Till the End 1 [ส้ม ♥ ต่อ] & [เดซี่ ♥ ทัช]
-ต่อ-“พี่ต่อส้มมีของจะให้” ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือส้ม มันคือกิ๊ฟการ์ดของโรงภาพยนตร์เครือหนึ่ง
“ให้พี่ทำไม”
“ให้ขอบคุณ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ผมไม่กล้ายื่นมือไปรับจนกว่าจะได้คำตอบที่เคลียร์กว่านี้
“ขอบคุณเรื่องอะไร”
“เรื่องที่ทนส้มมาได้จนถึงวันนี้ไงคะ แล้วก็สำหรับในอนาคตด้วย”
“ในอนาคต?”
“ก็..ที่พี่ต้องทนส้มต่อไปเรื่อยๆ”
“เฮ้ยไม่ต้อง อยู่กลุ่มเดียวกันมีอะไรพึ่งพากันได้ อีกอย่างพี่ไม่ได้ต้องทนเราเสียหน่อย”
“แปลว่าอยู่ด้วยกันได้ หายากนะคะ เอาจริงๆ ไม่ค่อยมีใครทนส้มได้หรอก”
“พูดแบบนี้ไม่สมกับเป็นเราเลยนะ”
“ฮ่าๆ ใครมันจะมั่นใจได้ตลอดคะ ดูส้มสิ ป่านนี้ยังไม่มีใครสนใจเลย เพื่อนๆ ในกลุ่มก็หายกันไปทีละคน
หาคนกินข้าวไปไหนเป็นเพื่อนยากขึ้นทุกที แต่ก็เข้าใจนะคะ ใครก็ต้องอยากไปกับแฟนมากกว่า”
“เหงาเหรอเรา”
“มันก็มีบ้างค่ะ นิดหน่อยตามประสา” ส้มยักไหล่ สีหน้าดูเศร้าสร้อย ส้มลุคนี้ผมแทบไม่เคยเห็น
“พี่ต่อรับไปเถอะนะคะ ส้มอยากขอบคุณจริงๆ ช่วงนี้มีหนังน่าดูเข้าหลายเรื่องส้มเลยซื้อเป็นอันนี้มาให้”
“ขอบใจนะ” ผมยื่นมือไปรับกิ๊ฟการ์ดจากมือส้ม เห็นรอยยิ้มเศร้าๆ แล้วรู้สึกสงสารน้องบอกไม่ถูก
“เอาไว้ว่างๆ ไปดูด้วยกัน”
“ตกลงค่ะ บ่ายนี้พี่ต่อไม่มีเรียนแล้วนี่ใช่ไหมคะพี่สกายบอก ส้มจองหนังไว้ตอนบ่ายสามเพิ่งเข้าวันนี้เลย หนังแอคชั่นสนุกมาก
ส้มเลิกเรียนสิบเอ็ดโมงเดี๋ยวมาเจอกันที่นี่สิบเอ็ดโมงครึ่งนะคะ ไปเรียนก่อน บายค่ะ”
ผมยืนนิ่ง อึ้งและเกือบอ้าปากค้าง รอยยิ้มเศร้านัยน์ตาโศกหายไปไหนอย่างรวดเร็ว เหมือนใครปิดเปิดสวิทช์ไฟ สิ่งที่เห็น
มลายหายไปในอากาศ เหลือแต่ส้มผู้สดใสร่าเริงคนเดิม ผมไม่ได้ฝันกลางวันไปใช่ไหม สายตาผมปกติดีหรือเปล่า
ผมเพิ่งเข้าใจประโยคที่ว่าทุกอย่างคือมายาเดี๋ยวนี้นี่เอง นี่ผมกำลังถูกล่อลวงอยู่ใช่ไหม
“สนุกจังแต่หิวชะมัด ส้มเลี้ยงหนังแล้วพี่ต่อเลี้ยงข้าวนะคะ” คำพูดเบ็ดเสร็จแบบไม่ได้ถามและไม่ต้องการคำตอบของส้ม
ทำให้ผมได้แต่พยักหน้ารับ
“นี่เป็นอีกอย่างที่เราเหมือนกัน ส้มชอบทานอาหารเกาหลีพี่ต่อก็ชอบ หนังก็ชอบเหมือนกัน พวกเราเข้ากันได้ดีมากๆ”
“ส้ม”
“คะ?”
“พี่ถามอะไรหน่อย ตกลงที่พูดๆ มาตลอดคือส้มเล่นเอาขำ หรือส้มพูดจริง” ผมตัดสินใจถามเพราะผมเข้าใจมาโดยตลอด
ว่าส้มปล่อยมุกเอาฮากันในกลุ่มเพื่อน ผมถึงชอบทำเป็นสะบัดสะบึ้งปฏิเสธให้มันสนุกสมกับที่น้องส่งมุกมาให้
แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ อยู่กันสองคนส้มจะเล่นอีกทำไม
“ทั้งสองอย่างค่ะ”
“หมายถึง?” ผมเข้าใจความหมายแต่อยากให้ส้มลงรายละเอียดให้มันเคลียร์ๆ กันไปเลย
“หมายถึงส้มก็เล่นเอาขำนั่นแหละแต่คิดจริง” ส้มยังคงกินไปเรื่อยๆ อัตราความเร็วในการคีบของเข้าปากไม่ได้ลดลง
“ส้มชอบพี่?”
“ไม่เชิงค่ะ ถ้าหมายถึงชอบแบบโต๊ะมันก็ยังไม่ใช่ แต่ถ้าหมายถึงชอบแบบเออ ผู้ชายคนนี้ก็ใช้ได้ น่าสนใจดี น่าจะไปกับเรา
ได้อะไรแบบนั้นก็ใช่”
“เป็นเพราะเพื่อนมีแฟนกันหมดหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นมันจะเสียใจทีหลังเอานะส้ม”
“ใช่ค่ะ ส้มยอมรับว่าเป็นเพราะเพื่อนมีแฟนกันหมด แหม ใครเป็นส้มก็ต้องอยากมีคู่บ้าง แต่มันก็เป็นแค่เหตุผลที่ทำให้เรา
อยากมีแฟนไม่ใช่เหรอคะ ไม่ใช่ว่าส้มจะคว้าใครก็ได้เป็นแฟนในทันทีเสียเมื่อไหร่ สนใจแล้วค่อยตามด้วยศึกษา มันก็ไม่
เสียหายไม่ใช่เหรอคะ”
“มันก็จริง”
“อีกอย่างถ้าเป็นแบบนั้นส้มคงแอบเข้าไปปล้ำพี่ต่อตั้งแต่ที่เสม็ดแล้ว”
แค่ก แค่ก แค่ก แกงกิมจิที่เพิ่งยกซดทำปฏิกิริยาทันที ผมไอจนแสบคอไปหมด
“ใจเย็นๆ พี่ต่อ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว พี่ต่อปลอดภัยดี” ส้มส่งทิชชู่ให้ผมพร้อมคำปลอบโยนที่พิลึกที่สุดตั้งแต่ผมเคยได้ยินมา
“ส้มมม” พอเริ่มพูดจาได้ ผมทำได้แค่เรียกชื่อน้องอย่างอ่อนใจ
“งั้นให้ส้มถามพี่ต่อบ้างนะคะ พี่ต่อคิดยังไงกับส้ม คิดว่าพอจะลองคบกับส้มได้ไหม”
คำถามทื่อๆ ตรงๆ ทำเอาผมต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ ทวนคำถามเหล่านั้นในใจอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสมองรับรู้มาไม่ผิด
ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างผมกับส้มใครแมนกว่ากัน
“นี่..ส้มกำลังชวนพี่คบ” ผมทวนคำพูดส้มช้าๆ ย้ำให้แน่ใจอีกสักที
“ค่ะ”
“คบแบบแฟนกัน?”
“ค่ะ”
“ง่ายๆ แบบนี้”
“แล้วพี่ต่ออยากได้ยากแค่ไหนคะ บอกมาเดี๋ยวส้มจัดให้ ต้องคุกเข่าขอคบด้วยไหม”
เจ้าตัวทำตาแป๋วแหววใส่ผม เล่นเอาผมหลุดหัวเราะออกมาจนได้
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก”
“ตอนนี้พี่ต่อคบใครอยู่หรือเปล่า ชอบใครอยู่ไหม หรือมีใครที่เล็งไว้”
“ไม่มี” ผมตอบรวบยอดเพราะคำตอบคือไม่ในทุกคำถาม
“นั่นไง” เวลาส้มพูดว่านั่นไงแล้วทำหน้าเหมือนคิดไว้แล้วเชียวทีไร ผมขนลุกทุกที
“คำถามสุดท้าย พี่ต่อจะลองคบกับส้มไหมคะ อยากลองศึกษากันดูไหม เพราะส้มอยากลองคบกับพี่ต่อนะ
พี่ต่อเป็นผู้ชายที่น่าสนใจมากคนนึงเลย”
“ก่อนพี่จะตอบคำถามส้ม พี่มีหนึ่งคำถามเหมือนกันให้ส้มตอบ”
“ว่ามาเลยค่ะ” ส้มขยับตัวเล็กน้อย ทำเหมือนกำลังเตรียมตัวตอบคำถามในรายการเกมโชว์ มีความตื่นเต้นสูง
“ถ้าเหนือหรือสกายไม่ได้ชอบเพื่อนส้มและยังไม่มีแฟน ส้มจะขอคบสองคนนั้นหรือขอคบพี่”
“โธ่พี่ต่อ ต้องขอคบพี่ต่อแน่อยู่แล้วค่ะ สาบานได้ไม่ได้โกหกเลย”
“จริงเหรอ?” ผมหรี่ตามอง ไม่ค่อยอยากเชื่อสักเท่าไหร่ ว่าจะเลือกผมแทนเหนือหรือสกาย
“จริง ชูสามนิ้วยืนยันเลย” ส้มชูสามนิ้วจริงตามที่พูด
“เลือกพี่ต่อแน่นอน”
“พูดขนาดนี้ถึงไม่อยากเชื่อแต่จะลองเชื่อดูนะ”
“เชื่อเถอะค่ะ แต่ถ้าพี่ถามถึงพี่ทัชก็ไม่แน่” คนเลือกผมเป็นมั่นเป็นเหมาะเผยไต๋ตัวเองออกมา
“ส้มมมม”
“อ้าว ก็พี่ต่อบอกว่าให้พูดจริงๆ ไง ส้มไม่เอาหรอกอย่างพี่เหนือพี่สกายอะคุมยาก ต้องพี่ทัชพี่ต่อนี่เจ๋งสุด”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ไม่แน่ใจว่าเจ๋งสุดของส้มแปลว่าอะไร ได้แต่มองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามปลงๆ
ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาดังลั่นและไม่สามารถเบรคมันได้อีกต่อไป กว่าผมจะหยุดหัวเราะได้เล่นเอาท้องเกือบแข็งตาย
หนึ่งในสิบคน ไม่ใช่สิอาจจะหนึ่งในร้อยคน ถึงจะเจอผู้หญิงอย่างส้ม ผมเองเห็นแบบนี้เป็นคนขี้รำคาญ ถึงยังโสดมาจนถึง
ทุกวันนี้ ผมเอาใจผู้หญิงไม่เก่ง และไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิง ไม่ชอบอาการงอแงง้องแง้งแบบไม่บอกสาเหตุ ดังนั้นนี่อาจ
เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ตอบโจทย์ผมได้ดีที่สุด
“ตกลงใช่ม้า” เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ส้มหรี่ตามองผมแถมชี้นิ้วใส่หน้า
“ดูก็รู้แล้ว หลงเสน่ห์ส้มแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ”
“ยายบ๊อง” ผมไม่รู้จะว่าอะไร ไม่เคยสรรหาคำมาว่าผู้หญิงเสียด้วย แต่ครั้งนี้หมั่นไส้เกินพิกัดจริงๆ
“ถึงบ๊องก็น่ารัก เชื่อซี้”
“เอ้า จะลองดู” ผมหัวเราะตามอย่างอารมณ์ดี วันนี้ไม่น่าเบื่อสักนิด
“หือ!! ลองดู!! คบใช่ไหม คบใช่ไหม” ส้มกระโจนข้ามมาฝั่งผม มายังไงท่าไหนไม่ทราบได้เพราะเร็วมาก
ดีที่ผมเอามือยันตัวส้มไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งดีใจ พี่จะตกลงแต่มีข้อแม้ข้อหนึ่ง ถ้าส้มรับได้ ก็..ตกลง เรามาลองคบกันดู”
“เย้ๆๆ บอกมาเลยค่ะ นี่ส้มเนื้อเต้นเลยนะเนี่ยจะมีแฟนกับเขาแล้ววุ้ย”
ผมว่าโต๊ะล้นแล้ว ท่าทางผมจะได้(ว่าที่)แฟนล้นพอกัน มิน่าถึงคบเป็นเพื่อนกันได้
“ข้อแม้ที่ว่าคือ...” ผมดึงส้มเข้ามา(ทดลอง)กอดหลวมๆ อืม รู้สึกดีใช้ได้เลยแหะ
“พี่ขออย่างเดียว....”
“อย่าเรียกพี่ว่าเมียอีกก็พอ”
“ฮ่าๆๆๆ รับทราบครับคุณแฟน
ของส้ม”
......................................................................................
-Intouch-“ใครๆ ก็ได้ของขวัญกัน พี่ไม่ได้บ้างเหรอครับ” ผมถามดอกไม้แสนสวย เมื่อข้ามวันแล้วผมยังไม่ได้รับของขวัญกับใครเขาเลย
ไม่ได้อิจฉานะครับ แต่อยากได้รับความสนใจบ้าง
“ของขวัญอะไรคะ”
“ก็แบบที่สกายได้ เหนือได้ ต่อได้ แล้วทำไมพี่ไม่ได้เหมือนคนอื่น”
“ขี้อิจฉา”
“ใครบอก ไม่เลยสักนิด” ผมล้มตัวลงนอนหนุนตักนุ่ม จับมือบางคล้ายมือผู้หญิงมาลูบเล่น
“ไม่อิจฉาแต่ทวง”
“ไม่อิจฉาแค่อยากให้แฟนสนใจ”
“ไม่มี ทำไมต้องมีด้วยคะ เปลือง เดซี่กำลังเก็บเงินซื้อของที่อยากได้อยู่”
“ของนั่นเดี๋ยวพี่ซื้อให้อยากได้อะไรบอกมา แต่ให้ของขวัญพี่ก่อนนะครับ” ผมต่อรอง
ไม่ได้ครับ ขืนเป็นแบบนี้จะได้ชื่อว่าแฟนไม่รักอยู่คนเดียว เรื่องอะไรผมจะยอม
“อวดรวย” มือบางทุบลงมาบนอกผมเบาๆ คงออกแนวหมั่นเขี้ยวมากกว่า
“รวยที่ไหนแต่ของที่แฟนอยากได้พี่อยากเป็นคนซื้อให้” ผมออดอ้อนทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ คนสวยจะใจร้ายก็ให้มันรู้ไป
“เดซี่พูดจริงๆ นะคะว่าไม่ได้ซื้ออะไรให้หรือทำอะไรให้พี่ทัชเลย ไม่มีเซอร์ไพรส์ด้วยบอกไว้ก่อนกลัวรอเก้อ”
“งั้นพรุ่งนี้ไปซื้อกัน”
“พี่ทัชชช แล้วมันจะเรียกว่าซื้อให้ได้ยังไงคะ ถ้าอย่างนั้นพี่ทัชอยากได้อะไรก็ซื้อเองเลยสิ”
“เฮ้อ มีแฟนแฟนก็ไม่สนใจ” ผมแกล้งลุกขึ้นนั่ง ขยับไปชิดติดมุมของโซฟา กอดอกทำหน้าเศร้า
“จะเล่นเป็นเด็กสามขวบแบบนี้จริงๆ เหรอคะ” เดซี่ขยับเข้ามานั่งชิด บอกตามตรงว่าอยากคว้าเข้ามากอดมาก
แต่ต้องอดใจเอาไว้
“พี่ไม่รู้ว่าสามขวบไหม แต่งอนจริง” ผมพยายามกัดปากข้างในไว้ ไม่ให้ยิ้มตามออกมา เดี๋ยวที่ทำไปทั้งหมดจะสูญเปล่า
“เฮ้อ แล้วเด็กสามขวบอยากได้อะไรบอกมาสิ”
“อะไรก็ได้ที่เดซี่ซื้อให้ ทำให้ พี่อยากได้หมด ถูกๆ ก็ได้”
“เฮ้อออออ” เสียงถอนหายใจยาว ก่อนดอกไม้ของผมจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาจากบนโต๊ะ ผมเห็นเดซี่ค้นหาอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา
“ก็ได้ค่ะ ดูแล้วตังค์น่าจะพอ พรุ่งนี้ไปเดินซื้อของกัน”
“ไม่พอพี่รับเลี้ยงเอง” ผมอาศัยช่วงคนสวยกำลังสาละวนกับการจัดกระเป๋า คว้าเอวดึงเข้ามานั่งชิด ซุกหน้าลงสูดดมความหอม
จากซอกคอขาวๆ ก่อนวางคางไว้บนบ่าเล็ก
“ถังขยะใบเล็กใต้โต๊ะรับแขกหายไปไหนแล้วคะ”
“แม่บ้านเอาไปทำความสะอาดมั้งครับ เดซี่จะทิ้งอะไร”
“พวกเศษกระดาษในกระเป๋าน่ะคะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วจัดกระเป๋าเสียเลย”
“เอามาสิ เดี๋ยวพี่เดินไปทิ้งให้” ผมแบมือออก พยักเพยิดให้เดซี่วางกระดาษลงมา
“นี่ค่ะ ทิ้งให้ด้วยนะคะ”
“ครับผม” เดซี่วางกระดาษยับๆ ขยำเป็นก้อนกลมลงบนมือ ผมแอบขโมยหอมแก้มอีกทีก่อนลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวค่ะพี่ทัช”
“ครับ?” ผมชะงักเท้า หันไปมองคนที่เรียกเอาไว้
“เดซี่ลืมเปิดดู จำไม่ได้ว่าจดอะไรไว้ เห็นขยำเป็นก้อนเลยนึกว่าขยะ พี่ทัชดูให้หน่อย”
“ครับ” ผมคลี่กระดาษในมือออกดู มันเป็นกระดาษที่น่าจะถูกดึงมาจากสมุดบันทึก หัวกระดาษเป็นรูปท้องฟ้า
ข้างในเป็น....
“เดซี่” ผมหันไปมองคนที่นั่งอมยิ้ม คางเกยกับพนักของโซฟามองตรงมาที่ผม
“มันเขียนว่า I LOVE YOU นี่คือ....” ผมอ่านข้อความในกระดาษให้เดซี่ฟัง ถึงจะมั่นใจว่าเดซี่คงรู้อยู่แล้วก็ตาม
“มีใครเขียนให้เดซี่งั้นเหรอ ใครส่งมาให้ ใครตามจีบบอกพี่มา”
ผมเดินย้อนกลับมานั่งลงข้างๆ ถึงจะพออุ่นใจว่ากระดาษถูกขยำเป็นก้อนกลมแปลว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจ
แต่ข้างในมันเต้นโครมคราม รู้สึกร้อนระอุจนอยากจะต่อยหน้าใครสักคนเพื่อให้มันเย็นลง
“ใคร”
“เอ๋..ไหนเอามาดูสิคะ” เดซี่แบมือมาขอ ผมกำลังชั่งใจว่าจะส่งให้หรือจะฉีกทิ้งเป็นชิ้นๆ ดี
“เร็วค่ะ ขอเดซี่ดูหน่อย” ผมถอนใจ ไม่อยากส่งให้แต่ก็ต้องยอมส่งให้แต่โดยดี
“ไหน..อืม...มันเขียนว่า I LOVE YOU” เดซี่ทวนข้อความในกระดาษซ้ำ
“พี่รู้แล้ว” ผมจ้องตาเดซี่ คนนึงกำลังหน้าบึ้งลมออกหู(นั่นคือผม) ส่วนอีกคนยิ้มจนตาหยี (ไม่รู้มีความสุขอะไรนักหนา)
“มีคนจีบชอบใจใหญ่ ตอนพี่จีบเล่นตัว” ผมหมั่นไส้ จับหน้าสวยๆ ไว้ด้วยสองมือ ก่อนฟัดที่แก้มซ้ายขวาจนหนำใจ
“อื้อ..พอแล้ว คุยกันก่อน”
“ตกลงมันเป็นใคร” ผมอยากรู้ว่าใครที่กล้าหาญมาจีบคนของผม
เดซี่เอาแต่ยิ้มไม่ยอมตอบผม รู้ว่าไม่ได้คิดอะไรแค่อยากแกล้งแหย่ผมเล่น แต่คนกำลังหึงไม่ควรแหย่นะครับคนสวย
“ว่ายังไงครับ ใครให้มา”
“ตอบไปแล้ว”
“อย่ามาเล่นมุกกับพี่ ตอนนี้เล่นอะไรก็ไม่ขำครับ ไม่ตอบวันจันทร์พี่บุกไปถึงคณะ” ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนจากคณะเดียวกัน
เพราะวันนี้เดซี่อยู่เฉพาะที่คณะไม่ได้ไปไหน จนผมไปรับกลับมา
“ไม่ได้เล่นมุก ตอบแล้ว”
“เดซี่”
“นี่ไง” ผมมองคนอมยิ้มอายๆ พยักหน้าช้าๆ แต่ผมยังไม่เข้าใจ ต้องสักพักถึงเห็นว่าเจ้าตัวพยายามให้ผมมองตามสายตาตัวเอง
ผมมองตามลงไปเรื่อยๆ ถึงเพิ่งเห็นว่าเดซี่ใช้นิ้วชี้แตะอยู่ตรงกลางอก และคงแตะอยู่ตรงนั้นนานแล้ว
“คนนี้เขียน” รอยยิ้มอายๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“เขียนให้คนนี้” นิ้วชี้นั้นถูกยื่นมาแตะที่หน้าอกผมใกล้กับหัวใจ ผมรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของมันที่ถี่ขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ
“กระดาษแผ่นนี้ของพี่เหรอครับ”
“อื้อ เขียนให้”
“เขียนว่า..” ผมอยากได้ยินอีกครั้ง ชัดๆ กับหู
“...........”
“เดซี่ครับ”
“เขียนว่า..I LOVE YOU เดซี่รักพี่ทัช”
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุด รู้สึกเหมือนข้างในมันพองฟู หัวใจเต้นแรงและมีความสุขมากเหลือเกิน
“พี่ก็รักเดซี่ครับ”
“ I LOVE YOU MY BEAUTIFUL DAISY” ผมจรดริมฝีปากลงไปช้าๆ ค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากของเดซี่อย่างแผ่วเบา
อยากทะนุถนอมดอกไม้ของผมให้น่ารักน่าเอ็นดูอย่างนี้ตลอดไป
“อื้อ” เดซี่ประท้วงเบาๆ เมื่อผมเอาแต่จูบซ้ำแล้วซ้ำอีก คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมห่าง
“ไป..ไปในห้องกันเถอะ” เสียงเดซี่เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“เดซี่!!” ผมผงกศีรษะขึ้นมองหน้าคนที่เอาแต่ก้มหน้างุด ไม่ยอมสบตากับผม
“แน่ใจนะครับ”
“อื้อ”
“ขอบคุณครับ”
ผมช้อนตัวเดซี่ขึ้นอุ้ม กดจูบลงไปบนหน้าผากแผ่วเบา ก่อนกระชับมือให้แน่นขึ้น อยากให้คนในอ้อมแขนรู้สึกอบอุ่น
และปลอดภัย
นี่คือเดซี่ดอกสวย...ดอกไม้บอบบางของผมคนเดียว..เท่านั้น
........................................................................
**ยังไม่ได้ตรวจคำผิดและเรียบเรียงนะคะ เห็นค่ำแล้วกลัวรอกัน อีกสักพักมาแก้ให้ค่ะ
ปล1.เดซี่นางขี้อายไม่กินโชว์นะคะ ฮ่าๆๆๆ
ปล2. Till the end 2 เป็นคู่ข้าวเจ้า กับคู่โต๊ะนะคะ
ฝากสองเรื่องใหม่ด้วยค่า ขอบคุณค่ะ ^^
:::♥• มหารัก •♥::: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1272580 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก