที่พ่อแม่ปั้นมาให้อย่างดี ทำให้การตกเป็น
เป้าสายตาเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“แหมลมคะถ้ามองแบบนั้นแอนไม่ถามหรอกค่ะ แต่เด็กนั่นมองแปลกๆ แอนไม่ชอบ แต่งตัวก็โทรมๆ เป็นโจรหรือเปล่าก็ไม่รู้
เอ๊ะ! หรือว่าเดินตามเรามาคะ” ท่าทางตกใจของแอนทำให้ผมต้องหันกลับไปมองอีกครั้งอย่างตั้งใจ
“คนที่ใส่เสื้อยืดสีขาวค่ะ” แอนกระซิบบอกผมเจาะจงคนที่ทำให้เธอกังวลเป็นพิเศษ ครั้งแรกผมไม่เห็นหน้าเพราะเด็กหนุ่ม
หันหลังให้และมองไปทางอื่น แต่พอตั้งใจมองให้ดีผมคุ้นลักษณะของเด็กคนนี้ จนยอมเสียมารยาทเดินเข้าไปใกล้
“เปี๊ยก” ผมจำได้ทันทีที่เด็กหนุ่มหันมา เด็กคนอื่นหันหน้ามองกันเลิ่กลั่กคงไม่คุ้นชื่อที่ผมเรียก ผมก็ลืมเสียแล้วว่าเด็ก
เปี๊ยกนี่ชื่ออะไร
“เขาเรียกเปาหรือเปล่า” อ๋อ ชื่อเปา ผมรู้สึกไม่คุ้นชื่อนี้สักเท่าไหร่แต่เพื่อนเรียกเปาแปลว่าเปี๊ยกคงชื่อนี้จริงๆ
เปาของบรรดาเพื่อนๆ ส่ายหน้าทำท่าเหมือนจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับก่อนยกมือขึ้นไหว้ผม ทำให้คนอื่นๆ ต้องรีบ
ยกมือขึ้นไหว้ตาม
“รู้จักกันหรือคะลม” แอนเดินเข้ามายืนข้างผม ทำให้เด็กทั้งกลุ่มต้องยกมือไหว้อีกครั้ง
“ใช่ คนรู้จักผมเอง” ผมหันไปตอบแอน เปี๊ยกยังมองมาด้วยสายตาเหมือนทุกครั้งที่เจอกันคือสายตาของคนไม่ชอบหน้า
มิน่าแอนถึงบอกว่าถูกมองแปลกๆ เด็กเปี๊ยกนี่ไม่ได้มองแอนหรอกมองผมนี่แหละ
ผมเคยเจอเปี๊ยกมาแล้วสองครั้ง ครั้งแรกในห้างๆ หนึ่ง เปี๊ยกมาเดินเล่นกับนิวแฟนของน้องชายผม ถัดมาคือที่คอนโด
ของน้องชาย เด็กนี่ไม่ถูกชะตากับผมเพราะผมดันไปเรียกว่าเปี๊ยก แต่จะไม่ให้เรียกได้อย่างไรก็ดูหุ่นเสียก่อน เปี๊ยกตัวผอม
หน้าเล็กแต่ดันไม่สูง ถ้ายืนข้างผมจะสูงประมาณหัวไหล่พอดี ดังนั้นดีเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่เรียกว่าแคระ
“มาเดินเล่นเหรอเรา”
“ครับ” เปี๊ยกตอบผมแค่สั้นๆ สุภาพแต่ห่างเหิน เห็นท่าทางไว้ตัวนั่นแล้วผมนึกอยากเอื้อมมือไปยีหัวเล่น ดูสิจะทำยังไง
“จะไปไหนกัน” ผมหันไปถามเด็กแว่นที่ยืนอยู่ข้างๆ แทน เด็กแว่นรีบส่งยิ้มให้ผมดูน่าจะเป็นเด็กอัธยาศัยดี
“พวกผมเรียนพิเศษใกล้ๆ นี่ครับเพิ่งเลิกเลยแวะมาหาอะไรกิน” แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิด คำตอบครอบคลุมมากกว่าที่ถาม
ผมเห็นเปี๊ยกดึงเสื้อเพื่อนจากด้านหลังเป็นเชิงห้ามแต่ไม่ทัน
“แล้วนี่ทานกันเรียบร้อยหรือยัง”
“ยังครับ” เด็กคนเดิมยังตอบผมด้วยรอยยิ้ม โดยไม่สนใจการสะกิดของเพื่อน
“ถ้าอย่างนั้นไปทานด้วยกัน พี่เลี้ยงเอง”
“ลมคะ” แอนดึงแขนผมเป็นเชิงปราม
“ขออนุญาตนะครับแอน นานๆ ผมเจอน้องสักที” ผมยืนยันเจตนาเดิม
“น้องเหรอคะ?” แอนทำหน้าแปลกใจคล้ายกับไม่อยากเชื่อ หันไปมองเปี๊ยกตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งเป็นกิริยาที่ผมไม่ชอบใจนัก
“ครับ เปี๊ยกเป็นน้องของแฟนวิน ก็เหมือนน้องผม” ผมหวังว่าแอนจะจับบางอย่างได้จากคำพูดของผม แต่ดูเหมือนว่าแอน
จะสนใจอย่างอื่นมากกว่า
“อ๋อ เป็นน้องแฟนน้องวิน ถึงว่า..” แอนเงียบไปเมื่อเห็นสีหน้าของผม
“อยากทานอะไรบอกได้นะ” ผมถามทั้งกลุ่ม เปี๊ยกมากับเพื่อนสองคน หน้าแต่เป็นเด็กเรียบร้อยทั้งคู่
“ไม่เป็นไรครับพวกผมไม่รบกวนดีกว่า ขอบคุณมากครับ” เปี๊ยกปฏิเสธผมอย่างสุภาพ แต่สายตาเปลี่ยนเป้าหมายไปมอง
แอนแทน
“รบกวนอะไร นานๆ เจอกันที ไปเถอะ”
“ลมคะ น้องเขาไม่อยากไปก็อย่าไปขัดใจเลยค่ะ เอานี่ เอาเงินนี่ไปหาอะไรทานกันเอง” แอนเปิดกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละพัน
ยื่นให้เปี๊ยก อีกฝ่ายมองเหมือนเห็นสิ่งประหลาด ใบหน้าที่รักษาความสุขภาพไว้ค่อยๆ ตึงขึ้น
“ไม่พอเหรองั้นเอาไปอีกพัน” แอนแปลเจตนาของเปี๊ยกผิดอย่างเห็นได้ชัด หยิบเงินเพิ่มอีกใบและยื่นให้
“แอน” ผมเตือนเสียงเรียบแต่ก่อนจะได้พูดอะไร เปี๊ยกก็ยื่นมือมารับเงินจากแอน
“ขอบคุณครับป้า เอ้าพวกเราขอบคุณป้าเขาเสียสิ” เพื่อนเปี๊ยกรีบยกมือไหว้พร้อมพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“ขอบคุณครับป้า” ผมต้องรีบกลั้นเสียงหัวเราะ เห็นหน้าเป็นเด็กเรียบร้อยแต่กลับแสบใช้ได้เลย
“คะ..ใครป้าแก” แอนเสียงสั่นมือสั่น ผมว่าคงไม่เคยมีใครเรียกแอนว่าป้ามาก่อน โดยเฉพาะเด็กวัยมัธยมปลาย
“ก็ป้าไงครับ” เปี๊ยกยกมือขึ้นชี้แอนแต่ชี้ต่ำลงมาไม่ได้ชี้หน้าแบบไม่สุภาพ
“ความจริงผมไม่อยากรับไว้แต่ที่บ้านผมสอนว่าผู้ใหญ่ให้ของต้องมีมารยาท คนเราต้องรู้จักมีมารยาทครับไม่อย่างนั้นเขา
จะพูดได้ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน”
“ลมคะ เด็กนี่มันว่าแอน” แอนแทบจะเต้นเร้าๆ เข้ามาฟ้องผม
“ไม่นะครับผมไม่ได้ว่าป้า ผมแค่อธิบายว่าเพราะอะไรผมถึงรับเงินป้า” หน้าซื่อๆ ที่แฝงรอยยิ้มไว้มุมปากทำเอาผมต้อง
ส่ายหน้า เจ้าเด็กนี่ร้ายไม่ใช่เล่น
“ฉันไม่ใช่ป้าแก” แอนเริ่มขึ้นเสียงดัง ผมจึงยกมือปรามทั้งสองฝ่าย ผมไม่ได้เข้าข้างใครเปี๊ยกผิดที่ลามปามผู้ใหญ่
แต่แอนก็ผิดเพราะไปดูถูกเด็กมันก่อน
“เปี๊ยกไปหาอะไรทานเถอะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ”
“ผมไม่ใช่เด็กเล็ก” เปี๊ยกแอบทำตาคว่ำใส่ผม เจ้าเด็กนี่ช่างคิดช่างแค้นใช่ได้
“ไปกันเถอะค่ะลมแอนหิวแล้ว” ความรำคาญเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่แปลกเลยที่จะโดนเด็กค่อนแคะเอาว่าไม่มีมารยาท
เห็นทีคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน
“ครับ” ผมตัดปัญหาคิดว่าแยกย้ายกันเสียก็จบ จะได้ไม่ต้องร้อนหู
“ไปก่อนนะเปี๊ยก เด็กๆ” ผมหันไปล่ำลาเด็กเปี๊ยกกับเพื่อน
“สวัสดีครับพี่ลม” เด็กเปี๊ยกยกมือไหว้ผมอย่างดีแถมเรียกพี่เต็มปากเต็มคำ สองครั้งที่เจอกันผมจำได้แม่นว่าเจ้าเด็กเปี๊ยก
เรียกผมว่าลุงทุกคำ ทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นพี่ไปได้
“สวัสดีครับป้า” ผมกระจ่างเอาตอนนี้ แสบคูณสองแบบกัดไม่ปล่อยจริงๆ เรียกผู้ชายว่าพี่เรียกผู้หญิงว่าป้า ผู้หญิงคนไหน
ไม่กรี๊ดก็คงแปลก
“ไอ้.....” เห็นชัดว่าแอนพร้อมจะกรี๊ดทุกเวลาแต่ติดที่ผมอยู่ด้วยจึงกล้ำกลืนฝืนเก็บคำด่าเปี๊ยกเอาไว้ เจ้าเด็กแสบยักคิ้ว
ก่อนเดินกอดคอเพื่อนจากไปด้วยท่าทางสบายใจ ปล่อยให้แอนยืนลมออกหูอยู่คนเดียว
“หึหึ”
“ขำอะไรคะลม แอนไม่ขำนะคะเด็กอะไรไร้มารยาท”
“ผมขอโทษแทนแล้วกันนะแอน อย่าถือสาน้องมันเลยยังเด็ก”
“เด็กอะไรกันคะ”
“ไหนว่าหิวไงครับรีบไปทานกันเถอะ โมโหหิวเดี๋ยวแก่เร็วนะ”
“ลมคะ!!”
“หึหึ ไปครับ” ผมดันหลังแอนให้ออกเดินเพื่อตัดบท สายตามองกวาดไปรอบๆ ไม่เห็นเด็กแสบแล้ว ไวอย่างกับลิง
ลิง..ผมนึกออกแล้ว นิวเรียกน้องชายว่าจุก และครั้งสุดท้ายที่เจอกันผมเรียกเจ้าเด็กนี่ว่า...
ลิงเปี๊ยก...
เจ้าลูกลิงแสบซนอยู่ไม่สุข เด็กวัดคนที่สองที่ผมรู้จัก
..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•♥::: Darin ♥ FANPAGE 
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1233895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก