L&P 7 : พักพึงผมวางลิงเปี๊ยกลงบนพรมที่เจ้าตัวใช้เป็นที่นอนประจำ ก่อนเดินเข้าห้องนอนเพื่อหยิบหมอนและผ้าห่มออกมาให้
ลิงเปี๊ยกหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาผมจึงไม่ได้ปลุก เพียงแต่เรียกคนงานมาช่วยเปิดประตูและถือกระเป๋ามาส่ง
“แม่เข้าไปนะลม” เสียงเคาะประตูเบาๆ พร้อมเสียงของแม่ผมลอดเข้ามาก่อนประตูจะเปิดออก
“เห็นหลินบอกว่าน้องเปาเกิดอุบัติเหตุหรือลูก” หลินคือคนงานที่ช่วยผมเปิดประตู ผมไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังแต่หลิน
น่าจะคาดเดาจากกางเกงที่ถูกตัดขาดและผ้าปิดแผลสีขาวที่ติดอยู่
“รถชนครับแม่ เปาติดต่อใครไม่ได้เลยโทรหาผม”
“น้องเป็นอะไรมากหรือเปล่าไปหาหมอมาแล้วใช่ไหม” แม่ผมเดินเข้ามานั่งลงบนพรมข้างๆ ลิงเปี๊ยก ยกมือขึ้นปัดผม
ที่ตกลงมาปิดหน้าออกให้ก่อนสำรวจทั่วตัวลิงเปี๊ยกเพื่อความแน่ใจ
“ไปแล้วครับ แม่ผมจะให้เปาพักอยู่ที่นี่สักพักนะ อยู่ที่วัดกลัวไม่มีคนดูแล” ผมข้ามเรื่องที่เปากลัวหลวงลุงจะรู้ไปเสีย
เพราะรู้วาผู้ใหญ่คงไม่สนับสนุนให้ปิด ผมเองก็คิดเช่นเดียวกันแต่เอาไว้ให้ไอ้ตัวเล็กดีขึ้นก่อนแล้วค่อยคุยกัน
“ได้สิลม เดี๋ยวแม่ให้หลินมาช่วยลมดูแลน้องจะได้สะดวก”
“ขอบคุณครับแม่” แม่ผมเป็นผู้หญิงใจดี อ่อนโยน นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมหาใครถูกใจไม่ได้เสียที ตั้งแต่คบมายัง
ไม่มีใกล้เคียงกับต้นแบบที่ผมมี
“แล้วนี่ต้องเช็ดตัวให้น้องก่อนหรือเปล่านอนแบบนี้จะไม่สบายตัวเอานะ อย่างน้อยก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเอากางเกงที่ขาดอยู่
นี่ออก เดี๋ยวแม่เรียกหลินมาทำให้”
“ไม่เป็นไรครับแม่ผมจัดการเอง”
“หือ?” แม่ผมทำสีหน้าแปลกใจ มองมาด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่ถามออกมา
“หลินเป็นผู้หญิงเปาก็ไม่ใช่เด็กเล็ก ผมทำเองจะง่ายกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ ใช้น้ำธรรมดาหรือน้ำอุ่นนะลมอย่าใช้น้ำเย็น”
“ครับแม่”
“แล้วนี่น้องจะใส่เสื้อผ้าเราได้เหรอไซส์ต่างกันเยอะนะเอาของแม่ไหมน่าจะใกล้เคียงกว่า”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ตัวใหญ่หน่อยจะได้ใส่สบายไม่โดนแผลด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นแม่กลับห้องก่อน ดึกๆ เกิดน้องมีไข้หรืออะไรก็เรียกแม่ได้นะลม เราไม่ค่อยรู้แม่จะถนัดกว่า”
“แม่ครับผมไม่ใช่เด็ก”
“ย่ะ แต่ฉันน่ะลูกสามยังไงก็รู้มากกว่า”
“ฮ่าๆ ครับผม” ถ้าแม่ผมขึ้นฉันเมื่อไหร่ แปลว่าลูกๆ ควรสงบปากสงบคำได้แล้ว ใครจะเชื่อว่าชายหนุ่มสามคน
ที่มีบุคลิกเป็นตัวของตัวเองจะกลัวผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ เพราะอย่างนี้แม้แต่วินที่ไม่ยอมใครก็ยังต้องยอมทำหลายๆ อย่าง
ตามคำบัญชา
“ผมฝากบอกแม่ครัวทำอะไรง่ายๆ ให้ผมสักจานนะครับยังไม่ได้กินข้าวเย็น”
“ได้จ้ะ แล้วน้องทานหรือยัง” ผมมองเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับสนิท ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทานมาเรียบร้อยไหม
“ถ้าอย่างนั้นให้ทำมาเผื่อเปาก็ได้ครับ ให้ครอบฝามาด้วยผมจะเอาวางไว้ดึกๆ ตื่นขึ้นมาเผื่อจะหิว”
“ลมจะให้น้องนอนตรงนี้เลยหรือแม่นึกว่าแค่วางน้องไว้ก่อน เกิดไข้ขึ้นสูงขึ้นมาจะไม่มีใครรู้นะ ให้ข้าวหลามมานอนเฝ้าไหม”
ข้าวหลามเป็นเด็กชายวัย 11 ขวบน้องชายของหลิน ครอบครัวนี้อยู่ทำงานให้แม่ผมมาตั้งแต่รุ่นแม่ของหลินจนถึงรุ่นลูก
“อย่าเลยครับถึงให้มานอนอย่างข้าวหลามคงหลับสนิทไม่รู้เรื่อง”
“ถ้าอย่างนั้นก็หลิน”
“อย่าลำบากเลยครับแม่ ผมอุ้มไปนอนในห้องด้วยก็ได้เดี๋ยวผมเฝ้าเอง”
“เฝ้าจริงๆ นะลมไม่ใช่ว่าแต่ข้าวหลามเราเองก็จะหลับเฝ้าน้อง ตื่นมาไข้ทะลุร้อยแม่จะฟาดให้” แม่ผมยังเห็นลูกชายเป็น
เด็กเล็กๆ เสมอ ยังขู่จะฟาดด้วยไม้เรียวแม้ว่าลูกชายจะตัวโตนำแม่ไปไกลแล้วก็ตาม
“ขืนมีไข้ทะลุร้อยก็ตายแล้วสิครับแม่”
“ยัง ยังจะพูด แล้วนี่แม่จะกล้าไปนอนไหม”
“ไปเถอะครับ ผมสัญญาจะดูเปามันอย่างดี ตื่นมายังมีชีวิตอยู่แน่นอน”
“ให้มันจริงเถอะ เอาลูกเขามาดูแลก็ต้องดูจริงๆ ไม่ใช่เอามาทิ้งเอามาขว้าง”
“แม่ครับผมไม่ได้เก็บหมามาเลี้ยง” ผมลากเสียงยาวอ่อนใจ แม่พูดเสียผมไม่แน่ใจว่าผมพาอะไรกลับบ้านมา
“เราก็พูดไป แม่ไม่กวนดีกว่าเดี๋ยวจะให้คนทำอาหารขึ้นมาให้”
ขอบคุณครับแม่” ผมรอจนแม่ออกจากห้อง จึงหันมามองเด็กสิ้นฤทธิ์ที่นอนหลับสนิทอยู่บนพรม ยังดีที่ผมให้ลิงเปี๊ยกโทร
หาหลวงลุงกับกังฟูตั้งแต่ที่คลินิกไม่อย่างนั้นป่านนี้คงเป็นห่วงแย่ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวินเพื่อคุยกับนิว เล่าทุก
อย่างตามที่เกิดขึ้นจริงให้ฟัง นิวอยากมารับลิงเปี๊ยกไปดูแลเองแต่ผมห้ามเอาไว้ ที่นี่สะดวกกว่าและมีคนคอยช่วยดูแล
ผมได้วินช่วยพูดอีกแรงนิวจึงเลิกเกรงใจ และกล่าวขอบคุณผมซ้ำๆ จนต้องบอกให้พอ
ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอนไว้ก่อนกลับมาอุ้มลิงเปี๊ยกเพื่อพาไปนอนที่เตียงก่อนกลับออกไปอีกครั้งหยิบชามใบใหญ่
ใส่น้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อเตรียมเช็ดตัวให้ลิงเปี๊ยก
ผมถอดเสื้อยืดและกางเกงออกให้ ลิงเปี๊ยกทำหน้านิ่วเมื่อกางเกงโดนแผลเข้า ผมต้องหยุดมือรอจนเห็นกว่ากลับมานอนนิ่งแล้ว
ถึงจะถอดออกมาได้
กางเกงบ๊อกเซอร์สีตุ่นสภาพเปื่อยเต็มทีทำเอาผมส่ายหน้า ของที่ลิงเปี๊ยกใช้เป็นของที่ถ้าเป็นผมคงโยนทิ้งไปนานแล้ว
เห็นทีผมคงเหมือนวินอีกหนึ่งอย่างนั่นคือต้องคอยรบกับเด็กจากวัดนี้เรื่องซื้อของให้ เห็นอะไรก็อยากเปลี่ยนใหม่ไปเสีย
หมด คนรับก็ทั้งดื้อทั้งรั้นเถียงคำไม่ตกฟาก
ผมค่อยๆ เช็ดตัวให้ลิงเปี๊ยกจากหน้าสู่คอ แขน และหน้าอก ลิงเปี๊ยกขยับตัวเบาๆ ทำหน้าคล้ายไม่ชอบใจ ผมต้องคอยเอา
มือจับไว้เพราะเจ้าตัวทำท่าจะพลิกตะแคงหนีให้ได้
ลิงเปี๊ยกตัวเล็กกว่าหุ่นผู้ชายทั่วไป ผิวขาวเนียนแถมยังลื่นมือ ยอมอกเป็นสีชมพูเข้ม หน้าท้องแบนราบไม่มีซิกแพค
เอวและขาเล็กกว่าที่ผมคิดไว้ เปี๊ยกไม่ใกล้เคียงกับคำว่าหุ่นดีผมว่าน่าจะใช้คำว่าหุ่นสวยแทนมากกว่า
ผมใช้ผ้าเช็ดไปเรื่อยๆ จนแน่ใจว่าลิงเปี๊ยกสบายตัวแล้วจึงสวมเสื้อยืดตัวโคร่งและกางเกงผ้ายืดเนื้อเบาตัวใหญ่ให้
ห่มผ้าห่มผืนนิ่มเป็นอย่างสุดท้าย สำรวจความเรียบร้อยก่อนลงจากเตียงเพื่อไปทำธุระของตัวเองบ้าง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึกเพราะกังวลว่าลิงเปี๊ยกจะมีไข้ ผมยื่นมือออกไปหาหมายจะวัดไข้ลิงเปี๊ยกเพื่อความแน่ใจ
แต่กลับพบว่าบนหมอนวางเปล่า เร็วเท่าความคิดผมรีบชะโงกไปดูข้างเตียงฝั่งที่ลิงเปี๊ยกนอนและพบว่ามันว่างเปล่าเช่นกัน
ผมเปิดโคมไฟข้างเตียงเงยหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนัง ตีสามเวลาแบบนี้เจ้าตัวดีจะหายไปไหน
ผมก้าวลงจากเตียงเดินออกมานอกห้องนอน ภายนอกมีแสงไฟสลัวมาจากบริเวณเคาน์เตอร์บาร์ เงาตะคุ่มๆ ของ
ลิงเปี๊ยกนั่งก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างอยู่
“ทำอะไรเปี๊ยก” ผมกดเปิดไฟกลางห้อง ลิงเปี๊ยกสะดุ้งโหยงหันกลับมามองผม มือถือช้อนข้างหนึ่งอีกข้างถือจานแก้มป่อง
ราวกับยัดข้าวเข้าไปคำโต
“อันนี้ผมทานได้ไหมครับ ผมหิว” ลิงเปี๊ยกยื่นจานมาตรงหน้าผมพูดทั้งที่มีอาหารอยู่เต็มปาก ดูทำเสียงเข้าเอาเสียน่าสงสาร
“ทานได้ไม่ได้นายก็ทานไปแล้ว” ลิงเปี๊ยกกลืนเอื๊อกลงคอแบบไม่ต้องเคี้ยวให้เสียเวลา วางจานลงบนโต๊ะแล้วส่งยิ้มแหยๆ
มาให้ผม
“ขอโทษครับ” ท่านั่งเจี๋ยมเจี้ยมราวกับคนสำนึกผิด ตาละห้อยมองจานข้าวด้วยความเสียดาย
“ไอ้เด็กบ๊องมีแรงแล้วสิ ทานไปเถอะใครจะไปว่าอะไร ฉันให้คนเตรียมไว้นายให้คิดเหมือนกันว่าตื่นมาคงหิว”
“หิวครับ ผมไม่ได้ทานอะไรเลยกะว่าจะไปทานบ้านกังฟูแต่รถชนเสียก่อน”
“แล้วนี่ลุกออกมาไหวเหรอทำไมไม่ปลุกฉัน” ผมก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างกัน หยิบจานบนโต๊ะยื่นให้ลิงเปี๊ยกทานต่อ
“ผมกะเผลกออกมา เกรงใจลุงเห็นกำลังนอนกรมสบายเลย”
“เฮ้ย! ฉันไม่เคยกรน” ผมปฏิเสธเสียงหลงแต่ชักไม่แน่ใจ หรือว่าผมกรมจริงๆ เด็กมันถึงเอามาพูดแต่ผมก็ไม่เคยมีประวัติ
ไม่เห็นมีสาวคนไหนเคยบ่น
“หายใจเสียงดังก็ได้เอ้าถ้ามันทำลุงแสลงใจน้อยลงนะ” เจ้าด็กเปี๊ยกนี่ยังไม่ทันหายดีเริ่มกลับมากวนผมได้แล้ว
“อย่าเพิ่งกิน” ผมดึงจานออกจากมือลิงเปี๊ยกเมื่ออีกฝ่ายหันไปสนใจอาหาร ผมเริ่มวิตกกังวลขึ้นมานิดๆ ขืนกรนจริงอย่าง
ที่ว่าจะกล้าไปค้างกับสาวๆ ไหม
“ฉันกรนจริงหรือเปี๊ยก”
“จริง” ลิงเปี๊ยกพยักหน้าหนักแน่น
“ดังแค่ไหน” เห็นทีผมต้องไปพบแพทย์เพื่อรักษาอาการนอนกรน พรุ่งนี้โทรปรึกษาวินก่อนก็แล้วกัน
“ดังเต็มสองหูผม” ลิงเปี๊ยกตอบไปตาก็มองจานในมือผมไปจนต้องยอมส่งให้ เล่นมองขนาดนั้นใครจะกล้ายึดไว้
“มีไข้หรือเปล่า” ผมเปลี่ยนเรื่องยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของลิงเปี๊ยกเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตัวอุ่นๆ แต่ไม่มากเดี๋ยวกินยาลดไข้ที่หมอให้มาด้วยนะนอนกลับไปนอน”
“ครับ”
“ที่ตื่นมานี่เพราะฉันกรนหรือเปล่า” ผมไม่แน่ใจจนต้องถามออกไป
“เปล่า ผมตื่นเพราะหิวท้องมันร้อง แล้วก็...ลุงไม่ได้กรนหรอกผมหลอกลุงเฉยๆ”
“อ้าวไอ้เด็กเปี๊ยก” ผมเผลอตัวยกมือขึ้นดีดหน้าผากคนป่วยจนหน้าหงาย
“ก็ลุงอยากมานอนหายใจรดคอผมทำไมล่ะเตียงตั้งกว้างมานอนซุกอยู่ได้”
“ฉันนอนซุกนายเหรอ?”
“ไม่ใช่ซุกอย่างเดียวนะลุงตัวก็หนัก มือพาดอยู่นี่” ลิงเปี๊ยกกลัวพูดแล้วไม่เห็นภาพถึงกับวางจานลงแล้ววาดมือลงบนเอว
ของตัวเอง
“ขาก็ก่ายอยู่นี่” คราวนี้ยื่นมือไปแตะขาให้ผมดูว่าผมพาดขาไว้ตรงไหน
“หน้าลุงอยู่นี่” ลิงเปี๊ยกเอามือแตะที่คอบริเวณหลังหู
“กว่าจะงัดตัวลุงออกได้เกือบหมดแรง ดีนะขาลุงไม่โดนข้างที่เป็นแผล” ลิงเปี๊ยกบ่นกระปอดกระแปดส่งค้อนมาให้ผมวงใหญ่
“ลุงติดหมอนข้างเหรอแต่บนเตียงก็ไม่เห็นมี” ลิงเปี๊ยกตั้งข้อสังเกตเมื่อถูกผมกอดนอนราวกับหมอนข้าง
“ไม่ได้ติด”
“เอ๋? หรือลุงเป็นพวกนอนดิ้น”
“เปล่า ไม่ต้องทำหน้าสงสัย ปกติฉันนอนคนเดียวหรือถ้าจะมีอีกคนบนเตียงก็ต้องเป็นสาวสวย พออะไรขยับได้อยู่ใกล้ๆ
มันเลยเคยชิน ช่วยไม่ได้”
“อิลุงลามก” พอรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่หมอนข้างแต่เป็นสาวสวย ลิงเปี๊ยกทำท่าขนลุกขนพองยกมือขึ้นถูคอ จนผมหมั่นไส้
นึกอยากแกล้งแรงๆ ขึ้นมา
“ทำไม มันชวนขนลุกขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมออกแรงดึงเก้าอี้ของลิงเปี๊ยกให้หมุนเข้าหาตัว ยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับพนักพิง
คร่อมลิงเปี๊ยกเอาไว้ ก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จนลมหายใจเป่ารดอยู่บนแก้ม
“ถะ..ถอยไปเลยลุง ผมมะ..ไม่กลัวหรอก”
“ไม่กลัวแต่พูดติดอ่างทำไม ถามจริงชีวิตนี้ไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงเลยเหรอ แค่นี้ทำเป็นสั่น”
“ลุงเป็นผู้ชาย มัน..มันไม่เหมือนกัน” ลิงเปี๊ยกเถียงหน้าแดง แต่ไม่รู้ว่าแดงเพราะโมโหหรือแดงเพราะอายผมกันแน่
“เหมือนสิ เวลาร่างกายมนุษย์เข้าใกล้กันแบบนี้มันจะเกิดปฏิกิริยาทั้งนั้นไม่ว่ากับเพศไหน” ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด
จนปลายจมูกชนกัน
“อ๊ากกกก” ลิงเปี๊ยกร้องลั่น ใช้สองมือผลักอกผมเต็มแรง
แรงของเปี๊ยกทำอะไรผมไม่ได้สักนิด แต่เพราะคิดว่าแกล้งพอแล้วผมจึงยอมถอยออกตามแรงผลัก ลิงเปี๊ยกหน้าแดงหายใจ
หอบราวกับผ่านการวิ่งร้อยเมตรมา เด็กจริงๆ แค่นี้ก็ตื่นเต้นจนหน้าแดง
“ไม่เอาไหนเลย” ผมยกมือขยี้ผมนุ่มของลิงเปี๊ยก อีกกี่ปีถึงจะหาแฟนได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าอยู่มอห้าแล้วไม่ประสีประสากับ
เรื่องเพศสักนิด
“ใครจะเชี่ยวชาญช่ำชองโชกโชนอย่างลุงล่ะ ตาแก่ตัณหากลับ ขี้มั่ว” ตาแก่ตัณหากลับพอรับได้เพราะโดนลิงเปี๊ยกเรียกจน
เริ่มชินหู แต่ขี้มั่วนี่ศัพท์อะไรของมันฟังพิลึกชอบกล
“นายเฝ้าอยู่ข้างเตียงฉันหรือไงถึงรู้ว่าฉันมั่วหรือไม่มั่ว”
“ไม่ต้องเฝ้าก็รู้กับผู้ชายลุงยังไม่เว้น”
“พูดดีๆ เจ้าลิง ฉันไปทำอะไรกับผู้ชายตอนไหน”
“เมื่อกี้ไง เมื่อกี้ลุงคิดจะทำมิดีมิร้ายผม” ลิงเปี๊ยกโวยวาย ชี้มือเข้าที่แก้มกับจมูกของตนอง
“ไอ้เด็กบ๊อง ถ้าฉันคิดจะมีอะไรกับผู้ชายฉันหาได้น่ารักน่ากอดกว่านี้เยอะ ไม่เอาผอมแห้งแรงน้อยมีแต่กระดูกเหมือนนายหรอก”
ผมไม่ได้พูดเกินจริงเรื่องที่ว่าผมหาได้ไม่ยากเพราะที่ผ่านมามีผู้ชายไม่น้อยที่เสนอตัวให้ผมแต่ผมไม่มีความคิดจะเปลี่ยน
รสนิยม แต่เรื่องหุ่นของลิงเปี๊ยกผมยอมรับว่าผมโกหก ถึงเจ้าตัวดีจะผอมแต่จากที่เห็นคืนนี้พูดได้ไม่เต็มปากว่าไม่น่ากอด
“นอกจากขี้มั่วแล้วลุงยังขี้คุย” ลิงเปี๊ยกทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด
“ถ้าฉันขี้คุยคงไม่ต้องลงทุนจ้างนายมาช่วยแสดงตัวเป็นแฟนหรอกมั้งลิงเปี๊ยก คิดหน่อยสิ”
“ขี้อวด” เอากับมันครับ หาคำศัพท์มาได้เรื่อยๆ จนผมขี้เกียจจะเถียง อยากพูดอะไรก็ปล่อยให้ลิงเปี๊ยกพูดไป
“รีบๆ ทานให้เสร็จจะได้กลับไปนอน นี่มันตีอะไรแล้วดูเวลาบ้าง”
“ก็ลุงแหละชวนผมคุย” ลิงเปี๊ยกบ่นก่อนใช้ช้อนตักอาหารที่เหลือเข้าปากจนหมดภายในสามนาที ก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
ผมรินน้ำจากเหยือกเพิ่มลงไปในแก้ว ยัดแก้วกลับเข้ามือลิงเปี๊ยกที่รับไปถือไว้อย่างงงๆ ผมลุกขึ้นยืนและก้มลงช้อนตัวอุ้ม
ลิงเปี๊ยกขึ้น
“เฮ้ยไม่ต้องลุง ไม่ต้อง ผมกะเผลกไปเองได้”
“อย่าซ่าแค่ที่กะเผลกออกมาแผลกระเทือนมากพอแล้ว พรุ่งนี้เช้าขาได้บวมเป็นลูกฟุตบอล” คราวนี้ลิงเปี๊ยกยอมปิดปาก
เงียบไม่เถียงผมอีก
“ถือแก้วน้ำดีๆ ยาอยู่ในห้องนอน” ผมสั่งกลัวลิงเปี๊ยกทำน้ำหกลงพื้น
“อ๋อ” ลิงเปี๊ยกลากเสียงยาวให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว มือหนึ่งโอบรอบคอผม มือหนึ่งถือแก้วน้ำไว้มั่น
“ลิงเปี๊ยกเปิดประตู” ผมสั่งเมื่อเดินมาหยุดยืนหน้าประตูห้องนอน
“ผมมีสองมือ” ลิงเปี๊ยกไม่ยอมเปิด มือยังกอดคอผมเอาไว้แน่น
“เอามือที่กอดคอฉันอยู่เปิด”
“ไม่ เดี๋ยวลุงแกล้งปล่อยผมตกลงไป”
“คิดได้นะเจ้าเด็กซื่อบื้อ ถ้าฉันจะปล่อยนายตกจะอุ้มมาให้เหนื่อยทำไม”
“ก็ลุงชอบแกล้ง” ลิงเปี๊ยกเถียงเบาๆ แต่ก็ยอมลดมือลงเอื้อมไปเปิดประตูแต่โดยดี
“แค่นี้แหละท่ามากจริงๆ”
“ท่ามากจริงๆ” ดูนะครับยังมีการแอบเลียนเสียงผม ถ้ารู้ว่าดีขึ้นแล้วจะกวนประสาทแบบนี้จะให้หมอฉีดยานอนหลับแทน
เสียให้เข็ด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มานอนได้แล้ว” ผมบอกเมื่อลิงเปี๊ยกกะเผลกออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปแปรงฟันและทำธุระส่วนตัว ผมเริ่มง่วงจน
ตาใกล้ปิด นาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสี่
ลิงเปี๊ยกขึ้นเตียงนอนด้านเดิมแต่ไม่ยอมนอนลง ผมต้องฝืนลืมตาขึ้นมามองว่าเจ้าตัวดีทำอะไรอยู่ ก็พบว่ากำลังม้วนผ้าห่มอยู่
“ทำอะไรน่ะ” ผมใช้มือเท้าหัว ผงกหน้าขึ้นมาดู
“อะ นี่ผู้หญิงของลุง” ลิงเปี๊ยกวางผ้าห่มไว้ตรงกลางระหว่างผมกับตัวเอง
“กอดให้พอใจเลย คิดเสียว่าเป็นคุณแอน คุณพลอย หรือคุณแพรวาก็ได้” ผมต้องแกล้งตีหน้าขรึมทั้งที่อยากหัวเราะออกมา
ใจจะขาดกับความแสบของเจ้าตัวดี
“ไม่ล่ะสามคนนั้นฉันไม่อยากกอด”
จิ๊! ลิงเปี๊ยกทำเสียงไม่พอใจอยู่ในคอ
“งั้นลุงก็จินตนาการเอาเองสาวคนไหนอยากกอดก็คนนั้นแหละ” ลิงเปี๊ยกพูดจบก็ตบช่วงกลางของผ้าห่มให้คอดเข้าไปเป็นเอว
แปลกที่ผมมองแล้วกลับคิดถึงเอวเจ้าตัวเสียเองไม่ได้คิดถึงสาวที่ไหน
“สวยพอหรือยังลุง”
“หึหึ ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ยนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันเสาร์แต่ฉันมีนัด”
“ชิ” ไม่วายยังมีเสียงหลุดออกมา แค่นั้นไม่พอลิงเปี๊ยกริอ่านดึงผ้าห่มของผมไปหน้าตาเฉย
“เฮ้ย ทำอะไร” ผ้าห่มตัวเองมีกลับเอามาทำเป็นหมอนข้างแล้วมาแย่งของคนอื่นไปแบบนี้มันใช่ได้ที่ไหน
“ลุงมีสาวให้กอดแล้วรับรองอุ่นไปถึงหัวใจไม่ต้องใช้ผ้าห่มหรอก ขอผมเถอะนะ” ลิงเปี๊ยกยักคิ้วก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงปาก
หลับตาลงทำท่าจะหลับนำไปก่อน อย่างนี้มันต้องแกล้งให้เข็ด
ผมชะโงกหน้าเข้าไปหา พยายามเคลื่อนไหวช้าๆ ไม่ให้เกิดเสียง ก่อนกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็กหนักๆ ลิงเปี๊ยกลืมตา
ขึ้นมาทันทีแถมตาเบิกกว้างจนหน้าดูตลก
“ลุ้ง!! แกล้งผมอีกแล้ว” ไอ้ตัวดีโวยวายลั่น แต่กลับยกผ้าห่มขึ้นคลุมถึงหัวไม่กล้าโผล่หน้าออกมา
“ฮ่าๆๆ” ผมทิ้งตัวลงฝั่งของตัวเอง หัวเราะชอบใจขำที่ได้แกล้งลิงเปี๊ยก
“ราตรีสวัสดิ์” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเพราะยังกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“ขอให้ลุงฝันร้าย” เสียงอู้อี้ลอดออกมาจากใต้ผ้าห่ม ท่าทางจะแค้นฝังหุ่นถึงขนาดแช่งผมให้ฝันร้าย
“ก็ไม่แน่นะถ้าฝันถึงนาย”
ลิงเปี๊ยกไม่ตอบโต้ แต่ผมเห็นผ้าห่มที่ปิดอยู่บริเวณปากขยับขึ้นลงก็รู้ได้ทันทีว่าคงแช่งผมอยู่ในใจ
“ว่าแต่ไม่สงสัยเหรอว่าใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้” ผมถามหลังจากเอื้อมมือไปดับไฟเรียบร้อยแล้ว
“เอ๋? ผมนึกว่าผมสะลึมสะลือเปลี่ยนเอง”
“ใช่ที่ไหนนายหลับสนิทตั้งแต่ยังไม่ถึงบ้านด้วยซ้ำ ฉันนี่แหละทั้งเช็ดตัวทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้าให้” ผมแทบจะนับหนึ่งสองสามใน
ใจรอซึ่งลิงเปี๊ยกก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยสักนิด เสียงแหกปากร้องลั่น เจ้าตัวดีดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง ผมเห็นเงาในแสงสลัวเหมือน
เจ้าตัวกำลังทำการสำรวจข้างในกางเกงนอนที่ผมใส่ให้ พอเห็นว่าเป็นบ๊อกเซอร์ของตัวเองก็ถอนใจโล่งอก ล้มตัวลงนอน
เหมือนเดิม
“ลุงบ้า ลุงลามก ลุงเฒ่าหัวงู” เสียงเบาๆ ที่ดังลอดผ้าห่มออกมา ช่างเป็นเสียงกล่อมนอนที่ชวนยิ้มได้เสียจริง เห็นทีคำแช่ง
ของลิงเปี๊ยกคงไม่ได้ผลผมคงหลับสบายและฝันดีแน่ๆ
ผมดึงหญิงสาวของลิงเปี๊ยกมาคลี่ออกห่ม ความเงียบทำให้ความง่วงงุนกลับเข้ามาครอบงำอีกครั้ง ผมขยับเข้าไปใกล้ลิง
เปี๊ยกอีกนิดเป็นการแกล้งส่งท้ายก่อนตาจะค่อยๆ ปิดลง
ทำไมผมถึงชอบวอแวกับลิงเปี๊ยกมันนักนะ ผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
สำหรับคนที่กังวลเรื่องที่คนเขียนแจ้งว่าเขียนให้รู้สึกชอบกันเร็วเพราะมีเรื่องอื่นสำคัญกว่านั้น
สปอยไว้ให้กันปวดใจนะคะว่าไม่ดราม่าค่ะ คนเขียนตั้งใจจะเน้นไปที่เรื่องการยอมรับความรู้สึกตัวเองของทั้งสองคน
ว่าจะมีปฏิกิริยาหรือหาทางออกกันอย่างไร จะเน้นเนื้อหาส่วนนั้นเยอะหน่อยเท่านั้นเองค่ะ
ขออภัยที่ทำให้ใจตุ้มๆ ต่อมๆ กัน ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1230134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก