#EIGHTEEN
-เรื่อยๆเอื่อยเฉื่อย-
{Change}
แปลก
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... เทพนิยายหลายๆเรื่องมักเริ่มต้นเช้าวันใหม่ ด้วยเสียงเจื้อยแจ้วขับขานร้องเพลงของนกไนติงเกล อืม ถ้าเป็นที่นี่คงต้องนกกระจิบ แต่เอาเถอะ แสงอรุณรุ่งเฉิดฉาย ส่งลอดผ่านม่านหน้าต่าง ผู้คนหลับใหลค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาชมความงดงามของแสงแดดที่ลอดผ่าน แล้วพยุงตัวขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจสองสามทีพอเป็นพิธี ค่อยเลิกผ้าห่มผืนหนาขึ้นแล้วก็พูดทักทายสวัสดี ด้วยคำว่า…
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
อะไรกัน ความมึนเมานี่มันคืออะไรกัน โอ้ย ปวดเนื้อปวดตัวไม่พอ ปวดทั้งหัวไปหมด ตอนนี้จุดหมายปลายทางเดียวของเขาคือห้องน้ำ
ฝั่งขวา ใช่ ห้องของเขามีห้องน้ำทางฝั่งขวา
ตาพร่าที่ยังไม่สามารถปรับได้กับแสงยามเช้า ดูจะไม่มีประโยชน์ เขาเลยใช้สองมือและสองเท้าที่มีอยู่ ปัดป่ายหาทางไปห้องน้ำ ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะมันกำลังจะออกมา
อ้วกกกกกกกกกกก
อาการแฮ้งหนัก กำลังมา ให้ตายสิ ไม่น่าดื่มเยอะเลยเมื่อคืน
จุดหมายปลายทางอยู่แค่เอื้อมแล้ว ประตูห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากสองขา เขาสัมผัสได้ เขาสัมผัส…
ผนังห้องเย็นเฉียบ
อะไรกัน ห้องน้ำหายไปไหน ไม่สิ หรือตัวเองมาผิดฟาก
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้พี่”
เสียง…
เสียงใครกัน
เขาขยี้ตาอีกรอบ แล้วภาพในห้องก็ค่อยๆปรับตัว แสงเงาเริ่มเข้าที่เข้าทาง
หันไปทางต้นเสียง ก็พบว่า
แม้เจ้าโว้ย ใครเอารูปปั้นปรีกมาตั้งโชว์แถวนี้
ไม่ใช่ละ นั่นไอ้เดือนกำลังเปลือยกาย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กยาวไม่ถึงหัวเข่าปิดช่วงล่าง
ไม่ได้การละ กล้องอยู่ไหน เอ๊ย ไม่ไหวแล้ว อ้วกจะออกมาแล้ว
“อื้อ”
เขาที่เอามือปิดปากรีบพยักเพยิดให้คนที่ยืนขวางประตูห้องน้ำเบี่ยงตัวไปอีกทาง
แอบเห็นนะว่าหัวเราะกูอยู่
รออะไรอยู่ล่ะ ก้มหน้าอ้วกออกมาสิ อ้วก อ้วก อ้วกให้ตายกันไปข้าง เอาออกมาให้หมดทั้งท้องไส้เนี่ยแหละ คราวหลังลูกจะจำไว้ ว่าไม่น่าลองดีกับสุรายาเมาเลย ฮือ ทุเรศสภาพตัวเองชิบหาย
ที่ต้องให้น้องมันดูเนี่ย ไอ้เดือนมันก็ตามมาเทคแคร์อย่างดีนะ ลูบหลังไปหัวเราะไปบนหัวเขาเนี่ย
ขนาดนี้แล้วไม่มีแรงจะเถียง เคียงกายไม่ไหวจริงๆ
“หมดแล้วก็ล้างหน้าล้างตาซะพี่ คราวหลังก็อย่ากินเยอะอีก”
รู้แล้ว ได้แต่มองค้อนอ่างล้างหน้าสมมติว่าเป็นหน้ามันที่ตัวจริงยืนอยู่ข้างหลัง
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาปุ๊บ
แผงอกล่ำๆนั่นขาวจังเลย
เฮ้ย ไม่ใช่
นี่มึงยังไม่ไปใส่เสื้อผ้าอีกเรอะ
“เออๆ รีบๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับบ้านได้แล้ว ห้องกูไม่มีหนมเลี้ยงเด็กนะเว้ย”
แจกหมายามเช้าไปหนึ่งตัว
กูจะทนได้ซักกี่น้ำเชียว กับภาพเด็กเดือนที่กำลังสอดกางเกงในเข้าไปในผ้าขนหนูตัวกะจิริดเนี่ย
นี่มันกำลังอ่อยเคียงกายอยู่ใช่มั้ยตอบที
พอ พอกันที พยายามหันกลับมาสนใจอ่างล้างหน้าต่อ
“อย่าลืมขนพวกของใช้มึงกลับไปด้วย ห้องน้ำกูไม่ใช่ห้องเก็บของ”
มันเงียบ เขาใจไม่ดี กลัวใจตัวเองเหลือเกินว่าจะหันไปมองแล้วพบว่า
หมด หมดแล้ว ไปหมดแล้วความอดทนของกู
มึงจะเอาผ้าเช็ดตัวออกแล้วเหลือแต่กางเกงในทำไมไม่ปรึกษาความหื่นนี่เลย พุทโธ ธัมโม สังโฆ ดีแค่ไหนแล้วที่เลือดกำเดาไม่ไหล โอ้ชิท ไอ้หรรมเดือน ไอ้คนขี้อ่อย จับอ่างล้างหน้าแทบไม่ทัน กลัวล้มทั้งยืน เห็นแบบนี้แล้วเข่าอ่อน อยากโดน เอ๊ย อยากเป็นลมให้ตายๆไปตรงนี้
แต่คำตอบที่ออกมาจากปากรุ่นน้องต่างคณะ ทำให้ช็อคยิ่งกว่า
“เอากลับไปได้ไง ก็นี่ห้องผม”
ห๊ะ
ว่าแล้ว ห้องน้ำห้องกูแม่งไม่มีหรอก ผนังลายปลาการ์ตูนด๊อกด๋อยแบบนี้
ตุ๊ดชะมัด
หมายถึงกูนี่แหละ ตุ๊ดชะมัด เห็นผู้ชายนุ่งน้อยห่มน้อยเป็นไม่ได้ จะเป็นลมทุกที
“โอเค ไหนอธิบายมาซิ ว่าทำไมไม่ขนกูกลับห้อง”
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายช่วงตื่นนอนผ่านไป เขากับเดือนก็มานั่งมองหน้ากันบนโต๊ะกินข้าว จับเข่าเปิดประเด็นเรื่องห้องนอนของเดือนที่เขานอนไปเมื่อคืน
“พี่จำไม่ได้เหรอ”
เกลียดสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนของไอ้เดือนแม่งจริงๆ
เขายังมีอีกหลายชีวิตต้องดูแลนะ ปลากัดน้อยๆของพ่อ เมื่อวานแกจะมีอะไรตกถึงท้องบ้างมั้ยนะ ฮืออออออออ
“นี่ซีเรียสนะ รู้มั้ยว่าเมื่อวานปลากัดไม่ได้กินข้าว”
ห๊ะ
บ้าจริง นึกว่าคิดในใจ
“ช่างมัน บอกมาทำไมมึงถึงลากกูมานอนห้องมึงสองต่อสองแบบนี้”
เคียงกาย มึงได้มาก ได้วัยสาวแรกรุ่นที่ยังเวอร์จิ้น แล้วต้องหวงเนื้อหวงตัวอะไรเบอร์นี้มั้ย ได้ข่าวมึงอยากได้น้องเขาเป็นผัวใจจะขาด
แต่ยังไงก็ต้องให้เขารู้ ว่าเราไม่ง่าย และได้ยาก
“ถามแบบนี้ แปลว่าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้สินะ”
เรื่องเมื่อคืน
เหรอ???
“พี่ฟังผมนะ…”
“เคียงมึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะค่ะ”
คุณนายที่พยุงตัวเขาซึ่งไม่มีสติออก มันพยายามลากตัวเขาออกมาจากวงเหล้า แต่ด้วยความเมาของตัวเองทำให้เขาขืนตัวไว้สุดแรง เพียงเพราะเห็นแก้วใส่น้ำใสๆตรงหน้า เหล้า เหล้าอยู่ไหน คืนนี้จะดื่มให้ตายไปเลย
พระเจ้า สาบานนี่คือเคียงกายหรือตัวกระหายเหล้า ว้อนซะ
“มึง ช่วยกันลากอินี่ออกมาเร็ว”
เมื่อดึงคนเดียวไม่ได้ผล มันจึงหันไปหาเพื่อนช่วย แต่ก็อย่างที่เห็น เพราะว่าทุกคน
“เหล้าเท่านั้น เอาเหล้ามา เหล้าขาว”
เหล้าขาวมึงไปหาแถวบ้านมึงเหอะ อิส้ม
“ไอ้เคียงมันเมาที่ไหน มาๆ มานั่งกินเหล้าก่อนพอลล่า”
“พอลล่าป้ามึงสิ”
คุณนายถึงกับฉุนขาด ที่คุณเก่งเมาจนเรียกตัวเองว่าพอลล่า ส่วนตัวเขาคอพับคออ่อนซบไหล่มันไปแล้ว
“ทุกคนไม่ต้องเถียงกัน ฟังนี่นะ”
แต่ทันใด ตัวเขาที่ไม่รู้เอาสติมาจากไหน ก็ผลักคุณนายออก แล้วยืนขึ้นด้วยลำแข้งของตัวเอง
“กูจะกลับกับเดือน โอเค๊”
คำพูดของเขา ทำให้ทั้งโต๊ะ…
แม่ง ไม่มีใครสนใจกูเลย ได้ มึงแดกเหล้ากันไปให้ตายเลยนะ กูจะกลับกับใครก็ไม่สำคัญสินะ
“กลับกับผม”
ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ ที่สนใจกู ฮิ้วววววววว ชงเองฟินเอง ใครไม่ฟินเคียงกายฟิน
เรียกได้ว่าทั้งโต๊ะ มีคนสติยังดีอยู่สองคนก็ว่าได้ หนึ่งคือคุณนายเพื่อนเรา และสองคือไอ้หรรมเดือน
เขาจ้องที่เดือนเนิ่นนาน ราวกับจะสื่อความนัย มือขยับเข้าไปใกล้ หมายตรงไปที่แผงอกล่ำ
“กิน…”
แผงอกล่ำของเดือน
“กิน…”
“…”
“เหล้า”
“ฮะ”
ก็มือน้องมันถือแก้วเหล้ายกมาตรงระดับอกพอดี
“เอาเหล้ามาให้กู”
“พี่เมาแล้วนะครับ”
ใครเมา
เดือนลุกขึ้นมา ปัดมือเขาที่พยายามจะเข้าไปยื้อแย่งแก้วเหล้าตรงหน้าให้ได้ เมื่อไม่เป็นผล และเจ้าตัวคงรำคาญ เลยรวบมือเขาเข้าหาตัว เป็นผลให้เคียงกายคนนี้ ที่ตัวเล็กแถมแรงมีน้อยนิดอยู่แล้ว ปลิวไปซบแผงอกล่ำ
เหตุการณ์ไม่ได้นัดหมายจึงเกิดขึ้น เขาที่มองสบตาเดือนจากใต้คางขึ้นไป กับเดือนที่มองสบตาเขาจากศีรษะลงมา เหมือนมีเวทย์มนตร์แรงดึงดูดให้ใบหน้าเราทั้งคู่ขยับเข้าหากัน
แล้ว…
“อ้วกกกกกกกก”
“ฮะ”
“จากนั้นพี่ก็อ้วกเลอะตัวผมไปหมด”
กำลังช้อคจากเรื่องเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนผ่านปากเดือน
“แล้วทำไมไม่ให้นายลากกูกลับ”
“เพื่อนพี่มีกี่คนครับ พี่นายเขาก็ต้องไปดูแลคนอื่น อีกอย่าง ผมไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
เปล่า นี่ไม่ไว้ใจตัวเอง ก็นะ ขนาดสติสมประกอบยังจ้องจะกินน้องมันขนาดนี้ แล้วเวลาที่ร่างกายมันหลุดการควบคุมเพราะเหล้าล่ะ จะอยากได้น้องมันขนาดไหน แค่คิดก็เห็นภาพตัวเองหื่นสัดไม่ไหวแล้ว พอ เลิกคิด เลิกมโน จริงๆแล้วมันเป็นแค่ความคิด ร่างเมาของตัวเองอาจจะไม่หื่นเท่าร่างปกติก็ได้ เอ๊ะ
อีกอย่าง ตอบเฉยๆไม่แซะได้มั้ยไอ้น้อง
“ทำเป็นน้อยใจ น่ารักตายล่ะมึง”
“แล้วเมื่อคืนใครไม่รู้แม่งมาบอกรักเรา”
มึงพึมพำอะไรรักๆใคร่ๆ
“อะไรนะ”
เขาถามเพราะไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูด
“เปล่า”
มันบอกไม่มีอะไร แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“หน้าแดงนะมึง กินเหล้าหนักจนไข้ขึ้นเหรอวะ”
เขากำลังจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเดือน แต่เจ้าตัวปัดออก
“เปล่า”
เดือนกลายเป็นคนพูดน้อยตอบน้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“แล้วข้าวของกูล่ะ”
“วางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง ไอโฟนพี่ผมชาร์ตไว้ตรงหัวเตียงเพราะเมื่อคืนแบตหมด ยังไม่ได้เปิดเครื่องนะ”
เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วจ้องหน้าเดือนต่อ มันเปลี่ยนเสื้อแล้วนะ ใส่เสื้อยืดสบายๆกับกางเกงเลย์ขายาวสีน้ำตาล ดูหล่อไปอีกแบบ ความจริงน้องมันดูดีในทุกๆอิริยาบถและเครื่องแต่งกายสำหรับเขาหรอก ฮื่อ คิดแล้วก็เขิน
“แล้ว…”
เขากับเดือนนี่จะ
“เอายังไงต่ออ่ะ”
“พี่ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวผมจะไปส่งที่ห้อง”
มันว่าอย่างนี้ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป เอ่อ คือ จะไม่ชวนกินข้าวเช้าสักมื้อหน่อยเหรอ
เอาวะ เขาไม่ให้อยู่ นี่ก็ไม่อยู่ละกัน
“จริงสิ วันนี้มีสอนเยียร์”
เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าก่อนจะเมาเละเทะแบบนี้ ได้นัดกับนิวเยียร์เอาไว้
“งั้นไม่ต้องกลับแล้ว เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวแล้วออกไปเลย นี่จะเที่ยงละ”
“ตามนั้น”
โอ้เย้ ได้กินข้าวกับเดือนแล้วโว้ย
ขอบคุณนิวเยียร์น้องรัก ที่ไม่รู้ว่าระหว่างพี่มันกับเขา เธออยู่ฝ่ายไหนกันแน่
คงเพราะเมื่อเช้าตื่นเต้นไปนิด ระริกระรี้ไปหน่อยมั้ง ตัวเองเลยเผลอลืมหยิบไอโฟนลูกรักที่นอนแอ้งแม้งชาร์ตแบตตัวเองอยู่บนหัวเตียงของเดือนจนได้ ทั้งๆที่เจ้าของห้องย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าอย่าลืมๆ สุดท้ายก็ลืมจนได้ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าพฤติกรรมของเดือนตอนนี้ จะว่าแปลกมันก็ไม่แปลก ปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่ในความรู้สึกลึกๆแล้ว เขาก็ว่า มันแปลกไป ไม่รู้สิ นี่ก็งงความคิดตัวเองเหมือนกันตอนนี้
ก็ท่าทางขี้เล่น หยอกล้อแบบนั้นน่ะ มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เล่นเกมส์อะไรน่ะ ดูสนุกจัง”
ฮ่วยยยยยย อยากตบปากตัวเองล้านรอบ นี่มึงไม่มีประโยคไหนจะชวนคุยเท่าอันนี้อีกแล้วใช่มั้ยเคียงกาย
“อาร์โอวี”
นี่ก็ตอบสั้นจนกูไปไม่ถูกเลย
“แล้ว แล้วมันเล่นยังไง”
วิญญาณนักเรียนผู้ใฝ่รู้กำลังสวมใส่ในร่างของเคียงกาย
“กด”
“แค่กด”
“อืม”
“แล้วไงต่อ”
“ก็เล่น”
“แค่เล่น”
“อืม”
หมดประโยคแล้ว เคียงกายหมดประโยคสนทนาที่พยายามจะต่อจากคำว่า ‘อืม’ แล้ว
พรวด
ไม่ต้องถงต้องถามแล้ว ลุกไปดูมันซะเลย ไหน เกมส์อะไรที่ทำเดือนไม่สนใจกูขนาดนี้
“พี่จะทำอะไร”
เขาที่กำลังจะลุกขึ้นเพื่อไปนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกับเดือนต้องหยุดชะงัก
“ก็ถ้าอธิบายมันยาก จะไปดูเองไง”
“ไม่ต้องแล้ว”
เดือน…
“ทำไม”
“ผมหิวข้าวแล้ว เลิกเล่นแล้ว”
ทำไมตอนพูดถึงไม่มองหน้าเขา
ไม่รู้สิ ตอนนี้เขากำลังรู้สึกว่าคนตรงหน้า ไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่ใช่เพราะแค่หิวข้าวหรอก ลึกๆแล้วเราต่างรู้ดีว่ามันเพราะอะไร
เรื่องเมื่อคืนนี้ มันจบแค่เขาอ้วกจริงๆเหรอ
“พี่กายพี่เฉลยผิดนะคะ”
เสียงเด็กนักเรียนสาวร้องทักเมื่อครูรุ่นพี่เพื่อนพี่ชายของเธอสอนผิด เคียงกายที่มัวแต่เหม่อไม่รู้ปากตัวเองพึมพำอะไรออกมาบ้างกล่าวขอโทษขอพวยเป็นการใหญ่
ไม่มีสมาธิเลยเรา
คงเพราะเรื่องเมื่อเช้า
จนแล้วจนรอด ตัวเองก็ยังไม่ได้กลับไปเอาโทรศัพท์ เพราะเดือนดันมีเรื่องซะก่อน เลยพาเขามาส่งที่นัดหมายแล้วบึ่งรถจากไป ให้ความรู้สึกเหมือนถูกทิ้งจริงๆยังไงก็ไม่รู้ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นก็ยังไม่เห็นเจ้าตัวอีกเลย
“โทษที พอดีพี่กำลังคิดหาทางกลับบ้าน”
ไม่ได้ตัดพ้อคนมาส่งนะ แต่มันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่มารับ เขาจะกลับยังไง
“โหย ไม่ต้องห่วงค่า พี่เดือนบอกว่าถ้าพี่กายสอนเสร็จปุ๊บ ให้นี่โทรหาปั๊บ”
ค่อยโล่งใจหน่อย แต่อาการน้อยใจที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองนี่มันยังไง ไม่เอาน่าเคียงกาย โตแล้ว น้องเขามีภาระงานต้องรับผิดชอบ หยุดงี่เง่า แล้วตั้งสมาธิซะ
แต่ด้านมืดของตัวเองก็อดคิดไม่ได้ว่า ทีเมื่อก่อนมานั่งเฝ้านั่งกวนทั้งวันยังเคยเลย
หรือมันจะกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อไปแล้วนะ
ให้ตายเถอะ หยุดคิดเล็กคิดน้อยได้แล้วเคียงกาย หยุด แล้วตั้งใจสอน หยุด พอ หยุด
“แล้วข้อนี้ล่ะคะ”
“มีงานทำไมไม่หอบมาทำนี่ล่ะไอ้บ้า”
“ฮะ”
น้องเยียร์งงแดกไปแล้วมึง
“พี่ว่าเราพักก่อนละกันเนอะ”
ไม่ไหวจริงๆ ขอไปสงบจิตสงบใจก่อน
แต่เอาเข้าจริงหลังเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาปุ๊บ ก็พบว่าตนต้องการพักผ่อนจริงๆจังๆแล้วล่ะ เลยแคนเซิลน้องเยียร์ไป พร้อมกับบอกว่าจะกลับห้องเองไม่ต้องโทรเรียกคนพี่ เพราะเขาจะย้อนกลับไปเอาไอโฟนที่ป่านนี้คงกินไฟจนเต็มอิ่มที่ห้องเดือนด้วย กลัวอะไร กุญแจก็ได้มาแล้ว เอาของเสร็จกลับเลย เวลานี้ยังไม่พร้อมจะเจอเดือน
แต่พอมาถึงห้อง ก็พบว่ามันล็อคข้างใน ไอ้หรรมเดือนมันอยู่ห้อง
ก๊อกๆ
เคาะซะหน่อยพอเป็นพิธี
ที่จริงคือเข้าห้องไม่ได้ต้องเรียกคนมาเปิดนั่นเอง
แกร๊ก
แต่จริงๆแล้วคิดไว้แล้วล่ะ ว่าพอเจอหน้าเดือนแล้วเขาก็เตรียมประโยคชวนคุยมาอย่างดี เพราะจะยังไง ตัวเองก็ไม่ชินกับท่าทางอยากตีตัวออกห่างของน้องมันจริงๆ
แค่เจอเมื่อเช้าก็ทำตัวเองจิตตกจนทำอะไรไม่ได้อยู่แบบนี้
“เดือนไปดูหนังกัน”
“แป้บนึงนะคะ”
ฮะ
“พี่เคียง”
“มีน”
ยิ่งกว่าเห็นผี
มีนดาวอักษร มาทำอะไรที่นี่
*TBC...
นิยายรายเดือนมาแล้ว เร่เข้ามา หายไปนาน ตอนหวานไม่มีนะจ๊ะ
หึหึหึ ตอนหน้าจะเป็นยังไง รอติดตามกันด้วยนะ โผล่ไม่บ่อย
แต่อย่าเพิ่งปล่อยเรื่องนี้น้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
