ตอนที่ 36 : STALER กับความหล่อ“พี่เหนือ ศุกร์ถึงอาทิตย์ผมกลับบ้านนะครับ แม่โทรมาตามแล้ว ไม่ได้กลับนานเกิน”
ผมบอกคุณชายเหนือเมื่อท่านนำราชรถมารับที่คณะ
“พี่ไปด้วยสิ”
“ไปบ้านผมเหรอครับ!!”
“แล้วจะให้พี่ไปไหน?” คนยิ่งตกใจ ยังมีหน้ามายักคิ้วกวนๆ ส่งให้ผม
“เอาไว้คราวหน้าดีไหมครับ คราวนี้ผมไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย กลัวจะฉุกละหุกไป”
“ไปครั้งไหนก็เหมือนกัน วันศุกร์จะออกกี่โมง” คำถามภาคบังคับก็ได้แต่ตอบเวลาไปตามที่คุณชายท่านต้องการ
“สักเก้าโมงก็ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เปลี่ยนแผน ไปหาซื้อของฝากให้ที่บ้านโต๊ะแทน”
“ไม่ต้องครับพี่เหนือ ไม่ต้องซื้ออะไรไป ผมยังไม่เคยซื้ออะไรไปฝากพ่อแม่พี่เหนือเลย”
พี่เหนือพาผมไปทานข้าวกับที่บ้านบ่อยๆ ครับ พี่เหนือบอกว่าเดี๋ยวนี้พ่อโอ๋ผมมากกว่าพี่เหนือเสียอีก ซึ่งผมยืดอกรับด้วย
ความภาคภูมิใจว่าจริง ลูกอ้อนมันต่างกัน ขวัญใจแม่ยกอย่างผมมันต้องได้เปรียบกว่าอยู่แล้ว
“ต้องมี พี่ไปทำความรู้จักพ่อแม่โต๊ะครั้งแรกจะไปมือเปล่าได้ยังไง”
“อ่า..ครับ”
ผมกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ คิดภาพพี่เหนือเจอพ่อผม ตายแน่ๆ ครับ ไม่ตายวันศุกร์นี้ไอ้โต๊ะก็ไม่รู้จะตายวันไหนแล้ว
พ่อผมจะวางมวยตั้งแต่วันแรกที่เจอหรือเปล่า ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก งานนี้ผมคงต้องอาศัยตัวช่วย ไม่อย่างนั้นพี่เหนือตายแน่
“พวกมึงต้องยกโขยงกันไปกับกูด้วย” ผมได้ครูดีครับไม่ถามให้เสียเวลา สั่งเลย
“มึงไม่บอกล่วงหน้ากูมีนัดจะไปสะดิ้งกับพวกสาวๆ” ส้มเริ่มส่อแววไม่ไปเป็นคนแรก
“เจ้าก็อยากไปด้วยนะ แต่พี่สกาย....”
“ใครไม่ไปกูตัดเพื่อน” มันต้องเด็ดขาดแบบนี้ครับ วัดใจกันไปเลย
“เรื่องของมึง”
“เริ่มเมื่อไหร่คะตัดเลยไหม กูรออยู่”
“โต๊ะพูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว”
ราวกับศักดิ์ศรีถูกเหยียบย่ำ ผมถึงกับประกาศกร้าว
“ถ้าพวกมึงไปกลับมากูเลี้ยงข้าวกลางวันอาทิตย์นึง”
“ก็ได้”
“ตกลง”
“เจ้าไปเป็นเพื่อน”
เห็นไหมครับ มิตรภาพผมมีค่ามาก ข้าวกลางวันอาทิตย์นึงยังชนะใส ปลื้มปริ่มจนต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาไลน์หาพี่เหนือ
Tablelikeart : พี่เหนือครับ อาทิตย์หน้าเลี้ยงข้าวกลางวัน ส้ม เดซี่ เจ้า อาทิตย์นึงได้ไหมครับ
Northnimman: ได้ครับ
ภารกิจนี้ผมมิอาจแบกรับไว้ได้ด้วยตัวเอง ลำพังผมยังเอาตัวเกือบไม่รอด บอกแม่ที่น่ารักว่าย้ายไปพักกับพี่เหนือ
บอกก่อนสิ้นเดือน สิ้นเดือนปั๊บเงินค่าห้องหายไปทันตา ไม่ได้บอกสักคำว่าให้ตัดออก แม่ผมไวยิ่งกว่าเครื่องเจท
“โต๊ะจะเกริ่นกับพ่อก่อนไหมว่าจะพาพี่เหนือไปด้วย” เจ้าทำหน้าขยาด
“คิดว่าไม่นะ รู้ล่วงหน้าเดี๋ยวเตรียมปืนผาหน้าไม้ไว้จะยุ่ง คงแอบบอกแต่แม่ไว้”
“เดี๋ยวแม่เก็บไว้ไม่อยู่ พ่อก็รู้ก่อนอยู่ดี” ส้มช่วยออกความคิดเห็น เพื่อนผมสนิทกับที่บ้านกันทุกคนครับ ไปเที่ยวกันบ่อย
“งั้นก็ไม่บอก ไปกันเยอะๆ พ่อไม่กล้าทำอะไรหรอก”
“เหอๆ งานเปิดตัวหรืองานศพวะ กูกลัวฉิบหาย” ส้มทำหน้าสยอง นี่อาจเป็นสาเหตุนึงที่ทำให้ไม่อยากจะไปกัน
“เอางี้ พวกมึงก็ขนพี่ทัช พี่สกายไปด้วย ไปกันหมดนี่แหละ เยอะๆ เข้าไว้พ่อกูจะได้เกรงใจจำนวนคน”
“งั้นกูไม่ไป” ส้มแว้ดขึ้นมา ปากยื่นเป็นปากเป็ด
“พวกมึงจะไปฮันนีมูนกัน จะเอากูไปด้วยทำไม”
“แล้วถ้ากู....” ผมแกล้งลากเสียงยาวให้ได้ลุ้นกันเล่นๆ
“ชวนพี่ต่อไปด้วยล่ะ”
“อ้าว เมียกูไปด้วยทำไมไม่บอก ไปไป เดี๋ยวกูไปคอยเทคแคร์ให้”
โอเคจบ วันศุกร์ออกเดินทางเก้าโมง โดดเรียนวันนึง”
“เจอกันที่มหาลัยแล้วกัน พวกมึงจะได้เอารถมาจอดด้วย”
“แล้วไปยังไงวะ”
“พี่เหนือจะเอารถตู้ที่บ้านไป แปดที่นั่งพอดี มีคนขับให้ด้วย”
“ไฮโซนะมึง แต่เดี๋ยวนะ เท่ากับกูเป็นผู้หญิงคนเดียวเลยเหรอวะ” ส้มเพิ่งนึกได้ว่าคราวนี้ล่ะเดือนล้อมดาวของแท้
เพราะมีอดีตเดือนวิศวะกับเดือนมหาลัยไปด้วยถึงสองคน
“โต๊ะไม่ชวนพี่ของขวัญกับพี่ฝนไปด้วยล่ะ”
“งานนี้เฉพาะกิจว่ะ เจ้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวโต๊ะอธิบายให้พวกพี่มันฟังเอง”
“อย่าลืมก็แล้วกัน พี่ฝนยิ่งชอบบ่นอยู่ว่าเดี๋ยวนี้ถูกทิ้งบ่อย”
“ไม่ลืมๆ เดี๋ยวโต๊ะเจอวันนี้ โต๊ะบอกเลย”
“อืม”
เท่านี้ผู้ร่วมทีมของผมก็เรียบร้อย ได้ตรงตามเป้าหมายที่คิดไว้ในใจ พร้อมออกเดินทาง
“ได้ข่าวว่าพ่อโต๊ะดุเหรอ” พี่ต่อถามผมขึ้นมาในรถระหว่างเดินทาง
“ดุบางเรื่องครับ”
“โดยเฉพาะเรื่องลูกเขยหรือเปล่า ถ้าเป็นลูกสะใภ้อาจใจดี ฮ่าๆ” พี่ต่อแซวเองหัวเราะนำเอง
“ก็คงแบบนั้นครับ ผมบอกแล้วว่าผมขอเป็นสามีพี่เหนือก็ไม่ยอม”
“โต๊ะ” คนข้างๆ ทำเสียงอ่อนใจกับความล้นของผม
“เฮ้ยพูดจริง? โต๊ะเคยขอมึงจริงๆ เหรอ” พี่ต่อไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ และดูเหมือนจะมีคนอยากรู้ด้วยมากกว่าหนึ่งคน
“ไม่ได้ขอ แต่พยายามจะเป็น”
“ห้ะ!! โต๊ะอยากเป็นสามีเหนือ” เพราะในรถมีแต่คนกันเอง ถึงผมอายหน้าแดงผมก็สู้ไม่ถอยครับ
“ก็เนี่ยผมว่าจะพาลูกสะใภ้กลับบ้านทำไมกลายเป็นพาสามีกลับก็ไม่รู้ กลุ้มใจ”
“ฮ่าๆๆ”
ครับ หลอกล่อให้หัวเราะไปก่อน เดี๋ยวไปถึงจะหัวเราะกันไม่ออก ผมไม่บอกพ่อล่วงหน้า พอๆ กับที่ไม่บอกพวกพี่ๆ ล่วงหน้า
ว่าไปถึงแล้วจะเจออะไร ผมกระซิบได้คำเดียวว่า ใครใส่พระดีคนนั้นก็รอด ที่เหลือไอ้โต๊ะไม่อยากจะจินตนาการ
“นี่พ่อกับแม่ผมครับ ส่วนน้องไม่อยู่ไปเข้าค่าย” พอลงรถผมก็พาทุกคนไปไหว้พ่อกับแม่ผมก่อน
“ไหว้พระเถอะ แล้วนี่ใครมาเยอะแยะไม่คุ้นหน้า” พ่อผมยกมือรับไหว้ก่อนหันไปเขม่นตามองกลุ่มพี่เหนือ
“นี่พี่เหนือครับ พี่สกาย พี่ต่อ พี่ทัช” ผมแนะนำไล่ไปตามลำดับที่ยืนเรียงกันอยู่
“รุ่นพี่ที่มหาลัยเหรอ”
“ครับ”
“อย่าเพิ่งซักอะไรเลยพ่อ ให้เด็กๆ เอาของขึ้นไปเก็บกันก่อน แม่เตรียมห้องไว้ให้สามห้องรวมห้องโต๊ะ แบ่งกันเอาเองนะลูก”
“ครับผม”
ผมรีบต้อนทุกคนขึ้นชั้นบนทันที เห็นสายตาพ่อแล้วมีหนาว มีแต่แม่ผมที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมากอยู่คนเดียว
......................................................................................
-North-
“พ่อโต๊ะท่าทางไม่ชอบพี่” ผมถามทันทีที่โต๊ะพาขึ้นมาเก็บกระเป๋าในห้อง
โต๊ะแบ่งให้ผมนอนกับสกาย ต่อนอนกับพี่ทัช เจ้า เดซี่ ส้ม นอนห้องเดียวกับโต๊ะ นี่เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหงุดหงิดแต่บ่นอะไรไม่ได้
“พี่เหนือคิดมากไปเอง พ่อผมก็หน้าแบบนั้นแหละครับ”
“น่าจะจริง ตอนแรกกูก็นึกว่าไม่ชอบกูอยู่คนเดียว พอมึงพูดแบบนี้กูค่อยสบายใจ” สกายทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงมีข้าวเจ้านั่งอยู่ใกล้ๆ
“เห็นไหมครับ พ่อผมหน้าโหดกับทุกคนแหละ”
“ถ้าโต๊ะเป็นลูกสาวพี่จะเข้าใจแต่นี่ลูกชายเลยงงนิดหน่อย หรือว่าพ่อโต๊ะรู้เรื่องโต๊ะกับเหนือแล้ว”
“รู้แล้วครับ ผมบอกแม่ แม่เลยเล่าให้พ่อฟัง”
“นั่นไง มิน่าเกลียดยกกลุ่ม มาทำลูกชายเขาเป็นหมัน” สกายสรุปผลทันทีตามสิ่งที่ได้ยิน
“ไหนตอนพี่ถามโต๊ะบอกว่าพ่อไม่ได้ว่าอะไร ของจริงพี่ว่าพ่อโต๊ะดูอยากจะฆาตกรรมพี่มากกว่า”
“แหะๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกว่ายังไงครับ อยู่ไปอีกแป๊บๆ พี่ก็รู้เองแหละ”
“ใช่ครับพี่เหนือ เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง” ข้าวเจ้ากับโต๊ะดูมีลับลมคมใน มองหน้ากันไปมา สายตาแปลกๆ แต่ในเมื่อถามแล้วไม่ตอบ
ก็คงต้องรอดูอย่างที่บอก
“มาๆ ลูก ทานขนมรองท้องกันก่อน เดี๋ยวเย็นแม่จัดบาร์บีคิวให้ชุดใหญ่“ แม่ของโต๊ะเรียกให้ไปรวมกันที่โต๊ะอาหาร
“เก้าอี้ไม่พอนั่ง จะตักใส่จานไปนั่งทานที่ห้องรับแขกก็ได้นะลูก”
“ขอบคุณครับคุณแม่ เดี๋ยวผมทำเองครับ” ผมรีบยื่นมือไปรับจานที่แม่ของโต๊ะกำลังถืออยู่
“ไม่เป็นไรๆ แม่อยากทำให้ อยู่โน่นก็ต้องรบกวนให้ช่วยดูแลโต๊ะ”
“ลูกมันโตแล้วดูแลตัวเองได้” เสียงเย็นๆ หน้าเข้มๆ ทำเอาผมชะงักมือทันที
“แล้วคุณไปเป็นแม่รุ่นพี่ของลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ป้าก็พอ” คำพูดคล้ายจะพูดกับภรรยา แต่ผมเป็นคนเอ่ยปาก
เรียกคุณแม่ไปเมื่อสักครู่ถึงกับสะดุ้ง
“แหมคุณคะ น้าหรือพี่ก็พอค่ะไม่ต้องป้า ใช่ไหมจ๊ะเหนือ”
“ครับคุณน้า”
“ที่จริงเรียกแม่ถูกแล้ว แม่แฟนก็เหมือนแม่ตัวเรียกได้เหมือนกัน”
“คุณต้องตา” พ่อของโต๊ะเรียกแม่เสียงเข้ม ผมเดาเอาเองว่านั่นน่าจะเป็นชื่อจริงของแม่โต๊ะ
“โธ่พ่อครับแม่ครับ พอเถอะ พวกพี่ๆ หน้าเสียกันหมดแล้ว จะมาเถียงอะไรกันต่อหน้าลูกๆ”
โต๊ะรีบร้องห้าม ซึ่งดูเหมือนจะช่วยได้ เพราะพ่อโต๊ะคว้าจานเดินออกไปนั่งที่ห้องรับแขกทันที
“อย่าไปถือพ่อเขาเลย แก่แล้วก็แบบนี้ขี้หวง”
“ผมเข้าใจครับ ความจริงผมอยากมาแนะนำตัวเองกับคุณพ่อคุณแม่ แต่ดูเหมือนคุณพ่อคงยังรับเรื่องผมไม่ได้”
“ไม่จริงๆ เหนืออย่าคิดมาก โต๊ะมีอะไรก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟังตลอด แม่รู้มาตั้งนานแล้ว เรื่องแค่นี้ทำไมจะรับไม่ได้”
“โห คุณอาหัวสมัยใหม่มากเลยครับ แถมหน้าก็ดูเด็กมาก สวยมากด้วยครับ”
“พี่สกาย!!” ผมเห็นข้าวเจ้ายกมือขึ้นดึงชายเสื้อสกายแรงๆ เป็นเชิงห้าม
“พ่อคนนี้ รูปหล่อปากหวาน ดูแล้วท่าจะของข้าวเจ้าล่ะสิ เห็นโต๊ะเล่าให้แม่ฟัง ไม่คิดว่าจะหน้าตาดีขนาดนี้”
“โต๊ะเอามาเล่าให้แม่ฟังเหรอเดี๋ยวโดนดีแแน่ แม่อย่าไปฟังโต๊ะมันเลยครับ”
“อ้าว ตกลงว่าไม่จริงเหรอ ไม่จริงแม่เอานะ” แม่ของโต๊ะแสร้งทำเป็นคล้องแขนเข้ากับแขนของสกาย
เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนที่ยืนอยู่ ผมรู้แล้วว่าโต๊ะเหมือนใคร ออร่าความสดใสสมกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆ
“พี่อยากคุยกับพ่อโต๊ะตามตามลำพัง” ผมกระซิบบอกโต๊ะ คิดจะเดินตามพ่อของโต๊ะเข้าไปในห้องรับแขก
แต่อยากให้โต๊ะช่วยกันคนอื่นๆ ไว้ให้ด้วย เพราะดูจากท่าทางพ่อของโต๊ะแล้ว ผมไม่คิดว่ามันจะออกมาสวยงาม
หรือง่ายดาย ไม่เหมือนกับตอนที่ผมถามโต๊ะก่อนมา เอ๋อน้อยเอาแต่บอกผมว่าพ่อแม่รับได้ไม่มีปัญหาอะไร
“พี่เหนือจะคุยอะไรครับ ถ้าจะคุยเรื่องของเรา ผมพูดจริงๆ ว่าไม่จำเป็น”
“จำเป็น พี่ไม่อยากให้โต๊ะมีปัญหากับพ่อ และพี่ก็อยากให้พ่อโต๊ะรู้ว่าไว้ใจให้พี่ดูแลโต๊ะได้”
“พี่เหนือ” โต๊ะทำท่าลำบากใจ
“มันไม่ใช่เรื่องนี้จริงๆ”
“โต๊ะครับ...”
“ไม่ต้องเถียงกัน มาทั้งหมดนี่แหละ แม่พาไปเอง ขืนอึมครึมกันอยู่อย่างนี้คงเที่ยวไม่สนุก”
นี่โต๊ะก็ได้นิสัยแม่มา มีอะไรต้องเคลียร์ทันที ไม่ชอบเก็บไว้ให้คาใจ
“คุณ มาคุยกันให้รู้เรื่อง อย่ามาทำเป็นงอน เด็กๆ แตกตื่นกันหมดแล้ว”
“ใครงอน พูดให้ดีนะคุณต้องตา ผมเสียผู้ใหญ่หมด”
“ค่ะคุณพิชิตพล ทำตัวได้ผู้ใหญ่มาก เอะอะปึงปัง เด็กมันกลัวกันหัวหดแล้ว”
“แค่นี้กลัวจะมาอยู่บ้านนี้ไม่ได้”
“ยังยัง..” ผมว่าผมชักจะดูออกแล้วว่าตกลงบ้านนี้ใครใหญ่สุด เลยเริ่มจะใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยคุณแม่ของโต๊ะ
ก็แสดงออกชัดเจนว่าชอบขี้หน้าผม
“เดี๋ยวนะแม่ไปหยิบของก่อน” แม่หันมาบอกผม ก่อนเดินหายขึ้นไปชั้นบน ดีว่าไปแค่ไม่กี่นาที เลยยังไม่ทันรู้สึกอึดอัดเท่าไหร่
“เอ้า เหนือ” แม่ของโต๊ะเดินเข้ามาหยุดยืนข้างผม พร้อมส่งโทรศัพท์มือถือให้
“อะไรครับคุณน้า” ผมยังไม่กล้าเรียกว่าคุณแม่เหมือนเดิมต่อหน้าพ่อของโต๊ะ
“เปิดหน้าจอดูสิ”
“แม่!!” โต๊ะร้องห้าม พยายามจะเข้ามาดึงมือถือออกจากมือผม แต่ผมใช้มืออีกข้างดันไว้ก่อน
“โต๊ะปล่อยพี่เขา”
“พ่อช่วยห้ามแม่หน่อยสิครับ” เมื่อห้ามเองไม่ได้ โต๊ะก็หันไปขอให้พ่อช่วยแต่ไม่เป็นผล
“ให้ดูไป” พ่อโต๊ะบอกสั้นๆ แค่นี้
ผมเปิดหน้าจอขึ้นมาดู ตะลึงกับภาพที่เห็น เงยหน้าขึ้นมองโต๊ะ ก่อนจะหันไปมองหน้าคุณแม่ด้วยความลืมตัว
ซึ่งก็ได้รอยยิ้มกว้างเป็นของตอบแทน
“อะไรวะ” ต่อสะกิดผมเบาๆ จากด้านหลัง คงอยากจะรู้ด้วย ผมเลยหันไปขออนุญาตแม่ของโต๊ะซึ่งก็ได้รับการพยักหน้า
อนุญาตผมจึงส่งโทรศัพท์ให้กับผู้ชมแถวหลัง
“เฮ้ย!!” เสียงร้องอุทานของต่อ ตามด้วยเสียงอึกอัก คาดเดาว่าคงยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
โต๊ะยกมือขึ้นกุมหัว มีพ่อของโต๊ะยืนส่ายหัวไปมาอยู่ข้างๆ
“นั่นมัน..” ผมไม่กล้าพูดต่อจนจบ
“ใช่ นั่นมันรูปของเหนือกับโต๊ะ” แม่ของโต๊ะรับแบบหน้าชื่นตาบาน
“รูปผมเห็นนิดเดียว”
“ก็หล่อเหมือนพี่เขาก่อนสิ แม่จะเอารูปเราตัวใหญ่เบ้อเริ่มมาลงแทน”
“แม่ก็ทำให้ผมออกมาหล่อๆ สิ ทำเองแท้ๆ ทำยังไงให้ได้แค่นี้”
“ไม่ต้องโทษแม่ ไม่หล่อก็ต้องเจียมตัว”
“แล้วมีแม่ที่ไหน รูปลูกในเครื่องแทบไม่มี มีแต่ดาราเกาหลีกับรูปแฟนลูกตัวเอง”
“ก็ลูกมันอวดไม่ได้ ก็ต้องอวดแฟนลูกแทนสิ คนจะได้อิจฉาแม่”
สองแม่ลูกเถียงกันจนผมเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก
“พ่อเขาหึงคนหล่อทุกคนครับพี่เหนือ ส่วนแม่ของโต๊ะก็ชอบคนหล่อทุกคนเลย” เสียงกระซิบเบาๆ ดังมากจากข้าวเจ้าที่ยืนอยู่
ข้างหลังผมกับสกาย
“หะ!!”
“โต๊ะมันอายเลยไม่กล้าบอก นึกว่าพี่เหนือจะจับไม่ได้”
“พ่อไม่ได้หึง”
“ครับ?” ผมหันกลับไปทางต้นเสียงแทบไม่ทัน เมื่อพ่อของโต๊ะเคลื่อนมาหยุดยืนด้านหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แค่หมั่นไส้นิดหน่อย เห็นคนหล่อไม่ได้ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาเลย”
ผมตาฝาดไปหรือเปล่า พ่อของโต๊ะยิ้มให้ผม
“เลยต้องปรามๆ กันบ้าง แต่ดูท่าจะปรามไม่อยู่ คนหล่อมาเต็มบ้านลืมที่นัดกันไว้หมด ลูกเขยมามันก็ต้องเข้มกันหน่อยไม่ใช่เหรอ ว่าไงเดซี่”
“ใช่ค่ะพ่อ แต่เดซี่ว่าพ่อหึงจริงค่ะ”
“เอ๊ะไอ้ลูกคนนี้ คนหล่อสุดอยู่นี่ จะไปหึงทำไม”
“อา...ผม.” ผมไปไม่ถูกครับ และคงไม่ใช่แค่ผมด้วย พี่ทัช สกาย ต่อ ก็ดูเหมือนจะพากันยืนอึ้งไปหมด
มุกตลกโต๊ะก็เจอมาเยอะ แต่มุกพ่อของโต๊ะผมยังไม่เคยเจอ แถมขำไม่ออกด้วย ได้แต่ยืนทำหน้าเป็นปลาสำลักน้ำ
“ฮ่าๆๆ ตกใจอะไรกัน” พ่อโต๊ะตบหลังผมดังพลั่กๆ
“ครับ ไม่ตกใจครับ”
ดีว่าผมจิตใจเข็มแข็งไม่อย่างนั้นมาเจอครอบครัวนี้ ขวัญผมคงบินหนีหมด ปรับตัว ปรับอารมณ์แทบไม่ถูก
“เมื่อกี้เราควงแขนเมียพ่อเหรอ” พ่อโต๊ะหันไปเล่นงานสกาย
“เปล่าครับพ่อ ผมเปล่า” สกายส่ายมือเป็นระวิง เพราะได้ข่าวว่าพ่อโต๊ะชอบสะสมปืนเป็นงานอดิเรก
“ชมว่าสวยด้วย”
“แหะๆ” สกายปฏิเสธไม่ออก ผมเลยต้องช่วยเพื่อนนิดหน่อย
“สกายชมว่าคุณแม่หน้าเด็กด้วยครับ”
“ชะชะ” พ่อโต๊ะย่างสามขุมเข้าหา
“ไอ้เหนือ ขายเพื่อนได้ยังไงวะ”
“โทษทีว่ะ พ่อกับเพื่อนก็ต้องเลือกพ่ออยู่แล้ว” ผมตีเนียนซึ่งดูเหมือนคราวนี้จะพูดถูกใจ
“มันต้องแบบนี้ พูดได้ดี”
“เดี๋ยวคืนนี้ไอ้หนุ่มนี่นอนนอกบ้าน”
“คุณลุงคร้าบบบ ผมผิดไปแล้วครับ” สกายยกมือขึ้นไหว้ประหลกๆ
“ไอ้หนุ่มนี่ด้วย ยิ้มหวานเกินขัดตาพ่อ” พ่อชี้มือไปที่พี่ทัชที่ยืนยิ้มดูเหตุการณ์เพลินๆ ไม่คิดว่าอยู่ๆ จะเข้าตัว
“ผม..ผมเหรอครับ” พี่ทัชยกนิ้วชี้หน้าตัวเอง
“เออเอ็งนั่นแหละไปนอนสองคนกับพ่อท้องฟ้านี่เลย”
“อะไรคะ ใครจะไปนอนนอกบ้าน” แม่ของโต๊ะเดินเข้ามาแจมหลังจากชนะคู่ต่อสู้ซึ่งก็คือลูกชายตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“พ่อจะให้พี่ทัชกับพี่สกายไปนอนนอกบ้านค่ะแม่” ส้มที่ยืนใกล้สุดเป็นคนรายงานสถานการณ์
“ไม่ได้ๆ คนหล่อไปนอนนอกบ้านยุงหามหมด โต๊ะแหนะไปนอน ไปกับ....” คุณแม่ไล่กวาดสายตาไปทั่วๆ ผู้ที่มาเยี่ยมบ้านคราวนี้
“คุณแล้วกันนะ หล่อน้อยสุดรองมาจากโต๊ะ ที่เหลือนอนในบ้าน”
“แม่” “คุณต้องตา”
“ฮ่าๆๆๆๆ” แม่ของโต๊ะหัวเราะชอบใจใหญ่ ที่ได้แกล้งสามีและลูก จนผมเองยังเผลอหัวเราะตาม
ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจว่าความบันเทิงที่โต๊ะมี ได้มาจากใครกันแน่ ระหว่างพ่อกับแม่หรือคนละครึ่ง
แต่ที่แน่ๆ .....
ผมรู้แล้วว่าทำไมคนที่ผมรัก ถึงน่ารัก
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
-แถม-“มึงก็รู้ว่าแม่มึงชอบคนหล่อ แล้วชวนพี่สกาย พี่ทัช พี่ต่อมาเพิ่มให้พ่อยิ่งโมโหทำไมวะ”
“อ้าว มึงนี่คิดไม่ทันกู หึหึ” ผมหัวเราะ ภูมิใจกับสมองน้อยๆ ของตัวเองเหลือเกิน
“กูก็เฉลี่ยความหล่อ ให้โดนกันทั่วๆ ไง พี่เหนือของกูจะได้เจ็บตัวน้อยลงและปลอดภัยมากขึ้น”
“เดี๋ยว!! มึงหลอกแฟนกูมาเป็นเป้าเหรอ”
“ไม่มีอะไรถูกต้องไปมากกว่านี้แล้วคร้าบบบบ”
“เหี้ยโต๊ะ!!”
ฮ่าๆๆ
(ปล.รักเพื่อนเท่าเดิม เพิ่มเติมคือ..แฟนเพื่อนแลกกับข้าวกลางวัน 1 อาทิตย์ถือว่าหายกัน)
.......................................................................................
มาสั้นๆ นะคะ เนื้อหาไม่มีอะไร เป็นการเกริ่นนำไว้ก่อน พรุ่งนี้มาดูกันว่าเพราะอะไรโต๊ะถึงเป็นโต๊ะอย่างที่ได้รู้จักกัน ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1273044 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก