L&P 14 : แค่เรื่องเข้าใจผิด-ลิงเปี๊ยก-
นี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมเอาแต่คิดถึงมือลุงปากลุงกับไอ้ซอสเลอะๆ นั่น ภาพมันติดตา
จนผมข่มตาไม่หลับนอนพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ สุดท้ายต้องลุกขึ้นมานั่งอยู่ในความมืด
หลับสบายเลยนะลุง ผมหมั่นไส้คนที่นอนหลับอยู่ใกล้ๆ นึกอยากเอาผ้าห่มอุดปากให้หายใจไม่ออก โทษฐานทำให้ผม
ฟุ้งซ่านอยู่แบบนี้
ทำไมถึงเอาแต่ใจเต้นวะ ตั้งแต่วันที่...บ้าน่าผู้ชายเหมือนกัน
ก็เพราะผู้ชายเหมือนกันนี่แหละทำไมมันถึงรู้สึก ทำไมต้องหน้าแดงด้วยว่ะ
โอ๊ย..ไม่รู้แล้วโว้ย
ผมล้มตัวลงนอนพยายามข่มตาให้หลับ ไม่มีอะไรหรอกอย่าไปคิดมาก หลับสิ หลับสิ บอกให้หลับ
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีผมลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งอย่างยอมแพ้ สายตาเริ่มชินกับความมืดจนมองเห็นโครงหน้าของคน
ที่นอนหลับไหล ตาเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสัน ปากหนาได้รูป ให้ความรู้สึกอุ่นและวาบหวาม เฮ้ย!! ไอ้บ้าเปา ไอ้บ้าเปา
ผมยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองเพื่อขับไล่ความรู้สึกประหลาดออกไป คิดอะไรวะปากก็คือปากอุ่นและวาบหวามบ้านแกสิ
มันก็แค่คิดไปเองเราไม่เคยจูบเลยตกใจ เราปกติดีน่า ที่ไม่รังเกียจเพราะตกใจหรอก ลุงเล่นทีเผลอใครจะไปตั้งตัวทัน
หรือ..จะรู้สึกวะ โว้ยทำไมมันสับสนแบบนี้
ลองดูไหม ผมคิดอะไรแผลงๆ ขึ้นมา ลองดูอีกสักครั้งตอนมีสติดีๆ ว่ามันรู้สึกหรือไม่รู้สึกกันแน่ ที่ผ่านมาอาจเพราะ
ตกใจก็ได้ ใครตกใจก็ต้องหน้าแดงใจเต้นแรงทั้งนั้น มันต้องใช่แน่ๆ พิสูจน์เลยแล้วกัน
ผมก้มหน้าลงช้าๆ ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ บอกตัวเองว่าแอบทำมันก็ใจเต้นแบบนี้แหละอย่าตกใจ แตะๆ ลงไปเถอะรับรองได้
ว่าไม่รู้สึกอะไร
ในที่สุดวินาทีที่ยาวนานก็สิ้นสุดลง ริมฝีปากผมแตะลงกับริมฝีปากอุ่นเพียงแผ่วเบา ความรู้สึกบางอย่างวูบไหวเข้ามา
ความวาบหวามแล่นลงสู่ท้องน้อยจนต้องรีบผละตัวออก
“อ๊ากก รู้สึกจริงๆ ด้วย” ผมยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองก่อนนั่งคอตกเหมือนหมดอาลัยตายยาก
“ทำไมรู้สึกวะ ผู้ชายโว้ยลุงเป็นผู้ชาย”
“ไอ้งี่เง่าเปา”
ก่อนที่ผมจะสติแตกไปมากกว่านั้น มือข้างหนึ่งของลุงก็วาดมาโดนตัวผมเข้าเล่นเอาสะดุ้งเฮือก ต้องรีบล้มตัวลงนอน
หลับตาปี๋เพราะกลัวเจ้าของมือจะตื่นขึ้นมา
เสียงลุงครางอืออาก่อนแขนข้างหนึ่งจะโอบมารอบเอวดึงผมให้เข้ามานอนชิด ผมซุกหน้ากับอกลุงนิ่งไม่กล้าขยับตัว
ในใจเต้นรัวเร็วจนกลัวว่ามันจะวายไปเสียก่อน อย่าตื่นนะลุง ขอร้องอย่าตื่นขึ้นมาตอนนี้ เพราะผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง
กับคำตอบที่ได้รับ
ผมรู้สึกกับจูบของลุง ผม..รู้สึก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นอะไรเปา นั่งทำหน้าเหมือนแบกโลกมาด้วย” ภูมิวางช้อนลงเมื่อเห็นผมนั่งเขี่ยข้าวมาตั้งแต่เริ่มทาน จนคนอื่นๆ อิ่ม
และลุกไปจากโรงอาหารกันบ้างแล้วผมยังทานข้าวได้ไม่ถึงครึ่งจาน
“ไม่มีอะไร” ผมตอบแต่ดันเผลอถอนหายใจตามเสียยืดยาว
“สภาพไม่น่าจะสบายดี หรือวันก่อนที่ไปงานกับพี่ลมแพ้น็อคคุณป้ามหาภัยมา” กังฟูถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“เปล่า ชนะใสๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย พี่พลอยเขาไม่เล่นด้วยอยู่แล้ว”
“ใครคือพี่พลอย” เพราะชื่อไม่คุ้นหูภูมิจึงขอคำอธิบาย
“คนที่ป้าสิจะจับคู่ให้ลุงไง”
“ถ้าอย่างนั้นเป็นอะไรสารภาพมา ทำไมสภาพอย่างกับศพ เฮ้ย!! ไอ้เปาเล่นอะไรวะ” กังฟูตกใจกับการกระทำของผม
รีบผงะหน้าหนีจนเกือบหงายหลังตกเก้าอี้ เมื่อผมยื่นมือไปแตะริมฝีปากก่อนไล้ไปมา
“ก็เฉยๆ นี่หว่า” ผมพึมพำกับตัวเอง
“เฉยบ้านเอ็งสิ ขนลุกจะตายทำอะไรวะ”
“กังฟู” ผมเรียกเพื่อน กุมมือเข้าด้วยกันทำท่าขอร้องสุดชีวิต
“อะไรวะ” กังฟูทำหน้าขยาดไม่ไว้วางใจผม ถอยเก้าอี้หนีจนเกิดเสียงดัง
“ขอจูบหน่อยสิ นะ”
“ไอ้..ไอ้บ้าเปา!! ผีเข้าเหรอวะ ภูมิช่วยด้วยไอ้เปาเป็นบ้าไปแล้ว” กังฟูลุกพรวดก่อนวิ่งไปยืนหลบหลังเก้าอี้ของภูมิ เอามือ
จับไหล่เพื่อนไว้แน่น
“อะไรวะแค่นี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้” ผมบ่นที่ไม่ได้รับความร่วมือ ก่อนหันไปหาเป้าหมายใหม่
“ภูมิก็ได้ขอจูบหน่อย”
“เดี๋ยวๆ” ภูมิรีบยกมือขึ้นยันหน้าผมที่ชะโงกข้ามโต๊ะไปหา
“ไม่ต้องเดี๋ยวแล้วหนีกันเถอะไอ้เปาน่ากลัว” กังฟูทำท่าจะเผ่นหนีท่าเดียวแต่ถูกภูมิห้ามไว้เสียก่อน
“มันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าวะเปา รู้สึกแม่งๆ ว่ะเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่มีอะไร” ผมพูดพึมพำอยู่ในลำคอไม่กล้าสบตากับภูมิ ได้แต่ถอยกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งของตนเอง
“ไป ไปหาที่นั่งข้างนอกจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง” ภูมิลุกขึ้นยืนก่อนเร่งให้พวกผมลุกขึ้นตาม
“เร็วๆ เดี๋ยวหมดคาบพักไม่ทันรู้เรื่องกัน”
“อืม” ผมชั่งใจหนักว่าจะเล่าดีไหมแต่ขืนไม่เล่าคงอกแตกตาย อย่างน้อยก็มั่นใจว่าไว้ใจเพื่อนสนิทตัวเองได้ เอาวะเล่าก็เล่า
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เฮ้ย! จริงเหรอวะ พี่ลมจูบเปาจริงๆ เหรอ”
“ไม่จริงจะเล่าทำไมใช่เรื่องตลกเหรอหะ” ผมแทบจะประเคนมะเหงกให้กังฟู ที่ทำตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้ยินเรื่องที่ผมเล่า
“สรุปคือกลุ้มเพราะดันไปรู้สึกกับพี่ลมใช่ไหม” ภูมิสรุปจากสิ่งที่ได้ยิน
“อืม คือทำไมมันถึงรู้สึกวะ มันรู้สึกแปลกๆ อธิบายไม่ถูก มัน...เฮ้อ..” ผมไม่รู้จะเล่าให้เพื่อนฟังอย่างไรถึงจะอธิบายสิ่งที่
รู้สึกออกมาได้
“เปาชอบพี่ลมเข้าแล้วหรือเปล่า ชอบเหมือนที่พี่นิวชอบพี่หมอวิน”
“เฮ้ย!!” ผมตกใจจนเผลออุทานเสียงดัง
“ใครจะไปชอบลุง ไม่ได้ชอบ” ผมปฏิเสธเสียงห้วน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมใจถึงเต้นแรง
“ไม่ได้ชอบแล้วทำไมถึงรู้สึก” กังฟูจี้ผมเข้ามาเรื่อยๆ
“ก็ถึงจะขอลองจูบอยู่นี่ไงอยากรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติไหม” เพราะไม่เคยจูบกับใครมาก่อน บางคำถามผมจึงไม่รู้คำตอบ
“กังฟูจูบกับเปามันหน่อยสิ”
“อ้าวไอ้นี่ นายก็จูบเองสิวะภูมิ” กังฟูหันไปทำตาประหลับประเหลือกใส่ภูมิ เมื่อถูกขอให้เป็นหน่วยกล้าตาย
“จูบก็จูบไม่เห็นเป็นไรมาเปาลองดูก็ได้” ภูมิเป็นพวกนักวิทยาศาสตร์ชอบทดลองชอบหาคำตอบและบางทีก็ทำอะไร
แปลกๆ ได้หน้าตาเฉย
“แน่นะ”
“เออแน่ กังฟูดูต้นทางด้วย”
“ได้ๆ” กังฟูดูโล่งอกที่ไม่ต้องเป็นคนจูบเสียเอง รีบหันซ้ายหันขวามองทั่วๆ เพื่อความปลอดภัย
“ทางสะดวก”
เมื่อได้รับสัญญาณผมกับภูมิก็ยื่นหน้าเข้าหากันทีละนิด แต่เมื่อริมฝีปากของเราใกล้จะสัมผัสกันต่างคนต่างเบือนหน้าหนี
ไปคนละทางโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมกับอาการรับไม่ได้ขั้นรุนแรง
“ไม่ไหวว่ะเปา”
“เออ ไม่ไหวเหมือนกัน” ผมคอตกอีกครั้งเมื่อหาข้อสรุปให้ตัวเองได้ว่าผมไม่รู้สึกกับผู้ชายคนอื่น
“หรือเพราะเราเป็นเพื่อนกัน” ผมตั้งข้อสงสัยไม่อยากยอมรับว่าผมรู้สึกพิเศษกับลุงเพียงคนเดียวเท่านั้น
“เมื่อกี้เปารู้สึกไม่อยากจูบหรือรู้สึกรังเกียจที่จะจูบล่ะ” ภูมิถามผมแบบเคาะกันตรงๆ
“อืม..” ผมไม่อยากใช้คำรุนแรงว่ารังเกียจแต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ คือรู้สึกจูบไม่ลงเอาเสียเลย ไม่ใช่ไม่อยากจูบเพราะ
เป็นเพื่อนกัน
“ภูมิล่ะรู้สึกยังไง” ผมหลีกเลี่ยงที่จะตอบโดยขอให้ภูมิตอบก่อน
“อย่างหลังว่ะบอกตรงๆ ตอนแรกนึกว่าง่ายเอาปากแตะๆ กันก็จบ แต่มันทำไม่ลงจริงๆ”
“เหมือนกัน” ผมยอมรับในที่สุด ยอมรับทั้งกับเพื่อนและกับตัวเอง
“หรือว่าเปาชอบพี่ลมจริงๆ วะ” กังฟูเข้ามามีส่วนร่วมกับการวิเคราะห์แต่ภูมิดูเหมือนคิดไปคนละทาง
“เพราะพี่ลมเก่งหรือเปล่า ฉันเจอไม่กี่ครั้งแต่ดูก็รู้ พี่ลมดูเชี่ยวชาญดูเจ้าชู้และเป็นคนมีเสน่ห์ ถ้าเป็นพี่ลมเป็นใครก็ต้อง
เคลิ้มไหม อาจจะไม่เกี่ยวกับชอบไม่ชอบ”
“ถือว่ามีประเด็น” กังฟูเริ่มคล้อยตามรวมทั้งผมด้วย
“แล้วจะรู้คำตอบได้ยังไงวะ คิดมากจนหัวจะแตกตั้งแต่เมื่อคืน”
“เอางี้” ภูมิทำหน้าเหมือนคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้
“เปารู้สึกกับพี่ลมเหมือนกับที่รู้สึกกับน้องน้ำหรือเปล่า” น้องน้ำคือรุ่นน้องมอสี่ที่ผมแอบชอบและแอบมองอยู่แต่ติดว่า
น้องมีแฟนแล้ว
“อืม..” ผมพยายามคิด กับน้องน้ำผมมีความสุขที่ได้มอง ใจเต้นเวลาเดินผ่าน ดีใจถ้าได้พูดคุยกัน วันไหนได้
คุยกันยาวหรือเจอกันนานๆ ก็อารมณ์ดีไปทั้งวัน แต่กับลุงเวลาอยู่ด้วยกันผมรู้สึกสบายๆ เวลาพูดคุยกันก็ไม่เขินเหมือน
คุยกับน้องน้ำ ถ้าไม่นับว่าชอบเถียงกันเวลาอยู่กับลุงผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย จะมีหน้าแดงเขินบ้างก็เฉพาะเวลาลุง
แสดงละครต่อหน้าคนอื่นหรือเวลาที่ลุงเผลอถึงเนื้อถึงตัวโดยไม่ตั้งใจ ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่ได้ชอบลุงมั้ง เพราะไม่เห็น
เหมือนกับที่รู้สึกกับน้ำเลยสักนิด
“ไม่เหมือน ความรู้สึกไม่เหมือนกัน” ผมเอาคำตอบที่คิดได้มาตอบเพื่อน
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้ชอบน่าว่าเป็นเหมือนที่ฉันวิเคราะห์นะ อยู่กับตัวพ่อก็แบบนี้ต้องทำใจ ถือเสียเวลาได้ครูดีอีกหน่อย
จีบสาวสบาย”
“เห็นด้วย” กังฟูพยักหน้าให้ผม
“คิดอย่างนั้นกันเหรอไม่ควรกังวลใช่ไหม”
“อืม” ภูมิตบมือลงบนบ่าผมพยายามให้ความมั่นใจ ผมพยักหน้าตอบรับเพื่อน
“ตกลง ไม่คิดแล้วช่างมัน” ปากผมตอบออกไปแบบนั้นแต่ใจกลับไม่รู้สึกโล่งขึ้นเลยสักนิด ผมไม่ได้คิดอะไรกับลุงจริงๆ ใช่
ไหม ขอให้มันจริงอย่างที่ภูมิพูดด้วยเถอะ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เฮ้” เสียงดีดนิ้วเปาะดังขึ้น ผมหันไปมองเจ้าของมือที่ยื่นมาตรงหน้า
“คิดอะไรอยู่หรือนั่งหลับในไปแล้ว”
“เปล่าสักหน่อยเพิ่งขึ้นรถใครจะไปหลับทันทีเล่า”
“ไม่หลับแล้วทำไมไม่คาดเข็มขัดรอออกรถอยู่เห็นไหม” คนพูดไม่รอต่อให้เสียเวลา ขยับตัวมาดึงสายเข็มขัดและเสียบล็อค
ให้ จังหวะที่ใบหน้าลุงโน้มต่ำลงมาใกล้จนเกือบสัมผัสกับแก้มของผม ทำให้หัวใจผมกลับมาทำงานหนักอีกครั้ง โธ่เว้ยจะ
เต้นเร็วไปถึงไหนวะ
“ผมทำเองก็ได้” ผมเบียดตัวจนติดแนบไปกับเบาะเพราะกลัวว่าเนื้อตัวจะไปสัมผัสกันเข้า
“ชักช้า” คนตอบหันกลับไปสตาร์ทรถ ทำทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาทั้งที่เมื่อสักครู่แทบจะขึ้นมาทาบทับ
อยู่บนตัวผม ลุงไม่ใจเต้นแบบผมบ้างเลยหรือไงนะ
“ทำไมวันนี้มารับผมได้ครับ” ผมได้รับข้อความจากลุงก่อนเลิกเรียนไม่ถึงชั่วโมงว่าจะแวะมารับที่โรงเรียนไม่ได้บอกว่า
มีธุระอะไร วันนี้ผมกลับไปนอนวัดตามปกติไม่ได้นัดกันไว้จึงอดแปลกใจไม่ได้
“ฉันไปประชุมกับลูกค้าที่บริษัทมาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เลยแวะมารับ”
“ลุงมีธุระอะไรหรือเปล่าหรือมีอะไรจะให้ผมทำ”
“ทำไม” ลุงเบือนหน้าจากถนนหันมามองผมแวบหนึ่งก่อนหันกลับไปตามเดิม
“ไม่มีอะไรให้ทำมาหาไม่ได้เหรอ ไม่ได้เจอกันสองวันก็แค่คิดถึง” โอ๊ย! ทำไมแค่คำที่เคยพูดกันมาแล้วผมกลับใจเต้นไม่
เป็นส่ำ ใจเย็นไว้ผมสั่งตัวเอง ลุงก็แค่พูดเพราะติดปากไม่มีความหมายอะไรหรอก
“คิดถึงฉันไหมตัวเล็ก”
“มะ..ไม่เห็นจะคิดถึงเลย แล้วมาเรียกอะไรตัวลงตัวเล็กไม่มีใครอยู่สักหน่อย”
“ไม่มีใครอยู่ก็เรียกได้ นายตัวเปี๊ยกเดียวฉันเรียกตัวเล็กน่ะถูกแล้ว” ลุงยื่นมือขึ้นมาจับหัวผมโยกเบาๆ คล้ายเอ็นดู
เป็นท่าประจำที่ลุงชอบทำ เมื่อก่อนผมไม่รู้สึกอะไรหรือก็แค่หงุดหงิดที่ลุงชอบทำเหมือนผมเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ผมกลับ
เขินที่ลุงทำแบบนั้นจนต้องยกมือขึ้นปัดออก
“ผมยุ่งหมด” ผมพูดพึมพำเพื่อแก้ตัว
“หิวหรือยังอยากทานอะไร แวะทานข้าวกันก่อนนะเดี๋ยวฉันไปส่งที่วัด”
“ไม่หิว ลุงไปส่งเลยก็ได้” ผมยังไม่อยากอยู่กับลุงนานๆ มันรู้สึกแปลกๆ
“อะไรกันอุตส่าห์มาหา ใจร้ายไปหน่อยแล้วตัวเล็ก”
“ลุง..” ผมเรียกแล้วเงียบลงก่อนจะฮึดขึ้นมาอีกครั้ง
“ลุงคิดถึงผมจริงๆ เหรอ”
“คิดถึงสิ ไม่คิดถึงจะมาหาทำไม”
“งั้นไปกินก็ได้แต่อย่านานนะผมมีการบ้านเยอะต้องส่งพรุ่งนี้”
“ให้ช่วยดูให้ไหม ไปค้างที่บ้านกันแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปส่งที่โรงเรียน”
“ไม่เอา เดี๋ยวหลวงลุงว่า” ผมแอบขอโทษหลวงลุงอยู่ในใจที่นำท่านมาอ้าง หลวงลุงมีเรียกไปคุยและพูดถึงบ้าง
แต่เป็นในแง่ให้รู้จักเกรงใจอย่าทำตัวไม่เหมาะสม เรื่องไปค้างท่านไม่ได้ห้ามเพราะรู้จักพ่อแม่ของลุงดี เพราะพี่นิวชวน
ไปทำบุญที่วัดบ่อยๆ จึงถือว่ารู้จักกันระดับหนึ่ง
“ไม่ค้างก็ไม่ค้างแต่วันศุกร์กับเสาร์นายต้องไปค้างนะ บอกหลวงลุงท่านไว้แต่เนิ่นๆ จะได้ไม่โดนดุ”
“ไม่เอา” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ไปค้างกับลุงที่บ้านก็ต้องนอนด้วยกันสิ ไม่เอาหรอกอันตรายเกินไป
“ลืมหรือเปล่าว่านายต้องทำงานให้สำเร็จภายในหนึ่งเดือน นี่กี่อาทิตย์แล้วป้าสิยังไม่เลิกยุ่งกับฉันเลย”
“ยังอีกเหรอลุง”
“ยัง” ผมถอนใจเมื่อได้ยินคำตอบ อยากถอนตัวตอนนี้แต่เงินหลายหมื่นก็ไม่รู้จะไปหาจากไหนมาคืน รถก็ซ่อมเสร็จไปแล้ว
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้ลุงแต่พออยู่ใกล้แล้วมันรู้สึกแปลกๆ ผมไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยสักนิด
“ไปก็ไปครับ” ผมตอบรับ เราเงียบกันไปชั่วครู่ก่อนลุงจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“ตัวเล็กนวดมือให้หน่อยได้ไหมมันปวดๆ ชอบกล” ลุงลดมือลงจากพวงมาลัยมาวางแปะลงบนต้นขาของผม มือลุงหนา
นิ้วลุงยาว ฝ่ามือลุงอุ่น อุ่นจนผมเริ่มร้อนขึ้นมาถึงใบหน้า
ผมลอบมองสีหน้าเจ้าของมือ ลุงยังมองถนนนิ่งสีหน้าปกติ ผมจับมือของลุงขึ้นมาค่อยๆ นวดไปทีละนิ้วจนครบก่อนสอดนิ้วมือ
เข้าไปประสานดึงเบาๆ เพื่อกระตุกข้อนิ้วให้
ผมดึงสองสามครั้งก่อนจะรีบถอนมือออก เพราะระหว่างที่นิ้วของเราเสียดสีกันความรู้สึกตื่นตัวต่อสัมผัสของลุงมันกลับมา
มาหาผมอีกจนได้
“เสร็จแล้ว” ผมรีบผลักมือของลุงออกเหมือนเผลอจับของร้อนเข้า เสหันหน้าไปมองนอกหน้าต่างเพื่อไม่ให้ผู้ร่วมทางเห็น
ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
“ตัวเล็กอีกนิดนะพี่ยังไม่หายปวดเลย” อะ..อะไรนะ ผมหูฝาดไปหรือเปล่า ลุงพูดว่าพี่อย่างนั้นหรือ
ผมรีบหันขวับกลับไปมองหน้าคนพูด ลุงส่งยิ้มให้ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ผมนึกโมโหที่โดน
ปั่นหัวอยู่คนเดียว
“นะตัวเล็ก” เสียงอ้อนๆ มาพร้อมมือที่วางลงบนขา ต่างกันแค่ว่าครั้งนี้มันวางอยู่นอกกางเกง มือหนาของลุงสัมผัสเข้ากับ
ขาผมโดยไม่มีอะไรขวางกั้น
นี่ต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ทำไมท้องน้อยของผมมันปั่นป่วนไปหมดแบบนี้ ยิ่งลุงเผลอขยับมือตามจังหวะหมุนพวงมาลัยรถ
ผมก็ยิ่งรู้สึกจนต้องแขม่วท้องเอาไว้
“อีกทีเดียวนะลุงผมขี้เกียจ” ผมคว้ามือลุงขึ้นมาจับไว้ ทำเสียงเหมือนรำคาญเพื่อปิดบังความรู้สึกข้างใน
“ขอบคุณครับ” รอยยิ้มอ่อนโยนทั้งปากและตาที่ส่งมาทำเอาผมตาพร่าไปหมด ไม่ได้สิเปาอย่าเก็บเอามาคิด มันไม่มีอะไร
สักหน่อย เราชอบน้องน้ำ ชอบน้องน้ำ ผู้ชายก็ต้องชอบกับผู้หญิงสิถูกแล้ว
“วันก่อนบ่นอยากทานอาหารญี่ปุ่นใช่ไหมตัวเล็กงั้นไปทานกัน”
“ไม่เป็นไรครับเอาที่ลุงอยากทานดีกว่า”
“พี่ทานอะไรก็ได้ที่ตัวเล็กอยากทาน”
พะ..พี่.. เสียงทุ้มอ่อนโยนบ่งบอกถึงความเอ็นดูที่มีให้มาอีกแล้ว ผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเองให้ตายกันไปข้าง ทำไมถึงได้
รู้สึกดีขนาดนี้ ทำไมหัวใจมันถึงพองโตขึ้นมา
“โอ๊ย!!”
“ตัวเล็กทำอะไร!!” ลุงร้องโอดโอยเมื่อผมหักนิ้วลุงเข้าให้ ผมได้แต่หัวเราะแฮะๆ เมื่อเผลอใส่แรงไปตามความพลุ่งพล่านที่มี
อยู่ในใจ
“หายปวดหรือยังครับ” ไหนๆ ก็ไหนๆ ผมเลยทำหน้าทะเล้นให้ลุงนึกว่าผมตั้งใจเสียเลย
“เด็กเกเรให้นวดแค่นี้แกล้งกันใช่ไหม”
“ใช่ก็ลุงชอบใช้ผมนี่” ผมลอยหน้าลอยตาตอบ แต่แอบถอนใจโล่งอกเมื่อไม่ต้องนวดมือให้ลุงอีกต่อไป
“เดี๋ยวเจอดีแน่” ลุงบ่นพึมพำแต่ก็ไม่กวนผมอีก หันไปตั้งใจขับรถด้วยมือทั้งสองข้าง
ผมพ่นลมหายใจออกจากปากเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เห็นทีต้องหลบหลีกให้ดีก่อนที่ใจผมจะเกิดความเข้าใจผิดไป
มากกว่านี้
ท่องไว้เปา นายไม่ได้ชอบลุง ไม่ได้ชอบสักนิดเดียว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**นิยายเรื่องนี้ 29 ตอนจบนะคะ เนื้อเรื่องจึงดำเนินเร็วกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมา
**คิดว่าที่ลุงทำๆ บังเอิญหรือตั้งใจ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก