ยกที่ ๙
You’re the one givin up the love
Anytime he needs it
But you turn your back and then he's off
And runnin with the crowd
You’re the one to sacrifice
Anything to please him
Do you really think he thinks about you
When he's out
[นายเป็นคนที่ทุ่มเทให้ใจกับเรื่องทั้งหมด
แต่ว่าหลับหลังนาย เขาก็เจ้าชู้ใส่คนนู้นคนนี้ไปทั่ว
นายอุตส่าห์เสียสละให้เขาทุกอย่าง...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามที่เขาพอใจ
นายคิดว่าพี่เขาจะคิดถึงนายเวลาออกไปหลั่นล้าข้างนอกรึไง?]
He’s a cold-hearted snake
Look into his eyes
Oh oh oh
He’s been tellin lies
He’s a lover boy at play
He don't play by rules
Oh oh oh
Girl don't play the fool—no
[เขาเป็นผู้ชายใจดำจอมเย็นชา
มองเข้าไปในตาของเขาสิ
...เขากำลังโกหกนายอยู่
เขามันเป็นเพลย์บอยจอมเจ้าชู้
เขาไม่ทำตามกฎหรอก...
โธ่เว้ย เรา อย่าไปโง่หลงเชื่อเขาอีกเลย]
(Cold Hearted – Paula Abdul : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
สุดท้ายเมื่อคืนพญามังกรก็พ่ายแพ้ให้แก่พยัคฆ์ปืนโตอีกตามเคย...
แค้นโว้ย แค้น
หาญศักดิ์จุดบุหรี่สูบอย่างหงุดหงิด ขณะนี้เป็นเวลาประมาณเก้าโมงเช้า แล้วเขาก็เพิ่งตื่นเพราะเพลียจนลุกไม่ไหว เมื่อวานเขาถูกโซดาอัดถั่วดำรีดน้ำไปสิบน้ำจนก้นจะหลุด ทั้งลำไส้ทั้งกระเพาะแทบจะหลุดออกมาเป็นยวง (สยองว่ะ...) แล้วก็ต้องมานอนตัวสั่นใจสั่นบนเตียงเฉกเช่นเดิม
เมื่อไหร่จะชนะมันได้วะเนี่ย
เจ้าพ่อเงินกู้คิดอย่างไม่สบอารมณ์ขณะสูบบุหรี่ โซดานั้นแล่นฉิวออกไปเรียนหนังสือตั้งแต่ตอนเจ็ดโมงเหมือนเคย แถมก่อนหน้านี้ หลังจากมีอะไรกันเมื่อคืน เด็กหนุ่มยังบ้าพลังนั่งปั่นรายงานอีกเป็นชั่วโมงๆ... ณ บัดนี้ หาญศักดิ์ได้สดุดีต่อความถึกทนของโซดาโดยไร้ข้อกังขา
‘พี่...’ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดร่างที่นอนระทดระทวยบนเตียง ‘ขอยืมคอมพ์หน่อยได้ไหมครับ’
‘หือ?...’ ชายหนุ่มที่เพลียจัดครางรับ แต่ยังไม่วายลุกขึ้นมาปากดีต่อ ‘เรื่องอะไร เป็นนักเรียนโน้ตบุ๊กไม่มีใช้เรอะ ใช้ของตัวเองสิวะ...’
‘ไม่มีหรอกครับ ผมจน ปกติใช้เครื่องเดียวกับพ่อ ไม่งั้นก็ใช้คอมพ์ที่โรงเรียน แต่รายงานผมใกล้ต้องส่งแล้ว ทำไม่ทันเลย ขอยืมหน่อยนะครับ นะครับ...’
โซดาก้มลงมาพรมจูบซอกคอเขา หาญศักดิ์แทบตื่นเต็มตารีบเบรกแทบไม่ทัน กลัวมันจะอารมณ์ขึ้นอีกหน แล้วจะเหนื่อยกูอีก
‘เออๆ จะทำอะไรก็ทำ กูมีแต่คอมพ์ตั้งโต๊ะอันนั้นแหละ ไม่ได้ตั้งรหัสไว้หรอก เครื่องปริ้นท์ก็อยู่ข้างๆ ปิดเครื่องให้ด้วยแล้วกันหลังใช้เสร็จ’
เสี่ยหนุ่มรีบโบกมือปัดๆ โซดายิ้มจนดวงตาหยี
‘...เมียผมน่ารักจัง’
ย้ำเหลือเกินนะว่ากูเป็นเมีย...
ได้รับคำอนุญาตแล้วโซดาก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แล้วหลั่นล้าไปทำรายงานในขณะที่เขาหลับเป็นตายเพราะหมดแรง อีหัวมัลฟอยนี่มันเป็นเดอะฮัลค์รึไงวะ ไม่เหน็ดไม่เหนื่อยบ้างรึไง เอากูซะพรุนขนาดนั้น
ถ้าสู้ด้วยด้วยพละกำลัง ยังไงเขาก็สู้โซดาไม่ได้ แล้วมันก็เป็นเรื่องลำบากที่สุดเลยในตอนนี้ เพราะขืนเขาไปบีบอะไรบิดาของเด็กหนุ่ม เจ้าเด็กนั่นต้องกลับมาแบะหัวเขาออกเป็นสองท่อนด้วยท่าแม่ไม้มวยไทยสักท่าแน่ๆ
เอาล่ะ เรามาดูลำดับความน่ากลัวของบุคคลกันดีกว่า
ศาสดา -> สันติ -> หาญศักดิ์ -> ศาสดา
เห็นอะไรไหมครับท่านผู้ชม?
...แสด มันเกรงใจพ่อมัน แต่มันไม่กลัวกูไงครับ พ่อมันน่ะกลัวกูจนตัวสั่นงันงก แต่มันเองหาได้มีแม้แต่ความหวาดกลัวกันสักนิดไม่ ฉะนั้นผลสรุปออกมา คือแม่งใหญ่ที่สุดแล้ว
โอ๊ย จะเป็นบ้า ทำไมทำไมทำไมทำไม!!
‘อ๊ากกก โอ๊กกกกก โซด้าา อย่าทำกู๊ววว กูผิดไปแล้ว’
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกเหยียบเข่าขึ้นไปโน้มคอลงมาจะหัก เสียงกระดูกในร่างกายดังลั่น เด็กหนุ่มกล่าวอย่างเหี้ยมโหด
‘ตายซะเถอะครับพี่ ท่านี้ เขาเรียกว่าท่าหักคอเอราวัณ!’
หาญศักดิ์กำลังจะศีรษะหลุดออกจากตัวแล้วตายในไม่ช้า...เขาร้องขอความเมตตาลั่น
‘ม่ายยย เราเป็นผัวเมียกันนะที่รัก อย่าฆ่ากู๊ววว’
เฮือก!
หาญศักดิ์สั่นศีรษะ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบหน้าตั้งสติ แค่คิดก็กลัวจนจะบ้าแล้ว...ฉะนั้น เขาจึงไม่ขอเสี่ยงจะดีกว่า
เสี่ยหนุ่มถอนใจยาวเหยียด ในหัวไพล่ไปคิดถึงงานการที่จะต้องไปทำ เย็นไปจนถึงดึกวันนี้เขาต้องไปดูงานที่โรงแรมใจกลางกรุงเทพฯ เพราะเสี่ยชานบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปดูโรงแรมรีสอร์ทในเครือเมททอลที่สาขาต่างจังหวัด รวมไปถึงกำชับหนักแน่นให้เขาไปดูส่วนบาร์ที่ปรับปรุงใหม่ของโรงแรมให้ดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฮวงจุ้ยหรือที่ทางที่ปรับเปลี่ยนใหม่ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้แก้โดยด่วน
ชาญชัยเข้าใจดีว่าหาญศักดิ์ต้องคอยไล่ปวดหัวทวงหนี้คนไม่เว้นแต่ละวันจึงเต็มใจเทียวไปเทียวมาต่างจังหวัดให้โดยไม่เคยบ่น พวกเขาทำงานกันอย่างเป็นระบบมานานนมเนแล้ว
หาญศักดิ์มีสีหน้าเบื่อหน่าย คนไม่โดนแบบนี้คงไม่เข้าใจว่ามันน่าสลดขนาดไหน ชีวิตของเขาเคยสำเริงสำราญ เป็นเจ้าพ่อผู้เหี้ยมโหด ใครต่อใครก็พากันหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงกเพียงแค่ได้ยินชื่อเสี่ยหาน... ชีวิตรายล้อมไปด้วยสาวๆ มากหน้าหลายตาเพราะอิทธิพลที่ขจรไกลไปทั่ว แต่บัดนี้ เขากลับต้องมาสยบแทบเท้าผัวเกย์ตัวเอ้ และยิ่งธรรมชาติของเขาไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกัน (แค่เคยหลงผิดตัดสินใจพลาดตอนเห็นรูปอีผัวอภินิหารครั้งแรก...) มันก็ตรอมตรมยิ่งนัก
ถูกเอาตลอดนี่มันเศร้านะเว้ย...
หาญศักดิ์รู้สึกเสียศักดิ์ศรี เสียหน้า อับอาย ไปจนถึงอีกสารพัดความรู้สึกที่หาคำพูดมาอธิบายไม่ได้ จะระบายกับใครก็หมดสิทธิ์ ยิ่งกับเสี่ยชานที่เขาเคยปรึกษาหารือในทุกเรื่อง เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องต้องห้ามที่ต้องเก็บให้มิดพ้นหูพ้นตาเพื่อนรักอย่างรุนแรง
หาญศักดิ์มีสีหน้าแหย เพียงแค่คิดว่าชาญชัยต้องฆ่าเขาแน่ถ้าเกิดรับรู้ความจริง
แค่มันคิดว่าเขาหน้ามืดไปคว้าเด็กผู้ชายมาทำเมีย มันก็ทำท่าสยดสยองแล้ว นี่ถ้าเกิดมันรู้ว่าเขาต่างหากที่พลาดพลั้งเสียท่ากลายเป็นเมียคนอื่น มันคงไล่กระทืบเขาแล้วยิงทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย ชาญชัยยิ่งเป็นมนุษย์โหดอยู่
ตีดิ๊ง!
เสียงเตือนจากอุปกรณ์สื่อสารดังแต่เช้า หาญศักดิ์หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาดูแบบหน่ายๆ ก็คงจะเป็นเรื่องงานจากไอ้เสี่ยชานอีกตามเคย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: มอนิ่ง
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ทำไลอยุอ่ะ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เมื่อคืนก้ไม่ตอบเลาเลย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งสติกเกอร์รูปเครื่องหมายคำถาม *
สาวหน้าอกโตที่ทักมาทำเอาหาญศักดิ์หูตาสว่างทันที โอ้ละหนอ ลืมไปเลยว่าหม้อเด็กมหาวิทยาลัยเอาไว้ ไอ้ผัวตัวดีทำเอาลืมทุกเรื่องไปจนหมด
Han: คิดถึงมิกิอยู่ไง ฮ่าๆ ^.^
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เด๋วก็เจอกัลแล้ว
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ลืมปะเนี่ย ตอนเที่ยงนร้า~
เออ ลืมจริงๆ นั่นแหละ...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว แถมยังบอกไปว่าจะเอารถบีเอ็มดับเบิลยูไปรับด้วย
Han: ได้สิครับ ไม่ลืมหรอก ใครจะไปลืมคนน่ารักๆ ได้ลง
Han: * ส่งสติกเกอร์ตาเป็นรูปหัวใจ *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: >.<
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ว่าแต่มะคืนไมไม่ตอบเลาอ่ะ?
Han: อ๋อ พี่เคลียร์งานอ่ะครับ เปิด Airplane Mode ไว้ ช่วงนี้งานเยอะ วันนี้จะได้ไปเที่ยวกับมิกิได้ไง
หาญศักดิ์ตอแหลลืมตาย รู้สึกคึกคักขึ้นมาเมื่อมิกิส่งรูปเอ็กซ์เซ็กส์แตกมาให้อีกเป็นพะเรอเกวียน ยิ่งส่งก็ยิ่งโป๊มากขึ้นทุกทีๆ
อูย...บอกเลย
แบบนี้มันต้องโดน!
หาญศักดิ์ฮัมเพลงเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำฝักบัวแล้วโกนหนวดจนเกลี้ยงเกลาเซตผมเนี้ยบไม่กระดิกสักเส้น เขาแต่งหล่อเสริมฮิปจนไอดอลเกาหลียังต้องยอมศิโรราบ ความรู้สึกมัวหมองถูกปัดออกไปจากใจชั่วคราว เจ้าพ่อหนุ่มเดินไปเลือกกุญแจรถที่แผงสุดหรูซึ่งมีกุญแจรถมากมายเรียงกันเป็นตับ ชายหนุ่มเล็งหาสิ่งที่ต้องการครู่หนึ่ง แล้วก็หยิบคว้ากุญแจรถ BMW สี่ประตูออกมา จะขับแลมโบกินีหรือรถพอร์ชไปก็เดี๋ยวจะดูรวยเกินเป็นวิศวะคอมฯ ...บีเอ็มนี่แหละวะกลางๆ บอกมิกิไปแล้วด้วยว่าจะขับบีเอ็มไปรับ
จะว่าไปเขาก็มีรถยี่ห้อ BMW อยู่แค่คันเดียวนี่แหละ ไว้นึกครึ้มจะค่อยไปหาซื้อเพิ่มแล้วกัน
“ไม่ต้อง วันนี้ผมขับเอง”
หาญศักดิ์ที่ควงกุญแจบีเอ็มอยู่รีบบอกคนขับรถที่กุลีกุจอวิ่งมาแต่ไกล ชายวัยกลางคนทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หาญศักดิ์ก็เบรก
“ลุงไม่ต้องห่วงน่า ผมมีธุระส่วนตัว ต้องไปทำคนเดียว”
“แต่ -- ”
“ไม่ต้องห่วงจริงๆ น่าลุง” หาญศักดิ์เดินไปตบไหล่ลูกจ้างปุๆ “เอ้อ เดี๋ยววันนี้ลุงเอาเบนซ์คันสีขาวกับฟอร์ด เทอร์ริทอรี่ไปเช็กลมยางให้หน่อยแล้วกัน โอเคไหม?”
“คุณหานครับ คือ -- ”
“เอ้า ตามนั้นแหละ ผมไปแล้วนะลุง”
เสี่ยหนุ่มรีบตัดบทแล้วก้าวเข้าไปยังเบาะคนขับ ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับลุงคนขับรถที่เป็นห่วงเขาจนเกินเหตุอีก ชายวัยกลางคนมองเจ้านายที่ก้าวเข้าไปในรถบีเอ็มดับเบิลยูสี่ประตูตาละห้อย ยังคงอ้าปากพะงาบๆ หาญศักดิ์คว้าแว่นตากันแดดยี่ห้อเรย์แบนด์อันโปรดมาสวม กดรีโมทเปิดประตูบ้านแล้วขับฉิวออกไปทันควัน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายของเขาฟุ้งไปทั่วรถ เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ แบบที่สาวๆ ที่ไหนได้ดมก็ต้องเคลิ้ม
หาญศักดิ์เปิดเพลงแล้วร้องคลอไปตลอดทางอย่างคึกคัก ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็มาถึงมหาวิทยาลัยอันเป็นจุดหมาย เสี่ยหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือ นัดเที่ยงกว่าๆ... แต่ตอนนี้เพิ่งจะสิบเอ็ดนาฬิกา สี่สิบเอ็ดนาทีเท่านั้น เสี่ยหนุ่มติดเครื่องรถจอดรอตรงแถวๆ ประตูแห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัยที่นัดกันไว้
เขาเปิดดูคอเลกชันรูปของมิกิ ทั้งรูปครึ่งตัวเต็มตัว ซูมแล้วซูมเล่าชนิดที่เห็นไฝทุกเม็ด เรียกได้ว่าถ้าเดินออกมาปุ๊บหาญศักดิ์ต้องรู้ทันทีว่าเป็นใคร สาวเจ้าก็ยั่วกันเหลือเกิน นัดแบบนี้...รู้อยู่แล้วว่าเรื่องในวันนี้มันจะลงเอยท่าไหน และแน่นอน หาญศักดิ์ยิ่งกว่าปรีดาที่จะได้ทำ
ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยง คนค่อยๆ เดินทยอยออกมาจากตึกเรียน เนื่องจากที่นี่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยโด่งดังหรือไฮโซอะไร ฉะนั้นนักศึกษาที่ผ่านไปผ่านมาจึงต่างพากันตื่นตาตื่นใจกับรถหรูที่จอดอยู่ บางคนถึงกับจับจ้องอย่างตกตะลึง บางคนก็หน้าแดงจนดูเหมือนจะร้องไห้เอาได้ หาญศักดิ์นั่งยืดตัวเป็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยอยู่ในรถ
ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าไผเป็นไผ!
นี่น่ะเจ้าพ่อหาญศักดิ์นะเว้ยย เสี่ยหานอ่ะรู้จักบ่?
เวลาผ่านไปสักพักผู้คนก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ หาญศักดิ์สอดส่องสายตาตามหามิกิท่ามกลางคลื่นฝูงชน บางทีสายตาก็พลาดพลั้งไปมองสาวสวยๆ คนอื่นๆ บ้าง แต่ก็ยังจดจ่อกับจุดประสงค์เดิมอยู่ได้ดีทีเดียว
พบเป้าหมายแล้ว นั่นไง สามนาฬิกา!
“น้องมิกิครับ ทางนี้ครับ”
หาญศักดิ์ที่กดเปิดกระจกรถยกมือขึ้นโบกในอากาศ ผู้คนต่างหันมามองเป็นตาเดียว ราศีของรถยิ่งทำให้คนขับดูเปล่งประกายขึ้นเป็นร้อยเท่า หาญศักดิ์เก๊กหล่อเต็มที่เมื่อมิกิหันหน้ามา เธออ้าปากค้าง ก่อนจะจ้ำเท้ามาทันที
อูย...กระโปรงผ่าลึกกว่านี้ได้ไหม ขยี้ใจจริงโว้ย
ชายหนุ่มมองเด็กสาวลอดผ่านด้านบนของแว่นกันแดด รอยผ่าของกระโปรงนักศึกษาตัวจ้อยที่ผ่าไว้ตรงขาอ่อนด้านขวาแหวกขึ้นแหวกลงทุกครั้งที่เจ้าหล่อนก้าวเดิน มันพะยับเพยิบคล้ายจะเปิดโชว์กางเกงในแต่ก็อ้าเปิดไม่ได้สุด นั่นทำให้คนมองรู้สึกหัวใจจะวายทุกที เสื้อนักศึกษาที่ว่ารัดรึงแล้วในรูปเทียบไม่ได้ของจริง หาญศักดิ์อยากจะคำรามให้ดังสุดกล่องเสียง แต่ก็ต้องสำรวมอาการเอาไว้บ้าง
“พี่...กล้าหาญใช่ไหมคะ?” เสียงหวานๆ เอ่ยพร้อมกับสาวเจ้าที่ทำตาปริบๆ เอียงคอ หาญศักดิ์ยิ้มหวานจ๋อย
“ใช่จ้ะ น้องมิกิใช่ไหม ขึ้นมานั่งก่อนสิจ๊ะ”
เด็กสาวตื่นตาตื่นใจกับความรวยอลังการณ์ของชายหนุ่ม เธอดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ รีบก้าวขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับโดยไม่ทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น ดวงตากวางมองผ่าของกระโปรงเมื่อเด็กสาวก้าวเข้ามา กางเกงในสีฟ้าอ่อนแล่บโผล่ออกทำเอาหาญศักดิ์น้ำลายจะหก และเมื่อนั่ง กระโปรงก็ถกขึ้นสูงจนปิดได้แค่ของสงวนแบบหมิ่นเหม่เท่านั้น
ซี้ดดด สุดยอดเลยโว้ยยยยย ยิ่งว่าถูกหวยอีกแสดดดด
เสี่ยหนุ่มร้องดังกึกก้องในใจ ก่อนจะรีบดึงสายตาจากหุ่นยั่วเย้าของมิกิขึ้นมามองใบหน้าใสอย่างไร้พิรุธ
“เป็นไงบ้างคะ” เสี่ยหนุ่มเสียงหวานหาเรื่องชวนคุยขณะออกรถ “ดีขึ้นรึยังเรื่องที่เลิกกับแฟน”
“ก็...” เธอยิ้ม หันไปมองหน้าหาญศักดิ์ “พี่พาเราไปเที่ยวแบบนี้ เราก็ดีขึ้นนะ”
“ดีแล้วล่ะค่ะ อย่าไปเสียน้ำตาให้กับคนเลวๆ แบบนั้นเลยเนอะ” หาญศักดิ์เออออห่อหมก ในหัวคิดแต่เรื่องลามกชั่วๆ แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคุยเรื่องอะไรอยู่
“ค่ะ แล้วเราจะไปไหนกันดีละคะพี่หาญ”
“อื้ม... แล้วแต่มิกิสิคะ”
“งั้น...เราอยากไปร้องคาราโอเกะอ่ะ”
ราวกับมีพลุเจ็ดสีระเบิดในหัว เสี่ยหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้โง่ เล่นเปิดทางกันขนาดนี้... ห้องคาราโอเกะเข้าไปร้องกันสองคนยังไงก็เป็นห้องปิดทึบ ส่อเจตนาชัดๆ... เด็กมันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันแหละวะ
“ได้สิคะ...” หาญศักดิ์จอดรถเมื่อติดไฟแดง หันไปมองตาสาวน้อยด้วยสายตาแพรวพราวเจ้าชู้ “พี่ร้องเพราะด้วยน้า”
“อุ๊ย! พี่หาญอ่ะ ทำอะไรก็ไม่รู้!”
มิกิแสร้งร้องอย่างเอียงอายเมื่อหาญศักดิ์วางมือแหมะลงบนหน้าขาของเธอ หากแต่สาวเจ้าก็ไม่ได้ปัดออก มือหนาขย้ำเนื้อขาวผ่องนิ่มมือ ค่อยๆ เลื้อยไชเข้าไปในร่มผ้าช้าๆ
“เราจะร้องเพลงอะไรกันดีเอ่ย... ไหนลองคิดสิคะมิกิ ติ๊กต่อกๆ...”
“ว้าย พี่หาญ บนถนน อย่าทำกับเราอย่างนี้สิ”
เสียงใสร้องเมื่อหาญศักดิ์ถอดแว่นตากันแดดเก็บด้วยความไวแสงแล้วซุกหน้ามาไซ้ซอกคอเธอ ทั้งเลียทั้งดูดจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ น้ำลายเปียกๆ พรมไปทั่ว เด็กสาวครางอิ๊อ๊ะ ชายหนุ่มล้วงมือลึกขึ้นเรื่อยๆ จนถูกของสงวน มือหนากระตุกยิกๆ กระตุ้นอารมณ์เด็กสาว
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่หาญ...อ๊า...ดะ เดี๋ยวก่อน”
เสี่ยหนุ่มใช้ความเชี่ยวชาญปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีเดียวสองเม็ด แล้วก้มหน้าลงไปซุกกับอกอวบนั่น มือที่วุ่นวายกับช่วงล่างเริ่มชื้นแฉะเพราะน้ำหล่อลื่นจากร่างกายของเด็กสาวที่มีอารมณ์เต็มเปี่ยม กางเกงในตัวจิ๋วเปียกโชก มิกิหน้าแดงซ่าน หาญศักดิ์เองก็หื่นขึ้นเต็มที่เช่นกัน เสี่ยหนุ่มถกกระโปรงนักศึกษาสั้นๆ ขึ้น แล้วรูดกางเกงในสีฟ้าอ่อนออกมาจากเรียวขาสวยอย่างง่ายดาย เขาจับสัมผัสเนินเนื้อรกขนเปลือยเปล่าของสาววัยขบเผาะอย่างเต็มอารมณ์หลังอดยากปากแห้งมานาน เสียงปีศาจในใจคำรามดังลั่น นิ้วเรียวยาวค่อยๆ สอดเข้าไปในโพรงอุ่นชื้นลื่นๆ อย่างหิวกระหาย มันตอดนิ้วเขาตุบๆ ทันที
“อ๊า...พี่หาญ...อ๊ะ...บนถนนนะคะ อิ๊...” ร่างเด็กสาวสั่นตามแรงมือที่เชี่ยวชำนาญ
“ไม่เป็นไรนะคะ...” เสียงนั้นกลัดมันเต็มสูบขณะขบกัดใบหูเด็กสาว ลมหายใจหอบกระเส่าดังฮืดฮาด “เดี๋ยวพี่แวะโรงแรมข้างหน้าก็ได้...มันก็มีคาราโอเกะ...”
กริ๊ก!
“ดีครับ แวะเลยครับ ผมว่าผมกับพี่...เรามีเรื่องต้องสะสางกัน”
“เฮ้ยย!!!”
หาญศักดิ์ร้องออกมาดังลั่นเมื่อโซดาดีดพรวดขึ้นมาจากเบาะหลังแล้วจี้ปืนใส่ขมับซ้ายเขาอย่างไม่คาดฝันแถมยังขึ้นนก มิกิกรี๊ดลั่น อารมณ์ราคะของสองชายหญิงแตกกระเจิง ไฟจราจรข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันใด รถข้างหลังบีบแตรกันสนั่นเมือง
เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มกล่าว
“ขับไปตามทางตรงๆ”
“...”
หาญศักดิ์ที่ตกใจมากยังตั้งตัวไม่ถูก โซดากระชับด้ามปืน ตะโกนกร้าว
“ขับสิวะ! เดี๋ยวนี้!!”
“กรี๊ดดดดดด!!”
“เออ...เออ...”
มิกิขวัญเสียสุดขีด หาญศักดิ์รีบตาลีตาเหลือกชักมือไม้กลับมาขับรถตามที่โซดาออกคำสั่ง เขารู้ว่ามันเป็นปืนจริง เพราะมันเป็นหนึ่งในปืนของเขาเอง... สถานการณ์ตอนนี้อยู่ในขั้นสุ่มเสี่ยงสูงสุด เสียงเด็กสาวที่กรี๊ดตลอดทางทำให้อะไรๆ มันสุดทนเร็วขึ้น เสียงห้าวตะเบ็งลั่น
“จอดแอบตรงไหล่ทางตรงนั้น! ...เร็ว!!”
ขวับ! เอี๊ยดด
หาญศักดิ์รีบจอดรถตามบัญชา โซดาในชุดนักเรียนที่ยังเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ขมับของเจ้าพ่อหันหน้าไปพูดกับหญิงสาว
“ลงไปเดี๋ยวนี้ถ้าคุณไม่อยากถูกลูกหลง”
มิกิกลัวและช็อกจนตาค้าง เธอตัวสั่นงันงกควบคุมตัวเองไม่ได้ โซดาเปลี่ยนมาถือปืนมือเดียวด้วยความไวราวลมกรด แล้วใช้อีกมือล็อกคอหาญศักดิ์ให้ติดกับเบาะคนขับ เสี่ยหนุ่มร้องลั่นดิ้นขลุกขลักดิ้นรนหาอากาศ มือหนาอีกข้างเล็งปลายกระบอกปืนไปที่มิกิแทน
“ลงไป!! แล้วอย่าให้ผมได้ยินเสียงคุณร้องแม้แต่แอะเดียว!”
มิกิที่มือไม้สั่นกัดริมฝีปากแน่น รีบเปิดประตูรถอย่างไม่คิดชีวิต เธอก้าวขาจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ออกไปข้างนอก
“เดี๋ยว! เอากางเกงในไปด้วย!!”
หญิงสาวในสภาพกึ่งโป๊กึ่งเปลือยสะดุ้งเฮือกสุดตัวกับเสียงตะโกนของเด็กหนุ่ม เธอรีบเก็บกางเกงในกลับไปแทบไม่ทัน ในที่สุดมิกิก็ฟาดปิดประตูรถแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต โซดาหันมาเล็งปลายกระบอกปืนใส่ขมับคนขับต่อ
“เหลือแค่เราแล้วนะครับ เมียรัก” เสียงของโซดาน่ากลัวมาก หาญศักดิ์เหงื่อแตกซิก ช็อกจนกลายเป็นใบ้ “ขับตรงไปเลยครับ แล้วแวะโรงแรมที่พี่ตั้งใจจะไปนั่นแหละ”
“...”
เด็กหนุ่มจ่อด้ามปืนชิดหัวหาญศักดิ์มากขึ้น เขาตะเบ็งเสียงจนมันแหบ
“ออกรถสิวะ!!”
“อะ...เออๆ...ออกแล้ว มึงใจเย็นก่อน...”
ปั่ก!
“ขับไป ไม่ต้องพูด!”
โซดาคำรามเสียงแหบห้าว ซัดด้ามปืนใส่ศีรษะหาญศักดิ์แบบเบาะๆ แต่ทำเอาคนถูกกระทำคอพับ เสี่ยหนุ่มรีบขับรถตามที่ได้รับคำสั่ง เขาค่อยๆ เลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดตรงหน้าอย่างช้าที่สุด พนักงานที่มีหน้าที่อำนวยความสะดวกโบกไม้โบกมือให้ถอยรถจอด ในที่สุดก็บีเอ็มดับเบิลยูคันงามก็จอดสนิทลงในซองๆ หนึ่ง
“ลงมาเลยเพ่ ทางนี้เลยเพ่ ห้องนี้เพ่ห้องนี้”
เสียงเด็กหนุ่มคนเดิมตะโกนเย้วๆ โบกไฟฉายวิบวับ
“ลงไป...อย่าตุกติกนะครับพี่ ไม่งั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัย” เสียงเหี้ยมโหดกล่าวเย็นยะเยือก
หาญศักดิ์ค่อยๆ เปิดประตูรถแล้วลงไปตามคำสั่ง โซดาก้าวออกจากเบาะหลังไปด้วยแล้วเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายทางด้านหลังทันที หาญศักดิ์สะดุ้งขนลุกซู่ เท่ากับว่าโซดาซ้อนเขาอยู่ติดๆ... ท่านี้แหละที่เขากลัวที่สุด ตอนนี้โซดาใช้มือซ้ายจ่อปืนไว้ที่หลังส่วนล่างตรงจุดสลักเพชร เด็กหนุ่มเอื้อมมือขวามาฉวยกระเป๋าสตางค์ของหาญศักดิ์จากกระเป๋ากางเกงของคนข้างหน้า
“มาเลยเพ่ มาเลยเพ่ ห้องนี้วันนี้ยังไม่มีคนใช้”
หาญศักดิ์กับโซดาค่อยๆ เดินไปตามทางที่เด็กหนุ่มคนนั้นเรียกช้าๆ หาญศักดิ์เหงื่อแตกพลั่ก คราวนี้มันน่ากลัวเกินไปจริง ๆ ถ้าพลาดนิดเดียว มันคือชีวิต
“เท่าไหร่ครับน้อง”
โซดาเอ่ยถามพนักงานคนนั้น กะจากสายตาแล้วก็รู้ว่าคงเด็กกว่าเขาอยู่ไม่เกินสองปี มือหนาวางเงินลงไปบนเคาน์เตอร์ตามราคา หาญศักดิ์กับโซดาตั้งท่าจะเคลื่อนกายเข้าไปในห้อง หากแต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับรั้งไว้
“เอ้า เดี๋ยวเดะ สั่งน้ำสั่งอะไรกินไหมเพ่”
“...”
“ไม่เอาครับ...” นักเรียนหนุ่มตอบเบาๆ เสียงสุภาพแทนหาญศักดิ์ที่พูดไม่ออก ยิ้มนิดๆ ให้เด็กหนุ่มที่มีหน้าที่อำนวยความสะดวก
“เฮ้ย กินก่อนดิพี่ กินก่อน เนี่ย มีให้เลือกเยอะนะ”
“ไม่เอาจริงๆ ครับ...”
เด็กหนุ่มคนนั้นปราดออกมาทันที ถึงไม่กินอย่างน้อยก็ต้องให้ทิปเขาล่ะ โซดาใช้สายตากวาดมองการเคลื่อนไหวนั่นอย่างประเมิน แล้วในที่สุด พนักงานคนนั้นก็หยุดอยู่ตรงข้างกายทั้งคู่
“เอ้ย เพ่ อย่าเพิ่งดิ แล้วไม่เอาอะไ – เฮื้อออ!”
พนักงานชายหน้าเงิบเมื่อเห็นสถานการณ์ชัดๆ โซดายังคงยิ้มอยู่ หากแต่ไอ้น้องคนนั้นแข้งขาสั่นรีบถอยกลับไปอย่างลนลาน
“น้อง...เปิดห้องให้พี่หน่อยครับ”
พนักงานคนนั้นยังคงตื่นตะลึง โซดาใช้เสียงที่เข้มขึ้น ยังคงยิ้มในหน้า
“เปิดห้องสิครับ”
...ไอ้เชี่ย... คนแบบนี้เหมาะสมเอาไปช่วยทวงหนี้จริงๆ ว่ะ
ถึงจะอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแต่หาญศักดิ์ก็อดคิดไม่ได้ โซดาแม่งเป็นคนจริง เป็นนักเลงของจริงชัดๆ
นักเลงจริงๆ เขาไม่พูดจาหยาบคายโวยวายหรือทำตัวใหญ่โตกันหรอก นั่นน่ะมันกุ๊ย...ไม่ใช่นักเลง นักเลงจริงเขาต้องเป็นเหมือนไอ้เสี่ยชานกับโซดานี่ล่ะ อ้อ เฉินอีกคน พูดจาดี...มีมารยาท...ใครบอกอะไรมาก็ทำซื่อๆ ยิ้มๆ ตอบครับๆๆๆ แต่อย่าไปเผลอตีหัวมันเชียว... รับรอง ได้กลายเป็นศพ ...มีด หมัด ปืน หน้าไม้ ตามมากันครบเป็นขบวน
เด็กหนุ่มคนนั้นรีบลนลานไขกุญแจห้องออก หาญศักดิ์ก้าวเขยิบเข้าไปในห้องช้าๆ ตามมาด้วยโซดาติดๆ พนักงานชายทำท่าจะวิ่งเตลิดไปในทันใด
“เดี๋ยวก่อนครับน้อง”
เสียงเย็นๆ ชัดถ้อยชัดคำของโซดาทำเอาพนักงานชายขาแข็ง ร่างโปร่งโยนเงินให้อีกฝ่ายสองพันบาท
“นั่นทิป แล้วอย่าแจ้งตำรวจ ไม่งั้น...” โซดายิ้มพิฆาต หันไปมองหน้าพนักงานชายที่ดูตื่นกลัวและหวาดผวา “พี่ตามไปเก็บศพน้องแน่ พี่จำหน้าน้องได้”
“...”
“จำได้...” ร่างสูงโปร่งกระตุกยิ้มมุมปาก “แม้กระทั่งไฝเม็ดซ้ายบนร่องแก้มน้องนั่นแหละ”
“เฮือก...”
“เข้าใจไหมครับ?” โซดาเลิกคิ้ว เด็กหนุ่มรีบพยักหน้า เจอนักเลงตัวจริงเข้าแล้ว...
“คะ-ครับ...พี่...”
“ไปได้”
แอ๊ด... ปังง!
ประตูห้องฟาดปิดดังปัง โซดาเปลี่ยนมือที่ถือปืนเป็นมือขวา แต่อย่างไรเสียก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะเขาถนัดทั้งสองมือ...
“เดินไปชิดริมเตียงนั่น แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง”
หาญศักดิ์รีบยกมือขึ้น ตอนนี้เท่ากับเขาหันหลังให้เด็กหนุ่ม มองไม่เห็นอาวุธอะไรทั้งนั้น โซดายกมือข้างที่ว่างเสยผมตัวเองไปด้านหลัง สูดลมหายใจเข้าเสียงดัง หาญศักดิ์เริ่มจะสติแตกขึ้นทุกที
กริ๊ก!
เสียงเตรียมพร้อมปืนตามมากรีดใจอีกหน เสี่ยหนุ่มหลับตา นี่จะตายเพราะเรื่องแบบนี้จริงๆ หรือนี่...
“นอนลงไป”
เฮือก!
เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวอีกทีโซดาก็เข้ามาอยู่ใกล้ไม่เกินหนึ่งก้าว เสียงนั้นแทบจะกรอกเข้ามาในหูของเขา ปลายกระบอกปืนที่เย็นเฉียบจ่ออยู่ตรงหลังศีรษะ มันถูกกดลงมาเบาๆ จนความเย็นแล่นไปถึงขั้วสมอง
“นอนคว่ำลงไปบนเตียงนั่นแหละ!”
--------------------------------------------
เสียหานกับน้องโซดากลับมาแล้ว หวังว่ายังไม่ลืมกันนะคะ
100%
TBC.
หัวข้อ: METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง , [หนังสือมาแล้วค่าา] 5 ต.ค. 60 {สนพ.Hermit} **จบแล้ว (อ่าน 193719 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก