#SEVENTEEN
-นอกเรื่องของกฎเกณฑ์-
{Drunker}
เมารัก
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... “มาได้ไง”
เดือนจากตอนแรกใบหน้าเปื้อนยิ้ม กลับหุบฉับเสียอย่างนั้น เป็นนัยว่าการมาถึงของปอย ปิ๊งจีเน็ตทำให้บรรยากาศกร่อนกลายๆ ถ้าเป็นคนภายนอกคิดอ่ะนะ แต่สำหรับเขา แม่ง มองยังไงก็เหมือนพ่อแง่แม่งอนกันชัดๆ โอ้ ชิท ม่าย เคียงกายคนดีอย่าได้คิดมาก สะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดในหัวที่รังแต่จะทำให้ความสัมพันธ์(?)ระหว่างเขากับเดือนบาดหมางออกเดี๋ยวนี้ แต่ทำยังไงมันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี ไหนบอกไม่ได้อะไรกันแล้ว แต่คำถามเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของนั่น ลืมตัวหรืออะไร แบบนี้… ไม่ดีเลยจริงๆ
เขาอาจจะลืมไป คนที่บอกว่าไม่ได้ติดใจกันแล้ว…ไม่ใช่เดือน
“หือ มิกกี้ไม่ได้บอกเหรอ ว่าพี่จะมาเป็นสต๊าฟคนใหม่”
พยายามไม่ฟังคำพูดของทั้งสอง ที่ช่างคุยกันเป็นธรรมชาติเหลือเกิน
“แล้วไหงทำหน้าโหด” ปอยถามเดือนกลับ
“เปล่า” ไอ้นี่ก็กลายเป็นคนถามคำตอบคำไปแล้วเสียเมื่อไหร่กัน
ตอนนี้เหมือนทุกคนรู้หน้าที่ ดาวเดือนต่างแยกตัวกันไปซ้อม จากตอนแรกมากระจุกกันแซวเรื่องเขากับเดือน
แล้วเขาล่ะ จะไปไหนดี
พลันความรู้สึกเย็นในมือก็เตือนสติเขา ใช่สิ เขาซื้อนมเย็นมาให้เดือนนี่
“อ่ะ” เขาที่ก้มลงช่างใจคิดว่าจะขัดจังหวะบทสนทนา ยื่นน้ำให้เดือนแล้วจากไปเลยดี หรือต้องทนอยู่ฟังจนจบดี ไม่ทันเห็นว่าสิ่งที่ปอยยื่นให้เดือนคืออะไร แต่หูเจ้ากรรมก็ไม่ได้ทำงานพลาดเหมือนดวงตาเสียหน่อย พร้อมๆกับความรู้สึกชาที่หน้าเบาๆ
“นมเย็น ร้านที่เดือนชอบไปกิน พี่ซื้อมาฝาก”
ฉึ่ง
มือกำรอบแก้วน้ำปั่นพลาสติกแน่น
เท้าเล็กกำลังจะถอยหลบฉากไปแล้ว แต่ติดที่มือหนาของใครบางคนมาฉกฉวยเอาแก้วพลาสติกที่มือซ้ายของเขาไปนี่สิ
“ไม่เป็นไร ผมฝากพี่เคียงซื้อมาแล้ว”
ก่อนจะเอาไปดูดจ๊วบหน้าตาเฉย
แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจมันเต้นโครมครามแปลกๆ งื้อ น้องเค้า นะ น่ารักอะไรอย่างนี้
ไม่ได้ๆ จะหน้าแดงไม่ได้ ฮ่อลลลลลลล เขินง่า
ปอยเหมือนเหวอไปนิด แหงล่ะ ก็ใครจะช่วยเธอกินล่ะ ในเมื่อในมืออีกข้างกลับมีช็อคโกแลตชิพปั่นแก้วใหญ่ถืออยู่แล้ว
เขาหันไปมองเดือน เจ้าตัวยักคิ้วกวนประสาทให้หนึ่งที นิ้วเรียวแตะที่หน้าตัวเองเป็นนัยบอกเขาว่า แก้มแดงไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกกกก เด็กมันได้ใจใหญ่แล้ว เสียระบบเคียงกายจริงๆ เลย
“ปะ ไปซ้อมได้แล้ว ปอยวันนี้ฝากด้วยนะ”
แม้จะไม่ชอบขี้หน้า แต่มารยาทต้องมาก่อน
ยังต้องทำงานด้วยกันอีกนาน อย่างน้อย ก็อีกสามชั่วโมง นานพอที่ทำให้คนไม่ชอบขี้หน้าใครแล้วอย่างเขา อยู่ด้วยแล้วอึดอัดสุดๆเลยล่ะ
“เดี๋ยวดิ”
ร่างสูงผละออกยังสัมภาระของตนที่วางกองรวมอยู่มุมห้อง ทิ้งเขาไว้กับปอยสองคน ตัวเองได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้เธอ
“กายกับเดือนนี่ดูสนิทกันดีเนอะ” มาแล้ว คำแซะเสนาะหูลอยมาแต่ไกลเลย
“เปล่านี่ ปอยว่างั้นเหรอ คงเพราะเรามีงานที่ต้องทำด้วยกันมั้ง จึงต้องตัวติดกันตลอด” จงใจใช้คำสองแง่สองง่ามให้ฝ่ายนั้นคิ้วขมวด
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ
“รับ” เสียงห้าวของไอ้เดือนบริหารก็ดังมาแต่ไกล พร้อมกับเจ้าตัวนุ่มที่เวลานี้เขาแทบจะอุ้มไม่ไหวแล้ว
หนักเหลือเกิน บูบู้ลูกพ่อ งื้อ
ที่บอกจะเอามาเลี้ยงด้วยนี่จริงแฮะ
“ฝากดูแลด้วย”
มันบอก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เขา โน้มหน้าลงมาจะกระทำมิดีมิร้าย มีหรือเคียงกายผู้นี้จะไม่ไหวตัวทัน
ยืนนิ่ง หลับตาพริ้มรับทุกสถานการณ์จ้า
จุฟ
“เป็นเด็กดีนะบูบู้ลูกพ่อ”
มันเดินจากไปด้วยยิ้มละลายใจ ฮึ่ย จะจูบหมาทีหลังก็บอก จะได้ยื่นออกไปให้จูบ
ได้แต่จิกกัดเจ้าบูบู้ด้วยสายตา
“เอ่อ”
ลืมไปเลยว่าปอยยังอยู่
“คงสนิทกันมากเนอะ”
เหอเหอ จากไปด้วยแววตาจิกกัดแบบสุด
มีปอยมาช่วย เขาแทบไม่ต้องทำอะไร เพื่อไม่ให้คิดว่าตัวเองมาแล้วยืนเกะกะ จึงเลี่ยงมุมมาหลบพักอยู่ตรงหลังสุดของห้อง ในขณะที่หูแว่วเสียงคำสั่งให้ซ้อมของปอย ดีเหมือนกัน เขาเองก็เหนื่อยแล้วที่ไม่มีคนฟัง อีกอย่างถ้าพรุ่งนี้มิกกี้กลับมาแล้วเจ้าพวกนี้ท่าดีทีเหลว พลอยจะทำให้มันมีเรื่องมาด่ามาแซะเขาเปล่า เขาจึงไม่นึกน้อยใจเลยที่ตัวเองไม่มีประโยชน์อะไร ใช่ ไม่เลย
ไม่เลยสักนิด ไม่ ม่ายยยยยยยยยย
ให้พูดตามจริงมั้ย
นี่มันสอนกันท่าไหน ทำไม่ต้องจับไม้จับมือกัน แล้วนั่น ป้วนเปี้ยนอยู่แต่กับเดือน อย่ามาหาข้ออ้างแก้ตัว เดือนเกษตรมาถามท่า หล่อนผลักไสให้ไปถามคนอื่น เอาหตุผลต่างๆมาอ้าง แล้วสอนแค่เดือน หล่อนมันคนสองมาตรฐานตัวจริง ไม่ได้น้อยใจแต่ อิจฉาว้อยยยยยย
เลยมานั่งเด็ดดอกกุหลาบที่หยิบมาจากแจกันในห้องแม่ง
รัก… ไม่รัก
นี่ยังไม่จบสินะ !!!
แต่ไม่ว่าจะเด็ดอีกกี่ดอก เด็ดจนจะหมดทั้งใบแล้ว กลีบสุดท้ายมันก็คือคำว่า ไม่รักอยู่ดี ไอ้เราเปลี่ยนสลับเอาไม่รักขึ้นต้นแล้ว เอารักขึ้นก็แล้ว สุดท้ายผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม หึ แต่ไอ้การจะมาหลงงมงายคงไม่ใช่เคียงกาย เชิด ไม่สนใจ ตื๊อต่อไปคือได้ครอบครอง
ฉึก โอ้ย หนามกุหลาบเวรนี่ ฮือออออ เจ็บชิบ
“เป็นอะไร” เดือนที่มาจากไหนไม่รู้ จู่ๆมาฉกมือเขาไปดูแผล
“แผลเท่ามดกัดเหอะ ไม่ซ้อมต่อไง” เผลอจ้องหน้าเดือนด้วยโทสะ เมื่อกี้คุยกระหนุงกระหนิงกับปอย ไหงแว้บมานี่ได้
เอาเถอะ ถึงเขาจะแค่คุยกันเฉยๆ แต่มันอยู่ที่คนมอง คนมองแบบเขาที่เต็มไปด้วยทิฐิย่อมมองแตกต่าง มาง้อเดี๋ยวนี้นะเดือนไอ้บ้า งื้อ
“พักบ้างเถอะพี่ ล้าหมดแล้ว” แกล้งสำออยเหรอมึง
ผัวะ
ตบหลังไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้แบบสุด โอเค ผสมความหึงไปเบาเบา
“โอ๊ยยยยยยยย”
เว่อร์ละ
“ไม่ชอบคนอ่อนแอ” พูดไปงั้น หาเรื่องคุย บวกแก้ตัวให้ตัวเองที่เผลอตบมันไป ถือว่าแรงอยู่นะ
“แล้วชอบคนแบบไหน”
มันเงี่ยหูเข้ามาฟังใกล้ๆ แต่เดี๋ยวไอ้ลูกหมา ตัวติดกันเกินไปแล้ว สภาพแบบนี้ไม่ดีต่อใจเลยจริงๆ มันจะได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นมั้ยวะนั่น
“ชอบคนหล่อรึเปล่า” มันถาม
“เอ่อ” ให้ตอบว่าไง ชอบงี้เหรอ มันไม่เตลิดหนีไปล่ะ แล้วถ้าตอบว่าชอบแค่มึงล่ะ ???
“ชอบคนขี้เล่นรึเปล่า” ยังไม่ทันตอบมันถามมาอีก
“…” ชอบที่มึงขี้เล่นนะ
“ชอบคนตัวสูงรึเปล่า”
“…” ถ้ามึงตัวสูงกูก็ชอบ
“ชอบคนรักสัตว์รึเปล่า” เหมือนว่ามันจะไม่ต้องการคำตอบ เพราะใบหน้าปรากฏรอยยิ้มยียวน
“…” ไม่รู้ แต่มึง… เลี้ยงหมา
“ชอบเด็กมั้ย” คำถามนี้ดูมันเสียงอ่อยลง พอเงยหน้ามองก็ต้องหลบตาลงต่ำอีกรอบ อะไรกัน เล่นเองเขินเองรึเปล่าหนอ
แล้วมันก็เงียบไป เขาเองก็เงียบ ให้ตายสิ แต่กว่าจะรู้ ก็มีมือหนามาสะกิดเบาๆ
ว่าที่มันถามรัวๆน่ะ เพราะ…
“ชอบทั้งหมดที่บอกหรือเปล่า”
…มันอยากให้ตอบรวบยอดนี่เอง
โอ้ ชิท ฆ่าเขาเถอะ จะให้ตามว่าไงอ่ะ เขากอดบูบู้แน่น แต่มันก็ถูกชิงไปโดยคนตัวโตข้างๆ เป็นเหตุให้เขาต้องหันไปมองอย่าคาดโทษ เอามาให้กอดเดี๋ยวนี้นะ เพิ่งจะทำหวงลูกเหรอ แต่เขาพลาดจริงๆ
พลาดไปมองดวงตาสีดำคมคาย ที่อ้อนอยากได้คำตอบนั่นเข้าแล้ว
ฮืออออออออออออ
มาทำตัวนางเอกเขินพระเอกอะไรตอนนี้
พลันให้คิดไปถึงเรื่องเมื่อเช้าที่คุยกับนาย
‘ถ้ายังรัก มึงเอาไงต่อ?’
‘…’
‘ถ้าไม่รัก มึงเอาไงต่อ?’
‘…’
‘ถามตัวมึงเองละกัน’ “ว่าไงล่ะ มีคนรอฟังคำตอบพี่อยู่นะ” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนอีกครั้งกลัวเขาจะหลงลืม บ้าเอ๊ย หากแต่มันเหมือนหลุมพรางกับดัดเล่ห์ ฮืออออออ มาเสียงวงเสียงหวานทำไมใกล้หูกู ไอ้บ้าหรรมเดือน ไอ้คนขี้อ่อย
“อืม ชะ ชอบ…”
กลั้นใจตอบไปเสียงเบาหวิว แต่ดวงใจข้างในเต้นโครมคราม
“อะไรนะครับ” มันกระซิบใกล้หู แว่วเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่ได้แกล้งคน
กว่าจะรู้ตัวว่าท่าทีของตนทำให้เด็กมันได้ใจก็สายไปเสียแล้ว เอาจริงๆ นี่ก็มีแรงต้านทานได้นานเสียเมื่อไหร่ ยิ่งใกล้ ใจยิ่งเต้นแรง ยิ่งเข้าหา ยิ่งอ่อนระทวย นี่สินะ ความรู้สึกแอบรักที่ห้ามมันไม่ได้จริงๆ ต่อให้แสร้งว่าต่อต้านไปเท่าไหร่ สุดท้ายคนที่ชอบก็ต้องละลายมันได้อยู่ดี
“หมดเวลาพักแล้วสิ ไว้ผมจะมาฟังคำตอบหลังเลิกซ้อมแล้วกัน”
มันทำท่าจะลุกไปจริงๆ
หมับ
ไม่รู้อะไรดลใจ หรือสัญชาตญาณของตนบอกว่า ถ้าปล่อยมันไปตอนนี้ เหมือนความกล้าที่ตัวเองสะสมพูดออกมาเมื่อครู่จะไม่มีอีกแล้ว เลยใช้แรงเล็กๆของตัวเอง คว้าข้อมือหนาไว้ซะงั้น แต่เดี๋ยวนะ นี่ไม่ออกแรงดึงสกนิด ไหงเซเบียดไหล่เขาได้กัน
ถ้าเป็นก่อนหน้าคงแอบยิ้มเบาๆ ลวนลามเดือนคืองานเคียงกาย เฮ้ย เปล่า
แต่สถานการณ์ล่อแหลมต่อความรู้สึกเช่นนี้ ห้ามยิ้ม ห้ามยิ้ม ห้ามหน้าแดง หยุด ไอ้เคียงกาย ไอ่โง่
“ก็บอกว่า…”
สูดหายใจเฮือกใหญ่รวบรวมพลังกล้า
“ชอบทั้งหมดที่พูดมา”
“…”
“…”
“คำตอบดี”
“…”
“เย็นนี้เลิกแล้วจะพาไปกินติม”
มันยกยิ้มร้ายให้เขา แล้วละจากไป
เดี๋ยว กลับมาก่อน
กล้ามาทำให้เขาเหมือนเด็กน้อย เขาไม่กินเว้ยไอศกรีมน่ะ เฮอะ
ยกมือกุมอกแผ่วเบา แต่ข้างในเต้นโครมคราม กล้ามาทำกับหัวใจของเขาได้นะไอ้เดือน ไอ้คนบ้า อีตาบ้า ไอ้น้องบ้า ไอ้ งื้อ เจ็บหัวใจไม่ไหวแล้ว
แต่หูแดงๆนั่น ตาเขาคงไม่ฝาดไปใช่มั้ย
แต่เย็นวันนั้น แผนที่เราสองคนจะหนีไปเดต เอ้ย ไปกินไอศกรีมกันก็ต้องล่มไม่เป็นท่า เมื่อปอยที่พ่วงตำแหน่งสต๊าฟคนใหม่ และวันนี้ก็ได้เห็นท่วงท่าที่เธอแสดงความสามารถว่ามีความถนัดในเรื่องนี้ดีมากเพียงใด และเธอกล่าวอ้างว่ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะเลี้ยงขอบคุณ ที่ดาวเดือนวันนี้ตั้งใจฟังเธออย่างดี ใครจะไปก็ช่าง ไม่ไปก็เชิญ แต่สายตาเย็นๆ บวกยิ้มสวยของเธอ ฟังดูคล้ายอำนาจเผด็จการ แต่สิ่งไหนก็ไม่เท่า สายตาที่เชื้อเชิญเดือนตรงๆ น้องจะไม่ไปเกรงจะเสียมารยาท รุ่นพี่อุตส่าห์ชวน แต่พ่วงเขามาด้วยนี่อะไร ไอ้เราที่กำลังเก็บของเตรียมชิ่ง เพราะวันนี้รู้สึกด้อยประโยชน์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กลับถูกมือหนาคว้าหมับ พูดแค่คำเดียว
“ไปด้วยกันเถอะ”
ไม่รู้รึไง ว่านี่น่ะ
แพ้ผู้ชายขี้อ้อนนะเว้ย
ฮือออออออ
เลยต้องติดสอยห้อยตามมาอย่างช่วยไม่ได้
ส่วนพวกอื่นๆ คุยกันไปเกี่ยงกันมา สรุปสุดท้ายก็ขนกันมาหมดซะงั้น รวมทั้งแขกไม่ได้รับเชิญจากปอย แต่นี่เชิญมาร่วมโต๊ะอย่างแก๊งส่องเดือนอีกด้วย
จะให้เขาทนพะอืดพะอมระหว่างสองคนนั้น ขอตายดีกว่า
แยกโต๊ะออกมาเลยแม่ง
ดีหน่อยที่เป็นร้านหมูจุ่มแบบมีเครื่องดื่ม พ่อจะกินให้เมาจนหนำใจเลย มองดูภาพที่ปอยตักหมูใส่ในจานเดือนแล้วมันขึ้น ใจมันขึ้น ใจแม่มา
ซดรวดเดียว
หมดแก้ว!!!
“เหล้าหรือน้ำอิดอก กูล่ะปวดหัว เมื่อเช้าบ่นว่าแฮ้งอยู่เลย” คุณนายได้แต่กุมขมับ
“ตายอดตายอยากที่ไหนมา ไม่คุมผัวแล้วชะ” คุณส้มทับอีกรอบ
ผัวไหนไม่มี โน่น มันอยู่…
เคร้ง
เพราะมัวแต่กินเหล้า เลยไม่ทันเห็นว่าโต๊ะข้างๆ คนว่างไปหนึ่ง
มาอยู่นี่นี่เอง
“กินเยอะไปแล้วนะครับ” สายตาเดือนที่เอ่ยเตือนเขาเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กน้อย นั่นทำให้ตัวเองฮึดฮัดไม่พอใจ
“หิว มีไรมะ”
“เมาแล้วเหมือนเด็กวะ” หือ ไอ้พ่อหมา ขึ้นวะกับกูเหรอครับ
ทำเป็นไม่สนใจมัน แล้วจะยกแก้วเหล้าดื่มอีกครา
“พอแล้ว เมาแล้ว”
“เมาไหน ใครเมา”
“พี่ไง”
“กูไม่เมาเถอะ ไม่ต้องมาดูกู”
“ก็มากับพี่ จะให้ผมไปดูใคร”
“ใครก็ได้ ไปเลยไป ชิ่วๆ” นี่ว่าด้วยความเมาของตัวเองล้วนๆเลย ถึงกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกไป
มันถอนหายใจ แล้วนั่งลงเบียดเขา เฮ้ย เก้าอี้มีเยอะแยะ คนตัวเท่าควาย ยังมาแย่งนั่งอีก
เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำไป เขาจะกิน กินให้เมา เมาให้ตายไปเลย
แต่มือหนาที่พยายามดึงแก้วออกจากปากเขานี่สิ ไม่ยอมอยู่นิ่งเลย ยื้อยุดกันอยู่นั่น นานสองนาน เพื่อนเขาได้แต่มองตาปริบๆ ประมาณว่า เออ มึงพูดกันสองคนไปเลย ทำทีลืมพวกกูที่นั่งหัวโด่กันอยู่ตรงนี้ไปเลย
“เอาม้า” เขาเสียงสูง
“เดือน ทำไมมานั่งตรงนี้”
เสียงหวานหู ที่ทำเขารำคาญทุกเมื่อที่ได้ยินก็ตามมาหลอกหลอนอีกครั้ง
“ผม…” เดือนกำลังจะเอ่ยตอบ แต่เขาที่เอาความกล้าจากไหนไม่รู้ ยื่นมือเล็กไปปิดปากนุ่มนิ่มของเดือน แล้วพูด
“เดือนจะนั่งเป็นเพื่อนเราตรงนี้ ปอยมีอะไร”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้หมาเดือนทำหน้างงแค่ไหน เมื่อกี้ยังขับไล่ ไหงมารั้งไว้ซะนี่ ทำไม ก็เคียงกายพอใจ จะทำไม เงียบไปเลย ไอ้คนปฏิเสธคนไม่เป็น
“เรามีเรื่องคุยกับเดือนเยอะเลย”
เธอจ้องเขาไม่วางตา หืม จ้องมือเขาที่ปิดปากเดือนอยู่ด้วย
“แต่เดือนอยากคุยกับเรา ใช่มั้ย” เขารู้ว่าเป็นคำถามชวนอึกอัก คำถามชวนหาเรื่องชัดๆ งื้อ เพราะฤทธิ์สุราแล้วกัน เคียงกายคนปกติไม่รับรู้อะไรนะเว้ย
“ใช่” เขามั่นใจว่าเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบนะ ไหงร่างสูงที่เบียดเก้าอี้กับตนอยู่นี่ถึงบ้าตอบได้ เรียกสายตาเบิกโพลงและหน้าเหวอๆของปอยเป็นอย่างดี
แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมแพ้
อาจจะด้วยฤทธิ์สุราที่เธอถือไว้ในมือไม่ต่างจากเขากระมัง
“พี่ไม่เข้าใจ ทำไม เดือน…” เสียงของเธอแข็งกระด้าง จ้องมองเดือนที่อยู่เบื้องหลังเขา
แม้จะเมา แต่เขาก็รู้คำที่เธอเว้นไว้ มีคำถามมากมายในช่องว่างให้ตีความ
ไม่ใช่คำถามธรรมดา ที่ว่า ทำไมเดือนถึงอยากคุยกับเขา แต่เธอกำลังถามถึง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเดือน
เขากลั้นหายใจ ฟังว่าร่างสูงจะพูดอะไร
“ก็อย่างที่พี่คิด”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ
“เข้าใจแล้ว” ก่อนที่ปอยจะเป็นฝ่ายถอยกลับไปอย่างยินยอม
“พอแล้วนะ ห้ามกินอีก” มันห้ามเขาไว้ เหล้าร้อนกำลังจะเข้าปากแล้วเชียว
“ทำไม มาห้ามกูทำไม เพื่อนกูยังไม่ห้าม เป็นแค่น้อง เจียมตัวซะบ้าง” คนเมาก็คือคนเมา เขาเมาก็คือเขาเมา อย่าถือสาหาความคำพูดกูตอนนี้เลยเดือน กูพูดอะไรยังไม่รู้เรื่องเลย
“ที่เห็นอยู่นี่ไม่ใช่มากกว่าน้องแล้วเหรอ” มันบอกเสียงนิ่ง
“แล้วยังไง” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“แล้วพี่อยากให้เป็นอะไรดีล่ะ …ครับ” คนเมาก็คือคนเมา เขาเมาก็คือเขาเมา แต่เขาก็คือเคียงกาย ผู้แพ้ลูกอ้อนของเดือนบริหารคนนี้ทุกครั้งไป
“เป็น ปะ…” ใจอยากให้มาเป็นผัว ได้ป่ะเนี่ย
“หืม” มันครางแผ่วเบาข้างหูเขา
“เป็น…”
“…”
“ก็เป็น”
“อือฮึ”
“Zzz”
“หึหึ”
เสียงหัวเราะของเดือนไม่สะทกสะท้านความหน้าด้านเขา
แกล้งหลับแม่งเลย
คนเมาก็คือคนเมา เขาเมาก็คือเขาเมา
คืนนี้พูดอะไรออกไป ถือว่าคนปกติไม่รู้เรื่อง ห้ามเกี่ยวโยง แกล้งหลับแป๊บ Zzz…
*TBC..................................................................................................
แฮ่กๆ ไฟนอลหนอไฟนอล มิอาจเป็นอุปสรรคทำให้คนเช่นดิฉันที่ชอบอัพนิยาย
ช่วงเวลาสอบแบบนี้ได้หรอก มาแล้วนะแฮ่ หายไปนานตั้งหกเดือนแน่ะ คิดถึงกัน
บ้างมั้ย
ตอนนี้เป็นไง อย่าลืมไป #เคียงเดือน ให้ทั้งสองได้คู่กันเร็วๆล่ะ มันจะเก้วหน่อยๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
