#NINE
-นอกเรื่องของกฎเกณฑ์-
เมื่อเคียงอยากได้ของฟรี
คงไม่มีใครในโลกนิยามคำว่า ‘พลาด’ ให้อยู่ในคำจำกัดความที่แสนแคบได้
งั้นเอาใหม่… ถ้าเปลี่ยนมาเป็นคิดถึงผลของมันล่ะ นึกภาพออกเลยล่ะ
การล้ม? การก้าวพลาด? ความผิด? หรือแม้กระทั่ง ความเสื่อม?
แต่ใครก็รู้ว่า ถ้าพลาดแล้ว พลาดเลย เอากลับมาไม่ได้
นอกจาก…
เริ่มทำใหม่ หรือ ไปให้สุด เท่านั้นแหละ!!!
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... “เฮ่นโหล่ววววววววววววววววว เอฟวารี่บอดี้ ไอแอมนาย นายทีแปลว้าเลขก้าวไง้… (ไอแอมนาย นายที่แปลว่าเลขเก้าไง)
อ่ะๆ อี่ส้ม ก้าวขาหนีไปซิ ที่นั่งกู”
สำเนียงบริติชชนิดฟังแล้วชาวต่างชาติเป็นต้องหูดับมาเต็ม พร้อมกับการปรากฏกายของชายที่ได้ชื่อว่า ‘ถูกผัวกก’ มาตลอดหนึ่งอาทิตย์เต็มอย่างยอดชายนายเลขเก้า ที่หลบลี้หนีหาย จนเพื่อนฝูงไม่เห็นหน้าเห็นตา เกือบๆจะไปแจ้งความคนหายแล้วก็มีมา นี่ดีนะที่เจ้าตัวยังมีชีวิตวนเวียนสิงในกลุ่มไลน์อยู่ ไม่งั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไร จ้างให้ก็ไม่สนใจ #อ้าว อินี่ 555
“มาเบียดอะไรตรงนี้ ถามว่ามีที่อื่นให้นั่งมั้ย” คุณส้มเธอก็ไม่มีน้อยหนา สาดมาเทกลับสิ รออะไร หญิงไทยต้องใจกล้า ฟ้าผ่าต้องไม่ตาย #ห้ามเป็นหมันพอ อิเหี้ย โอ๊ยขำ
“ก็มีเรื่องกิ๊กก๊อกนิ้งหน่องกองกอยอยากคุยกับอิเคียงมันหน่อย” นายบิดตัวไปมาด้วยขณะพูด
“ตอแหล” อื้อหือ เข้าเต็มหน้าไอ้เคียงเต็มๆเลยครับ คุณส้ม อิโดกกกกกกกกกกก
“หาเรื่องดูหนุ่มวิศวะโต๊ะโน้นก็บอกมา” เขาที่นั่งตรงข้ามส้มรีบหันหลังขวับ อื้อหือ เห็นแล้วน้ำลายหก ถึงว่าอยากนั่งที่ส้มขนาดนี้ โลเคชั่นดีก็บอก และไม่ลืมเหล่ตามองอิส้มอย่างรู้ทัน พร้อมกับมีตัวแทนอย่างคุณนายเปล่งวาจาอสรพิษพ่นใส่สาวเจ้าตรงหน้าไป
“มึงก็ไม่ต่างกันหรอกอิดอกส้ม หวงที่เชียว นี่ขี้เกียจขยับหรือกำลังกลืนน้ำลายเอื๊อกๆดูหนุ่มโต๊ะนั้นอยู่กันแน่”
“ต่างกันสิ นี่มีผัว นี่ไม่มีผัว”
คำว่านี่มีผัวชี้ไปที่นาย ส่วนนี่ไม่มีผัวเธอชี้ใส่ตัวเอง
“เออ อิส้มเปิดประเด็นพอดี แล้วยังไง หนีไปกกกันมาเป็นอาทิตย์ ถามจริง ออกไข่กันไปแล้วกี่ฟอง”
“บ้านมึงสิอิแย้ กูเจาะขุด เจาะขุดกัน จะเอาอะไรมาเจอไข่ เจอแค่ทองค่ะระดับนี้”
คุณนายนยืดอกพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ สาบานนี่เด็กอักษร
“แอร๊ายยยยยยยย จัญไรจริงๆคำพูดมึงนี่” หญิงแย้ถึงกับต้องเบือนหน้าหนี
“มึงก็ไม่ต่างกันค่ะ”
นั่นสิ เขาว่าแม่น้ำมักจะไหลมารวมกันฉันใด คนเช่นเดียวกันย่อมไหลมารวมกันฉันนั้น นั่นคือ กลุ่มของพวกเราเอง
กลุ่มเด็กอักษรจัญไรยิ่งกว่าวิศวะของมอ
กลุ่มผู้มีเฮดคือ เคียงกาย หัวหน้าที่มีเลเวลระดับความเกรียน + จัญไร + แรด + กร้านโลก + ร่าน + ความแถ + ความด้าน + ความทน + ความอึด # เดี๋ยวนะ กูบวกเยอะเหลือเกินอิสัด ระดับเต็มร้อยให้พัน เต็มพันให้หมื่น
ขอกรุณาปรบมือ เพื่อเป็นกำลังใจแก่ความจัญไรในโอกาสต่อไปด้วย
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปลื้มปริ่ม เสียงรัวมือมาเต็ม
อ่าว ไม่ใช่ นั่นมันอะไรกัน
“เชี่ย เจอผีหลอกกลางวันแสกๆ”
คุณเก่งถึงกับอุทานกุมอก หลุดความแต๋วที่สั่งสมบำเพ็ญเพียรมานับพันหมื่นปี อุตส่าห์หักห้ามใจ บำเพ็ญตบะเพศชายบรรพชิต ความแมนที่มีมาเนิ่นนาน ต้องมาถูก
ผีหน้าขาวพวกนี้ ช่วงชิงไป
“บ้า พวกเราไม่ใช่ผีน้า”
“ใช่ๆ เรามาจากชมรมเชียร์และแปรอักษร”
“วันนี้เราจะมาขอรับสมัครคนเข้าชมรม บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผีหน้าขาวสามตัวกล่าวอ้างสรรพคุณชมรมเชียร์มาเต็มที่ ผู้คนที่กระจัดกระจายเริ่มล้อมกรอบกันเข้ามาฟัง อาจเป็นเพราะนักศึกษาที่นี่ เขารู้ดีถึงข้อดีของกิจกรรม ปกติชมรมเชียร์งานแปรอักษรพวกนี้ จะได้รับมอบหมายให้นักศึกษาที่พักหอในไปทำ แต่ก็ใช่ว่านักศึกษาที่พักอยู่หอนอกหรืออยู่บ้านจะไม่ร่วมรับผิดชอบ อย่างการให้ความสนใจชมรมเชียร์ก็เป็นส่วนหนึ่งของการมีความรับผิดชอบ เราถือคติ งานมหาลัย คืองานของทุกคน
#ตอแหลคือนางเอกจ่ะ 555
“ตอนนี้ชมรมเราขาดสต๊าฟมากๆ เพราะเด็กหอในแทบทั้งหมดต้องขึ้นแสตนเชียร์ เหตุเพราะปีนี้ทางมหาลัยลดโควตารับเข้าหอในด้วย ถ้าใครสนใจ ต้องการสมัคร ติดต่อได้ที่อินบ็อกซ์ของเพจ หอใน ไฟแรงเฟ่อ หรือเดินตรงไปที่ชมรมเชียร์และแปรอักษรได้เลยค่ะ”
ตบท้ายด้วยการขอเชิญชวน เหล่านางในหน้าขาวโค้งคำนับให้พวกเราหนึ่งรอบ แล้ว…
ที่จริงพวกนางควรจะเดินจากไป แต่!
“พี่เคียงงงงงงงงงง”
“เฮือก” เสียงกูสะดุ้งโหยง 555 แหงล่ะ แต่ละคน ทาหน้ามาเต็มจริงๆ
“ขอรบกวนพี่ถ่ายรูปกับป้ายโปรโมทเพจหน่อยค่ะ”
“เฮ้ยพี่ไม่ได้ดังขนาดนั้น” บอกปัดตัวเองทันควัน แต่เด็กๆก็รายล้อมกันเข้ามา เอ๊ะ เมื่อกี้ยังมีแค่สามคนอยู่เลย อธิบายมาที เด็กปีหนึ่งที่แห่กันมาดั่งมดแดงแตกรังพวกนี้มาจากไหน
“น่า แล้วหนูจะแท็กไปนะคะ ขอบคุณค่า”
เมื่อถ่ายรูปเขาเสร็จแล้วฝูงมดที่นำโดยแม่ฝูงหน้าขาวสามคน ก็เดินขบวนลับหายไป
“หูย เพื่อนกูดัง”
“นายก็ เพื่อนดัง ก็ดังเพราะผัว”
แอร๊ายยยยยย อิหญิงแย้ พูดดีเลิศประเสิรฐศรีจริงๆ
“ผัวเป็นแบ็ค นี่เดือนก็อยู่ชมรมเชียร์นะ”
หูเคียงนี่หันไปยังแหล่งกำเนิดเสียงเลยจ้า
“ไหนบอกเป็นเดือนห้ามยุ่งกับกิจกรรมอื่น”
นี่เป็นสต๊าฟค่ายดาวเดือนมาก่อน
“ก็งานประกวดดาวเดือนมันเสร็จสิ้นไปแล้ว”
“แต่ก็มีโชว์ในงานกีฬาสัมพันธ์นี่” คุณส้มตั้งแง่บ้าง
“เอ๊ะ อิพวกนี้ อยากรู้นักก็ไปถามเจ้าตัวเองสิ กูไม่ใช่เดือน แต่เป็นผัวเดือน” เคียงนี่หันขวับไปจิกตาแรงๆเลยจ้า
“อุ่ย ของเพื่อน”
ดี… 555
ตึ๊ง
เสียงแจ้งเตือนเฟซบุ๊กดังขึ้น เริ่มจากเสียงตึ๊งแรก จากนั้นก็ดังรัวๆ จนเขาต้องรีบควักๆล้วงๆไอโฟนที่เมื่อเช้ารีบเลยต้องยัดใส่กระเป๋ากางเกงมาแล้วล้วงยากล้วงเย็นแบบนี้
‘ดูสิ ว่าชมรมเชียร์ไปเจอใครมา พี่เคียง #เด็กอักษร สมัครกันเข้ามาเยอะๆน้า พวกเรารออยู่’
รูปกูมาเต็มมาก
แต่ที่จัดเต็มกว่าคือพวกลิงทโมนทั้งหลาย… ดาวเดือนที่เขารู้จัก และพวกมันรู้จักเขาเป็นอย่างดี
เขต แดน (เดือนสัตวแพทย์) : เปิดตัวรูปแรกในวงการ เจ๊เคียงมาแรง
ปารมี เลิศพิกุลไทย (เดือนเภสัชศาสตร์) : เจ๊เลยว่ะ 555 สวัสดีครับเจ๊ ไอ้เหี้ย พี่กูแม่งเสียหาย เจ๊แมนนะครับ
ปรมินทร์ (เดือนอักษร) : พี่กู ใครห้ามแตะ
เขต แดน : ครับเมีย ^_^
ปรมินทร์ : เมียงโพ่งงงงง ไปตายแม่ง
น้ำหนึ่ง นิธิวัฒนา (ดาวคหกรรม) : พี่เคียงหล่อเลยค่ะ #FC
บอส โคตรรักเมีย (เดือนเกษตรศาสตร์) : เอาใจไปเลยแม่ง คนนี้ น่ารักเหี้ยๆ #หวัดดีครับแม่
เมืองแมน (เดือนวิศวกรรมศาสตร์) : เหี้ย พี่กู กูก็รัก กูหวง
หลุย วิคตองค์ (เดือนศึกษาศาสตร์) : ไอ้บอสแม่งกวนตีน พี่เคียงสายแมนเว้ย
‘หยุดเรียกกูว่าเจ๊และแม่เดี๋ยวนี้ กูแมนๆเตะบอลครับ ไอ้พวกเหี้ย’
ใช่ พวกแกควรมองเคียงกายคนนี้ใหม่ กูกำลังจะมีผัว เอ่อ ไม่ใช่ประเด็น 555
‘หูย แม่มาตอบเองเลยเว้ย’ เดือนเกษตร
‘หวัดดีครับแม่’ เดือนอักษร
‘พี่เคียงน่ารัก’ ดาวศึกษาศาสตร์
‘เอาใจไปเลยเจ๊’ เดือนแพทย์… ก็มา
‘เจ๊ครับ สนใจเลี้ยงต้อยมั้ยครับ 555’ เดือนวิศวะ…กวนตีน
‘หวัดดีฮ่ะ แมนๆหน่อยฮ่ะ’ เหี้ย… เดือนเภสัช
สรุปนะ มีแต่พวกเหี้ยทั้งนั้น จัญไรไม่สมกับได้ตำแหน่งเดิอนมาครองจริงๆ ยกเว้นน้องเดือนนะ นี่เลิศสุด อุ๊ย ไม่แรดสิ 555
สรุปอย่างจริงจังแล้ว โพสต์ที่แอดมินเพจหอใน ไฟแรงเฟ่อ ได้อัพลง กล่าวคือ เป็นรูปเขาถ่ายร่วมกับเด็กๆปีหนึ่งสมาชิกชมรมเชียร์ แล้วถือป้าย รับสมัครสต๊าฟ
ถูกไลค์ มากกว่า 56000 ไลค์
อึ้งเลยสิ
กับเพจที่คนไลค์ 6000 + ตัวเขาที่แสนจะไม่มีความโด่งดังอะไรให้น่าจับตา
แหงล่ะ
มันจะไม่ให้เป็นแบบนั้นได้ไง ในเมื่อ
ถูกแชร์กว่า 645 ครั้ง หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด ในนั้น มีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะ
อ่ะ คิดดูเถอะ
ไม่ใช่คนดัง แต่รู้จักคนเยอะ หรือความหมายมันไม่ต่างกัน 555
ตึ๊ง
แถมยังมีเม้นปิดท้ายจากคนที่คาดไม่ถึงอีก
‘น่ารักครับ’ สั้นๆ ได้ใจความ ไม่อ้อมค้อม แค่พูดเปรย
แต่…
แกรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
พ่นไฟ พ่นไฟ ควันออกหู ตึกตัก ใจเต้นแรง
เดือน…
มาอ่อยเรี่ยราดทำไม
เกลียดจริงๆ
สามสิบวินาทีผ่านไป เขาพยายามนั่งทำใจที่เต้นตึกตักแทบระเบิดของตัวเองให้สงบลง หายใจเข้าออกก็แล้ว พยายามจิตปล่อยวางก็แล้ว
แค่คำว่า ‘น่ารัก’ ของเดือนมหาลัย มีอิทธิพลกับใจเขาได้ถึงเพียงนี้เลยเหรอ
ความน่ากลัวของเดือน
สกิลการอ่อย ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ทำให้ค่าดาเมจกระจายเป็นวงกว้าง จนตอนนี้ใบหน้าเขาเริ่มเห่อร้อนอีกแล้วเมื่อในหัวแอบคิดถึงตอนที่เดือนมาอยู่ต่อหน้า แล้วพูดคำว่าน่ารักออกมา มัน อื้อ เขินนนนนนนนน
กัดเสื้อนักศึกษาตัวเองจนจะขาดแล้วกู = =
“มีใครแถวนี้จะเป็นลมแดดมั้ยคะนั่น”
เขินเดือนจนลืมไปเลยว่ามีพวกชอบแซะอยู่
“ดอกนาย”
“อิเคียง ด่ากูดอกซะงั้น คนเรารึก็อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย”
“เหรอ”
เขากลอกตามองบน
“จริง ห่วงๆเพื่อนสุดๆ”
ยัง… ยังไม่เลิกตอแหล
“แต่จะว่าไป พักนี้ไม่เห็นน้องเดือนเลยมึง”
“ไม่หายหรอกค่ะอิแย้ น้องเพิ่งมาเม้นใต้รูปอิเคียงเมื่อกี้เอง”
เขายืดอกเต็มที่
“พักนี้เดือนมีซ้อมละครอ่ะ แถมงานกีฬาก็ใกล้แล้วด้วย ผัวกู เอ๊ย น้องมันลงแข่งฟุตบอลด้วย”
“ผัวกู เอ๊ย น้อง คืออะไรคะ”
คุณนายทำท่าพูดตามเขาเมื่อกี้
“อิเคียงคือว้อนน้องมากจริงๆ กูบอกเลย กูกลัว ฮ่าๆ” ส้มจับมือแท็กทีมกับนาย เป็นลูกรับสนับสนุนนายเต็มที่
“จ่ะ มาดูกันว่าน้องจะกลัวกูมั้ย” นี่บอกเลย เขาก็กลัวตัวเอง นับวันยิ่งสาวแตก ยังรับไม่ได้เลยที่พวกลิงทะโมนเดือนทั้งหลายเรียกเขาว่าคุณแม่ โอ๊ย เครียด
ครืด ครืด
หือ ?
เดือน,,,,
สายเข้าจากเดือน
พ่นไฟ พ่นไฟ
เขายังไม่กดรับในทีเดียว ยังมีความหันหน้าจอไอโฟนที่ปรากฏตัวหนังสือแสดงชื่อคนโทรเข้าให้เพื่อนดูด้วยความเย้ยหยันและสะใจ
“สรุปน้องไม่กลัวมึง ดีเนาะ มีโทรหากันด้วย” คุณนายที่หมดคำจะแซะต้องถอยทัพไป
เขากดรับสายจากเดือน
[พี่เคียง ?]
เสียงปลายสายเรียกชื่อเขาแบบไม่แน่ใจ เขามีนิสัยเสียอย่างหนึ่งคือเวลารับสายใครแล้วเป็นคนที่ไม่ชอบสวัสดีครับก่อน คือตามจริงกูควรมีมารยาทแหละ แต่ความจัญไรมีมากกว่าไง 555 แต่จริงๆถ้าเป็นผู้อาวุโสก็จะสวัสดีก่อน แต่นี่เป็นน้องแถมเป็นคนที่แอบปลื้ม ขืนเขาบอกสวัสดีก่อน รับรอง…
ต้องมีถามล่ะว่าทำไมเสียงแปลกๆ
แหงล่ะ ก็เสียงสั่นพูดไม่ชัดเพราะตื่นเต้นแกนั่นแหละ เขาคงไม่มีวันให้น้องถามคำถามนี้แน่
“ว่า”
ปรับโทนเสียงอยู่นานเลยกู
[เป็นไร เสียงแปลกๆ]
เหี้ยเดือน นี่คือเสียงปกติกูแล้วนะ เอาใหม่ๆ
“เปล่าๆ แล้วโทรมามีไร”
เออ คืออยากรู้มากตอนนี้
[เอ้อ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ]
“หา?”
[เพื่อนทิ้งอ่ะ]
“อ๋อ”
ในใจอยากจะตอบรับไปทันที แต่ต้องไม่แรดสิ ค่อยๆตอบอย่างมีลีลา
ให้ดูเหมือนเราเฉยๆ และอยากไปน้อยที่สุด…
“เอาสิ”
หึๆ เป็นไง ต้องตอบเป็นธรรมชาติและ พยายามไม่ให้น้องรู้ว่าเราอยากไปมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“มึงๆ กูไม่ไปกินข้าวกับพวกมึงแล้วนะ กูจะไปกับเดือน น้องชวนกูเว้ย อิอิ ครุคริ”
บอกกับเพื่อนด้วยเสียงดี๊ด๊าสุดขีด
แต่…
อ้าว?
นี่กูยังไม่ได้วางสายเดือนเลยนี่ ลืมไปเลยอ่ะแก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สกิลตอแหลเล่นตัวของกู ฮือๆๆๆๆๆ พัง พังไม่เป็นท่า
[ขนาดนี้เลย เดี๋ยวผมขอเช็คตารางหน่อยนะ ว่าว่างตรงกับพี่วันไหนบ้าง แต่อยากให้ว่างตรงกันทุกวัน จะได้ไปกินข้าวด้วยกันทุกวันเลย]
เหี้ยมาก น้องแซะกูแล้วไง
โอ๊ย เขินอ่ะ อับอาย ปล่อยไก่ซะได้เคียงกายเอ๊ย
“ฟัค”
ได้แต่แจกฟัคให้น้องไป
ปลายสายหัวเราะร่วน เออ ขำเข้าไป ถึงทีน้องหลุดพี่จะขำบ้าง
[งั้นโอเค เดี๋ยวสิบนาทีไปรับนะครับ]
“อือ รีบมานะ”
[รู้ว่าอยากไปกินข้าวด้วย ใจร้อนนะเรา]
อะไรคือการที่พูดเล่นแบบนี้ เสียงขี้เล่นมากเดือน งื้อ ไม่ไหวต่อหัวใจจริงๆ ใจจะระเบิดแล้ว
เขานึกว่าเดือนจะกดตัดสายไปในทันที แต่สิ่งที่เป็นคือ…
[
เฮ้ยมึง กูไปกินข้าวกับพี่เคียงนะเว้ย… ได้ไง ไอ้เดือน ไหนบอกมึงจะเลี้ยงข้าวพวกกูวันนี้
ก็พี่เขาชวนกูอ่ะ ไว้วันหลังเพื่อน ไปล่ะ เออ ไอ้สัดหมา…]
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
คือ เขาต้องกดตัดสายเอง
อะไรนะ ใครพูดประโยคข้างบนเมื่อกี้ว่า…
ถึงทีน้องหลุดพี่จะขำบ้าง ขำไม่ออกแล้วเรา
เปลี่ยนเป็น ‘เขิน’ แทนได้มั้ย งื้อ
ก็พี่เขาชวนกูอ่ะ ไว้วันหลังเพื่อน ไปล่ะ ใครสั่งใครสอนให้เป็นคนโกหกแบบนี้
มันไม่ดีต่อหัวใจเคียงกายเลยจริงๆ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“พี่ เหม่อไร”
“ฮะ เอ่อ…”
หลังจากวางสาย สิบนาทีเจ้าตัวก็มาถึงที่ที่เขาสิงอยู่จริงๆตามที่ว่าไว้
ไอ้ดีใจที่ได้เจอมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่… ต้องไม่ใช่หลังจากที่เขาได้ยินประโยคนั้นจากปากเดือน แม้จะผ่านการโทรมาก็เถอะ แต่เข้าใจมั้ยว่ามันคือแฟ็ค ถ้าไม่อะไรมาก น้องก็แค่โกหกเพื่อน แค่คำโกหกทั่วไป แต่เขาเป็นคนชอบคิดเข้าข้างตัวเองเสียด้วยสิ นี่แอบคิดไปแล้วว่าที่น้องโกหกเพื่อนว่าเขาชวน เพราะน้องก็อยากมากินข้าวกับเขา
สองต่อสอง…
จริงๆ
แม่ง พากูมากินข้างนอกเฉย
ไม่เป็นไร พี่จะไม่บอกว่าพี่มีเรียนบ่ายโมงสี่สิบ เหลือบมองเข็มที่ติดผนัง
บ่ายโมงสามสิบห้า
ถามใจเขาเหรอ แหงล่ะ คาบนี้ยังไงกูก็โดด ยาฮู้วววววววววววว
แต่… เขินว่ะ แอร๊ายยยยยยย เดือนแกอย่าจ้องพี่สิ
เพราะเดือนยังไม่เลิกจ้องเขา เคียงเลยจำต้องพยายามทำตัวเป็นปกติ ทำทีเป็นตักโน่นนี่นั่นเข้าปากไป ทั้งๆที่ท้องไส้นี่ปั่นป่วนไม่หิวไม่อะไรเลย
“จริงสิ ช่วงนี้มึงหรือเยียร์ไม่ว่างวะ ไม่เห็นมารับกูไปติวเลย”
ชวนคุยดีกว่า
“อ๋อ ผมแหละไม่ว่าง”
“มันจะอะไรนักหนาเชียว นี่ปีหนึ่งนะไม่ใช่ปีสาม”
นี่เขาลนลานจนลืมไปเลยว่าเดือนต้องซ้อมละครบวกกับซ้อมฟุตบอลอีก
“ซ้อมละครกับฟุตบอลอ่ะ บอกพี่ไปแล้วไง”
“เออ กูลืม” จบ จบ
“งานรัดตัวจริงเชียว เรียนนิเทศเหรอเราน่ะ เอาการเอางานดีนะกับละครเนี่ย” แซะพองาม
“งี้แหละ คนหล่ออ่ะ”
“โด่”
เขากลอกตามองบน ที่จริงคือมึงหล่อมาก และควรมาเป็นผัวกูเร็วๆเลย อุ่ย ไม่เอาไม่พูดสิ
555
“แล้วจะว่างเมื่อไหร่”
“จบงานดิพี่” เออเนอะ กูก็โง่ถาม
“เป็นไร ทำหน้าเหงาแบบนั้น คิดถึงผมเหรอ ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“เออดิ”
สงสัยว่าเขาคงเหม่อคิดอะไรอยู่ตอนนั้น พอเดือนเอ่ยถามจบประโยค เลยตอบกลับโดยไม่ทันได้ขัดเกลาอะไรเลย นี่ตอบแบบใช้ใจตอบมากอ่ะ
ประเด็นคือ กูพูดแบบนั้นออกไปได้ง้ายยยยยยยยยยยย ทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
เดือนดูหน้าเหวอไปเลย ก่อนจะยิ้มกริ่ม ทำไมต้องยิ้มกริ่ม ไม่รู้ แต่น้องมันยิ้มแบบนั้นจริงๆนะเออ
“คิดถึงมากมั้ย”
“อะไร” เขาพยายามเฉไฉ ไม่รู้ เมื่อกี้กูไม่ได้ตอบ หลบตา ไม่มองหน้า
น้องลุกขึ้น โน้มตัวข้ามโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ใช้วางจานข้าวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเขา มือสองข้างเท้าอยู่บนโต๊ะรับน้ำหนักกาย
“หึหึ”
หัวเราะได้เจ้าเล่ห์มาก
“พี่ยังไม่ตอบผมเลย เอ หรือพี่ตอบแล้วผมไม่ได้ยินวะ”
น้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเขามากกว่าเดิม นี่ไม่ได้พูดเว่อร์ไปนะ คืออีกนิดเดียวปากกูกับน้องมันก็จะชนกันแล้ว สถานการณ์แบบนี้ไม่ชอบเลย
หัวใจจะวายแล้ว
อ ย า ก มี รั ก รั ก มั น ก็ ไ ม่ ม าห า เสียงริงโทนดังขึ้น เขาสะดุ้งโหยงตกใจ รีบลุกขึ้นใช้แรงที่มีผลักหน้าเดือนออกไป จนเจ้าตัวเกือบหงายหลัง แง พี่ขอโทษนะแก
พนักงานร้านยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
เฮ้ออออออออออออออออออออ
ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพันเท่า มองไปที่น้องเดือน นางคือยังไม่เลิกยิ้มกริ่มอ่ะคิดดู
“มองไร กินไปดิ”
“หน้าพี่แดงอ่ะ”
“เฮ้ย จริงดิ”
“อือ”
“ไอ้บ้า”
“เอ้า ด่าผมทำไม”
“ฟัค กินข้าวซะ”
“อิ่มแล้ว…”
“ฮะ?”
“แค่มองหน้าพี่ก็อิ่มแล้ว”
ครวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จงไปตายซะ ไอ้เดือนหน้าหม้อ
“เออนี่ พี่ สนใจเล่นเกมส์ลุ้นบัตรละครมั้ย”
“ละครมึงอ่ะนะ”
ในใจระริกระรี้แบบ สนสิ…ไปนานแล้ว
“อือ เอาป่ะ”
“แหงดิ ของฟรีใครก็เอา”
“หรืออยากไปดูผมเล่นก็บอกมาตรงๆ”
“ฟัค”
“ฟัคบ่อยจัง อยากได้ล่ะสิ ของผมใหญ่นะ”
“เหี้ย”
“ไม่ฟัคแล้วเหรอ”
“ตกลงจะได้มั้ยบัตรฟรีน่ะ” เขาพยายามเบี่ยงประเด็น ตอนนี้รู้เลยว่าหน้าตัวเองเห่อร้อนแค่ไหน
“เปลี่ยนเรื่องว่ะคนเรา ไอ้เราก็อุตส่าห์จะให้ดูฟัค…”
“พอๆ บอกวิธีได้บัตรฟรีมาได้แล้ว”
“นี่ไง เอาไปอ่านสิ” เดือนยื่นไอโฟนสีขาวของตัวมันมาให้เขา
สวัสดีค่า ชาวละครเวทีแห่งมอXXX ทุกคน เป็นปีที่ 30 แล้วที่ทางเราได้รับเสียงสนับสนุน และอุ้มชูจากทุกคนเรื่อยมา
วันนี้กุ๊บกิ๊บเลยมีเซอร์ไพร์ส์ของขวัญก่อนวันงานมาฝากกันค่ะ
ตามรูปเลยค่ะ บัตรละครสามสิบใบ แจกคราวละห้าใบต่อผู้ร่วมลุ้นหนึ่งคน
กฎกติกาก็ง่ายๆค่ะเพียงแค่
1.โพสต์รูปใครก็ได้ที่แสดงละครเรื่องนี้ ใต้เม้นนี้ # อ๊ะๆ ถึงแม้ทางเราจะยังไม่ได้โปรโมทนักแสดงอย่างเป็นทางการ แต่เราก็ได้มีการอัพเดตรูปนักแสดงลงเพจบ่อยครั้ง เรียกได้ว่าใครเป็นแฟนคลับละครเวทีตัวจริงได้เปรียบกันเห็นๆ
2.พร้อมแคปชั่นว่า น่ารัก # ชื่อตัวละครที่คุณปลื้มปริ่มน้ำตาเล็ด
3.เชิญเพื่อนมาไลค์เม้นของคุณ ใครยอดไลค์พุ่งกระฉูดทะลุตูดแอดมิน คนนั้นจะได้รับบัตรฟรีไปครอบครอง
ปล. มาร่วมสนุกกันเยอะๆนะคะ
“ป่ะ”
จู่ๆเดือนก็ตบเบาะข้างตัวเองปุๆ
“ถ่ายรูปกันไง”
“ฮะ เพื่อ”
“ลุ้นบัตรไง”
“แค่รูปมึงเหอะ”
“ได้ที่ไหน ต้องรูปคู่”
“แต่เขาไม่ได้…”
“เออน่า พี่ ผมนักแสดงนะ อย่างเถียงดิ”
“โอเคๆ”
เขาลุกขึ้นจากที่ แล้วไปทรุดนั่งลงข้างเดือน น้องมันขยับเข้ามาใกล้เขาเรียกได้ว่ากูนี่เกยตักมันไปแล้ว
“ยิ้มดิพี่ ยิ้ม 1 2 แชะ”
“ไหน ขอดูรูปหน่อย”
เขาแย่งรูปจากเดือนมาดู อื้ม ดูดีมาก เหมาะสมกันจริงๆคู่นี้เนี่ย มโนเองละกู เพ้อหนักมาก 555
“เอาเลย โพสต์ดิ เดี๋ยวไลค์ให้”
“เคๆ”
เขากดโทรศัพท์อย่างช่ำชอง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็เม้นรูปเขาที่ถ่ายคู่กับเดือนใต้รูปภาพเกมส์ชิงบัตร บอกตรงๆ นอกจากเดือนแล้วเขายังไม่รู้เลยว่านักแสดงมีใครบ้าง
อ้อ ดาวปีหนึ่งบริหารที่สติไม่สมประกอบดีคนนั้นเป็นนางเอกนี่นา 555
“ไปชวนเพื่อนมึงมากดเยอะๆเลย”
“ดูอยากได้ของฟรีมาก”
“ว้อนมากพูดเลย”
เดือนหัวเราะขำก่อนจะก้มลงไปกดไอโฟนจึ๊กๆ ท่องโซเชี่ยลเหรอมึง 555
“เฮ้ยพี่”
“อะไร?”
จู่ๆมึงก็โพล่งขึ้นมา ทำกูตกใจหมด
“ลองดูดีๆ”
เดือนยื่นไอโฟนมันมาให้เขา ตรงเม้นที่เขาเม้นเมื่อครู่
เชี่ยแม่ง หอยหลอด
กูพิมพ์ตกไปคำนึง
เขาให้พิมพ์ว่า น่ารัก แล้วแท็กชื่อตัวละคร
กูนี่พิมพ์
รัก #เดือนบริหาร
ฟหกด่าสว อยากจะพ่นไฟรัวๆ
“แก้ก่อนๆ”
“ไม่ทันแล้วพี่”
“…”
“โดนแคปไปแล้ว”
‘เดี๋ยวนะคะ คุณท่านนี้ แอดมินให้พิมพ์ว่า น่ารักค่ะ นี่เพจแอดกลายเป็นสถานที่สารภาพคำรักไปแล้ว #เดือนกาย แก ใครฟินเหมือนฉันบ้าง’
พร้อมรูปแคปข้อความที่เขาเม้น
‘ประเด็นคือ มีรูปคู่กับเดือนด้วย’
‘แอร๊ายยยยยยยยย แทบจะเกยตักกันแล้ว รูปคู่เนี่ย’
‘เดือน มึงหอมพี่เคียงเหอะอย่างงั้นอ่ะ’
‘จงนิพพาน’
และบลาๆๆ
‘ช่วยไลค์ให้พี่เขาด้วยนะครับ เขาอยากได้บัตรฟรีมาคุมความประพฤติผมในงาน’
อิดอกเดือนแก
จะมาเติมเชื้อไฟทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ตัดจบด้วยเสียงหัวเราะชั่วร้ายของเดือน
สรุปนะ…
กูว่ากูควรพักที่สุดแล้วทั้งเรื่อง
***TBC.............................................................
มาแล้ว กว่าจะมาได้ ลากเลือดเลยเหอะ
เพิ่งมาดูวันที่ จากตอนแปด ลงตอนเก้า
ครบเดือนพอดี รู้สึกตกใจ 555 หายไปนานเลย
แจ้งข่าวคราวว่าเรายุ่งมาก คำผิดคำไรไม่ได้แก้ไขนะ
ขอบคุณที่ยังคอยติดตาม ><
รักทุกคน #ขนลุกกันมั้ย 555
ตอนต่อไป คัมมิ่งซูน #เร็วๆทีเถอะ 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
