L&P 26 : สองวัน“ลุง” จากที่นอนอยู่บนหมอนของตัวเองลิงเปี๊ยกล้มหมุนตัวสี่สิบห้าองศาวางหัวลงบนตักผม
“ครับ” ผมลดเอกสารในมือลงมองคนตัวเล็กที่รอให้สบตาอยู่
“อีกสิบวันจะถึงวันเกิดผม”
“พี่รู้” ผมตอบรับสั้นๆ รอให้ลิงเปี๊ยกพูดต่อ
“ลุงจะให้ของขวัญวันเกิดผมใช่หรือเปล่า”
“ใช่” ผมปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าออกให้คนช่างเจรจา
“ลุงซื้อหรือยังครับ”
“ยัง” ผมมีแผนการของผมไว้แล้วแต่ต้องปิดไม่ให้คนตัวเล็กรู้
“ถ้าอย่างนั้นผมเป็นคนเลือกได้ไหม”
“ได้สิ”
“ผมอยากลงติวคอร์สนึงแต่มันแพง มานั่งคิดๆ ดูรู้ว่าห้ามลุงซื้อของขวัญให้คงไม่ได้ ถ้าต้องเสียเงินอยู่แล้วผมขอลุงเป็น
จ่ายเงินค่าลงติวให้ได้ไหมครับ ผมพูดอย่างนี้มันน่าเกลียดไปไหม” ลิงเปี๊ยกทำหน้าไม่สบายใจ
“ไม่น่าเกลียดดีแล้วที่บอก พี่เคยบอกตัวเล็กแล้วว่าเรื่องเรียนให้บอกมาพี่สนับสนุนทุกอย่าง พ่อเองก็เคยพูดเรื่องนี้ นี่ถ้า
ไม่ใช่เพราะจะถึงวันเกิดก็คงไม่กล้าขอใช่ไหม”
“ครับ ผมรู้ว่าใครๆ ก็ว่าผมกับพี่นิวเกาะบ้านลุง ผมอยากเถียงแต่ผมก็เกาะจริงๆ นั่นแหละ”
“ตัวเล็ก” ผมไม่ชอบเลยที่เห็นลิงเปี๊ยกคิดมากแบบนี้
“ครับ”
“ตัวเล็กว่าพี่เป็นคนโง่หรือเปล่า”
“ไม่ อย่างลุงไม่โง่หรอกฉลาดจะตายเจ้าเล่ห์ด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นตัวเล็กคิดว่าพี่จะให้ใครมาเกาะหรือหาผลประโยชน์จากพี่ได้ง่ายๆ เหรอ อีกอย่างคำว่าเกาะแปลว่าคนๆ นั้น
ยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้ถึงต้องเกาะคนอื่นเอาไว้ ตัวเองยืนเองได้ไหมดูแลตัวเองได้หรือเปล่า”
“ได้”
“เห็นไหมคะตัวเล็กไม่ได้เกาะพี่ ใครพูดอะไรไม่ต้องไปสนใจ จำคำที่นิวบอกไม่ได้เหรอแค่ตัวเรากับคนที่เราแคร์เข้าใจก็พอ
คนอื่นไม่สำคัญ”
“จำได้แต่อดคิดไม่ได้” ลิงเปี๊ยกยังเด็กการทำตัวให้นิ่งควบคุมอารมณ์ให้ได้ในวัยนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย
“ถ้าอย่างนั้นก็พยายามเก็บไปคิดในแง่ดี เช่นพี่รักเราถึงยอมทำให้ทุกอย่าง พ่อพี่รักเราถึงเห็นเป็นลูกชายคนหนึ่งแม้แต่ป้าสิ
จากไม่ชอบหน้ายังเปลี่ยนใจมารักมาทุ่มเทให้ อยากได้อะไรขอให้บอก แปลว่าเราต้องมีดี มันเป็นเรื่องที่ควรภูมิใจมากกว่ารู้ไหม”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอบ้าน ขอรถ ขอเงินสดในธนาคาร ขอทองสัก 20 บาทจะได้รู้ว่าลุงรักมาก” ลิงเปี๊ยกพูดติดตลก ผมรู้ว่า
เจ้าตัวพูดเล่นไปอย่างนั้นเองเพื่อไม่ให้บรรยากาศหวานเลี่ยนจนเกินไป
“ได้” แต่ลิงเปี๊ยกแซวผิดคนเสียแล้วเพราะผมใจป้ำพอ
“จะให้เป็นค่าสินสอด ตั้งใจเรียนเข้าล่ะจบมหา’ลัยเมื่อไหร่จะไปขอ”
“หะ!!”
“อยากแต่งกับพี่ก็ไม่บอกถึงขนาดคิดสินสอดไว้ล่วงหน้าเลยเหรอ”
“เปล่านะ ผมเปล่าสักหน่อย” เด็กน้อยขี้โวยวายกลับมาแล้ว ผมยิ้มพอใจเมื่อเห็นลิงเปี๊ยกเลิกทำหน้าหงอยเสียที ไม่อยาก
ให้คิดมาก เรื่องบางอย่างเราควบคุมไม่ได้โดยเฉพาะปากคน สิ่งเดียวที่คุมได้คือความทุกข์ร้อนของใจเราเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ผมว่า......” ผมตั้งใจฟังเต็มที่แต่สุดท้ายก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะแฮะๆ
“ขอเดินดูอีกหน่อยครับ อันนี้ก็น่าจะยังไม่ใช่”
“เอาสิ” ผมเดินตามภูมิกับกังฟูห่างๆ ปล่อยให้สองคนปรึกษากันไปตามสบาย ผมไปรับภูมิกับกังฟูมาจากบ้านอ้างกับ
ลิงเปี๊ยกว่าต้องออกมาพบลูกค้าวันเสาร์ ปล่อยลิงเปี๊ยกไว้ที่บ้านโดยให้ป้าสิช่วยคุมตัวไว้ให้
ด้วยอายุและฐานะที่ต่างกันจึงไม่ใช่ทุกเรื่องที่เราจะเข้ากันได้หรือรู้ใจกันไปเสียหมด ผมไม่รู้ว่าลิงเปี๊ยกอยากได้อะไร
จริงอยู่ว่าผมเคยอายุเท่าลิงเปี๊ยกมาก่อน แต่ความต้องการของคนอายุเท่ากันในพ.ศ.ที่ต่างกันย่อมไม่เหมือนกัน
จึงเป็นเรื่องยากเมื่อต้องการหาของขวัญให้ถูกใจคนรับ ทางที่ดีที่สุดคือขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักของลิงเปี๊ยก
“เปาเคยบ่นเรื่องพี่ไหม” ไหนๆ ก็มีโอกาสเจอกันโดยไม่มีเจ้าตัวอยู่ด้วย ก็ขอถามเอาเป็นความรู้สักนิด
“ก็มีบ่นบ้างครับแต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ภูมิทำหน้าคิดหนักก่อนตอบ คงกำลังชั่งใจว่ามีเรื่องไหนเล่าได้บ้างมากกว่า
จะคิดว่าเคยบ่นไหม
“บ่นเรื่องอะไรบ้าง”
“เรื่องทั่วๆ ไปครับ ส่วนใหญ่จะบ่นเรื่องที่พี่ลมชอบซื้อของให้กับบ่นเรื่องผู้หญิงของพี่ลม”
“พี่ไม่มี” ผมค้านเสียงหลงก่อนรีบกระแอมกลบเกลื่อนเมื่อนึกได้ว่ากำลังคุยกับภูมิอยู่ไม่ใช่ลิงเปี๊ยก
“เปามันคิดมากครับ มันชอบเล่าว่าไปไหนก็มีแต่คนมองพี่ลม บางทีก็เจอคนใจกล้าเข้ามาขอทำความรู้จักตรงๆ
เพราะเห็นมันเป็นผู้ชายเลยนึกว่าไม่ได้มากับแฟน มันเด็กกว่าพี่ลมเยอะเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ต้องกังวล”
“อย่างนั้นเหรอ” ผมเข้าใจมาตลอดว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหาเพราะผมไม่เคยมองใครหรือยุ่งกับใครอีกตั้งแต่คบกับลิงเปี๊ยก
เข้าใจว่าถ้าผมไม่เล่นด้วยเสียอย่างก็ไม่มีความหมายอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทำให้คิดมากสินะ“
“จริงนะพี่ลม” กังฟูช่วยเสริมคำพูดภูมิ
“เปามันเคยหงอยมาโรงเรียน ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบต้องคาดคั้นตั้งนาน เปาบอกใครๆ ก็ชอบทักว่ามันเป็นน้องชายพี่ลม
บางทีมันก็น้อยใจที่พี่ลมไม่พูดอะไร” ที่ผมไม่พูดเพราะลิงเปี๊ยกยังเด็กไม่อยากให้คนมองไม่ดี คิดว่าคบกันไปเรื่อยๆ แบบนี้
จนกว่าลิงเปี๊ยกจะเข้ามหาวิทยาลัยถึงค่อยเปิดตัว แต่เพราะเป็นห่วงเกินไปปกป้องเกินไปจริงทำให้อีกฝ่ายเป็นกังกล
“เพราะต่างกันมากอยู่แล้วเลยยิ่งไม่มั่นใจ พอเจออะไรนิดๆ หน่อยๆ เปามันเลยยิ่งเก็บเอามาคิด”
“เปาไม่เคยบอกพี่เลย” ไม่สิ ไม่เคยแสดงให้ผมเห็นเลยต่างหากว่าคิดมากหรือน้อยใจผมอยู่
“เปามันกลัวพี่ลมหาว่าไร้สาระ คือยังไงดีล่ะ มันคิดว่ามันเด็กอยู่แล้วไงครับจะทำอะไรก็ยิ่งกลัวหาว่าคิดอะไรเป็นเด็ก ทำตัว
เป็นเด็กๆ ไม่เหมาะสมกับพี่ลม”
“ใช่ครับ เปามันกลัวพี่ลมคิดว่าไม่ควรเสียเวลาคบกับเด็กเลย”
“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะทั้งสองคน”
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมดีใจที่นัดภูมิกับกังฟูมาช่วยเลือกซื้อของ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีทางได้รู้ว่าเปาน้อยของผมเก็บความไม่สบายใจไว้
กับตัวตลอดเวลา
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ตัวเล็กมานี่เร็ว” ผมเรียกลิงเปี๊ยกที่เพิ่งเป่าผมแห้งหมาดๆ ให้ขึ้นมานั่งเล่นบนเตียง
“ครับ?”
“มีอะไรจะถามหน่อย”
“ถามว่า” ลิงเปี๊ยกหวีผมทาแป้งจนหน้าขาวเสร็จแล้วถึงปีนขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงข้างๆ ผม
“อยู่ที่โรงเรียนมีใครมาจีบหรือเปล่า”
“อารมณ์ไหนลุงร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยถาม” ลิงเปี๊ยกหัวเราะขำเพราะไม่คิดว่าผมจะถามเรื่องนี้
“ไม่ถามไม่ได้แปลว่าไม่สนใจ ตกลงมีหรือไม่มี”
“ไม่มี ไม่มีใครมาสนใจผมหรอกผมไม่ได้ฮอตเหมือนลุงนี่”
“ว่าได้ที่ไหนเดี๋ยวนี้ไปไหนมีแต่คนชมว่ายิ่งโตยิ่งหล่อ พี่ก็ต้องคิดเป็นธรรมดา”
“ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเลยลุงสบายใจได้” ลิงเปี๊ยกจับมือผมไปพาดที่ไหล่ก่อนเอนหัวลงมาซบ
“ไม่คิดได้ที่ไหน ไม่รู้บ้างหรือว่าพี่เป็นกังวล กลัวว่าจะมีใครมาจีบ กลัวว่าถ้าตัวเล็กเข้ามหาลัยไปแล้วเจอเพื่อนเจอสังคม
ใหม่ๆ เจอคนวัยใกล้เคียงกันตัวเล็กจะเปลี่ยนใจไหม จะคิดว่าพี่แก่ไปหรือเปล่า” ลิงเปี๊ยกเอียงหน้าขึ้นมองผม สีหน้าแปลก
ใจที่ผมคิดเรื่องนี้
“หรือถ้าเจอผู้หญิงที่ชอบล่ะ หรือติดเพื่อนติดกิจกรรมจนไม่มีเวลาให้พี่จะทำยังไง “
“ลุงคิดมาก”
“ใช่พี่คิด คิดยิ่งกว่าที่พูด กังวลยิ่งกว่าที่แสดงออกมาเสียอีก”
“ลุงพูดจริงเหรอไม่อยากจะเชื่อเลย ผม..” ลิงเปี๊ยกทำหน้าเขิน แต่จ้องผมไม่หลบตา
“ผมนึกว่าผมเป็นคนเดียวเสียอีก”
“ตัวเล็กเป็นอะไร” ผมค่อยๆ ตะล่อมถามอยากให้พูดความรู้สึกข้างในออกมาเอง
“เป็นกังวลเหมือนลุงไง ผมกังวลกลัวทำลุงขายหน้า กลัวลุงอายคนอื่น กลัวลุงไม่อยากให้ใครรู้ กลัวลูกไม่ยอมรับว่าผมเป็น
แฟน กลัวผู้หญิงรุกลุงมากๆ จนลุงเล่นด้วย กลัวลุงเจอผู้หญิงที่ถูกใจ กลัวลุงเปลี่ยนใจกลับไปชอบผู้หญิงเหมือนเก่า กลัว
อะไรอีกเยอะแยะบรรยายไม่หมด”
“พี่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเล็กกังวล ไม่ใช่เฉพาะตัวเล็กหรอกที่ขาดความมั่นใจพี่เองก็เหมือนกัน มานั่งนี่มา” ผมตบมือลงบนตัก
ลิงเปี๊ยกขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาผมอย่างว่าง่าย
“เราต่างกังวลในมุมมองของตัวเอง ตัวเล็กเอาแต่คิดว่าพี่ดีกว่ากลัวถูกทิ้ง พี่ก็คิดเหมือนกันว่าตัวเล็กเด็กกว่ามีอะไรให้พบ
เจออีกเยอะสักวันอาจจะเบื่อพี่ ต่างคนต่างรู้สึกตกเป็นรองเพราะรักอีกคนมาก”
“ลุงก็รู้สึกอย่างนั้นเหรอครับ รู้สึกเป็นรอง” สีหน้าลิงเปี๊ยกดูเหมือนโล่งใจ สบายใจจากอะไรก็ตามที่แบกเอาไว้
“รู้สึกสิ ตัวเล็กไม่รู้หรือว่ามีความสำคัญสำหรับพี่มากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นเพื่อนพี่มันจะแซวเหรอว่าพี่หลงเมียเด็ก อนาคต
ต้องกลัวเมียแน่ๆ”
“มะ..เมียที่ไหนกัน”
“ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ แฟนเฉยๆ”
“ให้เป็นแฟนได้อีกสองวัน ถึงวันเกิดเมื่อไหร่จะเลื่อนตำแหน่งให้”
“ลุงลามก ต้องรอให้ผมยี่สิบก่อน”
“ไม่”
“อะไร!!”
“ทำเป็นตกใจ ก่อนหน้านี้ใครวางแผนยั่วพี่กลัวพี่ไม่อยากรอหนีไปมีคนอื่น”
“ก็..ก็ตอนนั้นผมคิดอะไรตื้นๆ ตอนนี้ผมคิดได้แล้ว ต้องยี่สิบเท่านั้นพี่นิวบอกแล้วว่าต้องเป็นผู้ใหญ่ก่อน ถ้าลุงหนีไปมีคนอื่น
ก่อนผมก็ไม่ง้อจะให้ป้าสิหาแฟนให้ใหม่”
“หาแฟนใหม่เหรอเจ้าเด็กแสบ” ผมจับเอวลิงเปี๊ยกหมุนตัวให้เด็กแสบร่วงลงไปนอนกับเตียงก่อนตามขึ้นไปนอนคร่อม
เอาไว้ จับมือทั้งสองข้างขึ้นไปวางไว้เหนือศีรษะเพื่อไม่ให้ออกฤทธิ์กับผมได้
“ไหนพูดใหม่สิ”
“ก็ลุงทิ้งผมก่อนผมก็มีสิทธิ์หาใหม่สิ ไม่อยากให้หาก็อย่าทิ้ง”
“ใครจะทิ้ง เราสิทิ้งพี่ จู่ๆ จะเลื่อนจากสองวันเป็นสองปีได้ยังไง” ผมประท้วง อุตส่าห์อดทนนับวันรอ ไม่รู้หรือไงว่าต้องทน
นอนกอดทุกคืนมันทรมานแค่ไหน
“สองเหมือนกันไงไม่นานหรอกรอแป๊บเดียว”
“เชื่อก็บ้าแล้ว ให้ตอบอีกทีสองวันหรือสองปี” ผมขู่ชิดริมฝีปาก
“ไม่รู้แล้ว ลุงบ้าจะหื่นไปถึงไหน สองวันอะไรกันเล่นนับวันรออย่างนี้เลยเหรอ”
“ใช่” ผมกดจูบหนักๆ ลงไปหนึ่งทีให้รู้ว่าเอาจริง
“สองอะไรตอบมา”
“สองร้อยปี”
“ผิด”
“อื้อ..ลุงเล่นแบบนี้ไม่แฟร์” ลิงเปี๊ยกประท้วงเมื่อผมถอนริมฝีปากออก
“เล่นอะไร” ผมสอดมือเข้าไปลูบไล้ผิวเนื้อเย็นที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาดๆ
“ละ..เล่นแบบนี้ไง อื้อ..มะ..มันคิดอะไรไม่ออก” ลิงเปี๊ยกครางอือ บิดตัวเมื่อนิ้วโป้งของผมสะกิดเข้ากับตุ่มไตบนหน้าอก
“ไม่อยากให้เล่นตอบมาให้ถูกใจพี่” ระหว่างรอคำตอบผมจัดการเลิกเสื้อที่เกะกะอยู่ออกไปให้พ้นทาง
“เดี๋ยว เดี๋ยว ผมตอบแล้ว อื้อ..” ริมฝีปากผมเข้าครอบครองเม็ดทับทิมสีแดงก่ำ ลิ้นอุ่นชื้นไล่เลียไปรอบๆ ฐาน ก่อนดูดเม้ม
เป็นจังหวะรับกับมือที่บีบเค้นบนปลายยอดอีกข้าง
“สอ..สอง..วัน” เสียงตอบแหบพร่าของลิงเปี๊ยกยิ่งกระตุ้นให้ปากและมือผมทำงานหนักขึ้น
“สองวันอะไร” ริมฝีปากร้อนเริ่มไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ เรียกเสียงครางจากคนที่นอนอยู่เบื้องล่าง
“อ่า..วัน..วันเกิดผม”
“ยังไม่ถูกใจ” เพื่อกระตุ้นให้เด็กแสบรู้ว่าผมเอาจริง ผมบดเบียดร่างกายลงไปแนบชิด ฝังหน้าลงซุกไซร้กับซอกคอขาว
ดูดเม้มจนขึ้นสีแดงเรื่อ
“สะ..สองวัน..เป็น..เป็น..”
“เป็นอะไรคะ” ผมเคลื่อนกายขึ้นมาถามชิดริมฝีปาก มือตะโบมไล้ไปทั่วสะโพกเล็ก บีบเค้นเพื่อระบายความรู้สึกอัดแน่น
ภายใน
“เป็น..เป็นของลุง” น้ำเสียงยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาฉ่ำปรือที่มองมาทำให้เลือดในกายของผมเดือดพล่าน
สติสัมปชัญญะที่มีอยู่น้อยนิดขาดผึง
“ตัวเล็กพี่ขอโทษ” ผมซบหน้าลงกับหน้าผาก ก่อนพรมจูบลงไปทั่วดวงหน้าเล็ก
“ขอ..ขอโทษ..อะ..ไร..”
“พี่..หยุดไม่ได้แล้ว”
“อย่า...” ริมฝีปากได้รูปเผยอขึ้นเปล่งเสียงห้ามแผ่วเบา ลมหายใจหอบถี่ร่างกายสั่นสะท้านราวกับเป็นไข้
“อย่า..หยุด”
“ตัวเล็ก” ถูกผิดเป็นอย่างไรผมแยกแยะไม่ได้อีกแล้ว
“อ้า..” เสียงครางเบาๆ ดังเป็นระยะ อกบางแอ่นขึ้นรับสัมผัสจากลิ้นร้อน ฟันคมค่อยๆ ขบเม้มยอดอกสีสวยทีละข้าง
ร่างกายตัวเล็กเปลือยเปล่าจากฝีมือของผม
ผมไล้มือลงต่ำลากผ่านหน้าท้องแบนราบ หยอกล้อกับสะดือเล็กก่อนบีบเคล้นแก่นกายที่ผงกหัวขึ้นมาทักทาย
“อื้อ” ตัวเล็กพยายามขยับตัวหนีแต่ผมไม่เปิดโอกาส มือหนาจับส่วนแข็งขืนในมือรูดขึ้นลงช้าๆ สลับกับใช่นิ้วโป้งเค้นคลึง
ส่วนปลายเป็นจังหวะ ใช้ลิ้นชโลมไปทั่วเม็ดทับทิมบนหน้าอก ดูดเม้มอย่างหนักหน่วงเป็นการเร่งความเสียวซ่านให้ทวีคูณ
ยิ่งขึ้น
“อะ..อ้า..” ตัวเล็กดิ้นพล่าน ผมเร่งน้ำหนักมือขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานสิ่งที่อยู่ในมือผมกระตุกซ้ำๆ ก่อนน้ำสีขาวขุ่นจะพุ่งทะลักออกมา
ผมรวบร่างเล็กเข้ามากอด ประกบริมฝีปากลงจูบดูดดื่ม ค่อยๆ แยกขาเรียวออกให้กว้างขึ้น ส่งนิ้วเข้าไปสำรวจความคับ
แน่นภายใน
“ลุง!!” ร่างเล็กถึงกับผงะ เมื่อนิ้วผมล่วงล้ำเข้าไปในส่วนต้องห้าม
“ชู่ว เชื่อใจพี่นะครับ” ผมกระซิบปลอบ ก่อนเลียไล้ลิ้นไปรอบริมฝีปากนิ่ม ดูดชิมความหวานจนอีกฝ่ายคลายใจยอมโอน
อ่อนผ่อนตาม จึงขยับนิ้วช้าๆ จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วและสามนิ้วในที่สุด
“อ้า...มัน..มัน..” ตัวเล็กเผยอปากพยายามพูดบางอย่างออกมาแต่สุดท้ายก็ได้แต่กัดปากแน่น หายใจหอบกระเส่า
ผมค่อยๆ ถอนนิ้วออก จับขาเล็กยกขึ้น ขยับสะโพกเข้าไปชิดก่อนสอดแทรกส่วนกลางลำตัวที่ขยายจนปวดร้าวเข้าไป
ภายใน ขบกราบแน่นเมื่อผนังอ่อนนุ่มด้านในตอดรัดแน่น จนต้องหยุดสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ เพื่อลดความเสี่ยวซ่าน
ก่อนที่มันจะระเบิดออกมา
“เจ็บ” ตัวเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ผมกดริมฝีปากปิดเสียงร้อง สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เกี่ยวระหวัด
ปลายลิ้นเล็กมาดูดเม้ม รสจูบเร่าร้อนของทำให้ตัวเล็กคล้อยตามอย่างว่าง่าย
“ทนนิดนะคนดี”
“อะ.อื้ม..อื้ม” แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอผมไว้แน่น ปล่อยให้ผมแทรกผ่านเข้าไปเรื่อยๆ จนสุดทาง เสียงสูดปากดังเป็น
ระยะพร้อมใบหน้าเล็กที่แหงนเงยขึ้น
“จูบ..จูบ..หน่อย” ผมกดริมฝีปากร้อนลงบดเบียดกลีบปากนุ่ม คนถูกจูบเผยอริมฝีปากรับปลายลิ้นอุ่นชื้นที่สอดแทรกเข้าไป
อย่างเต็มใจ มือเล็กรั้งท้ายทอยของผมให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น
เมื่อร่างกายของอีกฝ่ายพร้อม ผมเริ่มขยับสอดประสานเข้าหากันช้าๆ เนิบนาบ ตัวเล็กบิดร่างกายเร่าๆ หลังไม่ติดพื้น
เสียงเนื้อกระทบเนื้อค่อยๆ ดังไปทั่วห้อง
“อ๊ะ..อ๊ะ..” ผมกระแทกน้ำหนักลงไปซ้ำๆ รับรู้ถึงการตอดรัดจากภายใน ร่างกายเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่เคย
จินตนาการมาก่อนว่ามันจะทำให้รู้สึกดีได้ถึงเพียงนี้
“อ้า...” เมื่อร่างเล็กทิ้งตัวลงเป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายเดินทางไปถึงจุดหมายแล้ว ผมรั้งสะโพกตัวเล็กไว้มั่น ขยับ
สะโพกสวนเข้าออกลึกยาวสลับกับจังหวะรัวเร็วกระแทกกระทั้น ไม่นานแก่นกายเริ่มเกร็งกระตุก ผมรีบดึงออกก่อนจะ
ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นฉีดพุ่งเปรอะเปื้อนหน้าท้องขาว ผมทิ้งตัวลงนอนทาบทับร่างเล็ก ลมหายใจหอบถี่ มีความสุขเกิน
กว่าจะบรรยายายออกมาเป็นคำพูดได้
“ตัวเล็ก” ผมจูบซับเหงื่อที่หน้าผากก่อนไล้มือไปตามกรอบหน้าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ หลังจากใช้ผ้าขนหนูทำความสะอาดสิ่ง
เปรอะเปื้อนให้เรียบร้อยแล้ว
“..........”
“ตัวเล็กครับ โกรธพี่หรือเปล่า” ผมเริ่มใจเสียเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา แต่ผมที่สะบัดไปมาทำให้
ใจชื้นขึ้นบ้าง
“ไม่โกรธแล้วทำไมถึงไม่เงยหน้าขึ้นมองพี่คะ”
“ก็มันอาย” เสียงตอบเบาๆ จนแทบไม่ได้ยิน ทำให้ผมต้องเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ๆ
“เด็กดี” ผมอดไม่ได้ ต้องเชยคางเด็กน้อยขึ้นมาประกบจูบเป็นการให้รางวัล
“ลุงไม่ดี”
“หือ?” ผมแอบยิ้มให้กับเสียงแง้วๆ เหมือนแมวของตัวเล็ก ที่พอโดนจูบเสร็จก็รีบก้มหน้างุดตามเดิม
“ไม่ดีตรงไหน”
“ลุงพรากผู้เยาว์ ผมจะไปฟ้องตำรวจ”
“สิบแปดไม่ผู้เยาว์แล้ว”
“ลุงโกง! ผมยังไม่สิบแปดสักหน่อย บอกลุงแล้วว่าอีกสองวัน อีกสองวันลุงก็ไม่ฟัง” คนอยากเถียงเผลอเงยหน้าขึ้นสบตา
เลยโดนขโมยจูบอีกพักใหญ่
“สิบแปดแล้วเชื่อสิ เดี๋ยวพอพี่ทำวนๆ ไปครบสองวันตัวเล็กค่อยลงจากเตียง ทีนี้ก็บอกใครๆ ได้แล้วว่าเสียตัวตอนอายุ
สิบแปด”
“สะ..เสียตัว!! ไอ้ลุงบ้า ไอ้ลุงหื่น” ลิงเปี๊ยกไม่รู้เอาแรงมาจากไหน โถมเข้าหาผม มื้อไม้ฟาดลงมาจนต้องรีบยกมือขึ้นป้องกันตัว
“โอ๊ย” ยังไม่ทันขาดคำร่างเล็กก็ร่วงลงมานอนให้ผมกอด
“ไม่ชอบคำว่าเสียตัว เอาเป็น..เป็นเมียพี่ตอนอายุสิบแปดก็ได้เอ้า”
“ไม่เอา ไม่เอาอะไรทังนั้น อย่าให้ลุกไปได้นะผมจะโทรหา 911 ให้มาจับลุง”
“แล้วตอนเขาสอบพี่ต้องบอกความจริงนะว่าตัวเล็กร้องแต่ว่าอย่าหยุด อย่าหยุด คุณตำรวจจะได้เห็นใจพี่บ้างว่าเด็กมันยั่ว
ใครจะอดใจไหว”
“อ๊ากก” ลิงเปี๊ยกยกมือปิดหูหน้าแดงก่ำ
“หึหึ พี่ขอโทษครับไม่แกล้งแล้ว” ผมจรดริมฝีปากลงบนขมับ ก่อนเลื่อนลงมาที่เปลือกตา ปลายจมูก แก้ม และจบลงที่ปาก
“ขอบคุณนะครับ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ตัวเล็กเจ็บตัว”
“ไม่..ไม่เป็นไร”
“เด็กดี” ผมจูบซ้ำอีกครั้งอย่างห้ามใจไม่อยู่
“ต่อไปตัวเล็กเป็นของพี่แล้ว”
“ลุง..ก็เป็นของผม” เสียงตัวเล็กแผ่วเบาและเก้อเขิน
“ทีนี้ถ้าตัวเล็กเจอใครถามก็บอกไปเลยว่าตัวเล็กเป็นอะไรกับพี่”
“ผมไม่กล้า”
“ต้องกล้าสิคะพี่อนุญาต ใครทำให้ตัวเล็กไม่สบายใจบอกไปเลยว่าพี่เป็นของตัวเล็กห้ามยุ่งแบบนี้ดีไหม”
“ไม่กล้าหรอก แต่..ดี”
“หึหึ ทีนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นมาต่อกันเลยไหม” ผมพลิกตัวขึ้นมานอนคร่อมร่างเล็ก เกลี่ยจมูกลงกับแก้มนุ่ม
“ต่อ..ต่ออะไร” คนถามถามเหมือนไม่รู้แต่กลับทำตัวแข็งหน้าตาตื่น
“ต่อให้ครบวันเกิดไงคะ พี่จะได้ไม่ผิดคำพูดกับนิว เรามีอะไรกันตอนวันเกิดตัวเล็กพอดี”
“จะ..บ้าเหรอ มัน..มันสองวันเลยนะลุง”
“เอาน่า แล้วตัวเล็กจะรู้เองว่าได้แฟนเก่ง”
“ใครเขาอยากรู้ อุ๊บ!”ปากเล็กๆ ถูกปิดสนิท ผมไม่ใจร้ายขังตัวเล็กไว้บนเตียงถึงสองวันหรอก แต่ไหนๆ มันทำผิดไปแล้ว
ก็ขอเลยตามเลยให้ชื่นใจอีกสักหน่อยก็แล้วกัน
เฮ้อ..สุดท้ายก็ไม่รอด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
อีกสองตอนจบค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1233780 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก