#FIFTEEN
-นอกเรื่องของกฎเกณฑ์-
{Interest}
สนใจกูได้ยัง
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... “พี่เคียง…”
เสียงเดือนครางชื่อเขาเบาๆ รู้สึกได้ว่าโคตรนุ่มนวล อ้อมกอดหนาเริ่มคลายออก เขาเงยหน้ามองเจ้าของแขนแกร่ง
ภาพที่ปรากฏชัดเจนในนัยน์ตาเมื่อแรกคือริมฝีปากเดือนค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้
“พี่เคียง…”
เดือนยังคงเรียกชื่อเขาซ้ำๆ หากแต่ตอนนี้ริมฝีปากของน้องคงเคลื่อนเข้ามาใกล้เต็มที เพราะเขาเริ่มรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนทั่วใบหน้า ถึงแม้ตัวเองจะหลับตาพริ้ม
“พี่เคียง…”
จูบเขาเลย เดือน จูบกูเลย
“พี่เคียง…”
นั่นล่ะอย่ามัวช้า ระดมจูบและดูดความหวานจากปากเขาไปซะ
“พี่เคียง…”
อือ เอาเลย
“พี่เคียง…”
เร็วสิเดือน จูบกู
“พี่เคียง…”
หยุดเรียกชื่อกู แล้วประกบปากซะ
“พี่เคียง…”
พอ จูบซะที
“พี่เคียง…”
โวะ อะไรนักหนา
“พี่เคียง…”
ยัง ยังไม่จูบอีก ถ้าเรียกอีกนะมึง…
“พี่เคียง…”
ฮ่วย กูลืมตาแล้วดึงมึงมาจูบเองแม่ง
“ปกติพี่เขากินปาท่องโก๋แบบนั้นเหรอครับ”
พอลืมตา สิ่งแรกที่เห็นคือเดือน แต่ไม่ใช่ในโมเม้นที่เราสองคนกอดจูบลูบไล้กันที่ระเบียงชั้นสอง แต่น้องมันนั่งข้างๆเขา แล้วหันไปถามอิคุณนายที่นั่งข้างๆ และรอบๆก็มีเพื่อนพ้องครบองค์ประชุม
สรุป นี่กูฝันกลางวันสินะ ฮ่วยยยยยยย
“พี่ก็ไม่แน่ใจค่ะ ท่ากินมันเปลี่ยนไปตามนิสัยและอารมณ์มันค่ะ”
นี่รู้นะคุยอะไรกัน เรื่องที่กูดูดปาท่องโก๋เพราะนึกว่าเป็นปากเดือนหรอก อิน้องเดือนนี่นั่งขำอะคิดดู เออแม่ง กัดปาท่องโก๋ขาดครึ่งซีกให้ดูเลย
อัพเดตเรื่องราว หลังจากที่เขากับเดือนปรับความเข้าใจ และตัวเองต้องเสียตัวยอมให้เดือนกอดรัดฟัดจนหนำใจที่ระเบียงไปแล้ว แก้มช้ำเลยอ่ะ เดือนนี่ จะหอมก็หอมแรงไปนะ คราวหลังไม่ต้องเลย ไม่ให้หอมแล้ว ใคร ใครอยากตบคนขี้มโนแบบกูบ้าง ฮ่าๆ คือจริงๆน้องมันแค่กอดเขาแน่นๆแบบนั้นไปประมาณห้านาทีได้ แล้วจากนั้นแม่งก็เดินงุดๆทิ้งกูงงเฉยเลยลงไปข้างล่าง โอ้ย อารมณ์แปรปรวนอะไรเบอร์นั้น เอ หรือเพราะอากาศตรงระเบียงมันร้อนวะ เห็นแก้มน้องแดงๆด้วย ดีแล้วมึง รีบลงไปนั่งแช่แอร์ อย่างว่าเนอะ เด็กเมืองกรุงอ่ะ เจออากาศร้อนนิดร้อนหน่อยก็ไปแล้ว
ใคร ใครอยากตบความโง่ของกูอีกทีนึง ฮ่าๆ
“เวลากินปาท่องโก๋ ก็ต้องดูดแบบนี้แหละ ต้องรู้จักหัดดึงรสชาติที่แท้จริงของอาหารออกมารู้มั้ย” เขาบอกทุกคน ถลึงตาใส่เดือนที่ขำไม่เลิก
“ยังจะแถ” คุณส้มยกมือกุมขมับ
ต่อนะ หลังจากทำใจให้หายหน้าแดงเพราะเขินกับเหตุการณ์ที่ระเบียงสิบแปดวินาที เขาก็ลงตามเดือนไปติดๆ แล้วภาพก็ตัดมาเหตุการณ์ที่พวกเรามานั่งสุมหัว กินปาท่องโก๋ถุงใหญ่ซึ่งเดือนซื้อมาฝากเมื่อเช้าประทังชีวิตเนี่ยแหละ อ้อ เดือนกลับมาเป็นเดือนเวอร์ชั่นปกติ แบบที่เขาเจอทุกวันแล้วนะ ไม่รู้มัน ผีเข้าผีออกเร็วจริงจริ๊ง
หึ แบบนี้ก็ดี เวอร์ชั่นปกติ เคียงกายก็ต้องอยู่เหนือกว่าเสมอ
“เดือน หยิบน้ำให้หน่อย” เพราะน้ำมันวางอยู่ตรงโต๊ะข้างหลังพวกเรา จะลุกก็ขี้เกียจ ไหนๆตัวเองก็เป็นรุ่นพี่และเดือนกลับมาเวอร์ชั่นปกติแล้ว ใช้มันแม่งเลย
“หยิบเองดิ”
แล้วมันก็เอนหลังพิงโซฟาเฉย มียักคิ้วข้างเดียวให้กูด้วย ขอบคุณครับมึง
อิหอย เวอร์ชั่นปกติคือกวนตีนสินะ
เขาเอนพิงตามมันบ้าง
“อย่าลืมนัดเราเย็นนี้นะ” เดือนเปรยขึ้น
“นัดไหน”
โอ้ย เคาะหัวกูทำไมไอ้หรรมเดือน
“เออๆ อืมๆ”
“กวนตีนว่ะ” มันบอกอย่างนั้น
เขายักคิ้วข้างเดียวตอบรับคำชม
“อย่าไปทำแบบนี้ให้ใครดูนะ”
ทำไมล่ะ ทำแล้วน่ารักก็พูด เขายิ้ม
“พี่ทำแล้วตามันเหล่ๆน่ะ”
เขายิ้ม… ค้าง ครวยยยยยยย ไอ้หรรมเดือน
“อ้าว มากันเร็วจัง” พี่กุ๊ดจี่ที่เดินควงมากับพี่ธันวาเอ่ยทักอย่างแปลกใจ เพราะปกติแก๊งส่องเดือนไม่ได้มาสายหรืออะไรนะ แต่เรียกว่ามาตรงเวลาเป้ะๆเลยดีกว่า พอมานางเห็นว่าพวกเรามาก่อนเวลาเลยมีการขุ่นพระ ประมาณเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคโบราณ อะไรคือท่าทางพี่แกจะเว่อร์วังปานนั้น เล่นใหญ่ทุกงาน
“ความจริงคือ ยังไม่ได้ออกไปแดกอะไรเลยมากกว่าค่ะ” คุณส้มเป็นคนตอบ
“อ้าว” นางเลิกคิ้วเป็นคำถาม
“หมาน้องเดือนหาย เลยวิ่งวุ่นกันตามหา” คุณแย้ไขข้อข้องใจให้พี่กุ๊ดจี่
“แล้วเจอยัง”
“เจอแล้วค่ะ หลบอยู่ในโรงยิมนี่แหละ วิ่งไปหากันข้างนอกให้วุ่น”
จากนั้นนางก็หันมาหาเขา
“วร้ายยยยยย อิเคียง เห็นในเฟซละ รถเกือบชนนั่นก็เพราะหมาเหรอคะ”
อยากเห็นจริงๆ ที่บอกว่าในเฟซๆเนี่ย ลงรูปอะไรกันวะ
“ประมาณนั้นพี่” เขาบอก
ก่อนจะหันไปหาเดือน
“มึงเอาไอโฟนมาส่องดิ๊ อยากเห็นประเด็นอะไรในเฟซ รูปกูหล่อมั้ยเนี่ยเอาไปลง”
ถ้าไม่หล่อนะพ่อจะโวย นี่ประเด็นสินะ เฮ้อ ตัวกู
เดือนยื่นมาให้ ไอ้หรรมนี่เข้าเกมส์ค้างไว้ แล้วไม่ออกก่อนยื่นมาให้กูเล่า กดปุ่มโฮมปิดแม่งเลย ฮ่าๆ
นี่มัน…
ดิสเพลย์คือรูปกูเหรอ
เดือน…
“อธิบายมาเดือน”
เขายื่นไอโฟนกลับไปให้เจ้าของ
“คือ…”
มึงไม่ต้องมาอ้ำอึ้ง ทำไมถึงตั้งรูปนี้เป็นดิสเพลย์
“ทำไม…”
“พี่ฟังผมก่อน”
“ทำไมถึงเอารูปกูแคะขี้มูกขึ้นเป็นปก มึงแม่งจะแกล้งกูใช่มั้ย ตอนกูขอยืมไอโฟนแล้วมึงยื่นมาให้กูช้าสิบวิเพราะมึงเอาเวลาไปเข้าโฟลเดอร์พิกเจอร์ศูนย์จุดสามวิ แล้วกดเลื่อนหารูปกูแคะขี้มูกอีกห้าจุดหกสามวิ แล้วตั้งค่าเป็นดิสเพลย์อีกสี่จุดศุนย์เจ็ดวิ แล้วยื่นมาให้กู เพื่อที่กูเห็นจะได้อารมณ์เสีย เพราะรูปกูไม่หล่อ แล้วยื่นไอโฟนคืนมึงโดยไม่ส่องเฟซแล้วมึงจะได้เอากลับไปเล่นเกมส์ต่อถูกมั้ย หึ กูรู้ทัน กูฉลาด กูไม่หัวร้อนหรอกโว้ย”
แล้วเขาก็หัวเราะแบบผู้มีชัย ทั้งที่ไม่รู้ว่าชนะเรื่องอะไร
^_^ หน้ากู
-_- หน้าหรรมเดือน
ทำไม แพ้แล้วตีหน้าเอือมระอาเหรอ อะโด่ ขี้แพ้เอ้ยยยยยย
ไม่ลืมจะหันไปฉกไอโฟนเจ้าตัวคืนมา แล้วเข้าเฟซบุ๊กตัวเอง ตามภารกิจเดิมที่มั่นหมายไว้
ไหน ขอดูหน่อยสิ ในเฟซตอนนี้เดือดอะไรกัน
‘วันนี้พบกับเดอะมอนิวส์อัพเดต ที่ๆเราจะอัพเดตข่าวสารของชาวมอที่สดใหม่ฮอตฮิตตกเป็นประเด็นอย่างเผ็ดร้อน เมื่อบ่ายโมงห้าสิบของวันนี้ได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่ลานเกษตรก่อนถึงประตูหลังมอ กล่าวคือมีนักศึกษาเกือบโดนรถยนต์เฉี่ยวชน แต่โชคดี มีคนมาช่วยไว้ได้ทัน เบื้องต้นยืนยัน ไม่เกิดการบาดเจ็บหรือสูญเสียใดๆเกิดขึ้น แต่ทีมข่าวเราได้เก็บภาพที่ถูกแชร์ต่อๆกันทั้งในทวิตเตอร์และเฟซบุ๊กมาให้ดูด้วยค่ะ’
มันเป็นภาพที่ทีมข่าวแคปชั่นจากโพสต์ของคนอื่นๆหลายๆที่
‘เหลียวมองนึกว่าใคร พอมองใกล้ๆ กรี๊ดดดดดดดด นี่มันเดือนกาย ตอนนี้อุบัติเหตุอะไรก็ไม่สนใจ เท่าไปซบกันข้างถนนค่ะ ฟินนนนนนนนน’
‘เป็นห่วงนะ แต่ฟินมากกว่า’
‘โอ้ยยยยย ตอนนี้รูปนี้เต็มทวิตเลออออออ บอกกูทีว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคู่นี้ถึงไปซบกันข้างถนนแบบนี้’
‘รูปเด็ด กลบประเด็นรักสี่เส้าค่ะ #ทีมเจ๊’
‘ตกลงยังไงกัน # กูจิไม่โฟกัสที่อุบัติเหตุ 555’
‘ทีมฟินค่ะ 555’
ต่างแคปชั่น จากต่างที่ แต่รูปเดียวกันหมด คือ…
รูปเขากับเดือนที่พอถ่ายอออมาแล้วเหมือนซบอกกันข้างถนน ทั้งที่ตอนนั้นหน้าสิ่วหน้าขวานเขาเองก็ไม่ได้สนใจจะฟิน แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้ว ฮืออออออออ เคียงกายขอบรรลุความฟินด้วยคน โอ้ย ตบๆหน้า ทำไมหน้าร้อนวะ
เหลียวมองเดือน
“ทำไมมองผมแล้วต้องหน้าแดง”
อะไรนะ กูเป็นอยู่เหรอ
“ก็…” ตอบไม่เป็นเลยกู ประเด็นคือ จะหันไปมองมันทำไม เกลียดตัวเอง
“ว่า” เดือนมันเป็นคนกวนตีน มันลากเสียงยาว แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา
“ถอยห่างไปดิ๊ ร้อน” พยายามผลักอกมันออก แต่ขอโทษ แรงเท่ามดปลวกแบบกูรึจะสู้แรงควายหงานอย่างมันได้ แม่ง รู้ว่าร้อน(หลอกๆ) ก็ดันดันอกตัวเองมาเรื่อยๆนะ
“ตอบมาก่อนสิ ว่าหน้าแดงเพราะอะไร” มันยิ้มล้อไม่พอ ยังทำเหมือนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“คือ…”
“ว่า…”
“คือ…”
“ว่า…”
โอ้ย เล่นเกมส์อ้ำอึ้งอยู่เหรอวะ ถอยออกไปไอ้หรรมเดือน
“คือพวกกูก็อยู่นี่มั้ย”
แทบตกโซฟา เมื่อเสียงคุณนายแทรกเข้ามาในหู เขากับเดือนนี่ถอยห่างกันแบบปฏิกิริยารีเฟล็กทันที เออ ลืมไปเลยว่ามีอีกตั้ง หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด อุ้ย เยอะเหมือนกันนะ แหะๆ ดอก อิน้องเดือนมึงทำงามหน้ามั้ยล่ะ เล่นอะไรไม่เล่น อยากเอาไอโฟนคืนจนต้องใช้วิธีนี้ บอกเลย มึงโคตรกากว่ะ
นี่กูยังคิดว่ามันพยายามจะเอาไอโฟนคืนอยู่นะ
หันไปค้อนเดือนเบาๆ แล้วลงหนักๆที่คุณนาย อย่าลืม เดือนไม่ผิด เพื่อนผิด ไหนใครเลิกคบกับกูไปแล้วบ้าง ฮ่าๆ
ทั้งหมดเงียบกันไปสามวิ เพราะ…
มันแยกย้ายกันไปตามเรื่องชาวบ้านคนอื่นในมือถือตัวเองแล้ว ฮ่าๆ
“เออกาย ที่บอกให้ไปเอาเครื่องดนตรี ต้องวันนี้เหรอวะ” พี่ธันวาละจากโทรศัพท์หันมาถามเขา
“ปอยบอกว่าพ่อเตรียมไว้ให้แล้ว กลัวว่าจะต้องวันนี้อ่ะ เกรงใจพ่อนางนะ”
“รถพี่เข้าศูนย์เมื่อเช้า รถเพื่อนก็ไม่ว่าง ทำไงดีวะ” พี่ธันยกมือขยี้หัวตัวเอง เป็นท่าประจำเวลาพี่แกคิดอะไรไม่ออก เขาเห็นบ่อยๆตอนทำงาน
“ใจเย็นมึง รถเพื่อนกูก็ได้” พี่กุ๊ดจี่เข้ามาช่วยแก้ปัญหา
“เฮ้ยบ้า เกรงใจเว้ย” พี่ธันวาบอก
“ทีรถกูมึงนี่เอาไปขนเหล็ก มาเกรงจงเกรงใจอะไร” พี่กุ๊ดจี่ตอกกลับ
“นี่รถเมีย นั่นมันรถเพื่อนเมีย เข้าใจมั้ยครับเมีย” โอ้ย คู่นี้ ดีกันได้ไม่นานจริงๆ ชวนทะเลาะละมึง
“พ่องตาย งั้นจัดการปัญหาเองไปเลยไป” แล้วพี่แกก็ทิ้งพี่ธันวาไปเล่นมือถือตัวเองต่อเฉย พี่ธันแม่งก็ไม่ยอมยืมรถเพื่อนเมียจริงๆนะ ฮียังคงขยี้หัวตัวเองต่อไป
“รถผมก็ได้”
มาแล้ว เสียงพ่อพระ เสียงเทวดาตกสวรรค์ เสียงเทพบุตร โอ้ย เสียงอะไรก็ตามที่มันหล่อ เพราะมันคือเสียงน้องเดือนของกู งื้ออออออออ
“ขอบใจเว้ยเดือน กูซึ้ง มากอดกูที”
แล้วพี่ธันกับหรรมเดือนก็กอดกัน หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ นั่นของกูอิพี่ธันวา ถอยไป
แต่ประเด็นคือ
เฮ้ย ง่ายแบบนี้เลยเหรอวะ บทจะไม่เกรงใจนี่ก็มาง่ายเหลือเกิน ละอะไรคือเกรงใจรถเพื่อนเมีย กูงง
เหมือนเดือนมันจะรู้ว่าเขางง เพราะตอนนี้คิ้วเขาคงขมวดกันยิ่งกว่าหนวดปลาหมึกยักษ์ในทะเลแคริบเบี้ยนไปแล้ว
“รู้จักกันตอนประกวดดาวเดือน พี่ธันวาคอยดูแล” อ๋อแบบลากเสียงยาวมาก
เลยต้องมาซักประวัติพี่แกเสียหน่อย
นายธันวา เวชพิบูลกุล เกิดเมื่อปี 19XX ที่โรงพยาบาลXXX ถนน XXX ซอยXXX มีมารดาชื่อ นาง XXX XXX บิดาชื่อนาย XXX XXX เดี๋ยวนะ คือกูจำเป็นต้องรู้ชีวิตพี่แกละเอียดอะไรเบอร์นั้น
ตัดภาพมาที่ประวัติการทำงานในมหา’ลัย
อดีตเคยเป็นสต๊าฟในกองประกวดดาวเดือนพร้อมๆกับรับตำแหน่งประธานชมรมเชียร์ แต่ปัจจุบันผันตัวมาเป็นประธานชมรมเชียร์อย่างเดียว
ซึ่งช่วงนั้นเขาก็ได้รู้จักกับพี่แกเหมือนกัน ที่งงเพราะพี่แกไม่ได้เรียนวิศวะแต่ไปดูแลเดือนให้วิศวะ ว้อท?
“เดือนวิศวะปีสามกับพี่ธันวาเป็นเพื่อนกัน” พูดแบบนี้ก็จบละ
แต่…
พี่ธันวาแม่งต้องเอาเวลามาดูเดือนวิศวะจนเดือนคณะตัวเองแม่งไม่ได้ห่าอะไรเลยแน่ๆ ป๋วย(เดือนเกษตร) มันเป็นกรรมของมึง
“งั้นกูจะทวนอีเว้นท์ยาวเหยียดของมึง โทษฐานที่ทำตัวเป็นพ่อพระวันนี้นะ” เขาบอกเดือนหลังจากเราทั้งคู่เดินห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อน
“หนึ่งคือ เราต้องไปเอาเครื่องดนตรีมาก่อน เพราะกูเกรงใจพ่อปอยไม่อยากไปดึก จากนั้นเราจะเอาบูบู้ไปหาหมอ แล้วค่อยไปเดต เอ๊ย…”
มึงเลย กูติดคำว่าเดตแล้วเนี่ย
“ผิดแล้ว ไม่ได้ไปเดต”
เออๆ แค่ไปกินข้าว มึงจะมาย้ำทำไมเนี่ย น้อยใจเป็นนะเว้ย
“…”
“…”
“ไปดินเนอร์ต่างหาก”
…
คือ คือ คือ
คือ…
แล้วจะมาพูดใกล้ๆหูกูทำไม ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยย
โอ้ย แล้วจะยักคิ้วข้างเดียวแล้วเดินหนีไปทำไม ฟัคคคคค กูเขินครับ
เกือบสามโมงแล้ว ซึ่งเป็นเวลานัดของเขากับเดือนเพื่อจะไปเอาเครื่องดนตรีที่บ้านปอย เขาเลยออกมานั่งรอข้างนอก ใต้ตึกพลศึกษา แต่รอไม่นานรถเดือนก็เข้ามาจอด โอ้ย มีความกระบะโตโยต้ายาริสไปอีก
เดินไปหากำลังจะเข้าไปทักทายด้วยความหมั่นไส้ในยี่ห้อรถ แต่เหลือบไปเห็นที่นั่งข้างคนขับเสียก่อน
“สวัสดีครับพี่เคียงกาย” เป็นมีนบริหารเพื่อนสนิทเดือนนั่นเองที่นั่งมาด้วย หึ ข้างคนขับด้วยนะ นั่งข้างเดือนด้วยนะมึง
เขาตอบกลับไปด้วยยิ้มอ่อนๆตามมารยาท ความจริงคือไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเจ้าตัวมากมาย จะหาว่าเขาตั้งแง่กับเด็กนี่ก็ได้ เพราะมันจริง
“เป็นไรเนี่ย ทำหน้าแปลกๆ” เดือนถามเขา
“…”
“เหมือนคางคกพองตัว” โอ้ย จิกกัดแรงอะไรเบอร์นั้น
“หน้ากูบวมอยู่แล้วครับ สัดเดือน”
“ฮ่าๆ” แล้วมันก็หัวเราะนะ แกล้งเขานี่สนุกหรือไง
ชูนิ้วกลางให้มันไปหนึ่ง
“ป่ะ ไปกัน” เดือนบอก เขาเลยเอื้อมมือไปเปิดประตูหลัง เพราะที่นั่งข้างหน้ามันเต็มแล้ว แหงล่ะก็มันมีสองที่นี่
“เดือน กูอยากไปหาเห็บหมาหลังกระบะรถพ่อมึง” จู่ๆมีนก็พูดขึ้น แล้วเปิดประตูหน้าออกไปนั่งหลังกระบะเฉย
โดยที่เดือน “เฮ้ย ใช่เหรอมึง” อืม กูก็ว่า
“พี่มานั่งหน้าเป็นเพื่อนหน่อยดิ” สายตาเดือนมองผ่านกระจกมองหลังมาหาเขา
เขายังนิ่ง มันเลยตบเบาะนุ่มข้างมันปุๆ
“ทำไม อยากมีตุ๊กตาหน้ารถก็บอก” กูน่ารักล่ะสิ ใครๆก็อยากให้กูไปนั่งข้างๆ
“เปล่า จะให้ช่วยตอบไลน์สาวๆหน่อย”
“…”
มันสบตาเขาแล้วยักคิ้วกวนตีน
“พอดีมือไม่ว่าง”
เกร๊ดด อยากด่าเป็นภาษาอุรุกวัย
รถเรามาจอดเทียบในลานหน้าบ้านหลังใหญ่ เขากับเดือนลงจากรถมองหาเจ้าของบ้าน ส่วนมีนบริหารเดินมาเปิดประตูหน้ารถ ได้ยินบ่นว่านั่งกระบะหลังมาร้อนมากขอเปิดแอร์ในรถนะ แล้วก็เข้าไปนอนยาวเหยียดที่นั่งข้างหลังคนขับ
เมื่อไม่เห็นมีวี่แววเจ้าของบ้านออกมาต้อนรับ เราเลยตัดสินใจจะเดินเข้าบ้านไปหาซะเลย
แต่…
ปอยเดินออกมาพอดี เธอเดินก้มหน้าก้มตาค้นอะไรก็ไม่รู้ในกระเป๋าห้อยใบหรู
“โทษทีที่มาช้านะ พอดีพ่อเราติดธุระด่วน นี่เลยมาจัดการเองกลัวกายรอเก้อ แป้บนะเราหากุญแจโรงเก็บเครื่องดนตรีก่อน อ้ะ นี่ไง เจอแล้ว”
เธอสรุปเองเสร็จสรรพก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“ปอย นี่…” เขากำลังจะแนะนำเดือนให้ปอยรู้จัก
“เดือน”
แต่ปอยชิงพูดขึ้นมาก่อน
เกิดความเงียบขึ้นประมาณสี่จุดศูนย์สามวินาที เขามองเดือนกับปอยสลับกันไปหา ทำไมให้บรรยากาศสีม่วงมาคุแปลกๆ คุณพระ ให้ความรู้สึกเหมือนในละครประมาณบ้านเดือนกับปอยเขาไม่ถูกกันหรืออะไรยังไง
“คือ รู้จักกันเหรอ” เขาถามขึ้น พยายามทำลายบรรยากาศแปลกๆนี่ไป
“อืม” ปอยพยักหน้า
“ไม่” เดือนตอบ
เอ้ะ ยังไงกันวะ คนหนึ่งตอบอย่าง อีกคนตอบอย่าง
“เครื่องดนตรีอยู่ไหน” มาอีกแล้ว วันนี้โหมดเย็นชาของเดือนมันจะมาเยอะไปแล้ว เขากลัว
แล้วทำไมไปถามเขาด้วยเสียงแบบนั้นฮะ นั่นคนให้ยืมนะ
“เอ้อ นั่นสิปอย เดี๋ยวเรามีธุระอีกเยอะ” เขารีบแก้สถานการณ์
“เดี๋ยวกูขนพวกอันเล็กๆไปก่อน ของหนักๆมึงรอกูมาช่วย ห้ามขนเอง โอเค้” เขาย้ำกับเดือนก่อนจะหยิบเครื่องดนตรีเล็กๆใส่ไม้ใส่มือให้เต็มแล้วเดินออกมา ปล่อยให้เดือนรื้อค้นของที่จะใช้ในงาน แล้วมาร์กเครื่องหมาย จัดการเรื่องขอยืมกับปอยไป แอบปาดเหงื่อว่าจะไปกันรอดมั้ย เหมือนเป็นคู่แค้นกันมาสิบชาติเบอร์นั้น แต่…
มาคิดดูแล้วเหมือนเดือนมันงอนอะไรปอยเสียอย่างนั้น โอ้ย ปวดหัวจริงจัง ไม่คิดแม่งละ
พอมาที่รถก็เจอกับมีนบริหารที่เกาะหน้าต่างมองพวกเราอยู่ก่อนแล้ว
เขาเปิดประตู ทำเป็นไม่สนใจท่าแปลกๆนั่น เพื่อจะหยิบไอโฟนไปให้เดือนตามที่เจ้าตัวฝาก
“ลืมไปเลย นี่บ้านพี่ปอย” มีนพูดขึ้น
ตกลงมีนก็รู้จักปอยอีกคนแล้ว
“ตื๊อไม่เลิก” ใบหน้ามีนเหมือนหมั่นไส้ใครบางคน เพราะน้องเบะปากแบบดูพิลึกไปอีกแบบที่เขาไม่เคยเห็น เพราะปกติเห็นแต่ยิ้มเสแสร้ง(อันนั้นคือกูคิดไปเองครับ)
เขามองตามสายตามีนไป ที่ไกลๆตรงโกดังเก็บเครื่องดนตรี เห็นปอยกับเดือนยืนคุยกันอยู่ อ้าว ดีกันได้แล้วมึง
ด้วยความเผือก…
“มีนรู้จักกับปอยเหรอ”
จากคนที่ไม่อยากเสวนาด้วย ก็ต้องทำ เพราะอยากรู้ ฮ่าๆ
มีนหันมาสบตาเขา ในนั้นไม่มีแววขี้เล่นเหมือนเช่นปกติ
“เป็นผู้หญิงที่ตรงข้ามกับพี่เลยล่ะ” มีนบอกแบบนั้น
“แล้วกับเดือน เขามีเรื่องบาดหมางกันเหรอ” เขาเริ่มอยากรู้เรื่อยๆ
มีนสูดลมหายใจ คือ มึงจะท่ายากไปไหน บอกกูก็จบ อุ่ย ไม่เอาไม่พาล ฮ่าๆ
“เดือนกับพี่ปอย…”
“…”
“เคยเป็นแฟนกัน”
บทสนทนาสิ้นสุดแค่นั้น
เขาไม่น่าอยากรู้เลยจริงๆ
หลังจากบ้านปอย เราก็ต้องวนรถไปส่งมีนบริหารถึงบ้าน จากนั้นจึงไปต่อที่คลินิกสัตวแพทย์เพื่อตรวจสุขภาพประจำสัปดาห์ของบูบู้ คุณหมอบอกว่าหมามีสุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่นานมันจะโตเป็นหมาที่สวยงาม ส่วนเรื่องขนหรือความสะอาดคุณหมอกำชับว่าต้องดูแลให้ดี
ลูกหมาไม่เป็นอะไรแล้ว แต่กับพ่อหมา เฮ้อ…
อย่าคิดถึงกินข้าวว่าจะกร่อยขนาดไหนเลย เพราะมันกร่อยยิ่งกว่าที่คิดไว้
เดือน กูขอโทษที่พามึงไปเจอเรื่องแย่ๆนะ
ไม่ทันไร กลับมาดราม่าอีกแล้ว อะไรวะวันนี้เนี่ย
วันดราม่าโลกหรือยังไง กินมาม่าประชดแม่งเลย จริงๆนะ เดือนพากูเข้าร้านมาม่าครับ อิสัด
เขาตักเส้นมาม่าในจานหมุนไปมาอย่างเบื่อหน่าย เหล่มองเดือน มันก้มเล่นไอโฟนตัวเองนะ นี่มึงไม่สนใจอาหารเลย หรืออย่างน้อย มึงมากับกู ก็ควรจะสนใจกูบ้าง
เฮ้อ…
อย่างว่าแหละ เจอแฟนเก่าที่จบไม่สวย นี่เขาคิดเอานะ เป็นใครก็แสร้งยิ้มไม่ได้หรอก
แต่มึงไม่ยิ้มแบบนี้แล้ว เสน่ห์ของเดือนที่กูแอบชอบมันไม่มีเลยว่ะ
ตัดสินใจหยิบไอโฟนสีขาวของตัวเองขึ้นมาเข้าแชทเดือนแล้วพิมพ์ไป
Hiran มึงเคยมีแฟนป่ะ
เหล่มองเดือน มันชะงักไปนิด แต่ไม่เงยหน้า
ก่อนที่แชทเขาจะเด้งขึ้นมา
ชื่อ นามสกุล
เคย คนหนึ่ง
ตอบกูห้วนได้ใจมาก เอาเหอะ ยกให้จำเลย นี่อยู่ในโหมดแบด เข้าใจ
Hiran เหรอ กูก็เคยมี
เท่านั้นล่ะ เดือนแม่งเงยหน้ามามองกูเฉย
เลยต้องชี้นิ้วใส่ไอโฟนตัวเอง เป็นนัยให้เจ้าตัวกลับไปคุยในแชทต่อ
ชื่อ นามสกุล
แล้วพี่เคยเจอเขาอีกไหม หลังจากเลิกกัน
Hiran มีบ้าง
ชื่อ นามสกุล
แล้วพี่ทำไง
Hiran ตอนแรกก็รู้สึกแย่ กินอะไรไม่ได้เลย
ชื่อ นามสกุล
พี่ไม่อดตายเหรอ
Hiran สัด
กวนตีน หมายถึงแบบรู้สึกแย่ไปพักใหญ่ประมาณสามสี่ชั่วโมง ต้องทำใจกว่าจะลืมมันได้ ไม่ใช่อดข้าวอดน้ำสิบชาติอย่างมึงคิด
แอบเห็นมันยิ้มกับโทรศัพท์ ไง เริ่มจะอารมณ์ดีแล้วสิ
ชื่อ นามสกุล
แล้วต่อจากนั้น
Hiran จากไหน
ชื่อ นามสกุล
ก็ตอนแรกที่รู้สึกแย่ไง
Hiran ก็มีคนเป็นห่วงไง
ชื่อ นามสกุล
ไหงงั้น
Hiran ก็กูไม่แตะข้าว มัวแต่เล่นโทรศัพท์ คนนั่งข้างๆเขาก็เลยเป็นห่วง
เนี่ย เขาบอกว่า…
ชื่อ นามสกุล
ว่า???
Hiran ให้หยุดเล่นโทรศัพท์แล้วกินข้าวซะ
เขาไม่อยากเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของคนที่เขาห่วง
เขาอยากให้กูกลับมายิ้ม
เขาอยากให้กูสนใจเขาแทน
ชื่อ นามสกุล
…
แล้วมันก็ออฟไลน์ไป
“สนใจก็ได้ครับ” ง่อววววววววววววววววววว
เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มหล่อแบบนั้นล่ะเดือนผัวกู
อุ๊บบบบบบบบบบบ
*TBC..................................................................
ลงจนได้ในที่สุด 555 พบกันอีกแล้วกับนิยายของมิวเอ็สเอ็น
ที่ใช้เวลาเขียนนานที่สุดเป็นประวัติศาสตร์ #ขนาดนั้นเลย
แต่ยังไงก็มาแล้วนะ มาตอนบ่ายๆร้อนๆเลยด้วย เสริฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เจอกันเมื่อโลกต้องการ... เร็วๆนี้
*** เรื่องคะแนนบาส ขออภัยถ้าเราผิดเราก็ยอมรับ
เราจะไปปรับแก้ให้น้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
