L&P 10 : เริ่มทีละก้าว“พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วมาหาฉันที่ออฟฟิศ ขอหลวงลุงมาค้างข้างนอกด้วย”
“ต้องค้างสิฉันไม่ขนของนายไปให้ที่ออฟฟิศหรอกนะลิงเปี๊ยก”
“ใช่ยังอยู่ที่ฮ่องกงกลับวันนี้ถึงดึก” “ถ้าเป็นห่วงค่าโทรศัพท์ฉัน ก็รีบตกลงเสียทีฉันจะได้วางอย่ามัวโอ้เอ้”
“พรุ่งนี้เจอกันห้ามไปซนที่ไหนนะ”
ผมยัดโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋ากางเกง สายตายังจดจ่ออยู่กับเสื้อผ้าบนราวแขวน ไอ้ตัวดีมันจะชอบใส่สีนี้หรือเปล่า
“เพลาๆ หน่อยก็ได้ค่ะลม ตำตาตำใจกันเกินไปแล้ว” ผมหันไปส่งยิ้มให้เจ้าของเสียงแซวที่ยืนอยู่ด้านหลัง เมย์ถือเสื้อมา
สองตัวแบบเดียวกันแต่คนละสี
“ขอโทษทีเมย์ ผมไม่เห็นว่าคุณมา” ร้านนี้แบ่งเป็นโซนชายหญิงผมกับเมย์จึงแยกกันเดินดูของ ถึงผมกับเมย์จะคุยกัน
ชัดเจนแล้วแต่อย่างน้อยผมก็ควรให้เกียรติเธอ
“จะขอโทษทำไมคะ เมย์แซวเล่นเฉยๆ ลมจะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะไม่ต้องห่วงเมย์”
“ห่วงสิ ถึงสถานะเราจะเปลี่ยนก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่ห่วงเมย์นะ” ผมพูดอย่างจริงใจ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเป็นเพื่อนกับ
เมย์ต่อไป
“ขอบคุณค่ะลมที่สนใจความรู้สึกของเมย์ แต่เมย์พูดจริงๆ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกมันไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด ที่จริงมันเจ็บน้อย
กว่าที่คิดจนเมย์ยังแปลกใจตัวเอง เศร้าบ้างเสียดายบ้างแต่ไม่ทุรนทุราย ถือว่าเป็นเรื่องดีนะคะ”
“เมย์อาจไม่ได้รักผม” ผมวิเคราะห์จากสิ่งที่เมย์พูด
“ไม่ค่ะ เมย์รักลมข้อนี้เมย์มั่นใจ แต่น่าจะเป็นเพราะลมไม่ได้ชอบเพศเดียวกับเมย์มั้งคะมันเลยไม่เจ็บเท่าไหร่ ไม่ได้รู้สึกแพ้
หรือรู้สึกว่าทำไมไม่เป็นฉัน มันคนละแนวยังไงเมย์ก็ไปไม่ถึงเส้นชัยหรอก”
“ดูพูดเข้า”
“ก็หรือไม่จริงคะ ว่าแต่ลมไม่สงสัยหรือคะว่าทำไมเมย์ถึงรู้”
“ สงสัย เมย์รู้ได้ยังไงว่าผมชอบผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น” เมย์อาจจะพอเดาได้จากปฏิกิริยาของผมว่าผมมีใครอยู่ในใจ
แต่ทำไมถึงรู้ว่าเป็นเปาและรู้ก่อนผมที่เป็นเจ้าของหัวใจเสียอีก นั่นคือสิ่งที่ผมข้องใจ
“บอกแล้วไงคะว่าผู้หญิงน่ะเซ้นส์แรง เมย์ตงิดใจตั้งแต่วันที่ลมเผ่นอ้าวแทบไม่เหลียวหลังวันที่น้องเขาเกิดอุบัติเหตุแล้ว
แล้วไหนจะข้าวของที่ลมเหมาซื้อเมื่อวาน ลมอาจไม่รู้ตัวแต่ลมแทบไม่ดูของให้ตัวเองเลย ซื้อของฝากกับซื้อของให้คนที่เรารัก
ปฏิกิริยามันไม่เหมือนกันหรอกค่ะลม พอได้ยินคุณคุยโทรศัพท์ตอนกลางคืนมันก็ชัดเจน หน้าเนือยๆ หายไปทันที
สายตาลมตอนคุยโทรศัพท์มันดูอบอุ่นมาก ดูน่าอิจฉา เมย์ไม่ได้สู้เด็กคนนั้นไมได้แต่เมย์สู้ใจคุณไม่ได้ต่างหาก มันไม่มีที่
ให้เมย์อีกต่อไป”
“ผมแสงดออกชัดขนาดนั้นเลยหรือ” ผมหัวเราะแก้เก้อ ไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“น้อยไปสิคะ เวลาเมย์บอกคิดถึงลม ลมก็จะตอบว่าคิดถึงเหมือนกันครับ แต่เสียงลมเหมือนตอบตามมารยาทมากกว่า
แต่คำว่าคิดถึงที่ลมพูดเมื่อคืน มัน....โอ๊ยไม่พูดดีกว่า พูดแล้วยิ่งอิจฉาเด็กคนนั้น”
“งั้นก็เปลี่ยนเรื่อง เมย์ถือเสื้อมามีอะไรหรือเปล่า” ผมเปลี่ยนเรื่องให้ ไม่อยากให้เมย์คิดถึงเรื่องที่ทำให้ปวดใจ
“เมื่อกี้ว่าจะเดินมาถามลมว่าเอาสีไหนดีคะ” เมย์ชูเสื้อทั้งสองตัวขึ้นให้ผมดู
“สีนี้” ผมเลือกสีแดงเลือดนกเพราะเมย์เป็นคนผิวขาวจัดใส่อีกสีจะซีดไป
“เมย์บอกว่าเมื่อกี้ค่ะ ตอนนี้ไม่ถามแล้วปวดใจ เมย์เอาทั้งสองสีเลยนะคะลมจ่ายให้ด้วย”
“ฮ่าๆ ได้ครับ อยากได้อะไรก็หยิบมาผมสัญญาแล้วนี่ว่าจะซื้อให้”
“ตามนั้นค่ะ ลมช็อปปิ้งรอได้เลยขอเวลาเมย์ชั่วโมงหนึ่งเดี๋ยวเจอกันที่แคชเชียร์”
“ชั่วโมงหนึ่งเลยหรือเมย์” ผมร้องโอดครวญประท้วงแต่เมย์ไม่สนใจ ผู้หญิงกับการช็อปปิ้งเป็นสิ่งอันตรายจริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นี่ของผมหมดเลยหรือครับ” ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง เจอลิงเปี๊ยกนั่งอยู่ท่ามกลางข้าวของที่ผมขนซื้อมาฝาก
ผมให้ลิงเปี๊ยกขึ้นมาก่อนเพราะต้องแวะไปปรึกษาเรื่องงานกับพ่อ
“ใช่ แต่เดี๋ยวค่อยรื้อมานี่ก่อน” ผมเดินไปนั่งบนโซฟาดึงแขนลิงเปี๊ยกให้ลุกขึ้นจากพรมหน้าโซฟา
“มีอะไรลุง”
“นั่งลง” ผมสั่งลิงเปี๊ยก ไอ้ตัวเล็กพยักหน้าทำท่าจะนั่งลงข้างๆ แต่ผมดึงทีเดียวลิงเปี๊ยกก็ถลาขึ้นมานั่งบนตัก ผมโอบแขนไป
รอบเอวกดหน้าลงกับซอกคอเล็กๆ
“เดี๋ยวๆ ลุงจะทำอะไร”
“ชู่ว อย่าเอะอะป้าสิกำลังจะขึ้นมาเอาของฝาก”
“หะ!” ลิงเปี๊ยกนั่งนิ่งทันที ตัวเกร็งแทบจะลืมหายใจ ผมใช้จังหวะนี้สูดดมความหอมของแป้งเด็ก ลิงเปี๊ยกอาบน้ำเรียบร้อย
แล้วตอนผมเข้ามา
“ทำไมมันเงียบล่ะลุง ไม่เห็นได้ยินเสียงคนเดินข้างนอกเลย”
“อาจจะแวะคุยกับแม่ฉันก่อนเห็นเมื่อกี้บอกจะตามขึ้นมา”
“ผมทำยังไงดี เอาแบบไหนดีลุง” ลิงเปี๊ยกขยับตัวจากนั่งซ้อนตักหันหน้าไปทางเดียวกัน เปลี่ยนเป็นนั่งแบบเดียวกับท่าอุ้ม
เจ้าสาว ยกมือขึ้นโอบเอวผมเอนหน้าพิงอก ทำท่าคิดจริงจังจนผมต้องกลั้นยิ้มเอาไว้
“หรือแบบนี้ดี” คราวนี้ลิงเปี๊ยกทำท่าจะเลื่อนตัวไปนอนหนุนตัก ผมจึงกระชับแขนที่เอวเพื่อรั้งตัวเอาไว้
“นั่งเหมือนเดิมดีแล้ว”
“ได้ๆ แล้วมือผมจะให้อยู่ตรงไหน” ลิงเปี๊ยกกระซิบคงกลัวป้าสิจะโผล่มาได้ยิน
“ตรงไหนก็ได้” ผมไม่สนหรอกว่ามือลิงเปี๊ยกจะอยู่ที่ไหนผมสนแค่ว่ามือผมอยู่ตรงไหนมากกว่า
“ลุงอย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้มาก” ลิงเปี๊ยกยกมือขึ้นผลักหน้าผมออกจนผมต้องจุ๊ปากห้าม
“ไม่เห็นเหรอว่าขนาดนอนข้างกันป้าสิยังไมสนใจ มันต้องให้เห็นอะไรที่มากกว่านั้นป้าสิจะได้เลิกยุ่งกับฉันเสียที”
“อะ..อะไรล่ะที่บอกว่ามากกว่านั้น”
“แบบนี้ไง” ผมหอมแก้มลิงเปี๊ยกฟอดใหญ่ เจ้าตัวดีหน้าแดงแป๊ดขึ้นมาทันที
“ปัดโธ่ลุงไม่ต้องสาธิตสิ”
“อ้าวก็นายถาม จะให้ฉันอธิบายให้เสียเวลาทำไมแบบนี้ง่ายกว่า ตอนป้าสิมาจะได้ไม่ตกใจ”
“แต่แบบนี้มันเรียกใช้งานเกินควรเอาเปรียบกันนี่นา ผมคิดลุงสามพันนะเอ้า”
“ได้ หรือไม่ก็ถ้านายทำให้ป้าสิเลิกยุ่งกับฉันได้ภายในหนึ่งเดือนค่าซ่อมรถคู่กรณีนายทั้งหมดถือว่าหายกัน”
“ต้องภายในหนึ่งเดือนเหรอลุง”
“ใช่ สนใจไหม” ลิงเปี๊ยกตาโตก่อนทำหน้าคิดหนัก ปล่อยโอกาสให้ผมได้คลอเคลียตามใจชอบ
“ตกลงตามนั้น” ในที่สุดไอ้ตัวเล็กก็ตกหลุมพรางผม
“ฉันเสียเงินค่าซ่อมรถไปหลายหมื่นตกลงแล้วก็ต้องทำงานให้คุ้มเงินล่ะ” ผมแกล้งยกเรื่องเงินขึ้นมาขู่ รู้นิสัยลิงเปี๊ยกดีว่า
ไม่ชอบเอาเปรียบใคร ยิ่งรู้ว่าเงินเยอะก็ยิ่งจดจ่อกับการทำงานจะได้มองข้ามความจริงที่ว่าเรื่องนี้มันไม่น่าเชื่อถือสักนิดไป
“หลายหมื่นเลยเหรอลุง แล้วผมทำแค่นี้มันจะคุ้มลุงเหรอผมทำงานใช้แรงงานอย่างอื่นเพิ่มก็ได้นะ”
“คุ้มสิ นายก็เห็นป้าสิแล้วเชื่อเถอะว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม”
“ก็จริง ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้ดีเลย รับรองไม่ทำให้ลุงผิดหวัง”
“ไม่ต้องห่วงฉันไม่ผิดหวังแน่”
“ใช่ เชื่อใจผมได้” ลิงเปี๊ยกยืนยันมั่นเหมาะหารู้ไม่ว่าคำว่าผิดหวังของเรานั้นมันคนละเรื่องกัน
“มีคนมา!” ผมกระซิบ รัดวงแขนที่กอดลิงเปี๊ยกให้แน่นขึ้น กดริมฝีปากฝังลงบนแก้มนิ่ม รู้สึกได้ว่าลิงเปี๊ยกตัวแข็งทื่ออยู่
ในอ้อมแขน
ผมไล่ริมฝีปากไปเรื่อยๆ อยากแตะกับปากสีแดงเรื่อนั้นแต่ต้องหักห้ามใจไว้
“สงสัยฉันหูฝาดไป” ผมผละหน้าออกด้วยความเสียดาย แต่เพราะไม่อยากให้เด็กจับไต๋ได้เสียก่อนจึงต้องยอมตัดใจ
“เมื่อกี้ได้ยินเหมือนเสียงคนเดิน”
“ผมว่าป้าสิยไม่ขึ้นมาเอาคืนนี้แน่เลยลุง ติดดูละครอยู่หรือเปล่า” ลิงเปี๊ยกบ่นอุบ ยันตัวออกห่างจากผมมากยิ่งขึ้น
แต่จะไปไหนได้ในเมื่อมีแขนผมรัดรอบเอวเอาไว้
“เป็นไปได้ เห็นทีคืนนี้นายต้องนอนกับฉันในห้อ เพราะไม่รู้พรุ่งนี้เช้าป้าสิจะโผล่มาตอนไหน” ผมใช้เหตุการณ์ครั้งก่อน
ให้เกิดประโยชน์ ว่าป้าสิอาจจะโผล่เข้ามาได้ทุกเมื่อ
“ลุงก็ล็อคประตูสิ” ลิงเปี๊ยกกระพริบตามองผมคล้ายจะบอกว่าแค่นี้ทำไมคิดไม่ออก
“ล็อคประตูซะป้าสิก็ไม่รู้แล้วว่าเรานอนกันคนละที่” ลิงเปี๊ยกฉลาดสมกับเป็นลิงแต่ถึงยังไงก็สู้ผมไม่ได้ ผมจึงแกล้งถอนใจ
ออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับส่ายหน้าแสร้งทำเหมือนว่าความคิดของลิงเปี๊ยกไม่เข้าท่าเลยสักนิด
“ถ้าป้าสิไม่เห็นมันจะมีประโยชน์อะไรลิงเปี๊ยก เสียเวลาฉันไปเปล่าๆ”
“อ่า..จริงด้วย ผมนี่โง่ชะมัด” ลิงเปี๊ยกยกมือขึ้นเขกหัว หารู้ไม่ว่าตัวเองไม่ได้โง่
“ว่าแต่..ไหนของป้าสิล่ะลุง เมื่อกี้ผมนั่งเปิดดูแห็นมีมีแต่ของผม”
“.....”
เห็นไหมครับเจ้าลิงฉลาดขนาดไหนเล่นเอาผมอึ้งไปครู่ใหญ่เพราะลืมคิด มันจะมีได้อย่างไรผมให้ป้าสิไปตั้งแต่เมื่อคืน
หลังจากเดินทางมาถึง
“ฉันเอามากองไว้ให้นายไม่ได้เอาของป้าสิออกมาด้วย ฉันเก็บใส่ลิ้นชักไว้” ผมเพิ่มประโยคหลังเข้าไปเพราะนึกขึ้นได้ว่า
ไอ้ตัวเล็กเข้าไปอาบน้ำในห้องมาแล้ว
“นายเปิดดูของไปเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำเหนื่อยเต็มที” ผมตัดบทก่อนที่ลิงเปี๊ยกจะนึกอะไรขึ้นมาได้อีก
“ลุง ของมันเยอะมากผมไม่กล้ารับหมดนี่หรอกครับ” ลิงเปี๊ยกชี้มือไปยังของที่กองอยู่สิบกว่าถุง
“ท่าทางจะแพง”
“รับไปเถอะ นายไม่เอาก็ไม่มีใครใส่ได้แล้วไซส์อย่างกับมด”
“มดยักษ์สิลุงตัวเท่าผมเนี่ย” ลิงเปี๊ยกทำหน้ายู่ ทำเอาผมอดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ หน้าแบบนี้หรือที่ทำให้ผมตกหลุมรัก
บอกใครใครจะเชื่อ
“คิดเสียว่าเป็นของที่นายต้องใช้ในหนึ่งเดือนนี้ ไอ้ที่ซื้อไปก่อนหน้ามันไม่พอใส่หรอก”
“แปลว่าผมต้องออกไปไหนมาไหนกับลุงบ่อยๆ เหรอ”
“ใช่”
“อืม..ได้แต่ผมไม่โดดเรียนนะทั้งที่โรงเรียนกับที่เรียนพิเศษ ลุงห้ามโทรตามตอนผมเรียนอยู่ไม่ไปเด็ดขาดบอกไว้ก่อน”
ผมชอบลิงเปี๊ยกก็ตรงนี้ รู้คิด
“ใครจะไปกวนเวลานายเรียน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณครับ” ลิงเปี๊ยกยกมือขึ้นไหว้ผมขอบคุณสำหรับของที่ซื้อมาให้
“เลือกบางชุดทิ้งไว้ที่นี่ด้วย นายอาจต้องมาค้างบ่อยๆ”
“ผมโดนหลวงลุงบ่นแน่เลย แต่ไม่เป็นไรครับยังดีกว่าให้แม่กับพ่อหาเงินมาจ่ายค่าซ่อมรถ ลำพังผมหาคนเดียวหลายหมื่น
คงอีกนานกว่าจะได้คืนลุง” ได้ยินลิงเปี๊ยกพูดทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ รู้สึกตัวเองเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กชอบกล
“อ๊ะ! ทำไมลุงทำหน้าแบบนั้นห้ามเปลี่ยนใจนะผมอุ๊บอิ๊บข้อเสนอแล้ว”
“ถึงเปลี่ยนใจฉันก็ไม่รีบเก็บเงินจากนายหรอกไม่ต้องห่วง” ผมยกมือขึ้นลูบผมลิงเปี๊ยกเบาๆ
“อย่าเปลี่ยนเลยลุง ผมบ่นไปอย่างนั้นเองผมทำได้อยากทำ”
“เด็กดี”
ลิงเปี๊ยกเป็นเด็กดีแต่ผมไม่ใช่ การล่อลวงเด็กไม่ใช่สิ่งที่ผมควรทำแต่มันช่วยไม่ได้ ในเมื่อเด็กคนนี้ดีเกินกว่าที่ผมจะปล่อย
ให้ใครได้ไป
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ลุง” ลิงเปี๊ยกเรียกหลังจากผมล้มตัวลงนอนข้างๆ นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม
“จะว่าไปนี่มันเหมือนพี่หมอวินกับพี่นิวเลยนะแกล้งเป็นแฟนกัน ต่างแค่ว่าเราไม่ได้ทำไปเพราะแอบชอบกันเหมือนคู่นั้น”
ลิงเปี๊ยกทำหน้าครุ่นคิดก่อนหันมายิ้มทะเล้นให้ผม
“ถ้าผีผลักขึ้นมาทำยังไงลุง”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าผีผลักตอนไหน”
“ลุงลามก ผมแค่พูดเปรียบเปรย แหมพอบอกว่าไม่มีคนแกล้งแล้วเหงาเข้าหน่อยเอาใหญ่”
“ตอนไม่เจอกันเหงามากไหม” ลิงเปี๊ยกมีสีหน้าแปลกใจที่เห็นผมทำหน้าจริงจังขึ้นมา
“ก็เหงานะแต่ไม่มาก”
“งั้นหรือ แต่ฉันเหงามากนะเวลาไม่เจอนาย”
“หลอกเด็ก ผมรู้แล้วว่าลุงไม่ได้ไปทำงานลุงไปเที่ยวกับผู้หญิง พี่หลินบอกผมตอนลุงไปคุยงานกับพ่อ” เห็นทีเดือนนี้ต้อง
มีคนโดนตัดเงินเดือน
“แล้วมาทำพูดว่าคิดถึงผมเหมือนกัน เหอะกอดกับสาวอยู่สิไม่ว่า”
“ทำไม พูดอย่างนี้หึงเหรอ”
“ลุงถามประหลาดผู้ชายจะไปหึงกันทำไม ไม่หึงหรอกแต่อิจฉา เมื่อไหร่ผมจะมีสาวให้กอดบ้างก็ไม่รู้ เนื้อนุ่มๆ อกโตๆ
แก้มหอมๆ ปาก...โอ๊ะ! ลุงทำอะไร” ผมคว้าตัวลิงเปี๊ยกเข้ามากอดแนบอก ความรู้สึกหึงมันเป็นแบบนี้นี่เอง แค่ได้ยิน
ไอ้ตัวเล็กทำตาเยิ้มพูดถึงผู้หญิงก็อยากจับมาฟาดเสียให้เข็ดจะได้ไม่ไปนึกถึงคนอื่น
“กอด”
“แล้วลุงจะกอดทำไมมันร้อน ป้าสิมาตั้งพรุ่งนี้เช้า” ลิงเปี๊ยกยังโวยวายทุกครั้งที่ผมถึงเนื้อถึงตัว
“เผื่อไว้”
“ก็ได้ เผื่อป้าแก่พรวดพราดเข้ามาตอนยังไม่ตื่น ท่องไว้ๆ หลายหมื่นไอ้เปาเอ๊ยทนหน่อย”
เพี๊ยะ! โอ๊ย!
“ลุงดีดหน้าผากผมทำไมมันเจ็บนะโว้ย”
“ขึ้นโว้ยเหรอ เดี๋ยวจะโดนมากกว่านี้” ผมแตะมือเข้าที่เอวของลิงเปี๊ยก ยังจำได้ดีว่าอีกฝ่ายบ้าจี้แค่ไหน
“ขอโทษ ขอโทษคร้าบ” ลิงเปี๊ยกลางเสียงยาวเหยียด
“ไม่เอานะลุง เดี๋ยวคืนนี้ผมฉี่รดที่นอน”
“เด็กสามขวบหรือไงจะได้ฉี่รดที่นอน”
“ไม่ฉี่ก็ได้ มามา กอดกันลุงเอาแบบตื่นมาแล้วเจอป้าสิเป็นลมล้มพับอยู่หน้าเตียง งานจบสบายภายในหนึ่งวัน” ลิงเปี๊ยกซุก
ตัวเข้าหาผมทำเนียนหนีความผิด
“ไอ้เด็กบ๊องเอ้ย” ผมขยี้ผมที่ซุกอยู่ใกล้ ก่อนเอื้อมมือไปปิดสวิตช์โคมไฟหัวเตียง
ภายในห้องมืดสนิท รับรู้เพียงลมหายใจที่เป่ารดอยู่บนทรวงอก ผมวาดแขนลงบนเอวของลิงเปี๊ยกค่อยๆ หลับตาลง
“ราตรีสวัสดิ์ลุง”
“ราตรีสวัสดิ์” ผมจุดยิ้มที่มุมปากแม้ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา มันคงดีไม่น้อยถ้าได้หลับไปพร้อมกันอย่างนี้ทุกคืน
“ฝันดีนะลิงเปี๊ยก”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
เริ่มจากเบาๆ ก่อนนะ ให้หนูเปาได้หายใจหายคอก่อน เดี๋ยวอิลุงจัดหนักแน่นอนไม่ต้องห่วงค่า
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก