หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[Isunn]

แหมๆๆๆ    คุณพ่อตา กุข่าวขึ้นมาเอง คบคิดกับคุณหมอ เพื่อทดสอบคุณลูกเขยหรือเปล่าเอ่ย 

[labelle]

โอ้ยย ธามที่ทำนี่คือตั้งใจใช่ไหม
ไม่อยากทำงานถึงกับต้องเอาชีวิตไปแลกเลยหรอ เข้าใจธามนะแต่อย่าไล่เลย แซคน่าสงสารออก

แซคทำดี ดูแลทุกอย่าง อย่ายอมแพ้นะ

[Chacha]

พี่ธามอย่าทิ้งนังแซคมันเลย สู้มาด้วยกันขนาดนี้แล้ว
ทำไมมันอึมครึมขนาดเน้

[oaw_eang]

อ่านแล้วยังไม่อินว่า แซค ขาดธามไม่ได้

แต่อินว่า ธามขาดแซคไม่ได้ จริงๆ

[FaiiFay_Elle]

 

[Ginny Jinny]

 

[therappizdrum]

โอยยยยย สงน้องแซคคคคค

พี่ธามไม่เอานะไม่เลิกกกกกก

แซคมันเป็นลูกหมาของพี่นะ ร้องไห้จอความรักใหญ่

[-west-]

C h a p t e r 2 1





วันที่นิธานออกจากโรงพยาบาลนักข่าวกับแฟนคลับหนาแน่นมากกว่าปกติ จนต้องจ้างบอดี้การ์ดเพิ่มเพื่อดูแลความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัวของนายแบบหนุ่ม เขายิ้มรับ ริมฝีปากบิดเบี้ยวเพราะข้างหนึ่งยังถูกตรึงด้วยผ้าก๊อซสีขาวสะอาด แต่คนป่วยยังทำทุกอย่างเต็มที่สมกับที่มีกำลังใจมาเฝ้ารอ เขาโบกมือและหัวเราะ อย่างเดียวที่เลี่ยงจะทำคือการให้สัมภาษณ์นักข่าวโดยมอบหมายหน้าที่นี้ให้ผู้จัดการส่วนตัวและทีมแพทย์เมื่อช่วงสายไปก่อนแล้ว

ผมเป็นคนถือสัมภาระของนิธานเดินตามออกมากับบอดี้การ์ดกลุ่มแรก คนที่เดินเข็นวีลแชร์ของคนป่วยคือเมธัส อย่างน้อยเขาก็เอาอัลพาร์ดสีขาวมารับพี่ชายต่างมารดาหลังจากหายหน้าไปทำใจเสียหลายวัน เราต่างยอมรับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องยากที่จะรับไหว แต่ทุกคนต่างรับรู้ว่านิธานไม่ใช่คนก่อเรื่องหรืออยากให้ทุกอย่างดำเนินไปในรูปแบบนี้ ผมย้ำหลายครั้ง และยังคงย้ำอยู่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันมีผลต่อการตัดสินใจของเมธัสมากพอสมควร

นักข่าวแย่งชิงพื้นที่ในการถ่ายภาพ ค่อนข้างชุลมุน แต่พี่นิดก็พานิธานฝ่าดงสื่อได้อย่างนุ่มนวลที่สุด เขายังคงสวมหน้ากากแห่งความสดใส แบ่งปันความสดชื่นให้กล้องและแฟนคลับเหมือนปกติ มีเพียงแว่นตาดำที่ปกปิดความอ่อนล้าและดวงตาข้างหนึ่งที่ยังไม่ปกติดีเอาไว้ นายแบบหนุ่มไม่ได้แต่งหน้า ดูซูบโทรม แต่เสียงกรีดร้องอย่างคลั่งไคล้และเปี่ยมไปด้วยความรักจากแฟนๆ ไม่มีแผ่ว ซึ่งผมเข้าใจว่าคุณเมธี ผู้เป็นบิดาคงอยากให้นิธานอิ่มเอมกับความรู้สึกพวกนี้ หลังจากมันกลวงโบ๋เพราะสถาบันครอบครัวถูกทำลายไปตั้งแต่ก่อนลืมตา แต่ก็เปล่า นิธานยังคงเป็นนิธานในแบบที่คุณเมธีกังวล

เปิดตัว แต่ปิดใจ





ผ้าม่านสีทึบถูกรูดเปิดให้แสงกำจายเข้ามาในตัวบ้านทาวน์เฮ้าส์หน้ากว้างสองเมตร กลิ่นสะอาดและสภาพแวดล้อมที่ไม่อุดอู้แบบโรงพยาบาลส่งผลให้สีหน้าเบื่อหน่ายของคนป่วยแช่มชื่นขึ้นเล็กน้อย โชคดีของนิธานที่อุบัติเหตุครั้งนั้นทำลายดวงตาเขาไปเพียงหนึ่งข้าง ดังนั้นการดำรงชีวิตของชายหนุ่มจึงไม่ยากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปคือหน้าที่การงาน และการเป็นที่ยอมรับในสังคม แต่สำหรับคนที่เคยมีทุกอย่าง อีกทั้งยังเป็นผู้มีอิทธิพลอันดับต้นในแวดวงที่ทำงานอยู่ ก็ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนรอบตัวต้องเรียนรู้และพยายามปรับตัวร่วมกัน

ผมทำความสะอาดบ้านยกใหญ่เมื่อไม่กี่วันก่อนหลังจากที่คุยกับเมธัสและคุณเมธีแล้วว่าอยากให้นิธานย้ายมาอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า อย่างน้อยระหว่างผมทำงานเขาก็มีไอ้หมาหน้าซื่อไม่รู้ร้อนรู้หนาวคอยอยู่เป็นเพื่อน รอยอักเสบที่ตาหายแล้ว เหลือไว้เพียงแผลเป็นที่คุยกับหมอเจ้าของไข้ซึ่งได้รับแจ้งว่าถ้ามีกระจกตาจากผู้บริจาคเมื่อไหร่ การผ่าตัดเปลี่ยนก็เป็นไปได้ไวเท่านั้น ระหว่างนี้ก็ได้แต่รอและเข้าตรวจตามแพทย์นัดเป็นระยะ โดยคุณเมธีได้ติดต่อขอรับบริจาคกระจกตาเทียมจากต่างประเทศควบคู่ไปด้วย ถึงแม้คุณภาพกระจกตาของไทยจะดีกว่า และระยะเวลาการรออาจไม่นานนัก แต่ก็เป็นอีกลู่ทางหนึ่งก่อนที่ประสาทตาของเขาจะเสื่อมลงไปจนไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีก

ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีสว่าง ผมยืนนิ่งค้าง นึกถึงโอกาสรักษาตาของนิธานให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมมีมากพอๆ กับที่จะต้องสูญสิ้นตาข้างนั้นไปตลอดกาล เพิ่งทราบเมื่อลงชื่อบริจาคร่างกายตัวเองจากเจ้าหน้าที่ว่าผู้บริจาคอวัยวะในไทยค่อนข้างน้อย ด้วยความเชื่อเรื่องชาติภพว่าหากบริจาคร่างกายแล้วจะทำให้ภพภูมิหน้าเกิดมาเป็นคนพิการ แม้ผู้บริจาคจะยินยอม หลังเสียชีวิตแล้ววงศาคณาญาติต่างหากที่มักเป็นผู้ปฏิเสธการให้ร่างกายที่ไร้ลมหายใจเพื่อบำเพ็ญสาธารณประโยชน์อื่นๆ ต่อ ฟังแล้วนึกโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้ารอด้วยความหวัง

“แซค ลูกบอลเหลือล่ะ”

หลังจากตกอยู่ในภวังค์ เสียงเรียกของคนรักก็ทำให้ต้องละสายตาจากผ้าม่านหันกลับมามอง นิธานนั่งลงกองกับพื้น มีบุญเหลือเกลือกกลิ้งอยู่บนตัก มันลุกกระโดดเหยงอย่างดีใจ สักพักก็มาร้องหงิงออดอ้อนข้างๆ ตัวแล้ววางคางลงบนเข่าอย่างออเซาะ เห็นได้ชัดว่าคิดถึงนิธานขนาดไหน แววตาสุกสกาวของคนป่วยก็ด้วย เขาดูอิ่มเอมใจเมื่อได้ก้มลงไปจูบหน้าผากหมาเหม็นๆ ตัวนั้นอย่างไม่รังเกียจรังงอน

ผมหยิบลูกบอลสีเขียวตุ่นจากที่ซ่อน มันบุบยับมีรอยเขี้ยวคมกัดประปรายให้คนถาม นิธานยิ้มออก รับลูกเบสบอลไว้แล้วกลิ้งบนพื้นให้หมาบ้าพลังวิ่งไปคาบมาส่งถึงมือ ยื้อยุดกันพอเป็นพิธีแล้วก็กลิ้งไปใหม่ ในตัวบ้านมีพื้นที่ไม่มากนัก บุญเหลือวิ่งสองสามก้าวก็ทันคาบลูกบอล หางมันสะบัดไหว ระริกระรี้พักใหญ่ก็หมดความสนใจกับของเล่นมากระโจนใส่คนป่วยอีกที

“ตัวโตขึ้นว่ะ” นิธานเอนตัวไปด้านหลังเมื่อสองขาหน้าของไอ้หมาบ้าเหยียบบนบ่า มันผละถอย วิ่งวน แล้วทำเหมือนเดิมอีกรอบซ้ำๆ จนผมต้องคว้าปลอกคอเอาไว้

“ตัวเท่าเดิม พี่น่ะตัวเล็กลง”

“เหรอ ถึงว่า สู้แรงไม่ได้เลย”

“ต้องกินเยอะๆ เย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวผมจะออกไปตลาด”

“ให้ออกไปด้วยหรือเปล่า” เขาถามทั้งที่ยังเล่นกับหมาอยู่ บุญเหลือนอนหงายให้นิธานขยี้พุง มันคำรามในลำคอคล้ายไม่ชอบใจแต่ก็ไม่ยอมลุกจากหน้าตักเสียที

“ไม่ต้องหรอก พี่พักอยู่บ้านนั่นแหละ” ผมไม่อยากให้เขาออกไปเจอใครในเวลาแบบนี้ อย่างน้อยก็คนที่เคยติดตามผลงานแล้วมาซักถามถึงอาการที่เรายังไม่อยากพูดถึง

“นี่ ฉันยังมีกำลังอยู่นะ”

“ผมรู้ เดี๋ยวพี่ได้ใช้กำลังแน่”

ผมโอบบ่าให้ประชิดเข้าหาตัวก่อนเลื่อนลงมาเกี่ยวเอว มองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายที่แสร้งผินหนีแล้วใช้จมูกซุกลงซอกคอผะแผ่ว “พี่ธาม ผมอยากว่ะ ไม่ได้ทำมาเป็นเดือนๆ แล้ว”

“ไม่เอา” เขาห้ามพลางลุกเดินหนี แต่ผมก็รั้งไว้ด้วยสองมือ เขาไม่ได้พูดเล่น ไม่ก็คือไม่ของจริง

“ทำไมอ่ะ”

“แผลยังไม่หายดี”

“ผมไม่ได้เอาตรงแผลพี่สักหน่อย ไม่ให้เจ็บหรอก แค่อยู่เฉยๆ”

“อย่าบ้าน่ะแซค แผลทั้งซีก”

“แล้วไง”

“มันน่าเกลียด”

“ถ้าพี่คิดว่าน่าเกลียดก็ไว้ค่อยไปศัลยกรรมก็ได้นี่ แต่สำหรับผมไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย”

“อย่ามาหื่นไม่รู้เวล่ำเวลานะ” เขายังคงเดินหนี รอบนี้ผมไม่รั้งเอาไว้แล้ว เชิญฟัดกับไอ้เหลือให้สมใจอยากเลย ทีแบบนี้ไม่กลัวแผลเปิด “จะออกไปตลาดไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็มืดพอดี”

นิธานพูดตัดบทและเลือกที่จะไม่หันกลับมาสบตากับผมอีกเลย





“มันก็เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจล่ะมั้ง”

แสงไฟสีส้มนวลของร้านอาหารที่คุ้นเคยยังคงปลอบประโลมจิตใจได้เสมอ นานพอสมควรที่ผมไม่ได้แวะมาที่นี่เพราะเอาแต่ดูแลนิธาน เจเรมี่นั่งฝั่งตรงข้าม มันเป็นผู้ใหญ่กว่าผมทุกทีที่ผมตกอยู่ในห้วงแห่งความทรมานใจ

“น่าอึดอัดตรงไหนวะ กูก็ไม่ได้รังเกียจอะไรสักอย่าง”

“ยูคิดถึงพี่ธามบ้างสิ อย่าเอาแต่มองตัวเอง” มันพ่นลมหายใจพรูแล้วเติมเบียร์ใส่แก้ว “คืนนี้พี่ธามไม่กลับบ้านแน่นะ”

“อืม ออกไปกับพี่หม่อน คงไปค้างที่บ้านนั้น คุณเมธีอยากเจอ”

“แล้วคุณหญิงเมียท่านไม่ว่าเอาเหรอ”

“ก็แค่เพื่อนลูกชายมาเยี่ยมที่บ้าน” ผมอธิบายตามที่เมธัสอธิบาย ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มีเรื่องเคลือบแคลงใจกันนิธานก็ไปค้างที่บ้านเพื่อนสนิทบ้างตามวาระ “พี่หม่อนบอกว่าจะมาส่งพรุ่งนี้เย็น”

“อืม ก็ดี พี่จะได้พักบ้าง”

“ดูแลธามก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น”

“เหนื่อยใจล่ะสิ”

ผมพยักหน้า จะไม่ให้เหนื่อยใจได้ยังไง นิธานขยับห่างผมออกไป ดูด้วยตาอาจไม่รู้ แต่พอถึงเรื่องอย่างว่าเมื่อไหร่ก็ไม่ยินยอมเสียทุกที แรกๆ ที่แผลยังไม่หายสนิทยังพอเข้าใจได้ แต่นานเข้าแค่กอดตอนหลับยังไม่อยากให้สัมผัสเลยด้วยซ้ำ “ไม่ใช่แค่กังวลเรื่องแผลแล้ว แผลหายสนิทแล้ว เหลือไว้ก็แต่แผลเป็น”

“เขาดึงดูดยูมาเพราะรูปลักษณ์ภายนอก ทำไมจะกังวลไม่ได้ว่าวันนี้เขาเปลี่ยนไปทุกอย่างแล้วยูจะทิ้งเขาไป อีกอย่าง เรื่องคู่ก็ไม่ได้จำเป็นจะต้องหมายถึงเซ็กซ์นี่พี่แซค”

“แต่ทุกคู่ก็มีเซ็กซ์เป็นองค์ประกอบหลักไม่ใช่เหรอวะ” ผมสบถ ไม่ใช่เรื่องที่อดทนไม่ได้เสียทีเดียว แต่มันผิดปกติ ผิดไปทุกอย่าง “เขาเป็นเมียกู แล้วกูก็อยากเอาเขา มันผิดตรงไหน”

“ผิดตรงที่พี่ธามไม่ได้พิศวาสผู้ชาย ก่อนหน้านี้เขาทำเพื่อดึงรั้งพี่เอาไว้ ไม่ใช่เหรอ”

“แต่เขารัก...”

“ก็เพราะรักไง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะดึงพี่ไว้ยังไง จะไปศัลยกรรมก็กลัวว่าต้องกลับมาใต้วังวนของพ่อ ของผู้จัดการส่วนตัวอีก อีกอย่าง ศัลยกรรมก็ไม่ใช่เวทมนตร์ แพงแค่ไหนก็ไม่สามารถเสกทุกอย่างกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยได้หรอกนะ”

“มึงไม่เข้าใจว่ะเจม เขารังเกียจกู”

“เขาไม่ได้รังเกียจพี่” เสียงนั้นเหนื่อยหน่ายที่จะอธิบาย แต่เจเรมี่ก็ยังดึงดันจะทำต่อไป “เขารังเกียจตัวเอง”

“แล้วจะให้กูทำยังไง ให้ทำยังไงเขาถึงจะเข้าใจว่ามันไม่มีผลอะไรเลย ต่อให้ตาบอดสองข้าง ต่อให้ไม่มีแขนมีขา ต่อให้เขาเป็นอะไร ที่กูรักก็คือเขา”

“พูดหรือยังล่ะ”

“พูดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”

“โลกก็เป็นแบบนี้ เราเปลี่ยนความคิดความรู้สึกใครไม่ได้ กำแพงพี่ธามหนา” ผมเห็นด้วย แต่ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไป “เอาน่า อย่างน้อยเขาก็ยังอยู่กับพี่ เขารักพี่นะ”

“แต่ไม่ยอมให้รับผิดชอบชีวิตร่วมกัน”

“พี่ก็ต้องเข้าใจ มันต้องปรับตัวเข้าหากันตลอดแหละน่า ชีวิตคู่ เขาโตมาคนละอย่าง พี่มีครอบครัวที่ดี พี่ธามก็อีกอย่าง โลกของพี่กับโลกของเขาไม่เหมือนกัน พี่จะบังคับให้พี่ธามคิดแบบที่พี่คิดไม่ได้”

ผมหลับตา ฟังเสียงดนตรีบรรเลงด้วยความรู้สึกบีบคั้น

“เขาให้เท่านี้ พี่อาจรู้สึกว่ายังไม่ได้เข้าไปอยู่กลางใจเขา แต่มันคือมากที่สุดเท่าที่เขาให้ใครได้แล้วป่ะวะ”

“มึงทำเหมือนรู้จักพี่ธามมากกว่ากู”

“คนอยู่ใกล้มองไม่เห็นปัญหาหรอก” จริงของมัน “ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่าเส้นผมบังภูเขาหรือไง”

“คือกูต้องยอมอดเอาเมียตัวเองไปตลอดชีวิตเนี่ยนะ”

“พี่ก็ให้เขาเอาดิ”

“ไอ้สัดเจม”

“เฮ้ย พูดจริง ดื่มย้อมใจ ยอมเป็นคนถูกทำสักครั้งเขาจะได้รู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจเหนือพี่เหมือนที่ผ่านมา โอ๊ะ ใช่แล้ว ที่พี่ธามเป็นแบบนี้เพราะว่าเขากลัวว่าจะควบคุมพี่ไม่ได้ต่างหาก”

“คุมห่าอะไร”

“นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอแซค” เจเรมี่ยักยิ้มเพียงข้างเดียว กวนประสาทเหมือนเดิม “ยูน่ะมันทีมพ่อบ้านใจกล้ามาตลอดเลย พอวันนี้พี่ธามรู้สึกหมดอำนาจ ทุกอย่างมันเลยรวนไปหมดไงล่ะ”

ผมมองหน้าเจเรมี่ คล้ายจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ

“เติมเบียร์อีกซิ”

“พอเหอะ ขี้เกียจไปส่ง”

ไอ้เด็กเวร พึ่งพาอะไรไม่เคยจะได้เลย





นั่งนึกดูแล้ว ผมเพิ่งรู้สึกว่าคนเป็นแฟนกัน เรื่องราวแม่งยุ่งยากกว่าที่คิดไว้คนละโยชน์

ควันบุหรี่สีเทาลอยไปในอากาศ กลิ่นไหม้ของนิโคตินลอยคลุ้ง ผมเลิกบุหรี่อย่างถาวร ส่วนนิธานยัง ปากสีสดคาบมวนกระดาษเอาไว้ มือข้างหนึ่งฉีดฟ็อกกี้ให้ต้นไม้ในขวดโหลแล้วอัดควันเข้าปอดอีกครั้ง เขาคีบบุหรี่ด้วยนิ้วชี้และกลางแล้วปล่อยควันพรูออกมาทางรูจมูก ดวงตาข้างหนึ่งจดจ่อกับมัน ส่วนอีกข้างยังคงเหม่อลอยไม่สิ้นสุด ไม่รู้ว่าเห็นอะไร สีดำสนิทของรัตติกาล หรือขาวฝ้าฟางของปุยนุ่น

การสื่อสารของเราคล้ายกับไม่ตรงกัน มีบางอย่างไม่เข้าใจคล้ายหลุมดำที่ขยายขนาดกว้างขึ้นทุกที

“แซค อาทิตย์หน้ามีไปถ่ายรูปที่อยุธยาเหรอ”

“ผมสลับกับไอ้เดี่ยวไปแล้ว”

“เดี๋ยวนี้ไม่ออกไปทำงานต่างจังหวัดเลยนะ”

เขาสังเกตเห็น ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่เกือบทุกอย่าง ผมเลิกงานไว ตรงเวลา หอบงานกลับมาทำบ้านและไม่รับงานนอกโดยสิ้นเชิง สาเหตุทั้งหมดก็เพราะไม่อยากปล่อยให้นิธานอยู่เพียงลำพังหรือคลาดสายตา ต่อให้รู้ว่าไปไหนมาไหนกับใครก็ไม่อาจหยุดความกระวนกระวายใจได้อยู่ดี

“ก็จะได้อยู่กับพี่ ไม่ดีเหรอ”

ผมจับมือนุ่มที่เริ่มหยาบจากการทำสวนเล็กๆ หน้าบ้านไว้ นิธานมีงานอดิเรกที่เจ้าตัวไม่คิดว่าจะทำได้คือจัดสวนหย่อม เขาออกไปตลาดต้นไม้ที่จตุจักร ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาสามัญคนหนึ่งจะทำ ขากลับมักมีธาราธรณ์มาส่ง แน่ล่ะ ร้านอยู่ตรงนั้น โอกาสจะพบเจอกันก็ไม่แปลก ผมไม่ชอบใจนัก พูดหลายครั้งอีกฝ่ายก็ทำเป็นเมินเฉย เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอยู่เรื่อย

“ฉันตาบอดแค่ข้างเดียว ไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย บ้าหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยเจือไปด้วยความหงุดหงิด มือข้างที่ยังว่างคีบบุหรี่ออกจากปาก ก่อนจะบดขี้เถ้าลงบนชามเซรามิกใบเล็กๆ แล้วหันมามอง

“ไม่ต้องคุมฉันเหมือนนักโทษก็ได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมถอนหายใจ พูดไปก็ทะเลาะกันแต่เรื่องเก่าๆ ผมไม่อยากมีปัญหาเพราะตัวเองเป็นห่วงอีกฝ่ายมากเกินไปเลยเปลี่ยนเรื่อง มันเป็นเรื่องที่เจเรมี่บอกและผมก็คิดมาตลอดหลายวัน

“พี่เคยคิดอยาก...เป็นคนทำบ้างหรือเปล่า”

“หืม?”

“เซ็กซ์น่ะ”

“ก็...นะ”

“ทำไมไม่ขอผมล่ะ”

เขานิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถาม ผมดึงนิธานเข้ามาให้นั่งบนโซฟา ส่วนตัวเองคุกเข่าลงกับพื้นแล้วเอนหัวซบตักกว้าง “พี่ก็รู้ว่าผมยอมพี่ทั้งนั้น”

“หึ อ้อนจังเลย อยากมากเลยเหรอ”

“พี่ธาม นี่มันเรื่องใหญ่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปโดยปราศจาก...”

“เด็กโง่” เขาทอดสายตาลงมา ลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู ผมรับรู้ได้ถึงความรักแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เอ่ยปาก เขาไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่มองตาและอยู่ตรงนี้ผมก็เข้าถึงความรู้สึกที่อีกฝ่ายมี “ฉันแค่อยากให้นายจดจำฉันในแบบที่ควรจำ”

“พี่นั่นแหละที่โง่ ผมไม่ได้ต้องการจดจำอดีต ผมต้องการพี่ ปัจจุบัน ตอนนี้ ไม่ว่าพี่เป็นอะไร ทำไมต้องคิดมากด้วย”

“ที่คิดก็เพราะเรื่องของนายมันสำคัญกับฉัน”

“เลิกคิดแล้วใช้ความรู้สึกกับผมไม่ได้เลยเหรอ” ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ไม่มีความหมาย นิธานถอนหายใจแล้วประคองหน้าขึ้นเพื่อสบตา “ผมแค่ต้องการพี่เท่านั้นเอง”

“เด็ก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จะว่าเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ผมอยากให้สถานการณ์ระหว่างเราดีขึ้นกว่านี้ เมื่อปราศจากเซ็กซ์ ทุกอย่างก็ดูเหมือนเราเป็นคนละคน ไม่มีความวางใจ ไม่เข้าใจ ไม่อาจสื่อสารถึงกันและกันได้เหมือนก่อนหน้าเป็นสาเหตุให้ต้องมีปากเสียงกันบ่อยๆ ผมหมายถึงผมเพียงผู้เดียวที่มีปากเสียง ส่วนนิธานเลือกที่จะเงียบและให้ผมระบายจนพอใจเสียมากกว่า
“พี่ไม่ไว้ใจผม พี่กลัวว่าผมจะรับพี่ไม่ได้ใช่ไหม พี่ธาม ที่โรงพยาบาลก็เห็นหมดแล้ว พี่จะกังวลอะไรอีก ผมเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นคนเช็ดตัว เป็นคนทำแผลให้พี่นะ”

“มันไม่เหมือนกัน ฉันไม่อยากรับรู้ว่านายหมดอารมณ์ตอนที่เรากำลังทำกันหรอกนะ”

“แล้วเราจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ”

คู่สนทนานิ่งเงียบ เกิดความเครียดลอยในอากาศ ไม่ใช่ครั้งแรกที่พยายามเคลียร์กันเรื่องนี้ สำหรับผม ความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนิธานตีความหมายได้หลายอย่าง น้อยที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายยินยอมเปิดรับผมเข้าไปในโลกของตัวเองนั่นแหละ

“ฉันมีเรื่องจะบอก ว่าจะพูดหลายวันแล้ว” อดีตนายแบบเป็นคนทำลายความเงียบทั้งหมดทั้งมวลก่อน ผมตั้งใจฟัง ไม่คิดจะยียวนเพราะดูจากสีหน้าแล้วเรื่องที่กำลังจะพูดคงเป็นเรื่องใหญ่ เขาพรูลมหายใจออกมาผ่านจมูก กลิ่นของนิโคตินอ่อนๆ ยังลอยคลุ้งก่อนประโยคบอกเล่าจะเริ่มจริงจัง “วันนั้นที่ไปที่บ้านหม่อน เพราะไปคุยกับป๋าเรื่องศัลยกรรม ทุกอย่างอาจไม่เหมือนเดิม แต่คงดีกว่าตอนนี้ ฉันไม่อยากให้นายเห็นสภาพแผลเหวอะหวะเหมือนเนื้อร้ายใต้เสื้อผ้าของฉันตอนนี้”

“โอเค ถ้ามันทำให้พี่มั่นใจในตัวเองมากขึ้น ผมเห็นด้วย แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้มีปัญหาจริงๆ” ไม่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะเป็นอย่างไร ขอแค่นิธานคือนิธานของผมก็พอ “มีแต่พี่ที่คิดว่ามันแย่”

“หรือนายพูดได้เต็มปากว่าตอนนี้มันดี”

เราต่างรู้ว่าอุบัติเหตุครั้งนั้นก่อให้เกิดความสูญเสีย ความหมายของผมก็คือนิธานยังโชคดีที่มีชีวิต แต่คงดีกว่าถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา “หลังจากศัลยกรรม ฉันอาจจะอยู่ที่ต่างประเทศอีกสักระยะ”

“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่”

“ยังไม่รู้ เรื่องตาก็คงจะรักษาต่อเลย”

“พี่ธามหมายความว่าไง เรื่องนี้ทำไมไม่ปรึกษาผม”

“เพราะคิดว่าถ้าปรึกษา นายคงไม่ให้ฉันไป”

“จะบ้าหรือไงเล่า! พี่จะไปอยู่ไหน จะไปอยู่กับใคร จะอยู่ได้ยังไง ที่นี่ยังมีผมดูแล แล้วไปแบบไม่มีกำหนดกลับแบบนี้หมายความว่าไง หมอที่ไทยเก่งๆ ตั้งเยอะแยะ จะทิ้งผมเหรอ”

“ใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม”

“พี่ลองเป็นผมดิ จะใจเย็นได้อีกไหม จู่ๆ แฟนมาบอกว่าจะไปต่างประเทศโดยไม่มีกำหนดกลับ ปรึกษาอะไรก็ไม่มี ถามจริง ผมมีตัวตนในสายตาพี่บ้างหรือเปล่าวะ”

“ฉันเข้าใจว่านายอยากดูแล อยากให้เราผ่านเรื่องพวกนี้ไปด้วยกัน ฉันก็อยากจะเป็นแบบนั้น แซค แต่ฉันไม่อยากเป็นภาระให้นายอีกแล้ว ไม่อยากให้นายรีบกลับบ้านแทนที่จะได้เที่ยวเล่น ไม่อยากให้นายทำเหมือนฉันเป็นคนพิการที่ดูแลตัวเองไม่ได้”

“ผมก็ให้อิสระพี่เต็มที่แล้วไง”

“ฉันมีอิสระของฉันที่ไม่ต้องการคำอนุญาตจากนาย” คงแบบนี้ที่เจเรมี่พยายามบอกกับผม เขามีความถือตัวของตัวเอง เขาไม่เหมือนผู้หญิงที่อ่อนแอและต้องการการปกป้อง นิธานของผมคือผู้ชายคนหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเมื่อทุกอย่างดำเนินมาแบบนี้

“ระหว่างนี้ ถ้านายจะมีคนใหม่ ฉันก็ไม่ว่า”

“พี่พูดอะไร ผมไม่ยอมให้พี่มีคนอื่นหรอกนะ”

“ฟังฉัน แซค ฉันไม่มีใคร แต่ถ้านายต้องการจะมี...ขออย่างเดียว อย่าปิดบัง”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด แล้วกระโดดถีบพัดลมที่ตั้งอยู่ตรงนั้นจนเอนหงาย เกิดเสียงโครมจนบุญเหลือวิ่งพล่าน สาบานเลยว่าถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่นิธาน ไม่ใช่คนที่ผมรัก คงได้มีวางมวยกันบ้างแน่ๆ

“จะไปเมื่อไหร่”

“ปลายเดือน”

“อีกสองอาทิตย์”

คำนวณทุกอย่างเสร็จสรรพ นับจากวันที่ไปบ้านเมธัสก็ราวๆ สัปดาห์ที่แล้ว ผมหลับตาลง กำมือแน่น หายใจขัดเพราะกล้ามเนื้อในอกซ้ายมันสั่นไหวคล้ายใกล้จะแตกสลาย “แล้วเรื่องตาจะผ่าตัดที่เมืองนอกเลยใช่ไหม”

“บอสตัน”

“ไว้ผมบินไปหา”

“เดี๋ยวฉันกลับมาเอง”

“พี่ไม่กลับมาหรอก” ผมรู้ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับนิธานตอนนี้ไม่ใช่สภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ แต่จิตใจเขาไม่อาจเปิดรับความเปลี่ยนแปลงที่มีได้ต่างหาก

“ถ้าพี่ไม่ได้ผ่าตัด พี่ก็จะไม่กลับมา”

ผมมองหน้าเขา ไม่มีเสียงสำหรับวอนขอ ดวงตาจดจ้องมองเขาโดยไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบ เพราะกลัวว่าเมื่อเปลือกตาขยับแล้วความร้อนที่กระบอกตาจะกลั่นน้ำให้ร่วงรินลง

สาบานเลย ผมไม่เคยเกลียดการรู้ใจนิธานเท่าวันนี้


“ผมไม่น่ารักคนไร้หัวใจอย่างพี่เลย”



แม้หนึ่งนาที ผมก็ไม่ควรรักคนอย่างเขาเลยจริงๆ








TBC



โธ่เอ๊ย ลูกหมาของพี๋ธาม จะโดนเทแล้วว
ตอนจบอิแซคไปตั้งกระทู้พันดริฟ ทำยังไงดีครับเมียจะขอหย่าเพราะเซ้าซี้ขอทำ /ผิด

[♠♥♦♣]

สนุกกกกกกก

[twinmonkey0311]

 

[iceman555]

เฮ้อออื่น.  นิธานนี้ใจเเข็งสุดๆ

[Yundori]

เข้าใจทั้งแซคทั้งนิธานนะ
แต่ในกรณีนี้ นิธานคือรับตัวเองไม่ได้แล้วอ่ะ
คือต้องไป ยังไงก็จะไป
สงสารก็แต่แซคอ่ะ เหมือนให้รักไปเยอะเกิน
จนเขาเอาโล่มาบัง รักเลยกระจายหมด โถ่ หมาน้อย 
หวังว่าจะนิธานจะจำคำพูดของตัวเองได้นะ
ที่ว่าจะไม่ปล่อยแซคไป นี่มันเท่ากับปล่อยและถีบส่งเลย
สงสารแซค 

[Mura_saki]

รักเขาไปแล้วนิ

เอาใจช่วยแซคนะ

[Freja]

ห่างกันก็ดีนะ  เพราะว่าถ้ายังไม่สามารถจูนเข้าหากันได้อีก  ยังไม่สามารถรับกันได้อีกมันก็เปล่าประโยชน์ที่จะอยู่ด้วยกัน  ห่างกันสักพักจะได้รู้ใจตัวเองว่ารักอีกฝ่ายขนาดไหน   แซคตามนิธานมาเยอะแล้ว   อยากเห็นนิธานกลับมาตามแซคมั่ง    ทุกคนมีแต่ว่าแซคเสเพล   แต่เราว่าแซคก็พยายามมากแล้วเสียแต่มันส่งไม่ถึง   แซคอาจจะหยุด 
ถ้าโดนนิธานเทแล้วเราก็อยากเห็นนิธานตามแซคบ้าง  ตามเพราะรักไม่ใช่ตามเพราะอยากใช้เป็นเครื่องมือทำให้พ่อรำคาญ

[G-NaF]

ใจเย็นๆนะแซค ประโยคท้ายที่พูดนี่คิดยัง
อย่าให้คำพูดแย่ๆมาทำให้ความสัมพันธ์สั่นคลอนเจ็บกันเปล่าๆ
พี่ธามก็นะ ไม่รู้จะพูดไงว่ะ

[Snimsoi]

ทำไมรู้สึกว่ามันสั้น นี่ต้องรอถึง 1 อาทิตย์เลยหรอเนี่ย 
ธามทำไมทำเงี้ย อิแซคเหมือนหมาถูกทิ้งอีกแล้ว แซคยอมทุกอย่างแล้วนะ
ถ้าธามไม่กลับมา แซคต้องพยายามทำทุกอย่างตะเกียกตะกายเพื่อไปอยู่ด้วยแน่ๆ

[goosongta]

เครียดมาทัังตอนสงสารทัังคู่แต่ฮาตรง talkคนเขียนนี่แหละ

[aiyuki]

น้ำตาจะไหล สงสารแซ็ค นางวิ่งอยู่ในมือธามตลอด เหมือนจะได้ แต่ ไม่ได้ จะถูกทิ้งวันไหนก็ไม่รู้

[lighter]

นิธาน ทำไมทำแบบนี้
แซคจับปล้ำเลย จะได้รู้ๆกันไปข้างนึง
พี่ธามทำเหมือนไม่เชื่อใจแซคเลยสักนิด

[liza sarin]

 

[Ball]

สงสารแซค มันคงทั้งเหนื่อยทั้งท้อและไม่รู้จะทำยังไง
หลายครั้งที่รู้สึกว่าแซคที่มันเป็นแบบทุกวันนี้มันแค่รักพี่ธามมากกว่า
มากกว่าตัวเอง ถึงไม่อยากพูดแบบนี้แต่รู้สึก รู้สึกได้ว่ามากกว่าที่ธามรักแซคด้วย
แต่มันก็ไม่แน่ เพราะเราก้ไม่รู้ว่าธามคิดยังไง แต่กำแพงธามสูงมาก
ธามอาจจะรักแซคมากกว่าที่เรารู้ แต่เท่าที่อ่านเราแทบไม่รู้สึกเลย
อาจเป็นเพราะเราอ่านในมุมมองนังหมาเเซคอยู่ก้ได้
บางทีก็ไม่เข้าใจความคิดพี่ธาม เเละอยากรู้ ทุกครั้งที่มองเเซคเป็นแบบนี้
พี่ธามรู้สึกยังไง เคยรู้สึกแบบที่รักมาก และใจอ่อนแบบไม่รู้ตัวมั้ย
แค่ยังไงก้ได้ที่ทำให้คนข้างๆเรายิ้มได้และมีความสุขก้พอ อาจจะเคย แต่เราแค่ไม่รู้

เราไม่เข้าใจพี่ธามจริงๆนั่นแหละ อยากจะพูดเหมือนแซคพอๆกันว่าธามไม่มีหัวใจ
แต่เราไม่รู้ความคิดพี่ธามนี่นะ เหตุผลพี่ธามมันอาจจมีมากมายที่เราไม่รู้
ตอนนี้ เราสงสาร เพราะแซคมันแค่รัก ถึงพี่ธามจะมองว่ามันเด็ก
แต่พี่ธามรู้รึเปล่ารักของมันใหญ่มากเลยนะ ใหญ่มากขนาดที่เหตุผลอะไรก็เปลี่ยนคำว่ารักของมันไม่ได้
กลับกันในความรักของผู้ใหญ่บางคน ฟังดูมีเหตุผล ฟังดูดี แต่เราสงสัยว่ารักมันมีเหตุผลจริงหรอ
ในเหตุผลที่หลายคนพูดมานั้น มันหมายถึงอะไรกัน มันเป็นแค่ข้ออ้างมั๊ย
หรือเป็นความกลัวในจิตใจ หรือเป็นสิ่งที่พูดไปแค่นั้นเพื่อให้มันจบ หรืออะไร
แต่จะอะไรก็แล้วแต่  รักของคนเราไม่เหมือนกัน เราแค่เคืองพี่ธามมากไปหน่อยแค่นั้น
และอยากให้พี่ธามรู้ การรักพี่เนี่ย เราคิดว่ามันเป็นความสุขที่สุดของนังหมาแซค
และก้เป็นความทุกข์ที่มากกที่สุดของมันเช่นกัน

ขอบคุณคุณเวสต์ค่ะ ขอโทษที่เม้นยาวไปหน่อยนะคะ
พอดีอินมากเกินไปหน่อย 55555

[Supparang-k]

ธามมีแผลมากมายบนกายที่เจ้าตัวคิดว่ามันเหวอะจนรู้สึกรังเกียจตัวเองจนไม่อยากให้คนอื่นเห็นและยกมาเป็นข้ออ้าง  แต่แซคสิหัวใจของมันมีแต่แผลที่ธามเป็นคนก่อให้จนมันแทบบจะไม่มีชิ้นดี

สงสารแซคก่อนคบว่าหน่วงแล้ว พอคบกันยิ่งเหมือนว่าโดนถ่วง...ถ่วงให้จม ทรมาน ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไกล

[nijikii]

สนับสนุนให้ตาแซคไปตั้งกระทู้ค่ะ
อาจมีเลิกแน่นอน 55555555555
สนับสนุนเจเรมี่ค่ะ
น้องเค้ายังไม่เปลี่ยนใจใช่มั้ยคะ

[therappizdrum]

แซคโดนเทศ้ำๆเน่ะ 555555


สงสารแต่ก็เข้าใจพี่ธาม ความซับซ้อนนี้

[tkaekaa]

แซ็คน่าสงสาร แต่ธามยังรับตัวเองไม่ได้ คนที่จิตใจไม่เข้มแข็งมาตลอดจะลุกขึ้นมายากมาก แซคนายต้องอย่าท้อ ตรองให้เยอะๆ มันไม่ง่ายหรอกนะ

[Ain]

ธามเทอิแซคอีกแล้วววว
ก็อย่างที่มันบอก "ผมไม่น่ารักคนไร้หัวใจอย่างพี่เลย”
แซคเป็นฝ่ายที่คอยวิ่งตามมาตลอดตั้งแต่ต้น
เหมือนดิ้นอยู่คนเดียว สุดท้ายก็เหนื่อยแค่คนเดียว
อินค่ะ -_-

[Infinity 888]

อิแซค เด็กมาก ทำอะไรยังใช้แต่อารมณ์

พี่ธาม ไม่เชื่อใจ ไม่อาจฝากชีวิตได้ เป็นสิ่งที่ถูกต้อง

ถ้าอารมณ์หมดหล่ะ ความรู้สึกก็คงจืดจาง เหมือนนักร้องคนหนึ่งนั่นเอง

[todiefor]

แซคน่าสงสาร
พี่ธามคนไร้หัวจัย!!!!!!!

[mystery Y]

พี่ธามปิดใจไปแล้วจริงเหรอ!?

[toou]

ธามใจร้ายจริงๆ ใจร้าย