ยกที่ ๑๒
You can start over, you can run free
You can find other fish in the sea
You can pretend it's meant to be
But you can't stay away from me
I can still hear you making that sound
Taking me down, rolling on the ground
You can pretend that it was me
But no...
[พี่จะเริ่มใหม่ก็ได้ หรือจะวิ่งหนีผมก็ลองดู
จะไปหาคนอื่น
แล้วทำเหมือนว่าคนคนนั้นเป็นคนที่ใช่ก็ตามใจพี่...
แต่พี่ก็รู้อยู่แก่ใจดี...พี่ไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือผม
ผมได้ยินพี่ทำเสียงนั่น...เสียงที่เราร่วมรักกันอย่างร้อนแรงบนพื้น
พี่จะแสร้งทำว่าคนอื่นเป็นผมก็ได้
แต่ไม่มีใครจะเติมเต็มพี่ได้เหมือนผมแน่นอน...]
Baby, I'm preying on you tonight
Hunt you down eat you alive
Just like animals, animals, like animals-mals
Maybe you think that you can hide
I can smell your scent from miles
Just like animals, animals, like animals-male
[ค่ำคืนนี้พี่คือเหยื่อของผม
ผมจะไล่ล่าพี่ แล้วกลืนกินทั้งเป็นเข้าไปในอกเหมือนสัตว์ร้าย
...พี่อาจจะคิดว่าพี่ซ่อนเร้นได้
แต่ผมได้กลิ่นพี่...ถึงเราจะอยู่ห่างกันเป็นไมล์ก็ตาม...]
(Animals – Maroon5 : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
แปลกๆ... รู้สึกแปลกๆ...
หาญศักดิ์ครุ่นคิดขณะกำลังเดินตรวจงานในกาสิโนแทนเสี่ยชานที่ไปต่างจังหวัด พอเขาสบตาลูกน้องคนไหน ทุกคนก็ดูเหมือนจะกลั้นยิ้มหรือไม่ก็ก้มหน้าหลบกันไปหมด หาญศักดิ์นึกสงสัยถึงความผิดปกตินี้ยิ่งนัก
ขณะนี้ก็เป็นเพียงแค่เวลาบ่ายคล้อย ทุกคนไม่น่าจะง่วงนอนจนคอตกได้ บรรยากาศกาสิโนถึงตอนกลางวันจะไม่คึกคักเท่าตอนกลางคืน แต่มันก็ไม่ได้เงียบกริบเป็นวัดอันสงบจนทุกคนอยากเข้านิพพานแน่ๆ ทำไมบรรยากาศมันพิกลอย่างนี้วะ มันต้องมีซัมธิงรองชัวร์ๆ ครับท่านผู้โช้มมม
“ไอ้กาย ไปเรียกเฉินมาคุยกับอั๊วซิ”
“เอ่อ... ลูกพี่เฉินบอกว่า ขอลางานหนึ่งวัน ท้องเสียครับ”
ลูกน้องคนนั้นอ้อมแอ้มตอบอย่างที่ลูกพี่บอกไว้
“ท้องเสีย!?” หาญศักดิ์เลิกคิ้ว “เป็นไปได้ยังไง เมื่อเช้ามันก็ยังดีๆ อยู่นี่”
ลูกน้องคนเดิมยังก้มหน้านิ่ง สัญชาตญานบางอย่างในตัวหาญศักดิ์ทำงานอีกครั้ง
“ลื้อ... ลื้อไปรู้อะไรมาใช่ไหม”
“...”
คนที่ได้รับคำถามยิ่งก้มหน้าหนักกว่าเดิม หาญศักดิ์หายใจไม่ทั่วท้อง เขาเอื้อมมือไปตบกะโหลกลูกน้องดังผัวะ
“อั๊วถามก็ตอบซีวะ!”
“...”
ชายหนุ่มคนนั้นอึกอัก
“ไอ้เฉินมันบอกอะไรลื้อใช่ไหม!!”
“ปะ เปล่านะครับ พี่เฉินไม่ได้บอกผม เอ่อ แต่เขาบอกพี่เทียน (หนึ่งในชื่อลูกน้องที่เป็นบอดีการ์ด) แล้วข่าวลือมัน...ก็แพร่ไปทั่วน่ะครับเสี่ย”
“หา!!! OoO!!”
หาญศักดิ์หน้ามืดซวนเซ ลูกน้องคนนั้นรีบปราดเข้าไปประคองอย่างหวังดี เสี่ยหนุ่มแข้งขาสั่น เขาล้วงยาดมออกมาสูดฟืดฟาดโดยไม่สนใจรักษาภาพลักษณ์อีกต่อไป
“ลื้อ...ลื้อฟังอั๊วนะไอ้กาย” หาญศักดิ์ที่ค่อยๆ ตั้งสติได้พูดออกมา เขายันตัวออกมาจากลูกน้อง “สิ่งที่เฉินรู้มาน่ะมันผิด! กูชอบผู้หญิง! ไอ้เด็กนั่นเป็นแค่คนที่พ่อมันฝากมาให้กูเอามาช่วยงานเพื่อผัดผ่อนหนี้ แต่กูถูกชะตา เห็นเป็นเด็กตั้งใจเรียน พ่อติดหนี้เลยอยากส่งเสียให้เรียนต่อด้วย กูเลยให้มาอยู่กับกู แล้วตอนนี้กูก็ยังหาตำแหน่งให้มันลงไม่ได้ ฝากมึงไปกระจายข่าวต่อที”
“ตะ...แต่ บางเสียง ก็บอกกันว่า เป็นหนึ่งในเมียของเสี่ย ที่เคยไปอาละวาดที่รอยัล... ละ...แล้วกลายเป็นว่า ความจริงเป็นผัวเสี่ย... แต่ทั้งคู่เล่นละครปิดบังเพราะเสี่ยกลัวขายหน้า...” กายหลุบตาลงต่ำขณะละล่ำละลัก
“คะ คือ...” หาญศักดิ์หน้าชา ปากชะงักกึก คิดหาเหตุผลแถต่อไม่ออก แม่เจ้าโว้ย ข้อมูลเป๊ะมากกกก... เขารวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพูดรัวเร็ว “ตอนนั้นเด็กมันเมา! มันเลยแกล้งเล่นบ้าๆ บอๆ จะเข้ามาหาอั๊วในรอยัล แค่นั้นแหละ! อั๊วก็แค่เล่นๆ กับมันไปด้วย!”
“แต่...รูปคู่ที่ล่ำลือกันนั่น...”
“ก็แค่รูปตัดต่อ!!” หาญศักดิ์โพล่งทะลุปล้อง “อย่างที่บอกไง ว่า...ว่า....ว่าอั๊วกับโซดาสนิทกันมาก! มันเลยทำรูปแกล้งอั๊วเล่น ทุกเรื่องเป็นแค่การล้อเล่น! อั๊วขอย้ำเลยนะ ว่าอั๊วชอบผู้หญิง แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรอย่างที่พวกลื้อคิดเลย”
ลูกน้องหนุ่มยังดูคลางแคลงใจ หาญศักดิ์รีบพูดต่อหน้าดำหน้าแดง
“ไอ้กาย ลื้อคิดว่าไอ้โซดาดูเหมือนกะเทยไหม?”
“เอ่อ ไม่ครับ...” ลูกน้องหนุ่มตอบจากที่เห็นเมื่อวาน
“นั่นแหละ แล้วมันจะเป็นเมียอั๊วได้ยังไง!!” หาญศักดิ์ตบมือดังฉาดรีบไล่เบี้ย
“...ก็จริงนะครับ ผมก็รับใช้เสี่ยมานาน ไม่คิดหรอกว่าเสี่ยจะเบี่ยงเบนแบบนั้น คุณโซดาก็เหมือนกัน ดูเป็นผู้ชายธรรมดาทั้งคู่” ลูกน้องหนุ่มผู้ไร้เล่ห์เหลี่ยมคล้อยตามโดยง่าย เพราะเจ้านายของเขาเป็นผู้ชายเต็มร้อยอยู่แล้ว ส่วนโซดาก็ไม่ได้ดูตุ้งติ้งอะไรเลย
“ใช่!!”
หาญศักดิ์ร้องดังลั่น ชายที่ชื่อกายพยักหน้าหมายมาด
“ผมจะช่วยเสี่ยกระจายข่าวที่ถูกต้องออกไปเองครับ พี่เฉินแกคงทำงานหนักจนเพ้อ”
“เออ! ถูก” เขาตบไหล่ลูกน้องปุๆ แล้วชี้นิ้วใส่หน้าอีกฝ่าย “ฟังนะ ถ้ามีการกระจายข่าวงี่เง่าที่ไม่เป็นความจริงนี้ออกไปอีก กูจะยิงทิ้งทุกคนให้หมด! ยิ่งถ้าข่าวแพล่มไปฝั่งลูกน้องเสี่ยชานล่ะก็... พวกมึงตายยกหมู่ ได้ยินไหม!?”
“ครับ!”
“ดีมาก...” ดวงตากวางวาวโรจน์ ก่อนชายหนุ่มจะกระชากเสียงออกมาอย่างโกรธแค้น “แล้วตอนนี้... ไอ้เฉินอยู่ที่ไหน!!!”
:::METAl TERMINAL:::
ผ่าง!!!
ประตูห้อง Deluxe ห้องหนึ่งของโรงแรมถูกทาบคีย์การ์ดผลักเปิดด้วยพละกำลังรุนแรงอย่างถือวิสาสะเพราะผู้เปิดอยู่ในขั้นโมโหโกรธาอย่างถึงที่สุด ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจกันแล้วว่านี่ห้องพักใคร เฉินที่นอนเกาพุงคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงกับแฟนสะดุ้งโหยง
“เอ่อ เสี่ย... แฮะๆ” เขาดีดตัวพรวดขึ้นจากเตียงจนมือถือหล่นลงบนพื้น ยิ้มตลกๆ ก่อนจะถูมือเข้าหากันอย่างนอบน้อมทั้งๆ ที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวขึ้นขุยแบบอาแปะขายของชำหน้าปากซอยและกางเกงบ็อกซ์เซอร์ไร้รสนิยมเหี่ยวแสนเหี่ยวที่สบายตัว กางเกงยีนส์และเสื้อยืดมียี่ห้อราคาแพงระยับที่สวมใส่เมื่อเช้าถูกวางกองลวกๆ ไว้บนพื้น
หน็อย...ดูก็รู้ว่ามันจงใจโดดงานหลังก่อเรื่อง!
ไอ้ผีห่าตัวที่สอง!
“อูย แหม... ให้เกียรติมาหาผมถึงห้อง มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ลื้อไม่ต้องมาทำเป็นตีหน้าซื่อ!!!” หาญศักดิ์ตรงเข้าขยุ้มคอเสื้อเฉินทันที แต่มันก็วืดหลุดหลุดจากมือเพราะความเหี่ยวเก่า
สาด! จะเอาเรื่องมันเสื้อผ้ายังไม่เป็นใจ
ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย @#$%^&*
หาญศักดิ์โกรธจนหน้ามืด เขาดันร่างลูกจ้างหนุ่มติดกำแพงดังตึง
“ลื้อทำแบบนี้กับอั๊วได้ยังไงฮะ! ลื้อปล่อยข่าวสั่วๆ พรรค์นั้นออกไปได้ยังไง!!!”
เฉินที่ถูกดันจนชิดผนังเหงื่อแตกซิก ถึงเขาจะนักเลงใหญ่พอตัวแต่คงเทียบกับพวกเสี่ยๆ ไม่ได้ อีกอย่าง...กูเป็นลูกจ้างเขาอ่านะ เกิดทำอะไรผิดใจกันก็ตกงานดิ ซวยเปล่าๆ
“ผะ...ผมไม่ได้ปล่อยข่าวสั่วๆ นะครับ แฮ่ๆ เสี่ยก็ยืนยันแล้ว...ว่ามันเป็นความจริง”
หาญศักดิ์โกรธจนปากกระตุก “อ๋อ!! ลื้อก็เลยถือโอกาสปล่อยข่าวกรองสินะ!!”
“ผมรักเสี่ยมาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะเมาท์เสี่ยหรือทำให้คนมองเสี่ยไม่ดีเลยนะครับ”
“อ๋อ เหรอ!? เชื่อตายล่ะ เพราะความขี้เสือกของลื้อทำให้ชีวิตอั๊วยิ่งย่ำแย่ ลื้อมันเหี้ย! ทำไมลื้อทำแบบนี้กับอั๊ววะ ฮะ! ทำไม!! ไอ้หน้าอูฐไดโนเสาร์!”
“โอย...เสี่ยหาน เห็นใจผมเถอะครับ” เฉินที่ก้มหน้าก้มตาถูมือเข้าหากัน “แหม ฮอตอิชชู่วแบบนั้น ผมคันคะเยอปากไปหมด อดไม่ได้จริงๆ โอ๊ย...นี่เล่าไปยังไม่ค่อยมีคนเชื่อผมเลยนะครับ ผมแค่ขอให้ผมได้พูดเถอะ มันอกจะแตกตาย”
“ลื้อ -- !!”
“ผมไม่ได้เล่าเยอะเลยนะครับ ผมยังคงปกปักรักษาเกียรติภูมิของเสี่ยเอาไว้อยู่” เฉินเอาสองมือขึ้นโบกด้านข้าง ตะโกนขัดเจ้านายกลางปล้องบอกเล่าถึงความดีความชอบของตัวเอง “แค่บอกว่าเสี่ยน่าจะถูกเอาตูดหลายรอบแล้ว...แต่อายไม่กล้าบอกลูกน้องคนไหน จึงปกปิดไว้ เรื่องลีลงลีลาของคุณโซดาผมไม่เคยลงรายละเอียดเลยนะครับ เรื่องลงลิ้นอะไรงี้ไม่ได้พูดเลย เพราะผมไม่รู้... แล้วผมก็บอกด้วยว่าเสี่ยน่าจะติดใจเลยยอม แต่ไม่ได้บอกว่าคุณโซดาเป็นมวยแล้วน่าจะบังคับเสี่ย...”
“หา!!!! ลื้อ...” หาญศักดิ์มือสั่น ตาโตเท่าไข่ห่าน เอามือหนึ่งยกทาบอก “ละ...ลื้อ... นี่ลื้อปกป้องอั๊วถึงขนาดนี้เลยรึ!!?”
“ใช่ครับ!”
“ไอ้เหี้ย!!! ตายซะเถอะ!!”
ฟึ่บ กริ๊ก!
ปืนพกของเจ้าพ่อเงินกู้ถูกงัดออกมาจ่อหน้าผากของคนคุมกาสิโนจนเฉินอ้าปากหวอ หาญศักดิ์ขึ้นนกปืนอย่างแม่นยำและโกรธจัด ...ไอ้ผีเปรต... คิดมาได้ยังไงว่าที่มึงเมาท์ออกไปคือรักษาศักดิ์ศรีกูแล้ว!!
ปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบจ่อติดกับหัวโหนกๆ ของเฉิน ลูกกระสุนหมายจะทะลุทะลวงสมองโง่ๆ ที่ทำอะไรสิ้นคิดเสียเดี๋ยวนี้ หาญศักดิ์ออกแรงน้ำหนักกดปลายกระบอกปืนจนเฉินต้องย่อตัวตามมัน ในที่สุดก็กลายเป็นท่าคุกเข่าบนพื้น
“บอกลาโลกซะเถอะ ไอ้โหนกนรกแตก!” หาญศักดิ์คำรามลั่น
“เสี่ย! เสี่ยอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ” เฉินยกมือขึ้นธุหัว ตัวสั่นงันงก “เห็นแก่พ่อแม่แก่ๆ ของผม และน้องมินที่ผมยังต้องส่งเรียนต่อจนจบด้วยเถอะ ตอนนี้ก็เพิ่งปีสาม โอย... ไม่มีผม น้องเขาอยู่ไม่ได้นะครับเสี่ย เสี่ยยังเคยชมเมียผมเลยว่าเอ็กซ์อึ๋มหน้าใสเด้งเหมือนนางเอกหนังโป๊ญี่ปุ่นน่าเลี้ยงดู” เฉินรีบพูดระรัวถึงน้องมิน หรือมินซอก แฟนสาวที่เขายังต้องส่งเรียนหนังสือ แถมเสี่ยยังเคยหาเศษหาเลยกับร่องกระดุมเสื้อนักศึกษาเมียกู... นัยว่าถ้าเฉินไม่เลี้ยง เดี๋ยวเสี่ยหานเลี้ยงเองครับ อุเหม่ คิดเหรอว่ากูจำความแค้นนั้นไม่ได้ เมียลูกน้องยังไม่เว้น
แต่ช่างมันก่อน...
“งั้นลื้อก็ไปบอกลาน้องมินตอนเป็นวิญญาณก็แล้วกัน!! เดี๋ยวอั๊วเลี้ยงเด็กมันต่อเอง!!” เสี่ยใหญ่กระโชกโฮกฮาก
“แต่เสี่ยมีผัวแล้วนะครับ” สีหน้าของเฉินใสซื่อ “เสี่ยจะมาเอาเมียผมไปเป็นเมียเสี่ยได้ยังไง...”
“ไอ้เหี้ยยยยย!!” หาญศักดิ์กรีดร้องยาวนานอย่างเจ็บแค้นเมื่อถูกตอกย้ำปมด้อย เสี่ยหนุ่มแววตาวาวโรจน์ “ลื้อต้องตาย!”
“เสี่ย!! เสี่ย!!”
เฉินรีบก้มลงจับเท้าของผู้เป็นเจ้านายก่อนอีกฝ่ายจะลั่นไก
“เสี่ยครับ ผมจงรักภักดีกับองค์กรและพรรคเรา เงินเดือนไม่กระเตื้อง ผมก็ไม่เคยบ่น...”
“นั่นเพราะอั๊วกับไอ้เสี่ยชานให้โบนัสลื้อเป็นแสนๆ บาททุกปลายปี!!”
“ผม...ผมดีกับเสี่ยมาตลอด ทำให้ทุกอย่างเป็นมือเป็นเท้า” เฉินเงยหน้าตาใสแป๋วขอความเห็นใจ “อย่าทำแบบนี้กับผมเลยนะครับเสี่ย เห็นแก่ความดีของผมเถิด... เสี่ยยกผมขึ้นเป็นผัวอีกคนยังได้เลย!”
หาญศักดิ์แผดเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกน้ำร้อนลวก
“ไอ้ผีห่าาาา!!!”
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
เจ้าพ่อเงินกู้ละปืนออกจากหน้าผากไประรัวยิงใส่กำแพงด้านหลังเฉินจนกระสุนฝังกับผนังสามอัน ก่อนจะกลับมาชี้กระบอกปืนใส่เฉินอีกครั้ง
“กระสุนยังยิงออกดีอยู่! นัดต่อไปฝังในกบาลมึงแน่! ตายซะเหอะว่ะ!”
เสี่ยหนุ่มเหนี่ยวไกในมือ เตรียมปล่อยลูกกระสุนในชั่วพริบตา...
โครมมม!!!
“หยุด! หยุดก่อน! นี่มันอะไรกันครับพี่! เกินกว่าเหตุไปแล้ว!!”
ขวับ!
“ไอ้ผีห่า!! / คุณโซดา!!”
ทั้งคู่หันขวับแล้วร้องเรียกคนที่ถีบเปิดประตูเข้ามาใหม่ เด็กหนุ่มหอบฮัก เขาเพิ่งเลิกเรียนแล้วดิ่งกลับมาโรงแรมเมททอล เพราะรู้ว่าหาญศักดิ์จะยังอยู่ที่นี่ไปอีกสักพักเนื่องจากเสี่ยชานยังไม่กลับมา พอขึ้นไปชั้น 68 แล้วไม่พบใครเขาจึงรีบเปลี่ยนชุดไปรเวทลงไปตามหาหาญศักดิ์ยังกาสิโนที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง สี่ห้าโมงเย็นแบบนี้เขารู้ดีว่าส่วนบาร์ยังไม่เปิด และเมื่อไม่เจออีก เขาก็สอบถามคนอื่นจนได้ใจความว่าหาญศักดิ์มาหาเฉินที่ห้องของเจ้าตัว ประจวบเหมาะกับที่ได้ยินเสียงกระสุนดังสามนัดติดจนแขกโกลาหลกันออกมาเยี่ยมหน้าดูนอกห้อง เด็กหนุ่มจึงรีบเร่งฝีเท้าวิ่งมาแล้วถีบอัดประตูโครมใหญ่อย่างใจร้อน โชคดีที่คนเข้าไปก่อนหน้าปิดประตูไม่สนิทอยู่แล้ว เพราะต่อให้เป็นนักมวย...ก็เอาศอกหรือเท้าพังประตูห้องของโรงแรมห้าดาวไม่ได้หรอก...
“พี่! พี่! พี่ใจเย็นก่อนครับ! แขกโรงแรมพี่ตกใจกันหมดแล้ว!”
โซดาที่หน้าตื่นวิ่งเข้ามายื้อกระชากปืนไปมากับหาญศักดิ์ เฉินหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม
อีห่า... คือแย่งกันอยู่บนหน้าผากกู ปลายกระบอกขูดไปขูดมาอย่างกับขูดหาเลขหวย ถ้าปืนลั่นกูจะทำยังไงวะเนี่ย
คนนึงก็เจ้านาย...คนนึงก็นักมวยอาชีพ...จะพูดก็เกรงใจง่ะ...
อา... เกิดเป็นเฉินต้องทำใจซีนะ T-T
“ถอยไปโซดา! มึงไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไรกู อย่ามาเสือก!”
“เฮ้ย พูดไม่ฟังเลยเว้ย!”
เด็กหนุ่มคว้าปืนออกไปจากมือเสี่ยใหญ่จนได้ เขาปามันออกไปไกลบนพื้น
“มึงเข้ามาในนี้ทำอะไรฮะ!!” หาญศักดิ์เดือดปุด “กูจะจัดการไอ้เฉิน กูต้องเคลียร์กับมัน! มึงน่ะไปไหนก็ไป!! ไสหัวไปก่อน!!”
“ทำไมครับ?” โซดาไม่ยอมถอยและยังขึ้นเสียงกลับ “เพราะพี่เฉินปล่อยข่าวของผมกับพี่สินะ พี่ถึงได้โกรธจนหน้ามืดแบบนี้”
“มึง...!!” หาญศักดิ์ร้องอย่างตกใจ ไม่คิดว่าโซดาที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนจะรู้เรื่องรู้ราวไปกับเขาด้วย นั่นเท่ากับว่า...ข่าวมันแพร่สะพัดหนักมาก...
“กรอด... อย่าอยู่เลยไอ้หน้าโหนก!!”
“เฮ้ย! เฮ้ย!!”
เฉินร้องลั่นเมื่อหาญศักดิ์หันขวับพุ่งเป้ามาจัดการเขาที่กำลังแอบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กดโทรหาน้องมินแทน ทำเอามันกระดอนไปไกลอีกห้าวา
“ปล่อยกูนะ! ปล่อยกู!!”
หาญศักดิ์แหกปากเมื่อถูกโซดารั้งตัวเอาไว้ เขาอาละวาดเป็นช้างตกมัน พยายามดิ้นรนหนีไปจากอ้อมแขนนี่ เป้าหมายเดียวคือแบะหัวเฉินให้ขาดจากกันเป็นสองท่อน แต่ควาญช้างพละกำลังมหาศาลอย่างโซดาก็ทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากจนน่าหงุดหงิดไปหมด หาญศักดิ์ทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนไม่รู้จะทำยังไง
“ความจริงก็เป็นความจริงอยู่วันยันค่ำนะครับ! พี่จะไปโกรธพี่เฉินเขาไม่ได้หรอก ยังไงพี่ก็แก้ข่าวไปแล้วไม่ใช่หรือ!!”
“หุบปากเหอะวะ! มึงไม่เข้าใจหรอกว่ากูอาย!! ได้ยินไหมว่ากูอาย!!!”
“อ้อ... อายเรอะ!?”
พลั่ก!
“เชี่ยมึงทำอะไรของมึงเนี่ย!!!?”
เสี่ยหนุ่มแหกปากร้องเมื่อถูกผลักลงบนเตียงยับๆ ของเฉินหน้าตาเฉยแล้วยังถูกถลกผ้าห่มหนักๆ คลุมทับตัว ส่วนเจ้าของห้องที่อยู่ในสภาพอาแปะอ้าปากหวอ โซดาวิ่งพุ่งหลาวไปใส่ผู้จัดการหนุ่มทันใด ทำเอาเฉินรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต แต่ก็ไม่ทันเมื่อถูกคว้าคอเสื้อเหี่ยวๆ จากด้านหลังไว้ได้ เด็กหนุ่มหิ้วร่างแปะขายของชำที่ร้องแรกแหกกระเชอขอชีวิตขึ้น ก่อนจะเปิดประตูระเบียงแล้วดันผลักเจ้าของห้องออกไปทันทีแบบไม่ไยดี
ควับ!! กริ๊ก!
“เฮ้ย! เฮ้ย! อะไรวะน้อง!?”
เด็กหนุ่มล็อกประตูระเบียงเสร็จสรรพทำเอาเฉินงงเป็นไก่ตาแตก จากที่เคยเรียกว่าคุณตอนนี้สรรพนามเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเพราะมึนงงสุดขีด โซดาตะโกนผ่านประตูกระจกแก้ว มือหนาชักรูดสายบางอย่างไปด้วย
ฟึ่บๆๆๆ
“ไหนๆ พี่ก็รู้เรื่องแล้ว! อยู่ตรงนั้นไปก่อนแล้วกันนะครับ”
“หา? เฮ้ย ไรนะ!!?”
ในที่สุดผ้าม่านผืนโตที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหากันก็ถูกชักรูดจนปิดสนิทต่อหน้าต่อตาเฉิน คนที่โวยวายหน้าดำคร่ำเครียดติดอยู่นอกระเบียงชะงักไปทันทีเหมือนถูกกดปุ่ม Pause เฉินหน้าเงิบ
...คือ...นั่นห้องกู...เขากำลังจะมีอะไรกันในห้องกูโดยดันกูออกมาให้ตากแดดเป็นหมูบาร์บีคิวอยู่ที่ระเบียงงี้เรอะ...?
เดี๋ยวนะ...เฮลโล้?
นั่นห้องกูนี่... ทำไมกูถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ...
ผู้จัดการกาสิโนยังคงยืนกินจุดอยู่ที่เดิม แดดยามห้าโมงเย็นประเทศไทยยังแผดเผาส่องตรงลงบนหัว ตามด้วยเสียงแมลงหวี่จำนวนมากที่บินวนหึ่งๆ อยู่ข้างศีรษะของเขา
อา... ชีวิตดีเหลือเกินเฉิน...
/ อย่าทำกู! อย่าทำกู! /
/ รำคาญโว้ย! จนป่านนี้ยังจะสะดิ้งเล่นตัว ยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแม่ง! เอ๊ะ! อย่าขัดขืน! บอกให้อยู่เฉยๆ ไงครับพี่! /
/ ไม่เอา! ไม่เอา! ปล่อยกู!! /
เฉินที่ติดอยู่ตรงระเบียงวุ่นวายเป็นหนูติดจั่นพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจทรุดตัวนั่งลงบนพื้นกระเบื้องอย่างไร้หนทาง... คือห้องกูก็อยู่ชั้นที่ 30 กว่าๆ อ่านะ กระโดดลงไปก็มีแต่ตายกับตาย
นั่นปะไร...ม่านก็ปิดจนหมด จะแอบดูก็แอบดูไม่ได้อีก
นี่มันไม่ถูกต้อง! แปะ! (เสียงตบแมลงหวี่ตอมเสื้อเหี่ยว) เจ้าของห้องควรได้รับอภิสิทธิ์ให้ดูแบบริงไซด์ข้างเวทีดิ
ขัดใจกูมากอ่ะ! ขัดใจกูมาก!
เอ๊ยไม่ใช่... เป็นห่วงเสี่ยมากอ่ะ เป็นห่วงเสี่ยมาก!!
...เอาวะ ไหนๆ ไม่ได้เห็นภาพ เอาหูแนบซอกประตูฟังเสียงสตรีมสดก็ได้...
ย้ำนะครับ ผมไม่ใช่คนขี้เสือกอย่างที่เสี่ยหานกล่าวหา ไม่ใช่เลยจริงๆ...
:::METAL TERMINAL:::
“อย่าทำกู! อย่าทำกู!”
หาญศักดิ์ร้องโวยวายดิ้นหนีเป็นพัลวันเมื่อถูกขึ้นคร่อมทับแล้วจับตรึงกับเตียง แถมยังเป็นเตียงรกๆ ของไอ้เฉินอีก
กูไม่อยากเสี่ยตูดในที่สกปรกโลว์คลาสแบบนี้ โอ้วโน้ว!!
“โฮ้ย! รำคาญโว้ย!” เสียงโหดๆ ของโซดาคำรามดังลั่น ใบหน้าหล่อเหลาส่อแววหงุดหงิดสุดขีด “จนป่านนี้ยังจะสะดิ้งเล่นตัว ยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแม่ง! เอ๊ะ อย่าขัดขืน! บอกให้อยู่เฉยๆ ไงครับพี่!”
โซดานิ่วหน้าอย่างรำคาญใจเมื่อหาญศักดิ์ยกมือขึ้นทุบตีแล้วพยายามผลักร่างเขาออก มันไม่ต่างอะไรกับยุงที่บินวนหมายกัดตอมให้เกิดความคันอันน่ารำคาญ เด็กหนุ่มกดล็อกร่างเสี่ยหนุ่มไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา นี่มึงกินคนเป็นอาชีพหลักข่มขืนเป็นอาชีพเสริมใช่ไหมไอ้ซ.โซดา ทำไมแรงควายแบบนี้วะ โอ๊ยยยย ToT
“ไม่เอา! ไม่เอา! ปล่อยกู!!!”
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกผัวอภินิหารก้มลงไซ้คออย่างดุเดือด มะม้า...อั๊วจะถูกกินตับอีกแล้ว... ช่วยอั๊วด้วย! แงงง
“โซดา...ปล่อย! ปล่อย!”
แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมฟังเสียง เขากดทับร่างของตัวเองทับร่างที่เล็กกว่าอย่างง่ายดาย แล้วขย่มกายไปด้วยจนเตียงสั่น ยังไม่ถอดเสื้อผ้าแต่โซดาก็ทำให้มันร้อนแรงได้ เด็กหนุ่มทั้งโกรธทั้งหัวเสีย อายหรือ... อายที่มีเขาอยู่ด้วยใช่ไหม งั้นก็จงจมอยู่กับความอายนี้ต่อไปทั้งชีวิตก็แล้วกัน
“อย่าทำดีดดิ้นไปเลยครับพี่...” เด็กหนุ่มส่งสายตาแบบชายเจ้าชู้ “ผมรู้ว่าพี่ก็ต้องการผม... เหมือนที่ผมต้องการพี่นั่นแหละ...”
“ตรรกะเหี้ยอะไร! อื้อ...!!!”
หาญศักดิ์ร้องประท้วงในลำคอเมื่อถูกบดจูบอย่างรุนแรงจนเหมือนปากจะเลือดออก โซดาแย่งอากาศไปจนหมดจนเขาขาสั่น เสียงเฉินที่เคยร้องโวยวายอยู่ไกลๆ หายไปแล้ว วันนี้โซดารุนแรงกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ตอนนี้หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนหลุดมาอยู่อีกโลก โลกที่เขาเป็นนักโทษ...และโซดาก็เป็นผู้พิพากษาตัดสินชีวิต
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นกอบเอาอากาศเข้าร่าง ก่อนจะมองสบตาคนที่นอนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างด้วยสายตาร้อนแรง เขาถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนจะถลกเสื้อของอีกฝ่ายในเสี้ยววินาที หาญศักดิ์พยายามดิ้นหลบแต่ก็ไม่พ้น ในที่สุดก็ถูกถอดสิ่งปกปิดชิ้นล่างทั้งสองออกอย่างรวดเร็ว
“เป็นของผมเถอะพี่...” น้ำเสียงของโซดาแหบพร่า กอปรกับดวงตาที่ชวนให้ใจสั่นคู่นั้น ทุกอย่างสะกดให้หาญศักดิ์ยิ่งพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป “...อย่าหนีผมอีกเลย”
โซดาก้มลงดูดคลึงริมฝีปากนั่นอีกคราทันทีที่พูดจบ เขาประสานสองมือเข้ากับมือที่เล็กกว่าของเสี่ยหนุ่ม เคลื่อนกายอย่างเนิบนาบและอ่อนหวาน หาญศักดิ์ยังคงตัวแข็งทื่อ แม้ร่างกายเริ่มจะเคยชินกับสิ่งที่ได้รับ แต่หัวใจและหัวสมองยังร้องปฏิเสธเสียงดังทุกครั้ง
แบบนี้มันไม่ใช่...
มันไม่ใช่เลยเว้ย...!
“อย่าหนีผมเลยนะครับพี่...อย่าหนีผมเลย...”
โซดาปลดตะขอและซิปกางเกงรวมถึงร่นชั้นในลงอย่างเร่งรีบ หาญศักดิ์ที่นอนอยู่บนเตียงหลับตาปี๋เกร็งตัวแข็งจนเส้นเลือดจะขึ้น
มือหนาค่อยๆ อ้าขาของอีกฝ่ายออกกว้าง หาญศักดิ์จิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อถูกยกสะโพกขึ้นจากเตียง เขาหลับตาปี๋เบือนใบหน้าหนีไปด้านข้าง ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดกำลังจะถาโถมเข้ามาอีกครั้ง และเขาก็หนีไม่พ้นจนได้แต่ต้องยอมทำใจแล้ว
โซดากระซิบเสียงพร่า
“เป็นของผมนะครับ...พี่หาน...”
ติ๊ด ผ่างง!
“ไอ้เฉิน วันนี้ลื้อท้องเสียเหรอ? ทำไมลางานว่ะ? เฮ้ย!! เฮ้ยย!! มึง!! มึง!! มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ!!!”
“เสี่ยชาน!!!”
-----------------------------------
METAL TERMINAL 100%
เสี่ยชานนนมาแล้วววจะเกิดอะไรขึ้นโปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ อิอิ
TBC
หัวข้อ: METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง , [หนังสือมาแล้วค่าา] 5 ต.ค. 60 {สนพ.Hermit} **จบแล้ว (อ่าน 193659 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก