#EIGHT
-เรื่อยๆ เอื่อยเฉื่อย-
เรื่องของความรู้สึก
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... ‘แอบลักหลับเดือน?’
ลักหลับโพ่ง รู้สึกกำลังโดนแฟนคลับและน้องเยียร์รุมแฉตัวเอง รู้สึกโดนรุมและอับอาย
อยากรีบจบประเด็นในเฟซบุ๊กเร็วๆ แต่ข่าวลือมักแปรผกผันกับขนาดและระยะเวลาแพร่กระจาย กล่าวคือ
ข่าวลือจุดเล็กๆ กระจายได้วงกว้างและเร็วมาก
กว้างเท่าไหร่ คือแชร์โพสต์เขากันกี่ร้อย ถามจริง แชร์เพื่อ?
ก่อนอื่นเลย คือต้องจัดการกับคนทรยศ ไม่รู้นางทีมใคร แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ทีมเคียงกายคนนี้แน่นอน
Hiran : What the f**k
Year Rangsiwat : แง ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง
Hiran : เหรอ???
Year Rangsiwat : ก็มือมันลั่น
Hiran : ลั่นถูกเวลาจริงนะ
Year Rangsiwat : นี่ไถ่โทษด้วยคอลเล็กชันรูปสมัยเด็กของเดือนเลยเอ้า
Hiran : มีหมดแล้วเหอะ
Year Rangsiwat : สมัยประถมเลยอ่ะ นี่เทพี่ชายง้อเลยนะเออ
Hiran : จริงเหรอ *O*
Year Rangsiwat : อัลบั้มสุดเริดแห่งปี วัยเด็กวัยประถมของเดือนมหาลัยเลยนะนั่น
Hiran : จะอาวววววววววววววววววววววววววววว
Year Rangsiwat : สรุปไม่โกรธนะ โอเคป่ะ
Hiran : อืมๆ
และจบด้วยการปิดประเด็นแบบยกผลประโยชน์ให้จำเลย เนื่องจากมีประโยชน์ต่อตัวศาลและทำให้ผู้ตัดสินฟินได้
รอรูปเดือนวัยประถมไม่ไหวแล้ว จะน่ารักน่าหยิกขนาดไหน โอ๊ย แค่คิดก็อยากลงไปดิ้นกระแด่วสองสามทีบนพื้นแล้ววว
ใครก็ตามเมื่อมีความสุขมักจะฮัมเพลงที่ตัวเองชอบคลอไปด้วยขณะทำนู่นนี่นั่น เขารู้ทุกคนก็เป็น เขาก็ทำอยู่ หลังจากละจากเฟซบุ๊กเขวี้ยงไอโฟนทิ้งบนเตียงปล่อยให้นอนตายดับสนิทบนเตียงอย่างไม่ไยดีแล้ว ก็ว่างจัดแบบชีวิตไม่เคยว่างขนาดนี้มาก่อน ไอ้การที่จะให้มานั่งตบปกหนังสือสองสามทีแล้วเปิดอ่านฆ่าเวลามันก็ไม่ใช่วิถีของเคียงกาย นั่งสรุปกับตัวเองอยู่นานเลยตกลงว่าจะจัดห้องซึ่งหลายวันมานี้ มันรกรุงรังชนิดเรียกว่ารังหนูก็เห็นจะไม่ผิด เหตุเพราะพวกเพื่อนๆมานอนค้าง แต่จะพูดก็พูดเหอะ เมื่อวานยังหัวเราะยังนอนกอดกันอยู่เลย ไหงวันนี้ทิ้งไปหาแฟนกันหมดแบบนี้ อิพวกเพื่อนกิน อิคนทิ้งเพื่อน บาปหนา อกตัญญู
ด้วยประการทั้งหลายทั้งปวงที่พูดมา เขาเลยมาอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน(?) แล้วใส่หน้ากากอนามัยปิดจมูก คือสภาพเหมือนต้องไปปัดกวาดเช็ดถูอะไรที่มันฝุ่นเขลอะ ความจริงคือกูแค่จะจัดหนังสือเข้าตู้
คนอย่างเคียงกาย… เวอร์ไว้ก่อนคือชนะ
หลังจากได้เรียนรู้วิถีเซเลปกันไปเมื่อช่วงเช้า ก็ขอกระแดะโพสต์รูปตัวเองใส่ผ้ากันเปื้อนชุดเต็มยศลงไทม์ไลน์ให้แฟนคลับได้ยลโฉมในความน่ารักสดใส ความเป็นเคียงกายแบบมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งให้ฟินกันไป
ด้วยแคปชั่นเด็ดแคปชั่นโดน
‘รับงาน ปัดกวาด เช็ดถู สนใจ ติดต่อ 080345XXXX’
อิเหี้ย 555
แสดงความคิดเห็นกันเต็ม
‘เหี้ยเคียง เบอร์กู!!!’
ไอ้เก่งมาคอมเมนต์ใต้แคปชั่นแทบไม่ทัน ไงล่ะ เอาคืนที่ทิ้งกู
‘ดูนางว่างนะ แล้วสามีนางยุ่งคืออะไร’
อะไร ใคร สามี อ๋อ เดือนเหรอ อืมๆ เขาก็ต้องทำงานทำการเลี้ยงชีพเมียเป็นธรรมดา แรดดดดด
‘กูฮาชุดกันเปื้อนคิตตี้สีชมพู พี่คะ นี่ชุดตั้งแต่ยุคไหนแล้ว’
นี่เพิ่งซื้อมาเหอะ เมื่ออดีตกาล ฮ่าๆ
‘นั่นไม้ปัดฝุ่นหรือพร็อพเสริม สีสันเยอะเชียว’
หือ นี่ไม่ได้คิดว่าถือไม้ปัดฝุ่นนะ นี่คิดว่าถือสายรุ้งอยู่
‘กระแดะปิดแมสอีกคนเรา #หยอกกันเล่นๆ’
เหอะๆ หยอกแรงมาก นี่บอกเลย
ก็ไม่ได้คิดอะไร…
โอ๊ย ฮาแต่ละคอมเมนต์ คือสุดท้ายตัวเองก็มานั่งจิ้มไอโฟนจึ๊กๆ ไล่ดูแต่ละคอมเมนต์ไปเพลินๆ ไอ้จุดประสงค์แต่แรกที่ว่าจะมานั่งจัดหนังสือเข้าชั้นนี่ก็กลายเป็นมานั่งไล่อ่านความคิดเห็นกันตาแฉะ
‘เพิ่งเห็น ไปกดไลค์กันยัง เพจเดือนกาย’
*พร้อมภาพแคปหน้าจอ ปรากฏไทม์ไลน์ของแฟนเพจเดือนกายที่เพิ่งแชร์รูปที่เขาโพสต์ท่าในชุดกันเปิ้อนถือไม้ปัดฝุ่นปิดหน้ากากอนามัยไปหมาดๆในระยะเวลาไล่เลี่ยกับที่เขาลง
343 คนชอบสิ่งนี้
เฮ้ย นี่มันอะไรยังไงกัน
ว่าจะกดเข้าไปดูแล้ว แต่เผอิญ มีเบอร์โทรเข้ามา
เบอร์โทรใคร ???
กดรับดีไหม หรือวางสายดี
ตึ๊ด
“ฮัลโหล นี่ FBI ต้องการเรียนสายกับใครครับ”
บอกเลย เล่นมุกนี้ ไม่ปัญญาอ่อนก็บ้าเกินทน
[ฮ่าๆ พี่เล่นไรเนี่ย]
อ้าว เสียงคุ้นๆ
“ใคร…วะ?” ถามไปด้วยความอยากรู้
[ให้เดา] บ๊ะ มีให้ดงให้เดา
[เร็วดิพี่ เปลืองตังค์]
“ไอ้เดือน บอกแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”
ทุกคนฟังนะ คือเสียงที่ตอบเดือนไปมันแบบ ปกติมาก มันคือการเฟค พยายามให้เสียงเป็นโทนเดียว ควบคุมอย่างยากลำบาก เพราะภายในใจคือ
ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม
เดือนแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่คือเหตุการณ์จำลอง ณ ขณะนี้ภายในตัวเคียงกาย
โอ๊ย หัวใจกูจะระเบิดมั้ยเนี่ย
[บอกก็ไม่ลุ้นสิ]
เหรอ ความจริงคือเขารู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นเสียงใคร โอ๊ย นี่ฝันอยู่หรือไง เดือนโทรมาหากู เดือนเลยนะ เริ่มมีอาการเพ้อแทรกซึม
“โทรมามีไร แล้วเอาเบอร์ใครโทรมา”
ประโยคหลังคือพูดช้าๆ ชัดๆ นี่หลอกถามเบอร์ด้วยความเนียน ไงล่ะ เลเวลอัพแล้วนะทุกคน
“ไม่ได้จะเมมไว้นะ แค่อยากรู้เฉยๆ” คือเดือนเงียบไปสามส่วนสี่วินาทีกูก็มีพิรุธแล้ว 555
[เมมไว้เลย เบอร์นี้เบอร์ผมเอง]
รู้สึกคิดไปเองหรือปลายสายก็ย้ำชัดถ้อยชัดคำเหลือเกินวะ
“ไม่เมม”
มือนี่กะจะกดยิกๆทันทีหลังวางสาย
[จะเมมชื่อว่าไรอ่ะ]
“เดือน… เอ๊ย อะไร ไม่เมมมมมม”
เกือบแล้วกู เกือบหลุดเดือน…
ผัวกาย
โปรดอย่าได้เบะปากเพราะความแรดของนายเอกเรื่องนี้ยังไม่สิ้นสุด
อยากจะแรด แรดก็มา
แรด แต่ ไม่ นก
อ่ะๆ เบะปากไป นกก็อยู่ส่วนนกนะจ๊ะ
[ฮ่าๆ ไว้ก่อนดีกว่า พี่ ว่างป่ะ]
“เนี่ย ปัดกวาดเช็ดถู…”
[ว้า ว่าจะวาน…]
“ว่างมากจ้า”
[เฮ้ย พี่ตลกว่ะ]
“เปล่า หมายถึง งานมันก็ไม่หนัก นี่ก็ว่างอยู่ ทำกันหลายคน เนี่ย ป้าแม่บ้านเขาก็บอก หนูไม่ต้องทำๆ คือจิตใจดีอยากช่วย เข้าใจมั้ย”
[สรุปไม่ว่าง]
“ว่างสิ นี่ทิ้งไม้กวาดเลย”
[แต่คิดอีกที รบกวนพี่ว่ะ เดี๋ยวโทรหาเยียร์…]
“หยุด นี่กูว่างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ลากเสียงยาวใส่ปลายสายเลยแม่ง เชื่อกูทีเถอะ
[ฮ่าๆ หยอกเล่นอ่ะหยอกเล่น]
“สรุปจะวานให้ทำไร”
[ซื้อข้าวมาที่กองให้หน่อยดิ คือเกิดแอคซิเดนท์ งานมันติดขัดนิดหน่อย ต้องไปแก้นั่นนี่ ฝ่ายอื่นก็หัวหมุนวิ่งวุนไปโน่นไปนี่ กลายเป็นว่าทั้งกองก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย ถ้าไม่รบกวน วานพี่ช่วย…]
“อืมๆ ได้สิ” นี่อยากไปเจอหน้าแกใจจะขาดแล้ววววววว
เก็บประโยคต่อท้ายไว้ในใจ
[ขอบคุณมากนะพี่]
“แค่นี้เอง”
[เงินออกไปก่อนนะ]
[ไปนะ]
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
เฮ้ย เดี๋ยว แล้วทั้งกองมันมีกี่คนล่ะนั่น อะไรของแม่ง จะมาก็มาจะไปก็ไป
ฮ่วย ยังคุยกันไม่ชุ่มตับเลย
เก็บเอาไว้ไปคุยที่กองถ่ายก็ได้ แอร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มี ความ แรด ไม่เกรงใจใครเลยกู
[ว่า?]
อะไรคือ ว่า? สั้นๆ
“รู้เหรอว่าใครโทรมา”
[เอ้า ก็พี่เคียงกาย คณะอักษรศาสตร์เอกภาษาสเปน หรือไม่ใช่ งั้นวาง]
“เฮ้ย กูเองๆ”
[กูเองน่ะใคร]
คือถามกันไปไถ่กันมา ตกลงนี่ทั้งกองอยากกินข้าวจริงๆใช่มั้ย
“เออ พี่เคียงกายคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาสเปน”
“ข้าวมาแล้วนะ แต่ มารับหน่อยดิ”
[โอเค อยู่ไหนอ่ะพี่]
“คณะบริหารแล้ว”
[หมายถึงส่วนไหนของคณะ]
อย่ามาทำเสียงเซ็งใส่แฟนนะเดือน
ได้แต่มโนในใจ ที่พูดออกไปคือ…
“ใต้ตึกเนี่ย”
[รออยู่นั่น เดี๋ยวไปรับ]
“รีบมาเลย” กูอยากเจอหน้ามึงเร็วๆแล้ว
[ห้านาทีถึง]
แล้วมันก็วางสายไป…
เขาหลบมุมไปยืนรอเดือนอยู่ตรงตู้กดน้ำที่วางตั้งตรงมุมตึกคณะ ขนาดนี่วันหยุดเหล่าท่านผู้บริหาร CEO ในอนาคตก็ยังไม่หยุดเรียน หยุดทำงาน ยังเดินขวักไขว่เข้าออกตึกกันวุ่นวาย แล้วเช็คคณะเขา เด็กอักษรเหรอ โน่น ไม่ร้านเหล้าก็นอนตายในห้อง อุ่ย นั่นมันตัวกูเอง 555
“พี่เคียง?”
เขาหันไปตามเสียงเรียก
“เฮ้ยพี่ มองผมตื่นๆแบบนั้นคือไรอ่ะ”
เขารู้ตัวเองว่ามองเดือนไม่กระพริบตา น้องเลยเอามือใหญ่มาพัดไปมาตรงหน้า
“แม่ง นี่คนหรือเทวดาวะ”
เขาเผลออุทานออกไปอย่างอดไม่ได้ นี่วันนี้น้องหล่อจริงจัง กางเกงสแล็คขาเดปกับเสื้อยืดคอกลมแบบแหวกลึกเผยกระดูกไหปลาร้ามีเสน่ห์ คือนี่มันพระเอกในฝันเขาโคตรๆ โอ๊ย มอง มอง มอง
ไม่อยากให้ใครมองมันเลย หวง
ก็มันหล่ออ่ะ
“พี่ ตื่นยัง”
น้องเอามือมาวางเบาๆบนหัวเขาแล้วออกแรงจับศีรษะเขาโคลงเคลงไปมา
“อื้อ ไม่ได้หลับ”
“เหรอออออ นี่มองตาค้างนึกว่ามโนอะไรอยู่”
มโนว่าเมื่อไหร่จะได้แกเป็นผัวอยู่เนี่ย อุ๊บส์ ไม่แรดสิ ไม่แรด
“อ่ะ ข้าว”
ยื่นถุงพะรุงพะรังให้เดือน
“นี่กี่กล่องเนี่ย”
“สี่สิบ”
“เชี่ยแม่ง”
เต็มหน้ากูเลย
“โทษๆพี่ ทั้งกองมีแค่ยี่สิบคน นี่สองเท่าเลยนะ”
“กูจะไปรู้ได้ไง ชิ่งวางสายก่อนอ่ะ”
“โอเคคร๊าบ ขอโทษครับ ป่ะ”
เดือนยื่นมือมาขอถุงข้าวไปช่วยถือ
“ไปไหน” นี่งงนะ ชวนไปไหน มึงมีซ้อมละครต่อไม่ใช่เหรอ
“ไปห้องซ้อมไง”
“เฮ้ย คนนอกดูได้เหรอวะ”
นี่มีความหวังทันที ไปดูเดือนซ้อมละครกันแกร
“ไปดิ รอไร”
จับมือเดินไปด้วยกัน
ความจริงคือ…
ต่างคนต่างเดิน
แต่ไหงรู้สึกเหมือนมือเดือนชอบแกว่งมาโดนมือเขาบ่อยไปนะ
มีความบ้องแบ๊ว นึกจะใสก็ใส นึกจะแรดก็แรด
จงอย่าคาดหวังอะไรกับนายเอกเรื่องนี้
กร่อย กร่อย และกร่อย
นี่ก็มานั่งในห้องซ้อมได้กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว มองดูเดือนซ้อมก็ถอนหายใจไป ไม่น่ามาอยู่ในห้องนี้เลยเรา
เหมือนมาเป็น…
คนให้คำปรึกษาอะไรสักอย่าง
แม่งรัวคำถามมาที่กูกันเหลือเกิน ไม่ยกเว้นนางเอกที่จะต้องซ้อมบทนะ ทั้งกองดูจะพุ่งความสนใจมาที่เขาและพระเอกละครตั้งแต่เราทั้งคู่เดินเคียงกันเข้ามาในห้องแล้ว
“เป็นอะไรกับเดือนอ่ะ”
“ตัวจริงพี่น่ารักอ่ะ”
และคำถามจากนางเอกละคร
“พี่เป็นรุกหรือรับ”
สาบาน นี่คือผู้หญิงบริหาร สวย น่ารัก และเป็นสาววาย
ส่วนอิน้องเดือนเหรอ มันไม่แม้แต่จะมาช่วยเขาตอบคำถาม ไปยืนซ้อมบทพูดของตัวเองกับเสาเงียบๆอีกมุมหนึ่งไป
แกรก
ประตูห้องเปิดออก มีคนเดินเข้ามา
เฮ้ย งานดีเหมือนกันนะ สูง ใหญ่ มองภายนอกคือล่ำมาก
กลัวเลย 555
“นั่นไง พระรองของเรามาแล้ว ป่ะๆ มาๆ ซ้อมกันต่อ”
ตอแหล นี่ทำทีรอพระรอง ที่จริงพวกแกๆก็โดดซ้อมมาเผือกเรื่องเขาทั้งนั้น
พระรองหุ่นล่ำ คือไม่รู้ชื่อกูก็จะเรียกแบบนี้แหละ เดินตรงมาหาเขา
“ขอกินน้ำหน่อย”
หือ เขาชี้ที่ตัวเอง คือเขากำลังดูดน้ำพอดีไง
“มึงนั่นแหละ”
เฮ้ย พระรองหุ่นล่ำอยู่ปีสองเท่ากูเหรอเนี่ย อ้าว นี่ไม่ใช่งานแสดงที่ปีหนึ่งของบริหารต้องทำหรอกเหรอ
“แต่เราดื่มไปแล้วนะ” กระแดะปากพูดแทนตัวว่าเราจริงๆเลยกู
“เออๆ” เหมือนคนตรงหน้าจะเริ่มรำคาญ เขาเลยยื่นน้ำที่ตัวเองดื่มไปครึ่งขวดให้
“อ่ะ”
พระรองหุ่นล่ำถอดแหวนหัวกะโหลกที่มันสวมนิ้วอยู่เมื่อครู่ออกมาให้เขา
“จูบแล้วหมั้นเลย”
“ฮะ”
“ก็ จูบทางอ้อมไปแล้วไง” มันชี้ๆตรงปลายหลอดดูด
กูเริ่มกลัวมึงจริงจังแล้วนะไอ้พระรอง
มีเสียงดังมาจากมุมไหนซักมุมในห้อง
“เหี้ยแม่ง ไอ้พรต เล่นของสูงแล้วมึง”
แต่เสียงของคนที่อยู่ตรงหน้าก็บังคับให้เขาหันมาสนใจต่อ
“เรียนคณะไหน
เอกอะไร
และ
มีแฟนยัง
น่ารักว่ะ
จะจีบนะ
ตกลง?
ตกลงแล้วนะ”
เฮ้ย ว้อทเดอะฟัค อะไรเนี่ย งงไปหมดแล้ว
ตึง!
ไม่ทันจะหายงง เสียงทางอื่นก็เบนความสนใจคนทั้งห้อง
เดือนนั่นเอง ในมือร่างสูงถือบทละครปึกหนาแนบโต๊ะ เดาว่าเมื่อสักครู่ก่อนหน้านั้นน้องคงฟาดมันลงกับโต๊ะตัวนั้นแน่นอน เลยเกิดเสียงดังตึง
เดือนก้าวดุ่มๆมาจับแขนเขา แล้วลากไปไว้อีกมุม
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก เขางงไปหมด คืออะไร
ในหัวมีประโยคเดียว
ฉันต้องได้เดือน
555 ใช่เวลาคิดเรื่องนี้มั้ย
ได้ยินแว่วๆ
“ไอ้พรต มึงมันเหี้ย”
“เชี่ยไร ก็เขาน่ารัก กูชอบ กูว้อน อยากมีแฟน โสดมานาน”
“งั้นมึงรู้ไว้ซะ นั่นพี่เคียงกาย พี่เขาอยู่ปีสอง กำลังคบกับเดือนอยู่”
ท้ายประโยคเสียงแผ่วเบามาก เขาทันได้หันไปมองระหว่างไหล่เดือนกับพระรองที่…
หน้าเหวอไปแล้ว…
หงุดหงิด ฟุ้งซ่าน คิดหนัก
เดือนเป็นอะไร?
เขาถูกเอามาปล่อยทิ้งคนเดียวเดี่ยวๆในห้องแต่งตัวของนักแสดงชาย แล้วเดือนก็จากไป อะไรคืออดดูเขาซ้อมละครกัน เสียงข้างนอกนี่ก็ฟาดกระบี่ฟาดดาบกันมันเหลือเกิ๊น
เกือบยี่สิบนาทีเสียงก็เงียบลง
แกรก
มีคนเข้ามาเปลี่ยนเสื้อ
“เดือน”
เขาเอ่ยทักน้องไป
“เดือน”
ไม่ตอบกูซะงั้น เออ แม่งตามใจมึงเลย
เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แม่งเหมือนแฟนงอนกันอ่ะ นี่อยากเลื่อนสถานะอยู่ เป็นเมียเลยไม่ต้องแฟนก็ได้ ยังเล่นได้อีกกู 555
โซฟายุบๆ เหล่ตามองคือน้องมันมาทรุดนั่งลงข้างๆ
“พี่เคียง”
ตัดชื่อกูซะสั้นฉับ ดีเนอะ ขี้เกียจพูดยาว
“พี่เคียง”
“เมื่อกี้ยังไม่คุยกับกูอยู่เลย”
“เหนื่อยๆไง”
“เหรอ”
“ฮ่าๆ”
สรุปเราก็หันมาคุยกันแบบงงๆ
“ขอโทษที่บังคับพี่ให้มานั่งรอให้ห้องแต่งตัวนะ”
“…”
“ขอโทษนะคร๊าบบบบบบ”
“…”
“นะ ให้หอมแก้มคืน”
น่าสนมาก
โอ๊ย ขี้อ่อยเหลือเกินนะมึง
“แล้วเมื่อเช้าเป็นไร จู่ๆก็มาลากกู” เขาหมายถึงที่มันลากเขาออกมาจากไอ้พระรองหุ่นล่ำที่ชื่อพรตนั่น
“เปล่า”
อย่ามาทำเฉไฉเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้
“พี่ หยิบกระเป๋าตังค์ข้างหลังให้หน่อยสิ ผมเอื้อมไม่ถึง”
เดือนหมายถึงกระเป๋าตังค์ที่วางไว้ตรงโต๊ะเล็กข้างหลังโซฟา คือ ให้กูเอื้อมกูก็เอื้อมไม่ถึงอ่ะ แหม ขี้เกียจแล้วใช้กู คืองี้ จะอธิบายตำแหน่งที่อย่างละเอียดคือในห้องมีโซฟาตัวหนึ่งวางอยู่ แล้วข้างหลังโซฟาก็มีโต๊ะเล็กๆตั้งอยู่ไว้ใช้วางของ ซึ่งตำแหน่งที่โต๊ะเล็กอยู่ตรงกับตำแหน่งที่เดือนนั่ง แต่เข้าใจมั้ย โต๊ะเล็กมันวางข้างหลังโซฟา แล้วเวลาเรานั่ง ก็เหมือนหันแผ่นหลังชนโต๊ะเล็กเพียงแต่แผ่นหลังเรามีเบาะนุ่มของโซฟาพิง เห็นมั้ย แค่น้องเดือนสุดหล่อเอื้อมกวาดมือไปก็คือถึงอ่ะ หรือหันหน้ามาแล้วหยิบก็ยังได้
“มึงก็หันไปหยิบดิ ข้างหลังนี่เอง”
“ผมกำลังถอดรองเท้าอยู่ เนี่ย พอดีเลย เดี๋ยวผมก้มแล้วพี่ก็อ้อมตัวเอื้อมมือผ่านหัวผมไปหยิบให้หน่อย”
“เออๆ รำคาญแม่ง”
เดือนก้มไปถอดรองเท้าจริงๆ แล้วเขาก็เอื้อมแขนไปควานหากระเป๋าตังค์มันจริงจัง
แต่ไหนวะกระเป๋าตังค์ คลำๆดูนี่บนโต๊ะคือโล่ง
เลยยื่นหน้าเข้าไป กะจะมองหา แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือหน้าเขาเข้าไปใกล้เดือนมากขึ้นเรื่อย แล้วมันประจวบเหมาะกับเดือนเงยหน้าขึ้นมาจากการถอดรองเท้าพอดี ด้วยมุมและองศาที่แบบ แมชกันมาก เลยทำให้หน้าเขากับเดือนคือ
ปากประกบปากแบบแนบชิดเลยจ้า
วินาทีนี้อย่าถามอะไรเขาทั้งนั้น
รีบผละออกมาทันที
“โทษทีพี่”
เดือนเกาหัวเขิน
สักพักก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
แม่ง ยิ้มแบบนี้รู้เลย
เดือน…
คือมึงกะจะเอาคืนกูที่ไม่พูดกับมึงแล้วให้มึงเป็นฝ่ายง้อด้วยการหลอกกูว่ามีกระเป๋าตังค์อยู่ตรงโต๊ะตัวนั้น แล้วพอกูคลำหาไม่เจอ มึงก็รูว่ากูต้องชะโงกหน้าไปมอง แล้วมันจะไปตรงกับหัวมึงที่ก้มลงไปถอดรองเท้าเป๊ะๆ แล้วมึงก็จะแกล้งเงยขึ้นมา หัวแข็งๆของมึงก็จะชนคางกูใช่มั้ย แต่โทษที กูเป็นคนตาเหล่ เลยเหล่มองได้ไกลหน่อย ผลลัพธ์เลยกลายเป็นฟินไปซะงั้น
ฮ่วย เบื่อคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ
และ…
เบื่อมั้ย ที่กูแม่งโง่ดักดาน 555
*TBC..................................................................
ในที่สุดก็มาจนได้ ตอนนี้อาจมีคนงง จงงงต่อไป
ขอโทษที่อาจเลยกำหนดวันอาทิตย์มาบ้าง 555
แต่ก็มาแล้ว ขอบคุณที่ยังคอยติดตามกันนะ
อ่านทุกคอมเมนต์เลย ชอบ อ่านแล้วยิ้ม
แล้วเจอกันตอนหน้า #ที่ยังไม่มีกำหนด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
