ตอนที่ 37 : รักกันให้เพียงพอ -North-
“เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายดีไหม”
“สบายครับ” ผมนั่งดื่มกาแฟอยู่ในครัวตอนพ่อของโต๊ะเดินเข้ามา
“คุณพ่อเอากาแฟไหมครับ เดี๋ยวผมชงให้”
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวพ่อจัดการเอง แล้วนี่ไปไหนกันหมดกลับมาบ้านเงียบเชียว”
“ไปตลาดครับ เห็นบอกว่าจะไปซื้ออาหารเช้ากัน คุณพ่อไปวิ่งมาหรือครับ” ผมเดาจากชุดที่ใส่และเหงื่อที่เปียกโชก
“ใช่ ออกไปวิ่งทุกเช้า อายุปูนนี้แล้วต้องรักษาสุขภาพกันหน่อย” โต๊ะเคยบอกผมว่าพ่ออายุ 48 ซึ่งความจริงยังไม่แก่เลยสักนิด
“แล้วหนุ่มๆ ที่เหลือล่ะ หรือไปด้วยแล้วเราทำไมไม่ไปเที่ยวกับเขา”
“ยังนอนกันอยู่ข้างบนครับ มีแค่คุณแม่ โต๊ะกับเพื่อนๆ ที่ไป”
“อืม” พ่อของโต๊ะเดินไปชงกาแฟและเดินกลับมานั่งตรงข้ามกับผม
“คุณพ่อครับ ผมขออนุญาตคุยด้วยได้ไหมครับ” ผมเอ่ยถามรู้สึกเกรงใจเพราะเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ แต่ก็กลัวว่าจะหาเวลา
อยู่กันตามลำพังแบบนี้ไม่ได้อีก
“นี่พ่อก็กำลังคุยอยู่”
“.........”
“หะหะ ครับ” ผมยกมือขึ้นลูบต้นคอ รู้สึกขาดความมั่นใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เอ้าบอกว่าอยากคุยแล้วทำไมเงียบไป”
“ผมอยากคุยเรื่องโต๊ะกับผมครับ”
“อืม”
“อย่างที่คุณพ่อทราบจากคุณแม่แล้ว ผมกับโต๊ะเราคบกันอยู่ครับ”
“อืม”
“ตอนนี้โต๊ะย้ายมาอยู่กับผมที่คอนโดแล้ว”
“อืม”
พ่อของโต๊ะไม่พูดอะไรนอกจากขานรับเป็นคำๆ ยกกาแฟจิบอย่างสบายใจ
“ผมอยากบอกคุณพ่อว่าผมรักโต๊ะครับ ผมจริงใจ อยากดูแล อยากอยู่ข้างๆ โต๊ะเสมอ”
“อืม”
“ผมรู้ว่าความรักในแบบของเรา มันอาจลำบากอยู่บ้างในสังคม แต่ผมสัญญาว่าผมจะไม่ปล่อยมือจากโต๊ะครับ”
“อืม”
พออีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรมากๆ เข้า ผมจึงเริ่มกังวล ไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“คุณพ่อครับ”
“หือ?”
“ผมขออนุญาตถามได้ไหมครับ ว่าคุณพ่อคิดเห็นยังไงเรื่องผมกับโต๊ะ”
พ่อของโต๊ะวางถ้วยกาแฟลง เคาะนิ้วกับโต๊ะมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง
“เหนือแก่กว่าโต๊ะปีนึงใช่ไหม”
“ครับ”
“ยังเด็กอยู่ทั้งคู่ ถ้าหมายถึงเรื่องการใช้ชีวิตนะ”
“คือ..” ผมอยากจะบอกพ่อว่าผมคิดอย่างจริงจังและไม่ใช่ความหุนหันพลันแล่นแบบเด็กๆ
“เดี๋ยว ฟังพ่อก่อน”
“เรื่องย้ายไปอยู่ด้วยกัน เพราะเป็นผู้ชายกับผู้ชายมองมุมนึงมันก็ไม่มีอะไรเสียหาย พ่อก็จะไม่ขัด
ส่วนเรื่องความรัก รักกันชอบกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้ยังเรียนกันไม่จบ อีกหน่อยต้องทำงาน ต้องมีสังคม ต้องมีชีวิต
ต้องมีอะไรอีกหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามา อย่าเพิ่งไปด่วนสรุปอะไร อย่าผูกมัดตัวเอง
เชือกที่มัดแล้วทรมานที่สุดคือเชือกที่เรามัดตัวเอง ยิ่งมัดแน่นเราจะยิ่งรู้สึกอึดอัด สักวันก็อยากจะหนีไปให้ไกลๆ
ดังนั้นใช้ชีวิตให้สบาย ไม่ต้องสัญญิงสัญญาอะไร อยู่ด้วยกันให้มีความสุขก็พอ เข้าใจที่พ่อพูดไหม”
“เข้าใจครับ”
“ดี ที่พ่อไม่เรียกมาคุย ไม่เรียกมาถามเพราะมันไม่มีความจำเป็น ตราบใดที่ไม่ได้ทำร้ายกัน ต่างคนต่างมีความสุข
เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตให้ดี พ่อก็จะปล่อยให้เดินกันไป”
“ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อของโต๊ะ รู้สึกชื่นชมและนับถือเต็มหัวใจ
“แต่..” พ่อโต๊ะยิ้มแปลกๆ ให้ผม
“ถ้ามีการลงไม้ลงมือกันเมื่อไหร่ พ่อก็คงต้องลงไปเดินด้วย ไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายตัวเองต้องเดินคนเดียว เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” ผมตอบรับเต็มคำ รู้ว่าคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่คำขู่ แต่มันคือคำจริง
“อีกอย่างที่พ่อไม่ห่วง ไม่ใช่เพราะไว้ใจเหนือ แต่เพราะพ่อไว้ใจโต๊ะ เชื่อว่าโต๊ะมองออกว่าใครดีใครไม่ดี
ถ้าโต๊ะรักเหนือ ก็แปลว่าเหนือดีพอที่จะรัก พ่อสอนโต๊ะมากับมือ ถ้าไม่เชื่อใจลูกก็เหมือนไม่เชื่อใจตัวเอง”
“พ่อไม่ผิดหวังแน่นอนครับ โต๊ะเป็นเด็กดี นิสัยดี เป็นคนที่น่ารักมาก และ...ผมก็รักโต๊ะมากครับ”
ผมรู้ว่าพ่อโต๊ะบอกว่าไม่ต้องสัญญาแต่ผมก็อยากบอกให้รู้ว่าผมรักลูกของท่านมากแค่ไหน
“ขอบใจ”
“คุยอะไรกันครับ ทำไมดูซีเรียสชอบกล” โต๊ะถือถุงพะรุงพะรังเดินเข้ามา
“เฮ้ย ผู้ชายเขาคุยกันมันก็ต้องซีเรียสเป็นธรรมดา”
“พ่อๆ ผมก็ผู้ชาย”
“อ้าวลูกชายเหรอ โทษทีๆ พ่อสับสนนิดหน่อย นึกว่าเที่ยวนี้เป็นลูกสาวมาเยี่ยมบ้าน เห็นพาลูกเขยมาด้วย”
“พ่อออออออ”
“ฮ่าๆๆๆๆ"
“แหมคุณ พูดแบบนั้นกับลูกได้ยังไงคะ ลูกเป็นสาวเป็นนาง ไม่ดีไม่ดี”
“แม่”
“เจ้ากับเดซี่ ขึ้นไปตามพวกพี่ๆ ลงมาหน่อยลูก จะได้ทานข้าวเช้า จะออกไปเที่ยวกันไม่ใช่เหรอวันนี้”
“ครับ” “ค่ะ”
“จะพาลูกทัวร์ไปเที่ยวไหน” พ่อของโต๊ะถามลูกชายตัวเอง
“ไปไหนดี ไปช่วยพ่อขนของเข้าร้านดีไหมครับ แรงงานมาเพียบเลย”
“ไม่ต้องไปเที่ยวกันเถอะ” พ่อของโต๊ะเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์อยู่ในตัวเมือง ถึงตั้งชื่อลูกว่าโต๊ะ กับเก้า(อี้)
“ไปช่วยขนก่อนก็ได้นะครับ คุณพ่อคุณแม่จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน” ผมเสนอความคิดเห็น อยากใช้เวลาทำความรู้จักพ่อกับแม่
ของโต๊ะให้มากกว่านี้
“ดีเลย งั้นเอาตามนี้ครับ ตกลงไหมส้ม” โต๊ะหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อน
“ต้องตกลงอยู่แล้วสิ”
“ว่าไงคะคุณ ไปเถอะ ให้ลูกน้องดูร้านสักวันจะเป็นไรไป”
“อยากไปเที่ยวกับลูกหรืออยากไปเที่ยวกับหนุ่มหล่อๆ”
“อยากไปเที่ยวกับหนุ่มหล่อของลูกค่ะ ลูกโต๊ะ ลูกเจ้า ลูกเดซี่ ลูก..” แม่ของโต๊ะไล่รายชื่อไปเรื่อยๆ และหยุดเมื่อเห็นหน้าส้ม
“ลูกส้มไม่มี”
“ดีแล้วส้มอย่าเพิ่งรีบมี เชื่อพ่อ”
“พ่อก็บอกโต๊ะด้วยสิคะ” ส้มเดินเข้าไปกอดแขนพ่อ ชี้นิ้วมาทางโต๊ะ
“ไม่ทันแล้วส้ม” พ่อของโต๊ะแกล้งทำหน้าเศร้า
“แม่เขาเอาเงินที่เตรียมเป็นค่าหอพักให้โต๊ะไปซื้อกระเป๋าใบใหม่แล้ว”
“แม่!!” ไม่ใช่ส้มครับที่ร้อง แต่เป็นโต๊ะที่ร้องลั่นห้อง
“ผมอยากได้เลนส์ตัวใหม่ คิดอยู่แล้วว่าทำไมแม่ตัดค่าหอไวชะมัด”
“เสียใจ ใครไวใครได้ อยากไม่บอกแม่เอง ไม่ทันแล้ว”
“โห พ่อดูแม่สิครับ ทำไมพ่อไม่ห้าม แม่มีกระเป๋าตั้งเยอะ”
“ขืนห้ามก็ได้นอนนอกห้องสิวะ คุณต้องตายิ่งชอบกอดปราด้ามากกว่ากอดพ่ออยู่ด้วย”
“เหอะ รักแท้แพ้กระเป๋า” ลูกชายทำท่าถอนใจ ส่ายหน้าใส่พ่อตัวเอง เห็นแล้วผมหมั่นเขี้ยวอยากจับมาฟัด
แต่ต้องอดทนไว้ก่อน
“เออ พูดดีไป อย่าให้รักแท้แพ้สาวสวยบ้างแล้วกัน”
“โห คุณพิชิตพล ทำไมแช่งลูกตัวเองอย่างนี้ล่ะครับ”
“ไปเหนือ รีบกินข้าว รีบไปช่วยพ่อขนของ ลูกสาวร้านข้างๆ สวยใช่ได้ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก อย่าเอาเลยผอมกะหร่องเป็น
ไม้เสียบผีแบบนี้ กอดไม่มันหรอก”
“พ่อออออ”
ผมหัวเราะไปกับคารมของพ่อลูกคู่นี้ ความรักลอยตลบอบอวลทั่วบ้าน ไม่ต้องเดาผมก็รู้ว่าโต๊ะมีความสุขมากขขนาดไหน
ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่บ้านหลังนี้ ครอบครัวเป็นพื้นฐานของทุกอย่าง โต๊ะโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้
และผมเองก็โชคดีที่ได้มาเจอกับโต๊ะ
“สวยไหมครับ”
“สวย”
“หมายถึงเขื่อน?”
“หมายถึงสาวๆ ที่พ่อโต๊ะแนะนำให้รู้จัก”
“พี่เหนือไม่เห็นขำเลยมุกนี้” ปากเป็ดยื่นออกมา เห็นแล้วอดยกมือขึ้นดึงเล่นไม่ได้
“แต่ก็สวยจริงนั่นแหละ ไม่ได้เจอกันแป๊บๆ เป็นสาวไปหมดแล้ว” พ่อของโต๊ะไม่ได้ตั้งใจแนะนำให้รู้จักเหมือนที่
พูดเล่นกันไว้ แต่พอคนออกันหน้าร้านมากๆ สาวๆ ก็เดินเข้ามาทักทายเสียเอง
“โดยเฉพาะแป้ง มองพี่เหนือตาไม่กะพริบเลย”
“หึงเหรอ”
“เปล่าครับไม่หึง ถ้าจะหึงหึงแม่มากกว่าอีก เดี๋ยวจับ เดี๋ยวจับ คุณต้องตานี่ไม่ไหว พี่เหนือสึกหรอหมด”
“ฮ่าๆๆ”
วันนี้ผมถ่ายรูปกับแม่ของโต๊ะไปเยอะมากครับ แม่บอกว่าจะได้เอารูปโต๊ะออกจากหน้าจอเสียที เล่นเอาลูกชายกับสามีเต้นใหญ่
“พี่ชักอยากเจอน้องของโต๊ะ”
“เก้าเหรอครับ คล้ายๆ ผมนี่แหละ แต่มันดูปกติกว่า ไม่ผอม ไม่เนิร์ด”
“สาวๆ น่าจะเยอะ”
“พี่เหนือรู้ได้ยังไงครับ เรื่องจริงเลย เก้ามันก็ไม่ได้หล่อนะครับ แต่หัวกะไดไม่เคยแห้งเลย สาวเพียบ”
ผมรู้สึกโชคดีที่สุด โชคดีที่โต๊ะหุ่นแบบนี้ หน้าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงมาไม่ถึงผมแน่ พ่อแม่โต๊ะเป็นคนมีเสน่ห์ทั้งคู่
โต๊ะเองก็มีเสน่ห์มาก ถ้าไม่ถูกหน้าเนิร์ดปลอมๆ กลบทับไว้ คนที่โชคดีที่สุดอาจไม่ใช่ผม
“พี่อยากให้พ่อกับแม่พี่ได้รู้จักกับที่บ้านโต๊ะ ถ้าวันไหนพ่อกับแม่เข้ากรุงเทพฯ บอกพี่ด้วยนะ”
“ได้ครับ ผมก็อยากให้ได้รู้จักกัน ผมเองก็รักพ่อกับแม่พี่เหนือนะครับ ถึงจะไม่เท่ากับที่รักพ่อแม่ตัวเอง”
ผมส่งยิ้มให้โต๊ะ โต๊ะชัดเจนเสมอครับ ไม่มีหรอกจะบอกว่ารักเท่ากัน โต๊ะจริงใจกว่านั้นมาก
ดังนั้นเมื่อโต๊ะบอกว่ารักพ่อกับแม่ผม นั่นแปลว่าโต๊ะรักจริงๆ และผมเชื่อโต๊ะหมดใจ
“เฮลโหลคุณเพื่อน อย่ามัวแต่สวีทกันสองคนค่ะ มาถ่ายรูปเร็ว” เดซี่กวักมือเรียก ต่อทำการตั้งขาตั้งกล้องรอไว้เรียบร้อยแล้ว
“เจ้า โต๊ะหล่อหรือยัง” โต๊ะยกมือปัดผมที่โดนลมตีจนยุ่งไปหมด
“ถ้ารอลูกหล่อก่อนแม่ว่าชาตินี้คงไม่ได้ถ่าย”
“ชาติหน้าก็ยังไม่แน่ครับ อย่างกับคุณต้องตาจะปั๊มออกมาได้ดีกว่านี้”
“เลี้ยงชาตินี้ยังไม่พอ ต้องตามไปให้เลี้ยงชาติหน้าอีกเหรอคะคุณธีมา”
“โธ่ ถ้าผมไม่ตามไปแล้วจะเหงา”
“พอๆ เลิกเถียงกัน คนอื่นยิ้มรอจนเหงือกแห้งหมดแล้ว” พ่อของโต๊ะต้องเป็นคนออกโรงห้ามทัพ
“พร้อมนะครับ” ต่อตะโกนถาม ก่อนเริ่มตั้งเวลากล้อง
“พร้อม”
รอยยิ้มของสิบชีวิตเจิดจ้าพอๆ กับแสงแดดที่ส่องมา อยู่กับใครแล้วมีความสุข ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มีความสุข
“เหนือ โต๊ะ”
“ครับ” “ครับ”
“มานั่งนี่มา” แม่ของโต๊ะเรียกผมกับโต๊ะไปนั่งด้วยที่ม้านั่งหินอ่อนในสวนหน้าบ้าน
“พรุ่งนี้ก็จะกลับกันแล้ว แม่คุยด้วยหน่อย”
“ครับ” ผมคิดว่าแม่ของโต๊ะคงอยากพูดเรื่องผมกับโต๊ะ ถึงอย่างไรคนเป็นแม่ก็ต้องห่วงลูกเป็นธรรมดา
“ถ้ากลับกันไปแล้ว แม่ฝากทั้งสองคนด้วย ดูแลกันให้ดี รักกันให้เพียงพอ”
“เพียงพอที่จะให้โอกาสกัน ให้อภัยกัน และที่สำคัญที่สุด รักกันให้เพียงพอที่จะเข้าใจกัน ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่านี้
ไม่มีใครถูกตลอดเวลา ไม่มีใครผิดตลอดเวลา แค่เรียนรู้ที่จะรู้จักกันก็พอ”
“พ่อของโต๊ะน่ะ แรกๆ แม่ทะเลาะด้วยบ่อยไป เดี๋ยวลืมวันเกิด เดี๋ยวลืมวันครบรอบ พอหลังๆ ก็เริ่มคิดได้
ที่บ้านพ่อเขาไม่ฉลองวันเกิด ไม่เลี้ยงปีใหม่ พ่อเขาถูกเลี้ยงมาแบบนี้ เราแค่ทำความเข้าใจให้ได้ว่า
เขาลืม ไม่ใช่เพราะเขาไม่รัก แต่เพราะเขาเป็นแบบนี้ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ พอคิดได้มันก็ไม่มีอะไรต้องโกรธอีกแล้ว
แค่จำไว้ว่าคนเรานิสัยไม่เหมือนกัน ถูกเลี้ยงมาไม่เหมือนกัน ชอบไม่เหมือนกัน”
“แต่พูดแบบนี้ก็ใช่ว่าแม่จะยอมเปลี่ยนตัวเอง ไม่ฉลอง ไม่จัดงานนะ แม่ก็แค่มีหน้าที่คอยเตือน คอยบอกพ่อว่า
อีกสองวันวันครบรอบนะอย่าลืมของขวัญ วันเกิดฉัน วันเกิดลูก ตั้งเตือนในมือถือให้เสร็จ อย่าไปรอเซอร์ไพรส์
อย่าไปหาเรื่องทะเลาะกัน นี่ถึงเรียกว่าวิธีอยู่ด้วยกันให้มีความสุข”
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”
“ขอบคุณครับแม่” ผมเข้าไปกอดแม่ของโต๊ะ รู้สึกอยากกอดด้วยความนับถือและด้วยความรัก
“อะแฮ่ม”
“ไม่ได้ซ้อมยิงปืนหลายวัน โต๊ะไปหยิบมาให้พ่อสักกระบอกสิ”
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากคนกลุ่มใหญ่ที่เพิ่งเดินตามออกมา
“ไอ้เราก็ว่าจะชวนมาจัดบาร์บีคิวกินนอกบ้านสักรอบก่อนกลับ อย่ากินมันเลยบาร์บิคิว กินลูกตะกั่วแทนดีกว่า”
ผมหัวเราะตามแต่ก็รีบปล่อยมือ ชักไม่แน่ใจว่าพ่อโต๊ะแซวเล่นหรือเอาจริง
“พ่อ แม่บอกว่าชอบพี่ทัชที่สุดในกลุ่ม แม่ชอบผู้ชายอ่อนโยน โรแมนติก แม่ว่าพ่อไม่โรแมนติก”
“อ้าว” พ่อของโต๊ะหันไปมองคนที่ยืนหัวเราะอยู่แทน เล่นเอาพี่ทัชรีบเดินไปหลบอยู่หลังเดซี่ทันที
“โต๊ะหยุดเลย แฟนกูไม่ใช่เป้าล่อ”
“หือ?” พี่ทัชชะโงกหน้าออกมามองหน้าแฟนตัวเอง
“เดซี่พูดว่าอะไรนะครับ”
“หา!! เปล่าๆ เดซี่ว่าโต๊ะมัน ว่ามันเจ้าเล่ห์”
“มึงพูดว่าพี่ทัชเป็นแฟนมึง กูได้ยิน” ดูความร้ายกาจของแฟนผมครับ เบี่ยงประเด็นเก่งเป็นที่หนึ่ง
“พ่อก็ได้ยิน” และดูเหมือนจะได้ผล ตอนนี้ทุกคนพุ่งเป้าไปที่เดซี่กันหมด
“ขอกลับเข้าไปดื่มน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในก่อนนะ ไม่กงไม่กินมันแล้วบาร์บิคิว มีลูกสาวแต่ละคน หัวอกพ่อทำใจไม่ได้”
“พ่ออะ” เดซี่รีบวิ่งตามไปกอดแขนคนที่เดินเข้าบ้าน คล้ายอยากจะง้องอน
“มันหาเรื่องหลบหน้าพี่ทัช อายไง” โต๊ะเงยหน้าขึ้นมาบอกผม ยิ้มกว้างดูชอบอกชอบใจ
แบบนี้สินะ ที่เรียกว่ารู้จักกันและเข้าใจกัน
“แล้วตอนนี้พี่รู้สึกอะไร” ผมลดเสียงให้เบาลง ถามคนที่ยืนส่งยิ้มให้
“ผมรู้”
“บอกมาสิ”
“พี่เหนือรู้สึก
รัก ผมไง ตางี้เยิ้มเชียว”
“ฮ่าๆๆ” ผมใช้สองมือโยกหัวคนข้างๆ ไปมา อยากทำมากกว่านี้แต่ทำไม่ได้
“เก่งมากครับ อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่ารู้จักกันจริง เอาไว้กลับไปแล้วพี่จะแสดงให้ดูว่ารักมากแค่ไหน"
"พี่เหนือ"
"ขี้เกียจคุยแล้ว"
แล้วคนเก่งของผมก็อายหน้าแดง วิ่งตามเพื่อนเข้าบ้านไป อย่างนี้เรียกว่ารู้จักกันจริง ได้ใช่ไหมครับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
อีก 6 ตอนจบแล้ว^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1270745 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก