ตอนที่ 8 ♥ ครึ่งหลัง : STALKER เป็นเหตุพี่เหนือจัดการล็อคคอผมด้วยแขนข้างหนึ่ง ใช้มืออีกข้างยีหัวผม ปากก็ถามไปด้วย
“เรียกพี่ว่ายังไง”
“เรียกว่าพี่เหนือครับ” ผมยกมือขึ้นจับแขนพี่เหนือที่ล็อคคอผมอยู่ เนียนๆ ทำเป็นพยายามจะดึงออก
แต่อุ๊ย!! แรงสู้ไม่ได้ จับเอาไว้ แอบลูบแขนพี่มันไปนิดนึง
โป๊ก!! อู๊ย อีพี่เหนือเขกหัวผม
“อย่าให้มีอีกเข้าใจไหม”
“เข้าใจคร้าบ”
แขนพี่เหนือยังคงล็อคคอผมไว้ ความขาว ความแน่น ความแข็งแรงมันล่อตาล่อใจอยู่ข้างหน้า
แค่มือจับมันไม่พอเสียแล้ว ผมค่อยๆ ก้มหน้าลงไปอย่างลืมตัว อยากจูบแขนพี่เหนือ
“โอ๊ะ..เฮ้ย!! โต๊ะ” พี่เหนือตกใจร้องเสียงหลง รีบสะบัดแขนออกจากคอของผม ไปยืนอยู่ห่างๆ
“ทำอะไร”
ฉิบหายแล้วกูไอ้โต๊ะ พี่เหนือท่าทางจะโกรธจริง ผมนึกว่าพี่มันจะมองเป็นเรื่องล้อกันเล่นเสียอีก
ผมคิดผิด!! ซวยแล้วววว ไม่น่าทำตามใจคิดเลยกู
“เป็นหมาหรือไงกัดมาได้” พี่เหนือเอามือลูบแขนที่ขึ้นเป็นรอยฟันแทบจะครบ32ซี่ของผม
“ผิดแล้วไม่สำนึก กล้าตอบโต้พี่เหรอ ตายแน่”
พี่เหนือใช้ความเร็ว ลากผมเข้าไปชิดเอามือโอบเอวล็อคไว้ไม่ให้ผมหนี
แต่ก่อนที่การลงโทษจะเริ่มขึ้น ก็มีเสียงมาร (ไม่ใช่เสียงสวรรค์สำหรับผมแน่ๆ ) เข้ามาขัดจังหวะ
“อะแฮ่ม ทำอะไรกันคะ เกรงใจสายตาคนรอบข้างบ้าง จ้องกันตาจะถลนแล้ว” พี่ของขวัญเข้ามายืนคั่นกลาง
ผมหันไปมองรอบๆ โอ้โห แทบจะไม่มีใครดื่ม ทุกคนมองมาที่ผมกับพี่เหนือเป็นจุดเดียว
“จ้องกันก็ดี จะได้เป็นพยานว่าเด็กแว่นนี่กัดกู” พี่เหนือเอามือมาผลักหัวผม
“จุ๊ๆ อย่าเพิ่งใส่ความกันค่ะ เดี๋ยวพี่ของขวัญจะตัดสินให้ น้องโต๊ะกัดจริงหรือเปล่าค่ะ”
ผมยังไม่ทันได้อ้าปากตอบ ก็มีพยานรู้เห็นช่วยกันตอบ
“จริง เดซี่เห็นกับตาค่ะ โต๊ะงับแขนพี่เหนือเข้าไปจมเขี้ยว”
อย่าว่ากู กูแค่อยากแนบชิดมากไปหน่อย มึงไม่เข้าใจหรอกเดซี่
“มีพยานท่านอื่นช่วยยืนยันได้อีกไหมคะ” พี่ของขวัญทำอย่างกับประธานในศาล
“ส้มเห็น” เจ้าก็เห็นครับ” ภูมิใจมาก สักขีพยานทั้งหลายที่ออกตัว เพื่อนผมทั้งนั้น
“ถ้าอย่างนั้น น้องโต๊ะมีความผิดจริงค่ะ ศาลตัดสินให้คุณพี่เหนือลงโทษได้ โดยการ...ทำอะไรดีวะ”
พี่ของขวัญหันไปถามคนอื่นๆ ผมว่าพี่ของขวัญคงกรึ่มได้ที่แล้วล่ะครับ ระดับความร่าเริงเกินปกติมาก
“กัดคืนสิ” พี่สกายพูดยิ้มๆ
“ถูกต้อง” พี่ของขวัญดีใจโอเว่อร์ที่คิดบทลงโทษได้
“น้องโต๊ะต้องให้พี่เหนือกัดคืนหนึ่งทีแต่โดยดีค่ะ ถ้าขัดขืนดื้อดึง พี่ของขวัญจะใช้มาตรการเด็ดขาด
โดยการลงมือกัดน้องโต๊ะด้วยตัวเอง ว่ายังไงคะ
ไม่ต้องถามหรอกครับพี่ของขวัญ ผมเลือกพี่เหนือมากกว่าพี่แน่ๆ
ผมสนับสนุนความคิดตัวเอง ด้วยการรีบยื่นแขนไปให้พี่เหนือ กัดเลยครับพี่ กัดเลย
“พี่ไม่ใช่หมา” พี่เหนือพูดเสียงเรียบ
“อ้าว สงสัยจะลาภปากของขวัญเสียแล้ว มาค่ะน้องโต๊ะพี่เหนือไม่ลงโทษพี่จะลงโทษเอง”
พี่ของขวัญเอื้อมมือมาจะคว้าแขนผมที่ยื่นอยู่ตรงหน้าพี่เหนือ แต่โดนขัดเสียก่อน
“กูไม่ได้บอกว่าไม่ทำ แต่กูไม่ใช่หมากูไม่กัดแขน”
พี่เหนือลากผมเข้าไปยืนชิด ยกมือขึ้นจับท้ายทายผมเบี่ยงให้หัวผมเอนไปด้านหนึ่ง
“กรี๊ดดดดด พ่อแวมไพร์ อยากกัดคอน้องก็ไม่บอก เชิญค่ะเชิญ ที่เหลือคะ ตั้งกล้องสิคะ!! จะรออะไร”
พรึบ พี่ของขวัญหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งกล้องก่อนเป็นคนแรก
“รู้ใช่ไหมว่าผิด” พี่เหนือกระซิบอยู่ริมหู
“รู้ครับ” ผมพยักหน้า ตัวเริ่มสั่น
“ไม่ต้องกลัว พี่ไม่กัดแรงเหมือนเราหรอก แต่ถ้าพี่ไม่ทำของขวัญมันก็ทำ”
“ค..ครับ” อยากจะบอกว่าผมไม่ได้กลัว รีบทำเถอะครับพี่ ผมตื่นเต้นจะแย่แล้ว เดี๋ยวฉี่จะราดเสียก่อน
“เริ่มล่ะนะ”
หมับ!!“ทำอะไรโต๊ะ” พี่เหนือมองหน้าผม หืม ผมทำอะไร
“ผมทำอะไรเหรอครับ”
พี่เหนือมองลงต่ำ ผมก็มองตามสายตาพี่เหนือไป
เหี้ย
ผมอุทานในใจ (ผมฉลาดแล้ว)
มือผมกำนิ้วโป้งพี่เหนือข้างที่จับเอวผมอยู่ไว้มั่น มันคงเป็นสัญชาตญาณของนักสู้ เจ็บแล้วต้องจำ
ไอ้หัวแม่มือ แกขัดขวางไอ้โต๊ะไม่ได้อีกแล้ว วะฮะฮ่า
“ผ..ผมเกร็งอะพี่ กลัวพี่กัดเจ็บ”
“เกร็งแปลกดีนะเรา” พี่เหนือยังมองมือผม ที่มือทั้งมือรวบนิ้วโป้งของพี่เหนือไว้แค่นิ้วเดียว
“เฮ้ย จะคุยกันอีกนานไหม กูจะได้กินเหล้ารอ” พี่ต่อเร่งพี่เหนือ
พี่เหนือปล่อยมือจากเอวผมไปชูนิ้วกลางให้เพื่อน ก่อนหันกลับมาหาผมอีกครั้ง
มือพี่เหนือทาบอยู่ท้ายทายตรึงผมไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ใบหน้าคมก้มลงมาจนชิดลำคอ
ผมเกร็งตัวนิดนึง รอรับการกัด
“โอ๊ะ” ผมร้องเบาๆ พี่เหนือไม่ได้กัด แต่ปากร้อนผ่าวกลับดูดเข้าที่ซอกคอของผม
พี่เหนือดูดค้างไว้ชั่วครู่ก่อนถอนปากออก ถอยออกมายืนดูผลงานตัวเอง
“กรี๊ดดดดด รอยค่ะรอย โอ้ยกูฟิน” พี่ของขวัญหันไปกรี๊ดกร๊าดกับพี่ฝน ดูท่าจะถูกใจเอามากๆ
“หายกันแล้วนะ” พี่เหนือยื่นแขนที่มีรอยฟันของผมขึ้นมาให้ดู
“ค..ครับ คนละรอย หายกัน”
ผมตอบไปแบบเบลอๆ วินาทีนี้อยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่สุด ไอ้โต๊ะอยากเห็นนนนน
สาธุ ขอให้ใครถ่ายติดช็อตเด็ดแบบงามๆ ภาพไม่เบลอทีเถอะ
“เป็นอะไรทำหน้าแบบนั้น ทีเรากัดพี่ล่ะชอบใจ โดนบ้างโกรธเหรอ”
ผมรีบเอามือจับหน้าตัวเอง หน้าผมดูโกรธเหรอครับ ผมกำลังดีใจจนจะคลั่งต่างหาก
“ไม่ได้โกรธครับ” ผมรีบปฏิเสธ
“ไหนดูสิ” พี่เหนือเอามือมาลูบตรงซอกคอผม คงบนรอยที่ทำเอาไว้”
“เริ่มม่วงแล้ว เอาน่าอย่างน้อยก็ไม่เจ็บเหมือนกัด” ผมแกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“เจ็บนะครับ ดูดก็เจ็บ”
“แค่นี้บ่น ผู้หญิงดูดเยอะกว่านี้เคยบ่นไหม” พี่เหนือโยกหัวผม หัวเราะชอบใจที่ผมทำหน้าบึ้ง
“ผมไม่ใช่พี่เหนือ เคยโดนดูดที่ไหนเล่า”
“หือ พี่คนแรกเหรอ”
ป๊าบ ผมฟาดเข้ากลางหลังพี่เหนือ ก็คนมันเขิน คนแรกอะไรกัน แน่จริงมาเป็นคนแรกอย่างอื่นด้วยสิ
“โอ๊ะ!! มือหรือเท้าหะโต๊ะ จะฆาตกรรมพี่หรือไง เห็นผอมๆ ทำไมแรงเยอะนัก”
“พี่เหนือพูดไม่น่าฟังนี่ครับ”
“ตรงไหน ตรงที่พี่เป็นคนแรกของเรานะเหรอ” พี่เหนือทำสายตาล้อเลียนผม
พี่เหนือคนแรก คนแรก
ฉาก X Y Z ที่เคยแอบเปิดดู ฉายขึ้นมาเต็มหัวผม เลือดกำเดาจะพุ่งก็ตอนนี้แหล่ะครับ
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น พี่เลิกแซวแล้วก็ได้ นายนี่มันตลกจริงๆ เลยโต๊ะ”
“ไม่ต้องมาขำผมเลย แกล้งผมนะพี่เหนือ จำไว้”
“พี่ไม่จำหรอก เพราะพี่ไม่ลืม” พี่เหนือยิ้มให้ผม ยิ้มทั้งปากและตาจนผมต้องยิ้มตามเหมือนโดนมนต์สะกด
“เด็กดี” พี่เหนือพูดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแถมลูบหัวผมเบาๆ ก่อนหันไปคุยกับเพื่อนๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะโต๊ะ” ส้มส่งแก้วเหล้าให้ผม ก่อนเข้าประชิดตัว กระซิบเบาๆ
“มึงแดกเหล้าไปเยอะๆ คนจะได้นึกว่าเมา หน้าแม่งโครตแดง”
“เออ ขอบใจ” ผมยกแก้วขึ้นซดพรวดๆ ใจยังเต้นตึกตัก
ไออุ่นของตัวพี่เหนือ ลมหายใจร้อนๆ ริมฝีปากที่ทาบลงมา อ๊ากกก เหมือนความร้อนจะพุ่งออกหู
หายใจเข้าไอ้โต๊ะ พุธโธ พุธโธ คุมสติให้อยู่ อย่าเป็นลม เลือดกำเดาอย่าไหล หน้านิ่งๆ เข้าไว้
แต่..กูไม่ไหวแล้วโว้ยยย
ผมดึงแก้วไอ้ส้มมากระดกทีเดียวหมด ก่อนส่งสัญญาณบอกให้มันชงเพิ่มให้
“เบาๆ มึง เดี๋ยวได้เมาจริง”
“มึงก็กินเป็นเพื่อนกู มาๆ “ ผมย้ายถิ่นด้วยความเขิน ไปยืนรวมกับเดซี่ พี่ต่อ
“เจ้ามาดื่มกับโต๊ะมา” ผมเรียกเพื่อนสนิทที่วันนี้ดูเงียบผิดปกติ
เจ้าทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ย้ายมานั่งกับพวกผม แต่โดนพี่สกายดึงไว้
“เหนือ กูพาเจ้ากลับก่อนนะ ไม่สบายแล้วไม่ยอมบอกปล่อยจนไข้ขึ้น”
อ้าว มิน่ามันถึงเงียบๆ ผมรีบเดินไปดูเพื่อน เอามือจับหน้าผากมัน ตัวอุ่นๆ
“ไปเถอะ เดี๋ยวกูจัดการทางนี้เอง”
“งั้นผมกลับด้วยครับ” ถึงจะรักผู้ชายแต่ผมก็เป็นห่วงเพื่อนนะครับ
“ไม่ต้อง โต๊ะอยู่เถอะ เจ้าแค่ไข้ขึ้นนิดหน่อย กลับถึงหอกินยาแล้วจะนอนเลย กลับไปเบื่อเปล่าๆ” เจ้าห้ามผมไม่ให้ตามไปด้วย
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่ดูแลเอง”
“ไม่ต้อง” เจ้าเวอร์ชั่นเสียงสะบัด ผมได้ยินไม่ค่อยบ่อย แต่พี่สกายคงฟังจนเบื่อ
“เตี้ยอย่าดื้อ”
“งั้นผมฝากด้วยนะครับพี่สกาย” ผมรีบตัดบทก่อนสองคนจะเถียงกันไปมากกว่านี้
“โอเค พี่ไปนะ”
“ครับ”
"ดีๆ นะเจ้ามีอะไรโทรหาส้ม”
“อย่าไปห่วงค่ะ ผู้ชายดีตามไปดูมึงจะกลัวอะไร”
เออ เดซี่พูดถูก พวกผมเลยเลิกจ้องตามหลังไอ้เจ้า หันมาสรวลเสเฮฮากันต่อ
“โต๊ะพอ เมาแล้ว” ใครบางคนดึงแก้วเหล้าออกจากมือผม
“ม่ายมาว สบาย” ผมตอบ มือก็ควานตามหาแก้วที่หายไป
“อยู่นิ่งๆ “ มีมือมาจับมือผมเอาไว้ อื้อใครวะ ขัดใจไอ้โต๊ะจริงๆ
“ต่อกลับเถอะ ท่าจะเมากันแล้ว”
“เออ เดี๋ยวกูไปส่งของขวัญกับฝน มึงไปส่งน้องๆ แล้วกัน”
“ได้”
“#@xn&#!@#” คุยอะไรกันวะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่อง
“โต๊ะ ยืนตรงๆ” อารายวะ ผมก็ยืนตรงแล้วเนี่ย ตรงยันขาโต๊ะเลย
(ผมเรียกน้องน่ารักของผมว่าขาโต๊ะ เพราะไหมล่ะครับ)
“มานี่” อื้อ ลากอีกแล้ว ผมก็เซแซดๆ ตามแรงที่ดึง ปะทะเข้ากับบางอย่างที่แข็งแรง กำแพงอะไรวะทั้งแข็งแรงทั้งนิ่ม
ผมเอามือป่ายแปะไปตามกำแพง โอ๊ย!! ทำไมกำแพงมีมือวะ ตีมือผมเสียแรงเลย เจ็บนะโว้ยไอ้กำแพงบ้า
“ส้มพยุงเดซี่ไหวไหม”
“หวายพี่ ส้มหวาย”
ผมถูกลากติดกำแพงมีมือ พาเดินไปที่ไหนสักแห่ง ง่วงอะ ไอ้โต๊ะอยากนอน
ผมทิ้งตัวลงพื้น ไม่เดินแล้วโว้ย เหนื่อย นอนดีกว่า คร้อก
“โต๊ะ!!” ไม่สนคนมันง่วง เรียกไปเหอะ
วูบ ผมรู้สึกว่าตัวลอยขึ้น ขากลับมาแตะพื้น แต่คราวนี้คล้ายไม่ต้องเดินเอง
มือที่โอบอยู่กระชับแน่น ผมพิงกำแพงสบาย แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย ป่ะ ถ้างั้นก็ไปไหนไปกัน
....................................................................................
-ส้ม-
“ส้มฝากเพื่อนด้วยน้าพี่เหนือ กุญแจห้องโต๊ะอยู่ในกระเป๋ามานพี่หาๆ ดู”
“ครับ ส้มกลับเองได้แน่นะ”
“เฮ้ย สบายๆพี่ ม่ายมาว อึก เดี๋ยวกลับแท็กซี่กับเดซี่มาน ม่ายต้องห่วง”
“โอเค ไว้เจอกัน”
“บายค่า”
บนแท็กซี่สีฟ้า
“เดซี่ กูลืมอะไรเปล่าวะ อึก แม่งตะหงิดๆ ทำมายกูคิดไม่ออก”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
** แล้วจะให้พี่เหนือเชื่อว่าโต๊ะชอบได้ยังไง 555 พฤติกรรมโต๊ะเหลือจะรับ
** ครึ่งหลังเอาแค่ยิ้มๆ พอ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1270748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก