#NINETEEN
-เรื่อยๆเอื่อยเฉื่อย-
{Last night}
เรื่องคืนนั้น
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... เดือน… ทำไม ทำไมมีนดาวอักษรถึงมาอยู่ที่นี่
ทั้งๆที่ตามหลักทฤษฎีเชื่อคนง่ายของนางเอกนิยายหลายเรื่อง กับภาพที่เห็น แล้ววิ่งเตลิดหนีพระเอกไปต้องตามมา แต่มันใช้ไม่ได้กับเคียงกายที่ไม่ใช่ทั้งนางเอกและคนหูเบา แม้ภาพตรงหน้าจะแสดงให้เห็น แต่เขาก็แค่ส่งยิ้มแห้งไปให้รุ่นน้องคณะเดียวกันคนนี้อย่างมีมิตรไมตรี
แบบแกล้งๆ
ไว้จะคิดบัญชีที่บังอาจเรียกแค่ชื่อต้นของเขาละกัน
“ใครมาน่ะ”
เดือนเดินตามออกมาทีหลัง ในสภาพชุดนักศึกษาเต็มยศ
ทำไมตัวเองโล่งอกที่เจ้าของห้องไม่ได้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมารับแขก เหมือนฉากในหนังละครน้ำเน่าที่ตนเคยดูหลังข่าวก็ไม่รู้
แต่ไอ้อาการเย็นชานั่น หยุดทำซะทีเหอะ
เห็นแล้วมันปวดใจ
“พี่เคียง”
“พี่เคียง”
“พี่เคียง”
มา มากันครบครบกลุ่มเลย วงรี ประตู และก็กั้ง
โอ้โห ครบแก๊งเอฟโฟว์เลยทีเดียว
แหม นี่ถ้าเชื่อทฤษฎีนางเอกละครหลังข่าว ป่านนี้วิ่งหนีไปนอนร้องไห้ตาคล้ำขี้มูกโป่งอยู่บ้านนานละ แถมไอโฟนก็ไม่ได้คืนอีกด้วย ไม่ได้สิ นั่นของแพงซะด้วย โอเค จะเพราะความหน้าด้านอยู่ต่อของตัวเองหรืออะไรก็แล้วแต่ มีนดาวอักษรกับเดือนก็ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองในห้องแล้วกัน
“มาเอาโทรศัพท์น่ะ จะไปแล้ว”
ประโยคนี้เขาหันไปบอกกับเดือน หลังจากยิ้มทักทายเพื่อนๆน้องมัน
ถ้าหวังจะได้ยินคำตอบว่า…
ครับ สั้นๆ คงไม่ใช่เดือน
“งานยังไม่เสร็จ รออีกแป๊บได้มั้ย เดี๋ยวไปส่ง”
คงมีแค่นี้ล่ะมั้งที่ไม่แปลกไป ก็ไอ้นิสัยชอบให้ความหวังกับคนที่ชอบแบบนี้น่ะ
แล้วเขาก็ชอบความหวังลมๆแล้งๆแบบนี้เสียด้วยสิ
“อืม”
ประตูเปิดกว้าง ถึงจะรู้ว่าถ้าก้าวไปข้างหน้ามันคือปากเหว เขาก็ยอม
แล้วทำไม
ทำไมตัวเองต้องมานั่งจับเข่าอยู่ที่โซฟากับมีนดาวอักษร รุ่นน้องคณะด้วยเนี่ย
ช้าก่อน เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคาดคิด หลังจากการหลอกสอบถามก็คือถามน้องมีนไปตรงๆ ได้ความว่าเธอรถเสียใกล้ๆคอนโดของเดือนพอดี ประกอบกับความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนอันดีงาม เธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์เรียกผู้ชาย เอ๊ย อะแฮ่มๆ แก้ใหม่ เรียกเพื่อนชายที่สนิทที่สุดซึ่งก็คือเดือนออกมารับ และจะขออาศัยห้องของเดือนเป็นที่หลบภัยชั่วครู่ ก่อนที่รถของเธอซึ่งเรียกช่างซ่อมมาแล้วจะซ่อมเสร็จ เหตุการณ์ก็มีแค่นี้ จบนะ
แต่เขาก็ยังไม่ลดอคติที่มีต่อเธอลงหรอกนะ
“พี่เคียงกินสตรอเบอร์รี่มั้ยคะ หนูซื้อมาไว้ในตู้เย็นห้องเดือนเต็มเลย เพราะเจ้าตัวไม่ค่อยชอบทานผลไม้ เห็นแล้วอดจะบังคับไม่ได้”
เธอเล่าไปก็หัวเราะไป จากการคุยกันไม่กี่ประโยคของเรา เคียงกายสรุปได้ว่า เธอรู้จักกับเดือนดีพอตัวเลยล่ะ แหงล่ะ ก็เป็นเพื่อนที่สนิ๊ดสนิทกันนี่ ไม่รู้สิแปลก
แล้วเขาเป็นอะไรเนี่ย ทำไมต้องแซะนางในทุกๆเรื่อง ต้องเป็นเพราะเธอเรียกชื่อต้นของเขาแน่เลย ใช่ๆ
“ไม่ล่ะ พี่ไม่ค่อยชอบน่ะ”
ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆเป็นคำตอบ
“มีนรู้จักเดือนมานานแล้วเหรอ”
เริ่มยุทธการเก็บความรู้รอบตัวเกี่ยวกับเดือนจากเพื่อนสนิท ลุย
“ค่ะ เห็นแบบนี้นะคะ เดือนเป็นคนรักสัตว์มากๆ มีครั้งหนึ่ง มันเคยเลี้ยงหนูแฮมสเตอร์ แล้วโดนแมวข้างบ้านคาบไปกิน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะว่าจะได้เห็นเด็กผู้ชายอายุสิบหกนั่งร้องไห้”
อืม ข้อนี้เขารู้ดี สังเกตจากการที่มันดูแลบูบู้อย่างดี ไปไหนก็พาไปด้วย อย่างวันนั้นขี่บิ๊กไบค์มา ยังอุตส่าห์เอาลูกรักยัดในอกเสื้อมาด้วย ยอมเขาเลย
แต่แปลกตรงไหนที่ผู้ชายอายุสิบหกจะร้องไห้ไม่เป็น โตแล้วก็ร้องได้ ถ้าเรื่องนั้นมันสะเทือนใจจริงๆ
เขายังเคยร้องไห้เพราะแมวที่บ้านคาบปลากัดที่อุตส่าห์กัดฟันอดมื้อกินมื้อเพื่อเอาเงินเป็นพันๆไปซื้อ ถึงจะร้องเพราะเสียดายเงินก็เหอะ
โอเค มันต่างกันสินะ ก็ได้ๆ
“แต่มีนไม่อยากจะเม้าเรื่องนี้ค่ะ เห็นใจกว้างใจดีเอื้อเฟื้อกับทุกคนแบบนี้นะคะ จริงๆแล้วมันเป็นคนที่โคตรจะหวงของมากๆค่ะ อะไรที่เป็นของมันนะคะ เพื่อนไปแตะนี่ไม่ได้เชียว โอเค สำหรับคนที่ไม่รู้มันก็ไม่ว่า แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างกลุ่มนี้นะคะ โดนยับ”
อื้ม ปากบอกไม่อยากเผา เชื่อว่าเธอไม่อยากเผาเพื่อนเลย มีน
เดือนเป็นคนหวงของเหรอ
แล้ว การที่มันมักจะฝากบูบู้ไว้ให้เขาเลี้ยง ให้เขาดูแล โดยทิ้งไว้เป็นวันๆนี่ใช่อาการหวงของแบบที่มีนพูดหรือเปล่า
นั่นสินะ เคียงกายนี่คงจะเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว บูบู้ไม่ใช่สิ่งของสักหน่อย
แล้ว การที่มันเอากระเป๋ามาฝากเขาไว้ตอนแข่งกีฬาล่ะ
กุญแจห้อง
โทรศัพท์มือถือ
กระเป๋าตังค์
กุญแจรถ
อะไรต่อมิอะไรที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน
แล้ว แล้วมันใช่ของเดือนรึเปล่าวะ
ไหนบอกว่าโคตรจะหวงของ มาฝากเขาเอาๆ แบบนี้เหรอเรียกหวงของ
“อย่างบิ๊กไบค์นะคะ มันไม่ให้ใครซ้อนเลย ไม่รู้หวงอะไรของมัน”
แล้ว ที่ให้กูซ้อนตอนนั้นมันหมายความว่ายังไง
“แล้วกุญแจห้องนะคะ ถึงจะเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท ก็ไม่แม้แต่จะได้แตะ ใครจะมาห้องต้องทักมันก่อน”
พอที ที่กูมีกุญแจสำรองของมันคืออะไรกัน
มีน เธอกำลังโกหก ข้อมูลที่รับรู้จากปากเธอมันสวนทางกับการกระทำของเดือน
หยุด ยิ่งฟังยิ่งสับสน ยิ่งงุนงงไม่เข้าใจ
แต่อะไรก็ไม่เท่า เสียงมีนเริ่มจะไกลห่างเขาออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
“พี่เคียง พี่เคียง”
ตัวเขากำลังจะเข้าสู้ห้วงนิทรา
ในความฝัน เหมือนความจริง
ทำไมเขาถึงกลับมาที่นี้ ตรงหน้าล็อคเกอร์ของคนที่ไม่อยากจดจำ เหมือนภาพความทรงจำเก่าๆจะย้อนกลับมา จริงสิ อดีตที่อยากลืม กับความรู้สึกเจ็บใจนิดๆตอนเป็นเด็ก ก็นะ ยังไงเด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ ผู้ใหญ่มองว่าเป็นเรื่องเร็ก แต่กลับกันเด็กกลับมองเป็นเรื่องสะเทือนใจ หนึ่งในนั้น คือเรื่องของ…
ความรัก
ความรักที่เขาไม่อยากจะนึกถึงจริงๆเลย
ใครๆก็บอกว่าเปลวเพลิงหล่อ เขาเชื่อเรื่องนั้นอย่างสนิทใจเพราะเมื่อได้เห็น เขาก็ว่ามันคือความจริง
เปลวเพลิงน่ะ ทั้งสูง ทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์
ใครๆก็ชอบมันกันทั้งนั้น หนึ่งในนั้นไม่ยกเว้นเขาด้วย
ก็นะ… เพิ่งรู้ว่าตัวเองชอบผู้ชายก็ตั้งแต่เจอเปลวเพลิงนี่ล่ะ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ที่เพิ่งย้ายเข้ามากลางเทอม ซึ่งเขาเชื่อว่า มันย้ายมาพร้อมโครงการตึกใหม่ ที่พ่อมันทุ่มให้โรงเรียน หรือจะเรียกว่าสินบนก็ไม่แปลก
“เย็นนี้ฉันจะเอาจดหมายรักไปใส่ในล็อคเกอร์ของเปลวเพลิง”
“วี๊ดดดดด ดีจังเลย แกกล้าจัง”
เขามองภาพเด็กนักเรียนหญิงเดินผ่านไปพร้อมความอิ่มเอมใจที่เย็นนี้เธอจะได้บอกความในใจที่ซ่อนไว้ให้ผู้ชายที่แอบชอบได้รับรู้
แต่เธอคงไม่รู้ ว่าเธอคิดผิดตั้งแต่ต้นแล้ว ที่แอบชอบผู้ชายอย่างเปลวเพลิง
ทั้งเจ้าชู้ และไม่มีหัวใจ
“ฮึก ทำไม ฉันทำอะไรผิด เธอถึงเลิกกับฉัน เปลวเพลิง”
เพียงหนึ่งวัน เขานั่งมองภาพผู้หญิงคนเดิม ที่จากไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับมาด้วยน้ำตาในวันถัดมา
สำหรับคนรักแล้ว เปลวเพลิงให้ค่าแค่หนึ่งวัน
ให้ค่าแค่หนึ่งวัน สำหรับคนรักที่เป็นผู้หญิง
เพราะว่าเด็กยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ ในโลกของเด็ก ชายรักชายคือตัวประหลาด
“เปลวเพลิง เราชอบนาย”
ผัวะ
“เตะเราทำไม”
“มึงไปตายซะอิตุ๊ด”
ในโลกของเปลวเพลิง ไม่ได้มีไว้สำหรับเขา เช่นเดียวกับหัวใจของมัน
สำหรับมันแล้ว เขาก็เป็นได้แค่…
“เป็นอะไรหน้าบูดหน้าบึ้ง ฮึ ไอ้ตัวเล็ก”
ใช่สิ เขาควรจะดีใจ ที่มีแค่ตัวเอง ที่มันจะพูดจาแบบนี้
แต่แล้วยังไง สุดท้ายก็เผลอเอาไปคิดให้ความหวังตัวเอง วันแล้ววันเล่า เขาควรจะจบความสัมพันธ์นี้แบบเด็กๆ คือเลิกคบกับเปลวเพลิงไปซะ หรือไม่ต้องมาเจอกันยิ่งดี
แต่ในโลกของเด็ก ไม่ได้ยกเว้นความยากของปัญหาที่ต้องแก้ไข ไม่มีเลเวล เพราะปัญหาแบบเด็กๆ มันก็แก้ยากพอกันกับปัญหาของผู้ใหญ่
เช่นความรักแบบวัยรุ่น
ทั้งที่ควรหยุดความสัมพันธ์ที่คิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ว่าเปลวเพลิงไม่ได้ชอบผู้ชาย
แต่ลึกๆแล้ว การที่อีกฝ่ายเข้ามาดูแล ทำเหมือนตนเป็นคนสำคัญกว่าใครๆ มันทำให้ใจของเคียงกายยิ่งรู้สึกดี
และสุดท้าย ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันมันกลับทำร้ายตัวของเขาเอง
งานเลี้ยงรุ่นก่อนจบมอหก
เวลาได้เดินทาง พร้อมกับความรู้สึกที่ชัดเจน
“เอาน่า ขนาดกูยังเห็นเลยว่ามันดูแลมึงขนาดนั้น ใจกล้าหน่อย สารภาพไปเลยค่ะอิเคียง”
คุณนายเริ่มยุเขาเรื่อยๆ เมื่อเหล้าเข้าปาก
“อ่ะ ดื่มซักแก้ว แล้วไปลากมันมาสารภาพซะ”
คุณนายยื่นแก้วเหล้าสีใสให้เขา มันถูกบรรจุจนของเหลวในนั้นเกือบล้นออกมา เขากลั้นใจกระดกรวดเดียวหมด เหล้าร้อนผ่านลำคอ ยิ่งปลุกความกล้าขึ้นมา
“นายยยยยยย หนาย หนายไอ้บ้าเพลิงอยู่หนายยยย”
เขาเห็นหลังมันไวๆ
“เปลวเพลิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
…
“เมาป่ะนี่ พอแล้วไม่ต้องกินอีกแล้ว”
เขาลากมันมาแล้ว เขาลากมันมาจนได้
“ไม่มาวววววว”
เขาปัดป่ายมือไม้ของมันที่พยายามจะลากเขากลับบ้าน
จนในที่สุด ด้วยแรงที่มาจากไหนไม่รู้ของตัวเอง ก็สามารถหยุดมือหนาของเปลวเพลิง แถมยังดันอีกฝ่ายไปติดตู้ล็อคเกอร์
“เปลวเพลิง”
ได้โปรด ฟังกู
“กูชอบ อึก มึงนะ”
“…”
“ชอบมากๆเลย”
ไม่รู้ว่าร่างกายหลุดการควบคุมเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที ปากเขาก็สัมผัสปากนุ่มของอีกฝ่ายไปแล้ว
ก็… เป็นจูบแบบเด็กๆ เท่าที่จะให้มันได้
“ขอโทษที”
“…”
“กูไม่ชอบผู้ชาย”
เฮือก อะไรกัน
นี่ตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อื้อ ไอ้อาการปวดเนื้อปวดตัวนี่คงเป็นผลมาจากเหล้าเมื่อคืนวาน โอ๊ย นี่ไม่น่าดื่มเยอะถ้ารู้ว่าผลข้างเคียงมันจะกินเวลาตลอดเช้ายัน…
กี่โมงแล้ว
เขาควานหาโทรศัพท์ แต่ไม่พบ
จริงสิ
กวาดสายตามองรอบๆ ก็พบว่าตัวเองนอนบนเตียง เตียงเดิมกับตอนตื่นมาเมื่อเช้า ไอ้สลัด นี่กูยังอยู่ห้องหรรมเดือน
ควานหาโทรศัพท์บนหัวเตียง
อ่ะ เจอละ
หน้าจอลูกรักดับสนิท อะไรกันลูก ตื่นๆ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน
เขารอเวลาเปิดเครื่องไม่นาน
หน้าจอก็ปรากฏเวลาที่แสดงให้เห็นว่าตัวเอง
หลับไปครึ่งชั่วโมงเองเหรอนี่
ตอนนี้สองโมงสี่สิบอยู่เลย
เห็นแจ้งเตือนเงียบๆแบบนี้ เพราะยังไม่ได้เปิดไวไฟน่ะสิ พอกดปุ๊บ รับไวไฟห้องเดือนปั๊บ
ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง
สามสิบสายจากคุณนาย
หกสายจากคุณส้ม
แปดสายจากคุณกะทิ
และหลายๆสายจากผองเพื่อนแก๊งส่องเดือน
พร้อมกับไลน์ตัวเอง
Nine Napat เมาได้เละเทะอะไรขนาดนี้ กูไม่น่าให้มึงกินเหล้าจริงๆ
พร้อมแนบลิ้ง ที่นำไปยังเพจดังในเฟซบุ๊ก
‘สองคนนี้สรุปแล้วเขาเป็นอะไรกันคะ ดูดดื่มกันซะ แม่ของขึ้นตามเลย’
หลักฐานฟ้องชัด คนร้ายหนีไม่รอด
เพราะฆาตกรตัวจริงคือเขาเอง…
เขาฆ่าตัวเองชัดๆ
ที่เมาแล้ว ไปจูบกับเดือน
*TBC.............................................................................................
อดีตของเคียงกาย กำลังจะกลับมา ฮึฮึฮึ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
