#TWENTY
-เรื่อยๆเอื่อยเฉื่อย-
{Nine69}
เคียงกาย
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... พี่เขาตลกจังเลย
เคียงกายคือคนที่ทำกูขำไม่หยุด
เคียงกาย อิเหี้ย กูขำไม่หยุดละแม่ง เป็นคนที่ตลกเหี้ยๆ
ได้โปรด พี่คนนั้นเขาทำฉันหยุดหัวเราะไม่ได้ ใครๆก็ว่าเคียงกายเป็นคนตลก
ใช่ เพื่อนเขาเป็นคนตลก ทำให้ทุกคนตลก ทำให้ทุกคนหัวเราะ ทำให้ทุกคนยิ้ม ยกเว้นตัวมันเอง
เขามักจะมีความสุขเสมอเมื่ออยู่ใกล้เพื่อนรักคนนี้ กลุ่มของเขาก็คิดแบบนั้น แต่กับตัวเองที่โตมาพร้อมมัน หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านๆมา ไม่ใช่เคียงกายที่เป็นเคียงกายในวันนี้ ตลกโปกฮาไปวันๆ ไม่คิดแม่งอะไร แต่เป็นเคียงกายที่มาได้จนถึงทุกวันนี้ กับเรื่องราวเศร้าๆ ที่ตัวเขาเองก็รับรู้มาเนิ่นนาน
“มึงงงงง วันนี้เปลวเพลิงลูบหัวกูด้วย ขนลุกสัด”
เขายิ้มอย่างรู้ทัน เมื่อช่วงพักกินข้าว เพื่อนรักตัวดีก็เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา
“ตอแหลค่ะอิดอกเคียง มึงแม่งยิ้มไม่หุบแบบนี้ แน่ใจเหรอว่าขนลุก ไม่ใช่ว่าฟ้าแลบแปลบปลาบไปทั่วร้างแล้วหรอกนะ ระริกระรี้เชียว”
“ฟัค ใครบอกกูเป็นอย่างนั้น”
“ก็เนี่ย ยิ้มไม่หุบเลย”
เขายังแกล้งแหย่มันไม่เลิก จนเคียงกายเชื่อจริงควักกระจกออกมา คนอะไรไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม ต้องเอากระจกมาส่องดู
หึ ตลกชะมัด
แต่ที่แน่ๆ เคียงกายของนี่ กำลังมีความรักล่ะทุกคน
“มึง ไอ้เปลวเพลิงมันชวนกูไปกินข้าวบ้านมัน”
“ฮันแน่ คนนี้นี่ยังไง คิดอะไรกับเพื่อนกูรึเปล่าค้า”
ทุกๆครั้งที่มันวิ่งหน้าตั้งมาหาเขา มันก็จะมีแต่เรื่องเล่าของเปลวเพลิง นักเรียนชั้นมอสี่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนกลางคันทุกครั้งไป
แล้วเขาก็มักจะชงให้มันได้กันเร็วๆ
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ถ้ามันเป็นความสุขของเคียงกาย ชายที่มอบความสุขและรอยยิ้มให้คนอื่นมามากพอแล้วอย่างมัน สมควรแล้วที่จะได้รับกลับบ้าง
แต่ลึกๆแล้วเราทั้งคู่ต่างรู้ดี
ว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้
“อิเคียง เป็นอะไรคะมานั่งร้องห่มร้องไห้”
เขารีบทรุดนั่งแล้วจับไหล่เพื่อนรักที่นั่งสะอึกสะอื้นใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลานกีฬากลาง คาดว่าดวงตาบวมเป่งแบบนี้ มันคงร้องไห้มาได้สักพักแล้วล่ะ
“มึง ฮึก กู…”
ไอ้เปลวเพลิง มึงทำอะไรเพื่อนกู
“กูสงสารผู้หญิงพวกนั้น”
พวกไหนกัน
“คนที่ถูกเปลวเพลิงบอกเลิก”
เขาลูบไหล่เพื่อนแผ่วเบา พยายามปลอบโยนจนมันหายสะอึก
“แล้วกูร้องไห้ทำไม”
อิเคียง มึงมันไม่สติ พอหายสะอึกสะอื้นมาถามกูแบบนี้ซะงั้น
“เผื่อมึงโดนปฏิเสธบ้าง ร้องไว้ก่อน”
แล้วเราทั้งคู่ก็ระเบิดหัวเราะลั่น
จากนั้นเสียงก็เงียบลง
“คงไม่มีวันนั้น”
มีสิเคียงกาย เขาเชื่อว่ามันต้องมี
เพื่อนรักของเขาเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ
เพราะใครๆก็บอกว่าเคียงกายน่ะยิ้มเก่ง เอ่อ ยิ้มที่เป็นยิ้มจริงๆนะ คิดอะไรกันเนี่ย
“กูแม่งนั่งรอมันจนร้านไอศกรีมปิด มันก็ยังไม่มา มึงรู้มั้ยพอกูโทรไปหามันบอกว่าไง”
“…” เขาเงียบตั้งใจฟังอย่างดี
“เดตอยู่”
ขนาดตอนพูดถึงเปลวเพลิงกับคู่เดต รอยยิ้มมันยังไม่หุบเลย
คงมีแต่เขาเท่านั้นล่ะ ที่รู้ว่าเคียงกายไม่ได้ยิ้มเก่ง
เพียงแต่มัน ซ่อนความรู้สึกเก่งก็เท่านั้นเอง
“แล้วทีนี้จะทำไงต่อ”
“หมายถึงอะไร”
“เอ้า ก็มึงไง ยังจะไปกินกับมันอยู่มั้ย”
“เชิญไปกินกับคู่เดตมึงเหอะ ไอ้ควายเปลวเพลิง”
เป็นอีกครั้งที่มันเก็บความรู้สึก แล้วกลบเกลื่อนได้อย่างดียิ่ง
แต่เขามองปราดเดียวก็รู้
“มึง เปลวเพลิงติดฝนอยู่ที่โรงเรียน”
เป็นสายโทรศัพท์แรกของวันที่โทรเข้ามาในวันหยุดเช่นนี้
“มึงจะไปยังไง”
ใช่สิ เขายังนึกภาพไม่ออกเลย เพราะจากบ้านเคียงกายไปโรงเรียน ไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆ ประกอบกับสายฝนที่ซักสาดกระหน่ำจากท้องฟ้าตอนนี้ พอไปถึงโรงเรียนคงได้เปียกม่อลอกม่อแลก
“น่าจะมีรถประจำทางไปลงใกล้ๆโรงเรียนอยู่มั้ง”
“อืมๆ อย่าเป็นไข้ให้เห็นก็แล้วกัน”
ความคิดใครความคิดมัน ชีวิตใครชีวิตมัน เขาไม่ขัดหรอก ถ้าเพื่อนจะไป
แต่นี่ก็จะขอเปียกฝนไปกับเพื่อนแล้วกัน
เรามาถึงป้ายสุดท้ายที่ต้องลง และพบว่ามันห่างจากโรงเรียนเกือบหนึ่งกิโลเมตรได้
“เอาวะ เดินก็เดิน”
แต่เสียงโทรศัพท์ของเคียงกายก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
“อะไรนะ เพื่อนมึงมารับไปแล้ว อือๆ ไม่เป็นไร”
มันวางสายแล้วเงยมองหน้าเขา
“ถือว่ามาชมธรรมชาติยามสาย”
ตลกแล้วเคียงกาย
ในเวลาแบบนี้ยังจะยิ้มอยู่อีก
แต่เพราะมันยิ้ม เขาเลยยิ้มตาม
ไม่นาน เขาก็พบว่า ไอ้อาการแอบชอบเพื่อนสนิทของเคียงกายมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยมาเกือบปี ทุกคนกำลังจะจบมอหก และไปศึกษาต่อตามความฝัน
แน่นอนพวกเขามีความฝัน
“มึงว่า ไอ้เปลวเพลิงมันจะไปเรียนต่ออะไรวะ มันไม่เห็นบอกกูเลย”
“ก็ไปถามสิคะอิเคียง”
“เอ๊ะ กูถามให้มึงช่วยคิด”
เอ้า มาพาลเพื่อนซะงั้น
เขาก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนิยายที่ยืมมาจากห้องสมุดต่อ
“จริงเหรอ มึงจะไปเรียนแถวภาคเหนือสินะ หือ ไปเป็นหนุ่มเหนือผิวขาว ฮ่าๆ มึงนี่นะจะลงเรียนแพทย์ ถุย ไอ้หอกหัก ตลกกว่านี้มีอีกมั้ย”
เคียงกายแม่ง โทรไปถามมันตามเขาบอกจริงๆด้วย
“มันจะไปเรียนต่อแพทย์ที่มอXXX”
“ไปไกลนะเนี่ย”
เกิดความเงียบชั่วอึดใจ เราจ้องมองกัน
“นาย มึงยิ้มอะไรวะ”
“มึงล่ะยิ้มอะไร”
เป็นคำตอบที่ถามคนถามกลับ
“เปล่า กูแค่ยิ้ม”
โกหก มึงไม่ได้ยิ้ม เพราะแค่ปากมึงฉีกกว้างนั่นเรียกว่ายิ้ม
ตลกจริงๆด้วยเคียงกาย คนที่รู้สึกเศร้าแล้วแกล้งยิ้มออกมาเนี่ย มันตลกจริงๆ
“มึง”
ในงานเลี้ยงรุ่นฉลองจบมอหก เพื่อนรักที่ลากผู้ชายออกไปสารภาพรัก กลับมาแบบร่างไร้จิตวิญญาณ มันเดินโซซัดโซเซเหมือนจะล้มถ้ามีลมลูกเล็กพัดมาปะทะ
เขาเดินเข้าไปหาเพื่อน
“ถ้ากูเป็นผู้หญิงมันจะรักกูมั้ยวะ”
เคียงกายยังคงเป็นคนตลกจนวินาทีสุดท้ายที่เหมือนถูกหักอก
แต่ว่าตอนนี้เขาตลกไม่ออก ในคำถามซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ เพื่อนรักของเขากำลังร้องไห้ แม้ไม่มีน้ำตา
‘คงไม่มีวันนั้น’
นี่ไงล่ะ วันนั้นที่มึงพูดถึง
จริงๆด้วย คงเพราะมึงร้องไห้เสียน้ำตากับผู้หญิงที่ถูกเปลวเพลิงปฏิเสธมานักต่อนักแล้ว วันนี้เลยไม่มีน้ำตาแม้สักหยดให้เห็น
หรือว่าเพราะที่มึงร้อง มึงคิดมาตลอดว่ามึงจะต้องถูกปฏิเสธแบบนั้นกันแน่
“วันนี้ทำไมมึงไม่ยิ้มอีกล่ะ”
จู่ๆเขาก็ถามคำถามไปแบบนั้น เลยได้รับประโยคแหวตอบกลับมา
“ไอ้บ้านาย กูอกหักยังจะมาให้ยิ้มอีก”
แต่ตอนนี้มึงกำลังยิ้ม
มึงทำกูตลกอีกแล้วเคียงกาย มึงมันคือคนตลก
เปล่านะ เขาไม่ได้เหมือนเคียงกายที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองแล้วยิ้มออกมา
ไม่เลย เคียงกายมันตลกจริงๆ ตลกจริงๆด้วย ฮะๆ เพื่อนเขานี่ตลกจังเลย
“นายมึงร้องไห้ทำไม”
“อะไรกัน กูแค่ตลก”
“…”
“ฮะฮะฮ่า นี่ไง กูกำลังยิ้ม กูกำลังยิ้มเพราะกูตลกมึง”
Nine Napat เมาได้เละเทะอะไรขนาดนี้ กูไม่น่าให้มึงกินเหล้าจริงๆ
เพื่อนตัวยุ่งก่อเรื่องให้ชวนปวดหัวอีกแล้ว คนอย่างนายนภัทรต้องเอามือกุมขมับ เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นภาพตรงหน้าจอถูกโพสต์ลงบนเพจดังในเฟซบุ๊ก โอ๊ยให้ตาย อิเคียงกายมึงจะก่อเรื่องได้ตลอดเลยสินะ
ข้อความถูกส่งไปเกือบสิบชั่วโมงแล้ว ตอนนี้มันกำลังขึ้นอ่าน
เขาเฝ้ารอการตอบกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ
มึง
ทำไงดี
กูไม่รู้ กูเมา ฮืออออออออ ไม่น่าเลย
น้องเขาจะโกรธกูเปล่าวะ
ทั้งเช้าแม่งเมินกูยันเย็น
ฮือ มึงกูตายแน่ งานนี้กูไม่รอด
อีกหนึ่งนาทีผ่านไป มันกลับมาตอบอีกรอบ
มึงกูไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
น้องเขาไม่เคยบอกด้วยว่าชอบผู้ชาย
แล้วกูไปทำอย่างนี้กับเขา ไม่แปลกที่มันจะเมินกูทั้งวัน
เคียงกายมันลนลาน เขาจับได้เพราะมันพิมพ์ประโยคที่มันเล่าซ้ำ
สักพักมันตอบกลับมาอีกรอบ
มึง กูไม่อยากได้ยินคำนั้น
Nine Napat คำไหน
ขอโทษครับ
ผมไม่ชอบผู้ชาย
*TBC......................................................................................
เรื่องดราม่ามันก็มีแค่นี้แหละเจ้าค่ะ แต่เดือนเป็นอะไรนี่ไม่มีใครรู้
ตอนหน้าจบมาม่าแล้ว นิยายเรื่องนี้ไม่มีมาม่า ฮื่อออออออออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
