ตอนที่ 1: ลงไม้ลงมือเสียงตื๊ดยาวๆ เป็นสัญญาณเตือนว่าผมกดรหัสเข้าห้องของวินผิด ผมยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดลงไปใหม่อีกครั้ง
เสียงเตือนยังดังอยู่เหมือนเดิม ระบบรักษาความปลอดภัยถูกตั้งให้กดได้เพียงสามครั้ง ผมพยายามนึกว่าพลาดตรงไหน
ก่อนจะจำได้ว่าวินเพิ่งเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ผมดันเผลอกดรหัสเดิม
ผมป้อนรหัสอีกครั้งคราวนี้เป็นเสียงสัญญาณตื๊ดสั้นๆ แจ้งว่ารหัสผ่านแล้ว ผมเปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันหันไปปิดประตู
อะไรบางอย่างก็ฟาดเข้าที่หัว และฟาดลงมาซ้ำๆ ผมไม่ทันตั้งหลักจึงโดนฟาดจังๆ ไปสองที ก่อนจะคว้าไม้กวาดที่ตีผม
เอาไว้ได้
“เฮ้ย!! เปี๊ยก เจ้าเปี๊ยก” ผมเรียกคนที่เอาแต่หลับหูหลับตาฟาด ดูเหมือนเด็กเปี๊ยกจะจำเสียงผมได้ รีบหยีตาขึ้นมาดู
“ลุง!” เจ้าตัวดีเรียกผมเสียงอ่อนทิ้งไม้กวาดลงกับพื้นเสียงดังโครม ผมดึงหมวกที่สวมอยู่ออกก่อนยกมือขึ้นเสยผมไปข้างหลัง
“เป็นบ้าอะไรของนาย”
“ผมนึกว่าโจร ก็ลุงกดรหัสผิดนี่ผมเลยต้องป้องกันตัวไว้ก่อน”
“นายตีคนเพราะเขากดรหัสผิดแค่สองครั้งเนี่ยนะ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจมือมันไปเอง ผมกวาดบ้านอยู่ตรงนี้” เปี๊ยกชี้มือไปยังพื้นที่ใกล้กับประตู
“ได้ยินเสียงกดรหัส ผมยืนรอแต่ปรากฏว่าประตูไม่เปิด ได้ยินเสียงแจ้งเตือนว่ากดรหัสผิด ผมมองภาพในจอเล็กก็มองไม่
ออกว่าเป็นใครเพราะลุงใส่หมวกปิดหน้าลงมาแถมยังใส่เสื้อแจ็คเก็ตเสียมิดชิดดูมีพิรุธ ผมสองจิตสองใจว่าจะตะโกนถาม
ว่าใครแต่ถ้าเกิดถามแล้วตอบกลับมาว่าเป็นคนโน้นคนนี้ผมก็ไม่รู้จักอยู่ดี ไม่รู้ว่าต้องเปิดให้ดีไหม พอลุงกดครั้งที่สองก็ยัง
ผิดอีกผมเลยคิดว่าหรือจะเป็นโจร ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย พอครั้งที่สามมันเปิดออก รู้ตัวอีกทีผมก็ฟาดลุงไปแล้ว”
เปี๊ยกก้มหน้ามองพื้นอย่างสำนึกผิด ผมถอนใจเฮือกใหญ่ ปิดประตูก่อนเดินตรงไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟายกมือขึ้นแตะศีรษะ
ตัวเอง รู้สึกได้ว่ามันนูนขึ้นมา
“เจ็บมากไหมลุง”
“ฉันจะเจ็บมากก็ตอนนายเรียกว่าลุงนี่แหละ ถามจริงๆ เปี๊ยก นายอายุเท่าไหร่เรียนอยู่ชั้นไหน”
“......” เปี๊ยกเงียบไม่ยอมตอบแต่พอเห็นผมลูบแผลที่หัวก็รีบตอบทันที
“อายุ 17 ปี อยู่มอห้า ไม่ต้องมองเลยลุงผมย้ายมาจากต่างจังหวัดติดปัญหานิดหน่อยเลยเข้าช้าไปปีหนึ่ง”
“ฉันอายุ 25 แก่กว่านายแค่ 8 ปี พี่ก็พอมั้งไม่ต้องลุง” ผมค่อยๆ นวดศีรษะตรงที่โดนด้ามไม้กวาดฟาดลงไป เปี๊ยกเห็นแบบ
นั้นรีบลุกไปจากเก้าอี้ หายไปพักนึงก่อนกลับมาพร้อมผ้าขนหนูสะอาดในชามแก้วใส่น้ำอุ่น
“นี่ครับ” เปี๊ยกบิดผ้าขนหนูจนหมาดส่งให้ผมใช้ประคบแผล
“ทำให้หน่อย” ผมเอนตัวพิงกับพนักโซฟา เอียงด้านที่โดนตีไปทางเปี๊ยก
“ลุงทำเองสิ”
“นายเป็นคนทำฉันเจ็บนะเจ้าเปี๊ยก อีกอย่างฉันมองเห็นที่ไหน”
“ก็ลุงมาไม่ให้สุ่มให้เสียง หมวกนั่นอีกจะใส่ปิดหน้าไปถึงไหน ผมก็มองไม่เห็นสิว่าเป็นใคร”
“ยังๆ เจ้าเปี๊ยกผิดแล้วยังจะเถียง”
“ผมไม่ได้เถียงสักหน่อยว่าผมไม่ผิด ผมผิด ผมขอโทษครับ” เปี๊ยกยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะยอมขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ ผม
จับผ้าขนหนูม้วนเป็นก้อนกลมคอยๆ ประคบลงไปบนรอยนูน
“แต่ลุงเหมือนโจรจริงๆ นะ คนอะไรจะแต่งตัวอย่างกับจะไปปล้นใคร แจ็คเก็ตยีนส์เอย กางเกงขายาวเอย หมวกเอย ปิดบัง
เสียมิดชิด อีกอย่างพี่หมอวินบอกผมว่าแขกจะมา 5 คน เป็นเพื่อนทั้งหมดไม่เห็นบอกว่าพี่ชายจะมาด้วย”
“หือ? วินจัดงานเลี้ยงเหรอ” ผมลืมตาขึ้นมอง เปี๊ยกส่ายหน้าปฏิเสธ
“นัดกินข้าวเฉยๆ ครับ เพื่อนพี่หมอวินอยากสังสรรค์แต่พี่นิวไม่ชอบไปร้านเหล้าเท่าไหร่พี่หมอวินเลยนัดมากินที่บ้าน”
“กลัวนิวไม่ไปด้วยล่ะสิเจ้าวิน” ผมหัวเราะขำน้องชายที่เป็นเอามาก ก่อนหลับตาลงอีกครั้งปล่อยให้เปี๊ยกประคบแผลไปเรื่อยๆ
“ว่าแต่” ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งเล่นเอาเปี๊ยกสะดุ้ง หน้าของเราอยู่ใกล้กันมากเพราะเปี๊ยกก้มลงมาพอดี ผมมองตากลมโตที่
จ้องมา เหมือนเปี๊ยกจะกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวจนผมอดยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้ เราจ้องกันอยู่นานหลายวินาทีก่อนผมจะเริ่ม
พูดอีกครั้ง
“จะเลิกเรียกลุงได้หรือยัง ฉันแก่กว่านายแค่แปดปีเมื่อกี้ก็บอกไปแล้ว”
“ลุง” เปี๊ยกยังยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น
“พ่อแม่นายอายุเท่าไหร่”
“ลามปามผู้ใหญ่” ดูเจ้าตัวดีด่าผมได้หน้าตาเฉย ขบวนการยอกย้อนต้องยกให้ลิงเปี๊ยกจริงๆ
“ฉันแค่อยากรู้เห็นนายเรียกฉันลุงๆ ฉันเป็นลุงได้ที่ไหน“
“ลุงยังเรียกผมเปี๊ยกเลย ผมเปี๊ยกที่ไหน”
“นายมันเปี๊ยกทุกตรงนั่นแหละ เปี๊ยก” ผมกวาดตามองรูปร่างของลิงเปี๊ยกก่อนทิ้งเสียงหนัก ชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้า
หงิก เจ้าเด็กนี่เวลาหงุดหงิดหน้าตาตลกมาก
“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเรียกลุงว่าลุงตราบใดที่ลุงยังเรียกผมว่าเปี๊ยก” ข้อต่อรองนั้นน่าสนใจ แต่เผอิญผมมั่นใจในตัวเอง
จึงไม่คิดจะรับไว้
“อยากเรียกอะไรก็ตามใจฉันมั่นใจในความหนุ่มแน่นของตัวเอง ว่าแต่เมื่อกี้ทำความสะอาดห้องอยู่ใช่ไหม”
“อื้อ”
“ทำไมไม่ใช้เครื่องดูดฝุ่น”
“ลุงอยากโดนเครื่องดูดฝุ่นตีหัวแทนเหรอ” ดูมันครับ เถียงคำไม่ตกฝากจริงๆ แทนที่จะตอบคำถามดีๆ ดันมาย้อนผมเสียได้
“ฉันไม่อยากโดนอะไรตีทังนั้น คราวหลังก็ระวังด้วยไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าตีหัวใครเขามั่วไปหมด”
“รู้แล้ว” เสียงอุบอิบตอนรับในลำคอ ดีที่เรื่องนี้ไม่เถียงคงรู้ตัวว่าผิดจริง
“แล้วนี่วินกับนิวไปไหน” ผมคาดเดาจากสถานการณ์ว่าลิงเปี๊ยกคงอยู่ในห้องคนเดียว
“ออกไปซื้อของ เพิ่งไป”
“อืม นายจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ” ผมบอกเมื่อเริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว
“อยู่ทานข้าวกับพี่หมอวินหรือเปล่าจะได้เตรียมของเพิ่มอีกที่นึง”
“อืม” ผมกำลังคิดว่าจะอยู่สังสรรค์ด้วยหรือไม่ ใจจริงอยากมาหลบอยู่เงียบๆ มากกว่าเพราะเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอน
กว่าจะถึงบ้านเกือบตีสี่หลังจากไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสดและแวะส่งสาวคนใหม่จนถึงบ้าน ตอนเช้าก็มีเหตุให้ต้องรีบ
เผ่นออกมาทั้งที่ยังหลับไม่เต็มอิ่ม
“นายเตรียมไว้ก่อนก็ได้ฉันยังไม่แน่ใจอาจจะอยู่หรือกลับ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน เช้านี้เจ้าวินยังหาปัญหามาให้อีก”
“หมายถึงผมเหรอ” เปี๊ยกชี้หน้าตัวเองคงนึกว่าผมหมายถึงเรื่องที่โดนตีหัว
“ไม่ใช่ ป้าสิพาลูกสาวเพื่อนมาที่บ้านน่ะ นายวินเอาตัวรอดไปแล้วความซวยเลยตกที่ฉัน” ผมรู้ว่าเปี๊ยกพอรู้เรื่องนี้บ้าง
หลังจากที่ได้ปะทะกับป้าสิตรงๆ ที่ห้องนี้ เมื่อครั้งที่ป้าสิพานิลินมาไล่นิวออกจากห้องตอนนั้นเด็กเปี๊ยกก็อยู่ด้วย
“ลุงมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ” เปี๊ยกมองหน้าผม คงหมายถึงแอนนางแบบที่เจอกันวันนั้น
“ไม่มี”
“อ้าว ก็ที่ผมเจอวันก่อนคุณป้าคนนั้น ชื่ออะไรนะ ” เปี๊ยกทำท่าคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะนึกออก
“คุณป้าแอนคนสวยแต่นิสัยไม่น่ารัก”
“ไปว่าเขา” ผมดุเปี๊ยกแต่ตัวเองก็อดขำไม่ได้
“แอนไม่ใช่แฟนฉัน”
“ไม่ใช่เหรอครับ” เปี๊ยกทำหน้าแปลกใจ มองหน้าผมเหมือนผมพูดโกหกอยู่
“นายยังเด็กไม่เข้าใจหรอกเอาเป็นว่าฉันกับแอนไม่ได้คบกัน”
“ผมอยู่มอห้าไม่ใช่ปอห้าทำไมจะไม่รู้” ลิงเปี๊ยกกลัวเสียหน้าทั้งที่หน้าก็บอกชัดว่าไม่ค่อยรู้
“ไหนรู้ว่ายังไง”
“รู้แล้วกันน่า ว่าแต่ป้าสิของลุงยังไม่เลิกยุ่งเรื่องหลานอีกเหรอ” ผมถอนใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อพูดถึงป้าสิ ความพยายาม
ของป้าสิไม่ได้ลดน้อยถอยลงเพียงแต่เปลี่ยนเป้าหมายเท่านั้น เมื่อก่อนผมรอดเพราะพฤติกรรมของผมค่อนข้างเจ้าชู้
จึงไม่เป็นที่ต้องตาต้องใจของมารดาสาวๆ ที่ป้าสิอยากได้มาเป็นหลานสะใภ้ ผิดกับวินที่มีคุณสมบัติครบถ้วนของลูกเขยที่ดี
หากตั้งแต่วินประกาศตัวผ่านสื่อว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ความสนใจทั้งหมดก็พุ่งกลับมาที่ผมทันที ผมไม่กังวลใจแต่รำคาญใจ
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“ทีอย่างนี้คำก็เด็กสองคำก็เด็กทีตอนผมเรียกว่าลุงไม่ยอมรับ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก็จริงของเปี๊ยกมัน ผมชักพูดจาขัดแย้งกันเอง
“ไปทำงานเถอะขอพักหน่อย” ผมวางหมอนอิงลงก่อนเลื่อนตัวลงนอนเหยียดยาว แอร์ในห้องถูกปรับอุณหภูมิไว้กำลังดี
ทำให้ความง่วงเข้าครอบงำตาค่อยๆ ปิดลง
“ลุงๆ” เสียงเรียกเบาๆ พร้อมมือเย็นที่เขย่าอยู่บนต้นแขนทำให้ผมต้องฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง เด็กเปี๊ยกยื่นยาเม็ดสีขาวมาให้
ตรงหน้า
“ลุกขึ้นมากินยาก่อนเดี๋ยวปวดหัว”
“ขอบใจ” ผมผงกหัวขึ้นหยิบยาโยนลงคอตามด้วยน้ำจากแก้วที่เปี๊ยกเอามายื่นให้ ผมส่งแก้วคืนก่อนกลับเข้าสู่ห้วงนิทรา
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไงลมเดี๋ยวนี้ริอ่านเป็นโจรเหรอ” เสียงทักจากคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เก้าอี้ใกล้ๆ ดังขึ้นหลังจากผมลืมตาขึ้นมา
“กลับมาแล้วหรือ” ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง บิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยล้า
“อืม ปวดหัวหรือเปล่า ให้ฉันดูอาการให้หน่อยไหม”
“ไม่ต้องกินยาไปแล้ว เด็กเปี๊ยกบอกเหรอ”
“อืม แต่นายสมควรโดนนะชอบเข้าห้องคนอื่นไม่ยอมขออนุญาต มีกริ่งก็ไม่ยอมกดก่อน”
“ความผิดนายนั่นแหละวิน ป้าสิเล่นฉันแต่เช้าพาลูกท่านทูตประจำประเทศไหนสักประเทศะมาทานข้าวที่บ้าน ไอ้เรารึก็
เพิ่งกลับมายังนอนได้ไม่เต็มตาดี โดนปลุกจนนอนต่อไม่ได้ต้องรีบเผ่นมานอนนี่ เลยซวยโดนเด็กเปี๊ยกฟาดหัวเข้าให้”
“ก็ดี ตานายบ้างฉันโดนมามากพอแล้ว” เป็นที่รู้กันว่าน้องชายผมไม่เคยปฏิเสธหากถูกนัดพบ แต่หลังจากนัดแล้วสาวทุก
คนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าวินเย็นชาและน่ากลัว ผมรู้ว่าสาเหตุที่วินยอมไปเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากใจ และบางคนเป็น
ลูกสาวของคนในแวดวงธุรกิจเดียวกันจึงยากที่จะสะบั้นไมตรีตั้งแต่แรก
“เมื่อไหร่เฟิงจะกลับมา ป้าสิจะได้เลิกสนใจฉัน” ผมหมายถึงน้องชายคนกลางกำลังศึกษาอยู่ที่อเมริกา
บ้านผมมีพี่น้องสามคน คนโตคือผมลม คนกลางคือเฟิง คนเล็กคือวิน หลายคนสงสัยว่าทำไมชื่อพวกผมถึงไปกันคนละทิศ
ละทางแต่ความจริงนั้นพ่อของผมตั้งไว้อย่างแยบยล ชื่อผมแปลตรงตัวว่าลม เฟิงเป็นภาษาจีนแปลว่าลมเพื่อให้เกียรติ
ต้นตระกูลทางแม่ผมซึ่งอพยพมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ สุดท้ายคือวิน หรือ wind ซึ่งว่าแปลว่าลมเช่นกันในภาษาอังกฤษ
“แน่ใจเหรอ”
“พูดไปอย่างนั้นแหละ ในจำนวนเราสามคนเฟิงจัดการยากสุดแล้ว พูดแล้วชักคิดถึงบินไปเยี่ยมเฟิงกันไหม”
“เอาสิ อยากพานิวไปเปิดหูเปิดตาด้วย”
“กะจะไม่ให้ห่างกันเลยหรือไง” ผมแซวน้องชายผู้อยู่ในห้วงของความรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น
“สักวันเมื่อนายเจอคนของนาย นายจะเลิกพูดเรื่องนี้กับฉัน”
“ยากว่ะ ไม่มีอะไรน่าพิศมัยไปกว่าชีวิตโสดอีกแล้ว”
“แล้วจะคอยดู ว่าแต่จะอยู่ทานข้าวด้วยกันไหม พ่อให้บลูมาขวดนึงเย็นๆ ว่าจะเปิด”
“ใครมาบ้าง” ผมถามเพื่อประกอบการตัดสินใจ เผื่อเป็นคนไม่รู้จักไม่อยากให้หมดสนุกกัน
“วัต ชล พี่ตุลย์ พี่โอ๊ต ชมพู่ คนที่นายรู้จักทั้งนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง ขี้เกียจกลับเร็วป้าสิต้องรอร่ายยาวอยู่แน่ๆ จะออกไปเที่ยวก็ติดไอ้นี่” ผมชี้ลูกกลมๆ ที่อยู่บนหัว
ถึงจะเป็นแค่รอยนูนแต่ก็ทำเอาไม่อยากไปไหน
“นายจะพักต่อหรือจะลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเลยเพราะเดี๋ยวคงมากันแล้ว”
“ขออีกสักงีบดีกว่ามาแล้วปลุกด้วย”
“ได้ ต่อไปก็เที่ยวให้มันน้อยๆ หน่อย ดูแลสุขภาพบ้าง”
“ครับพี่ชาย” ผมส่งยิ้มให้น้องชายคนเล็กเป็นเชิงล้อเลียน บุคลิกของเราสามพี่น้องต่างกันโดยสิ้นเชิงแต่ความคิดอ่านข้างใน
นั้นเหมือนกันอย่างไม่น่าเชื่อ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไหวแน่นะครับพี่ลม” นิวถามผมด้วยความเป็นห่วง เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ เป็นการสังสรรค์ที่ยาวนานมาก ตั้งแต่
บ่ายสามจนถึงเที่ยงคืนกว่า
“ไม่ต้องห่วงครับน้องสะใภ้พี่ชายสบายดี” ผมชอบแกล้งนิวเพราะเจ้าตัวหน้าแดงง่ายมาก
“พี่ไปส่งเปี๊ยกให้ไหม” ผมถามถึงเด็กเปี๊ยกที่วันนี้ทำงานอย่างแข็งขัน ทั้งชงเหล้า ทำกับแกล้ม ล้างจาน ผมเห็นเดินไป
เดินมาไม่หยุด
“จุกค้างที่นี่ครับ ผมไม่อยากให้กลับวัดดึกๆ บอกหลวงลุงไว้แล้ว”
“ไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอ อ่า..ใช่พรุ่งนี้วันอาทิตย์” ผมพูดเองนึกขึ้นได้เอง
“เปี๊ยก ไปค้างบ้านฉันไหม”
“ไม่ไป” คำปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใย เจ้าเด็กเปี๊ยกตอบเร็วราวกับไม่ต้องคิด
“จะอยู่เป็นก้างขวางคอเขาทำไม ระวังดึกๆ จะมีเสียงประหลาด”
“พี่ลมครับ” นิวรีบค้านหน้าแดง ส่วนเด็กเปี๊ยกก็ไม่น้อยหน้ากันทำหน้าพิลึกพิลั่นในหัวคงกำลังคิดอะไรอยู่
“ไปเถอะพรุ่งนี้ฉันขับรถไปส่งที่วัดแต่เช้าเอ้า”
“ ไม่เอา” เด็กเปี๊ยกยังยืนยันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนใจ
“นอนโซฟาจะสบายอะไร ไปค้างบ้านฉันดีกว่าเตียงนุ่มๆ ไม่ต้องนอนปวดหลัง” เนื่องจากวินเปลี่ยนห้องนอนแขกเป็นห้อง
ทำงาน ที่นี่จึงมีเพียงห้องนอนใหญ่ห้องนอนเดียว
“ผมนอนได้ ลุงกลับไปนอนของลุงเองเถอะ”
“นี่กระเป๋านายใช่ไหม” ผมไม่ฟังคำปฏิเสธหยิบกระเป๋าของเด็กเปี๊ยกมาถือไว้ อีกมือจับคอเสื้อด้านหลังไม่ให้หนีไปไหนได้
“พี่นิว” เด็กเปี๊ยกเรียกให้พี่ชายช่วย
“พี่ลมครับให้จุกพักกับผมที่นี่ดีกว่าครับ พรุ่งนี้ผมไปส่งน้องเอง”
“เปี๊ยกชอบเล่นเกมไหม”
“บอกแล้วว่าผมเรียนมอห้าไม่ใช่ปอห้าจะได้เอาเกมมาล่อให้ตามไป เป็นตาเฒ่าโรคจิตล่อลวงเด็กหรือไงลุง” ดูเจ้าลิงเปี๊ยก
พูดครับ ทำเอาผมพลอยสยองตัวเองไปด้วย พฤติกรรมเริ่มใกล้เคียง ผมจึงปล่อยมือที่จับคอเสื้อของเปี๊ยกออกทันที
“ตามใจ ถามเพราะฉันเพิ่งซื้อเกมเพลย์ตัวล่าสุดมาใหม่ อุปกรณ์ครบเซ็ต พรุ่งนี้เป็นวันหยุดนึกว่านายอยากอยู่เล่นทั้งคืน
ดีกว่านอนเป็นก้างเขาอยู่แบบนี้ อีกอย่างนายตีหัวฉันด้วยนะ จะไม่ไปอยู่ดูแลเผื่อฉันปวดหัวไม่สบายกลางค่ำกลางคืนบ้างหรือ
เด็กอะไรใจดำชะมัด” ผมพูดแล้วทำเป็นไม่ใส่ใจหันไปพูดกับนิวต่อ
“นิวพี่กลับก่อนนะฝากบอกเจ้าวินด้วย” วินไปเข้าห้องน้ำแต่ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องรอ คนอื่นๆ กลับไปกันหมดแล้ว
“ครับพี่ลม”
“เดี๋ยว..เดี๋ยว” ลิงเปี๊ยกดึงชายเสื้อผมไว้ไม่ให้ออกเดิน
“ไปด้วยก็ได้”
“แน่ใจ? อย่ามาร้องไห้กลับบ้านนะ”
“ใครจะไปร้อง” คราวนี้ลิงเปี๊ยกเป็นคนหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือเสียเอง
“พี่นิวผมไปค้างบ้านลุงนะครับ ฝากสวัสดีพี่หมอวินให้ผมด้วย”
“เอาอย่างนั้นเหรอจุก”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นรอพี่เดี๋ยว” นิวเดินหายไปในห้องก่อนกลับออกมาพร้อมกับยื่นเงินให้ลิงเปี๊ยก
“ขอบใจมากจุก”
“ขอบคุณครับพี่นิว” ลิงเปี๊ยกยกมือไหว้ก่อนรับเงินมาเก็บใส่กระเป๋า
“ขับรถดีๆ นะครับ ถึงแล้วส่งข้อความบอกพี่ด้วยนะจุก”
“ครับ” ลิงเปี๊ยกล่ำลาพี่ชายเรียบร้อยก็เดินตามผมออกมาต้อยๆ
“บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้อยากเล่นเกมนะผมแค่ไม่อยากอยู่รบกวนพี่นิวแล้วก็อยากรับผิดชอบที่ตีหัวลุงด้วย” ยิ่งพูดแบบนี้ผม
ยิ่งรู้ว่าลิงเปี๊ยกตามผมมาทำไม ไหนบอกไม่ใช่เด็กปอห้า
“ไม่กลัวฉันเหรอ”
“ลุงนี่ก็แปลกชวนเองแท้ๆ ดันมาถามว่าไม่กลัวหรือ ผมไม่ชอบหน้าลุงแต่ไม่ได้หมายความว่าลุงเป็นคนไม่ดี ลุงดี”
ฟังลิงเปี๊ยกแล้วผมชักสับสนว่าตกลงจะชมหรือด่าผมกันแน่
“ตัดสินใจถูกแล้วอย่าอยู่รบกวนเขาเลย บ้านฉันสะดวกกว่านายจะเล่นเกมทั้งคืนก็ตามใจ”
“ได้เหรอครับ” เห็นตาวาวๆ นั่นแล้วผมต้องพยายามกลั้นยิ้ม ยังไงเด็กก็เด็กวันยังค่ำเก็บอาการไม่มิดสักนิด
“ได้สิ ฝั่งที่ฉันอยู่มีห้องนอนห้องนั่งเล่นกับบาร์เครื่องดื่มแยกเป็นส่วนตัวไม่รวมกับส่วนกลาง นายจะเล่นดึกแค่ไหนก็ได้ไม่
กวนฉันหรอกมีประตูกั้นอย่างดี”
“งั้นผมนอนในห้องนั่งเล่นก็ได้ แต่ถ้าลุงไม่สบายก็เรียกได้”
“ไปดูก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากัน”
“ครับ”
ผมดันลิงเปี๊ยกเข้าลิฟท์ ก่อนถามถึงเรื่องที่ข้องใจอยู่
“นิวส่งเสียนายเรียนเหรอ”
“เปล่า ทำไมลุงถามแบบนั้น อ๋อ..ลุงหมายถึงเงินที่พี่นิวให้ผมเมื่อกี้ใช่ไหมเป็นค่าทำงานวันนี้ แต่..แต่พี่นิวไม่ได้ขี้เกียจนะ
ผมว่าพี่นิวคงอยากช่วยเหลือผมมากกว่า นานๆ ก็เรียกมาทำงานให้ที ให้เงินเป็นค่าขนม ผมจะได้ไม่ต้องรบกวนพ่อแม่
มาก” ลิงเปี๊ยกกลัวว่าผมเข้าใจนิวผิด รีบออกตัวอธิบายแทน
“ฉันถามเฉยๆ ถึงนิวส่งเสียนายจริง ฉันก็เห็นดีไม่ได้ว่าอะไร”
“ครับ” เปี๊ยกพยักหน้า
“ไปขึ้นรถเถอะ” ผมบอกเมื่อลิฟท์มาถึงชั้นที่ผมจอดรถพอดี
ดูเหมือนลิงเปี๊ยกไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องที่ผมชวนไปค้างด้วย ซึ่งถือว่าดีแล้วผมจะได้ไม่ต้องตอบคำถามอะไรมากมาย
คืนนี้ปล่อยลิงเปี๊ยกเล่นเกมไป พรุ่งนี้ก็พาไปส่งที่วัดเป็นอันจบ
ผมยิ้มเมื่อคิดถึงสาเหตุของการชวนที่แท้จริง จะเป็นไรถ้าผมพาเด็กผู้ชายเข้าไปนอนในบ้าน ไหนๆ ก็ได้ชื่อว่าเจ้าชู้แล้ว
เป็นเสือไบอีกอย่างก็น่าจะเข้าท่าดี
งานนี้ต้องขอบคุณวินที่ปูทางไว้ให้ ถ้ามันช่วยให้ป้าสิเลิกยุ่งกับผมได้ก็น่าลอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**พี่ลมไม่ได้คิดจะทำอะไรจุกนะคะ แค่อยากให้ป้าสิเข้าใจผิดเท่านั้น
**พรุ่งนี้ลงตอนพิเศษของsomeone งดลงมหารัก2ค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก