หัวข้อ: #พ่อมดเหล้า ★ จบแล้ว + Special Story of Rum || อัพเดท : 12/21/2016

[rayaiji]

//ขยี้หัวตัวเองรอ

[arij-iris]

รีบๆมาเคลียร์กันซะทีเต๊อะะะะะ

[M.J.]

ขอให้ดีกันไวๆนะ ฮรือออ 

[aiyuki]

วาฬเป็นคนที่เห็นแก่ตัวอ่ะ เพราะความที่เป็นลูกคนเล็กและมีวี่แววว่าจะตายเร็ว พ่อแม่ ครอบครัว เลย ประคบประหงบ พอพ้นสายตาพ่อแม่เลยเหมือน ได้อิสระ ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตที่ได้รับมา แถม ไม่คิดถึงใจคนอื่นด้วย วาฬไมเห็นค่าของชีวิต คนเราถ้ารู้ว่าตัวเองจะตายใน 4 เดือน จะทำยังไง ใช้ชีวิตทิ้งๆ แบบนี้เหรอ แถม พอรู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ ก็ใช้วิตแบบเอาตัวเองเป็นที่ตั้งแบบนี้เหรอ ไม่ชอบนิสัยแบบนี้

[yearrayoeng]

นายเอกเห็นแก่ตัว จนน่าเกลียด

[Hamzholic]

#7.3

หลังจากที่รวบรวมส่วนผสมทุกอย่างครบถ้วนตามจำนวนแล้ว ผมก็นำมันเข้ามาทำยารักษาในครัวของที่บ้าน โดยมีพี่ฟ้าเป็นลูกมือ และพ่อที่คอยยืนคุมสูตรอยู่ใกล้ๆ ในขณะที่แม่เองก็กำลังง่วนอยู่หน้าเตาเพื่อลงมือทำมื้อเที่ยงให้ผมกินไปพร้อมๆ กัน

ผมยืนคนส่วนผสมอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่ทุกอย่างจะหลอมรวมกันเป็นของเหลวสีม่วงอ่อนที่มีลักษณะเหนียวข้น ถึงได้ตักมันขึ้นมาพักใส่เอาไว้ในตลับยากลมๆ แบบที่เอาไว้ใส่พวกสีผึ้งทาปากอะไรแบบนั้น ต่างกันก็ตรงที่ตลับที่พี่ฟ้านำมาให้มีความใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือ จึงสามารถบรรจุตัวยาได้ค่อนข้างมาก และเมื่อทิ้งไว้ประมาณสิบนาที ของเหลวก็จับตัวเป็นก้อน พร้อมนำไปทาแผลของเหล้ารัมแล้ว

"ผมกลับก่อนนะครับ ส่วนกับข้าวนี่ เดี๋ยวผมหิ้วไปกินที่คอนโดแล้วกัน"

ซึ่งพอได้ยาตามที่ต้องการ ผมก็ขอตัวพ่อกับแม่กลับคอนโดทันที เนื่องจากไม่ได้ทิ้งโน๊ตไว้ เกิดว่าเหล้ารัมกลับมาไม่เจอผม เดี๋ยวจะเป็นเรื่องเป็นราวกันไปอีก แต่แม่กลับยืนยันว่ายังไงก็ไม่ยอมให้ผมหิ้วกับข้าวไปกินที่อื่น ต้องกินด้วยกันที่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตาเท่านั้น

แล้วก็เป็นที่รู้กันดีว่าถ้าแม่พูดคำไหน ก็ต้องเป็นไปตามนั้น ผมก็เลยตัดสินใจรับมื้อเที่ยงแบบพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกที่บ้านตามความต้องการของท่านจนอิ่มแปร้ ก่อนจะขอตัวกลับจริงๆ โดยไม่ลืมที่จะหิ้วกับข้าวมาเผื่อเหล้ารัมด้วย

และพอกลับมาถึงคอนโด...

"..."

...ก็พบว่าเหล้ารัมกลับมาแล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะให้ความสนใจกับข่าวเศรษฐกิจของประเทศในโทรทัศน์จนไม่หันมามองผมเลยแม้แต่นิดเดียว.. แต่การได้เห็นเขากลับมา มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีใจมากแล้วล่ะ เพราะบอกตามตรงนะ ลึกๆ ในใจ... ผมก็กลัวว่าเขาจะหายไปโดยไม่กลับมาเหมือนกัน...

ผมรีบนำกุญแจกับกระเป๋าสตางค์เข้าไปเก็บไว้ในห้อง ก่อนจะเดินออกมายังโซนห้องนั่งเล่นเพื่อวางถุงกับข้าวบนโต๊ะเล็กหน้าทีวี แล้วตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเดียวกับเหล้ารัม

"..."

"..."

ต่างฝ่ายต่างเงียบ... มีเพียงผมเท่านั้นที่หันมองหน้าเค้า ในขณะที่อีกฝ่ายจดจ่ออยู่กับโทรทัศน์เหมือนเดิม ซึ่งเอาจริงๆ ผมว่าเขาไม่ได้สนใจมันหรอก เพียงแต่คงจะโกรธจนไม่อยากหันมามองหน้าผมมากกว่า

ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไงดี เลยได้แต่พิจารณาใบหน้าหล่อเหลาของนายพ่อมดเหล้าต่อไป ซึ่งฝั่งที่ผมนั่งเป็นฝั่งขวา..ฝั่งเดียวกับรอยแดงปื้นที่เกิดจากฤทธิ์ของเครื่องรางไร้มนตร์พอดี ทำให้ได้เห็นว่าแผลยังคงอักเสบรุนแรงแบบที่แค่มองด้วยตาเปล่าก็สามารถบอกได้เลยว่าเจ้าของบาดแผลนั้นกำลังเจ็บมากแค่ไหน

แต่ถึงอย่างงั้นเหล้ารัมก็ยังคงนิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมา

คงเพราะ.. ฝืนอยู่สินะ..

แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในวินาทีต่อจากนั้น..อะไรมันดลใจให้ผมอยากจะเอานิ้วไปแตะบริเวณแผลของเขา นั่นเลยทำให้อีกฝ่ายที่นั่งนิ่งอยู่นานพลันลุกขึ้นทันที ก่อนตั้งท่าจะเดินหนีไป

ทว่า..

"เดี๋ยวสิครับ"

..ผมคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ได้ซะก่อน

"..." เหล้ารัมยังคงเงียบ แต่ก็หันมามองผมในที่สุด

ถึงแม้ว่า... จะเป็นการหันมามองด้วยนัยน์ตาสีม่วงอ่อนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา จนผมรู้สึกเหน็บหนาวในหัวใจ.. กับริมฝีปากเหยียดตึงที่ไร้วี่แววของรอยยิ้มเหมือนครั้งเก่าก่อน แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ยังหันมาน่ะนะ... ผมเลยอาศัยจังหวะนั้นส่งสายตาอ้อนวอนกลับไป เพื่อให้นายพ่อมดเหล้าได้รับรู้ถึงหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิดของผม เผื่อว่าเขาจะยอมนั่งลงเหมือนเดิม

"..."

"..."

เกือบสิบห้าวินาทีเห็นจะได้มั้งที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย เพียงแค่มองตากันเท่านั้น.. ทว่าสุดท้าย.. เหล้ารัมก็ยอมนั่งลงในที่สุด นั่นทำให้ผมโล่งใจมาก เหมือนเป็นสัญญาณการเริ่มต้นที่ดี

ก่อนจะทำการล้วงเจ้าตลับยาที่ทำมาเพื่อเขาออกมาจากระเป๋ากางเกง ทำให้เริ่มดึงความสนใจจากอีกฝ่ายขึ้นมาได้บ้าง

"อะไรน่ะ"

"ยารักษาแผลครับ สำหรับพ่อมดแม่มดที่โดนเครื่องรางไร้มนตร์" ผมใช้นิ้วชี้ปาดตัวยาขึ้นมาภายหลังจากหมุนฝาออกแล้ว ก่อนที่จะค่อยๆ ทามันลงไปบนรอยแผลอย่างเบามือ เหล้ารัมดูสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่นิ้วผมแตะลงไปครั้งแรก แต่สุดท้ายก็ไม่แสดงออกอะไรอีก ผมก็เลยต้องหาเรื่องพูด เพราะไม่อยากให้ทุกอย่างจบลงแค่นั้น "คุณรู้มั้ยว่าผมต้องแอบไปขโมยหญ้าขนนกเพลิงในสวนของพี่เบลมาทำยานี้ด้วยแหละ นี่ถ้าเกิดว่าเธอรู้ว่าผมเป็นคนเข้าไปเอามานะ มีหวังได้โดนสาปแช่งเช้าเย็นแหง"

"งั้นหรอ แล้วทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย ยังไงแผลนี่มันก็หายเองอยู่แล้ว"

"ก็ผมอยากให้คุณหายไวๆ นี่ครับ"

"..."

แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น..! เมื่อผมพูดประโยคล่าสุดจบลง ใบหน้าที่เคยตึงๆ ของเหล้ารัมจู่ๆ ก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ราวกับว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงหน้ากากที่สวมทับเพื่อปกปิดความรู้สึกเอาไว้ สายตาที่เคยเย็นชาก็ส่องประกายขณะที่หันมามอง พร้อมกับริมฝีปากอมยิ้ม

แต่ก็เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น เพราะในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา.. ใบหน้าของเหล้ารัมก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด จนผมที่กำลังทายาให้ต้องชักมือออกอย่างไม่เข้าใจ

"วาฬ.." เหล้ารัมคว้ามือข้างที่เปื้อนยาของผมไว้ แล้วหันมาคุยกับผมด้วยสีหน้าของคนที่กำลัง..รู้สึกผิด "ผมขอโทษ"

"ขอโทษ? เรื่องอะไรหรอครับ" ทำเอาผมต้องถามต่อด้วยความสงสัย เพราะว่าตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ผมยังไม่รู้สึกว่าจะมีอะไรที่เขาต้องขอโทษผมเลย ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะผมชัดๆ

"ผมไม่ควรทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นกับคุณเลยวาฬ ที่จริง..ไอ้แผลนี่ คุณก็ไม่จำเป็นจะต้องทายาให้ผมเลยด้วยซ้ำ เพราะผมว่าผมสมควรโดนแล้ว" แต่สุดท้าย.. เหล้ารัมก็ทำให้ผมเข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่เขาสมควรที่จะขอโทษ..

"..." ซึ่งใจจริง..ผมก็อยากจะพูดอะไรออกไปสักอย่างนะ อย่างเช่น..ไม่เป็นไรหรอก หรือไม่ก็..ผมโอเค แต่พอคิดถึงตอนที่พยายามห้ามเขาแล้วเขาไม่หยุด.. ผมก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน..

เพราะฉะนั้นการที่เหล้ารัมรู้สึกผิดในเรื่องนี้ ถือว่าเขาเองก็นับว่าใช้ได้

"สิ่งที่คุณพูดกับผมเมื่อคืนนี้มันทำให้ผมเสียใจมากก็จริง แต่พอลองมาคิดๆ ดูแล้ว.. เป็นเพราะความเมา ถึงทำให้คุณขาดสติแบบนั้น แต่กับผม..ผมไม่ได้ดื่มอะไรเข้าไปสักอย่าง แต่กลับขาดสติยิ่งกว่าคนเมา"

"..."

"แล้วยังจะมีหน้ามาโกรธมางอนคุณอีก ผมนี่มัน..แย่จริงๆ เลยเลยว่ะ"

"..." หลังจากคำพูดที่แสดงถึงความรู้สึกผิดของอีกฝ่ายจบลง ผมก็เงียบ.. และถามตัวเองในใจว่าอะไรกันคือสิ่งที่ผมอยากจะพูดออกไปต่อจากนั้น? แล้วสุดท้าย.. มันก็เกิดเป็นคำถามหนึ่งคำถามที่ผมต้องการคำตอบมากที่สุดหากว่าเราสองคนจะต้องอยู่ร่วมกันต่อไป.. "แล้วต่อไปนี้ ถ้าเราสองคนเกิดมีปากเสียงกันอีก คุณจะทำแบบนั้นกับผมอีกมั้ย"

เหล้ารัมรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที "ผมไม่มีทางทำแบบนั้นอีกแน่ ให้ผมสาบานก็ได้นะ" ก่อนจะยกมือขวาขึ้นวางกลางอก แล้วเริ่มกล่าวคำสาบาน "ข้าพเจ้า นายเหล้ารัม อัครวรกุลพิชิต  ขอสาบานว่า หาก..."

"พอๆ ผมเชื่อแล้วว่าคุณจะไม่ทำแบบนั้นกับผมอีก" ผมจึงต้องรีบดึงมือของเหล้ารัมออกเพื่อหยุดยั้งสิ่งที่เขากำลังจะทำ เพราะไม่อยากให้ถึงขั้นต้องมาสาบานกันจริงจังอะไรขนาดนี้

"แต่..."

"ผมบอกว่าพอก็พอไง"

"..."

ซึ่งเหล้ารัมเองก็ดูจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน เพราะฝ่ายเขาก็น่าจะคิดว่าการสาบานมันแสดงความจริงใจได้มากกว่า แต่เมื่อผมบอกว่าพอ พร้อมกับวางมือขวาของเขาลงบนตักของตัวเขาเอง นายพ่อมดก็ยอมหยุดแค่นั้น เป็นอันว่าจบ

แล้วพอบทสนทนามันไปต่อไม่ได้ ผมก็เลยอาศัยช่วงเวลาแห่งความเงียบนั้นทายาให้เหล้ารัมซ้ำอีกหนึ่งรอบ ก่อนจะเริ่มเปิดสนทนาใหม่

"รู้สึกดีขึ้นมั้ย" นั่นก็คือการถามถึงอาการของเหล้ารัม

"ดีครับ อาการเจ็บหายไปแล้ว"

งั้นก็แสดงว่าการเอาพ่อมายืนคุมสูตรนี่ก็ถือว่าเวิร์คสินะ

"ผมรู้นะว่ามันอาจจะทดแทนกันไม่ได้ แต่ผมจะถือว่าการช่วยทำยารักษาแผลให้คุณ เป็นการไถ่โทษเรื่องที่ผมพูดจาทำร้ายจิตใจคุณก็แล้วกัน เพราะเรื่องนั้น..ผมก็ไม่รู้ว่าจะไถ่โทษด้วยวิธีไหนดี ในเมื่อ..มันเป็นสิ่งที่ผมพูดออกไปแล้ว เอาคืนกลับมาไม่ได้ แต่ก็อยากให้คุณรู้นะว่า..ผมเสียใจเหมือนกัน" ก่อนที่คราวนี้ผมจะเริ่มหาจุดเชื่อมโยง และเป็นฝ่ายที่กล่าวขอโทษเขาบ้าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนที่พูด..ถึงเอาแต่ทำทีเป็นก้มหน้าปิดฝาตลับยา โดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาเลย..

นั่นทำให้เหล้ารัมต้องเป็นฝ่ายใช้มือช้อนปลายคางของผมขึ้น และพบว่าเขากำลังส่งยิ้มมาให้ พร้อมกับที่ส่ายหัวน้อยๆ "ใครว่าทดแทนกันไม่ได้ล่ะครับ เรื่องที่ผมทำมันแย่กว่าสิ่งที่คุณพูดอีกนะ ในความคิดผมน่ะ"

"จริงหรอ" ผมถามออกไปอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจ

"จริงสิ เพียงแต่ว่า.. ผมมีหนึ่งคำถามที่อยากจะถามคุณนะ"

"อะไรครับ" ผมแสดงความกระตือรือร้น

"คือ.. ผมอยากรู้ว่าสิ่งที่คุณพูดกับผมเมื่อคืนนี้ มันออกมาจากใจของคุณจริงๆ หรือเปล่า"

"..." สายตาที่มองมาภายหลังจากคำถามของเขาจบลง..ทำให้ผมหยุดคิดไปนิดนึง เพราะสิ่งที่สะท้อนอยู่ภายในนัยน์ตาสีม่วงอ่อนคู่นั้นนอกจากจะเป็นเงาสะท้อนจากใบหน้าของผมแล้ว มันยังสะท้อน 'ความคาดหวัง' บางอย่างที่อยากได้รับจากคำตอบของผมด้วย ผมก็เลย.. "เปล่าครับ" ..ส่ายหน้าปฏิเสธบ้าง และพูดความเป็นจริงที่ตัวเองรู้สึกออกไป

"ผมแค่โกรธที่คุณทำกับผมแบบนั้น แล้วพอไปผสมกับความขาดสติจากการเมาจนเกินจะยับยั้ง สุดท้าย.. ปากผมมันก็เลยพูดแต่สิ่งที่ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจของคุณ ทั้งๆ ที่จำได้ว่าตอนที่ผมทำคุณเจ็บ... ในใจผมยังกล่าวขอโทษคุณอยู่เลย"

"แบบนี้นี่เอง" พอผมพูดจบ เหล้ารัมก็พูดกลับมาทันที โดยเว้นจังหวะให้ริมฝีปากของตัวเองค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะพูดต่อ "ผมเข้าใจแล้วครับ : )"

แล้วรอยยิ้มของเหล้ารัมแบบที่ผมคุ้นเคยก็กลับคืนมา บรรยากาศระหว่างเราสองคนก็เลยดูท่าจะกลับมาดีอีกครั้ง

"งั้นก็แสดงว่าเราสองคนเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วนะ"

"ครับ" เหล้ารัมพยักหน้า "ในเมื่อต่างฝ่ายต่างขอโทษแล้ว ผมว่าเรา..."

"มาเริ่มต้นกันใหม่ก็แล้วกันนะ"

"ครับ ผมกำลังจะพูดแบบนั้นอยู่เลย : )"

พอเห็นว่าเหล้ารัมยิ้มกว้างขึ้นอีกหนึ่งระดับที่ผมดันเติมคำในช่องว่างของเขาได้ตรงใจ ผมก็อดที่จะยิ้มตามเขาไม่ได้ ก่อนตั้งใจว่าจะขอแยกตัวเพื่อเอายาไปเก็บไว้ที่ห้อง

แต่แล้วผมที่กำลังจะลุกเดินออกมาก็ตัดสินใจหันหลังกลับมายืนตรงหน้าเหล้ารัม และก้มตัวลงจุ๊บที่แก้มด้านซ้ายของเขาหนึ่งที

"วะ..วาฬ" ทำเอาคนถูกจุ๊บถึงกับร้องเสียงหลง ในขณะที่แก้มขาวๆ ทั้งสองข้างก็ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ "คุณจุ๊บแก้มผม!"

"ใช่ไง" ไม่ใช่แค่จุ๊บนะ ผมยังหยิกแก้มเขาเบาๆ บริเวณที่ผมจุ๊บลงไปด้วย "ก็ผมอยากจุ๊บแก้มคุณนี่ ถือว่า..เป็นพิธีการของการเริ่มต้นใหม่ก็แล้วกันนะ : )"

เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าจุ๊บแก้มเหล้ารัมแบบนั้น คือผมแบบ... รู้สึกดีไง รู้สึกดีที่ในที่สุดเราสองคนก็ปิดโหมดดราม่าลงได้ แล้วก็อย่างที่ผมบอกไป ผมอยากจุ๊บเขา และมันคือเรื่องจริง

"เดี๋ยวสิ" แต่ในขณะที่ผมตั้งท่าจะเดินเอาตลับยาไปเก็บตามความตั้งใจแรก เหล้ารัมก็คว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะลุกขึ้นบ้าง "คุณจุ๊บผมฝ่ายเดียวแบบนี้มันไม่แฟร์นะ"

"แล้วต้องให้ผมทำไงล่ะ" ผมถามกลับอย่างคนซื่อ ทั้งที่ก็พอรู้เจตนาของอีกฝ่ายดี

"ก็ให้ผมจุ๊บคืนบ้างไง โอเคมั้ย"

นั่นไงล่ะ พอไม่โกรธกันแล้ว นายพ่อมดเหล้าก็เริ่มออกลายเลยแฮะ แบบนี้สงสัยต้องย้อนกลับไปให้สาบานเรื่องว่าจะไม่ทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นกับผมแล้วมั้ง

"ก็เอาสิ" แต่นายพ่อมดเหล้าน่ะยังไม่เท่าไหร่หรอก ผมว่าคนที่น่าห่วงมากกว่าคือผมต่างหาก! ดูสิ พูดเชื้อเชิญออกไปได้ไม่อายปากเลย ระ..หรือว่าผีจะเข้าผมวะ!?

"แต่.." นั่นเลยยิ่งทำให้เหล้ารัมได้ใจใหญ่ "ขอเป็นจุ๊บที่ปากนะ : )" ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาเพื่อที่จะจุ๊บปากผมตามที่เขาบอกจริงๆ
 
"..." แล้วรู้มั้ยผมทำไง? รอครับ ผมรอให้เขาเข้ามาจุ๊บปากผม โดยไม่มีการปฏิเสธอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งพอใกล้ในระยะที่อีกแค่ครึ่งคืบปากเราก็จะชนกัน คนเจ้าเล่ห์อย่างเหล้ารัมกลับออกอาการประหม่าเสียเอง แล้วเปลี่ยนทิศทางปากมาที่แก้มด้านซ้ายของผมแทน

ทำให้ผมที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของทิศทางนั้น รีบหับปากไปในทิศทางเดียวกันบ้าง ทำให้จังหวะที่เกิดขึ้นคือ...

จุ๊บ!

...ริมฝีปากของเราแตะกันจนได้

แล้วมันก็แตะกันแค่นั้น.. เป็นเพียงแค่การจุ๊บกันตามที่เหล้ารัมขอ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... ทั้งที่ก็ไม่ได้ล้ำลึกกันเหมือนเมื่อคืนตอนที่เขาพยายามจะรังแกผม แค่ปากแตะปากเท่านั้น แต่มัน.. กลับทำให้หัวใจของผมพองโตจนเผลอยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่มีฝ่ายใดถอนริมฝีปากออกเลยด้วยซ้ำ

ตึกตัก ตึกตัก

ในหัวผมตอนนี้เหมือนมีเสียงเพลงรักดังก้องขึ้นมาอย่างได้จังหวะพอดิบพอดี เรียกว่าถ้าเป็นซีรี่ส์ ก็คงอยู่ในจังหวะแช่ภาพเพื่อให้คนดูฟินนั่นแหละ : )

"วะ..วาฬ.." แล้วหลังจากนั้นประมาณสิบวิ เหล้ารัมก็เป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกไป เขาดูอึ้งมากที่ผมทำให้การจุ๊บระหว่างเราเกิดขึ้น

แถมหน้าตาตอนนี้ ก็เหมือนกับเด็กโดนขโมยจูบยังไงอย่างงั้น ช่างแตกต่างจากนายปีศาจที่บดเบียดริมฝีปากใส่ผมเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง

น่ารักแฮะ

งั้นผมคงต้องใช้จังหวะนี้พูดอีกเรื่องที่ลืมบอกเหล้ารัมแล้วล่ะ

"นี่ ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ ว่าที่ผมจูบกับพี่ปูนน่ะ ก็เพราะว่า... ผมเมาจนเห็นหน้าพี่เขาเป็นคุณไงครับ"

"..." แล้วเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งกว่าเดิม

ผมก็เลยใช้จังหวะนั้นเดินกลับเข้าห้องนอนอย่างพยายามไม่ออกอาการอะไร

แต่พอประตูปิดลงเท่านั้น..

ผมก็กระโดดลงเตียงพร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นแรง ก่อนจะรวบเจ้าฝูงปิกาจูมากอดไว้ เพียงเพื่อต้องการจะซุกและซ่อนใบหน้าร้อนๆ ของตัวเอง..

เขินนนนน!

จบตอนที่ 7

หากต้องการพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้บนทวิตเตอร์ ฝาก #พ่อมดเหล้า กันด้วยนะครับ : )

 

[BlueCherries]

 

ปิกาจู ชั้นคิดถึงเธอเหลือเกิน มีบทบ่อยๆนะ 

ปรับความเข้าใจกันแล้ว หวังว่าจะไม่ทะเลาะกันอีกนะคะ จับเข่าคุยตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า เผื่อมีเรื่องอื่นๆต้องตกลงกัน 

[rayaiji]

โอเค ให้อภัยวาฬสองนาทีสำหรับการทำให้เราได้เห็นเหล้ารัมหน้าแดง

[arij-iris]

หุๆๆๆ พอเคลียร์จบปุ๊บหวานปั๊บเลยน้าาาาาาาา 

[MayA@TK]

 

 

[Honeyhoney]

เคลียกันเรียบร้อย ค่อยยังชัวร์. อย่าดราม่ามากมายนะ

[aiyuki]

เหล้ารัมเป็นพ่อมดที่ดีเกินไป.... ได้แต่หวังว่าวาฬจะปรับปรุงตัว คำพูดอะไรก็ตามพูดออกไปแล้วมันย้อนคืนมาไม่ได้นะ วาฬ

[PrimYJ]

ทำไมเหล้ารัมถึงดีอย่างนี้
ดีใจที่ปรับความเข้าใจกันแล้ว
แถมยังมาหวานใส่กันอีก
 

[sirin_chadada]

ถ้าเจ้าของเรื่องยอมจบเราก็จบจ้า รอดูพัฒนาการของความสัมพันธ์

[M.J.]

กรี๊ดดดดด เขินด้วยนนน 

[cinnsin]

โฮฮฮฮฮฮฮ เขาคืนดีกันแล้วค่ะคุณแม่ขาาาาาา ปริ่ม 

[Hamzholic]

#8.1

ผมออกมาจากห้องอีกทีก็ตอนที่พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ตอนแรกก็แค่จะเข้าไปนอนเล่นแก้เขินน่ะนะ แต่พอเปิดแอร์เจออากาศเย็นๆ เข้าไป บวกกับตื่นเช้าหลังจากการดื่มของเมื่อคืนนี้ มันก็เลยทำให้ผมเผลอหลับจริงจังไปในที่สุด

"ตื่นแล้วหรอ" เหล้ารัมทักผมทันทีที่เปิดประตูออกมา ขณะที่เขากำลังนั่งกินกับข้าวฝีมือแม่ผมอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

"ครับ" ผมเลยตอบกลับไปสั้นๆ เพราะตอนนี้รู้สึกคอแห้งมาก อยากหาน้ำดื่มสักแก้วก่อน

จนกระทั่งได้ดื่มน้ำเย็นๆ สมใจแล้วนั่นแหละ ผมถึงเดินกลับมาหาและนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเหล้ารัม เพื่อนั่งมองเขากินเหมือนที่เคยทำ

"อร่อยมั้ย" ก่อนจะเริ่มถามถึงรสชาติ

"อร่อยครับ เอ่อ.. ว่าแต่ว่าผมกินได้ใช่มั้ย คือผมหิวมาก แล้วเห็นว่ามันมีหลายกล่อง ผมก็เลยถือวิสาสะกินไปเลย"

คำถามและสีหน้ากังวลทั้งๆ ที่กับข้าวที่กินไปแล้วยังคงคาปาก ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาต่อหน้าต่อตาเขา "ฮ่าๆๆ~ กินได้ครับ พอดีวันนี้ตอนกลับไปเอาส่วนผสมที่บ้าน แม่ทำกับข้าวเยอะเลย ก็เลยให้ผมหิ้วมาฝากคุณด้วย"

"เฮ้ออออ~ ค่อยโล่งหน่อย" แล้วคำตอบของผมก็ทำให้เหล้ารัมแสดงอาการโล่งอกออกมาในทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างคนหิวโหย จนผมแอบคิดเล่นๆ ว่าเขาจะทำยังไงกันนะ ถ้าเกิดผมแกล้งบอกว่ามันกินไม่ได้เนี่ย ฮ่าๆๆ~

"งั้นเดี๋ยวผมกินบ้างดีกว่า" พูดจบแค่นั้น ผมก็ลุกเดินเข้ามาในโซนห้องครัว

"อยู่ในตู้ชั้นบนนะครับ" โดยมีนายพ่อมดเหล้าบอกถึงพิกัดของกับข้าวที่เขาเป็นคนเอาไปเก็บไว้

ซึ่งในขณะที่ผมกำลังจะเทกับข้าวใส่จานเพื่อเอาเข้าอุ่นร้อนในไมโครเวฟอยู่นั้น พลันสายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับการ์ดสีทองประกายกากเพชรระยิบระยับที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว

ทำให้ผมวางของทุกอย่างในมือลง ก่อนจะหยิบเจ้าการ์ดนั่นขึ้นมาเพื่อพิจารณา ถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่า..จุดเด่นที่อยู่ตรงกลางของการ์ดนั้นเป็นรูปหน้ากากแฟนซีแบบที่สามารถเห็นได้ในหนังหรือไม่ก็พวกซีรี่ส์เวลาที่ตัวละครเข้าร่วมปาร์ตี้หน้ากากอะไรแบบนั้น

แล้วพอพลิกดูข้างหลัง.. โอ้ววว~ ผมก็เจอเข้ากับภาษาของโลกเวทมนตร์ที่ผมมีความรู้แค่หางอึ่งและสามารถอ่านออกแค่คำว่า 'งานเลี้ยงเต้นรำ' กับเวลาเริ่มงานอีกนิดหน่อยเท่านั้น

สุดท้ายก็เลยต้องชูมันขึ้น เพื่อถามเหล้ารัมที่น่าจะเป็นเจ้าของการ์ดใบนี้

"เหล้ารัม นี่อะไรหรอครับ"

"อ๋อ.." เขาเว้นจังหวะนิดนึงเพื่อกลืนอาหารในปากลงไป ก่อนที่จะพูดต่อด้วยรอยยิ้ม "บัตรเชิญวีไอพีร่วมงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากของครอบครัวเพื่อนผมน่ะครับ จัดขึ้นคืนพรุ่งนี้แล้ว แต่ผมเพิ่งไปรับบัตรมาเมื่อเช้านี้เอง ก็ว่าอยู่ว่าเอาไปวางลืมไว้ไหน"

อ๋อ ที่แท้ที่เขาหายไปเมื่อเช้านี้ก็เพราะว่าไปรับเจ้าบัตรเชิญนี่เองหรอกหรอ

ว่าแต่ว่า.. น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะ พอพูดว่าเป็นงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากแล้วมันทำให้ผมนึกถึงภาพความงดงามของหนุ่มสาวที่แต่งตัวจัดเต็มและซ่อนใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้ภายใต้หน้ากากหลากหลายรูปแบบอย่างเป็นความลับ ถึงแม้ว่านิยายหลายเรื่องจะชอบเอาไอ้เจ้างานนี้ไปเปรียบเทียบกับคำโกหกมดเท็จหรือการปิดบังตัวตนอะไรก็ตามเถอะ แต่สำหรับผมที่เห็นมันอยู่บ่อยๆ ทั้งในหนังและในซีรี่ส์ก็อยากที่จะได้มีโมเม้นเข้ารวมงานแบบนี้กับเขาสักครั้งเหมือนกันนะ

"คุณอยากไปหรอครับ" แล้วดูเหมือนว่าผมจะแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะจู่ๆ เหล้ารัมก็ถามขึ้น เหมือนดูออกว่าผมอยากที่จะไปยังไงยังงั้น

"ครับ ผมอยากไป" ผมจึงยอมรับตามความจริง ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่บรรดาแขกของโลกเวทมนตร์ที่จะถูกเชิญให้ไปเข้าร่วมงานด้วยก็ตาม

เลยเดินเอาบัตรเชิญไปให้กับเหล้ารัม และตั้งใจว่าจะกลับมาอุ่นกับข้าวต่อ

แต่สิ่งที่เหล้ารัมพูดออกมาตอนที่รับบัตรไปเนี่ยสิ...

"ถ้าอยากไปก็ดีเลยครับ"

"ครับ?"

"ผมกำลังหาคู่ควงไปงานอยู่พอดีเลย : )"

"..."

เดี๋ยวนะ

น่ะ..นี่แสดงว่าผมจะได้ไปร่วมงานหรอเนี่ย!?

* * * * * * *

กลางดึกคืนนั้น เหล้ารัมพาผมมายังเมืองหลวงของโลกเวทมนตร์ ด้วยเหตุผลของนายพ่อมดเหล้าที่เข้าใจได้ง่ายๆ ว่า..

"แต่ถ้าคุณอยากจะไปงาน ก็ต้องมีชุดดีๆ ใส่ด้วยนะครับ : )"

ทำให้ตอนนี้ เราทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ที่ร้านตัดชุดร้านหนึ่งซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก ทว่าความหรูหราภายนอกกลับโดดเด่นเกินหน้าเกินตาสองร้านใหญ่ที่ตั้งขนาบข้าง

'coven.'

ป้ายชื่อร้านที่เป็นอักษรภาษาอังกฤษตัวพิมพ์เล็กล้วน (แบบภาษามนุษย์) ว่า coven. ทำให้ผมรู้สึกคุ้นเสียจนต้องพยายามเค้นหัวสมองเพื่อคิดให้ออกว่าเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อนกันแน่ อืม...

'ฉันใส่ชุดนี้ของ coven. แล้วดูดีมั้ย แบรนด์นี้ดังมากเลยนะที่โลกเวทมนตร์น่ะ'

อ๋อ~ นึกออกแล้ว! มันคือแบรนด์เสื้อผ้าที่ครั้งนึงไรเกอร์เคยใส่มาให้ผมดูตอนก่อนจะไปขึ้นรับรางวัลหนึ่งในสาขาของเขา ถึงว่าทำไมผมถึงได้คุ้นตานัก เพราะจำได้ว่าตอนนั้นไรเกอร์เองก็โชว์โลโก้ของแบรนด์ให้ผมเห็นด้วย มันถึงได้ติดอยู่ในความทรงจำแบบนี้ไง

ถ้างั้นก็แสดงว่าเหล้ารัมเองก็ตัดสินใจที่จะให้แบรนด์ coven. เป็นผู้รับผิดชอบชุดในการไปร่วมงานเลี้ยงเต้นรำพรุ่งนี้สินะ

แต่เอ๊ะ เดี๋ยวๆ ถ้าเกิดว่าผมจำไม่ผิด ไรเกอร์เคยบอกว่า...ที่ร้านนี้มันมีแต่เสื้อผ้าสั่งตัดนะ แล้วนายพ่อมดเหล้าเล่นพาผมมาสั่งวันนี้แล้วจะเอาให้ทันไปงานคืนพรุ่งนี้ มันจะได้หรอ?

"ตามผมมาสิครับวาฬ" แต่แล้วความสงสัยในหัวผมก็เป็นอันต้องสะดุด เมื่อเหล้ารัมที่ดูเหมือนจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้เดินตามเขาไปที่ประตูร้านด้วย..หันมาเรียกผมซะก่อน

"ครับๆ" ผมจึงต้องรีบก้าวยาวๆ ตามไปยืนข้างๆ เหล้ารัมอย่างรวดเร็ว

แล้วเวทมนตร์ก็เกิดขึ้น.. เมื่อทันทีที่ผมหยุดเดินก้าวสุดท้าย ประตูของร้านที่ยังไม่มีใครลงมือเคาะก็เปิดออกกว้าง ราวกับกำลังรอต้อนรับเราสองคนอยู่เลย

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ผมหันมองหน้าเหล้ารัมที่ก็กำลังหันมามองผมจังหวะเดียวกันพอดี จึงได้เห็นว่าเขาหันมายิ้มให้ ในขณะที่ฝ่ายผมกลับเลื่อนมือไปเกาะแขนเสื้อเขาด้วยความกังวลใจ เพราะถึงแม้ว่าร้านที่เราพากันเดินเข้ามาจะตกแต่งอย่างหรูหราและสวยงาม แต่พอไม่เห็นว่ามีใครอยู่สักคน ผมก็กลัวว่าจะมีจังหวะที่จู่ๆ เจ้าของร้านก็จะโผล่ออกมาให้ผมตกใจ...!

ปัง!

"เฮ้ยยย!"

"สวัสดี : )"

นั่นไงล่ะ! ยังพูดไม่ทันจบดีเลยเห็นมั้ย จู่ๆ ประตูร้านก็ปิดไล่หลังเราสองคนเสียงดังปัง! จนผมสะดุ้งตัวเข้าไปเกาะแขนเหล้ารัมให้แน่นขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนที่ทั้งผมและเหล้ารัมจะหันมาตามเสียงที่อยู่ด้านหลัง แล้วเราก็พบกับ...

"สวัสดี..ซาแมนธา : )"

...ซาแมนธา?

เอ่อ.. แน่ล่ะว่าผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน แต่บอกได้เลยนะว่าเธอน่ะสวยมาก!

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเราสองคนในตอนนี้เธอเป็นสาวสวยตาคมขนตางอนงาม มีจมูกแหลมเหมือนพวกแม่มดยุคเก่าเก็บ ทว่าดูสวยและรับกับใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี

ริมฝีปากที่หยักยิ้มให้เหล้ารัมนั้นฉาบเคลือบด้วยสีแดงสด สีเดียวกันกับชุดเดรสเกาะอกสุดเซ็กซี่ที่แนบไปกับรูปร่างอวบอิ่มและแสนจะยั่วยวนของเธอ

ซึ่งจากที่ผมพิจารณานะ ผมว่าเธอเป็นคนที่มีจริตค่อนข้างมากเลยทีเดียว ทั้งท่วงท่าในการขยับ รวมถึงการใช้สายตาที่มองผมกับเหล้ารัมสลับกันไปมาด้วย

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเหล้ารัม คิดถึงเป็นบ้า!" ซาแมนธาเป็นฝ่ายเริ่มต้นคุยกับเหล้ารัมก่อน โดยการแสดงความคิดถึงออกมาอย่างจริงจัง

"อย่ามาพูดเป็นเล่นน่า" ทำเอาอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นสูงเหมือนต้องการจะหยอกล้อ

"จริงสิยะ! มาๆ มากอดกันให้หายคิดถึงหน่อย~" แล้วสุดท้าย ทั้งคู่ก็กอดกันตามคำเชิญชวนของฝ่ายหญิง ปล่อยให้ผมได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ มองพวกเขากอดกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

คือ.. ก็ไม่เชิงว่าผมไม่คิดอะไรกับความสนิทสนมของทั้งเหล้ารัมและซาแมนธาหรอกนะ เพียงแต่พอคิดขึ้นมาแล้ว มันก็มีอีกความคิดนึงหักล้างขึ้นมาว่า..ใจของเหล้ารัมไม่ได้อยู่กับซาแมนธานะ เพราะฉะนั้นมันก็คงจะไม่มีอะไรหรอก เว้นเสียแต่ว่าใจของฝ่ายหญิงจะอยู่กับนายพ่อมดเหล้าแทน

แล้วหลังจากนั้นไม่นานนัก ซาแมนธาก็เป็นคนผละออกก่อนด้วยท่วงท่าที่งดงามในแบบที่ผมเชื่อว่าหนุ่มๆ หลายคนจะต้องอยากดึงเธอกลับเข้ามากอดอีกครั้ง ยกเว้น..เหล้ารัม เพราะเขาผละแล้วผละเลย ดูไม่มีการอ้อยอิ่งแต่อย่างใด แถมยังถอยกลับมายืนข้างผมเหมือนเดิมด้วย

มันทำให้ผมรู้สึก... ดีแฮะ : )

"แล้วนี่ใครกัน มนุษย์ไม่ใช่หรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ" นั่นเลยทำให้ซาแมนธาเริ่มหันมาสนใจผมอย่างจริงจังบ้าง จนเหล้ารัมต้องรีบแนะนำตัวให้กับพวกเรา

"วาฬ นี่ซาแมนธา โคฟีลี่ เป็นเจ้าของห้องเสื้อ coven. แห่งนี้ แล้วก็เป็นเพื่อนของผมด้วย"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณซาแมนธา" ผมโค้งคำนับตามแบบฉบับการทักทายของโลกเวทมนตร์ ในขณะที่อีกฝ่ายก็กางมือออกเล็กน้อยข้างลำตัวและถอนสายบัวรับแบบสุภาพสตรี เหล้ารัมก็เลยแนะนำผมให้ซาแมนธารู้จักบ้าง

"ส่วนซาแมนธา นี่วาฬนะ เป็น.. เอ่อ.. เป็น.."  แต่พอมาถึงผม เหล้ารัมที่แนะนำอีท่าไหนไม่รู้ จู่ๆ ก็เกิดการตะกุกตะกักขึ้นมาซะอย่างงั้น แถมยังหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการให้ช่วยหาคำตอบด้วย จนซาแมนธาที่กลับมายืนตัวตรงเป็นปกติแล้ว ถึงกับต้องขมวดคิ้วมองเราสองคนสลับกันไปมา

"เอ่อ.. เพื่อนครับ เราสองคนเป็นเพื่อนกัน" ผมตัดสินใจรีบตอบคำถามแทนนายพ่อมด ก่อนที่คนรอคำตอบจะรอนานกว่านี้

"อ๋อ โอเคค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะวาฬ ประทับใจจังที่มนุษย์อย่างคุณรู้จักทำความเคารพแบบพวกเราด้วย ถือว่าเป็นการให้เกียรติกันมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ" ทำให้ซาแมนธาคลายคิ้วที่ขมวดกันอยู่ออก แล้วส่งยิ้มมาให้ พร้อมทั้งกล่าวชื่นชมเรื่องการทำความเคารพของผมที่เนียนไปกับสถานที่

ก็แหงล่ะ ถ้าซาแมนธารู้ว่าผมนามสกุลอะไร และเติบโตมาใกล้ชิดกับพ่อมดแม่มดขนาดไหน ก็คงจะไม่แปลกใจหรอกที่ผมแสดงความเคารพได้อย่างเป็นเรื่องธรรมชาติแบบนี้

แต่จะว่าไป.. มันก็แปลกอยู่นะที่เธอดูจะไม่ติดใจอะไรกับคำตอบของผมเลย คือแบบ.. พ่อมดแม่มดส่วนใหญ่เวลาเห็นมนุษย์อยู่กับพ่อมดแม่มดก็จะเกิดคำถามมากมาย และคำถามที่สำคัญที่สุดคือ..มาจากตระกูลไหน? เพราะต้องการให้แน่ใจว่ามนุษย์แบบผมมาจากครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริงๆ แต่นี่ซาแมนธาดูไม่สนใจที่ผมแตกต่าง ก็แค่พูดว่า 'มนุษย์ไม่ใช่หรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่' เหมือนคำถามเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป อืม... ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเหล้ารัมพามนุษย์มาหาซาแมนธาบ่อยๆ ก็คงเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่พวกยอมเรื่องของคนอื่นน่ะนะ

ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

"ด้วยความยินดีครับ"

"เพื่อนงั้นหรอ? อืม.. ผมว่าไม่ใช่นะ : )" แต่ในขณะที่การแนะนำตัวกำลังจะจบลงด้วยดี จู่ๆ เหล้ารัมก็ดันโยนระเบิดลงมากลางวงซะอย่างงั้น!

ละ..แล้วถ้าไม่ใช่เพื่อนมันจะอะไรล่ะ!? เป็นคู่พันธะสัญญาก็บอกคนอื่นไม่ได้ แฟน..ฟะ..แฟนก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่!

"แล้วถ้างั้นเป็นอะไรกันแน่" ทำให้คราวนี้ซาแมนธาที่เหมือนจะเลิกสนใจเรื่องความสัมพันธ์ไปแล้วถึงกับเท้าเอวแล้วหรี่ตามองนายพ่อมดเหล้าอย่างรอคำตอบ อารมณ์ประมาณว่า..ถ้าคราวนี้ยังไม่ได้คำตอบที่แท้จริงล่ะก็เหล้ารัมเจอดีแน่ ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรก็เลยได้แต่ยืนรอฟังไปด้วย

แล้วในที่สุด...

"ต้องเรียกว่าวาฬเป็น.. เจ้าของหัวใจ : )"

"ต๊ายยย!"

...เหล้ารัมก็บอกสถานะของผมออกมา

ทำเอาซาแมนธาถึงกับกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่ในขณะเดียวกัน.. สีหน้าของเธอก็ดูยิ้มแย้มและเบิกบานกับสิ่งที่ได้ยิน จนผมนึกสงสัยว่าซาแมนธานี่เป็น..แม่มดสาววายปะ!?

คือ.. ไม่ใช่ว่าสาววายไม่ดีนะครับ แต่สถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปคือต้องตกใจและแสดงออกว่าไม่โอเคไม่ใช่หรอ!?

"งั้นก็แสดงว่าวาฬเป็นแฟนของนายน่ะสิ! โอ๊ยยยย ตายแล้วๆ ฉันดีใจด้วยนะยะ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่างนายน่ะต้องเป็นเกย์ชัวร์! เพราะขนาดว่าฉันยั่วยวนซะขนาดนี้นายยังคิดกับฉันแค่เพื่อนเลย แล้วเป็นไงยะ ควงผู้ชายหน้าหวานมาแบบนี้ ผิดจากที่ฉันพูดที่ไหนกันเล่า!"

แถมยังออกตัวแรงใช้คำว่า 'แฟน' ให้ผมกับเหล้ารัมด้วย ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงไงครับ ฟะ..แฟนเฟินที่ไหนกัน ถึงผมจะมีพันธะ (สัญญา) ผมก็ยังโสดอยู่นะ ไม่เคยมีใครมาขอเป็นแฟนสักหน่อย

แต่ความเข้าใจผิดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะหาจังหวะอธิบายอะไรไม่ได้เลย เพราะซาแมนธาเอาแต่กระโดดโลดเต้นอย่างมีจริตเสียยกใหญ่ในขณะที่พูดนั่นพูดนี่ออกมา

จนเหล้ารัมต้องเอ่ยปากต่อบทสนทนานั่นแหละ เธอถึงได้ยอมหยุดและฟัง "คุณก็รู้ว่าอย่างพวกเราน่ะมันรักคนยาก กว่าจะเจอคนที่ใช่มันก็ต้องใช้เวลา" ก่อนที่จังหวะนั้นนายพ่อมดเหล้าจะหันมามองผม เหมือนต้องการจะให้ผมรู้ว่า 'คนที่ใช่' ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเงาที่สะท้อนอยู่ภายในตาสีม่วงอ่อนคู่นั้น และมันก็คือ..ผม "แต่เราก็ยังไม่ใช่แฟนกันหรอกนะซาแมนธา"

"อ้าว! ก็นายบอกเองว่าเป็นเจ้าของหัวใจ ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร คนรักหรอ?" ซาแมนธาหุบยิ้มลงทันที ดูเหมือนว่าระดับอารมณ์ของเธอจะสามารถขึ้นสุดลงสุดแบบไม่ต้องอาศัยความต่อเนื่องเลยนะ

"คนรักยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะมีแค่เขาที่เป็นเจ้าของหัวใจผม แต่ว่าผมน่ะ..ยังเป็นเจ้าของหัวใจวาฬไม่ได้เลย : )"

ตึกตัก ตึกตัก

กะ..ก็จริงอย่างที่เหล้ารัมบอกนั่นแหละ เขายังไม่ใช่เจ้าของหัวใจของผมนะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม.. พอเหล้ารัมพูดและยิ้มออกมาด้วยความเป็นธรรมชาติของเขาแบบนั้น หัวใจผมมันกลับกระตุกและเต้นแรงขึ้นมาทันที! ทั้งๆ ที่สิ่งที่นายพ่อมดเหล้าพูดก็แฝงความเศร้าอยู่ในนั้นด้วย ไม่ใช่อะไรที่น่าจะใจเต้นแรงด้วยเลยสักนิด

หรือว่า.. หัวใจของผมมัน.. ต้องการที่จะประท้วงอะไรรึเปล่าวะ!?

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง ปัญหาสุดคลาสสิคของรักต่างเผ่าพันธุ์สินะ"

แล้วไหนจะคำพูดต่อจากนั้นของซาแมนธาอีก.. ที่ถึงแม้ว่าจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับทำให้คนฟังที่ตอนแรกกำลังใจเต้นแรงอยู่อย่างผม เป็นอันต้องรู้สึก..โหวงเหวงภายในหัวใจ พร้อมกับจังหวะการเต้นที่ดูจะเชื่องช้าลงกว่าเดิม..

ปัญหารักสุดคลาสสิคอย่างงั้นหรอ?

แสดงว่าเกิดขึ้นบ่อยจนกลายเป็นอมตะเลยสินะ แล้ว... ส่วนใหญ่เวลาที่เกิดความรักแบบนี้ขึ้น เขาผิดหวังหรือสมหวังมากกว่ากันล่ะ?

"ก็ประมาณนั้น" คำถามมากมายเริ่มเกิดขึ้นในหัวผมต่อจากนั้น แต่ผมพยายามที่จะปัดมันทิ้งไป และหันมองเหล้ารัมที่เพิ่งจะกล่าวตอบรับประโยคของซาแมนธา ทำให้เธอยักไหล่ทีนึงเพื่อเป็นภาษากายในการตอบรับคำพูดของเหล้ารัมเช่นกัน

แล้วในขณะที่จะต้องเริ่มบทสนทนาใหม่ เพราะบทสนทนาเก่าสิ้นสุดลงและไม่สามารถไปต่อได้ ซาแมนธาในชุดสีแดงก็ทำหน้าตกใจเหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้..

"ตายจริง! ฉันลืมไปเลยว่าลืมชวนพวกนายนั่ง"  ..นั่นก็คือเรื่องที่เธอปล่อยให้เรายืนคุยกันอยู่สักพักนึงแล้ว ซาแมนธาจึงรีบกุลีกุจอพาผมและเหล้ารัมไปนั่งลงตรงชุดโซฟาใกล้กับเตาผิงที่มีรูปสวยๆ ของซาแมนธาในชุดราตรีหลากหลายรูปแบบแขวนอยู่รวมกันอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งเกือบทุกรูปจะมีชายหน้ามึนในชุดสูทสีเทายืนถ่ายอยู่ด้วย ไม่เว้นแม้แต่.. รูปที่ซานแมนธาถ่ายคู่กับเขา..ที่กำลังนอนหลับตานิ่งอยู่ในโรงศพอย่างดี และมีช่อดอกไม้สีแดงวางอยู่บนอก..

นั่นพอจะทำให้ผมเดาเรื่องได้ไม่ยาก.. และผมจะไม่มีทางถามถึงมันออกมาเด็ดขาด..

"ขอบคุณนะครับ" แต่เลือกที่จะกล่าวขอบคุณเมื่อได้นั่งลงข้างๆ เหล้ารัมที่โซฟายาวแทน

ส่วนซาแมนธา เธอเลือกที่จะนั่งเก้าอี้นวมซึ่งอยู่ฟังตรงข้าม ซึ่งก็ดี นั่งแบบนี้มันจะถึงคุยกันได้ถนัดๆ น่ะนะ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก เรื่องแค่นี้เอง" ซาแมนธากวักมืออย่างไม่ซีเรียส ก่อนจะเริ่มเข้าเรื่องเสียที "ว่าแต่พวกนายเถอะ มาหาฉันวันนี้ มีธุระอะไรล่ะ"

ถึงจะใช้คำว่า 'พวกนาย' แต่ดูท่าว่าแม่มดสาวจะโฟกัสสายตาไปที่เหล้ารัมนะ ซึ่งก็ถูกแล้ว เพราะว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนพาผมมา

"ผมอยากให้คุณช่วยตัดชุดให้เราสองคนหน่อย"

"ตัดชุดงั้นหรอ ชุดอะไรล่ะ ชุดแต่งงานหรือเปล่า?" ส่วนคำถามนี้ซาแมนธากลับเลือกหันมาทางผมแทน พร้อมทั้งฉีกยิ้มอย่างคนอยากแกล้ง ซะ..ซึ่งมันได้ผลมาก!

"เอ่อ.." เพราะผมถึงกับกลายเป็นปลาขาดน้ำพูดอะไรไม่ออกไปเลย..

"นี่ อย่าแกล้งวาฬน่าซาแมนธา" จนเหล้ารัมต้องรีบช่วย

"แหมๆ แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้เลยนะยะ" ส่งผลให้อีกฝ่ายตัดพ้อขึ้นมาด้วยน้ำเสียงฟังดูเหมือนกับคนกำลังน้อย แต่ไหงริมฝีปากแดงสดกลับหยักยิ้มพึงพอใจซะจนปิดไม่มิด ก่อนจะเว้นจังหวะเล็กน้อยเพื่อสลับข้างไขว่ห้าง แล้วเอนหลังพิงกับพนัก "แล้วสรุปว่าอยากจะตัดชุดอะไรล่ะ"

"ชุดไปงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากของตระกูลเกรวินเกอร์ที่จะจัดขึ้นในคืนวันพรุ่งนี้สำหรับเราสองคน คุณพอจะช่วยตัดให้ผมได้มั้ยซาแมนธา : )"

"ว่าไงนะ!?" แล้วผมก็ถึงกับสะดุ้งที่จู่ๆ ซาแมนธาก็แผดเสียงขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอยังยิ้มอยู่เลย คะ..คงเพราะคำขอของเหล้ารัมสินะ!?

"ผมบอกว่าผมอยากให้คุณช่วย..."

"นายคิดว่านายเป็นใครกันเหล้ารัม! กล้าดียังไงมาสั่งตัดวันนี้แล้วจะเอาคืนพรุ่งนี้ ขนาดว่าเจ้าชายมาขอให้ฉันตัดกะทันหันฉันยังไม่รับเลย แถมยังสั่งสอนส่งท้ายให้รู้สึกนึกด้วย แล้วนายล่ะเป็นใครใหญ่มาจากไหน เป็นพระราชาหรือไงยะ!!"

วินาทีที่ความเดือดของซาแมนธาดูจะสูงขึ้น ผมอยากจะลากเหล้ารัมออกจากร้านด้วยความหวาดหวั่นใจ เพราะกลัวว่าจะต้องเกิดการดวลเวทมนตร์ขึ้นมาเสียแล้ว แต่ดูนายพ่อมดเหล้าสิ! นอกจากที่จะไม่สะทกสะท้านสะเทือนอะไรแล้ว ยังยิ้มใจเย็นอยู่ได้ บ้าที่สุด!

"ผมไม่ใช่พระราชาหรอกซาแมนธา ผมก็แค่พ่อมดธรรมดาๆ คนนึงที่อยากได้ชุดของคุณใส่ไปออกงานคืนพรุ่งนี้ ในเมื่อคุณก็รู้ดีว่าเสื้อผ้าสั่งตัดของแบรนด์ coven. น่ะดีที่สุดในโลกนี้แล้ว แล้วคุณจะยังใจร้าย ปล่อยให้ผมกับวาฬใส่ชุดของแบรนด์อื่นไปร่วมงานอีกหรอครับ"

"..."

ผมมองเหล้ารัมที่พยายามจะใช้น้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้ได้มาซึ่งชุดสั่งตัดของแบรนด์ coven. สลับกับแม่มดสาวเจ้าของแบรนด์ที่กำลังหน้างอกอดอกโดยไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ

"เหล้ารัม ผมว่า.." นั่นเลยทำให้ผมตัดสินใจที่จะเสนอความคิดเรื่องเปลี่ยนแบรนด์กับเหล้ารัม เพราะถึงผมจะไม่ใช่คนตัดเย็บ แต่ผมก็เข้าใจซาแมนธาดี ว่าสิ่งที่นายพ่อมดเหล้าขอมันมากเกินไป ทว่า.. เหล้ารัมกลับคว้ามือผมไปจับไว้ ก่อนจะบีบหนึ่งทีเหมือนต้องการจะส่งสัญญาณให้รู้ว่าเขาสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ผมก็เลย..เงียบ และเลือกที่จะเป็นคนประเมินสถานการณ์ต่อไป

แล้วใครจะคิด ว่าจู่ๆ.. "โอเค ฉันยอมตัดให้ก็ได้!" คนที่เพิ่งจะแผดเสียงเหมือนโกรธเหล้ารัมมาก จะยอมคลายแขนที่กอดอกอยู่ลง แล้วยอมแพ้อย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่นายพ่อมดเหล้าก็ดูจะไม่ได้ถือไพ่เหนือกว่าเลยด้วยซ้ำ "แต่ฉันจะตัดให้แค่ชุดเดียวเท่านั้น เพราะฉันไม่มีเวลามากพอหรอก รู้ไว้ซะด้วย!"

"มันต้องมาอย่างงี้สิซาแมนธา : )"

"ไม่ต้องมาอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะยะ! นายทำฉันโกรธมาก รู้ไว้ซะด้วย!"

อย่าว่าแต่ซาแมนธาเลย เป็นผมก็คงเคืองเหมือนกันนั่นแหละ สั่งวันนี้จะเอาพรุ่งนี้ ถึงพ่อมดแม่มดจะเสกนั่นเสกนี่ได้ แต่กับงานฝีมือน่ะ พวกเขาไม่ใช้เวทมนตร์กับสิ่งเหล่านี้หรอกนะ นั่นก็เท่ากับว่า ซาแมนธาจะต้องตัดชุดด้วยตัวของเธอเอง แถมยังอยู่ภายในเวลาที่จำกัดด้วย

เป็นผมนะ ผมไม่รับเด็ดขาด!

"ว่าแต่จะให้ตัดให้ใครล่ะ จะได้วัดตัวถูก เพราะฉันให้ได้แค่ชุดเดียวเท่านั้นจริงๆ ห้ามต่อรองอะไรทั้งนั้น แล้วก็รีบๆ ตอบมาด้วย ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" หลังจากนั้นซาแมนธาก็ลุกขึ้นยืนกอดอกหันมาทางผมกับเหล้ารัม แม้จะยังดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่ก็ดูพร้อมจะเริ่มทำงานของเธอแล้ว

"งั้น.. เอ่อ.. ผมว่าคุณตัดให้เหล้ารัมดีกว่านะครับซาแมนธา ชุดของคุณน่าจะเหมาะกับเขามากกว่าผม" ผมเลยผายมือไปทางเหล้ารัม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

"ถ่อมตัวเกินไปแล้วหนุ่มน้อย งั้นฉันตัดสินใจเองเลยก็แล้วกัน ฉันจะตัดให้คุณค่ะวาฬ โอเคนะ" ในขณะที่ซาแมนธาเองก็ยืนยันที่จะตัดให้ผม

"อะ..โอเคครับ" ผมเลยต้องรีบตอบรับทันที เพราะเดี๋ยวมัวแต่เกี่ยงไปมา นอกจากจะไม่ได้สักชุดแล้ว ซาแมนธาอาจจะคิดว่าผมไม่ให้เกียรติเธอก็ได้

อีกอย่าง ผมว่าเหล้ารัมน่าจะโอเคที่ไม่ได้ชุดนะ เพราะเขาดูจะไม่เสียใจเลยสักนิดที่ซาแมนธาเลือกผม แต่กลับเอนตัวผิงโซฟาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และมองดูผมเดินไปหาแม่มดสาวที่กำลังกระดิกนิ้วขึ้นกลางอากาศ

แล้วไอ้การกระดิกนิ้วนั้น มันก็ส่งผลให้สิ่งของสามสิ่งลอยมาหาเธอ ได้แก่สมุด ดินสอ และสายวัด

"โอเค งั้นเรามาเริ่มวัดตัวกันเลยก็แล้วกัน" ซาแมนธาคว้าสมุดด้วยมือซ้ายเพื่อเปิดมันไปตรงหน้าที่ยังว่าง เสร็จแล้วก็ใช้มือขวาคว้าดินสอไว้ โดยปล่อยให้สายวัดยังคงลอยอยู่กลางอากาศแบบนั้น "ถอดเสื้อผ้าออกเลยจ้ะ"

"อะ..อะไรนะครับ!?"

"ฉันบอกให้คุณถอดเสื้อผ้าออกไง"

[Hamzholic]

"มันต้อง..." ผมอยากถามว่า 'มันต้องถอดด้วยหรอครับ' แต่พอเห็นว่าซาแมนธาเริ่มหรี่ตา ผมก็เลยหยุดพูดแค่นั้น แล้วหันไปหาตัวช่วยอย่างเหล้ารัมแทน

"เอ่อ.. ซาแมนธา ผมว่าคุณแค่วัดผ่านเสื้อก็น่าจะพอแล้วมั้ง" ซึ่งต้องขอบคุณมากที่เหล้ารัมไม่บ้าจี้ตามไปด้วยอีกคน

"อะไรกันยะ" นั่นเลยทำให้ซาแมนธาเปลี่ยนเป้าหมายไปหรี่ตาใส่เหล้ารัมแทน "นี่มันเป็นกฎของร้านฉันนายก็รู้ ขนาดเจ้าชายยังต้องถอดเลย นายเองก็ด้วย" ก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมายิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์

"แต่ว่า.."

"ไม่รู้ล่ะ ถ้าวาฬไม่ถอด ฉันก็ไม่ตัดให้ บอกตรงๆ เลยว่าไม่ง้อ คิวงานฉันยาวไปถึงสองปีหน้าแล้วย่ะ!" แล้วเจ้าหล่อนก็สะบัดหน้าอีกที

"เอ่อ.." ทำให้คราวนี้เหล้ารัมต้องหันมามองหน้าผมอย่างลำบากใจแทน

บะ..แบบนี้ก็แสดงว่ามีให้เลือกแค่สองทาง คือถอดเพื่อวัดตัวแล้วได้ชุด กับไม่ถอดแล้วเดินออกจากร้านไปเลยสินะ!?

คือจริงๆ ไอ้เรื่องถอดน่ะผมก็ไม่ได้เกี่ยงอะไรเท่าไหร่หรอก ถึงจะไม่ใช่เรื่องที่คุ้นชินที่ต้องมาถอดต่อหน้าคนแปลกหน้า แต่ผู้ชายกับการถอดเสื้อมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่แค่.. ไม่โอเคที่จะถอดต่อหน้าเหล้ารัมก็เท่านั้นเอง!

มันแบบ... มันเขินอะ!!

"เอาไง นี่พวกนายทำให้ฉันเสียเวลานอนนะ"

"โอเคครับ ถอดก็ถอด" ผมเลยตัดสินใจยอมถอดในที่สุด เพราะไม่อยากจะทำตัวเรื่องมากไปมากกว่านี้แล้ว ซึ่งพอถอดเสื้อออกเรียบร้อย เหล้ารัมก็เป็นคนรับมันไปถือไว้ให้

"ต๊ายยย! หุ่นทรงนาฬิกาทราย ผิวก็ข๊าวขาว แถมหัวนมยังสีชมพูอีก ถ้าฉันมีของดีแบบคุณนี่ฉันถอดมาตั้งแต่หน้าประตูแล้วค่ะ" กะ..ก่อนที่ซาแมนธาจะเริ่มบรรยายร่างกายของผมออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด โดยเฉพาะกับเรื่อง..เอ่อ..หัวนมสีชมพู

ซึ่งผมอายมาก!

อายแบบที่ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดบังเอาไว้ เพราะว่าใบหน้ามันร้อนไปหมด ยิ่งหันไปเห็นเหล้ารัมที่สองข้างแก้มแดงและจับจ้องร่างกายของผมตาเป็นมัน ผมยิ่งอายจนอยากจะมุดเข้าไปซ่อนอยู่ใต้พรมแล้วเนี่ย!

"มะ..มองอะไรเล่า!" แต่เพราะว่าผมไม่สามารถมุดตัวไปซ่อนใต้พรมได้อย่างที่ใจคิด เลยหันไปดุเหล้ารัมแทน แล้วนายพ่อมดเหล้าก็ตอบแทนการดุของผมด้วยการ..ฉีกยิ้ม!

เยี่ยม เยี่ยมไปเลย อะ..ไอ้พ่อมดหื่น!

"เอ้า ถอนกางเกงออกด้วยสิ ฉันรอคุณอยู่นะคะวาฬ"

เดี๋ยวนะ.. "ตะ..ต้องถอดกางเกงออกด้วยหรอครับ!?"

ผมถึงขั้นร้องเสียงดังใส่ซาแมนธาเลยเมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องถอดท่อนล่างออกด้วย!

"ก็ใช่น่ะสิ ให้เหลือแค่ชั้นใน ฉันจะได้วัดได้ถนัดๆ ทั้งท่อนบนและล่าง เว้นเสียแต่ว่า.. เธอจะอยากใส่ชุดไปงานเลี้ยงที่มีแค่เสื่อท่อนบนน่ะนะ : )"

"..."

ผมพูดอะไรไม่ออกเลย.. อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ สักทีสองทีกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ ในเมื่อซาแมนธาเองก็ดูจะเอาจริง ขณะที่เหล้ารัมก็ไม่น่าจะขอความช่วยเหลืออะไรจากเขาได้แล้ว ฮืออออออ~ เอาไงดีวะเนี่ยวาฬ!?

"ฉันนับถอยหลังนะ อีกแค่ห้าวิฉันจะเปลี่ยนใจละ"

"แต่ว่าซาแมนธา.." พอเห็นว่าซาแมนธาดูจะหมดความอดทน เหล้ารัมก็เลยเข้ามาช่วยพูด แต่เหมือนว่าแม่มดสาวเจ้าของห้องเสื้อจะไม่สนใจอีกต่อไป

"ห้า"

"ซาแมนธา!"

"สี่"

"..."

"สาม"

"..."

"สอง"

"โอเคเคครับ ถอดก็ถอด!"

ผมตัดสินใจตะโกนแทรกการนับถอยหลังของซาแมนธาในที่สุด ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมเองก็ไม่อยากกลับไปมือเปล่าเหมือนกันแหละ

"มันต้องอย่างงั้นสิ แค่ถอดกางเกงเอง ไม่เห็นจะต้องอายอะไร ยิ่งฉันยิ่งไม่ต้องอายใหญ่ ฉันน่ะมันมืออาชีพอยู่แล้ว : )" พอพูดจบ ซาแมนธาก็ปล่อยให้สมุดกับดินสอในมือลอยค้างกลางอากาศแล้วคว้าสายวัดตัวมาถือไว้อย่างเตรียมพร้อม

"ผะ..ผมไม่ได้อายคุณหรอกครับ แต่ว่าผม...อายเหล้ารัมต่างหาก..." ผมจึงใช้จังหวะที่กำลังปลดกระดุมกางเกงขายาวอธิบายให้ซาแมนธาเข้าใจ

"โอเค งั้นหยุดก่อน" ทำให้จู่ๆ ซาแมนธาก็รีบเบรกผมเอาไว้ อะ..อะไรอีกล่ะ?

"มีอะไรหรอซาแมนธา" แล้วคนที่ถามขึ้นก็คือเหล้ารัม เพราะตอนนี้แม่มดสาวกำลังหันไปมองเขา

"ไม่ได้ยินหรือไงเหล้ารัม วาฬเขาอายนาย ฉันว่าเรื่องนี้นายควรรับผิดชอบนะ"

คำพูดของซาแมนธาทำให้เหล้ารัมอ้าปากเหมือนอยากที่จะเถียงอะไรกลับมา แต่สุดท้าย..เขาก็ยกมือยอมแพ้ ทั้งๆ ที่หน้าดูไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

"โอเค งั้นผมจะออกไปข้างนอกก่อน ถ้าวัดตัวเสร็จแล้วโทรถามผมก็แล้วกันนะวาฬ" ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินคอตกออกไป

นี่..ที่เหล้ารัมออกอาการหงอยก็เพราะว่า..ไม่ได้ดูผมแก้ผ้าวัดตัวงั้นหรอ?

ผะ..ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีวะเนี่ย!?

"เดี๋ยว" แต่ยังไม่ทันที่เหล้ารัมจะเดินไปไหนได้ไกล ซาแมนธาก็เรียกเขาเอาไว้ จนนายพ่อมดเหล้าหันกลับมานั่นแหละ เธอถึงได้พูดต่อ "ฉันไม่ได้หมายความว่าให้นายออกไป แต่ฉันแค่จะบอกว่าฉันเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าเกิดว่านายอยากได้ชุดด้วย ฉันก็จะตัดเพิ่มให้อีกหนึ่งชุด แต่ว่า... นายจะต้องรับผิดชอบความอายของวาฬโดยการถอดเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเขาซะ จะได้ไม่ต้องมีใครอายใคร แล้วฉันจะได้วัดตัวให้เสร็จๆ เสียที : )"

"พูดเป็นเล่น!"

"อันที่จริงนายก็รู้นะว่าฉันชอบพูดเล่น แต่ไม่ใช่ในเวลาแบบนี้แน่ : )"

"..."

ก็เลยสรุปว่า... สิ่งที่ผมคิดว่าจะได้แก้ผ้าต่อหน้าซาแมนธาเพียงคนเดียวโดยไม่มีเหล้ารัม กลับกลายเป็น..มีนายเหล้ารัมมายืนถอดเสื้อกับกางเกงเหลือแค่ชั้นในสีดำตัวเดียวยืนอยู่ข้างๆ ผม...

ซึ่งผมสาบานเลยนะว่าผมพยายามแล้วที่จะไม่มองหุ่นของเขา แต่.. สะ..สายตามันก็ไม่รักดีไงครับ! ต้องคอยแอบชำเลืองมองกล้ามหน้าท้องของเขาอยู่เป็นระยะ.. โอ๊ยยย ตายๆๆ เขาซ่อนรูปโคตรอะ! เพราะเวลาที่ใส่เสื้อผ้านี่เหมือนเหล้ารัมจะเป็นแค่ผู้ชายสูงผอมลำตัวยาวธรรมดาๆ นะ แต่พอถอดออกนี่แบบ...แน่นใช้ได้เลย แถมตัวก็ไม่หนาเกินไปด้วย ดูกำลังดี ดูแบบ... ฮะ..เฮ้ย! เดี๋ยวๆ นี่ผมมาบรรยายร่างกายของเหล้ารัมทำไมเนี่ย!?

อยากได้ฉายา..ไอ้มนุษย์หื่นหรือไงเล่าวาฬ!?

"โอเค เรียบร้อยแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาแบบที่เคยสเก็ทช์ไว้มาให้ดู ระหว่างนี้พวกนายก็ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก็แล้วกันนะ : )" แล้วหลังจากใช้เวลาในการวัดตัวเราทั้งคู่อยู่สักพัก (ซึ่งผมเกร็งมาก! เกร็งจนโดนซาแมนธาทั้งดุทั้งฟาดเพื่อให้หายเกร็ง จนตรงที่โดนตีนี่มันแดงไปหมดแล้วเนี่ย!) ซาแมนธาที่จดสัดส่วนลงสมุดเสร็จเรียบร้อยก็หันมองผมกับเหล้ารัมสลับกันด้วยรอยยิ้มสุขใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องด้านหลังร้าน

"..."

"..."

ทำให้ตอนนี้เหลือก็แต่ผมกับเหล้ารัมที่สวมชั้นในกันคนละตัว ของเขาสีดำ ของผมสีขาว โดยที่..ต่างฝ่ายต่างเงียบ..

ไม่ใช่ว่าเราโกรธหรืองอนกันจนไม่พูดอะไรกันนะ แต่ผมเชื่อว่าเขาเองก็คงรู้สึกแปลกๆ เหมือนผมที่เราทั้งคู่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยกันตามลำพัง โดยที่ไม่มีซาแมนธาคอยเป็นตัวกลางอีกแล้ว

ผมก็เลย.. สูดหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งที่เพื่อต้องการที่จะรวบรวมความกล้าของตัวเอง แล้วขยับเดินไปยังราวผ้าที่ซาแมนธาเสกมาให้เราสองคนได้ใช้กัน และนั่นก็ทำให้ผมได้ยินเสียงเหล้ารัมที่เดินตามมา ก่อนเขาจะหยุดยืนข้างๆ

ซึ่งทุกอย่างมันคงจะง่ายกว่านี้มากถ้าเราแยกเสื้อผ้าของใครของมันก่อนเอาขึ้นพาดราว นี่เล่นพาดรวมกัน มันก็เลยต้องทำให้เราทั้งคู่ต้องช่วยกันดึงส่วนที่เป็นของตัวเองออกแบบนี้ ทว่า..!

"อ๊ะ!" ผมสะดุ้งตัวถอยออกมาเล็กน้อย เมื่อไหล่เปลือยเปล่าของเราสองคนเผลอโดนกันเข้า และมันก็..เกิดไฟฟ้าสถิตบ้าๆ ขึ้นมา!

"..."

"..."

ผมรู้นะว่าตอนนี้เหล้ารัมกำลังมองมาที่ผมอยู่ แต่ตัวผม..กลับต้องใช้เวลาเกือบสิบวิ..กว่าที่จะสามารถเงยหน้าขึ้นมามองเขาได้...

แล้วก็อย่างที่คิดเลยครับ เขากำลังใช้นัยน์ตาสีม่วงอ่อนคู่นั้นจับจ้องมาที่ผมอยู่จริงๆ โดยที่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา ก็แค่..ต่างฝ่ายต่างสบตากันภายใต้ความเงียบเท่านั้น...

ซึ่งเอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเราสองคนจะมัวแต่มองกันอยู่ทำไม ทำไมถึงไม่รีบใส่เสื้อกันให้เรียบร้อย แต่ดูสิ.. เขาหน้าแดงขึ้นมาเฉยเลย ในขณะที่ผมก็..เริ่มจะร้อนๆ ที่สองข้างแก้มแล้วเหมือนกัน แสดงว่าแก้มก็คงแดงไม่แพ้เขาเหมือนกัน

"..."

"..."

ไม่รู้ว่านี่จะเรียกว่าเกมได้มั้ย แต่ผมกับเหล้ารัมไม่มีใครละสายตาออกจากกันเลย จนผมเกิดความคิดบ้าๆ ขึ้นมาในหัวว่าบางที.. เราอาจจะจ้องตากันแบบนี้จนถึงเช้าเลยก็ได้..

ถ้าไม่ติดว่า...

"อ้าว! ยังไม่ใส่เสื้อผ้ากันอีกหรอจ๊ะหนุ่มๆ หรือว่า... คิกๆ อยากจะทำอะไรอย่างอื่นกันอีกมั้ย ห้องลองชุดกับห้องเก็บของหลังร้านว่างนะ สนใจหรือเปล่าเอ่ย : )"

...ซาแมนธาดันเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน!

"ซาแมนธา!" นั่นทำเอาเหล้ารัมต้องหันไปโวย ก่อนจะรีบสวมเสื้อผ้าของตัวเอง

"..." ในขณะที่ผมก็ก้มหน้าก้มตาใส่เสื้อผ้าเงียบๆ ด้วยความเขินอายจากการแซวของซาแมนธา แล้วก็จากความคิดที่ว่า...ผมกับเหล้ารัมอาจจะจ้องตากันจนถึงเช้า...

นี่ผมคิดอะไรแบบนั้นออกมาได้ไงเนี่ย!?

อะ...อายจังโว๊ยยย!

ใครที่อยากพูดถึงเหล้ารัมกับวาฬบนทวีตเตอร์ ฝาก #พ่อมดเหล้า ด้วยนะครับ : )

my page : แฮมสเตอร์

 

[MayA@TK]

 วาฬ นมชมพู
อิจฉาเหล้ารัมที่ได้เห็นจริงๆ

 

[BlueCherries]

 

อยากกลายร่างเป็นสายวัดตัวจริงวุ้ย

แหล่ม 

[arij-iris]

โหหห เหล้ารัมนายแอบหื่นด้วยยยยย

[M.J.]

กรี๊ดดดด เขินหนักมากค่าาาาา 

[cinnsin]

อ๋อยยยยย สถานการณ์เป็นใจหนักมากกกกกก 

[ka[ze]na]

น่าร๊าก!!!

[YounIn]

ซามแมนธาเยี่ยมเลย น่ารัก ฮาดี ชอบๆ

[PrimYJ]

ซาแมนธานี้ได้กำไรไปเต็มๆเลย อิจค่ะ 55555

[Honeyhoney]

   วาฬแอบหื่นหรอจ๊ะ น่ารักกันจริง ๆ

[badbadsumaru]

สถานการณ์เป็นใจมากค่ะ 55555

[KoiKa]

โอยยยยยยย หัวนมชมพูววววววว 555555+
ทำเอาเราอยากลวนลาม เอ๊ย วัดตัวให้น้องวาฬเลย

[YADA]

ห้องลองชุดห้องเก็บของว่าง