L&P 28 : ก้าวที่มั่นคง [End]
“รอนานไหมครับ” ลิงเปี๊ยกเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง เสื้อนักเรียนเต็มไปด้วยรอยปากกาและสติ๊กเกอร์มากมาย
“ลุงมองอะไร” รอยยิ้มเขินๆ ปรากฏบนใบหน้าเมื่อผมเอาแต่จ้องมอง
“มองเด็กใส่ชุดนักเรียนวันสุดท้าย รู้สึกยังไงบ้าง”
“ใจหาย คิดถึงเพื่อน แต่ก็ตื่นเต้นที่จะได้เข้ามหาลัย” ในที่สุดลิงเปี๊ยกก็สามารถเข้ามหาลัยเดียวกับนิวได้ หลังจากทุ่มเท
อ่านหนังสืออย่างหนักมาเป็นแรมปี
“แล้วก็..” ลิงเปี๊ยกหันมาส่งยิ้มหวานให้ผม
“ดีใจที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นต่อไปลุงจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองแก่ โอ๊ย!..” ผมดีดหน้าผากลิงเปี๊ยกเบาๆ ข้อหาทำร้ายกันด้วยคำพูด
“พี่ไม่แก่เรานั่นแหละเด็ก”
“ผมไม่เด็กสักหน่อย”
“ก็จริง” ผมพยักหน้าเห็นด้วย “มีสามีแล้วไม่เด็กหรอก”
“ลุ้ง!!” ลิงเปี๊ยกโวยวายเสียงดัง ทำเหมือนกลัวใครมาได้ยินเข้าทั้งที่อยู่ในรถกันแค่สองคน
“ลุงชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อยเลยมันเขินไม่รู้เหรอ” ผมชอบความจริงใจของลิงเปี๊ยก ไม่ใช่ไม่ชอบให้เรียกแต่แค่เขิน
“ถ้าอย่างนั้นอยากเรียกว่าอะไร” ผมเคลื่อนรถออกจากลานจอด จุดหมายคือร้านอาหารเพื่อทานมื้อเย็น
“อืม..เรียกว่า..ปะป๋า” ลิงเปี๊ยกหันมาทำหน้าทะเล้น เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่จะให้ผมเป็นอาเสี่ยเลี้ยงต้อยให้ได้
“ฝันไปเถอะพี่ไม่มีพุง”
“ป๊าเอ้า” ลิงเปี๊ยกใจป้ำตัดคำลงให้
“ไม่”
“ทำไมล่ะลุงน่ารักออก ผมเห็นพวกเพื่อนผู้หญิงเรียกแฟนว่าป๊าอายุน้อยกว่าลุงอีก”
“อย่าเลยคำอื่นเถอะ” ไม่ใช่ผมไม่เคยได้ยิน แต่ขืนลิงเปี๊ยกเรียกผมแบบนั้นคงเหมือนตาแก่ตัณหากลับคิดเคลมเด็กผู้ชาย
มากกว่าน่ารัก ยิ่งลิงเปี๊ยกตัวเล็กๆ อยู่ด้วยยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่
“งั้นก็...ที่รัก” ลิงเปี๊ยกทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“หึหึ กล้าเรียกเหรอ”
“ไม่กล้าผมพูดไปงั้นแหละ”
“นึกว่าจะแน่”
“โห พูดงี้อยากให้เรียกใช่ไหมล่ะ ไม่ตกหลุมลุงง่ายๆ หรอก” เด็กฉลาดคือเด็กที่รู้จักเรียนรู้และปรับตัว แต่ดูเหมือนลิงเปี๊ยก
จะฉลาดเกินไปแล้ว เดี๋ยวนี้ไม่เคยหลงกลผมเพราะรู้ทันหมด
“ที่รัก”
“ไหนบอกจะไม่เรียก” ผมหันไปมองคนที่เพิ่งออกปากว่าจะไม่เรียกชื่อนี้
“ที่รัก”
“ไหนบอกว่าไม่ตกหลุม”
“ที่รัก”
“ลิงเปี๊ยกอยากรถชนหรือไง”
“ฮ่าๆ” ลิงเปี๊ยกหัวเราะลั่นเมื่อยั่วผมสำเร็จ เจอสายตาอ้อนๆ เสียงอ้อนๆ เรียกที่รักที่รักเข้าไปใครไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้ว
“พี่ลม”
“ครับ?” ผมตอบรับด้วยความแปลกใจเพราะน้อยครั้งมากที่ลิงเปี๊ยกจะเรียกผมด้วยชื่อนี้
“ต่อไปผมจะเรียกลุงแบบนี้”
“ทำไมถึงเปลี่ยน”
“ก็ผมโตแล้ว อีกสี่ปีเรียนจบผมก็จะเป็นผู้ใหญทันลุง เอ๊ย! ทันพี่ลม ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครเห็นความแตกต่างของเรา”
ลิงเปี๊ยกอมยิ้มอยู่ในหน้าดูมีความสุขกับความคิดของตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็เป็นตัวเล็กของพี่ลมใช่ไหม”
“ถูกต้องครับ ลุงเอ๊ยพี่ลมชอบใช่ไหมล่ะจะได้ดูหนุ่มขึ้น” ลิงเปี๊ยกยิ้มจนตาหยีแซวผม ท่าทางมีความสุขมาก
“ชอบ” ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆ ความรู้สึกปนเปไปหมดระหว่างเอ็นดู สงสารและรู้สึกผิด
เพราะกังวลอยู่ลึกๆ สินะถึงอยากเปลี่ยน อยากลดความแตกต่างอยากเข้าใกล้กันให้มากกว่านี้ ผมไม่รู้เลยว่าหลังจากคุย
กันแล้วตัวเล็กยังเก็บความคิดนี้เอาไว้โดยไม่แสดงออกมา คงเหนื่อยมากที่ต้องพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ทำเหมือนว่า
เข้าใจทุกอย่างไม่คิดไม่กังวล ขอโทษนะตัวเล็กที่พี่ไม่เคยเอะใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่ลมเราจะไปไหนกันครับ” ลิงเปี๊ยกถูกผมปลุกในเช้าของวันหยุด บอกเพียงว่าจะออกไปทำธุระให้ลิงเปี๊ยกไปกับผมด้วย
“ไปมหาลัยนาย”
“ไปทำไมครับ”
“ไปดู ฉันอยากเห็นว่านายเรียนที่ไหน แถวนั้นมีอะไรบ้าง ร้านอาหารน่ากินไหม มีที่เที่ยวหรือเปล่า”
“แล้วทำไมต้องออกมาเช้าขนาดนี้ครับ แบบนั้นต้องมาตอนเย็นๆ “ ลิงเปี๊ยกยังง่วงงุนเพราะเมื่อคืนแอบเล่นเกมจนดึก
“ง่วงก็นอนไปก่อนถึงแล้วพี่ปลุกเอง”
“ไม่งอนนะ” ลิงเปี๊ยกมองหน้าผมด้วยความระแวง
“ฮ่าๆ ใครจะงอนเรื่องไม่เป็นเรื่อง นอนไปเถอะ”
“ครับผม” ลิงเปี๊ยกชะโงกหน้ามาหอมแก้มผมหนึ่งฟอดก่อนเอนเบาะลงนอน เรื่องขี้อ้อนต้องยกให้จริงๆ
“ตัวเล็กถึงแล้วตื่นเถอะ” ผมเขย่าแขนลิงเปี๊ยกเบาๆ อีกฝ่ายงัวเงียขึ้นมานั่ง มองไปรอบๆ ก่อนหันมาทำหน้างง
“ที่ไหนครับ”
“ลงไปก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน” ผมดับเครื่องยนต์ลงจากรถไปยืนรอด้านนอก ไม่ให้โอกาสลิงเปี๊ยกได้ซักไซร้
“พี่ลมมาหาใครเหรอ”
“มาหาคุณจิตติ”
“ใครหว่า” ลิงเปี๊ยกพูดกับตัวเองมากกว่าถามผม ยกมือปิดปากหาวเดินตามหลังผมมาติดๆ
“สวัสดีครับคุณวายุ”
“สวัสดีครับ” ผมพาลิงเปี๊ยกเข้ามาในห้องทำงานของผู้จัดการโครงการ
“ทางเราเตรียมเอกสารทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณคุณวายุมากที่ให้ความสนใจโครงการ”
“ผมรบกวนให้พนักงานขายพาขึ้นไปดูห้องอีกทีได้ไหมครับ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมเรียกผู้ช่วยให้” ผมพาลิงเปี๊ยกเดินตามพนักงานของโครงการตรงขึ้นไปยังชั้น 18 ตลอดเวลาลิงเปี๊ยก
พยายามสะกิดถามผม แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“ขอเราดูห้องตามลำพังสักครู่”
“เชิญตามสบายเลยค่ะคุณวายุ เรียบร้อยแล้วดิฉันรออยู่ข้างนอกนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ผมรอจนพนักงานเดินออกจากห้องไป จึงหันมามองคนที่ยืนทำหน้างงอยู่
“คอนโดนี้เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน สร้างได้น่าอยู่แบบแปลนใช้ได้ ที่สำคัญอยู่ใกล้มหา’ลัยตัวเล็ก มาดูนี่สิ” ผมดึงลิงเปี๊ยกไป
ยืนชิดกระจกชี้ให้ดูมหา’ลัยที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“อย่าบอกว่าพี่ลมจะซื้อนะครับ ไม่เอาๆ” ลิงเปี๊ยกหน้าเสียรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“เอาไว้พักตอนเรียนจะได้ไม่ต้องเดินทางไปกลับให้เหนื่อย บ้านอยู่ไกลมาก ไม่เห็นหรือว่าวินยังต้องย้ายมาอยู่คอนโด”
“แต่ผมเดินทางไหว ตอนเช้าก็ติดรถมากับพี่ลมก็ได้”
“พี่ขับไปส่งมหา’ลัยทุกวันไม่ไหวหรอกตัวเล็ก เข้างานสายกันพอดี”
“ไม่ต้องไปส่งครับเดี๋ยวผมนั่งรถเมล์ต่อจากบริษัทลุงไปเอง” ลิงเปี๊ยกยังพยายามค้านหัวชนฝาไม่ให้ผมซื้อ
“พี่ไม่ได้ให้พักคนเดียวพี่จะมาพักด้วย ตัวเล็กไม่ชอบเหรอห้องของเรา”
“ห้องของเรา?” ลิงเปี๊ยกทวนคำ หน้าค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อเจ้าตัวออกอาการเขินอย่างเห็นได้ชัด ผมรวบตัวลิงเปี๊ยกเข้ามากอด
ก่อนจรดริมฝีปากลงบนหน้าผาก
“ใช่ครับห้องของเรา ของพี่กับตัวเล็ก”
“ผมชอบคำว่าเราจังเพราะที่สุด” ลิงเปี๊ยกเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานให้ผม ว่าจะไม่แล้วเชียวแต่เห็นแบบนี้ใครจะ
อดใจไหวเลยต้องขอชื่นใจสักนิด
“เดินดูรอบๆ เถอะ” ผมไม่ได้บอกลิงเปี๊ยกว่าผมตกลงซื้อไปเรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นการนัดชำระเงินและดำเนินการขั้นตอนสุดท้าย
“สวย” ลิงเปี๊ยกตาโตชมไม่หยุดปาก ห้องที่ผมเลือกเป็นแบบหนึ่งห้องนอนแบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วนลงตัว
“ถ้าชอบก็ลงไปทำสัญญากัน”
“ไม่เอา ไม่เอา มันแพง” ลิงเปี๊ยกเคลิ้มไปพักใหญ่ก่อนจะโวยวายขึ้นมาเมื่อผมรวบรัดจะพาลงไปซื้อ
“ตัวเล็กห้ามดื้อ พี่บอกว่าซื้อดีแล้วตัวเล็กก็ต้องฟัง”
“เผด็จการ”
“เพิ่งรู้หรือคะว่ามีสามีเผด็จการ”
“ลุงอะ” พอเขินทีไรลิงเปี๊ยกเผลอเรียกผมลุงทุกที
“ไปเถอะอย่าขัดเลย ปล่อยพนักงานเขารอนานไม่ดี” ผมจูงมือลิงเปี๊ยกออกจากห้อง เจ้าตัวหน้าแดงแป๊ดเมื่อผมไม่ยอม
ปล่อยมือถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าพนักงานหญิงแล้วก็ตาม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เรียบร้อยครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับเอกสารมาจากคุณจิตติ มีรายละเอียดปลีกย่อยเล็กน้อยที่ทำให้เสียเวลาแต่ทุกอย่างก็เรียบร้อยด้วยดี
ตลอดเวลาลิงเปี๊ยกแทบไม่พูดอะไร นอกจากทำตามที่คุณจิตติแนะนำ สีหน้าเจ้าตัวเล็กสลับไปมาตลอดชั่วโมงที่นั่งอยู่
เดี๋ยวอมยิ้ม เดี๋ยวกังวล เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวไม่สบายใจ เดี๋ยวอาย จนผมต้องดึงมือมาจับไว้เป็นการให้กำลังใจ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวครับ”
“เชิญครับ เดี๋ยวผมเดินออกไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับคุณจิตติรบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวผมจะพาแฟนไปเดินดูรอบๆ ด้วยถึงจะกลับ”
“ถ้าอย่างนั้นตามสบายเลยครับ ขาดเหลืออะไรคุณวายุเรียกพนักงานได้เลย”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมจับมือกับคุณจิตติก่อนโอบไหล่พาตัวเล็กพาออกจากสำนักงาน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ยิ้มอะไร” ผมแซวหนุ่มน้อยที่เอาแต่กอดซองเอกสารไว้แน่น
“ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ”
“พี่เหมือนฝันไหมล่ะ”
“ใครพูดถึงพี่ลมครับ คนอะไรเข้าข้างตัวเอง” ลิงเปี๊ยกหันมาส่งค้อนให้ผมวงใหญ่
“ฮ่าๆ” ผมดึงร่างเล็กๆ เข้ามาจูบกระหม่อมก่อนปล่อยออกเพราะยังขับรถอยู่
“ผมดีใจ ดีใจที่สุด ขอบคุณครับ”
“ครับผม” ผมส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลิงเปี๊ยก รู้ว่าที่อีกฝ่ายถามว่าฝันไปใช่ไหมหรือดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้เพราะผมซื้อ
คอนโดให้ แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องของทรัพย์สินหรือเงินทอง มันเป็นเพราะว่า...
“จะมองอีกนานไหม” ผมอดเอ็นดูภาพที่เห็นไม่ได้ ลิงเปี๊ยกดึงเอกสารออกมาดู ลูบไล้มือไปมาเบาๆ ราวกับจับสมบัติล้ำค่าอยู่
“ชื่อของเรา” ลิงเปี๊ยกหันมายิ้มหน้าบาน มือยังลูบอยู่บนสองชื่อในกระดาษ ผมไม่เคยเห็นลิงเปี๊ยกยิ้มดีใจขนาดนี้มาก่อน
เหมือนแก้มตัวเล็กจะแตกออก
“ใช่ครับ ชื่อของเรา” ผมซื้อคอนโดโดยถือกรรมสิทธิ์ร่วมกับตัวเล็ก เป็นสมบัติชิ้นแรกที่เป็นชื่อของเราสองคน
ผมตั้งใจมาตั้งแต่แรก ที่ไม่ได้ใส่ชื่อตัวเล็กเพียงคนเดียวไม่ใช่เพราะห่วงเรื่องเงินหรือสมบัติ แต่เป็นเพราะผมอยากให้
ตัวเล็กรู้สึกมั่นคง รู้สึกว่าเรามีอะไรร่วมกัน จับต้องได้ เป็นครอบครัวเดียวกันและพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
“ผมเรียกมันว่าบ้านของเราได้ใช่ไหมครับ”
“ได้สิมันเป็นบ้านของเรา ต่อไปตัวเล็กกับพี่คือครอบครัวเดียวกัน”
“พี่ลมอย่าพูดหวานมาก รู้ไหมตอนนี้หัวใจผมพองโตไปหมดแล้ว มากกว่านี้ผมกลัวมันจะระเบิดออกมา”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะให้กับคำสารภาพของตัวเล็ก แค่นี้แหละที่ผมต้องการแค่ทำให้คนที่ผมรักมีความสุข
“ผมจะตั้งชื่อให้บ้านด้วย”
“หึหึ ตามสบาย” ลิงเปี๊ยกดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่ยอมหุบ
“ชื่ออะไรดีน้า ลมเปา เปาลม วายุปภาวินท์ อืม..ไม่เอามันธรรมดาไป พี่ลมช่วยผมคิดหน่อยสิครับ”
“ตัวเล็กคิดเลยพี่ยกหน้าที่ให้”
“ไม่ช่วยกันเลย ถ้าอย่างนั้นผมขอติดไว้ก่อน จะคิดให้เพราะสุดๆ ให้สมกับที่เป็นบ้านของเรา”
“ชื่ออะไรก็ได้ สำคัญแค่มีตัวเล็กอยู่ในบ้านก็พอ”
“ต้องมีพี่ลมอยู่ด้วยนะ” มือเล็กยื่นมาจับแขนผม สายตาที่ส่งมาเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ มันคือการฝากเนื้อฝากตัว
คือความไว้เนื้อเชื่อใจและเชื่อมั่นเท่าที่คนๆ หนึ่งจะมีให้กันได้
“มันแน่นอนอยู่แล้ว พี่รักตัวเล็กมากจะไปไหนได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็รักมากกว่านี้อีก รักให้เยอะๆ เลยพี่ลมจะได้อยู่กับผมตลอดไป”
“หึหึ เด็กบ๊อง มากกว่านี้พี่คงไม่ต้องทำงานทำการแล้วล่ะจะอยู่เฝ้าเราทั้งวัน”
“อ่า..ถ้าอย่างนั้นรักเท่านี้ก็ได้แต่ห้ามน้อยลง ผมขอสั่ง” สีหน้าจริงจังทำให้ผมต้องกลั้นขำพยายามทำหน้าจริงจังตาม
“ตามคำบัญชาครับตัวเล็ก”
“พี่ลม”
“หือ?”
“ผมรักพี่ลมครับ”
“พี่ก็รักตัวเล็กครับ”
“ผมรู้ ถึงผมไม่มั่นใจในตัวเอง แต่ผมมั่นใจในพี่ลมครับ”
“ขอบใจ” ผมแตะมือลงบนศีรษะเล็กที่เอนมาซบบนไหล่ วินเคยพูดกับผมว่าสักวันหนึ่งเมื่อผมเจอคนของผมเอง ผมจะรู้
ว่าวินรู้สึกอย่างไร ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้วว่าความรู้สึกไม่อยากห่างจากคนที่เรารักมันเป็นอย่างไร
เพราะในความรักใช่ว่าจะมีแต่ความรู้สึกรัก มันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ความอบอุ่น ความสบายใจ ผ่อนคลาย
และปิติสุขที่ได้อยู่ร่วมกัน ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเราอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ผมคิดออกแล้วครับ” ลิงเปี๊ยกลุกขึ้นกระโดดโลดเต้น ก่อนโผเข้ากอดผมที่นอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง
“ไหนได้ชื่ออะไร”
“ไลแลค”
“ชื่อดอกไม้เหรอ?” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่คิดว่าหลังจากใช้เวลาอยู่หน้าจอคอมฯครึ่งค่อนคืน ตัวเล็กจะเลือกชื่อ
ดอกไม้มาตั้งชื่อห้อง
“ผมรู้ๆ ว่ามันฟังดูไม่เท่เท่าไหร่ แต่ผมชอบความหมายมันนี่”
“ไลแลคแปลว่าอะไร” ผมยอมรับว่าโง่เรื่องดอกไม้จึงต้องขอคำอธิบายจากตัวเล็ก
“แปลว่าความรักครั้งแรก ลุงเป็นความรักครั้งแรกของผม” รอยยิ้มออดอ้อนเอาใจปรากฏบนใบหน้าและแววตาของลิงเปี๊ยก
เล่นเอาผมละสายตาไม่ได้
“เด็กดี” ผมกดจูบลงบนกระหม่อม ทั้งรักทั้งเอ็นดูคนตัวเล็กที่กอดอยู่
“ขอโทษที่ตัวเล็กไม่ใช่คนแรกที่พี่รักแต่พี่จะรักตัวเล็กคนเดียวตลอดไป”
“ใช่สิ ผมเป็นรักแรกของลุง”
“ไม่ใช่แต่มันไม่สำคัญหรอก จำไว้ว่าพี่รักตัวเล็กมากก็พอ “ ผมไม่อยากขัดให้ลิงเปี๊ยกเสียความรู้สึกแต่ไม่อยาก
โกหกเช่นกัน ถึงผมไม่ได้รักตัวเล็กเป็นคนแรกแต่ใช่ว่าความรักของผมจะน้อยกว่าของตัวเล็กเสียเมื่อไหร่
“ใช่” ลิงเปี๊ยกยังยืนยันหนักแน่น
“หืม?”
“ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่พี่ลมรัก พี่ลมไม่เคยรักผู้ชายมาก่อนสักหน่อย” น้ำเสียงและสีหน้าทะเล้นทำเอาผมหัวเราะออกมา
ถ้าอย่างนั้นก็ถูกต้องแล้ว ตัวเล็กเป็นรักแรกของผมและผมเป็นรักแรกของตัวเล็กเช่นกัน
“ฮ่าๆ ตกลง บ้านไลแลคของเปาน้อยรักแรกของพี่ลม”
“ช่ายแต่ผมตั้งชื่อเล่นให้ด้วยนะครับ”
“หึหึ บ้านมีชื่อเล่นด้วยเหรอ”
“มีครับ ชื่อบ้านลิงลม บ้านของเราสองคน”
“พี่ชอบคำนี้นะ” ถึงผมจะเคยพูดคำนี้เองแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจเมื่อได้ยินคนรักพูด
“คำว่าลิงลมเหรอครับ” ผมไม่ตอบเลือกกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น หมุนร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียง ก้มหน้าลงประทับ
ริมฝีปากไปบนกลีบปากนุ่ม จูบซ้ำๆ ด้วยความรักทั้งหมดที่มีในหัวใจ
"คำว่าบ้านของเราสองคน"
บ้านของผมที่ชื่อเปา ..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸
Happy Ending ¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•♥:::
ขอบคุณมากนะคะที่อยู่เป็นเพื่อนกันมาจนจบเรื่อง ขอบคุณทุกคำติชม จะพยายามปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นนะคะ ถ้าตอนไหน
ไม่ถูกใจอ่านแล้วไม่สนุกก็ต้องขอโทษด้วย สุดท้ายอยากบอกว่าคนเขียนมีความสุขมากๆ ค่ะ หวังว่าคนอ่านจะมีความสุขเช่นกัน
Ps. ติดตามกันต่อได้ที่เรื่องนี้นะคะ
♥• ภารกิจพิชิตรัก •♥ หลังจากเปิดเรื่องทิ้งไว้มานาน กลับไปเขียนแนวขำขันให้อารมณ์ดีกันอีกสักที ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1230711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก