บทที่ 13
“ห๊ะ! เบอร์หมอเมฆ ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ยเนี่ย” เสียงปลายสายถามอย่างงงๆ
หลังจากเพียงดินกลับมาที่บ้านแล้วเขาก็โทรหาทศพรทันที ก็จะถามเรื่องเบอร์ของเมฆานั่นแหละ ในเมื่อเอาจากเจ้าตัวตรงๆไม่ได้ก็เอามันจากคนใกล้ตัวนี่แหละ ก็นะ ทีไอ้เดกเวรนั่นยังขอหมอนิงได้เลย แล้วเขาเป็นเพื่อนกับทศพรจะขอเบอร์จากทศพรมันจะยากอะไรล่ะ
“เออน่า ฟังไม่ผิดหรอก เอามาเร็วๆ อย่าเรื่องมากไอ้หมอ” เพียงดินว่าพร้อมกับเดินเข้าไปที่โรงบ่ม ซึ่งวันนี้เขามีงานที่ต้องทำที่นี่เพราใกล้ถึงวันที่จะมีงานเกษตรของจังหวัดแล้ว เพียงดินจะต้องส่งไวน์เข้าร่วมแข่งด้วย ซึ่งเขาก็กวาดรางวัลชนะเลิศมาทุกปี อาจจะเป็นเพราะขาถนัดเรื่องไวน์ที่สุดก็เป็นได้ คู่แข่งคนสำคัญก็ไม่ใช่ใครที่ไหน รัชพลนั่นแหละ
“แล้วแกจะเอาไปทำไม ถ้าเอาไปโทรหาเรื่องหรือเอาไมทำไม่ดีฉันไม่ให้หรอกนะ เดี๋ยวหมอเมฆจะมาว่าฉันเอาได้ ฉันยังไม่อยากจะเสียชื่อเพราะแกหรอกนะไอ้ดิน โตขนาดนี้แล้วยังจะไปหาเรื่องเป็นเด็กๆไปได้” ทศพรว่าตามสายมา เพียงดินทิ้งตัวลงเก้าอี้ในโรงบ่มแล้วกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ทศพรแปลงร่างเป็นพ่อเขาอีกคนเข้าแล้ว
“นี่เพื่อนหรือพ่อวะเนี่ย อย่าบ่นน่า ฉันไม่เอาไม่ทำอะไรเสียๆหายๆหรอก เอามาเหอะ” เพียงดินเริ่มหน่ายใจกับทศพร อะไรจะให้ยากเย็นขนาดนั้น ก็แค่เบอร์หมอเมฆเนี่ย
“เออๆ อย่าให้รู้นะว่าโทรไปด่าเค้าน่ะ” สุดท้ายทศพรก็จำยอมให้เบอร์ของเมฆากับเพียงดินอยู่ดี
พ่อเลี้ยงเพียงดินพอได้เบอร์ของเมฆาก็ยิ้มร่าแล้วหมุนตัวไปทำงานของตัวเองต่ออย่างอารมณ์ดีแม้ว่าตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้วก็ตาม หึหึ ไอ้เด็กเวร มึงมีได้กูก็มีได้เหมือนกัน แล้วอีกอย่างเจอไอ้หมอเตี้ยนั่นบ่อยกว่าด้วย เหอะ!
เมฆาหลังจากกลับมาที่บ้านก็อาบน้ำแต่งตัวอีกรอบแล้วล้างแผลของตัวเอง มันเป็นแผลไม่ลึก แต่มันยาวมาก คงจะเป็นตอนที่เขาขยับจะไปหาสิตางศุ์นั่นแหละ เจ็บที่เท้าแบบนี้เขาเกรงว่าจะมีปัญหากระทบกับงาน เพราในโรงพยาบาลเขาต้องเดินเดินมาทั้งวันแม้ว่าจะมีนั่งประจำที่เพื่อตรวจคนไข้ก็เถอะ แต่แน่นอนว่าต้องลำบากอยู่แล้ว อะไรจะซวยขนาดนี้
เมฆาถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอินเตอร์เนตเพื่อเช็คข่าวสารในแต่ละวัน เมื่อเปิดมาแอพลิเคชั่นยอดฮิตอย่างไลน์ก็แจ้งเตือนขึ้น ทีได้เป็นเพื่อนกับเขาจากเบอร์โทรพร้อมกับยังส่งข้อความมาหาแบบรัวๆ อันนี้เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่กับอีกคนนี่สิทำให้เมฆต้องขมวดคิ้วงง
Peangdin ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์!
“ห๊ะ!” เมฆร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน มันใช่เหรอ เขาเข้าใจนะว่าปกติแล้วไลน์มันจะเพิ่มเพื่อนอัตโนมัติให้เองหลังจากมีเบอร์โทรกันแล้ว คำถามก็คือเพียงดินมีเบอร์โทรเขาหรือไง...
เมฆาคิดว่าไม่น่าจะใช่ เพราะคนอย่างเพียงดินจะต้องการเบอร์โทรของเขาไปทำไม มันอาจจะผิดพลาดก็ได้ เพราะไลน์มันก็ชอบขึ้นมั่วหลายครั้งอยู่แล้ว
แต่ก็นะ มันก็น่าแปลกใจไม่น้อยเหมือนกัน
เมฆากลับเข้ามาที่หน้าแชท เลื่อนหาตะวันก็พบว่าตะวันออนไลน์อยู่ เมฆาจึงทักไปหาพี่ชายที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะกลับบ้านมั้ย ถ้าตะวันอยู่ที่ต่างประเทศนานอีกหน่อยเขาคงต้องลาออกจากงานแล้วมายึดตลาดประสิทธานนท์เป็นของตัวเองแล้วแน่ๆ
แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบจากตะวันเสียงข้อความเข้าจากคนอื่นก็ดังขึ้นมาซะก่อน แน่นอนว่าต้องเป็นเด็กทีที่พยายามตามตื้อเขาอยู่ตอนนี้ เมฆาอยากจะบ้าตายเสียจริงๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องไปดึงดูดผ้ายด้วยกันอย่างทีมาด้วย เพื่อนของเขามีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันนั้นตอนสมัยเรียนเขาก็ว่ามันไม่แปลก ตะวันเอง รัชพลเองก็ยังใช่ แต่พอมาเป็นตัวเองแล้วมันขนลุกพิลึก ยิ่งเป็นเด็กอย่างทีแล้วด้วยเขาว่ามันไม่ใช่
ทีมันเป็นเด็กที่เขาว่าเกรียนๆคนนึง ชอบอ้อนทั้งที่ตัวใหญ่อย่างกับหมีป่า เมฆานึกสภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าถ้าวันหนึ่งเขาคบกับทีขึ้นมาจริงๆจะเป็นยังไง แค่ยังไม่ได้คบทีก็ตามตื้อไม่เลิกอย่างนี้ พูดจริงๆคือเขาลำบากใจ ตอนนี้ก็คงพยายามหลีกเลี่ยงและหาทางบอกน้องมันว่าให้เลิกพยายามเถอะ เพราะยังไงเขาคงคิดกับทีแบบนั้นไม่ได้
ทำไมชีวิตไอ้เมฆต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย รู้สึกว่าตั้งแต่เรียนจบ มาทำงาน ชีวิตพลิกผันไปเยอะมาก จะมามัวเล่นๆเหมือนแต่ก่อนก็ไม่ได้ ดูอย่างภุมรินสิ ตอนนี้ก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากมาย เขาเองก็ต้องมีเช่นกัน และแน่นอนว่าอนาคตเรื่องคู่ครองอะไรเทือกๆนั้นเขาก็อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น มีภรรยาแสนดีและลูกน่ารักๆ ไม่ใช่ผู้ชายกล้ามโตแบบนั้น เมฆาคิดว่ามันไม่ใช่สำรับเขาแม้ว่ารอบตัวจะรายล้อมไปด้วยคู่รักเพศเดียวกันก็เถอะ
เขาไม่อยากจะบอกเด็กทีหรอก ว่าแห้วแล้วไอ้หนู
สุดท้ายเมฆาก็ตัดสินใจปิดเนตจะดีกว่าเพราะรำคาญไลน์ที่เด้งมาไม่หยุดเพราะที ส่วนตะวันเองก็ยังไม่ตอบทั้งๆที่ออนไลน์อยู่แท้ๆ ไอ้พี่เวร แต่ชั่งเถอะ เขาว่าตะวันคงไม่กลับมาเร็วๆนี้หรอก
วันนี้มันวันวิปโยคอะไรสำหรับเขากันแน่เนี่ย
“สวัสดีจ้ะน้องหมอเมฆ” พยาบาลสาวทักเมฆาที่เดินเข้ามาโรงพยาบาลอย่างทุลักทุเล
อีกตั้งหลายวันกว่าจะถึงวันหยุดของเขา นี่แหละนะชีวิตทำงาน แล้วยังเป็นหมออีก เจ็บตัวทีก็ขาดงานไม่ได้ ความรันทดนี้ เอาเข้าจริงๆแผลที่เท้ามันก็น่าจะหายเร็วถ้าดูแลดีๆ นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับหมออย่างเขาอยู่แล้ว มันก็แค่เจ็บเวลาเดินเท่านั้น นั่งเฉยๆในห้องตรวจคงไม่เป็นไร อีกไม่กี่วันก็คงหาย เรื่องนี้ต้องโทษตัวเองล้วนๆเลย
“อ้าวหมอเมฆ เห็นว่าเท้าเจ็บ เป็นยังไงบ้างครับ” ทศเดินเข้ามาทักทายแต่เช้า เมฆาเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้รุ่นพี่
“อีกไม่กี่วันก็คงหายครับ วันนี้วันหยุดหมอทศไม่ใช่เหรอครับ” เมฆาถามงงๆ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของหมอทศเค้าล่ะ แล้วหมอทศมาทำอะไรที่โรงพยาบาลแต่เช้ากัน
“ก็สารวัตรไกรน่ะสิครับ โดนยิงเมื่อวาน เลยแวะมาเยี่ยมก่อนจะเข้าไปในตัวจังหวัด” ทศพรตอบพร้อมกับชูกระเช้าผลไม้ให้เมฆาดู
“สารวัตรไกรโดนยิงเหรอครับ ทำไมผมเพิ่งรู้เนี่ย แล้วอาการเป็นยังไงบ้างครับ” เมฆาถามอย่างตื่นๆ แน่นอนอยู่แล้วว่าอาชีพตำรวจมันต้องเสี่ยงเจ็บตัวอย่างนี้ เผลอๆอันตรายถึงชีวิตเลยก็มี
“ยิงเฉียดไหล่ไป ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ว่าแต่หมอเมฆเถอะเมื่อคืนดินมันโทรไปป่วนอะไรมั้ย” ทศพรลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเมฆาที่ทำหน้างงหลังจากถูกถามแบบนั้น
“ทำไมต้องโทรมาป่วนอะไรด้วยล่ะครับ” อะไรกัน เพียงดินมีเบอร์โทรเขาที่ไหนกันเล่า
“อ้าว ก็เมื่อคืนดินมันโทรมาคะยั้นคะยอให้ผมเอาเบอร์ของหมอเมฆให้มันไง ผมเลยกลัวว่าจะเอาเบอร์หมอเมฆไปทำอะไรไม่ดีเข้า แต่หมอเมฆพูดอย่างนี้ก็ค่อยสบายใจหน่อย” ทศพรว่า เมฆายิ่งขมวดคิ้วแน่น
“เดี๋ยวก่อนนะครับ เอ่อ... นายเพียงดินเนี่ยนะมาขอเบอร์ผมจากหมอทศ” ถ้าอย่างนั้นไอ้ที่เด้งมาในไลน์ก็เป็นเพราะเพียงดินมีเบอร์เขาจริงๆน่ะสิ แล้วเพียงดินจะเอาเบอร์โทรของเขาไปทำไมกัน คิดจะเล่นอะไรอีก
“ก็ใช่น่ะสิ เรื่องนี้คุยกันเอาเองแล้วกัน ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวไปสายแล้วรถจะติดเอา” พูดจบทศพรก็เดินออกไปทิ้งให้เมฆาทำหน้างงอยู่และยังไม่เข้าใจว่าเพียงดินต้องการเบอร์ของเขาไปทำไมกัน
“น้องหมอเมฆ มาดูตรงนี้หน่อยค่ะ มีเด็กไข้ขึ้นสูงมาเลย” เสียงพยาบาลเรียกที่หน้าห้องทำให้เมฆาต้องสลัดความคิดเรื่องเพียงดินทิ้งไปแล้วหันไปทำงานของตัวเองต่อ
“ครับ ไปแล้วครับ” เมฆาขานรับพร้อมกับเดินกระเผลกไปหน้าห้อง เรื่องเพียงดินเอาไว้เคลียร์ทีหลังก็แล้วกัน
“มึงขนให้มันเร็วๆไอ้งอก อีกสองชั่วโมงต้องถึงตัวจังหวัดนะโว้ย” เช้านี้ไร่เพียงระพีค่อนข้างจะวุ่นวายเพราะต้องส่งนมสดลอตแรกของปีนี้ไปที่ตัวจังหวัดเพราะฉะนั้นคนในไร่เลยวิ่งวุ่นกันขนาดนี้ แม้แต่เพียงดินเองก็แทบจะไม่ว่างเลยด้วยซ้ำ
“เสร็จแล้วครับนาย” งอกตะโกนลงมาจากรถสิบล้อคันใหญ่ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยถังนมหลายร้อยถัง เพียงดินเดินเข้าไปตรวจเช็คแล้วรีบจดบิลอะไรซักอย่างแล้วยื่นให้งอก
“ฝากด้วย อย่าให้พลาดนะมึง” งานนี้งอกจะเป็นคนควบคุมเอานมสดไปที่ตัวจังหวัดเอง ส่วนเพียงดินมีหน้าที่ต้องทำต่อ
เขามีไวน์ที่ต้องเตรียมในงานที่จะถึง ไหนจะผลไม้อย่างอื่นที่ต้องส่งตลาดอื่นอีก ไร่เพียงระพีค่อนข้างจะงานล้นมือเพราะเป็นไร่ใหญ่ แถมยังทำการเกษตรหลายอย่าง นั่นทำให้ช่วงฤดูกาลทีไรพวกคนงานแทบจะไมว่าง ดีที่องุ่นเก็บเกี่ยวไปหมดแล้ว งานเลยเบามือขึ้นมาหน่อย
หลังจากให้งอกไปส่งของเรียบร้อยเพียงดินก็เข้ามาอาบน้ำหลังไม่ได้อาบมาตั้งแต่เมื่อวาน ไปส่งเมฆากลับมาก็พุ่งเข้าโรงบ่ม กลับเข้าบ้านตอนเช้าก็ต้องรีบออกมาเพราะวันนี้มีส่งนม ตอนนี้ก็เริ่มจะเที่ยงแล้ว ตอนบ่ายเขาต้องเข้าไปในตัวอำเภออีกเพราะต้องไปคุยกับเก่งเรื่องผลไม้นี่แหละ แล้วก็ว่าจะเลยเข้าไปหาสารวัตรไกลที่โรงพยาบาลเสียหน่อย ทศพรเพิ่งบอกเมื่อคืนว่าโดนยิงจนต้องนอนโรงพยาบาล แค่คิดว่าต้องไปโรงพยาบาลก็แอบยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่เขาเพิ่งขอเบอร์จากทศพรมา
ว่าแต่เมฆาเจ็บตัวแบบนั้นจะไปทำงานรึเปล่านะ
เพียงดินอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้ามาในตัวเมืองตอนบ่าย เข้าไปคุยกับเก่งเรื่องงาน ตะวันต่อสายจากต่างประเทศมาคุยด้วย ตอนนี้ไร่เพียงระพีกับตลาดประสิทธานนท์ได้ตกลงเซ็นสัญญาที่จะทำงานร่วมกันแล้ว เพราะผลไม้ที่ต้องส่งออกลำพังแค่ไร่น้ำรินนั้นไม่เพียงพอ เพราะไร่น้ำรินส่วนใหญ่ปลูกแต่องุ่น ตลาดประสิทธานนท์ยังขาดแคลนผลไม้อย่างอื่นที่ตลาดต่างประเทศต้องการ นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีกับทั้งสองฝ่ายไม่น้อย
เพียงดินแวะซื้อของเยี่ยมไข้ที่ตลาดสดของตลาดประสิทธานนท์ที่อยู่ข้างๆกันแล้วค่อยขับรถเข้าไปในโรงพยาบาลในช่วงบ่ายแก่ๆ เมื่อเข้าไปในห้องของสารวัตรไกรก็เจอคนที่เขาอยากเจอนั่งอยู่ก่อนแล้ว เมฆา
“สวัสดีครับสารวัตรไกร อาการเป็นยังไงบ้าง” เพียงดินทักทายก่อนจะวางถุงผลไม้ไว้ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง
“พรุ่งนี้คงออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากที่มาเยี่ยม” สารวัตรไกรตอบรับแล้วยิ้มมาให้
เพียงดินลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเมฆาที่มาเยี่ยมเกรียงไกรก่อนหน้า เมฆาไม่สนใจมองอีกคนเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทศพรพูดเมื่อเช้า เพียงดินมาขอเบอร์เขาจากทศพร เอาไปทำไมกัน หรือหมอนี่คิดเรื่องไม่ดีอีกแล้ว ต้องเอาเบอร์ของเขาไปทำอะไรไม่ดีแน่ๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมไปทำงานต่อก่อนนะครับสารวัตรไกร นายเพียงดิน ก่อนกลับไปเจอหน่อยได้มั้ย พอดีมีเรื่องจะคุยด้วย” ประโยคหลังเขาหันมาบอกคนที่เพิ่งมาถึง ถ้าเพียงดินคิดจะเอาเบอร์โทรของเขาไปทำอะไรไม่ดีมันก็ต้องรีบสกัดไว้ก่อน แค่นี้เขาก็มีเรื่องปวดหัวมากมายพออยู่แล้ว ไม่อยากจะมีปัญหาเพิ่มหรอกนะ เพียงดินคิดยังไงกับเขาก็รู้อยู่ หมอนั่นน่ะไม่ชอบขี้หน้าเขา และยังชอบกวนประสาท ทำไมเมฆาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย
เพียงดินยักคิ้วอย่างงงๆแล้วมองตามแผ่นหลังในชุดกราวน์สีขาวที่เดินออกไป เมฆาเนี่ยนะอยากจะคุยกับเขา คุยเรื่องอะไรกัน พอคิดว่าเมฆาอยากจะคุยด้วยเลยคุยกับเกรียงไกรอีกไม่นานแล้วขอตัวออกไปหาคนตัวเล็ก
เพียงดินเดินเข้าไปหาเมฆาที่ตอนนี้กำลังเก็บของเพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้ว เขาไม่ได้เข้าเวรเพราะเพิ่งสลับเวรหมอคนอื่น เท้าเจ็บแบบนี้ไม่สะดวกที่จะอยู่ตอนดึกๆ เมฆาเลยจะเข้าเวรแทนวันหลังซึ่งคงรอเขาหายก่อน
“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับคุณหมอ” เพียงดินเข้ามาทำหน้าทะเล้นมองเมฆาที่ทำหน้านิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูก
“มาก็ดีแล้ว ฉันอยากมีเรื่องจะคุยพอดี นายคิดจะทำอะไรกันแน่” เมฆาจ้องเพียงดินตรงๆ เขาไม่อยากจะปัญหาและไม่อยากจะเล่นกับเพียงดินอีกแล้ว เพราะคิดว่ามันไร้สาระและเขาเองก็เหนื่อยมากด้วย
“อะไร ทำอะไร” เพียงดินถามอย่างงงๆ อะไรของเมฆา
“ก็ที่นายไปขอเบอร์ฉันจากหมอทศไง นี่คิดจะทำอะไรไม่ดีอีกใช่มั้ย” เมฆาชี้หน้าคนตัวโตกว่า เพียงดินคว้านิ้วมือที่จะจิ้มตาเขาไว้นั้นมาจับแน่น
“นี่รู้แล้วเหรอ ใครบอก ไอ้หมอมันบอกนายเหรอ” เพียงดินถามกลับ ทศพรเล่นเขาแล้วไง ไปบอกเมฆาทำไมว่าเขาขอเบอร์ โอ้ย ว่าจะเก็บไว้เป็นความลับเสียหน่อย
แต่คิดอีกที เขาอยากได้เบอร์เมฆาทำไมกัน
“จะใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่หมอทศ นี่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าจะทำอะไรไม่ดีฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ และอย่ามายุ่งกับฉันอีก ขี้เกียจทะเลาะด้วยแล้ว” เมฆาดึงนิ้วตัวเองออกมาจากมือเพียงดินแล้วว่าต่อ
“ทำไม ไม่อยากให้ยุ่งนี่จะได้มีเวลาไปจู๋จี๋กับเด็กเวรนั่นรึไง” เพียงดินเท้าสะเอวเถียงกลับ ทำมาเป็นบอกให้เขาเลิกยุ่งเพราะอยากจะไปอี๋อ๋อกับเด็กเวรนั่นล่ะสิ เหอะ ไม่มีทางหรอก
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน” เมฆารวบเอากระเป๋าของตัวเองเข้ามากอดแล้วเดินออกมาข้างนอกห้อง เพียงดินเดินตามมาด้วยอย่างหัวเสีย
“นี่ ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเบอร์นายหรอก บอกให้ฉันเลิกยุ่งกับนาย เพราะนายอยากไปยุ่งกับเด็กนั่นแหละ” เพียงดินพูด เมฆาสายหน้าอย่างเซ็งๆ เพียงดินพูดอะไรเขาไม่เข้าใจ ไอ้บ้านี่หัดไปเรียบเรียงคำพูดมาก่อนเถอะ แล้วเด็กทีนั่นมาเกี่ยวอะไรด้วย
“นั่นมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย” เมฆาตะโกนด่าลั่น
“แล้วทำไมนายต้องห้ามฉันวุ่นวายนาย แล้วนายก็ไปอยู่ใกล้ไอ้เด็กทีนั่น แล้วยังไปชอบคุณรัชอีก ทำไมไม่ใช่ฉันล่ะ” เพียงดินว่ากลับอย่างลืมตัว เมฆาหันขวับมามองอย่างตะลึงกับคำพูดนั้น
“หะ..ห๊ะ!” เมฆาทำหน้างง เพียงดินถึงกับเหวอไปเมื่อคิดได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“ปะ.. ป๊าว! กลับแล้ว” พูดจบก็เดินดุ่มๆออกจากห้องมา แล้วเพียงดินก็ต้องผงะอีกรอบเมื่อมีสายตาของคนไข้ทั้งหัวหงอกหัวดำกำลังพุ่งสายตามาที่เขาทั้งหมด
แน่ล่ะ ผนังห้องมันบางแค่ไหน ป่านนี้ได้ยินทั้งโรงบาลแล้วมั้งเนี่ย
**************************************************************
ตอนนี้ป่วงมาก แบบมากๆ แบบงงมาก แต่งแบบงงๆ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
คำผิดยังไม่ได้ตรวจนะคะ งานรีบงานเร่งมากเลยก่ายกอง
ความสัมพันธ์เริ่มขยับ แต่อิเพียงดินมันยังคงงงๆความรู้สึกตัวเองอยู่ หมอเมฆหัว่นไหวบ้างรึเปล่าอันนี้ยังไม่รู้
ฝากติดตามด้วยนะคะ รักคนอ่านทุกท่านค่ะ
หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ปฐพีเคล้าเมฆา [แจ้งข่าวงานหนังสือ] เพียงดิน - เมฆา (อ่าน 99870 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก