L&P 27 : เซอร์ไพรส์-ลิงเปี๊ยก-“สุขสันต์วันเกิด”
“ขอบคุณครับพี่นิว”
วันนี้ผม ลุง พี่นิว พี่หมอวิน นัดกันมากราบหลวงลุงและทำบุญที่วัดตั้งแต่เช้า เนื่องในวันเกิดอายุครบสิบแปดปีเต็มของผม
“นี่ของขวัญของพี่กับพี่หมอวิน ” ผมรับกล่องใบเล็กมาจากมือพี่นิว คาดเดาไม่ได้ว่าภายในกล่องคืออะไร
“มีความสุขมากๆ นะจุก”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้พี่หมอวินและพี่นิว พี่ชายคนละสายเลือดที่ดูแลผมดีราวกับเป็นน้องชายคลานตามกันมา
“ทำไมรีบให้ล่ะนิว” ลุงทักพี่นิวเพราะเย็นนี้เราต้องเจอกันอีกครั้ง หลังเลิกเรียนลุงจะจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆ ให้ เชิญเพื่อน
สนิทผมและคนในครอบครัวของลุงมาทานข้าวด้วยกัน
“ผมอยากให้น้องได้ใส่ตั้งแต่เช้าวันเกิดครับ เปิดดูสิจุก”
“ครับ” ผมแกะกระดาษห่อสีน้ำเงินเข้มออก ข้างในเป็นกล่องแก้วเมื่อเปิดฝาออก จึงเห็นว่าเป็นสร้อยสีขาวห้อยพระองค์เล็ก
“พระหลวงลุงท่านให้มา ส่วนสร้อยพี่คิดว่าจุกยังเด็กใส่ทองคำคงไม่เหมาะพี่เลยซื้อเป็นสร้อยทองคำขาวให้ใส่แทน ”
“สวยจังพี่นิว ขอบคุณครับ” ผมยกสร้อยขึ้นดู พี่นิวเลี่ยมพระใส่กรอบรูปหยดน้ำเข้ากับสร้อยสีขาวมาก
“มาพี่ใส่ให้” พี่นิวรับสร้อยไปจากผม ปลดตะขอและสวมให้ที่คอ
“จากนี้ไปก็ขอให้จุกมีแต่เรื่องดีๆ สิ่งดีๆ เข้ามานะ ขอให้คุณพระคุ้มครอง”
“ขอบคุณครับ”
“นิวชิงตัดหน้าให้ของขวัญก่อนพี่ได้ยังไงหมดกัน” ลุงแซวพี่นิวยิ้มๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร
“นิวกลัวจะไม่ทันการณ์เลยต้องคล้องพระให้จุกตั้งแต่เช้าวันเกิด” กลายเป็นพี่หมอวินเป็นคนตอบ เสียงพูดปกติแต่สายตา
ที่สบกับลุงมีรอยยิ้มหัว
“จะได้ป้องกันความคิดอกุศลที่จะมารบกวนจุก”
“ไม่ใช่นะครับ หมอวินพูดอะไรไม่รู้พี่ลมเข้าใจผมผิดหมด” พี่นิวหน้าแดง รีบปฏิเสธคำพูดพี่หมอวินเป็นการใหญ่
“แต่..พี่ว่า...” ลุงลากเสียงยาว หันมามองหน้าผมแล้วหันกลับไปมองหน้าพี่นิว
“ไม่ทันแล้วล่ะนิว”
“ครับ?!!” “ลุ้ง!!” “หึหึ” สองเสียงอุทานกับหนึ่งเสียงหัวเราะที่ให้อารมณ์ไปคนละทาง ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ลุงนะลุงพูดออกมาได้
“พี่..พี่ลมหมายความว่า..ว่า..เหรอครับ” พี่นิวพูดติดอ่างขึ้นมาทันที พูดตะกุกตะกักแถมยังหน้าแดงกว่าผมอีก
“พี่ก็อยากเล่ารายละเอียดนะแต่ติดว่ายังอยู่ในวัด เอาเป็นว่าก็ตามนั้น พี่เป็นผู้ปกครองจุกของนิวเต็มตัวแล้ว”
“พี่ลม..จุก..พี่ลมกับจุก” พี่นิวหันหน้าไปมาสลับระหว่างผมกับลุง ผมก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาพี่นิว แต่ลุงดันส่งยิ้มให้
แถมพยักหน้าเพื่อเป็นการยืนยันคำตอบ
“เอ่อ...” พี่นิวพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทำหน้าปลงผสมกังวล มีเพียงพี่หมอวินที่ยิ้มขำอยู่คนเดียว
“หึ ไม่พ้นสิบแปดสินะ”
“อืม ตัวเล็กน่ารักเกินไปทำไงได้”
“ลุง!” ผมร้องเสียงหลง แค่นี้ก็อายพี่นิวกับพี่หมอวินจนจะมุดแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ไหนจะกลัวพี่นิวโกรธอีก คนพูดก็ไม่
สนใจเลยรับปากพี่นิวไว้เองแท้ๆ
“สถานที่ไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่แต่พี่ขอพูดอะไรนิด นิวเคยขอพี่ว่าให้ตัวเล็กเป็นผู้ใหญ่ก่อน พี่ขอโทษที่พี่ผิดคำพูด แต่พี่
เชื่อว่าพี่เป็นผู้ใหญ่พอที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป พี่พร้อมจะรับผิดชอบตัวเล็ก สิ่งที่ทำไม่ใช่เพราะอารมณ์แต่เป็นเพราะรัก
พี่หวังว่านิวจะเข้าใจ”
“ครับ ผมเข้าใจ ก็คิดๆ ไว้เหมือนกันว่ามันคงห้ามกันยาก ถ้าพี่ลมจริงใจและจริงจังกับจุก ผมก็ไม่มีอะไรจะห้าม”
“เรื่องนั้นนิวไม่ต้องกังวลพี่รักใครรักจริง”
“ผมฝากจุกด้วยนะครับ ต่อไปคงต้องรบกวนพี่ลมแล้ว”
“เต็มใจรับ บอกแล้วว่ารักมากไม่ให้หนีไปไหนหรอก”
“เหอะ แล้วอย่ามาหนีเองก็แล้วกัน” ผมยื่นปากใส่ลุง รับปากพี่นิวแล้วทิ้งผมเมื่อไหร่น่าดู
“ใครจะหนี หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงไม่รู้ตัวบ้างหรือ” ลุงยกมือขึ้นจับคางผมสั่นเบาๆ ดวงตาที่มองมาทอประกายจ้า
“XX”
“หือ? อะไรนะวิน” ลุงหันไปถามพี่หมอวินเพราะได้ยินสิ่งที่พูดไม่ชัดผมเองก็เหมือนกัน มัวแต่สนใจฟังลุงจึงไม่ได้ยิน
“วัด”
“อ่า..ฮ่าๆๆ” ลุงหัวเราะแก้เก้อเมื่อนึกได้ว่าทำอะไรไม่เหมาะสมลงไป
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ” พี่หมอวินลุกขึ้นยืนหลังจากดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ดีเหมือนกันเดี๋ยวตัวเล็กไปไม่ทันเข้าเรียน”
“จริงด้วย” พอพูดถึงเรื่องเรียนผมถึงเพิ่งนึกได้ คุยกันเพลินจนลืมดูเวลา ดีที่พี่หมอวินทักเกือบไปโรงเรียนสายเสียแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ลุง ให้คนมาเปลี่ยนตู้ใหม่หรือครับ” ผมเดินเข้าห้องเป็นคนแรก จึงเห็นว่าตู้ที่อยู่ชิดผนังใกล้กับโซฟาเปลี่ยนหน้าตาไป
“ใช่”
“ตู้เก่ายังดีอยู่เลย” ผมบ่นด้วยความเสียดาย ตู้ไม้สักสีทึมที่ผมคุ้นตาถูกเปลี่ยนเป็นตู้สีขาวสะอาด
“มันไม่เหมือนกัน” ลุงวางถุงของขวัญทั้งหมดที่ผมได้จากในงานลงบนโซฟา ก่อนเดินตามมาหยุดยืนด้านหลัง ยกมือขึ้น
กอดเอวผมไว้หลวมๆ
“ตู้ใบนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่พี่ซื้อให้ตัวเล็ก สุขสันต์วันเกิดครับ” ผมเอียงหน้าให้ลุงกดริมฝีปากลงบนแก้ม แต่ตายังจ้อง
มองตู้ตรงหน้าไม่กระพริบ
“นี่..นี่หรือครับ” ผมแอบกลืมน้ำลายลงคอก่อนพยายามปรับสีหน้าทำเหมือนว่าตื่นเต้นมากเพราะไม่อยากให้ลุงเสียใจ
“ดีจังครับ ผมจะได้มีที่ไว้เก็บของส่วนตัว” ผมมองตู้กระจกสีขาวใบใหญ่สองตู้ติดกัน ต่อให้ไม่อยากให้ลุงซื้อของให้ ต่อให้ไม่
คาดหวังกับของขวัญวันเกิด ต่อให้คิดว่าเป็นอะไรก็ได้ แต่เจอของขวัญเป็นตู้เก็บของแบบนี้ก็เล่นเอาพูดไม่ออกไปเหมือนกัน
“ชอบไหม”
“ชอบครับ” ผมจ๋อยอยู่พักเดียวก่อนปรับความรู้สึกได้ ลุงอุตส่าห์ซื้อมาให้แค่ลุงคิดถึงผมก็ดีแค่ไหนแล้วเป็นอะไรก็ช่างเถอะ
ผมมีความสุขทั้งนั้นแหละ
“ต่อไปก็เอาไว้เก็บข้าวของ แถวล่างเป็นตู้ปิดทึบเอาไว้ใส่พวกกล่อง พวกของที่โชว์ไม่ได้ ส่วนข้างบนจะวางอะไรก็ตามใจ”
“ครับ ลุงเลยต้องเอาตู้ของตัวเองออก” เดิมทีพื้นที่ตรงนี้เป็นที่ตั้งตู้ตั้งโชว์ความเก่งกาจของลุง ไม่ว่าจะเป็นเกียรติบัตร
เหรียญจากการแข่งขันกีฬา ถ้วยรางวัล รูปถ่ายและอื่นๆ อีกสารพัด
“ดีแล้ว ฉันจะได้เป็นข้ออ้างเอาออก ไม่อยากตั้งโชว์สักเท่าไหร่แม่เป็นคนจัดการให้”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ลุงในใจกลับมาเบิ่งบาน ถ้าคิดอีกแง่ลุงให้ความสำคัญกับผมมาก แบ่งพื้นที่ให้ผม ให้ผมได้
มีส่วนร่วมอยู่ในชีวิตของลุง มันเป็นของขวัญที่ดีมากๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมประเดิมตู้ใหม่นะครับ”
“เอาสิ” ผมเดินไปหยิบถุงของขวัญที่ลุงขนขึ้นมาให้ จะได้รวมมันไว้ด้วยกันเป็นของขวัญปีที่พิเศษที่สุดในชีวิตผม ทุกชิ้นเลย
“เอ๊ะ! ลุงข้างในนี้มีกล่องอยู่เต็ม” ผมเปิดบานพับชั้นล่างออกพบว่ามันไม่มีพื้นที่ว่างอย่างที่คิด
“อะไร” ผมคุกเข่าลงเพื่อหยิบกล่องข้างในออกมาดู ก่อนตาจะค่อยๆ เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ
“ลุง!..ลุง!” มันคือกล่องโมเดล เมื่อก้มหน้าลงไปดูถึงเห็นว่ามีทั้งโมเดลทรานฟอเมอร์ โมเดลกันดั้ม โมเดลไอรอนแมน
โมเดลวันพีช และอีกสารพัดโมเดลที่ผมอยากได้
“สุขสันต์วันเกิดครับตัวเล็ก” ลุงส่งยิ้มหล่อมาให้ถูกใจที่หลอกผมได้
“ขอบคุณครับ ลุงรู้ได้ยังไงว่าผมอยากได้”
“ภูมิกับกังฟูช่วยเลือกให้ พี่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้ตัวเล็กเพราะเวลาอยู่กับพี่ตัวเล็กจะปิดเงียบ ไม่ค่อยยอมพูดว่าชอบอะไร
กลัวพี่จะซื้อมาให้ใช่ไหม”
“ครับ” เป็นอย่างที่ลุงพูดจริงๆ ผมมักจะระวังคำพูดของตัวเองเสมอ ไม่พูดอะไรพร่ำเพรื่อเพราะรู้นิสัยอีกฝ่ายดี
“ให้เดาเอาเองมันก็ลำบากกลัวไม่ได้ของที่ตัวเล็กชอบ พี่เลยไปรบกวนให้สองคนนั้นช่วย”
“ปิดกันเงียบเลย” ผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู มันดีใจมากครับ ลูบแต่ละกล่องราวกับสมบัติล้ำค่า ผมอยากได้มานานแล้ว
แต่ไม่คิดจะซื้อเพราะมันแพงและเป็นของสิ้นเปลืองเกินกำลังของผมจะหามาสะสม
“ภูมิกับกังฟูช่วยเลือกหมดนี่เลยหรือครับ” ผมค่อนข้างแปลกใจสองคนนั้นไม่น่าจะเห็นด้วยที่ลุงซื้อเยอะขนาดนี้
“เปล่า ช่วยเลือกแค่สองกล่อง ที่เหลือพอพี่รู้แล้วว่าตัวเล็กชอบอะไรก็มาเสิร์ชหาเอาเอง ดูจากพวกในเวปว่าเขาฮิตสะสม
อะไรกัน”
“แล้วตู้นี้?” ผมเงยหน้าขึ้นดูตู้กระจกที่ลุงบอกว่าให้เป็นของขวัญ
“ตู้โชว์หุ่นโมเดลของเรา”
“หา!”
“ซื้อแล้วก็ต้องมีที่ตั้งโชว์ไม่ใช่เหรอพี่คิดว่าเราน่าจะชอบ ในตู้มีไฟLEDติดไว้ให้ด้วย” ผมว่าแล้วเชียว ก็ว่าทำไมลุงซื้อตู้
กระจกโล่งๆ มาให้เก็บของ มีเฉพาะแถวล่างสุดที่ปิดทึบแต่ผมดันคิดไปว่าลุงจะให้เอาไว้เก็บหนังสือ
“ตกลงชอบไหม”
“ชอบที่สุดครับ” ผมวางกกล่องโมเดลลง ลุกขึ้นไปกอดผู้มีอุปการคุณ กอดแน่นๆ ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรตัวเล็ก”
“หัวเราะลุง”
“หือ? หัวเราะอะไรพี่คะ”
“ลุงเหมือนอาเสี่ยเลี้ยงต้อยเลย แล้วผมก็เหมือนอีหนูของลุง ดูสิพอได้ของถูกใจก็วิ่งมากอด” ผมเงยหน้าขึ้นมองลุง แกล้ง
ส่งสายตาหวานเลียนแบบอีหนูในทีวี คิดเองยังขำเองจะเหมือนไปไหน
“ขอบคุณครับป๋า เปาช้อบชอบ”
“ฮ่าๆ” ลุงหัวเราะชอบใจ ดูเหมือนจะถูกใจกับบทบาทของผมมาก ถึงขนาดอุ้มผมเดินไปที่โซฟาแล้วจัดการให้นั่งอยู่บนตัก
“ไหนอีหนูได้ของแล้วต้องตอบแทนป๋ายังไง”
จุ๊บ! จุ๊บ! ผมจับแก้มลุงไว้ก่อนกดปากลงไป ทำเสียงดังๆ ทั้งข้างซ้ายและข้างขวา
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เอาแค่นี้ไม่คุ้ม ป๋ายังไม่พอใจ” ลุงแสดงได้เนียนมาก จนผมชักไม่แน่ใจว่าลุงแสดงอยู่หรือเปล่า
“ถ้าอย่างนั้นป๋ารอเดี๋ยวครับ” ผมต้องตะกายกว่าจะลุกขึ้นยืนสำเร็จเพราะต้องต่อสู้กับมือปลาหมึกจับโน่นลูบนี่ไม่หยุด
“ห้ามตามเข้ามานะ รอตรงนี้ห้ามกระดุกกระดิก”
“จะไปไหน?” ดีที่ผมโดดหลบทัน มือลุงไวยิ่งกว่าลิงอย่างผมเสียอีก
“แป๊บเดียว” ผมไม่รอคำตอบวิ่งปรู้ดเดียวถึงประตูห้องนอน เปิดเข้ามาได้ก็ปิดล็อคทันที ไว้ใจลุงไม่ได้หรอก
ผมเดินไปเปิดประตูตู้หยิบของที่ซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าเดินทางออกมา ลุงจะชอบไหมนะเดี๋ยวคงได้รู้
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เซอร์ไพรส์!” ผมกระโดดออกมายืนหน้าประตูห้องนอน แบมือออกสองข้างให้ลุงเห็นสิ่งที่ใส่อยู่ แต่สายตางงๆ บวกกับการ
กระพริบตาติดๆ กันของลุงทำให้ผมเริ่มหน้าเสีย
“ลุงไม่..ไม่ชอบเหรอ” ผมก้มลงมองตัวเอง มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
“ทำอะไรน่ะตัวเล็ก”
“ของขวัญให้ลุงไงผมแอบเตรียมเอาไว้” ผมหมุนตัวให้ลุงได้ดูทั้งหน้าและหลัง จนหางสะบัด
“อืมมม” ท่าลูบคางของลุงบอกว่าเจ้าตัวกำลังคิดหนัก
“ของขวัญที่ว่าหมายถึงไอ้ชุดนอนลิงสีเหลืองอ๋อยนี่เหรอ” ผมก้มลงมองชุดที่ใส่ มันคือชุดแฟนซีทำจากผ้าสำลีลายลิงตัว
โคร่ง แขนยาว ขายาว หมวกเป็นรูปหัวลิงและมีหางให้ด้วย
“พี่ไม่ใส่นะ”
“ผมไม่ได้ให้ลุงใส่สักหน่อย ผมซื้อมาใส่ให้ลุงดู”
“ใส่ให้พี่ดู? อ๋อ..อืม..น่ารักดี..ตัวเล็กใส่อะไรก็น่ารัก” คำพูดของลุงที่พยายามจะชมยิ่งทำให้ผมเสียความมั่นใจ ทุกอย่าง
ผิดแผนไม่เห็นเหมือนที่ตั้งใจไว้เลย
“ลุงไม่ต้องมาชมหรอก ลุงไม่ชอบ” ผมเดินตึงตังไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ลุง ยอมรับว่ารู้สึกเซ็งนิดๆ
“ชอบสิ บอกแล้วตัวเล็กใส่อะไรก็น่ารัก ใส่แบบนี้ดูเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่ น่ารักดี”
“ย้ากก” คำว่าเด็กทำเอาผมฉุนขาด หยิบหมอนอิงขึ้นมาได้ขว้างใส่ลุงไม่ยั้ง มีกี่ใบแถวนั้นปลิวหวือไปตามๆ กัน
“ฮ่าๆ เดี๋ยวๆ ตัวเล็กโกรธอะไรพี่” ลุงหลบหมอนได้อย่างว่องไว ก่อนพุ่งตัวเข้าชาร์จจับแขนผมเอาไว้
“ไม่รู้”
“ไม่รู้ได้ยังไง ไม่รู้จะหน้าหงิกแบบนี้เหรอ ไหนเป็นอะไรคะ”
“.......”
“ไม่ตอบไม่เป็นไรพี่ขอแก้ตัวใหม่ อืม..รู้แล้ว! ตัวเล็กใส่ชุดลิงเพราะอยากบอกว่าตัวเล็กเป็นลิงน้อยของพี่ใช่ไหมคะ
พี่คิดถูกหรือเปล่า”
“ไม่” ผมตอบเสียงสะบัด ไหนบอกว่าเป็นคนเจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น แค่นี้ทำไมดูไม่ออก
“หือ? ไม่ใช่เหรอ”
ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ดูหรือคนอุตส่าห์ไปหาของขวัญมาให้ คิดอยู่ตั้งนานอยากให้เป็นของขอบคุณที่ลุงดูแล เอาใจใส่
ผมอย่างดี
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ขอพี่คิดก่อน..ตัวเล็กใส่ชุดนี้เพราะ..อืม...เพราะ....”
“ก็ไหนว่าผู้ชายชอบแบบนี้กัน” ผมโพล่งออกมาเมื่อดูหน้าก็รู้แล้วว่าลุงไม่มีสักคำตอบให้
“หือ? ผู้ชายชอบ? ลุงขมวดคิ้ว จ้องมองผมทั้งตัวอย่างจริงจัง ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น
“หึหึ...ฮ่าๆ” ลุงเป็นบ้าไปแล้ว ดูเถอะหัวเราะจนตัวโยน ขนาดพยายามกลั้นขำเพื่อจะพูดยังทำไม่สำเร็จ เสียงพูดจึงปนไป
ด้วยเสียงหัวเราะเกือบทุกคำ
“ตัวเล็กหมายถึงที่ผู้หญิงใส่หูแมว หางแมว ใส่ชุดนักเรียนญี่ปุ่น ใส่ผ้ากันเปื้อน อะไรแบบนั้นหรือเปล่า”
“อืม แต่เห็นลุงเรียกว่าลิง เลยไปหาชุดลิงมาใส่ให้นึกว่าจะชอบ” ผมทำปากยื่นไม่โกรธหรอกแต่งอน
“ฮ่าๆ สมกับเป็นตัวเล็กจริงๆ” ลุงไม่สนท่างอนของผม รวบร่างเข้าไปกอดแถมกดจูบลงมาบนริมฝีปากเบาๆ หนึ่งที
“ขอบคุณครับตัวเล็ก”
“มัน..มันไม่น่ารักเหรอ” ผมยอมรับความจริงอย่างปลงๆ นี่แอบสั่งซื้อออนไลน์มาเลยนะเพื่อนยังไม่บอกใครสักคน
“น่ารัก น่ารักมาก ตัวเล็กใส่อะไรก็น่ารักทังนั้น”
“คราวหน้านะลุง คราวหน้าผมสัญญาว่าผมจะทำแบบที่ลุงชอบให้ได้ ขอโทษที่ทำได้แค่นี้ “ ผมให้ความหวังลุงและตัวเอง
ครั้งหน้าต้องไม่ให้พลาดอีก
“โธ่เอ๊ยเด็กดีอย่าหงอยแบบนี้สิคะ ใครว่าพี่ไม่มีความสุข ใครว่าพี่ไม่ชอบ”
“ก็ลุงไม่เห็นจะตะลึงเลยตอนผมออกมาเซอร์ไพรส์” ผมบ่นอุบ ยังไงก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เอาไหนอยู่ดี
“ผมนึกว่ามันจะเซ็กซี่ ดูสิลุง” ผมไถลตัวพาดลงบนตักของลุง กระดกก้นขึ้นก่อนส่ายสะโพกไปมา
“เห็นไหมมันมีหางด้วยนะ”
“อืม”
“ลุงลองจับดูสิชุดมันนุ่มมาก” ผมพลิกตัวขึ้นนอนหงายขยับจนหัวหนุนตัก ดึงมือลุงให้ลูบไปมาบนชุดที่ใส่อยู่
“นุ่มไหม”
“อืม”
“มีหูด้วยนะ” ผมดึงฮู้ดขึ้นมาสวมหัว มันใหญ่มากจนปิดลงมาถึงตา สองมือจับหูสะบัดไปมา
“นี่ไง หูลิง”
“อืม”
“ลุงไม่ชอบจริงๆ ด้วยไม่พูดเลย” ผมถอนใจหมดแรงพรีเซ้นส์ กำลังจะดึงฮู้ดออกแต่ไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าลงมาปิดปาก
“ยั่วพี่แบบนี้หายเจ็บแล้วเหรอ”
“หะ!.อะ.อืม..” โชคดีที่ฮู้ดยังปิดอยู่ ผมจึงซ่อนสายตาเอาไว้ได้ โอ๊ยเขินชะมัดลุงถามอะไรก็ไม่รู้ ที่จริงก็ยังเจ็บอยู่นิดๆ
แต่เรื่องอะไรจะบอก
“นิ่มจริงๆ ด้วย” ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อมือเย็นๆ สอดลอดผ่านกระดุมเข้ามาสัมผัสกับเนื้อกายภายใน มือใหญ่ลูบวนช้าๆ
ผมแขม่วท้องตามมันวูบวาบไปหมด
“หิวไหม” ผมกำลังเคลิ้มๆ ถึงกับงง เมื่อจู่ๆ ลุงดันถามคำถามที่ไม่ควรถามตอนนี้
“หิวไหม”
“อ๊ะ..มะหิว” ผมเสียววาบเมื่อลุงเขี่ยเม็ดทับทิมเบาๆ เล่นเอาตอบไม่เป็นคำ
“ไม่หิวก็ต้องทาน” ลุงช้อนตัวผมขึ้นอุ้มพาเดินไปยังประตูห้องนอน
“ได้เวลาป้อนกล้วยให้ลิงแล้ว”
ป้อน..กล้วย..ให้..ลิง?
อ๊ากกก ทำไมลุงลามกอย่างนี้ ผมหน้าแดงซ่านในหัวแวบภาพส่วนกึ่งกลางลำตัวของลุงขึ้นมา โอ๊ยเปา ทำไมถึงจำภาพได้
แม่นนักวะ ฮือ คราวก่อนไม่น่าแอบหยีตาดูของลุงด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลย แล้วกล้วยลุงป้อนทีอิ่มจุกไปถึงท้อง
พันธุ์อะไรก็ไม่รู้ใหญ่เป็นบ้า
“ลุง” ผมตัดสินใจเรียกเมื่อหลังสัมผัสกับที่นอน
“ครับตัวเล็ก” เสียงทุ้มนุ่ม ปากที่คลอเคลียอยู่ข้างหู ทำเอาเกือบลืมคำพูดที่คิดไว้
“เอา..เอาอิ่มพอดีๆ เก็บไว้ทานหลายๆ วันก็ได้”
“หึหึ พี่ไม่หักโหมให้ตัวเล็กเจ็บหรอกไม่ต้องห่วงครับได้กินทุกวันแน่ๆ”
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ผมถอนใจอย่างโล่งอกที่ลุงสัญญาว่าจะไม่หักโหม
ส่วนคำว่าทุกวันผมได้ยินครับแต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมก็ชอบเหมือนกัน ชอบเป็นคนสำคัญของลุง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232941 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก