L&P 25 : เปิดศึก“เป็นอะไร” ผมถามเมื่อเดินเข้าห้องนั่งเล่นมาแล้วเจอเข้ากับหน้าบอกบุญไม่รับของน้องชาย
“กลับมาแล้วเหรอ”
“อืม ทำไมวันนี้โผล่มาได้” ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวถัดไป จัดการคลายเนคไทปลดกระดุมคอเสื้อออก
“พานิวมาทานข้าวเย็นด้วย”
“มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ผมถามเพราะไม่บ่อยนักที่วินจะโผล่หน้ามาในวันธรรมดา
“ไม่มี” เสียงถอนใจยาวที่ดังตามมาขัดกับคำตอบไปคนละทาง ยิ่งหน้าเรียบเฉยติดจะบึ้งตึงนั้นยิ่งห่างไกลกับคำว่าสบายดีมากนัก
“เห็นตัวเล็กไหมหรือว่าอยู่บนห้อง” ผมแวะเข้ามาห้องนี้ก่อนเพราะเป็นที่สิงสถิตรอผมกลับจากทำงานของลิงเปี๊ยก
“อยู่ข้างบนแต่ไม่อยู่ในห้อง”
“หรือว่า?” ผมหลุดขำออกมาเมื่อเดาบางอย่างได้ เอนตัวลงพิงพนักอย่างสบายใจ สนุกที่ได้เห็นน้องชายตัวเองหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“อยู่ในห้องป้าสิใช่ไหม นิวด้วย”
“อืม” เห็นหน้าเซ็งๆ ของวินแล้วผมได้แต่ส่ายหัว จะหวงแฟนอะไรเบอร์นั้นกับญาติก็ไม่เว้น
“ไม่ดีหรือไงป้าสิเข้ากับนิวกับตัวเล็กได้ จะได้สบายใจกันทุกฝ่าย”
“แน่ใจเหรอว่าดี” วินสบตาผมก่อนยกยิ้มที่มุมปาก ผมรู้จักน้องชายของตัวเองดีถ้ายิ้มอย่างนี้ไม่ดีแน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมหรี่ตามองคนอมภูมิ มันรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น
“นายรู้หรือยังว่าป้าสิจะกลับไปเร่งซ่อมบ้าน เห็นบอกว่าจะให้เสร็จภายในสามเดือน”
“ไม่รู้ บอกนายวันนี้เหรอ”
“ใช่ เพิ่งประกาศไปก่อนนายมา”
“ หมดเรื่องนายกับฉันให้จัดการป้าสิคงอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน” ผมเดาสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้
“หึหึ” วินหัวเราะในลำคอ สายตาที่มองมาบอกชัดว่ากำความลับบางอย่างเอาไว้
“เจ้าวินมีอะไรก็พูดมา เกี่ยวอะไรกับป้าสิ”
“นายก็รู้นี่ลมว่าป้าสิสุดโต่งแค่ไหน เกลียดก็เกลียดมาก รักก็รักมาก ถ้าวุ่นวายก็วุ่นวายสุดๆ”
“ใช่”
“ป้าสิไม่ได้ซ่อมบ้านอย่างเดียวนะจะต่อเติมบ้านใหม่ด้วย ได้ข่าวว่า...” วินพูดแล้วหยุด ตั้งใจเว้นระยะเพื่อยั่วความ
อยากรู้ของผม
“ว่า..จะทำห้องใหม่ให้หลาน”
“เฮ้ย!!” ไม่ต้องให้วินพูดต่อผมก็เดาได้ว่าหลานที่ว่าคือใคร จะมีใครที่สนิทกับป้าสิมากในช่วงเวลานี้
“ไง ยังเป็นข่าวดีอยู่ไหม”
“ทำทำไหม ทำไมป้าสิไม่ถามฉันก่อน”
“ที่ไม่ถามเพราะจุกอยู่กรุงเทพฯ ไม่มีผู้ปกครอง หลวงลุงท่านก็ยุ่งกับทางโลกไม่ได้ ป้าสิเลยสถาปนาตัวเองเป็นผู้ปกครอง
ตัวเล็กของนายไปเรียบร้อยแล้ว ดีใจด้วยนะ” เป็นรอยยิ้มแสดงความยินดีที่ไม่มีความจริงใจสักนิด แต่ก่อนที่ผมจะดิ้นอยู่
คนเดียวความคิดบางอย่างก็แวบขึ้นมา
“เดี๋ยวนะ นายเองก็นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ อย่าบอกว่าโดนหางเลขเข้าให้ด้วย” หน้ายิ้มๆ ของวินหุบฉับ หึหึ ผมคิดแล้ว
ไม่มีผิด
“ป้าสิยุ่งอะไรกับนิว”
“ไม่ใช่ห้องเดียวแต่สองห้อง ป้าสิทำเตรียมไว้ให้นิวด้วยบอกว่าเสาร์อาทิตย์จะได้แวะมาค้าง”
“นายยอมด้วยเหรอวะวิน” ผมแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นวินยอมตามใจป้าสิสักครั้งถ้าไม่ถูกใจ
“หมานิวน่ะสิจะมา บอกว่าป้าสิอยู่คนเดียวคงเหงา แถมยังบอกว่าถ้าฉันไม่มาก็ไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่ที่คอนโดหรือจะมา
นอนค้างที่บ้านนี้ก็ตามใจ” วินถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ทำให้รู้โดยไม่ต้องถามว่าสุดท้ายยกนี้ใครชนะ
“แต่ฉันยังโชคดีกว่า”
“กว่าอะไร กว่าฉัน?” ผมยกนิ้วขึ้นชี้ตัวเองเป็นเชิงถาม
“ใช่ โชคดีกว่านายตรงที่ฉันยังแค่เสาร์อาทิตย์ แต่ป้าสิจะพาจุกย้ายไปอยู่ด้วยที่โน่นเลย เหตุผลคือจุกยังเด็กให้อยู่บ้าน
เดียวกับนายมันดูไม่ดี”
“เฮ้ย!!” ทีแรกผมยังไม่ซีเรียสมากแต่ตอนนี้เห็นทีว่าไม่ได้การ ป้าสิเล่นมาเงียบๆ แล้วมัดมือชกผมแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
“พ่อกับแม่ว่าไงวะ”
“แม่ไม่มีปากเสียง ส่วนพ่อออกตัวแล้วว่าออกหน้าให้ไม่ได้ ป้าสิไม่ได้ทำอะไรผิดเรียกว่าทำเรื่องดีๆ ด้วยซ้ำ พ่อเลยเซย์บาย
บอกตัวใครตัวมัน” ผมกังวลขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อแบคใหญ่คนเดียวที่เอาป้าสิอยู่แบบได้ผลชะงักทิ้งกันหน้าตาเฉย
งานนี้ไม่รู้จะโทษใคร ผมน่าจะเอะใจให้เร็วกว่านี้ คนนึงก็ว่าง่ายเรียบร้อยเคารพผู้ใหญ่ อีกคนก็ขี้อ้อนคุยเก่งช่างซักช่างถาม
พอป้าสิเลิกตั้งการ์ดมันจะเหลือหรือ ผมพลาดเองที่ประเมินป้าสิต่ำไป ขนาดหลานชายแท้ๆ แต่ละคนเฮี้ยวกับป้าสิแค่ไหน
ป้าสิยังไม่เคยเลิกยุ่ง นับประสาอะไรกับเด็กช่างเอาใจ คราวนี้คงได้ยึดไว้เป็นของตัวเองไม่ยอมปล่อย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ตัวเล็ก” ผมมองร่างที่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียง นึกไม่ออกว่าถ้าไม่ได้นอนกอดจะเป็นอย่างไร
“รู้เรื่องที่ป้าสิทำห้องให้เราแล้วใช่ไหม”
“รู้แล้วครับ” ลิงเปี๊ยกหยุดกลิ้ง นอนเท้าคางเงยหน้าขึ้นมองผม
“บอกป้าสิไปว่ายังไง” ผมถามก่อนเผื่อตัวเล็กปฏิเสธไปแล้ว
“บอกว่าผมขอคิดดูก่อน”
“เด็กดี ฉลาดมากที่รอปรึกษาพี่ก่อน” ผมนั่งลงข้างเตียงยกมือขึ้นลูบหัวเด็กดีเบาๆ แบบนี้สิถึงจะถูกต้อง
“เปล่าครับ” ลิงเปี๊ยกส่ายหน้า
“หือ?”
“ผมไม่ได้จะปรึกษา ที่ขอคิดดูก่อนคือคิดว่าจะตกแต่งห้องแบบไหน ผมตอบป้าสิไม่ได้ ขอไปเปิดหาตัวอย่างห้องที่ถูกใจก่อน”
“ตัวเล็ก” ผมแทบทรุดเมื่อเจอคำตอบลิงเปี๊ยกเข้าไป
“ไม่ได้ พี่ห้ามเด็ดขาด ห้ามไป” ผมขยับขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงจัดการดึงลิงเปี๊ยกขึ้นมานั่งพิงอก กอดเอวเอาไว้มั่น
“อืม..” เจ้าตัวดีลากเสียงยาว เอียงหน้าขึ้นมองผมขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิด
“ถ้าไปไม่ได้อยู่กับพี่นะ” ผมขู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังลังเล
“รู้” เจ้าตัวแสบพยักหน้า ทำหน้าเหมือนไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย
“ไม่มีคนกอดด้วยเอ้า” ผมสาธิตด้วยการกอดแน่นขึ้นไปอีก
“รู้”
“ไม่มีคนจูบนะ” ผมจับคางลิงเปี๊ยกให้หันมาเผชิญหน้าก่อนประทับริมฝีปากลงไป
“ชอบไม่ใช่เหรอ” ผมยังคลอเคลียริมฝีปากไปเรื่อยๆ เพื่อหวังให้ตัวแสบเคลิบเคลิ้ม
“ชอบ” ลิงเปี๊ยกตอบเสียงละเมอ ยกสองมือขึ้นจับแก้มผมลูบไล้ไปมาเบาๆ
““แต่..” หน้าที่เหมือนโดนมนต์สะกด จู่ๆ ก็ตาเป็นประกายยิ้มทะเล้นออกมา
“แต่ไม่เป็นไร คิดถึงเมื่อไหร่ผมจะแวะมาจูบลุงเอง” ดูครับเดี๋ยวนี้ชักก๋ากั๋นใหญ่ มื่อวิธีนี้ไม่ได้ผลผมจึงต้องเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นแทน
“เปี๊ยกไปอยู่บ้านโน้นอดเล่นเกมนะ ป้าสิไม่ยอมแน่ๆ ต้องอ่านหนังสือทั้งวัน”
“ถูกแล้ว ผมต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย มีเวลาเตรียมตัวไม่ถึงปีด้วยซ้ำ เห็นไหมอยู่กับลุงไม่ได้จริงๆ ด้วย ลุงจะพาเสีย
คน” ผมอ้าปากค้าง ซวยแล้ว
“ไม่ใช่อย่างนั้นมันต้องมีพักบ้างอ่านหนังสืออย่างเดียวจะทำให้เครียดเกินไป” ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
“นายยังไม่รู้จักป้าสิดี เชื่อฉัน ย้ายไปปวดหัวเปล่าๆ ไม่สนุกหรอก”
“อยู่กับลุงสนุกกว่างี้”
“แน่สิ” ผมสอดมือเข้าใต้เสื้อยืดของลิงเปี๊ยก ลูบไล้วนเป็นวงกลมไปทั่วท้องน้อย
“สนุกกว่าเป็นไหนๆ อีกเดือนกว่าสนุกกว่านี้อีก..โอ๊ย!!” ผมร้องลั่นเมื่อถูกลิงเปี๊ยกหยิกหมับเข้าให้บนมือ ไม่ใช่หยิกธรรมดา
ต้องเรียกว่าบิดจนเนื้อแทบหลุด
“เห็นไหมๆ ไว้ใจลุงไม่ได้จริงๆ ด้วย เอามือออกไปเลย ซน”
“ตัวเล็กครับ” ผมเปลี่ยนเป็นกอดเอวไว้หลวมๆ เหมือนเดิมเอาคางกดไว้บนบ่า เมื่อสั่งก็แล้วหลอกล่อก็แล้วไม่ได้ผล ยอม
เสียหน้าอ้อนขอมันตรงๆ เลยดีกว่า
“........”
“เปาน้อยแฟนพี่ลมครับ”
“........”
“ตัวเล็ก อยู่ด้วยกันเถอะอย่าไปเลย พี่คิดถึง” ผมจูบแก้มใสที่อยู่ใกล้ปากเบาๆ
“นะคะ”
“แล้วใครพูดว่าจะไปเล่า” เสียงเขินๆ ดังอุบอิบอยู่ในคอ พร้อมกับหูแดงๆ ที่เห็นจากทางด้านหลัง
“อ้าว! นี่แกล้งพี่เหรอ แกล้งพี่ใช่ไหม” ผมจี้เอวคนท่ามาก เดี๋ยวนี้ร้ายขึ้นทุกวัน
“ฮ่าๆ “ ลิงเปี๊ยกหัวเราะจนหอบแต่ผมยังไม่เลิกทำโทษ เด็กแสบหมดสภาพลงไปนอนกลิ้งบิดตัวไปมาอยู่บนเตียง
“พอแล้วๆ ผมไม่ได้ตั้งใจแกล้ง ผมแค่ชอบเห็นลุงแสดงออกว่าหวงผม มันดีใจ” คำพูดซื่อๆ ทำเอาผมยิ้มกว้าง แฟนใคร
น่ารักชะมัด
“ตกลงไม่ไปใช่ไหม” ผมตามลงไปนอนข้างๆ ใช้มือเท้าศีรษะเอาไว้
“ไปบ้างแต่ไม่ไปอยู่ตลอด”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าพี่จะคุยกับป้าสิให้รู้เรื่อง”
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวผมจัดการเองลุงหายห่วงได้”
“หายห่วงหรือแฟนหายเอาดีๆ ตัวเล็ก ไม่ใช่ปล่อยให้จัดการเองรู้ตัวอีกทีย้ายข้าวของไปอยู่บ้านโน้นแล้วนะ” ผมถามให้
แน่ใจ ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ลุงไม่เชื่อมือผมเหรอ นี่ใคร”
“ใคร” ผมยิ้มขำ
“นี่เปาน้อยแฟนลุงลมไง ไม่ต้องห่วงจัดการได้”
“หึหึ ค่ะพี่จะคอยดูว่าเปาน้อยแฟนพี่เก่งแค่ไหน”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ตาลมเรายุน้องใช่ไหม” ป้าสิตาลุกใส่ผม เมื่อได้คำตอบจากลิงเปี๊ยกว่าจะไปๆ มาๆ ระหว่างสองบ้านและหนึ่งวัดเหมือนนิว
“มันก็ควรเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือครับป้าสิ จู่ๆ ป้าสิจะมาขโมยเปาของผมไปมันถูกที่ไหน” ผมยอมรับแต่โดยดีไม่ปฏิเสธให้
เสียเวลา
“น้องยังเด็ก เราเป็นผู้ใหญ่จะเอาเปรียบน้องแบบนี้ไม่ได้” แต่ใช่ว่าป้าสิจะยอมผมง่ายๆ ผมแอบถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
สู้รบกันมาตั้งแต่เด็กยันโตก็ยังต้องสู้รบกันต่อไป
“ป้าสิอย่าโมโหเลยครับ ผมเป็นคนตัดสินใจเอง ผมอยากอยู่ทั้งสองบ้านอยากอยู่กับป้าภาลุงพฤกษ์พี่ลมแล้วก็อยากอยู่กับ
ป้าสิด้วย เราไปๆ มาๆ กันสองบ้านก็ได้นี่ครับ ผมไปอยู่บ้านโน้นบ้างป้าสิมาอยู่บ้านนี้บ้าง ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ”
ลิงเปี๊ยกเริ่มเข้าสู่ขบวนการเกลี้ยกล่อมป้าสิ
“อีกอย่างป้าสิก็รู้ว่าพี่ลมเจ้าชู้จะตาย ถ้าไม่มีคนอยู่คุมไว้ต้องแอบนอกใจหนีผมไปมีแฟนใหม่แน่เลย ไว้ใจได้ที่ไหน”
ประโยคหลังลิงเปี๊ยกพูดปนหัวเราะให้รู้ว่าแซวเล่นขำๆ แต่ป้าสิดันไม่ขำไปด้วย
“อย่าไปกลัว เดี๋ยวป้าจะหาให้ใหม่เอาให้ดีกว่านี้ พูดไปแล้วตาลมก็เจ้าชู้จริงๆ นั่นแหละ เกิดนิสัยเก่ากำเริบจะทำยังไง
ไม่ได้ๆ เรายังเด็กยังมีทางเลือกอีกเยอะ เดี๋ยวป้านัดคนอื่นให้เลือกดีกว่า เคยได้ยินแว่วๆ เหมือนกันว่าลูกคุณสายสุดาเป็น
รายนั้นใช้ได้ หน้าตาดี สุภาพเป็นผู้ใหญ่”
“เดี๋ยวครับป้าสิ ทำแบบนั้นกับหลานตัวเองไม่ได้นะ” ผมประท้วงเสียงหลง ไอ้ตัวเล็กนะไอ้ตัวเล็กบอกแล้วว่าแฟนจะหาย
ก็งานนี้แหละ
“ ทำไมยะ หลานก็ส่วนหลานประวัติเราดีนักนี่ สาวๆ มีเป็นเข่ง น้องมันน่ารักใสซื่อแบบนี้จะตามเราทันได้ยังไง อีกหน่อยไม่
แอบไปมีเล็กมีน้อยเหรอ ยิ่งได้ทั้งผู้ชายผู้หญิงอยู่”
“อ้าว!”
“ไม่ต้องมาอ้าว น้องมันตัวคนเดียวนิวก็ธรรมมะธรรมโมไม่เอาเรื่องใคร ป้าเป็นผู้ปกครองก็ต้องคอยช่วยปกป้อง เลือกสิ่งที่ดี
ที่สุดให้” งานนี้ทำเอาผมพูดไม่ออก เห็นไหมป้าสิเหมือนใครที่ไหน สมัยก่อนทั้งผมทั้งวินก็เจอมาแล้วทั้งนั้น เคยบอกว่ามี
แฟนแล้วป้าสิยังไม่สน
“ไปไหมลูก เดี๋ยวป้านัดให้” ป้าสิแว้ดๆ กับผมอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนโทนเสียงหันไปคุยกับคนโปรด รายนั้นก็ยิ้มรับจนตาหยี
รักกันจริง
“ผมเปลี่ยนใจไม่ทันแล้วครับป้าสิ อีกอย่างถ้าผมไปรักกับคนอื่นเขาต้องไม่ยอมให้ผมติดต่อป้าสิแน่ๆ เพราะป้าสิเป็นป้า
ของแฟนเก่า” ลิงเปี๊ยกโน้มตัวไปกอดแขนป้าสิเอาหน้าซบลงกับไหล่ เห็นแบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าทำไมป้าสิถึงหลงลิงเปี๊ยกเร็วนัก
“ไม่ได้สิ!” ป้าสิขึ้นเสียงแหลม ดูตกใจจริงๆ คงลืมนึกถึงข้อนี้ไป
“จะมากีดกันไม่ให้ป้าหลานเจอกันได้ยังไง”
“ใช่ไหมครับ อยู่กับพี่ลมดีกว่าได้อยู่กับป้าสิด้วย” ดูครับดูความขี้อ้อนของลิงเปี๊ยก ป้าสิก็นั่งลูบหัวไป เอ็นดูกันเหลือเกิน
“นี่ป้าไม่มีทางเลือกหรอกนะจะยอมให้ ตาลม..” เสียงดุๆ กลับมาทางผมอีกครั้ง
“ครับ”
“ดูแลน้องดีๆ ห้ามทำตัวไม่เหมาะสม ให้น้องย้ายไปนอนห้องป้าก็ได้ป้าจะย้ายกลับบ้านอยู่แล้ว”
“ไม่ครับ”
“เอ๊ะตาลม ตกลงจะให้ป้าพาน้องไปอยู่บ้านโน้นใช่ไหม”
“ไม่ได้ครับ ป้าสิไม่มีสิทธิ์พาตัวเล็กไป”
“แล้วเรามีสิทธิ์เหรอลูกเขามีพ่อมีแม่นะยะ ไม่ใช่นึกอยากจะเอามาเป็นของตัวก็ทำได้ง่ายๆ”
“หึหึ” ผมหันไปมองเจ้าของเสียงหัวเราะ แต่คุณพฤกษ์บิดาที่น่ารักของผมนั่งจิบชาทำหน้าไม่รู้ไม่เห็นเสียอย่างนั้น
“พี่สิคะปล่อยเด็กๆ ไปเถอะ ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน”
“ยายภาเธอก็เอาแต่เข้าข้างลูก ไม่เป็นไรได้ยังไงยะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับป้าสิ” เจ้าตัวแสบเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ย เดี๋ยวนี้จับจุดได้หมดว่าต้องพูดเสียงอย่างไรทำหน้าอย่างไร
ป้าสิถึงจะใจอ่อน
“ผมรับรองว่าพี่ลมจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน”
“ฮ่าๆ” คราวนี้บิดาบังเกิดเกล้าของผมหัวเราะออกมาอย่างเปิดเผย
“ว่าไงเรารับปากป้าสิเขาไปสิ”
“ไม่ครับ” ผมแสดงเจตนาชัดเจน เรื่องอะไรผมจะรับปากส่งเดช เกิดเจ้าตัวเล็กเอากลับมาเล่นงานผมทีหลังได้อดกันพอดี
“ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ใช่เด็ก แต่ผมรับปากว่าจะดูแลน้องอย่างดี”
“แน่นะ”
“ครับ” คนเรามีวิธีดูแลต่างกัน ผมเชื่อมั่นว่าวิธีของผมก็เรียกว่าดีเหมือนกัน
“อย่างนั้นก็ตามใจ แวะไปนอนบ้านป้าบ่อยๆ นะลูก เดี๋ยวป้าทำห้องให้อย่างดีเลยรับรองเปาต้องชอบกว่าบ้านนี้ อยากได้อะไร
บอกป้า เอาห้องดูหนังไหมหรือเอาแบบในร้านเกมเดี๋ยวป้าทำให้จะได้พาเพื่อนๆ มาได้”
“เอาแต่พอดีเถอะสิเดี๋ยวเด็กจะเสียคน” พ่อผมเริ่มปรามเมื่อเห็นป้าสิเอาใจลิงเปี๊ยกทุกอย่าง
“คุณพฤกษ์” ป้าสิส่งค้อนให้พ่อผม ขัดใจที่โดนห้าม
“ไม่เป็นไรครับป้าสิ แค่มีห้องนอนให้ก็พอ ความจริงผมพักห้องเดียวกับพี่นิวเหมือนที่พี่นิวบอกก็ได้ ป้าสิจะได้ไม่ต้องเสีย
เงินเยอะ อีกอย่างเวลาไปบ้านโน้นผมอยากไปคุยเล่นกับป้าสิมากกว่า”
“เจ้าตัวเล็กนี่มันฉลาดพูด” ดูพ่อผมจะถูกอกถูกใจกับคำพูดลิงเปี๊ยกมากถึงกับชมออกมา
“ลงตัวแล้วใช่ไหม ตกลงเปาอยู่บ้านนี้ ว่างๆ ก็ไปพักกับป้าเขา” พ่อผมจัดการสรุปผล
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านนี้ถาวรไม่ต้องไปๆ มาๆ บ้านกับวัด เดี๋ยวลุงไปคุยกับพ่อแม่เปากับหลวงลุงให้” ผมเคยไป
บ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อทำความรู้จักกับพ่อแม่ของลิงเปี๊ยกมาแล้ว ทั้งสองท่านเป็นผู้ใหญ่ใจดี ตอนเจอผมครั้งแรกพ่อกับแม่
ของลิงเปี๊ยกเกรงใจผมมาก ท่านรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ชาวบ้านทำสวนทำไร่ธรรมดาจนผมต้องรีบห้ามไว้
“เรื่องเรียนมหาลัยเดี๋ยวลุงจะส่งเสียเองพ่อแม่จะได้ไม่ต้องลำบาก จบแล้วค่อยมาทำงานที่บริษัทใช้ทุนให้ลุงดีไหม”
“ขอบคุณครับ” ลิงเปี๊ยกยกมือไหว้พ่อผม ถ้าไม่มีคำว่าทำงานใช้ลิงเปี๊ยกคงไม่ยอมรับ
“อะไรกันคะคุณพฤกษ์ทำงานช้งทำงานใช้อะไร แล้วเปาจะเอาเงินเดือนไหนกิน ไม่ต้องลูกป้าจัดการเองจะเรียนสูงแค่ไหน
ก็ได้ ถึงปริญญาเอกป้าก็ไหว”
“สิอย่าเอาแต่ตีโพยตีพาย ใครเขาจะไปหักเงินเดือนเด็กมัน ใช้ทุนคือต้องทำงานให้ที่บริษัทกำหนดห้าปีเจ็ดปีก็ว่ากันไป
ไม่ให้ย้ายหรือไปทำงานที่อื่น”
“แหม ใครฟังก็ต้องเข้าใจอย่างสิทั้งนั้นแหละคะคุณพฤกษ์”
“ถ้าอย่างนั้นก็จบ แยกย้ายกันได้แล้วเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง” พ่อผมพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก เมื่อประธานการประชุม
กล่าวปิดงานเรียบร้อยคนอื่นจึงต้องทยอยลุกขึ้นบ้าง ถือเป็นโชคดีของผมที่ไม่ต้องเปิดศึกกับป้าสิอีกยก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เห็นไหม ผมบอกแล้ว” ลิงเปี๊ยกเข้าห้องได้รีบโอ้อวดผลงานของตัวเองใหญ่
“เก่ง” ผมจับหัวเล็กๆ โยกไปมา
“ต่อไปลุงต้องเป็นเด็กดีไม่อย่างนั้นผมจะฟ้องป้าสิ”
“ฉันเคยกลัวเหรอ ถ้าฉันกลัวป้าสิป่านนี้ฉันแต่งงานไปแล้ว”
“ผมจะไปฟ้อง”
“ฟ้องพี่เหรอ ขี้ฟ้องต้องเจอแบบนี้” ผมยกลิงเปี๊ยกขึ้นพาดบ่าก่อนหมุนตัวไปรอบๆ ห้อง ให้ลิงเปี๊ยกเวียนหัวเล่น
“พอแล้วลุงปล่อยผมลง”
“จะฟ้องไหม”
“ไม่ฟ้องคร้าบ” เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ ผมวางร่างเล็กกว่าลงนอนบนโซฟาก่อนตามขึ้นไปคร่อมไว้
“เดี๋ยวนี้พอมีแบคหน่อยซ่ากับพี่นะ”
“นิดนึง” เจ้าเด็กแสบสลดที่ไหนครับ มียักคิ้วให้ผมอีกต่างหาก
“คิดจะหือกับพี่หรือครับ” ผมจับข้อมือลิงเปี๊ยกพาดขึ้นเหนือศีรษะก่อนโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนริมฝีปากห่างกันแค่คืบ
“ไม่กลัว”
“แน่ใจนะ” ผมชิดริมฝีปากเข้าไปอีกนิดห่างแค่กระดาษแผ่นเดียวกั้น ปัดริมฝีปากลงไปเบาๆ แค่พอให้ฉิวเฉียดกัน
“แน่ใจ”
“ตามใจ” ผมผละหน้าออกขยับตัวลุกขึ้นนั่งที่มุมโซฟาหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดโทรทัศน์
“ลุง” เสียงสั่นพร่าของเด็กแสบทำเอาผมต้องกลั้นยิ้มไว้แทบตาย
“ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ ตายังมองตรงไปที่โทรทัศน์ไม่ยอมหันไม่มองคนเรียก
“ไม่..ไม่จูบเหรอ”
“ไม่ล่ะ” ผมหันไปส่งยิ้มให้ลิงเปี๊ยก จะได้รู้ว่าผมอารมณ์ปกติดีไม่ได้โกรธ ก่อนหันกลับมาดูโทรศัพท์เหมือนเดิม ลิงเปี๊ยก
เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนค่อยๆ ขยับตัวเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ยกมือขึ้นจับหน้าผมให้หันไปมอง
““จูบกันเถอะ”
“อยากจูบกับพี่หรือครับ”
“อืม”
“ต้องทำยังไง” ลิงเปี๊ยกรีบปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักผม เปลี่ยนมือมาคล้องคอผมไว้ หลับตาลงยื่นปากเข้ามา เห็นแบบนี้ใคร
จะทนใจแข็งต่อไปไหว
ผมบดเบียดริมฝีปากร้อนเข้ากับกลีบปากนุ่ม ขบเม้มไปรอบๆ อาศัยจังหวะที่ตัวเล็กเผยอปากขึ้นรับอากาศส่งปลายลิ้น
อุ่นชื้นเข้าไปสำรวจภายใน ค่อยๆ ควานหาความหวานตวัดเกี่ยวพันกับปลายลิ้นเล็ก ดูดชิมราวกับคนหิวกระหาย
สอดฝ่ามือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบาง ลูบไล้ทั่วแผ่นหลังอย่างพึงพอใจ
“อื้อ.” เสียงครางของตัวเล็กยิ่งทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่าน ต้องหักดิบดึงลิงเปี๊ยกเข้ามากอดไว้แน่นกับอก หายใจหอบถี่
“ตัวเล็กเดือนนี้เดือนอะไร” ผมถามตัวเล็กด้วยเสียงแหบพร่า
“เดือน..” ตัวเล็กคิดไม่ออกพอๆ กับผม อารมณ์วาบหวามทำให้สมองไม่ยอมทำงาน
“ช่างเถอะไม่เป็นไร” ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นซุกซบใบหน้าลงกับซอกคอ พยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ
ไม่ใช่วันนี้แต่อีกไม่นาน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
อีกไม่นานจริงๆ นะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1230643 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก