L&P 15 : รุกฆาต“อืม”
“แค่อืมเหรอ” ผมเลิกคิ้วมองหน้าวิน อดแปลกใจไม่ได้ที่น้องชายไม่พูดอะไรนอกจากตอบรับสั้นๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แล้วอยากให้พูดอะไร”
“ไม่แปลกใจ?” ผมนัดวินออกมาเพื่อบอกเรื่องผมชอบตัวเล็ก คิดว่าถึงเวลาแล้วที่คนในครอบครัวควรได้รับรู้
“ไม่ คิดว่าพอเดาได้”
“หืม? รู้ได้ยังไง” เป็นผมเองที่แปลกใจ ผมกับวินไม่ได้เจอกันบ่อยนัก เนื่องจากวินพักคอนโดนานๆ ถึงกลับมาบ้านที
และตั้งแต่ผมวุ่นอยู่กับการขุดหลุมดักตัวเล็กก็ไม่มีเวลาแวะไปกวนน้องชายที่ห้องเหมือนเดิม
“ตั้งแต่วันที่จุกเกิดอุบัติเหตุก็พอจะเดาได้ว่านายน่าจะรู้สึกพิเศษกับน้อง”
“ชัดขนาดนั้นเลย ที่จริงวันนั้นฉันยังไม่รู้ตัวนะว่าชอบ”
“มันเดาได้ไม่ยาก นายนัดเจอสาวสวยแต่ดันเผ่นไปดูจุกมันแบบไม่เหลียวหลังแค่นี้ทำไมจะไม่รู้”
“บ้าน่าเป็นใครก็ต้องไป” ผมว่าใครได้รับโทรศัพท์แบบผมก็ต้องเผ่นกันทั้งนั้น น้องเกิดอุบัติเหตุไม่ไปดูก็ใจดำเกินไปแล้ว
“อย่างนั้นหรือ ทำไมนายไม่โทรบอกฉันให้ไปจัดการให้ล่ะ ระหว่างนายกับนิวนิวน่าจะไปมากกว่า หรือไม่ก็โทรหาทนายให้ไป
จัดการให้ปกตินายก็ทำแบบนั้น” ผมเถียงวินไม่ออก มาคิดดูวันนั้นนอกจากอยากไปหาตัวเล็กให้เร็วที่สุดผมก็ไม่ได้คิด
อย่างอื่นในหัวเลย
“นายโทรหาฉันตอนถึงบ้านตอนที่นายอุ่นใจว่าจุกปลอดภัยแล้ว ไม่ใช่ในรถไม่ใช่ระหว่างเดินทางไปหาน้อง แปลว่าใจนาย
โฟกัสอยู่อย่างเดียวคือจุก แค่นี้ชัดพอไหม”
“หึ ตั้งแต่มีแฟนดูนายเป็นผู้เชี่ยวชาญขึ้นนะวิน”
“ไม่ใช่ตั้งแต่มีแฟน ตั้งแต่รู้จักรักใครจริงๆ มากกว่า เรามันเหมือนกันลมเหมือนจนน่าตกใจ”
“ก็จริง ดูเหมือนฉันจะตามรอยนายมาติดๆ แม้แต่การใช้ป้าสิเป็นสะพาน”
“อยากชนะก็ต้องรู้จักใช้เรือให้เป็น” วินเปรียบเทียบป้าสิเป็นหมากในเกมหมากรุก
“ถ้าอย่างนั้นนายจะเป็นม้าให้ฉันไหมวิน”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่านายจริงจังกับความรู้สึกครั้งนี้แค่ไหน จุกเป็นน้องของนิวอย่าทำอะไรให้นิวเสียใจ”
“หึ นายนี่มันรักแฟนจนออกนอกหน้า”
“แน่สิ” ถ้าเป็นเรื่องของนิว วินไม่เคยปกปิดความรู้สึกตัวเอง มั่นคงชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่เริ่มชอบจนถึงวันนี้
“ฉันก็แน่ใจ คิดดีแล้วคิดหลายตลบแล้วต้องคนนี้เท่านั้น” ผมรับรองความรู้สึกตัวเองเพื่อให้วินมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาแต่ระวังเด็กมันจะล้มกระดานเอา”
“ไม่มีทางเพราะคราวนี้ฉันจะรุกฆาตแบบไม่ให้ตั้งตัว” ผมจุดยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจเมื่อนึกถึงใบหน้าของตัวเล็กในสองสาม
วันที่ผ่านมา ผมมั่นใจว่ามันคือความหวั่นไหวและสับสนซึ่งมันจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าคนๆ นั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“อย่าหนักข้อนักจุกยังเด็กถึงจะอยู่มอห้าแต่ก็ถูกเลี้ยงดูมาแบบเด็กดีอย่าทำให้น้องเสีย”
“เสียอะไร?” ผมมองวินตาวาว ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดเตลิดไปไกล
““นายนี่มัน..” วินส่ายหน้ามองมาด้วยสายตาของคนรู้เท่าทันกัน
“หึหึ ก็ไอ้ตัวเล็กมันน่ารักจะให้ฉันทำยังไงได้”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พรุ่งนี้ไปทะเลหรือครับ” ตัวเล็กทำตาโตแวบแรกดูออกว่าตื่นเต้นมากแต่เพียงครู่เดียวก็ถูกความลังเลเข้าทาบทับใน
ดวงตาคู่นั้น
“ใช่ พี่เบื่อๆ อยากพักบ้าง” ผมแทนตัวเองว่าพี่ตั้งแต่วันที่ไปรับตัวเล็กที่โรงเรียนและไม่เปลี่ยนกลับไปใช้คำเดิมอีกเลย
“ป้าสิไปด้วยเหรอครับ” ลิงเปี๊ยกถามถึงคนที่ทำให้ต้องดั้นด้นมาค้างกับผมที่บ้าน
“เปล่าไม่ได้ไป”
“ผมไม่ได้บอกหลวงลุงล่วงหน้าคงไปไม่ได้” ตัวเล็กเลือกปฏิเสธทันทีที่รู้ว่าไม่ได้ไปทำงาน
“แต่ตัวเล็กบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือว่าจะมาค้างกับพี่กลับวันอาทิตย์เย็นๆ มันก็ไม่ต่างกัน”
“ต่างกัน ผม..ผมไปไม่ได้หรอก”
“วินกับนิวไปด้วยนะไปหัวหินค้างหนึ่งคืนไม่สนใจเหรอ”
“เอ๋? จริงเหรอลุง ถ้าพี่นิวไปด้วยหลวงลุงไม่ว่าหรอกผมไปได้” สีหน้ากังวลของตัวเล็กหายไปกลายเป็นรอยยิ้มตื่นเต้น
ดีใจเหมือนเดิม
“จริง ไม่เชื่อก็ถามสิ” ผมยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้หลังจากกดโทรออกเบอร์ของวินเรียบร้อยแล้ว
“เบอร์พี่หมอวินนี่ครับไม่เอาเดี๋ยวผมโทรหาพี่นิวเองก็ได้”
“พี่กดไปแล้ว เร็วเข้าวินรับสายแล้ว” ผมดันโทรศัพท์ที่ถูกยื่นคืนมาขึ้นชิดหูตัวเล็ก เมื่อได้ยินเสียงพูดลอดออกมา
“สวัสดีครับพี่หมอวิน ผมขอคุยกับพี่นิวได้ไหมครับ”
“เข้าห้องน้ำเหรอครับ เปล่าครับผมจะโทรมาถามเรื่องไปหัวหินพรุ่งนี้”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นบอกพี่นิวพรุ่งนี้เจอกันครับ สวัสดีครับ”
“พอใจหรือยัง” ผมถามเมื่อลิงเปี๊ยกยื่นโทรศัพท์คืนมาให้
“ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรสักหน่อย ผมกลัวหลวงลุงว่าต่างหาก” ลิงเปี๊ยกแก้ตัวไปได้น้ำขุ่นๆ เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าไม่กล้าไปกับ
ผมสองคน เหมือนที่พยายามหลบเลี่ยงผมมาทั้งอาทิตย์
“ผมไปเก็บกระเป๋าดีกว่า” คนไม่ค่อยเห่อรีบวิ่งเข้าห้องนอนต่อไปยังห้องวอล์คอินโคลเซ็ทที่อยู่ติดกัน ผมเดินตามเข้าไปเห็น
กำลังรื้อเสื้อผ้าตัวเองสนุกใหญ่
“นี่เป็นครั้งที่สองเองนะลุงที่ผมได้ไปทะเล เคยไปกับที่บ้านของกังฟูครั้งเดียวเองตอนจบมอสามผมเล่นน้ำกันทั้งวันสนุกมากเลย”
ลิงเปี๊ยกเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ ทำให้ผมดีใจที่ตัดสินใจไม่ผิด
ต่อไปไม่ว่าลิงเปี๊ยกอยากไปไหนผมจะพาไปทุกที่ ที่ไหนก็ได้ขอเพียงตัวเล็กมีความสุขก็พอ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โห!!สวยมาก” ลิงเปี๊ยกวิ่งไปเปิดประตูห้องนอน เปิดห้องน้ำ ดูมันทุกซอกทุกมุมจนผมขำ ผมจองที่พักเป็นรีสอร์ท
ห้าดาวติดทะเล ห้องที่พักตั้งอยู่หน้าหาดแค่เปิดประตูเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็สัมผัสกับทะเลได้แล้ว
“ผมไม่เคยมารีสอร์ทแบบนี้ ทำตัวไม่ถูกเลยพนักงานโค้งแล้วโค้งอีก” ลิงเปี๊ยกดูตื่นเต้นไปกับทุกอย่างยิ่งเหมือนเด็กน้อย
เข้าไปใหญ่
“ชอบไหม”
“ชอบที่สุด” คนตอบหันมายิ้มกว้าง แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับการขับรถสามชั่วโมงและเคลียร์งานอีกค่อนคืน
“ผมโทรถามพี่นิวดีกว่าว่าถึงไหนแล้วทำไมไม่ขับมาพร้อมกันก็ไม่รู้” ลิงเปี๊ยกหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรหาพี่ชาย
“ไม่ต้องโทรแล้ววินไม่มา”
“หา!!” ลิงเปี๊ยกร้องลั่น
“วินโทรมาบอกเมื่อคืนดึกมากแล้วว่าติดธุระด่วนมาด้วยไม่ได้” ผมโกหกหน้าตาเฉย เหมือนกับที่วินช่วยโกหกลิงเปี๊ยก
ว่าจะมาเที่ยวด้วยกัน
“อ้าว!แล้วลุงทำไมไม่บอกผม”
“ขืนบอกตัวเล็กก็ไม่มาสิพี่จ่ายเงินค่าห้องไปแล้วมันฉุกละหุกเขาไม่คืนเงินให้ ยังไงก็ต้องมา”
“อ้าวแล้วค่าห้องพี่หมอวินกับพี่นิวล่ะครับ อย่างนี้ก็เสียดายเงินแย่”
“ห้องหนึ่งก็ยังดีกว่าสองห้อง” เป็นคำตอบที่ผมไม่ได้คิดเอาไว้ ประมาทไอ้ตัวเล็กไปนิดนึง
“อ้าวแล้ว....”
“จะอ้าวอีกนานไหมห้องแพงใช้ให้คุ้ม มีสระว่ายน้ำด้วยเห็นหรือเปล่า” ผมเบี่ยงเบนประเด็นเพื่อกันไม่ให้ลิงเปี๊ยก
เลิกโวยวายเรื่องที่นิวไม่มา
“เห็นสิลุงตอนเรานั่งรถกอล์ฟผ่านมาไง สระใหญ่มากแต่คนว่ายก็เยอะผมเลยไม่ค่อยอยากลง”
“ใครพูดถึงสระนั่นฉันหมายถึงสระนอกห้อง”
“สระนอกห้อง? สระส่วนตัวเหรอลุง!! เรามีสระส่วนตัวเหรอ” ลิงเปี๊ยกไม่รอให้ผมตอบ วิ่งไปเปิดประตูระเบียงด้านหน้า
หายไปครู่ใหญ่ก่อนวิ่งหอบกลับมา
“ลุงผมลงเล่นเลยได้ไหม”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“แหมแค่นั้นผมรู้น่า ใครจะไปกระโดดลงน้ำด้วยชุดนี่เล่า ผมมีกางเกงแบบนี้มาตัวเดียวเองต้องใส่กลับด้วย” ลิงเปี๊ยก
หมายถึงกางเกงยีนส์สามส่วนเหนือเข่าที่ใส่อยู่
“ใส่ตัวนี้” ผมเปิดกระเป๋าหยิบกางเกงชายหาดตัวใหม่เอี่ยมโยนให้ลิงเปี๊ยก
“เตรียมมาให้ด้วยขอบคุณครับ เสื้อไม่มีใช่ไหมลุงผมได้เอาที่ผมเตรียมมา”
“ใครใส่เสื้อว่ายน้ำกันใส่แค่กางเกงก็พอ”
“แต่..”
“จะว่ายไม่ว่าย”
“ว่าย” ลิงเปี๊ยกรีบวิ่งไปเปลี่ยนกางเกงในห้องน้ำ ก่อนออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่คลุมร่างกายไว้
“เฮ้ย!ลุงทำอะไร” ร่างเล็กหมุนตัวหนีทันทีเมื่อเห็นผมอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยกำลังใส่กางเกงชายหาดขึ้นปิดกาย
“ใส่กางเกงว่ายน้ำสิถามแปลก”
“แล้ว..แล้วทำไมไม่รอไปเปลี่ยนในห้องน้ำเล่า มาถอดตรงนี้ได้ทำไมตาเป็นกุ้งยิงหมด” ผมขำคนที่เอามือปิด ตอนที่ลิงเปี๊ยก
ออกมาผมดึงกางเกงขึ้นมาเกือบถึงสะโพกแล้วได้เห็นอะไรเสียที่ไหน
“ก็ตัวเล็กเข้าห้องน้ำอยู่จะรอให้เสียเวลาทำไมผู้ชายเหมือนกัน” ผมจับไหล่ลิงเปี๊ยกใช้แรงที่มากกว่าบังคับให้หันมา
“มีตรงไหนที่พี่ไม่เหมือนตัวเล็กบ้าง” เจอคำถามแบบนี้เข้าไปลิงเปี๊ยกเผลอไล่สายตาไปทั่วร่างผมก่อนกลืมน้ำลายลงคอเบาๆ
“ผู้ชายที่ไหนจะอยากมองกันเองมันอุจาดตา” ลิงเปี๊ยกเถียงไปข้างๆ คูๆ ทั้งที่ใบหน้าและใบหูแดงเรื่อ
“งั้นเหรอ” ผมแกล้งพยักหน้าทำเหมือนเพิ่งรับรู้
“แต่พี่ชอบมองนายนะ” ผมแกล้งดึงผ้าเช็ดตัวที่คลุมอยู่ของลิงเปี๊ยกออก แล้วต้องเป็นฝ่ายกลืนน้ำลายเสียเอง ตอนที่เช็ดตัว
ให้ลิงเปี๊ยกเมื่อครั้งมีอุบัติเหตุผมยังไม่รู้ใจตัวเองเท่านี้ ความรู้สึกจึงแตกต่างกันมาก
“ผอมไปหรือเปล่า” ผมจับไหล่ลิงเปี๊ยกหมุนซ้ายหมุนขวา
“มองแบบนี้นายยิ่งตัวเล็กเข้าไปใหญ่”
“อืมตัวเล็กจริงๆ ด้วย” ผมอาศัยจังหวะที่ลิงเปี๊ยกตกใจอยู่ดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แนบอกจนหน้าอกเปลือยเปล่าของเรา
แนบชิดกัน แกล้งกอดรัดแน่นๆ เหมือนต้องการเทียบรูปร่างตามที่พูดออกไป
“ปล่อย..ปล่อยเลยลุง มันร้อนไม่เอาไม่กอด” ลิงเปี๊ยกพยายามดิ้นหนี ผมรัดแน่นๆ อีกทีก่อนจะยอมคลายอ้อมแขนออก
“ไม่กอดก็ไม่กอด ไป ว่ายน้ำกัน” ผมคว้ามือเล็กมากุมไว้ อีกมือหยิบผ้าขนหนูที่โยนทิ้งเมื่อครู่ ก่อนดึงให้ลิงเปี๊ยกออกเดินไปพร้อมกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ผมจะนอนที่โซฟา” ลิงเปี๊ยกยืนยันหนักแน่น ทำท่าจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ ผมหรืออุตส่าห์ทำตัวเป็นคนดีไม่เกเรตั้งแต่บ่าย
“นอนด้วยกันนะตัวเล็กนอนคนเดียวมันเหงา” ผมทำเสียงอ้อนแต่ไม่กล้าเข้าใกล้ลิงเปี๊ยกมากนัก
“ไม่เอา เดี๋ยวลุงละเมอเห็นผมเป็นสาวในสต็อกอีก”
“ไม่มีทาง ถ้าพี่กอดตัวเล็กก็ไม่ใช่เพราะละเมอ”
“มะ..หมายความว่ายังไง พักนี้ทำไมลุงชอบพูดอะไรประหลาดๆ อยู่เรื่อย”
“ประหลาดตรงไหนก็แค่บอกว่าถ้ากอดขึ้นมาจริงก็แปลว่าพี่อยากกอดตัวเล็กไม่ได้อยากกอดสาวที่ไหน”
“นั่นไง นั่นแหล่ะที่ประหลาด” ลิงเปี๊ยกรีบชี้นิ้วโวยวายใส่ผม
“ลุงจะอยากกอดผู้ชายด้วยกันได้ยังไง” ลิงเปี๊ยกหยิบหมอนอิงบนโซฟามากอดไว้แน่น เหมือนกลัวว่าผมจะเข้าใกล้
“ทำไมจะกอดไม่ได้ อยากกอดก็กอดหรือตัวเล็กไม่ชอบให้พี่กอด”
“ไม่ชอบ” ลิงเปี๊ยกสวนกลับอย่างรวดเร็วจนผมถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“อืมเข้าใจแล้ว พี่ขอโทษ” ผมเอนตัวลงนอนใช้สองมือรองศีรษะ เงยหน้าขึ้นมองเพดานนิ่ง
“ลุงโกรธเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ”
“พี่แค่ง่วง ตัวเล็กนอนเถอะดึกแล้ว” ผมยังคงโฟกัสอยู่ที่จุดเดิมไม่หันหน้าไปมองหน้าคนถาม
“ลุง” น้ำเสียงลิงเปี๊ยกมีร่องรอยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ปิดไฟนะราตรีสวัสดิ์” ผมเอื้อมมือไปปิดไฟที่แผงควบคุมข้างเตียงก่อนหลับตาลงเป็นการตัดขาดบทสนทนา
ลิงเปี๊ยกเองก็เงียบไป สักครู่ถึงได้ยินเสียงเดินเบาๆ พร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
“โซฟามันคัน” เสียงพูดสะบัดเหมือนเจ้าตัวไม่อยากพูดเท่าไหร่ เรียกรอยยิ้มผมได้ในความมืด ผมรอจนลิงเปี๊ยกนอน
นิ่งแล้วจึงพลิกตัวไปหา
“ตัวเล็กพี่กอดได้ไหม”
“...............”
“ถ้าไม่ตอบหรือหลับไปแล้วพี่จะถือว่าอนุญาต”
“..........”
“เฮ้อ หลับไปแล้วสินะ” ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด วางศีรษะลงบนหมอนใบเดียวกัน วาดมือไปรอบเอว
ดึงให้ร่างที่เล็กกว่าขยับเข้ามานอนในอ้อมแขน สังเกตได้ว่าร่างกายที่กอดอยู่เกร็งขึ้นมาทันที ตื่นอยู่จริงๆ สินะ
“รู้ไหมว่ามีไม่กี่เหตุผลหรอกที่คนเราอยากกอดคนอื่น” ผมเห็นเปลือกตาของคนที่แกล้งหลับขยับขยุกขยิกไปมา
“ถ้าไม่ชอบไม่รักจะอยากกอดทำไม” ลิงเปี๊ยกเผลอเบิกตากว้างขึ้นมาก่อนที่จะรีบหลับตาลงเหมือนเดิม ชีพจรเต้นแรง
จนอกผมที่แนบชิดกันอยู่รู้สึกถึงมันได้ ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็นและยังคงพูดกับตัวเองต่อไป
“พี่รักตัวเล็กนะครับ” ผมจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากก่อนเลื่อนลงมาประทับที่ริมฝีปากเพียงแผ่วเบา
ฝันดีครับตัวเล็กของพี่” ผมจรดริมฝีปากลงบนปากเล็กๆ นั้นอีกครั้งอย่างอดใจไม่อยู่ ก่อนกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ซุก
หน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มสะกัดกั้นอารมณ์ภายในของตัวเองเอาไว้
เสียงหัวใจสองดวงประสานกันด้วยจังหวะรัวเร็ว ผมรับรู้ได้จากอาการเกร็งตัวว่าคนที่นอนอยู่ได้ยินคำพูดของผมทุกคำ
ยังหรอกมันยังไม่จบแค่นี้ รับมือให้ได้นะตัวเล็ก เพราะพี่จะไม่รออีกแล้ว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
** ลุงยังเตาะเด็กต่อไปอย่างแข็งขันในตอนหน้าอีกตอนก่อนกลับกรุงเทพฯ
**checkmate=รุกจน ไม่ใช่ รุกฆาต
เวลาพูดถึงหมากรุกหรือเอามาเปรียบเทียบกับการต่อสู้ หรือในหนังต่างๆ มักจะใช้คำว่ารุกฆาต เราจึงเคยชินกันว่ามันหมายถึง
หมากตาสุดท้ายรู้ผลแพ้ชนะแล้ว แต่จริงๆ แล้ว
รุกฆาต= ขุนยังหลบได้ เช่น เราตั้งใจรุกขุนแต่ขุนหลบได้เลยกินตัวอื่นแทน (เท่ากับยังไม่แพ้หรือชนะ)
รุกจน= ขุนหนีไม่ได้แล้ว ไม่สามารถเดินต่อได้ แพ้ชนะกันไปเลย
คนเขียนใช้รุกฆาตเพราะพี่ลมคิดจะรุกลิงเปี๊ยกเต็มที่แต่ชนะไหมอยู่ที่ลิงเปี๊ยกว่าจะหาทางหลบได้หรือไม่ เอ!! มีช่องให้น้องเดินอยู่ไหมน้า ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232781 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก