Special Part 3 : ผมชื่อเดย์ [ทัช ♥ เดซี่]-Beautiful Daisy-
“พวกมึงต่อไปเรียกกูว่าเดย์นะ” เมื่อคิดมาหลายคืนแล้ว ในที่สุดก็ตัดสินใจประกาศออกไป
“หะ?!!”
“อารมณ์ไหนของมึง”
“นั่นสิเดซี่ ทำไมอยู่ๆ จะกลับไปเป็นเดย์”
“เออน่า กูบอกให้เรียกก็เรียกเถอะ”
“อะไรของมันวะ มีปัญหากับที่บ้านก็ไม่น่าจะใช่ แม่มันแทบจะซื้อกระโปรงให้ใส่อยู่แล้ว”
“กูได้ยิน” โต๊ะรีบหุบปากที่กำลังกระซิบกระซาบอยู่
“เดซี่มีอะไรก็บอก มีปัญหากับใครหรือเปล่า” ดูเจ้าจะเป็นกังวลกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ไม่น้อย
“เปล่า แค่คิดว่าชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ก็ดีอยู่แล้ว”
“คิดว่าจะเชื่อเหรอวะ แต่ก่อนกูเผลอเรียกหน่อยแทบจะแดกหัวกู” โต๊ะยกเรื่องจริงขึ้นมาอ้าง
“ดีสำหรับมึง หรือดีสำหรับใคร”
“เอาน่า เรียกๆ ไปเหอะ” เมื่อถูกรุกหนักจึงต้องใช้วิธีทำหน้ารำคาญใส่เพื่อน หวังว่าจะหยุดแซว
“ตามใจ กูรู้ว่ามึงคงคิดมาดีแล้ว เดย์ก็เดย์”
“แล้วมึงจะ คะ หรือ ครับ” โต๊ะยังคงข้องใจอย่างต่อเนื่อง เพราะของแบบนี้มันมาคู่กัน
“กูว่าจะหัดครับ”
“ฟ้าจะถล่มหรือเปล่าวะ หรือกูละเมอมาเรียน เจ้าปลุกโต๊ะหน่อยโต๊ะยังหลับอยู่”
“อย่าแซวเพื่อนน่าโต๊ะ สงสัยเดซี่อยากเป็นสามีมากกว่าภรรยาพี่ทัชมั้ง”
“เจ้า ถ้าจะพูดแบบนี้ มึงปล่อยให้โต๊ะมันกัดกูต่อไปก็ได้นะคะ”
“นั่นไง มึงคะอีกแล้ว จะเปลี่ยนได้จริงหรือวะ” ส้มส่ายหัวไปมา ดูไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่ว่าจะทำได้
“มึงก็ นี่วันแรกให้เวลากูหน่อยดิวะ เดี๋ยวก็ชิน”
“ครับ พี่เดย์คนแมน มึงเลิกใส่เสื้อพอดีตัวก่อนไหม ค่อยหัดมาพูดครับๆ ผมๆ”
“นี่ไง กูกะจะชวนพวกมึงไปซื้อใหม่อยู่ เอาใหญ่กว่านี้เบอร์นึงกำลังดี”
“มึงซื้อเสื้อ กระโปรง วิก แทนดีกว่าไหม กูยอมออกเงินให้ สบายใจกว่าเยอะเลยวะ แบบนี้มันรู้สึกยังไงบอกไม่ถูก”
“เออน่า เดี๋ยวพวกมึงก็ชิน เดี๋ยวกูก็ชิน”
“เดย์กำลังสะกดจิตพวกเรากับสะกดจิตตัวเองอยู่” ถึงเจ้าจะยังไม่เลิกกังขา แต่ก็ยอมเรียกตามที่ขอแล้ว
“ไปแดกข้าวเหอะ กูปวดหัว ไม่เข้าใจชีวิต” ส้มคว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย ตัดสินใจจบคำถามล้านแปดที่กะจะพูดออกมา
“ปะ กูก็หิวแล้วเหมือนกัน”
“เดย์ มึงลืมสมุด”
“เดย์”
“ไอ้เดย์”
“เหี้ยเดซี่ มึงลืมสมุด” เสียงโต๊ะแผดลั่น ทำเอานักศึกษาคนอื่นๆ หันมาให้ความสนใจกันถ้วนหน้า
ขาที่ก้าวนำไปไกล เลยต้องรีบย้อนกลับมาที่โต๊ะ
“กูบอกให้มึงเรียกเดย์”
“เออ กูขอโทษ กูลืม” โต๊ะยักคิ้วให้ ยิ้มมีเลศนัย ตั้งแต่มันมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ดูมันสดใสร่าเริงขึ้นเป็นทวีคูณ
“ไปกันเถอะครับน้องเดย์ พี่ส้มยืนรอแล้ว” เจ้าก็เป็นไปกับเขาด้วย ไม่รู้แอบขำอะไรกันหนักหนา
คนกำลังพยายามจนแอบเครียดอยู่นะ ไม่ช่วยกันบ้างเลย
.....................................................
-Touch-
“ข้าวคณะพี่ไม่อร่อยแน่เลย มากินคณะนี้บ๊อยบ่อย” เสียงแซวของน้องผู้หญิงที่คุ้นหน้าดังขึ้น จนต้องแวะทักทายกันก่อน
เห็นกลุ่มของเดซี่ส่งยิ้มมาให้ เจ้าขยับตัวออกห่างเดซี่ เว้นที่นั่งไว้ให้อย่างรู้งาน
“ข้าวคณะนี้หน้าตาน่าทานกว่า”
“วี้ววว คนหรือข้าวคะพี่”
“ทั้งสองอย่าง” ผมส่งยิ้มให้ แวะทักทายน้องๆ พอหอมปากหอมคอก่อนเดินไปนั่งข้างคนที่ดั้นด้นมาหา
“หิว” พอลงนั่งได้ก็หันไปบ่นกับคนข้างๆ
“หิวก็ไปซื้อ” เสียงห้วนๆ ทำให้ต้องหยุดมองหน้า เด็กดีของผมเป็นอะไร
“ไลน์บอกแล้วว่าจะมาทานด้วย คนมาเพราะคิดถึง ใจร้ายไม่ยอมซื้อเผื่อพี่”
“แค่ก แค่ก พี่ทัชคะอยู่กันหลายคนค่ะพี่ ให้อิ่มก่อนไหม หวานกันตั้งแต่ตอนนี้ สงสารน้องๆ บ้าง”
“เวลามีน้อย กว่าจะไปกว่าจะมาพี่ต้องใช้ให้คุ้ม”
ผมตอบกลับส้มไม่มีกระดากปาก ก็มันเป็นความจริง มีเวลาพักแค่ชั่วโมงเดียว กว่าจะมาถึง เดี๋ยวก็ต้องกลับแล้ว
“ทานนี่ไปก่อน” คนข้างๆ เลื่อนจานของตัวเองมาให้ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้ตักทาน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อเองเดซี่ทานเถอะ”
“เดย์ครับพี่ทัช ไม่ใช่เดซี่” โต๊ะโบกมือไปมา
“หือ?”
“หมายถึงชื่อเล่นจริงๆ ผมชื่อเดย์” วิธีพูดไม่คุ้นหูทำให้รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล หลายอย่างวันนี้ดูแปลกไป
ทั้งวิธีพูด ทั้งท่าทาง ทั้งการแต่งตัว
“พี่รู้” ผมเลือกใช้วิธีหยั่งเชิงดูก่อน อยากรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรกันแน่
“งั้นก็เรียกตามนั้น พี่ทัชไปซื้อข้าวเถอะเดี๋ยวทานไม่ทัน”
“ครับ”
ผมยอมลุกขึ้นแต่โดยดี ไม่แน่ใจว่าควรต้องกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นหรือเปล่า แต่เพื่อนโต๊ะยังแซวผมปกติ
เด็กดีของผมคงไม่ได้คิดหันไปสนใจคนอื่นอยู่ใช่ไหม
“รอนานหรือเปล่า” ผมรีบลงมาหาคนที่รออยู่ด้านล่างคณะ วันนี้อาจารย์ปล่อยเลทไปเยอะมาก
“นาน กูหิวจนท้องกูจะร้องเป็นเพลงได้แล้ว” เต้เพื่อนสนิทผมค้อนตากลับ เมื่อผมมุ่งความสนใจไปที่คนเพียงคนเดียว
“เรื่องของมึง เดซี่หิวไหม”
“ไม่ครับ” ผมสะดุดเข้ากับคำตอบที่ได้รับ วันสองวันก่อนเดซี่มักจะพูดกับผมห้วนๆ ไม่มีคำลงท้ายเหมือนทุกครั้ง
พอมาวันนี้กลับเปลี่ยนเป็นคำที่ให้ความรู้สึกห่างเหินออกไปยิ่งกว่า
“ครับ?” ผมเผลอทวนคำออกไป
“เออ กูว่าจะทักเหมือนกัน วันนี้น้องมึงแมนมาก คุยเล่นรอมึงนี่กูนึกว่าคุยกับคนอื่นอยู่”
“มันก็ไม่ขนาดนั้นพี่เต้”
“ไม่รู้ รู้แต่กูไม่คุ้น ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“เห็นไหม” เต้ชี้นิ้วใส่หน้า
“แค่นี้ก็แปลกแล้ว ความ..เรียกว่าอะไรวะ” เต้ทำท่านึก
“ความกระแดะหายไปไหน ใครขโมยไป”
“ขมงขโมยอะไรเล่า พี่เต้ก็พูดเรื่อยเปื่อย”
“อย่างนี้กูว่ามีพิรุธ เด็กมึงแอบนอกใจแน่นอน ทำตัวแมนๆ เพราะไปหลงเด็กใหม่ที่ไหนหรือเปล่า”
“พี่เต้!! เดย์ไม่ใช่เด็กพี่ทัชสักหน่อย”
“ซวยแล้วมึง ปลาดิ้นหลุดว่ะ อย่าบอกว่าที่มานั่งรออยู่นี่ กะจะมาตัดสวาทขาดสัมพันธ์กับมึงนะ”
ผมมองคนที่หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าทางเขินอายแบบที่ผมชอบยังมีให้เห็น ผมภาวนาให้มันไม่แย่อย่างที่เต้คิด
“เดซี่”
“เดย์” เสียงทวนเพื่อย้ำให้เรียกชื่อที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ผมต้องจ้องนัยตาสีดำเข้มเพื่อหาคำตอบ
“กูว่ากูไปหาอะไรกินเองดีกว่า พวกมึงคุยกันไปเถอะ”
“เดี๋ยวพี่เต้ ไปพร้อมกัน”
“เต้มึงไปก่อน” ผมบอกเพื่อนเสียงเข้ม ตายังไม่ละไปจากคนตรงหน้า
“เออ มึงก็คุยกันดีๆ” มันคงเห็นหน้าผมบึ้ง ซึ่งน้อยครั้งที่จะเกิดขึ้น
“อืม”
“เป็นอะไรครับ”
“ไม่ได้เป็นครับ”
“แล้วทำไมวันนี้ยอมมาหาพี่ที่คณะ”
“ไม่อยากให้มาเหรอ” เสียงถามเหมือนคนไม่แน่ใจมากกว่ากำลังน้อยใจ
“อยากให้มาครับ แค่แปลกใจที่ยอมมา ทุกทีถ้าไม่มาเป็นเพื่อนโต๊ะพี่ชวนยังไงก็ไม่เคยสนใจ”
“พูดมาก ก็มาแล้วนี่ไง”
“ยังอยู่เหรอมึง เห็นรีบเผ่นลงมานึกว่ามีธุระที่ไหน” เสียงทัก ทำให้ความคิดที่จะสอบถามอีกฝ่ายให้รู้เรื่องต้องชะงักลง
“กูนัดน้องเอาไว้” ผมพยักเพยิดไปทางเดซี่
“หน้าคุ้นๆ ว่ะ กูเคยเจอที่ไหนวะ”
“ออกค่ายไงมึง กูจำได้ น้องที่อยู่กลุ่มเดียวกับโต๊ะแฟนไอ้เหนือหรือเปล่า” ปืนตอบนิคไปแล้ว แต่หันมาถามผมอีกครั้งเพื่อ
ความแน่ใจ
“เออใช่ๆ กูก็ว่าหน้าคุ้นๆ"
“ใช่” ผมตอบซ้ำให้อีกที
“สวัสดีครับ น้อง...”
“เดย์ครับ สวัสดีครับพี่ๆ” เด็กดีของผมยกมือไหว้ทีเดียวครบสองคน
“ดีครับน้องเดย์ แล้วไปไงมาไง มาสนิทกับไอ้ทัชมันได้ล่ะ มึงไม่ได้สนิทกับกลุ่มไอ้เหนือนี่หว่า”
“เฮ้ย อย่าบอกว่ามึงตามไอ้เหนือไปอีกคน” ปืนพูดแทรกขึ้นมาหน้าตาตกใจ ก่อนที่ผมจะตอบคำถามนิค
“ทำไมตอนเรียนมึงไม่ฉลาดแบบนี้วะปืน ไม่งั้นป่านนี้มึงคงรอรับเกียรตินิยมแล้ว”
“สัส มึงพูดจริงเหรอวะทัช หรือมึงอำไอ้ปืนมัน”
“นั่งด้วยกันอยู่นี่ มึงว่าจริงหรืออำ” ผมไม่ตอบแต่เลือกจะถามกลับ ยกมือขึ้นโอบบ่าอีกคนเข้ามาชิด
“ดี!! เต็มที่เลยเพื่อน หล่อสุดในวิศวะอีกหน่อยคงเป็นกู แม่งไม่เหลือใครแล้ว”
“ มึงจะไปไหนก็ไป ขัดจังหวะคนจีบกัน”
“เพี้ยะ” “โอ๊ย”
“ฮ่าๆ เอาเลยครับน้อง ฟาดมันหนักๆ ต่อยเลยก็ได้ ไอ้นี่มันทนมือทนตีน”
“แต่มึงจะเจอตีนกูก่อน” ผมวาดเท้าไปหา ไอ้เพื่อนตัวดีรีบกระโดดหลบ
“ไปดีกว่า กูจะแวะไปเสริมหล่อเสียหน่อย ผู้หญิงสวยๆ ใกล้ตกถึงท้อง ไม่ต้องแดกแห้วแล้วโว้ย”
“มึงเอาไปเถอะ ของกูสวยพอแล้ว” ผมหันไปมองหน้าคนสวย ที่ทำหน้าง้ำแต่ก็หน้าแดงไปด้วย
“เป็นอะไรครับ” ผมเอาคางวางบนบ่าคนที่ดึงเข้ามานั่งจนชิด อยากกอดมือไปรอบเอว แต่อยู่ในมหาลัยขืนทำอาจโดนเตะจริงๆ
อย่างที่ปืนมันเชียร์ไว้
“พูดจาไม่น่าฟัง” เสียงบ่นอุบอิบ ฟังไม่ชัดจนต้องขอเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกนิด จมูกเฉียดเข้าไปใกล้แก้มขาว
จนเจ้าของแก้มสะดุ้งโหยง แต่ยังรักษาอาการเอาไว้ได้
“ไม่น่าฟังตรงไหน ตรงพี่ชมว่าสวยน่ะเหรอ ไม่ได้พูดเอาใจเสียหน่อย สวยจริงๆ”
“เลอะเทอะ”
“อ้าว ไม่ชอบให้ชมว่าสวย แปลว่าเดี๋ยวนี้อยากหล่อ?” ผมเริ่มวกกลับเข้าประเด็นที่ติดใจมาหลายวัน
ยังไงวันนี้ต้องเอาคำตอบให้ได้
“ก็ดีนะ”
“ทำไมอยู่ๆ ถึงอยากเปลี่ยน” ผมโอบแขนไปรอบเอว ไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะพอใจไหม
“พี่ทัช ปล่อยครับ”
“ไม่ ตอบพี่ก่อน แล้วจะปล่อย”
“ไม่มีอะไร เบื่อๆ”
“มันเบื่อกันได้ด้วยเหรอ หรือ...” ผมนึกถึงคำพูดไอ้เต้
“หรือไปชอบใครที่ดูสาวกว่าขึ้นมา”
“หะ? บ้า!!” ดูเจ้าตัวจะตกใจกับความคิดบ้าๆ ของผม
“งั้นเพราะอะไร อยู่ๆ ลุกมาแต่งตัวแมนๆ กลับมาใช้ชื่อเดย์ พูดครับๆ ผมๆ จะให้พี่เข้าใจว่ายังไง”
“ไม่เห็นต้องเข้าใจเลย เดย์อยากทำก็ทำ”
“อยากเป็นสามีเหรอครับ”
“ไอ้พี่ทัชบ้า!!” ฝ่ามืออรหันต์รัวลงมาไม่ยั้ง ยังไงก็ยังติดนิสัยตีล่ะน่าไม่ใช่ต่อย
“ถ้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ พี่เป็นเมียให้เอาไหม” ผมพยายามไม่ยิ้ม ทำหน้าซื่อตาใสใส่คนที่กอดอยู่
“บะ..บ้าไปแล้ว” ไม่มีหนที่สองครับ ผมรัดเอาไว้แน่นไม่ให้ขยับเขยื้อนได้
“บ้าตรงไหน แบบนี้จะได้ไม่ไปมองคนอื่น”
“อี๋ คิดได้ยังไง ขนลุก”
“ถ้าไม่ชอบ แล้วอยากแมนไปทำไม” ผมใช้โอกาสที่อีกคนมัวแต่ทำท่าสยองคงกำลังจินตนาการเลยเถิด
ขโมยสูดดมความหอมจากซอกคอขาวๆ ให้หายคิดถึง
“ไม่อายเหรอ” เสียงเบาๆ ที่หลุดออกมาหลังจากที่เงียบไม่ยอมพูดอะไรอยู่นาน
“หือ? อายอะไร” ผมไม่เข้าใจที่มาที่ไปของคำถาม จนต้องหมุนให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“ผู้ชายเดินกับผู้ชายมันก็เรื่องนึง แต่เดินกับเอ่อ..คล้ายตุ๊ด..คล้ายกระเทยแบบนี้ จะถูกมองไม่ดี”
“ใครมอง?”
“เพื่อน รุ่นน้อง คนทั่วไป”
“เห็นเชียร์โต๊ะกับเหนือเหย็งๆ ไม่เห็นบอกเลยว่าไม่ดี”
“โต๊ะมันปกติ หมายถึงมันไม่ได้ดูตุ้งติ้ง ไม่ได้พูดแบบผู้หญิง ทำตัวแบบผู้หญิง”
“เพราะแบบนี้ใช่ไหม เดซี่ถึงเปลี่ยน”
“บอกว่าเดย์”
“เด..ซี่” ผมพูดช้าๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะเรียกชื่อใครได้อ่อนหวานขนาดนี้ ความรู้สึกตื้นตันมันขึ้นมาจุกเต็มอก
รู้สึกรักดอกไม้ดอกนี้ ไม่ใช่แค่ชอบอีกต่อไป
“ไม่อยากให้ลำบากใจ” เหตุผลที่ค่อยๆ หลุดออกมาทีละนิด ทำให้อยากกอดคนๆ นี้ให้จมอก
“ฟังพี่นะ อย่าคิดอะไรไปเอง พี่ไม่เห็นแคร์เลย มองกันสิดี มีแฟนสวยเสียอย่าง อยากอวดจะตายไป”
ผมโมเมเลื่อนสถานะตัวเองไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว
“ไม่กังวลจริงๆ เหรอ” คนพูดคงกังวลมากกว่าผมหลายเท่าตัว เพราะไม่ได้เอะใจกับคำพูดของผมแม้แต่น้อย
“ไม่เลยสักนิด”
ประโยคต่อไปผมไม่อยากพูด แต่เพราะไม่อยากให้เด็กดีของผมกังวลไปมากกว่านี้จึงจำใจ
“ถ้ากังวลจะกล้ามานั่งกอดอยู่แบบนี้เหรอครับ”
“กอด...เฮ้ย” เห็นไหมครับ บอกแล้วว่าไม่อยากพูดเลย กำลังเพลินๆ แท้ๆ โน้นโดดไปนั่งสุดขอบเก้าอี้โน้นแล้ว
ไม่รู้เอาแรงจากไหนมาผลักผม คงแรงจากความอายเพราะหน้าขึ้นสีแดงเป็นมะเขือเทศสุก
“ไปไหน มานั่งนี่” ผมตบมือลงข้างๆ ตัว แต่ไม่มีแววว่าจะยอมกลับมา
“มาน่า จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง นั่งตรงโน้นพี่ต้องตะโกนคนได้ยินกันเยอะน่ะเอ้า” คำขู่ได้ผล ระยะห่างค่อยๆ น้อยลง
แต่ไม่ถึงกับชิด ซึ่งผมจะยอมไปก่อน
“เป็นแบบที่เดซี่เป็นมันน่ารักดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปสนใจใคร เชื่อพี่นะครับ”
“ไม่เคยสนใจ มะ..หมายถึงก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจ ชอบด้วยซ้ำ สนุกดี”
“แล้วทำไมถึงเพิ่งมาคิดมากครับ” ผมคิดว่าตัวเองพอรู้คำตอบ แต่ก็อยากได้ยินให้ชื่นใจ
“.......”
“เดซี่”
“ปะ.... อื้อ..”
“เดซี่ครับ”
“เป็นห่วง”
“เด็กดี” ผมลูบผมนุ่มๆ ไปมา อยากทำมากกว่านี้ให้รู้ว่าผมชื่นใจแค่ไหน แต่สถานที่มันก็ไม่เหมาะจริงๆ
อยากย้ายที่แต่คิดว่าควรเคลียร์กันให้จบ ถ้าต้องไปเริ่มพูดใหม่ เดี๋ยวจะปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอีก
“พี่จะพูดตรงๆ กับเดซี่นะครับ เราจะพูดกันตรงๆ ตกลงไหม” เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าผมจึงเริ่มพูดก่อน
“พี่ยอมรับว่าตอนเจอเดซี่ครั้งแรกเมื่อนานมาแล้ว เห็นที่คณะนี่แหละ ยังคิดว่าเด็กนี่แรงชะมัด วันๆ เอาแต่พูดเรื่องผู้ชาย
ท่าทางจะไม่รอด”
“ว่าไงนะ!!”
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งโกรธ ฟังพี่ก่อน” ผมรีบห้ามเมื่อคนอายม้วนต้วนกลายเป็นแม่มดขึ้นมา
“แต่พอได้รู้จักกัน ถึงรู้ว่าเดซี่เป็นแบบที่พี่ชอบ เรียกว่าชอบทุกอย่างไม่มีตรงไหนที่ไม่ชอบ จากที่สั่นหัวว่าไม่ไหว
กลายเป็นทำอะไรก็น่ารักไปหมด”
“อื้อ เกินไป”
“พูดจริงๆ ไม่เกินไปสักนิด ดังนั้นเป็นตัวของตัวเองเถอะ พี่ชอบเดซี่แบบนี้”
“ได้จริงเหรอ”
“จริงครับ” ผมพยักหน้าเพื่อให้ความมั่นใจกับอีกฝ่าย
เสียงถอนหายใจราวกับยกภูเขาใหญ่เบ้อเริ่มออกจากอก
“โหย ไม่คิดว่าเป็นผู้ชายมันจะยากขนาดนี้”
“หะ? ฮ่าๆ แล้วเดซี่ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ”
“ก็ใช่แต่มันไม่ใช่ไง”
เอาครับ พูดเหมือนจะงง แต่ผมว่าผมเข้าใจดีทีเดียว
“สบายใจแล้วนะ”
“ค่ะ” คำคุ้นหูกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
ผมเพิ่งเข้าใจ ที่รู้สึกว่าเราห่างเหินกัน รู้สึกว่าเดซี่แปลกๆ เพราะเจ้าตัวกำลังพยายามเพื่อผมอยู่นั่นเอง น่ารักเป็นบ้า
“ทีนี้ ตาเดซี่พูดกับพี่ตรงๆ บ้าง”
“พูดไปหมดแล้ว”
“ยัง”
“อะไรคะ?”
“ที่ทำให้พี่ขนาดนี้ ดีกับพี่แบบนี้ เพราะมีใจให้พี่แล้วใช่ไหมครับ”
ผมได้ทีรุกคืบ อยากให้มันไปไกลกว่านี้เร็วๆ ไม่อยากจะคอยแล้ว
“อะไร!! คะ..ใครบอก”
“เดซี่เป็นห่วงพี่แค่นี้ก็รู้แล้วครับ”
“คิดไปเอง เดซี่แค่ไม่อยากร้อนหูหรอก แค่หวังดี หวังดีกับชอบไม่เหมือนกัน”
“แต่สำหรับพี่มันเหมือนกัน”
“เหอะ คิดไปเอง”
“แล้วถ้าพี่ไม่อยากคิดไปเองต้องทำยังไงครับ ทำยังไงถึงจะคิดเหมือนกัน”
“คิดอะไร พี่ทัชไม่เห็นเคยบอกเลยว่าคิดอะไร” เสียงสะบัด คำพูดรัวเร็ว
เด็กดี ในที่สุดก็เผยสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมา
“พี่ชอบเดซี่ครับ”“นี่..นี่..นี่มันในคณะ”
“อ้าว ฮ่าๆ บอกที่นี่ไม่ได้เหรอครับ งั้นกลับกัน” ผมลุกขึ้นยืน ส่งมือให้กับคนที่นั่งอยู่
“ไม่ใช่ คือ..คือ..” คนสวยของผมหันซ้ายหันขวา
“เดซี่ลืมของ มะ.ไม่ใช่ มีนัดกับโต๊ะ จะไปทำงานกัน ไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว..”
พูดได้แค่นั้นครับ รั้งไว้ไม่ทันจริงๆ เผ่นพรวดเดียวหายลับไปกับตา แทบจะมองไม่เห็นฝุ่น
ฮ่าๆ เด็กหนอเด็ก เป็นเด็กดีแท้ๆ มาวางท่าเป็นแม่เสือสาว
สักวันจะโดนเสือจริงๆ จับกินไม่รู้ตัว
เสือยิ้มง่ายที่ชื่อนายอินทัชนี่แหละ ไม่ใช่ใคร
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
กำลังไล่แก้คำผิดนะคะ พิมพ์เสร็จปู๊บเอาลงเลย ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1270758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก