#SIXTEEN
-นอกเรื่องของกฎเกณฑ์-
{Love or Not}
รัก... ไม่รัก...
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... มีบ้างล่ะที่ช่วงวัยเด็ก ใครหลายคนมักจะหยิบยกมาใช้ เพื่อเดาความรู้สึกของความแอบชอบแบบเด็กๆ เคยทำไหมล่ะ วิธีทำง่ายนิดเดียว
หนึ่ง… ค่อยๆย่องออกมาจากห้องเรียน อย่าให้ใครสังเกตหรือตามไปได้
สอง… ลงไปที่แปลงดอกไม้ เพื่อเด็ดดอกอะไรก็ได้มาสักหนึ่งดอก ต้องแน่ใจว่ามีกลีบที่พอนับได้นะ มากไปก็ไม่ไหว
สาม… ค่อยๆเด็ดทีละกลีบ อย่าลืมท่องตามสูตร
รัก กลีบแรก
ไม่รัก กลีบต่อไป
แล้วก็วนแบบนี้ไปเรื่อยๆ กลีบสุดท้ายน่ะ คือคำตอบนะ
เคยเล่นกันไหม
“อิดอกเคียง ทำหน้าซังกะตายเหมือนไม่ใช่มึง อะไรทำให้หน้ามึงเหี่ยวขนาดนี้ได้คะ”
คุณนายที่มาถึงม้าหินอ่อนซึ่งเป็นสถานที่นัดพบประจำของแก๊งส่องเดือนคนแรก ถ้าไม่นับเขาที่มารออยู่ก่อนแล้ว เอ่ยทักทาย ด้วยวาจาสุดจะหยาบคายในสามโลก
“หรือหน้ามึงมันเหี่ยวแบบนี้อยู่แล้ว ว้ายยยย”
“ไม่ตลก”
เมื่อเห็นเขาไม่รับมุก นางเลยเริ่มจริงจัง หย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม แล้วเท้าคางมองหน้าเขา
“เป็นอะไรคะ คิดหนักแต่เช้าเชียว หรือมึงแฮ้งเพราะน้ำส้มเมื่อคืน กูบอกอิส้มแล้วว่าอย่าใส่เหล้า มันยังยืนยันจะแกล้งมึงอ่ะ”
“ตอแหลครับ มึงทั้งหมดนั่นแหละรวมหัวมอมกู”
“ตอบโต้แบบนี้ค่อยชื้นใจหน่อย คงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายสินะ ไหนเล่ามาให้กูฟังซิ จะได้ช่วยแก้ไข”
เขาถอนหายใจ มองหน้าคุณนาย แล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ เฮ้อออออออออ
“วันที่กูกับเดือนไปเอาเครื่องดนตรี แจ๊กพ็อตว่ะมึง”
ในที่สุดก็ตัดสินใจเล่าให้คุณนายฟัง เก็บไว้คนเดียวก็อัดอั้นเปล่าๆ
“อือฮึ แล้วไง ไหนเล่าต่อ” คุณนายฟังอย่างตั้งใจ อย่าเรียกแบบนั้นเลยกูกระดากปากเหลือเกิน เรียกว่ามันขี้เสือกเถอะนะ
“มึงว่าหล่อโคตรพ่อโคตรแม่หล่ออย่างน้องเดือนของกูจะไม่เคยมีแฟนเหรอวะ”
“กูว่าเคย” คุณนายตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
“นั่นแหละ ปัญหาหนักใจกู แม่ง ปอยคือแฟนเก่าเดือน”
“แล้วไง ก็แค่แฟนเก่าป่ะมึง”
“กูจะไม่คิดหนักเท่านี้ ถ้าหลังจากนั้นเดือนมันจะไม่แปลกๆไป เหมือนเขวอ่ะมึง แบบเจอแฟนเก่าที่เลิกแต่ยังรัก โอ้ย อยากตบปากตัวเอง พูดอะไรของกู”
ว่าแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“งั้นที่มึงกังวลคือ รัก หรือ ไม่รัก ใช่มั้ย”
“…”
“ไม่สิ ยังรัก หรือ ไม่รักแล้วสินะ”
เขาผงกหัวหงึกหงักเป็นคำตอบ
“เรื่องนี้กูก็ตันจริงๆว่ะ”
“…”
“กูคงให้คำแนะนำได้เท่านี้ ฝากเป็นคำถามถึงตัวมึงเอง”
“…”
“ถ้ายังรัก มึงเอาไงต่อ?”
“…”
“ถ้าไม่รัก มึงเอาไงต่อ?”
“…”
“ถามตัวมึงเองละกัน”
นั่นสินะ
ถ้ายังรัก ความรู้สึกนี้ที่มีต่อเดือนคงพูดออกไปไม่ได้
แต่ถ้าไม่รักแล้วล่ะ เขาจะกล้าพอที่จะสารภาพกับเดือนหรือเปล่า
มันคนละเรื่องเลยนะ
โว้ย การจะมีผัวหล่อโคตรนี่มันต้องแลกมาด้วยแบบนี้สินะ (มโนไปอี๊ก)
“ว่าไงกองทัพชะนีลั้ลลา สวัสดียามสายค่า”
คุณส้มมาพร้อมกับของกินในมือเต็มไปหมด
“ชะนีพ่อง กูแมนครับ” คุณเก่งออกตัวปกป้องความแมนแทบไม่ทัน ไม่วายฉกถุงของกินในมือคุณส้มมาแกะ
“ค่า พ่อคนแมน ละอิเคียงเป็นไรคะ หน้าปลวกๆ” เมื่อเช้าถูกทักหน้าเหี่ยว นี่หน้าปลวกก็มาจ้า เพื่อนกูแต่ละคน
“นี่ถามแบบนี้มึงได้อ่านแชทกลุ่มป่ะ” คุณแย้ย้อนถามคุณส้ม
“อ๋อ เรื่องหรรมเดือนน่ะเอง” คุณส้มเก็ทแล้ว
“ตบปาก เรียกเดือนแบบนั้นได้ไง” เขาออกโรงปกป้อง
“นี่ติดปากมาจากโซเชียล”
“อยู่กับน้องเดือนอย่าเผลอหลุดล่ะมึง รักษามารยาทด้วยค่ะดอก ผัวเพื่อนไม่ใช่ว่าจะรับความถ่อยเราได้หมดนะคะ”
คุณนายกล่าวย้ำอีกรอบ
“ค่ะแม่ กราบบบบบบ”
“ตกลงนี่อิกะทิมันจะไม่มาแล้วใช่ป่ะ” คุณนายหันไปถามคุณแย้ที่พักหอเดียวกับคุณกะทิ หนึ่งในแก๊งส่องเดือนที่โกอัพขึ้นเหนือ พึ่งจะได้กลับสู่ป่าเขาเมื่อวาน
“นอนตายไปแล้วค่ะ”
“เคียงมึงจะไปไหม จะเอาไง” คุณเก่งถามขึ้น
“อะไร ใครจะไปไหน” แด่ความเผือกของคุณส้ม
“มันจะให้กูไปช่วยดูแลพวกดาวเดือนวันนี้ มันมีซ้อมใหญ่กัน” เขาหันไปบอกคุณส้ม
“แบบนี้ก็ได้เหรอ เคียงมันวางมือนานแล้วนะมึง มันรู้เหรอต้องทำไง” นั่นสิ เขาก็สงสัยเหมือนคุณแย้
“ท่าพื้นฐานแบบที่เคยทำตอนเก็บตัวประกวดอ่ะ มึงจำได้อยู่แล้ว นะมึง ช่วยหน่อย วันนี้มิกกี้มันไม่อยู่”
มิกกี้ที่คุณเก่งพูดถึงคือหนึ่งในสต๊าฟดาวเดือนปีนี้ ที่รับช่วงดูแลดาวเดือนต่อในช่วงงานกีฬาสัมพันธ์ ที่กำลังจะมีขึ้นเร็วๆนี้
“แล้วกำลังเฮิร์ทแบบนี้มันไหวเหรอวะ” คุณนายแทรก
“เฮิร์ทพ่อง” เขาจวกกลับทันที
“มาเฮิร์ทโพ่งเฮิร์ทพ่อง ที่เป็นอยู่นี่คือทำหน้าเหมือนคนคิดสั้นจนพวกกูอดห่วงไม่ได้เล้ยยยยย”
“นั่นสิ หน้ามึงไม่ให้ความเป็นเคียงกายเลย” คุณแย้เอาบ้าง
“ไปถามตรงๆไม่ดีกว่าเหรอวะ” คุณเก่งเองก็เอาด้วย
“เดือนมันก็สับสนแหละกูว่า แต่ที่สับสนกว่าคือกู โอ้ย ตกลงมันยังรักหรือไม่รักแล้ววะ”
ขยี้หัวตัวเองเลยแม่ง
“งั้นบ่ายนี้มึงไปพิสูจน์เองเลย”
“อะไร” ไม่เข้าใจที่คุณเก่งพูดเลย
“กูลืมบอกไป สต๊าฟดาวเดือนคนใหม่…” เขาตั้งใจฟัง
“…”
“คือปอย”
โอ้ ชิท!!!
มาถึงตอนนี้ ก็อยากจะเด็ดดอกไม้มานับกลีบแล้วท่อง
รัก… ไม่รัก…
แต่ มันไม่เหมือนตอนเด็กน้อยหอยสังข์ที่แม่งไม่ได้คิดจริงจังอะไรไง
แอบรักแบบเด็กน้อย กับควายโตแบบกู มันต่างกันสุดขั้วจริงๆ
“เอาแต่เขี่ยๆอาหารอยู่ได้ บ่ายนี้ต้องซ้อมน้อง มึงจะมีแรงป่ะเนี่ย” คุณเก่งที่คงทนท่าทางเบื่ออาหารสุดขีดของเขาไม่ไหวจริงๆ โพล่งขึ้นมา
ตอนนี้เขากับคุณเก่งแยกมาทานข้าวที่โรงอาหารของมอกันสองคน นอกนั้นไปจิ๊จ๊ะกันข้างนอก เหตุที่ต้องกินที่นี่เพราะหนึ่งติดภารกิจคือต้องไปช่วยดาวเดือน และสองคือ มาส่องเดือน
แต่รอแล้วรอเล่า ถ่วงเวลาทำเป็นไม่หิวอาหารก็แล้ว อะไรก็แล้ว แม่งเดือนก็ยังไม่มา จนโดนคุณเก่งบ่นเอานี่แหละ
“มึงค่อยๆกินได้ป่ะ กินแบบนี้รีบไปตัดริบบิ้นงานบวชเพื่อนมึงเหรอ” ย้อนกลับไปได้เจ็บแสบมาก ภูมิใจ
“งานบวชพ่อมึงมีริบบิ้น ไม่รีบกินได้ไง นี่จะเลยเวลานัดแล้ว”
“เลยแล้วทำไมเดือนมันยังไม่มากินข้าววะ” เฮ้ย เผลอหลุดปาก
“กูว่าแล้ว”
“…”
“ที่เขี่ยๆอาหารทำเป็นค่อยๆกินนี่รอเห็นหน้าน้องเดือน คนเรา นิดๆหน่อยๆก็เอานะมึง กูล่ะเชื่อเลย”
ทำไม ไม่เคยได้ยินเหรอ เก็บหอมรอมริบวันนี้ ฟินฟรีวันหน้า ดอก ไม่เข้าใจคนแอบชอบเล้ยยยยย
“น่า กูชอบของกู”
“กูกราบล่ะ รีบกินด่วน จะถึงเวลานัดน้องละ มึงค่อยไปเจอมันที่ห้องซ้อมเลย”
“เออๆ แม่ง รีบไปตัดริบบิ้นงานบวชเพื่อนมึงจริงๆด้วย”
“พูดแบบนี้อยากกินตีนพี่แทนข้าวเหรอน้อง”
กูโดนมะเหงกไปหนึ่งโป๊กสิ เห็นว่าตัวใหญ่กว่าหรอกนะ ไม่งั้นมีสวน ไอ้เชี่ยเก่ง
แต่จังหวะที่กำลังตักข้าวขาหมูคำโตเข้าปากนั้น ร่างสูงของคนที่เฝ้ารอก็ปรากฏบนเรตินา แอร๊ายยยยย วันนี้ก็ยังหล่อเหมือนเดิมสินะ เดือนมันมากินข้าวกับเพื่อนตามที่บอกในแชทจริงๆด้วย
“ไง พอใจยังครับไอ้สัด สันขวาน รีบแดกซะ”
“เออๆ ขัดอยู่นั่น”
“ทำหน้าบูด เดี๋ยวพ่อโบกกะโหลกอีกรอบ”
โอ๊ยกลัวแล้ว รีบจ้วงข้าวขาหมูเข้าปากทันที
“แก ผู้หญิงคนนั้นใครวะ ที่มานั่งโต๊ะเดียวกับเดือนอ่ะ”
“ไหน อ๋อ พี่ปอยอักษร”
“พี่แกเคยคบกับเดือนตอนช่วงมัธยม”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
“อินี่ นี่ใคร มาจากโรงเรียนเดียวกับเดือนเว้ย”
“แหม อวดเชียว ย่ะ ควรอิจฉามั้ย”
“ออกทะเลไปแล้วมึง ตัดภาพมาตอนนี้ จะรีเทิร์นกันเหรอวะมึง”
“กูก็เพิ่งเห็นมานั่งด้วยกันวันนี้นี่แหละ แต่พี่ปอยมาจากตึกอักษร มาไกลเหมือนกันเนอะ”
เขาชะงักกับบทสนทนาโต๊ะข้างๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหาโต๊ะที่เดือนนั่ง
จริงๆด้วย ปอยกับเพื่อนๆ นั่งโต๊ะเดียวกับกลุ่มเดือน
ด้วยความที่เป็นเคียงกายสไตล์ ไม่มีหรอกจะมานั่งหงอยนั่งหน่วง ละแบบ ไปกันเถอะเก่ง กูอิ่มแล้ว ลืมบุคลิกของความเป็นนายเอ๊กนายเอกในตัวเคียงกายไปได้เลย เพราะมันไม่มีอยู่ตั้งแต่ต้นแล้ว แบบนี้มีทางเดียว แชทถามเคลียร์ๆไปเลย
Hiran :
กินข้าวยัง
ชื่อ นามสกุล :
กำลังกินอยู่ครับ
Hiran :
กินกับเพื่อนเหรอ แล้วมีใครมานั่งด้วยอีกมั้ย แบบ ผู้หญิงประมาณสามสี่ ไม่สิ ห้าคนอ่ะ
นี่พิมพ์ไรผิดไปป่ะเนี่ย เดือนแม่งเงยหน้าขึ้นมาเหลียวมองซ้ายขวาเลยชื่อ นามสกุล :
พี่กินที่เดียวกันเหรอ
Hiran :
บ้า กูอยู่ตึกอักษร ปั่นงานเข้าใจป่ะ
ชื่อ นามสกุล :
ไหนบอกงานเสร็จแล้ว กำลังจะกลับหอไง
Hiran :
เซ้าซี้จังวะ เสร็จไม่เสร็จละเกี่ยวไรกับมึง
ชื่อ นามสกุล :
ก็จะได้ซื้อข้าวเข้าไปให้ไง อดมื้อระวังเถอะ โรคกระเพาะจะถามหา
โอ๊ยยยยย ทุกคนเห็นข้อความนี้มั้ย อะไรจะเทคแคร์ดีเว่อร์ปานนี้ ไม่รักไม่หลงได้ไง แอ๊ก สำลักความฟิน
Hiran :
ตกลงจะตอบคำถามได้ยัง
ชื่อ นามสกุล :
วอท คำถามอะไร ถามใหม่ซิ
กวนตีนโคตร
Hiran :
มึงนั่งกินข้าวกับใคร
ชื่อ นามสกุล :
กับเพื่อนไง
Hiran :
แล้วผู้หญิงที่นั่งข้างๆล่ะ
ชื่อ นามสกุล :
ตกลงพี่อยู่ตึกอักษรจริงป่ะเนี่ย
Hiran :
ก็อยู่ตึกอักษรไง เนี่ยกำลังตักข้าวขาหมูที่โรงอาหารมอกินอยู่เนี่ย ตอบมา
ชื่อ นามสกุล :
= =
ตกลงอยู่ที่เดียวกันใช่มั้ย
ย้อนกลับมาดูแชทที่พิมพ์ไป โอ้ชิท นี่กูพิมพ์บอกเขาแบบหมดเปลือกไปแล้วเหรอ
Hiran :
เออๆ ถามอยู่นั่น กูถามมึงอยู่ ตอบคำถามกูก่อน
ชื่อ นามสกุล :
เขามาขอนั่งด้วย โต๊ะมันเต็ม
แหม ทีงี้ทำเหมือนรู้จักกันมาชาติเศษ วันก่อนนี่เขม่นเขาเอาๆ
Hiran :
ละโต๊ะมึงไม่เต็มไง ดูนั่งเบียดเสียดกัน อย่างกับแต่ละคนตัวเท่าจิ๋มมด
ชื่อ นามสกุล :
ก็แบ่งๆกันนั่ง โต๊ะเต็มหมดจะให้ทำไง
Hiran :
มานั่งกับกูดิ เนี่ยเหลืออีกตั้งหลายที่
ไม่คิดว่ามันจะมาหรอก แต่…ชื่อ นามสกุล :
โต๊ะไหน โบกมือมา
Hiran :
อยากนั่งก็หาเอง ไม่อยากก็เบียดไป
เรื่องอะไรจะโบกมือหยอยๆให้มึง
“โต๊ะเต็มหมดแล้ว นั่งด้วยได้มั้ยครับ”
มาจริงว่ะมึง
แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะ…
“อ้าว กาย เก่ง สวัสดีค่ะ”
มากับปอย
เหยดดดดดดดดด
สาปแช่งให้มึงไปตายซะ ไอ้หรรมเดือนนรก ไอ้หรรมทาวเวอร์ ไอ้หรรมไอเฟล ไอ้หรรมบิกเบน
มื้อเที่ยงสุดเซ็งจบไปไม่ค่อยดีนัก เพราะนั่งเขม่นไอ้เดือนตลอดทั้งงาน มีบรรยากาศมาคุล้อมรอบโต๊ะของพวกเราเป็นพักๆ จนแยกย้ายกันนั่นล่ะ ถึงได้คลายความอึดอัดใจลงไปบ้าง คร่าวๆจากที่รู้มาตอนกินข้าวด้วยกัน เดือนกับปอยไม่ได้กลับมารีเทิร์นหรืออะไรมากกว่าคำว่าคนรู้จัก เดือนแอบกระซิบบอกว่าอย่างน้อยก็พอจะให้อภัยปอย และพยายามไม่เก็บความบาดหมางในอดีตมาคิดให้เจ็บใจ ไอ้เราฟังอยู่ก็งงไปสิ ได้แต่เดาไปว่า ความสัมพันธ์ที่เรียกว่าแฟนกันคงจบไม่สวยแน่ๆ แต่ก็นั่นล่ะ เรื่องก็เรื่องของเขา ได้แต่มองข้ามสายตาแปลกๆของปอยที่แอบมองเดือนตลอดทั้งมื้อไปด้วยความกังวล เฮ้อ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“งั้นกูไปรอมึงที่ห้องซ้อมนะ ซื้อเสร็จละรีบตามไปด้วย ใกล้เวลานัดแล้ว”
คุณเก่งเอ่ยบอกเขาก่อนจะแยกตัวไปอีกทาง ส่วนเขา…
ไปซื้อน้ำปั่นเย็นๆให้เดือนสักแก้ว เผื่อเจ้าตัวหิว โอ้ย คนเทคแคร์ดีอะไรแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว รีบมาเอากูซะหรรมเดือน อย่าปล่อยกูขึ้นคานขอร้อง
“ชาเขียวปั่นแก้วใหญ่หนึ่ง นมเย็นไม่ปั่นแก้วเล็กหนึ่งครับ”
“รอสักครู่นะคะ”
เขาพยักหน้ารับคำพนักงานของร้าน ทันทีกับที่เสียงมือถือดังขึ้น
เบอร์น้องเดือน?
“ว่า?”
[วันก่อนตอนเอาบูบู้ไปฝากผมลืมปลอกคอไว้ป่ะ]
พูดถึงบูบู้ เหย มันโตแล้วนะ พอยืนสองขาได้แล้ว สูงประมาณหน้าแข้งเขาแล้วล่ะ หลายคนคงแบบ โตไวเว่อร์ปานนั้น แต่ขอโทษ มึงพิจารณาหน้าแข้งกูตามมาตรฐานชายไทยใช่มั้ย บอกไว้ก่อน เตี้ยเกินจะเป็นชายไทย เดิกมาไม่เคยอับอายอะไรเท่าความสูงตัวเอง ฮืออออออออ
“อ้อ กูวางไว้ที่โต้ะคอม”
[วันนี้ไม่มีใครเลี้ยงเลยจะเอามาที่ห้องซ้อม]
อ้อ เขาบอกเดือนไปแล้วว่าวันนี้จะเข้าไปคุมน้องมัน ตื่นเต้นใหญ่เชียว ทำหน้าเซ็งตอนกูบอกจะไปคุม ถ้าอยู่กันสองคนพ่อจะจับตีก้น แล้วบีบแขนล่ำๆนั่นเลย
“ให้ไปเอามั้ย หรือยังไง”
[เดี๋ยวเข้าไปเอาเอง]
“กุญแจอยู่ที่เดิม รู้แล้วนะ”
[ไม่ต้องๆ นี่ไปปั๊มมาอีกลูกแล้ว]
เฮ้ยย่ะ มีพัฒนาการ เอ อย่างนี้มันจะแอบเข้าห้องไปลักหลับเขาตอนดึกๆมั้ย แค่คิดก็อยากให้มาเลย ฮ่าๆ
“เอาไปทำแล้วถามเจ้าของห้องหรือยัง แม่ง คนรู้จักก็ไม่ใช่”
[คนรู้จักก็ไม่ใช่ แล้วคนรู้ใจได้ป่ะล่ะ]
มาละ ไม่หยอดวันละนิดมันจะตายมั้ย โอ๊ย กูหิว เอ๊ย กูเขิน พูดผิดพูดถูกไปสิเคียงเอ๊ย
“ไปตายซะ”
[หล่อขนาดนี้ให้ไปตายได้ไง ไม่เสียดายเร๊อ]
งื้อ หยุดเล่นเสียงสูงแบบนั้นได้มั้ย ใจอ่อนไปหมดแล้วกู นี่ยิ้มคนเดียวกับมือถือจนพนักงานร้านน้ำปั่นแม่งมองเหมือนเห็นคนบ้าหลงตึก อิสัด
“จะไปทำไรก็ไปทำป่ะ มาหยอดกูอยู่ได้”
[รู้ด้วยว่าหยอด]
กำลังจะเถียงกลับ แม่ง ดันต่อประโยคมาก่อนจนกูไปไม่เป็น
[แล้วรู้ป่ะว่าชอบ…]
สะอึกไปสิมึง
[หยอด]
คราวหลังประโยคเดียวกันควรแบ่งวรรคจะพูดให้ถูกด้วยนะ ทำกูคิดไปไกลเลย ไอ้ขี้อ่อยเอ๊ย
“น้ำปั่นได้แล้วค่ะ ขอบคุณที่อุดหนุน”
เขารับถุงหิ้วที่ข้างในมีน้ำปั่นสองแก้วมา ไม่ลืมบอกขอบคุณพนักงาน จ่ายตังค์เสร็จสรรพก็ออกมาจากร้านด้วยใบหน้าแดงก่ำ ระหว่างทางไอ้รุ่นน้องที่รู้จักแม่งก็ทักอยู่นั่น
“หน้าแดงเพราะอากาศร้อนเหรอ”
เออ อากาศมันร้อนเว้ย
จะให้บอกได้ไงเล่าว่าเขินเดือน เดี๋ยวเด็กมันได้ใจ
พอมาถึงห้องซ้อม พวกเด็กทโมนดาวเดือนปีหนึ่งทั้งหลายมันก็มาถึงกันก่อนแล้ว ให้บรรยากาศต่างขั้วสุดขีดกับการทำงานในชมรมเชียร์ เพราะพวกนี้…
โหวกเหวกยิ่งกว่าคนห้าร้อยคนอ่ะคิดดู ไม่แปลกที่จะต้องเรียกเคียงกายเซียนหน้าหล่อคนนี้มาคุมเชิง หึ แค่นี้จิ๊บๆ นี่ใคร แถวบ้านเรียก ผู้คุมกฎระเบียบอย่างแม้จริง วันนี้ฝึกต้องเป็นฝึก หญิงก็ห้ามโอดครวญ ชายก็ห้ามเล่นตึงตัง งานคืองาน คุมใครไม่อยู่ อย่ามาเรียกเคียงกาย
“พวกมึงช่วยเงียบกันก่อนสักห้าวิไม่ได้ไง เดือนแพทย์วางมือถือลง เดือนเกษตรหยุดเล่นได้แล้วเกมส์นะ โอ้ยให้ตาย กูกราบเลยก็ได้นะ ฟังกูก่อน”
ให้เรียกไอ้ขี้คุยแทน ถ้าเปรียบงานคุมเดือนเป็นหิน ก็เป็นหินที่หนักหลายเท่าตัวกว่างานสต๊าฟชมรมคุมสแตนด์ ใครบอกไอ้พวกนี้ต้องแบบนิ่งๆ คูลๆ มึงเอ๊ย มาดูเถอะ จะหญิงจะชาย ก็เรียกลูกลิงเลยได้มั้ย
# ตามติดชีวิตดาวเดือน # เผยเบื้องลึกเบื้องหลัง
“วันนี้จะได้ซ้อมมั้ยเนี่ย”
“พอพวกมันรู้ว่าใครมาคุม ก็อย่างที่เห็น” ไอ้คุณเก่ง นี่มึงจะโทษที่กูสนิทกับพวกนี้จนมันเล่นหัวได้อย่างงั้นเหรอ
“บอกให้ฟังกูไง”
ทนไม่ไหวแล้วนะ
“เดือนแพทย์ ถ้าไม่อยากให้กูเล่าว่ามึงเคยแอบจิ๊กขนมจารย์สมศรีคาบวิชาไบโอเคม กรุณาหันมาหากู
เดือนเกษตร ถ้าไม่อยากให้กูฟ้องเพื่อนในเมเจอร์ว่ามึงแอบเอาเม็ดหมามุ่ยปลูกกับเม็ดพริกหยวกจงฟังกู…”
บลาๆๆๆๆๆๆ
จนมาถึงเดือนบริหาร
เงียบเลยกู
ก็จะให้พูดอะไรอ่ะ น้องมันจ้องเขาอยู่ก่อนแล้วนี่ ไม่นับหมาพันธุ์ไซบีเรียนในอ้อมอกที่จ้องมาตาปริบๆนะ
“สองมาตรฐาน”
พอมีคนหนึ่งพูด อีกเสียงก็ตามมา
“สองมาตรฐาน”
“เดือนบริหาร ถ้า ถ้าไม่อยาก ถ้า”
โอ้ย พูดตะกุกตะกักได้มั้ย ไม่ชินเลย เห็นหน้าน้องมันละนึกถึงประโยคก่อนจากลาในมือถือเมื่อบ่าย
“ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไรก็ตั้งใจฟัง”
เฮ้ย
เฮ้ย
เฮ้ย
พระเจ้า นั่นไม่ใช่เสียงกู
แต่เป็นเสียงหล่อโคตรพ่อโคตรแม่ของน้องเดือนที่แม่ง…
พูดแบบนี้ออกมาได้ไง
“วู้ววววววววววว”
“วี๊ดวิ๊ว”
ไอ้ลิงทโมนเริ่มชงมุกละ อยากไล่ให้ไปตายแม่งให้หมด
“เป็นอะไรกันเหรอคะ”
แต่ก่อนที่จะเลยเถิดต่อมิอะไรไปมากกว่านี้ ร่างหนึ่งร่างก็ปรากฏหน้าประตูห้องซ้อม
“ขอโทษที พอดีติดงานด่วนเลยมาสาย”
ไม่อยากจะบอก
น้องปอยปิ๊งจีเน็ต มาทุกงานจริงๆจ้า
*TBC......................................................................................
ขอพื้นที่ปาดเหงื่อ กว่าเจ๊แกจะมาก็เล่นซะเกือบเดือน
ไม่รู้จะมีคนรำอิเดือนเพิ่มมั้ย แต่นี่รำมากเหลือเกิน 555
เจอกันตอนใหม่จ้า รักและคิดถึง
ฝากแท็ก
#เคียงเดือน ด้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
