L&P 24 : เปี๊ยกกับป้า-ลิงเปี๊ยก-
“ทำอย่างกับเด็กไม่มีบ้านอยู่ ไม่เคยสุขสบายก็แบบนี้” เสียงบ่นดังมากจากโต๊ะอาหาร ผมชะงักเท้าเดาได้ทันทีว่าหมายถึงใคร
“พี่สิอย่าพูดอย่างนั้น ลมเป็นคนชวนเปามาพักด้วยไม่ใช่เปาขอมาอยู่เองเสียหน่อย” คุณแม่ของลุงช่วยแก้ตัวให้ผม แต่ดู
เหมือนไม่ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น ผมว่าป้าสิไม่สนใจฟังหรอก
“ก็เพราะเธอใจดีแบบนี้ลูกมันถึงไม่เห็นหัว ตาวินก็คนนึงยังมาตาลมอีกฉันอยากจะบ้าตาย”
“ป้าสิออกจะแข็งแรง ไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ” พี่ลมยกมือขึ้นโอบไหล่ผมบีบลงมาเบาๆ ก่อนดันให้เดินเข้าไปพร้อมกัน
“เราจะมารู้อะไรกับป้า ไปไหนก็มีแต่คนถามป้าล่ะอยากเอาปี๊บคลุมหัว”
“มีแล้วหรือครับปี๊บที่ว่า”
“ตาลม!”
“ฮ่าๆ ผมแซวเล่น จะคลุมทำไมครับป้าสิออกจะสวย เชิดหน้าได้สบายครับ ชีวิตใครชีวิตมันอย่าให้คนอื่นมามีผล” ลุงต่างจาก
พี่หมอวินตรงนี้ พี่หมอวินเป็นคนพูดอะไรตรงๆ แต่ลุงสามารถพูดจาแรงทั้งที่หน้ายังยิ้มและปากยังหัวเราะ เล่นเอาคนฟังไป
ไม่ถูกไม่รู้ว่าชมหรือด่ากันแน่
“พูดแบบนี้รู้จักคำว่าสังคมไหม ไม่ได้อยู่หลังเขาหรือหลังวัดนะยะ” คำสุดท้ายมาพร้อมสายตาที่ส่งมาทางผมโดยเฉพาะ
“คุยอะไรกันเสียงดังไปถึงนอกห้อง อายเด็กๆ มันบ้าง” ประมุขของบ้านเดินเข้ามา เสียงดุๆ ทำให้ป้าสิเงียบไป
ผมไม่แน่ใจว่าคุณลุงคุณป้ารู้เรื่องที่เราคบกันไหม ถ้าให้เดาก็น่าจะรู้แล้วเพราะป้าสิออกจะขี้ฟ้อง แต่ที่ยังไม่กล้าฟันธงว่ารู้
เพราะทั้งสองคนยังดีกับผมมาก คุณป้ายังเอ็นดูผมเหมือนเดิมส่วนคุณลุงก็ไม่มีทีท่าเปลี่ยนไป
“ปิดเทอมแล้วใช่ไหมเปา”
“ปิดแล้วครับ”
“ว่างๆ ก็ตามลมไปบริษัทสิ หาอะไรทำช่วงปิดเทอมถือว่าฝึกงานไปในตัว เดี๋ยวลุงจ่ายเป็นค่าทำงานพิเศษให้”
“ขอบคุณครับ” ผมรีบยกมือไหว้ขอบคุณ นอกจากได้วิชาความรู้แล้วยังได้เงินเก็บไว้เป็นทุนการศึกษาด้วย
“ได้ข่าวว่าอยากเรียนนิติฯหรือ สนใจจะเปลี่ยนมาเรียนสายบริหารไหม”
“ผมอยากเรียนนิติฯครับ อยากเป็นนักกฎหมาย” ผมไม่รู้ว่าจะทำให้คุณลุงไม่พอใจหรือเปล่า ท่านอุตส่าห์เสนอมาแต่ผมยัง
อยากเดินตามเส้นทางที่ชอบ
“ก็ดี จบแล้วจะได้เข้ามาช่วยทีมกฎหมายของบริษัท”
“คุณพฤกษ์!”
“อะไรคุณสิ อยากพูดอะไรก็พูดมาแต่คิดนิดหนึ่งนะว่าเรื่องที่พูดมันเกี่ยวกับคุณไหม ผมไม่อยากรำคาญใจ”
“คุณพฤกษ์!” ป้าสิโมโหจนลุกขึ้นยืน เก้าอี้ที่นั่งเกือบล้มดีที่ลุงยื่นมือไปจับไว้
“พี่อิ่มแล้วนะภา กินไม่ลง” ป้าสิเดินผลุนผลันออกไปจากห้องอาหาร ร้อนถึงคุณป้าต้องลุกขึ้นตาม
“พี่สิคะ”
“ปล่อยไปคุณภา” คำประกาศิตทำให้คุณป้าต้องกลับลงมานั่งเหมือนเดิม คุณลุงกับลุงของผมคุยกันต่อเรื่องงานเหมือน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เห็นสีหน้าของคุณป้าแล้วทำให้ผมไม่สบายใจเลย พาลคิดไปถึงพี่นิว พี่นิวกับคุณป้ามีส่วนคล้ายกัน
มาก ใจเย็น อารมณ์ดี โอนอ่อนผ่อนตาม ถ้าพี่นิวอยู่ด้วยวันนี้ก็คงมีสีหน้าไม่ต่างกับคุณป้า ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ทุกคนจะ
พลอยไม่มีความสุขไปด้วย ถือฤกษ์ดีช่วงปิดเทอมผมต้องหาทางจัดการเสียแล้ว อย่างป้าสิต้องเจอกับผม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไม่ไปด้วยกันแน่นะ ไหนรับปากพ่อพี่ว่าจะไปทำงานพิเศษที่บริษัท”
“ผมก็อยากไปครับแต่มีธุระสำคัญต้องทำ เอาไว้เทอมหน้านะครับผมไปแน่”
“จะไปซนที่ไหน” ลุงวางมือหนาลงบนหัวผม เวลายืนเทียบกันแบบนี้ลุงสูงกว่าผมมาก ความสูงผมไม่พัฒนามาปีกว่า
สงสัยว่าจะได้แค่นี้จริงๆ เมื่อก่อนผมไม่ชอบใจอยากสูงเหมือนคนอื่น แต่ตอนนี้ไม่สูงก็ได้จะได้เป็นตัวเล็กของลุงไปนานๆ
“เปล่าครับ ผมอยากเตรียมตัวเรื่องสอบเข้ามหา’ลัย อยากรวบรวมข้อมูลมหาลัยต่างๆ ดูคะแนน ดูความเป็นไปได้เตรียมไว้ก่อน
ปีหน้าก็ขึ้นมอหกแล้วถึงตอนนั้นจะไม่ทันการณ์” ผมไม่เชิงโกหกเพียงแค่ไม่ได้บอกว่าเวลาส่วนใหญ่จะเอาไปใช้ทำอะไร
“พี่เห็นด้วย พยายามเข้านะตัวเล็กเรียนที่ไหนก็ได้พี่สนับสนุนทั้งนั้น”
“ขอบคุณครับ” ผมกอดเอวลุงแน่นๆ หนึ่งทีก่อนปล่อยออก ลุงคงนึกว่าเป็นการกอดขอบคุณแต่สำหรับผมมันเป็นการกอด
ขอโทษที่โกหกลุงไปเบาๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มาแล้วเหรอครับผมรอทานข้าวอยู่เลย” ผมส่งยิ้มให้คนที่เดินเข้าห้องอาหารมา ป้าสิชะงักเท้าดูเหมือนตกใจที่เห็นผม
นั่งอยู่
“วันนี้กับข้าวน่าทานเชียวครับ” ผมพูดเจื้อยแจ้วของผมไปแม้ว่าคนฟังจะเงียบกริบไม่มีการโต้ตอบก็ตาม
“แก้วให้แม่ครัวจัดสำรับอาหารยกไปให้ฉันที่เฉลียงริมสวนด้วย” ป้าสิสะบัดหน้าพรืดเดินออกจากห้องอาหารราวกับรังเกียจ
ผมเสียเต็มประดา ผมไม่ทักท้วงแต่รีบยกมือให้พี่แก้วจัดเพิ่มอีกชุด
“โห บรรยากาศดีจังครับมิน่าป้าสิถึงอยากออกมาทาน” ผมลงนั่งฝั่งตรงข้ามคนที่นั่งอยู่ก่อน วางถาดอาหารของตัวเองลง
ในขณะที่พี่แก้วเสิร์ฟของป้าสิ
“จะตามออกมาทำไม” เสียงที่บ่งบอกถึงความรำคาญไม่ทำให้ผมสะทกสะท้าน เปาน้อยแฟนลุงลมเสียอย่างถ้าคิดจะสู้ไม่มี
ทางถอดใจง่ายๆ
“ตามมากินข้าวกับป้าสิครับ ทานคนเดียวผมเหงา นั่งทานด้วยกันจะได้อร่อยขึ้น”
“แต่ฉันจะกินไม่ลง”
“ตอนเช้าป้าสิไม่ได้ทานอะไรเลยเที่ยงไม่ทานอีกจะเป็นโรคกระเพาะนะครับ ทานนิดเดียวก็ยังดี ทานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ”
“จะตามรังควานฉันหรือไงฮะ”
“เปล่านะครับ ผมตามมาเพราะเหงาจริงๆ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“เห็นฉันเป็นอะไรย่ะ”
“เห็นเป็นคุณป้าครับ” ผมส่งยิ้มจนตาหยีไปให้ จัดการตักอาหารเข้าปาก ถึงจะเป็นการเสียมารยาทที่ทานก่อนผู้ใหญ่แต่ผม
รู้ว่าถ้าผมไม่เริ่มทานก่อน ป้าสิก็จะไม่ทาน
“เด็กนี่น่ารำคาญจริงๆ” ป้าสิทำเสียงหงุดหงิดแต่ก็ยอมตักอาหารทาน ผมว่าป้าสิไม่ได้ใจอ่อนหรอกครับ น่าจะเพราะไม่ได้
ทานข้าวเช้าเลยหิวเสียมากกว่า แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรสำหรับผมถือว่าเป็นฤกษ์ดีทังนั้น
“ป้าสิทำอะไรครับ” ผมทักด้วยเสียงอันดังจากด้านหลังเล่นเอาป้าสิสะดุ้งเฮือก หันกลับมาเจอผมยืนยิ้มกว้างอวดฟัน
ครบสามสิบสองซี่
“กำลังลงต้นไม้ใหม่ครับ คุณสิท่านได้มาจากเพื่อน” คุณลุงคนสวนเห็นป้าสิไม่ตอบจึงตอบให้เสียเอง
“นายจั่นปลูกตามที่ฉันบอกเข้าใจใช่ไหม”
“เข้าใจครับ” ป้าสิกำชับคนสวนก่อนเดินลิ่วกลับเข้าบ้านโดยไม่มองหน้าผม
“ไม่เป็นไรนะครับคุณเปา” เห็นชัดว่าคนที่คิดจะยืนคุมงานจนเสร็จเกิดเปลี่ยนใจเพราะผมเดินเข้ามาร่วมวง
“สบายมากลุง”
“ป้าสิครับ” ผมโผล่หน้าเข้าไปก่อนตัว ส่งยิ้มเป็นทัพหน้าแต่คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง
“ป้าสิคร้าบ” ผมเดินเข้าไปใกล้อีกนิดลากเสียงยาวอีกหน่อย
“จะอะไรกับฉันกันนักกันหนา” ป้าสิเงยหน้าขึ้นมองผมวางหนังสือลงบนโต๊ะเสียงดังปัง ผมยังยืนส่งยิ้มให้เหมือนเดิม
ในมือหอบเอกสารที่ปริ๊นท์จากคอมมาปึกใหญ่
“ป้าสิยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ ผมขอปรึกษาเรื่องมหาลัยหน่อยครับ”
“จะมาปรึกษาอะไรฉัน จะไปคุยกับใครก็ไป”
“ป้าสินี่แหละครับดีที่สุด เราอยู่กันสองคนก็ต้องปรึกษากัน” ผมทำใจกล้าหน้าด้านเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“นี่ครับผมสนใจอยู่สามมหาลัยนี้แต่คะแนนมันพอๆ กัน ป้าสิว่าผมเลือกที่ไหนเป็นอันดับหนึ่งดีครับ” ผมยื่นเอกสารที่
เตรียมมาให้ ป้าสิหน้าบึ้งตึงแต่ก็ยอมรับเอกสารจากมือผมไปดู
“นิติฯก็ต้องที่นี่สิเขาขึ้นชื่อที่สุด” ป้าสิดูเอกสารที่ผมส่งให้ ก่อนยื่นกลับมาชุดหนึ่ง
“แต่จะสอบได้เหรอเขามีแต่คนเก่งๆ เข้า เด็กวัดอย่างเราจะไปสู้ใครเขาได้”
“ผมจะพยายามครับ จะสู้เต็มที่ไม่ทำให้ป้าสิผิดหวังแน่นอน”
“ใครจะไปหวังอะไรกับแก”
“ป้าสิเป็นคนเลือกให้นี่ครับผมก็ต้องทำให้ได้ป้าสิจะได้ภูมิใจ” ผมถือวิสาสะจับมือป้าสิมาวางไว้บนหัว ก่อนส่งยิ้มแฉ่งตาม
แบบฉบับของตัวเองไปให้
“ป้าสิอวยพรให้ผมหน่อยสิครับ”
“เข้าให้ได้” เสียงป้าสิสะบัดแต่ไม่แข็งเหมือนเดิม แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ป้าสิ ก่อนรวบเอกสารขึ้นมากอดไว้
“ผมกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ”
“จะไปไหนก็ไป” ป้าสิเบือนหน้าหนีผม ผมโค้งศีรษะให้แม้รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็น ก่อนเดินย่องๆ ออกจากห้องไป
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ป้าสิครับ”
“ป้าสิคร้าบ”
“ป้าสิคร้าบ”
ผมยังตามเรียกป้าสิอยู่แบบนี้เกือบทั้งอาทิตย์อย่างไม่ย่อท้อ พยายามไม่ทำตัวน่ารำคาญเกินไปแต่ก็ไม่ยอมอยู่ห่าง
หาสารพัดเรื่องมาคุยด้วย แรกๆ เหมือนเป็นคนบ้าคุยอยู่คนเดียว หลังๆ จะมีคำตอบสั้นๆ ด้วยหางเสียงสะบัดแบบคน
ไม่เต็มใจตอบ ตอนนี้ยังเป็นอัตราการคุยเจ็ดต่อสามคือผมคุยเจ็ดป้าสิคุยสามแต่ที่ดีขึ้นคือป้าสิไม่เดินหนีผมแล้ว
“ป้าสิจะออกไปข้างนอกหรือครับ” ผมถามเพราะเห็นจากการแต่งตัว ป้าสิไม่ได้อยู่บ้านทุกวันหรอกครับ มีออกไปงานสังคม
ออกไปหาเพื่อนออกไปทำเล็บทำผมช็อปปิ้งบ้าง นานๆ ถึงจะเข้าไปดูร้านขายเฟอร์นิเจอร์ที่เปิดไว้ รายได้ส่วนใหญ่ของป้าสิ
มาจากเงินปันผลของบริษัทอากง และจากหุ้นในบริษัทของคุณลุงที่ป้าสิได้เป็นของขวัญวันเกิดจากน้องเขยและน้องสาว
ผมทราบเพราะพี่ลมเล่าให้ฟัง
“จะออกไปซื้อของ” เสียงตอบห้วนแต่ผมดีใจเพราะป้าสิยอมบอก
“ผมไปด้วยได้ไหมครับ”
“ไปทำไม”
“ผมอยากไปซื้อเสื้อกับกางเกงสักตัวสองตัวครับ พี่ลมชอบบ่นว่าเสื้อผ้าผมน่าเกลียด” ผมไม่ได้จะไปซื้อจริงๆ หรอก
แค่อยากออกไปกับป้าสิเท่านั้นเอง
“ตามใจ”
“ขอบคุณครับ” ผมรีบวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ วิ่งลงมาก็ยังเห็นป้าสินั่งอยู่ในห้องรับแขก
“วิ่งตึงตังทำเป็นเด็กไม่มีมารยาทไปได้”
“ขอโทษครับ ผมกลัวทำป้าสิช้าเลยวิ่งเอา” ที่จริงผมกลัวป้าสิไม่รอต่างหาก
“ทีหลังไม่ต้องรีบ คนอื่นเห็นจะว่าเอาได้ว่าไม่มีมารยาท”
“ครับ” ถึงแม้ป้าสิจะชอบว่าผมอยู่เหมือนเดิม แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นการสอนเสียมากกว่าไม่ได้ตั้งใจติติงหรือด่าทอ
เหมือนเมื่อก่อน
“ไปขึ้นรถ”
“ครับผม” ผมเดินตามหลังป้าสิ ห่างกันแค่สองสามเก้า รู้สึกดีกับความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น เรื่องนี้ลุงกับคนอื่นๆ ยังไม่มีใครรู้
ผมไม่ได้บอกใครและป้าสิก็คงไม่บอก เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นป้าสิจะยังตึงๆ กับผมซึ่งผมไม่คิดอะไร เรื่องแบบนี้มันต้อง
ค่อยเป็นค่อยไป ผมต้องให้เวลาป้าสิบ้าง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไหนว่าจะซื้อเสื้อผ้าฉันไม่เห็นเราซื้ออะไรสักอย่าง จะไปเดินดูอะไรก็ไป เสร็จแล้วก็โทรบอกคนขับรถ”
“ไม่เป็นไรครับผมเดินถือของให้ป้าสิดีกว่า”
“ฉันจะให้สมภพถือให้” ลุงสมภพคือคนขับรถที่คอยเดินตามถือของให้คุณป้า แต่ถูกผมแย่งหน้าที่มาทำเอง
“ผมไปซื้อก็เลือกมาไม่สวยอยู่ดีครับเดี๋ยวพี่ลมบ่นอีก” ผมพูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากแยกตัวออกไป
“มันจะเลือกยากเลือกเย็นอะไรนักหนา ไหนพาไปสิเราชอบซื้อร้านไหน” ผมยืนอึ้งไม่คิดว่าป้าสิจะสนใจ ทีแรกผมนึกว่า
ป้าสิต้องการไล่ผมให้ไปเดินคนเดียวเสียอีก
“ซื้อร้าน ร้าน..” ผมตอบไม่ถูกหรอกครับ ผมเคยซื้อเสื้อผ้าในห้างเสียเมื่อไหร่ ลุงเป็นคนซื้อให้ทั้งนั้น อย่างผมต้องร้านข้าง
นอก ตัวไม่เกินสองร้อยถึงจะยอมซื้อ
“ฉันพาไปเอง” ป้าสิทำเสียงรำคาญ ก่อนเรียกให้ลุงสมภพมารับของจากผมไปถือ
“เอาไปเก็บที่รถ เสร็จแล้วฉันจะโทรเรียก”
“ครับคุณสิ”
“ตามมา”
“ครับ” ผมเดินตามป้าสิต้อยๆ ในหัวเริ่มคิด ผมมีเงินมาเท่าไหร่ ไม่ถึงพันแล้วจะซื้อได้ยังไงต้องโดนป้าสิด่าแน่ที่ทำให้เสียเวลา
“ชอบตัวไหน ตัวนี้ไหมสวยดี”
“คือ..” ป้าสิพาผมเข้าแต่ละร้าน เห็นราคาแล้วใจสั่น เสื้อบ้าอะไรตัวละสองสามพันผมจะเป็นลม
“ไม่ตอบนี่จะหาว่ารสนิยมฉันไม่ดีพอหรือไง”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ มันแพงไปครับ”
“หึ” ผมได้ยินเสียงป้าสิหัวเราะในลำคอ คิดว่าเดี๋ยวคงโดนดูถูกเรื่องฐานะกับเรื่องเป็นเด็กวัดอีก แต่ป้าสิกลับไม่พูดอะไร
กวักมือเรียกพนักงานและส่งเสื้อที่หยิบจากราวแขวนไปให้
“ตัวนี้ด้วย ตัวนี้ด้วย” ป้าสิหยิบราวกับของราคาบาทสองบาท ผมลืมตัวรีบจับแขนเอาไว้ส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่เอา
“มันแพงครับ” ผมต้องกระซิบเพราะมีพนักงานเดินตามถือของให้ห่างๆ
“อยู่เฉยๆ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าเถียงผู้ใหญ่”
“ครับ” ผมเลยได้แต่เดินตามหงอยๆ ขนลุกขนพองทุกครั้งที่เห็นป้าสิหยิบของแต่ละชิ้น
“ซื้อร้องเท้าด้วยก็ดี ใส่รองเท้าอะไรอย่างกับเด็กบ้านนอก” ป้าสิเอียงคอมองรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดของผม ก่อนจัดแจง
พาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ รู้ตัวอีกทีมือผมก็เต็มไปด้วยถุง
“โทรบอกสมภพขึ้นมาเอาของ”
“ครับ” ผมต้องวางถุงลงบนพื้น เพราะไม่มีนิ้วให้หยิบโทรศัพท์อีกแล้ว หลังจากแจ้งไปรออยู่ครู่ใหญ่ลุงสมภพก็มารับของไป
เก็บให้
“ฉันหิวจะทานอาหารฝรั่ง ใช้มีดใช้ส้อมเป็นไหมอย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะ”
“ไม่เป็นครับ” อาหารฝรั่งผมก็ทานเป็นอยู่หรอก ลุงเคยพาไปทานบ้างแต่ไม่เคร่งครัดอะไรบอกผมให้ทานตามสบาย ผม
เลยไม่แน่ใจว่าผมใช้ถูกวิธีหรือเปล่า
“ผมไปทานร้านอื่นก็ได้ครับเสร็จแล้วค่อยมาหาป้าสิ” ผมเริ่มชอบป้าสิขึ้นมาบ้างแล้วจึงไม่อยากทำให้ขายหน้า
“ช่างเถอะ” ป้าสิถอนใจยาวก่อนเดินนำผมไปที่ร้าน ผมจึงทำใจกล้าเดินเร็วๆ เข้าไปคล้องแขนกับแขนป้าสิ อีกฝ่ายหันมาตี
หน้ายักษ์ใส่แต่ผมยิ้มกว้างตอบกลับไป ลุ้นมากครับว่าป้าสิจะเอาแขนออกไหมแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอาออก
“ใช้ส้อมคันนี้” ป้าสิดุผมเมื่อผมหยิบส้อมที่วางอยู่ผิดคัน
“ทานอย่างนี้”
“จะมูมมามไปถึงไหน ตักคำเล็กๆ”
“ป้าสิครับ”
“อะไร”
“ผมไม่อิ่ม” ผมทำตาปริบๆ เมื่อจบคอร์สแล้วผมยังได้แค่ครึ่งกระเพาะอยู่เลย อาหารอะไรมาเป็นคำเล็กๆ ไม่เห็นจะอยู่ท้อง
“เด็กหลังเขา”
“ไม่หลังนะครับ จังหวัดผมแทบไม่มีภูเขาเลย” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมพูดแบบนี้คงโดนป้าสิด่าไปแล้ว แต่คราวนี้กลับเป็นเสียง
หัวเราะเบาๆ ดังออกมา
“จะกินอะไร”
“เบอร์เกอร์ได้ไหมครับ”
“ฉันไม่เข้าร้านพวกนั้น”
“ดีเลยตาผมพาป้าสิเที่ยวบ้าง ไปกันครับเดี๋ยวผมสั่งให้ป้าสิเองรับรองเอาแบบไม่อ้วน”
“มีด้วยเหรอยะเบอร์เกอร์ไม่อ้วน”
“เบอร์เกอร์ปลาไงครับ”
“เขาเรียกอ้วนน้อยกว่าอันอื่น รู้จักการนับแคลอรี่บ้างไหมจะได้แยกเป็น”
“พอรู้แต่ไม่รู้ครับ ป้าสิสอนผมสิครับ”
“เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาปวดหัวด้วย”
ป้าสิพูดเหมือนปลงสังเวชตัวเอง แต่สุดท้ายในขณะที่ผมนั่งกินเบอร์เกอร์ไป ป้าสิก็สอนเรื่องนับแคลอรี่ไปโดยนั่งดื่ม
น้ำส้มแค่แก้วเดียว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ตัวเล็กพักนี้มีลับลมคมในอะไรไม่บอกพี่หรือเปล่า” ลุงใช้สองมือประคองหน้าผมไว้กะไม่ให้หลบตา
“ไม่มีนี่ครับ” ผมพยายามทำตาซื่อตาใสกลัวจะถูกจับได้ ผมอยากรอให้ป้าสิรับได้มากกว่านี้ก่อนถึงจะบอกทุกคน กลัว
บอกไปจะทำให้ป้าสิกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“แน่นะ”
“แน่”
“ไม่เชื่อ”
“ทำไมล่ะลุง”
“เห็นๆ อยู่” ลุงปล่อยมือจากแก้มผมก่อนฝังจมูกลงมาแทน
“ไปซนที่ไหนมา ทำอะไรผิดไว้ไม่กล้าสารภาพหรือเปล่า”
“เปล่า” ผมลากเสียงยาวเหยียด
“ซนไม่ซน”
“ไม่..ซน” ผมหลุดเสียงสั่นๆออกมาเมื่อโดนลุงใช้จมูกถูไปทั่วหน้า มันสยิวบอกไม่ถูก
“ให้ตอบได้อีกทีเดียว ไปทำอะไรมา”
“ไม่ได้ทำ ผมเป็นเด็กดีของพี่ลม” เจอคำตอบนี้เข้าไปลุงถึงกับนะจังงัง นั่งนิ่งไปพักใหญ่
“ของใครนะ” แหนะทำเป็นไม่เชื่อหูคิดจะหลอกให้ผมเรียกซ้ำ อย่างเปาน้อยไม่มีทางเสียโง่ให้ลุงหรอก
“ของแฟน” ผมเปลี่ยนคำตอบให้ใหม่ เป็นอย่างไรล่ะคราวนี้ลุงตามผมไม่ทันถึงกับช็อคไปเลย
“นี่เปาน้อยแฟนลุงลม ไม่ซนให้เสียชื่อหรอกน่า” ผมตบมือลงบนแก้มลุงเบาๆ อาศัยจังหวะที่วิญญาณลุงยังออกจากร่าง
รีบชิ่งเข้าห้องน้ำสวยๆ เก่งจริงวุ้ยผมอดชมตัวเองไม่ได้
“ตัวเล็กออกมาก่อนอย่าเพิ่งอาบน้ำ” ฝันไปเถอะ วันนี้ช่างเป็นการอาบน้ำที่มีความสุขจริงๆ นึกถึงหน้าลุงแล้วอยากหัวเราะ
ออกมา นานๆ ผมจะเอาชนะลุงได้สักหนหนึ่ง รู้สึกดีเป็นบ้า
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เปาหยิบขนมปังให้ป้าหน่อย” คำพูดธรรมดาๆ แต่ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ชะงักกิจกรรมที่ทำอยู่กันหมด ลุงหันหน้ามาเลิกคิ้ว
ให้ผม คุณป้าทำหน้าประหลาดใจมีแค่คุณลุงเท่านั้นที่มีสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ
ป้าสิเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอหลุดเรียกชื่อผมออกมา ผมไม่รู้จะแก้สถานการณ์ให้อย่างไรจึงทำหน้าเฉยๆ หยิบขนมปังส่งให้
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ป้าสิเองก็เงียบไป หลังจากนั้นทุกคนกลับไปทานเหมือนปกติไม่มีใครทักหรือถามเรื่องนี้ขึ้นมา
ผมกับลุงเป็นสองคนสุดท้ายที่ออกจากห้องอาหาร ระหว่างเดินกลับขึ้นชั้นบน ผมได้ยินเสียงคุณลุงคุยกับป้าสิ เท้าที่เดินอยู่
จึงชะงัก ยอมเสียมารยาทแอบฟังเพราะมีชื่อของผมอยู่ในบทสนทนา
“ไม่รังเกียจเปามันแล้วใช่ไหม”
“..........” ป้าสิไม่ยอมตอบคำถามแต่คุณลุงก็ยังพูดต่อไปเรื่อยๆ
“คิดอยู่เหมือนกันว่าพักนี้ความรู้สึกในบ้านมันแปลกๆ ไป ไม่อึดอัดเหมือนก่อน ดีแล้วเราเป็นผู้ใหญ่ทำแบบนี้เด็กจะได้
เคารพนับถือ”
“สิยอมรับว่าเด็กมันก็น่ารักดี แต่ถึงจะไม่รังเกียจก็ยังทำใจยากถ้าจะให้ยอมรับว่าจะมาเป็นหลานสะใภ้ ยังไงเปาก็เป็น
ผู้ชาย” ได้ยินถึงตรงนี้ผมแน่ใจแล้วว่าคุณลุงคุณป้ารู้เรื่องที่ผมคบกับพี่ลมแล้ว
“พี่บอกท่านเอง” เสียงกระซิบเบาๆ ดังข้างหู ผมมัวแต่สนใจฟังการสนทนาลืมไปเลยว่าเดินมาพร้อมกับลุง
“ถ้าทำใจเห็นเป็นหลานสะใภ้ไม่ได้ ก็เห็นเป็นลูกเป็นหลานสิ คิดเสียว่าได้หลานชายเพิ่มเข้ามาอีกสองคนจะได้ไม่เหงา
เด็กมันน่ารักกว่าเจ้าสามหน่อเป็นไหนๆ เธอเองก็ชอบไม่ใช่หรือไม่งั้นคงไม่เปลี่ยนใจ”
“คุณพฤกษ์”
“อะไรที่ทำให้กังวล ดูพี่สิพี่เป็นพ่อแท้ๆ ไม่รู้สึกกังวลสักนิด ออกจะดีใจที่ลูกๆ มีความสุข เพศเดียวกันแล้วยังไง ติดเรื่องไหน
เหรอ ถ้าเรื่องสืบสกุลทำไมต้องสืบ เราตายไปก็เอานามสกุลไปใช้ชาติหน้าไม่ได้ ส่วนสมบัติใช้พอแล้วตายก็บริจาคให้การ
กุศลไป ได้บุญตามไปถึงชาติหน้าไม่ดีหรือ”
“แต่.”
“ถ้าห่วงหน้าตาทางสังคม ใครจะคิดอะไรก็ปล่อยเขา ไม่ได้ขอใครกิน มีเงินมีทองใช้สุขสบายยังต้องห่วงอะไรอีก”
“สิห่วงกลัวหลานแก่ตัวไปไม่มีใครดูแล”
“อย่าห่วงไปเลย สมัยนี้วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า ถ้ากังวลมากก็หาไข่ผสมเทียมขอญาติอุ้มบุญให้ หรือไปรับเด็กมาเลี้ยงก็ได้
หนทางมีเยอะแยะ”
“แหม รู้ดีจริงนะคะคุณพฤกษ์” ป้าสิส่งค้อนให้คุณลุงที่พูดทุกอย่างให้กลายเป็นเรื่องง่ายไปหมด
“มันก็ต้องศึกษาไว้บ้างลูกหลานเรามาทางนี้ ก็ต้องสนับสนุนซัพพอร์ทความสุขเขา”
“แม่ภาล่ะว่ายังไง”
“ภาคิดเหมือนคุณพฤกษ์ แรกๆ ก็มีตกใจบ้างแต่เดี๋ยวนี้ภาไม่มีปัญหา นิวกับเปานิสัยดีน่ารักออก อาจจะดีกว่าคนอื่นด้วย
ซ้ำ อย่างน้อยก็อุ่นใจว่าฝากผีฝากไข้ลูกเราได้”
“ย่ะ พูดกันขนาดนี้ฉันคงขัดได้หรอก จะทำอะไรก็ตามใจ ไม่มีใครฟังฉันอยู่แล้วนี่”
“จริงเหรอคะพี่สิ” คุณป้าดูทั้งดีใจ โล่งใจ ถึงกับเดินเข้าไปกอดพี่สาว
“จริงเจิงอะไร เรื่องของครอบครัวพวกเธอฉันแค่ไม่อยากยุ่ง” ป้าสิตอบเสียงสะบัดพยายามแกะแขนน้องสาวออก แต่คุณป้า
ไม่สนใจกอดเอาไว้แน่น แถมหัวเราะชอบใจใหญ่ที่ได้แกล้งพี่สาว
ผมค่อยๆ ถอยเท้าออกมา โล่งอกกับสิ่งที่ได้เห็น เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมใช้ทั้งแรงกายแรงใจและความจริงใจเข้าแลก
ในที่สุดป้าสิก็เห็นมัน
“เก่งจริงนะตัวเล็ก ไปทำอะไรเข้าหือ ป้าสิถึงอ่อนลงขนาดนี้” ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ลุงดึงผมเอาไปกอดจูบที่หน้าผาก
เบาๆ ก่อนถามคำถามขึ้นมา
“ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ”
“ไม่ได้ทำแล้วป้าสิจะเปลี่ยนใจได้ยังไง ที่ไม่ยอมไปทำงานเพราะแบบนี้ใช่ไหม เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิคะว่าตัวเล็กทำอะไรบ้าง”
“ผม..ผมคิดเอาเอง คิดจากสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่ลุงเล่า ผมว่าป้าสิต้องการความรัก ป้าสิขาดมันมาตลอดตั้งแต่สาวๆ อากงก็
ไม่ค่ปลื้มลูกสาว มีความรักก็ไม่สมหวัง อยู่คนเดียวมาทั้งชีวิต หลานแต่ละคนก็ ไม่ช่างคุยช่างเย้าแหย่ ไม่มีเวลาให้ ผมเลย
คิดว่าถ้าผมรักป้าสิมากพอ บางทีป้าสิอาจไม่ขาดอะไรอีก”
“ตัวเล็ก” ลุงเรียกผมเสียงอ่อนโยนใช้สองมือประคองหน้าผมขึ้น ก่อนจรดริมฝีปากลงมาแผ่วเบา
“ผมไม่อยากทำให้ครอบครัวลุงอึดอัด ไม่อยากทำให้คุณป้าไม่สบายใจ ไม่อยากเห็นลุงทะเลาะกับคนในครอบครัวเพราะผม
ผมเชื่อจริงๆ นะครับว่าถ้าป้าสิได้รู้จักกับพี่นิว ป้าสิจะรักพี่นิวมากกว่าผมเสียอีก พี่นิวต้องทำได้ดีกว่าผมแน่ๆ แต่ที่ไม่ทำ
เพราะพี่นิวหน้าไม่ด้านเท่าผม ผมตื้อป้าสิทุกวันเลย”
“ดูพูดเข้า” ลุงบีบจมูกผมโยกไปมาท่าทางมั่นเขี้ยว
“ขอบคุณนะครับตัวเล็ก โตเป็นผู้ใหญ่เกินตัวแล้วรู้ไหม”
“ใครบอก เพราะผมเป็นเด็กต่างหาก ความคิดแบบเด็กๆ ถ้าเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ผมอาจจะไม่ทำก็ได้”
“อืม มันก็จริง” ลุงเห็นด้วยเสียอย่างนั้น
“ไม่เอาสิลุงชมผมต่อก่อน อย่าเพิ่งเห็นด้วย”
“ฮ่าๆ ที่ปฏิเสธนี่คือปฏิเสธให้ดูดีขึ้นไปอีกใช่ไหม”
“ใช่แล้ว” ผมรับเต็มปากเต็มคำ แหมผลงานดีก็ต้องอยากได้คำชมเป็นธรรมดา
“เก่งมากครับ เปาน้อยแฟนพี่ลมเก่งที่สุด” เสียงทุ้มอ่อนที่กระซิบอยู่ชิดริมฝีปากทำเอาผมใจเต้นรัว
“ชะ..ชมอีก”
“น่ารักที่สุด”
“อะ..อีก”
“รักที่สุด” ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาทำให้ผมคิดคำพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เผยอปากรับรางวัลที่ลุงมอบให้
แค่นี้ก็คุ้มค่าแล้วสำหรับทุกอย่างที่ทำลงไป แค่ได้อยู่ในอ้อมแขนลุงก็พอ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1233885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก