Special Part 5 : อ้อมกอดตลอดไป-Beautiful Daisy-
“นึกยังไงเอาตุ๊ดเป็นเมียวะทัช” เสียงห่ามๆ ทักขึ้น ทำเอาเท้าที่ก้าวอยู่ชะงักกึก ถึงจะเป็นรุ่นพี่แต่ปากอย่างนี้คนอย่างเดซี่
ก็ไม่คิดจะเอาไว้
“.......”
มือที่เอื้อมมาจับแขนทำให้ต้องกลืนสิ่งที่กำลังจะพูดออกไปกลับเข้าปาก สงสารคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คิดอยู่แล้ว
ว่าวันนึงก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้
“นึกรักว่ะ” คำตอบที่ได้ยิน ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองคนพูด หน้าที่มีรอยยิ้มให้เห็นเสมอแม้แต่ในเวลานี้
“ข้างหลังมันดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ ว่างๆ ขอกูลองบ้างสิ”
“ได้สิคะพี่” ตอนนี้ใครเอาช้างมาฉุดก็หยุดเดซี่ไม่ได้แล้ว
“ถ้านกเขาของพี่มันยังมีปัญญาขันอยู่นะ” มุมปากยกขึ้นเบาๆ เพื่อให้เกิดรอยยิ้มเยาะ
“ได้ข่าวว่าเล็กเท่ามด หดจนหาไม่เจอ”
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังจากคนรอบข้าง ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธแค่ไหนหน้าแดงจนจะลุกเป็นไฟ ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก
แต่หยาบมาก็อย่าหวังว่าจะได้คำดีๆ กลับไป
“ปากดี” เมื่อแม้กระทั่งเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันยังหัวเราะชอบใจ คนที่กลายเป็นตัวตลกลุกพรวดพุ่งหมัดเข้ามาหา
โครม!! เสียงร่างหนักๆ ร่วงลงกระทบเก้าอี้จนล้มระเนระนาดไปด้วยกัน
“อย่ามีเรื่องกันดีกว่าอาร์ท มึงรู้ว่ามึงสู้กูไม่ได้” พี่ทัชยังคงรอยยิ้มเอาไว้ แม้เพิ่งจะเตะใครบางคนร่วงลงไปกองกับพื้น
“มึงอย่าเข้ามายุ่ง นี่เป็นเรื่องของกูกับอีเด็กปากดีนี่”
“กูไม่คิดอยากจะยุ่งเรื่องของมึง ถ้าคนที่มึงพูดถึงไม่ใช่แฟนกู วันนี้กูจะยอมปล่อยให้เรื่องมันจบ แต่หวังว่าจะไม่ได้ยินมึง
พูดถึงแฟนกูแบบนี้อีก”
“แฟนมึง? เฮ้ย ไอ้เหี้ยทัชเป็นเกย์ว่ะ ฮ่าๆๆ”
“มึงเพิ่งรู้เหรอ” คำตอบรับเรียบๆ คนพูดไม่มีทีท่าจะอนาทรร้อนใจกับคำที่ถูกเรียก
“ถ้าอย่างนั้นกูถือว่ามึงรู้แล้ว มีปัญหาอะไรเรื่องแฟนกูอีกไหม จะได้เคลียร์ให้จบๆ”
“ไม่มี” เสียงห้วนๆ รีบตอบเมื่อพี่ทัชทำท่าจะเดินเข้าหา ไอ้หน้าตัวเมีย แม่งไม่แน่จริงนี่หว่า
“ไปกันเถอะ” มือที่ยื่นมาให้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำสองมือจับเข้าหากันด้วยความมั่นใจ
“ไม่อายเหรอ” มันอดถามไม่ได้จริงๆ เมื่อความรู้สึกผิดเริ่มเข้ามาเกาะกุมอีกครั้ง
“เคยตอบแล้วว่าไม่อาย ไม่เคยอาย” น้ำเสียงที่ตอบย้ำชัดว่าคนพูดมั่นคงแค่ไหน
“เดซี่อายแทน ไม่น่าต้องมาโดนเลย”
“เดซี่ครับ พี่ไม่ใช่คนที่โดนเดซี่ต่างหากที่โดน ทีแรกพี่คิดจะจัดการให้ ที่ไหนได้แฟนพี่แสบมาก คิดได้ยังไงหะเรา เล็กเท่ามด
เคยไปเห็นของไอ้อาร์ทมันเหรอ”
“ทำไมต้องเคย ดูหน้าก็รู้แล้ว ผู้หญิงที่ไหนจะยอมให้ใช้”
“แล้วอย่างพี่ล่ะ ดูหน้าแล้วขนาดเท่ากับอะไร” รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าคม แต่เป็นยิ้มที่ไม่อยากจะบรรยาย
“ผู้ชายวิศวะนี่หื่นเหมือนกันหมดหรือเปล่า ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง”
“เหมือน เหมือนผู้ชายทั้งโลก ใครไม่หื่นให้มาเตะ”
“โอ๊ะ!!” คนไม่ทันตั้งตัวเข่าแทบทรุด เมื่อถูกเตะเข้าที่ข้อพับขา
“เตะพี่ทำไม”
“ก็บอกเองให้เตะ เดซี่เป็นผู้ชายไม่เห็นจะหื่นเลย”
“น้อยไปสิ เห็นคนหล่อๆ เป็นไม่ได้ จะห่อกลับบ้านท่าเดียว”
“ก็นั่นมัน....ใช่อยากห่อกลับบ้านให้หมด” เรื่องอะไรจะยอมรับว่าดีแต่ปาก ต้องยึดมั่นในความแรดของตัวเอง
“แล้วเมื่อไหร่จะห่อพี่ รอให้ห่อมานานแล้วนะครับ” คำพูดหื่นแต่ดันพูดด้วยเสียงอ้อนๆ หวานๆเป็นอะไรที่ไม่เข้ากัน
และทำให้คนฟังทำอะไรไม่ถูกเช่นเคย
“หล่อไม่พอ ไม่ห่อให้เสียเวลาหรอก”
“หมดกัน นึกว่าตำแหน่งอดีตเดือนวิศวะจะการันตีความหล่อให้เสียอีก แต่ไม่เป็นไร ถึงไม่หล่อแต่รักจริงนะครับ สนใจจะห่อไหม”
“สนใจ กะเพราะหมูสอง ปลาหมึกหนึ่ง ไข่ดาวด้วย รอที่ใต้ตึกคณะนะคะ บาย”
ไม่ไหว สู้คนหน้ายิ้ม พูดทุกอย่างได้หน้าตาเฉยไม่ได้เลยสักครั้ง ขืนเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆ คงต้านทานไม่อยู่
สักวันคงเผลอห่อกลับบ้านจริงๆ
“กูว่าเดี๋ยวตอนร้านเลิกฝนต้องตกหนัก วันนี้คุณนายทั้งสามมีเวลาให้สามี”
หญิงส้มหญิงแท้คนเดียวของกลุ่ม กัดจิกไม่เลิกไม่รา
“ค่ะทำอย่างกับปกติมึงไม่ติดสอยห้อยตามพวกกูไปด้วย”
“กูไปจริงแต่ไปเป็นผัวน้อยไง ไม่ได้เป็นผัวหลวง”
“ระวังจะท้องนะส้ม”
“ท้องอะไรของมึงไอ้เจ้า”
“ก็จ้องตาพวกเรามากๆ ระวังจะท้อง”
“หาว่ากูเป็นปลากัดนะมึง”
“กัดดะขนาดนี้กูว่าไม่ใช่แค่ปลาแล้วมั้ง”
“เหี้ยโต๊ะ มึงพูดดีๆ เลย เปรียบเทียบไม่ถูกใจกู โดนถีบ”
“ส้ม มึงถีบกูเป็นนิสัยอยู่แล้ว พูดถูกพูดผิดไม่เกี่ยวหรอกกูรู้”
“ดี งั้นไม่ต้องมีเหตุผล กูถีบมึงเดี๋ยวนี้แหละ” พลั่ก!! แล้วโต๊ะก็ได้สมใจตามที่เรียกร้อง
ความจริงกลุ่มของเรายังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือตัวพ่วงที่ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป
มีแค่วันนี้ที่ทั้งกลุ่มติดงาน รวมถึงพี่ทัชด้วย
“กูไปห้องน้ำ มีใครจะไปไหม”
“กูไปด้วย” โต๊ะลุกขึ้นเดินตามมาด้วยอีกคน อากาศเย็นบวกกับเหล้าที่ดื่มเข้าไป ทำเอาเดินเข้าเดินออกห้องน้ำเป็นว่าเล่น
“จะรีบไปไหน” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยามแบบนี้ ไม่ทันไปมองก็จำได้ว่าเป็นเสียงใคร
“ใคร? เดซี่”
“ไม่ต้องสนใจ ไปเถอะ”
“เดี๋ยว จะไม่ทักทายเพื่อนผัวหน่อยเหรอ”
“ใครวะ”
“แฟนไอ้ทัช ที่กูเล่าให้ฟัง”
“หุ่นใช้ได้นี่หว่า มิน่าไอ้ทัชติดงอมแงม”
สายตาที่มองมาไม่ควรมาจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นพี่และเพื่อนแฟน โต๊ะเองก็คงรู้สึกเหมือนกันว่าสถานการณ์ดูไม่น่าไว้ใจ
เราจึงไม่คิดจะต่อปากต่อคำ นอกจากเดินเลี่ยงเพื่อกลับโต๊ะของตัวเอง
“มึงอยากลองไหม กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าลีลาจะเด็ดแค่ไหน”
“เอาฆ่าเวลาก็ดีเหมือนกัน”
“ปากวอนหาตีนแล้วมึง” โต๊ะหันหลังกลับ โผนเข้าหาก่อน เพียงไม่กี่วินาทีที่ไม่สามารถห้ามเพื่อนไว้ได้ทัน
ทำให้โต๊ะลอยละลิ่วกระแทกเข้ากับกำแพงด้านหลัง
“โต๊ะ!!”
“เฮ้ย จับอีเหี้ยนี่ไว้”
“ช่วยด้วย” กลุ่มคนที่แตกฮือออก ไม่มีใครอกล้าเข้ามายุ่ง สองเท้าสองมือพยายามเตะต่อยเท่าที่ทำได้
แต่ไม่ทำให้มันสะเทือนเลยสักนิด
“มึงมาผิดร้านแล้ว ไปบอกไอ้ชิตว่ากูใช้ห้องข้างบน”
พนักงานของร้านที่ควรเข้ามาช่วยเหลือกลับเป็นคนต้อนลูกค้าที่ยืนดูอยู่ออกไป
“ปล่อยกู”
ผลั้ว!!
“กล้ากัดกูเหรอ ไม่ต้องรีบเดี๋ยวมึงโดนกัดทั้งตัวแน่ ลากขึ้นไปข้างบน”
“โต๊ะ โต๊ะช่วยกูด้วย” โต๊ะนิ่งไม่ขยับจนใจหาย ไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นยังไงบ้าง พอๆ กับที่ไม่รู้ชะตาของตัวเองว่าจะรอดไหม
“ ปล่อยเพื่อนกู”
“เจ้า!!” เสียงของความหวังท่ามกลางความริบหรี่ ทำให้ใจชื้นขึ้นบ้าง
“ระวัง” ปากร้องบอกเพื่อน มือก็พยายามหาทางเอาตัวรอด ต้องหลุดไปให้ได้
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เสียงส้มที่ตะโกนเอะอะอยู่ด้านนอก ทำให้ไอ้เลวชาติตกใจจนเผลอคลายมือออก
“ตายเหอะมึง” เป้าหมายคือหว่างขา แรงเตะมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายจนสุดฮวบลงไป
เหลือแค่ไอ้อาร์ทที่กำลังพุ่งเข้ามาหา
“เกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มร่างกายบึกบึนสองคนเดินเข้ามาหลังร้าน ไอ้เหี้ยอาร์ทรีบลากเพื่อนขึ้นบันได เก่งแต่กับคนที่อ่อนแอกว่า
“มันมาหาเรื่อง ขอบคุณมากค่ะพี่ๆ”
“น้องไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ” ปากขอบคุณมือก็ยกขึ้นไหว้ ถ้าไม่ได้คนมีน้ำใจก็คงไม่รอด
“เพื่อนน้องเป็นยังไงบ้าง” ข้าวเจ้ากับส้มกำลังประคองโต๊ะขึ้นมา
“ไหวครับ” ข้าวเจ้าเป็นคนตอบหลังจากสำรวจโต๊ะทั่วตัวแล้ว
“พี่คะ เดซี่ขอรบกวน พี่ช่วยไปส่งพวกเราที่รถได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
“ขอบคุณค่ะ”
ส้มเดินนำหน้าไปเอากระเป๋า จ่ายเงินแล้วรีบออกจากร้าน โดยมีพี่นักกล้ามเดินตามมาส่งจนถึงรถ
“กลับกันได้นะ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จะไม่ลืมบุญคุญเลย”
“ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ต้องช่วย”
“ขอบคุณค่ะ”
หลังจากยกมือไหว้ขอบคุณกันเรียบร้อย ส้มก็รีบออกรถเพื่อไปให้ไกลจากร้านมากที่สุด
“เมื่อกี้น่าจะขอให้พี่เขาตามขึ้นไปกระทืบมัน”
“อย่าเลย เจ้าของร้านน่าจะเป็นเพื่อนกับไอ้อาร์ท ขืนมีเรื่องขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้ว่าจะไหวกันหรือเปล่า ไม่อยากให้พวกพี่ๆ ต้อง
มาเจ็บตัวกัน”
“มิน่ามึงถึงขอให้มาส่งที่รถ ไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ แล้วไอ้อาร์ทนี่ใครวะ”
“มันเป็นเด็กวิศวะ ปีเดียวกับพี่ทัช” แล้วเรื่องราววันนั้นก็ถูกบอกเล่าให้เพื่อนๆ ได้รับรู้
“สัสหมาจริงๆ อย่าให้กูเจอนะมึง”
“อย่าเพิ่งโมโห พาโต๊ะมันไปโรงพยาบาลก่อน”
“ไม่ต้องๆ กูไหว” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงดังมาจากหลังรถ
“เสียลุคหมดเลยกู แม่งหมัดเดียวจอด” เสียงบ่นพึมพำ ทำให้อยากจะซัดเพื่อนเข้าให้อีกหมัด ยังมีหน้ามาพูดเล่น
“แล้วเจ้าเป็นยังไงมั่ง”
“โดนไปสองหมัด แต่ยังไหว”
“กูขอโทษ”
“จะขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดเดซี่ ไม่ช่วยเพื่อนจะให้ช่วยใคร”
“ขอบใจมากนะ ทั้งสามคนเลย กูนึกว่ากูจะไม่รอดแล้ว”
“จะเอายังไงต่อ”
“ไปส่งโต๊ะที่คอนโดพี่เหนือแล้วกัน จะได้ดูแผลให้ไอ้เจ้าด้วย”
“ก็ดี แล้วจะบอกพวกพี่ๆ มันไหม”
“บอก แต่เอาไว้ให้ถึงคอนโดแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้ขอกูตั้งสติก่อน สั่นไปหมดแล้ว”
“เออ กูด้วย”
................................................................................
-Intouch-
“เจ็บไหมครับ” เด็กน้อยของผมน่าสงสารมาก มุมปากแตก แก้มและแขนสองข้างขึ้นรอยช้ำ
ผมแตะนิ้วลงเบาๆ บนรอยสีแดงคล้ำที่กำลังจะกลายเป็นสีม่วง
“เจ็บแต่เจ็บใจมากกว่า”
“พี่ขอโทษ”
“พี่ทัชจะขอโทษเดซี่ทำไมคะ ไอ้เลวสองตัวนั่นต่างหาก มัน..มัน..”
น้ำตาที่ค่อยๆ ร่วงลงมา บีบหัวใจผมจนปวดหนึบ แค่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากเจ้าไม่เอะใจเดินตามเข้าไป
ถ้ามันทำสำเร็จ
“โอ้ย!!”
“พี่ขอโทษครับ” เพราะยั้งความโกรธไม่ได้ จึงเผลอทิ้งน้ำหนักมือลงไปมากกว่าที่ควร
“พี่ทัชอย่าทำหน้าแบบนั้น เดซี่โอเค” มือที่ยกขึ้นแตะหน้าผม สายตาที่มองมา บอกผมว่าคนพูดแคร์ผมมากแค่ไหน
“น้ำตาร่วงแบบนี้จะโอเคได้ยังไงครับ”
“โอเคจริงๆ ค่ะ โต๊ะ เจ้า โอเคไหม” เดซี่หันไปหาเพื่อนที่นั่งกันอยู่คนละมุม
“โอเคมาก” โต๊ะตอบทั้งที่ปากบวมเจ่อ
“เจ้าก็โอเคแล้ว”
“แล้วมึงโอเคหรือเปล่า” ส้มเดินเข้ามาหา มองสำรวจหน้ากับแขนเพื่อน
“โอเคแล้ว แต่สงสัยวันนี้ต้องขอไปนอนกับเจ้าว่ะ กลับบ้านไปม้าเห็นแบบนี้ตายแน่”
“ได้สิ เดี๋ยวกลับพร้อมเจ้าเลย”
“ไปค้างที่คอนโดพี่ดีกว่า คนเจ็บอยู่กันแค่สองคนไม่ดีหรอก นะครับข้าวเจ้า”
“อืม..เดซี่ว่าไง ไปค้างคอนโดพี่สกายกันนะ”
“ไม่เป็นไรสกาย นายดูแลข้าวเจ้าเถอะ เดซี่พี่ดูแลเอง ไปค้างคอนโดพี่นะครับ” ประโยคสุดท้ายผมหันมาบอกคนข้างๆ
“แต่..แต่..”
“ไปเถอะนะ ไม่อย่างนั้นคืนนี้พี่นอนไม่หลับเพราะความเป็นห่วงแน่ สัญญาครับว่าจะเป็นคนดี”
“ตกลงตามนี้ ต่อมึงทิ้งรถไว้นี่ ขับรถไปส่งส้มที่บ้านให้หน่อย กูกลัวน้องเป็นลมหมดแรง เจอเรื่องตื่นเต้นมาเยอะเกิน”
“ได้”
“ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายจะได้พัก พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
“ตกลง”
“พี่ทัช เดซี่เดินเองได้”
ผมไม่ฟังเสียงที่ขัดขึ้นมา ช้อนตัวเดซี่ขึ้นอุ้ม ไม่สนใจคนที่ยืนรอลิฟท์ว่าจะมองอย่างไรที่เห็นผู้ชายอุ้มผู้ชายด้วยกัน
“จะเดินยังเซ อย่าทำเก่งครับ”
“ไม่ได้เซ”
“อยู่นิ่งๆ อย่าดิ้น ถ้าดิ้นพี่จูบอวดคนที่ยืนอยู่นะ” ผมก้มลงไปกระซิบเบาๆ ข้างหู แค่นี้คนในอ้อมแขนก็นิ่งเงียบ แทบจะไม่ยอมหายใจ
“เด็กดี”
ผมวางเดซี่ลงบนเตียงหนานุ่ม ขยับหมอนให้เข้าที่ ก่อนนั่งลงข้างๆ
“เดี๋ยวทานยาแก้ปวดกันไว้ แล้วนอนพักเลยนะครับ”
“ไม่เอา เดซี่อยากอาบน้ำก่อน”
“อย่าอาบเลย พี่อยากให้พัก”
“เดซี่ไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ โต๊ะโน้นโดนเตะต่อยสลบเลย เดซี่แค่โดนตบปาก กับโดนจับไว้เท่านั้นเอง”
“ตามใจครับ แต่ห้ามนาน ห้ามล็อคประตู”
“ม..ไม่ได้”
“ไม่ได้ก็ไม่ต้องอาบ นอนมันทั้งอย่างนี้แหละ”
“ก็ได้ ไม่ล็อคพอใจหรือยังคะ” เสียงคนพูดประชดประชัน ปากเผลอยื่นออกมาแล้วก็ต้องร้องโอยเพราะเจ็บมุมปาก
“พอใจแล้วครับ งั้นไปกัน” ผมอุ้มเดซี่ขึ้นอีกครั้ง พาเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนวางลงในอ่าง
“อาบเสร็จแล้วเรียกพี่นะครับ ผ้าเช็ดตัวอยู่นี่ เสื้อผ้าไปใส่ข้างนอก เดี๋ยวพี่เตรียมไว้ให้”
“อืม”
“โอเค” ผมเดินออกจากห้องน้ำ ปิดประตูให้เบาๆ
กริ้ง
“เดซี่!!” ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากเสียงลูกบิดประตูและตามด้วยเสียงเปิดน้ำ ผมได้แต่ส่ายหัวเบาๆ เด็กรั้นยังไงก็รั้นไม่เลิก
“เสร็จแล้ว ขอเสื้อผ้าด้วยค่ะ” เสียงเปิดประตูห้องน้ำ กับมือที่ยื่นออกมา แปลว่าเดซี่จะไม่ยอมออกมาแต่งตัวข้างนอกแน่ๆ
ผมส่งเสื้อผ้าให้กับมือที่แกว่งไปมา ชอบใจกับความเรียบร้อยน่ารักของแฟนตัวเอง
“ทีนี้จะนอนพักได้หรือยังเด็กดื้อ”
“ได้แล้ว” ปากเป็ดเริ่มยื่นออกมาใหม่ มันน่าจับดึงเล่นชะมัด
“งั้นนอนพักไปก่อน” ผมจูงแขนพาเดินไปที่เตียง คลี่ผ้าห่มคลุมให้ ก่อนส่งรีโมททีวีให้เป็นอย่างสุดท้าย
“ถ้าง่วงก็หลับไปเลยไม่ต้องรอพี่”
“ค่ะ มีอะไรจะสั่งอีกไหมคะพ่อ”
“ไม่มีครับแม่ ว่าแต่ลูกๆ เราอยู่ที่ไหนเหรอ หรือว่ายังอยู่ในนี้” ผมเอามือแตะท้องของเดซี่ผ่านผ้าห่ม
“ไปอาบน้ำเลย ขี้เกียจคุยด้วยแล้ว”
“หึหึ ครับผมคุณแม่..บ้าน คุณพ่อบ้านจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แล้วครับ”
“บ้า”
ผมเดินผิวปากเข้าห้องน้ำ พอคิดว่ามีใครคนหนึ่งรออยู่บนเตียง ห้องกว้างๆ มันดูอบอุ่นขึ้นกว่าทุกวัน
“เดซี่” ผมเรียกคนที่นอนอยู่เบาๆ ตกใจ เสียใจ เมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ซุกอยู่กับหมอน
“ขอโทษ มันไหลออกมาเอง”
“ขอโทษทำไมครับคนเก่ง ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย” ผมดึงร่างที่สะอื้นจนตัวโยนเข้ามากอด
“อย่ากลัว ต่อไปจะไม่มีใครทำร้ายเดซี่ได้อีก พี่สัญญา”
“เพราะเดซี่ปากไม่ดี เพื่อนๆ เลยต้องเจ็บตัว ทั้งโต๊ะทั้งเจ้า”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เลย เพราะคนเลวมันเลวโดยสันดาน ไม่เกี่ยวกับคนดีของพี่สักนิด”
“พี่รู้ว่ามันลืมยาก แต่จำไว้ก็พอว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก ใครก็แตะต้องเดซี่ของพี่ไม่ได้”
“พวกมันก็รู้ว่าเดซี่เป็น..เอ่อ..เป็นแฟนพี่ทัชมันยังทำ”
“มันคงคิดว่าถ้ามันทำสำเร็จมันจะปิดปากไม่ให้เดซี่พูดเรื่องนี้ได้” ผมมั่นใจมากว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้ามันทำสำเร็จ
คลิปฉาวๆ เคยถูกส่งผ่านตามาให้ได้เห็นบ้าง
“แล้ว..มันจะ..มันจะ..”
“ชู่ว อย่าคิดมากครับ พี่บอกแล้วว่าจะไม่มีใครทำอะไรเดซี่ได้อีก พี่สัญญา”
“ไม่ต้องสัญญาก็ได้ แค่..เอ่อ..”
“...........”
“ครับ?” ผมถอยหน้าออกมามองคนที่กอดอยู่ เมื่ออีกฝ่ายพูดแล้วหยุดไป
“แค่..พี่ทัชอยู่ด้วยแบบนี้ก็พอแล้ว”
“คนเก่ง” ผมรวบร่างบางเข้ามากอด จรดปลายจมูกลงบนแก้มใส อยากจูบคนในอ้อมแขนใจแทบขาดแต่ไม่อยากให้
เจ็บมากไปกว่านี้
“เมื่อกี้มันกลัวแต่พอพี่ทัชกอดมันหายไปหมดเลย”
“ถ้าอย่างนั้นพี่จะกอดเดซี่ตลอดไปครับ จะไม่ปล่อยมือเป็นอันขาด ดีไหม”
“จริงนะ”
“ครับผม”
“อืม”
“ดี”
“ตลอดไปนะ”
“ครับ”
“............”
“เดซี่” ผมเรียกเดซี่เบาๆ เมื่ออีกฝ่ายนึกเงียบไป คิดว่าอาจเผลอหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อย
จุ๊บ
““ขอบคุณค่ะ”
“เดซี่”
ดอกไม้ดอกสวยของผมเขินจนแก้มแดง รีบซุกหน้ากลับลงไปที่อก หลับตาแน่น ตัวแข็ง จนผมเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
ไม่อยากทำให้อายกว่านี้ ทั้งที่ใจอยากจูบคืนบ้าง
“กู๊ดไนท์ครับ”
“กู๊ดไนท์” เสียงพึมพำเบาๆ ดังกลับมา ผมเอื้อมมือไปปิดไฟ ก่อนซุกหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่ม
ผมไม่รีบร้อน พรุ่งนี้ยังมี วันข้างหน้ายังมี ตราบใดที่ดอกไม้ดอกนี้มีความสุขที่ได้อยู่ในอ้อมกอดผม แค่นี้ก็ดีพอแล้ว
.....................................................
“พอแล้ว กูสัญญาว่ากูจะไม่ยุ่งกับคนของมึงอีก” ร่างโชกเลือดคุดคู้อยู่กับพื้น ร้องขอให้เลิกรา
“มึงจำรอยตีนกูไว้ให้ดี ถ้ามึงยังไม่หยุด มันจะไม่เหยียบอยู่แค่บนหน้ามึงแบบนี้”
“กูรู้แล้ว กูสาบานกูจะไม่เข้าใกล้แฟนมึงอีก”
“ถ้ามีครั้งที่สองมึงกับกูต้องเลือกว่าใครจะเป็นคนนอนอยู่ในโลงจำไว้”
“เดี๋ยวจะรีบไปไหน”
“ไอ้เหนือ มึง..มึงจะทำอะไร”
ผลั้ว ผลั้ว พลั่ก อั๊ก
อ๊ากกกกกกกกกกกก
“มึงโชคดีที่เมียกูเจ็บไม่มาก มึงถึงยังมีลมหายใจ อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกไม่ว่าที่ไหน คราวหน้ามึงจะไม่โชคดีแบบนี้”
“เดซี่ ได้ข่าวหรือเปล่า ร้านเพื่อนไอ้อาร์ทที่เราไป โดนแก๊งค์รถแข่งถล่มราบเมื่อคืนหลังร้านปิด อ่วมตั้งแต่เจ้าของร้าน
ยันลูกน้อง รวมทั้งเพื่อนไอ้อาร์ทที่เล่นงานพวกเราวันนั้นด้วย”
“แก๊งค์รถแข่งเหรอส้ม”
“มีอะไรหรือเปล่าเจ้า”
“คงไม่ใช่........”
“แต่โต๊ะว่าใช่แน่ๆ เย็นนี้ไปให้รางวัลด้วยนะ”
“ยุ่ง”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1270739 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก