.
.
.
.
เสียงร้องที่ดังขึ้นทำเอาหาญศักดิ์ต้องลืมตาขึ้นมาทันที ร่างๆ หนึ่งที่แสนคุ้นตาถลาเข้ามาบังเขาเอาไว้ มือหนานั้นรับเท้านั้นอย่างแม่นยำ ก่อนจะฟาดร่างของมนุษย์ที่หมายจะกระทืบเขาให้ล้มหัวฟาดลงไปบนพื้นเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่ไม้ปั่นหูอันเบาๆ
“โซดา!!”
“พี่หาน!! ลุก! หนีไป!!”
เขาผลักร่างของหาญศักดิ์ให้ออกไปพ้นวิถีมวยหมู่วงนี้ แล้วกระชากเนกไทของคนที่ตัวเองเพิ่งจัดการให้ล้มหัวฟาดลงไปบนพื้นออกมาด้วยเวลาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพันมันเข้ารอบมือขวาอย่างรวดเร็วเสมือนพันหมัดแล้วตั้งการ์ด สายตาดุจเหยี่ยวกราดมองไปที่ผู้ชายอีกเจ็ดคน วิญญาณไอ้ปืนโตเพชรฆาตเข้าสิงร่างทันทีเหมือนสั่งได้
“รีรอเหี้ยอะไร! จัดการมันโว้ย!!”
เสียงคนหนึ่งตะโกน มนุษย์ผู้ชายสามคนรี่นำหน้ามาทันที
“โซดา!! โซดา!!!”
หาญศักดิ์ที่ถูกฝูงชนเบียดอยู่ไม่ไกลแต่ก็พ้นวิถีมวยวงนั้นพยายามตะเกียกตะกายจะเข้าไปช่วยเด็กหนุ่ม แต่เขาก็ถูกเบียดจนเหมือนเครื่องในจะหลุดออกมาให้ได้
เจ็ดรุมหนึ่ง
เจ็ดรุมหนึ่งเลยนะ!
“อย่าาาาา!!!”
หาญศักดิ์หวีดร้องสุดเสียงเมื่อสามคนนั้นเข้าถึงตัวโซดาอย่างรวดเร็ว ก่อนอีกสี่จะวิ่งตามมาติดๆ เป็นกองทัพนักล่า
เด็กหนุ่มย่อตัวก้มหลบคนที่หนึ่งที่พุ่งเข้าใส่ จนชายคนนั้นถลาคว่ำไปกับกองฝูงชนด้านหลังเขา โซดาไม่รอช้าฮุกหมัดอัปเปอร์คัทข้างขวาไปข้างหน้าจนกระแทกเข้าคางคนที่สองเต็มเปา ขาซ้ายยันไปข้างหลังในจังหวะเดียวกันเป็นท่ากลถีบกลับหลัง ซ้ำคนแรกที่ท้องจังๆ จนในที่สุดมันก็ร่วงลงไปน็อกบนพื้น ส่วนคนที่สองหงายเงิบไปเมื่อถูกต่อยเสย ทันทีทันใดเขารุกคืบไปหามัน แล้วหมุนตัวตวัดขาฟาดเป็นท่าจระเข้ฟาดหางเต็มแรง
ผัวะะะ!!
ไม่ถึงห้านาทีโซดาก็สอยคนร่วงไปสอง และไม่มีมวยวงไหนจะดุเดือดเท่านี้อีกแล้ว คนที่สามรีบกระโดดโถมตัวเข้าใส่โซดาแบบนักรักบี้เต็มเหนี่ยว เด็กหนุ่มถลาไปด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว คนที่สี่ที่ห้าสบโอกาสตามมาซ้ำทันที
“โซดา!! ไม่!! โซดาาา!!!”
หาญศักดิ์หวีดร้องเมื่อร่างของโซดาจมหายไปในดงผู้ชายดงใหญ่ ใบหน้าหวานซีดเผือดเมื่อเห็นผู้ชายสามคนรัวหมัดไม่อั้นลงบนร่างของโซดาที่เขามองไม่เห็น นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่เวทีมวยที่จะมีกรรมการมาสั่งให้แยกเวลานักมวยกอดปล้ำกันและนี่มันยิ่งกว่านั้น เพราะโซดากำลังถูกรุม...
ถูกรุม โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย
โซดากำลังเพลี่ยงพล้ำสุดขีด ใบหน้าของเด็กหนุ่มมีเลือดไหลซิบจากมุมปาก ร่องรอยการต่อสู้สดใหม่เต็มใบหน้าและลำตัว
ร่างสูงที่หาญศักดิ์คุ้นตาถูกดันลงไปนอนจนหลังติดพื้น แล้วโดนขึ้นคร่อม คนคนนั้นง้างหมัดขึ้นแล้วต่อยลงไปเต็มแรง
ตึงงง!!
ปว้ากกกกก!!
หากแต่ร่างสูงกลับเอี้ยวใบหน้าหลบหมัดนั้นแบบง่ายๆ จนผู้ชายคนนั้นพลาดต่อยเข้ากับพื้นคอนกรีตเต็มเหนี่ยว มันร้องลั่นเพราะกระดูกมือแตก เพียงเสี้ยววินาทีเด็กหนุ่มก็โขกศีรษะตัวเองเข้ากับศีรษะของไอ้หอกคนนี้ที่บังอาจมาขึ้นคร่อมเขา แล้วเหวี่ยงมันออกไปให้พ้นร่างพลางรีบลุกขึ้นเตะตวัดตรงก้านคอจนมันเซล้มไปด้านข้างในทันที
“โซดา!!!”
“อย่าเข้ามา!! อย่าเข้ามาเด็ดขาด!!!”
โซดาคำรามเหมือนกระทิงบอกหาญศักดิ์ขณะรับมือกับคนอีกสี่คนที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน เขาหลบสลับฟันปลาแล้วถีบยันยอดอกคนที่สี่ด้วยท่วงท่ากลไม้ถีบตบจนอีกฝ่ายกระเด็นหวือออกไปเหมือนเล่นหมากเก็บ เร็วกว่าการกะพริบตาร่างสูงตั้งศอก หมุนตัวเป่าปากเสียงดังวี้ด ฟาดศอกกลับอาวุธเด็ดในตำนานไปที่ใบหน้าของคนที่ห้าเต็มแรง
ปั่กกกกก!!!
“อ๊ากกกกกกก!!! ช่วยด้วยยยย!!!”
เบ้าตาแตก! หาญศักดิ์สาบานได้ว่ามันเบ้าตาแตก!!!
ฤทธิ์ศอกกลับหฤโหดทำเอาเลือดกระฉูดออกมาจากเบ้าตาขวาของชายคนนั้นเหมือน้ำพุพุ่ง คนที่หกกับคนที่เจ็ดชะงักอยู่กับที่ แม้แต่หาญศักดิ์ยังอ้าปากค้าง แต่เพียงแค่แป๊บเดียว หนึ่งในนั้นก็รีบเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งจี๋เข้าไปหาหาญศักดิ์ที่เพิ่งฝ่าฝูงชนมายืนอยู่ใกล้ๆ เสี่ยหนุ่มแก้มกระตุก
อ๋อ! จะจัดการกูเหรอ เดี๋ยวมึงเจอ!!
ฟึ่บ!!
หาญศักดิ์บังเข่าซ้ายขึ้นกันลูกเตะที่ฟาดเข้ามาเต็มเหนี่ยว มือขวาปิดหู มือซ้ายกันหมัด ไม่ทิ้งให้เสียเวลาเปล่าเสี่ยหนุ่มเปลี่ยนท่าเป็นจับล็อกขาของมันไว้ที่สีข้างตัวเอง แล้วศอกใส่โคนขาอีกฝ่ายเต็มรัก ชายคนนั้นหน้าเขียวร้องสบถ เป็นไงละแม่ไม้หักงวงไอยราของกู!
เป็นเมียนักมวยชีวิตต้องแอดวานซ์!!
“โซดา เอาไป!!”
หาญศักดิ์หมุนเหวี่ยงขาขวาของมันที่ตัวเองจับไว้ส่งไปทางเด็กหนุ่ม มันเซถลาออกจากตัวเขา ทันทีทันใดโซดากระโดดตัวลอย หมุนตัวพลิกเหลี่ยมฟาดขาเตะเต็มแรงใส่ร่างที่ถูกส่งมาประเคนกลางอากาศ แล้วหมุนกลับเอาศอกอีกข้างซัดข้างแก้มมันต่อจนร่างนั้นเซไปชนคนอีกลุ่มจนแตกกระจุย ผู้คนที่ล้อมรอบครางฮืออย่างตื่นตาตื่นใจ
กูบอกเลยผัวกูเท่เหี้ยๆ!!
ไม่ต้องกรี๊ดนะครับเดี๋ยวกรี๊ดให้!
คนที่เจ็ดถอยหลังกรูดอย่างหวาดกลัวจนสะดุดล้มกับวงมวยด้านหลังแล้วถูกลากเข้าไปยำแทน มวยสดวันนี้ดูท่าจะไม่จบง่ายๆ เมื่อทุกคนต่างก็เลือดเดือดอย่างบ้าคลั่ง พร้อมจะชกต่อยกันตลอดเวลา เสียงการ์ดเป่านกหวีดปี๊ดๆ แสบแก้วหูคละเคล้าไปกับเสียงการต่อสู้ ในความวุ่นวายนั้นโซดาก็วิ่งมาคว้ามือเขา
“ออกไปให้ได้!! มันเลวร้ายขึ้นทุกทีแล้ว!! เราต้องออกไปจากโดมให้ได้!!” โซดาตะโกนแข่งกับเสียงฝูงชน
“เราจะออกไปยังไง!” หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียงตอบ โซดามองซ้ายมองขวา พวกเขาต้องคอยหลบการต่อสู้ของวงนั้นวงนี้เพื่อไม่ให้ถูกลากเข้าไปอีก ร่างมนุษย์ซ้อนทับกันมั่วไปหมด มีทั้งแบบที่ยังดีๆ และแบบที่ถูกสอยลงไปบนพื้น มันบดบังจนไม่เห็นประตูทางออก โซดากระชับมือที่จับกับหาญศักดิ์ บุกเข้าไปในคลื่นมหาชนตรงที่เขาจำได้ว่าเป็นทางออกไปสู่ประตูดุจเพลงพระเจ้าตากบุกเข้าตีเมืองจันทบุรีของคาราบาวที่เล่นคลอ
ศาสดามหาราช !!!!!????
“ห้ามล้มเด็ดขาดนะครับพี่!!”
“รู้แล้ว!!”
ถ้าล้มตอนนี้คือถูกเหยียบตายสถานเดียว โซดาสะบัดเนกไทที่ใช้พันหมัดทิ้ง แล้วเหวี่ยงคนนั้นคนนี้ทีด้วยมือข้างเดียวให้ออกไปพ้นวิถีจนแหวกไปถึงทางออก เขาไม่ยอมคลายมือจากหาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มเกาะแขนโซดาแน่น เขาเหนื่อยอ่อนจนไม่มีพลังอีกแล้ว แล้วโซดาที่สู้มาหนักกว่าเขาจะเหนื่อยขนาดไหน แต่ถึงอย่างนั้นโซดาก็ยังปกป้องเขาจนถึงที่สุด เด็กหนุ่มไม่แสดงอาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอะไรทั้งนั้น เขาใช้พละกำลังฝ่าฝูงชนที่เบียดเสียดแออัดจนมาถึงประตูได้สำเร็จ หากแต่มันก็ไม่ง่ายเลยเมื่อถูกเบียดอัดจนแปะกับผนังและประตูเป็นจิ้งจก หาญศักดิ์เริ่มหายใจไม่ออก เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย มือที่จับโซดาอยู่คลายนิ้วทีละน้อย
“พี่ครับ! พี่!!”
หาญศักดิ์ซบหน้าลงกับผนัง ดูก็รู้ว่าไม่ไหวแล้ว เขาถูกเบียดอัดจนกอบโกยอากาศเข้าร่างไม่ได้ โซดาที่ตัวสูงกว่าเงยหน้าขึ้นสูดอากาศด้านบนที่มีน้อยนิด พลิกร่างหันหน้าเข้าหาฝูงชนและเวทีคอนเสิร์ต มือของหาญศักดิ์ตกลงข้างตัวทันทีเมื่อถูกปล่อย ก่อนที่โซดาจะคว้ามันไปจับไว้อีกครั้งหลังพลิกตัวสำเร็จ เขารวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายถีบทุกคนที่เข้ามาเบียดให้ออกไปจนเกิดพื้นที่ว่างเป็นรูปครึ่งวงกลม เด็กหนุ่มเอื้อมมือสะเปะสะปะไปดันเปิดประตูออก ในที่สุด เขากับหาญศักดิ์ก็หลุดผลัวะออกมาสู่ด้านนอก
ตึง!!!
ร่างโซดาฟาดกับพื้นเต็มแรงรวมไปถึงส่วนท้ายทอยจังๆ หาญศักดิ์นอนทับอยู่ข้างบนโดยมีเด็กหนุ่มรองรับเป็นเบาะ
ออกซิเจนเฮือกแรกที่ได้สูดเข้าปอดเหมือนชุบชีวิตของหาญศักดิ์ ทั้งคู่ที่นอนทิ้งตัวลงบนพื้นหอบฮักๆ หากแต่พวกเขาก็ไม่อาจหยุดพักได้ เสียงไซเรนรถตำรวจดังใกล้เข้ามาทุกทีๆ เสี่ยหนุ่มหน้าตื่น
“วิ่ง! โซดา วิ่ง!!!”
หาญศักดิ์กระชากแขนเด็กหนุ่มให้ไปด้วยกันแล้วนำวิ่งทันที ถ้าถูกจับได้ทั้งหมดต้องไปขึ้นโรงพักและจะกลายเป็นคดีอาญา สำหรับโซดาที่มีความฝันอยากเป็นตำรวจเรื่องนั้นจะเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งเป็นนักมวยดังข่าวต้องเอิกเริกแน่
เขาต้องปกป้องความฝันของโซดาให้ได้
“ทางนี้โซดา ไปทางนี้”
เขากระตุกมือเด็กหนุ่มแล้ววิ่งไปในทิศทางที่คิดว่าปลอดภัยจากสายตาตำรวจ ทั้งสองวิ่งจับมือกันออกไปนอกโดม คลาดกับรถตำรวจที่แล่นเข้าไปอย่างเฉียดฉิว ยังเสี่ยงเกิดไปที่จะกลับไปเอารถฉะนั้นหาญศักดิ์จึงตัดสินใจว่าพวกเขาควรจะเดินเท้า ในที่สุดก็เริ่มเข้าสู่แหล่งชุมชนที่ไม่ไกลจากโดมแสดงคอนเสิร์ตมากนัก ทั้งคู่ทิ้งตัวลงหอบที่ริมทางเท้าแห่งหนึ่ง ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิท แต่ยังมีแสงไฟนีออนจากเสาไฟและร้านรวงกับบ้านช่องต่างๆ ส่องให้เห็นทาง หาญศักดิ์ยกมือข้างที่ไม่ได้จับกับมือโซดาขึ้นเสยผมตัวเองแล้วดูนาฬิกาข้อมือ
“สามทุ่มกว่าแล้ว... ไอ้เหี้ยเอ๊ย...”
โซดาไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งพิงหลังเข้ากับกำแพงของบ้านหลังหนึ่งแถวนั้น หาญศักดิ์พิงตาม ไม่มีอะไรนอกจากเสียงลมหายใจของทั้งคู่
“ทำไมมึงเงียบจังวะ กูไม่ชินเลย”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ค่อยๆ เบนใบหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“โซดา!”
เสียงที่ออกมาจากลำคอของหาญศักดิ์แหลมสูง สภาพของโซดาทำให้เขาตัวเย็นเฉียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาของเด็กหนุ่มหรี่ปรือไม่เท่ากัน... หางคิ้วแตก และมีรอยฟกช้ำดำเขียว ดูเหมือนไม่หนักหนาแต่การที่โซดาไม่พูดไม่จาและตาลอยคว้างทำให้หาญศักดิ์หวาดกลัวสุดขีด เขาโบกมือไปตรงหน้าเด็กหนุ่ม
“โซดา...เห็นมือกูไหม...”
“อือ...อือ...”
“คืออะไร...คือเห็นหรือไม่เห็น...”
ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยแผลสั่นไปมาเบาๆ ราวช้างชราที่ถูกยุงรบกวน ดูเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเขาด้วยซ้ำ
“...อือ...อือ...”
“โซดา!! มึง!!”
หาญศักดิ์หวีดร้อง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนจะสติแตก เขาลองยกมือตัวเองที่จับกุมกันกับมือโซดาขึ้น...
พลั่ก...
มือหนาของเด็กหนุ่มร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วง...ฟาดเข้ากับพื้นทันทีอย่างง่ายดาย...
เสี่ยหนุ่มยกสองมือขึ้นปิดปาก
“โซดา!!”
น้ำตารื้นขึ้นมาที่กระบอกตาราวกับนัด ความรู้สึกหวาดกลัวแล่นไปทั่วร่าง หาญศักดิ์อึ้งตัวเย็นเฉียบ ถ้าโซดาต้องเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตแบบนี้ก็เป็นเพราะเขา...
คุณพระคุณเจ้า...
เจ้าพ่อเงินกู้ยกมือปาดไล่หยดน้ำตาที่เอ่อคลอออก เขาสูดลมหายใจลุ่มลึก ค่อยๆ ตั้งสติแล้วสอดมือเข้าไปในเรือนผมยุ่งๆ ของเด็กหนุ่ม คลำสำรวจดูแล้วก็ไม่มีบาดแผลที่เลือดออก โซดากระตุกนิดหนึ่งเมื่อหาญศักดิ์สัมผัสโดนจุดที่ช้ำเพราะแรงกระแทก
“โซดา ตรงที่กูแตะเจ็บรึเปล่า มึงเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนอีกบ้าง มึงบอกกูสิ”
“...พี่...”
เสียงนั้นแห้งผาก ดวงตาของเด็กหนุ่มกะพริบปริบๆ มองไปยังพื้นที่ข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“โซดา...กูอยู่ตรงนี้... อยู่ตรงซ้ายมือมึง มึงแยกซ้ายขวาได้ใช่ไหม หันหน้ามานะ...หันหน้ามาหากู...”
โซดายังคงกะพริบตาอยู่ที่เดิมนานเป็นนาทีจนหาญศักดิ์เกือบหมดหวัง แต่แล้วเขาก็ค่อยๆ หันหน้าอย่างเชื่องช้าที่สุดไปด้านซ้าย หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก ดวงตาคู่คมที่ยังกะพริบอยู่มองใบหน้าของเสี่ยหนุ่ม
“พี่...”
โซดาเอ่ยได้แค่นั้น
“ทำไม...พูดให้จบ...พูดให้จบสิวะไอ้สัดนี่!!”
เสียของหาญศักดิ์ขาดห้วง ด้วยความหวาดกลัวเขาจึงตะเบ็งเสียงดังสุดกู่ โซดาขยับริมฝีปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา ดวงตาที่กะพริบอยู่ตลอดมองไล่หาญศักดิ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าขึ้นๆ ลงๆ ปากของเด็กหนุ่มเผยออ้า ตัวสั่นไปหมด จนในที่สุดหาญศักดิ์ก็ทนกับสภาพที่เห็นไม่ไหว หยดน้ำตาของเขาไหลออกมาจนเปียกสองแก้ม
“โซดา... มึง... มึงจะถามว่ากูเป็นยังไงใช่ไหม...”
ร่างของโซดากระตุก แต่แววตาที่สื่อออกมาหาญศักดิ์เข้าใจดี เขาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พยายามกลั้นมันให้กลับเข้าเบ้า
“กูสบายดี เราปลอดภัยแล้วนะ มึงเก่งมาก มึง...มึงโคตรเท่เลยตอนต่อยมวย คือกูแบบกรี๊ดอ่ะ จะกลายเป็นแฟนคลับมึงอีกคนแล้วเนี่ย โดนรุมตั้งเจ็ดคนยังไหว ตอนมึงใส่ศอกกลับนะคนมองกันทั้งบางเลย สมแล้วที่เป็นซ.โซดา -- กู...กู...”
...หาญศักดิ์พูดอะไรต่อไม่ออกอีกแล้ว
“ฮือ...ฮือ... มึง...มึงพิการอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย...!!” เขาปล่อยโฮเต็มเสียง ซบหน้าลงไปบนต้นขาของโซดาที่กระตุกหงึกๆ เด็กหนุ่มยังคงตาลอยไปด้านซ้าย...บริเวณที่หาญศักดิ์เคยอยู่ตรงนั้น
“มึง...มึงเพิ่งบอกว่ามึงรักกู มึงสาปให้กูเป็นเมียมึงตลอดไปมึงจำไม่ได้เหรอ มึงบอกว่ามึงจะปกป้องกูด้วยชีวิต แล้วถ้ามึงเป็นแบบนี้ ใครจะปกป้องกูวะ”
หาญศักดิ์น้ำหูน้ำตาไหลพรากจนกางเกงยีนส์ของโซดาเปียกเป็นวงกว้าง เขาทุบกำปั้นเบาๆ ไปที่หน้าขาของเด็กหนุ่มอย่างไร้ทางออก มือทั้งสองข้างของคนโดนทุบยังคงตกอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ข้างตัว และแถวนี้ก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน
“ฮือ...โซดา...มึงอย่าทำแบบนี้...มึงต่อยมาตั้งร้อยเวทีมึงยังไม่เป็นไรเลย มึงแข็งแรงจะตาย มึงจะมาพิการเพราะมวยกระจอกๆ ของพวกหมาหมู่แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย...ฮือ... กูขอร้อง”
...อี๊ดๆ...
เสียงที่เหมือนกับเสียงกรีดร้องในลำคออย่างทรมานของเด็กหนุ่มที่ดังตอบมาทำเอาหาญศักดิ์ยิ่งร้องหนัก ดวงตาดำทั้งสองข้างกลิ้งกลอกรัวเร็ว โซดาพยายามจะสื่อสารอะไรสักอย่างกลับมา
แต่เขาก็สื่อสารไม่ได้เลย...
“โซดา...” หาญศักดิ์เอื้อมสองมือไปกอดเอวสอบแน่น แล้วซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องอุ่นๆ นั่น “มึง...มึงคงกลัวมากเลยใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ...กูจะอยู่กับมึง กูจะไม่ทิ้งมึง มันต้องรักษาได้...กี่ล้านกูก็จะให้มึงรักษา... มึงจะไม่เป็นอะไร...มึงจะไม่เป็นอะไรหรอก”
หาญศักดิ์เสียงสั่น เขาไม่รู้ว่าเขาบอกตัวเองหรือบอกโซดากันแน่ที่พูดว่าโซดาจะไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้หัวใจมันปวดร้าวแทบบ้า ความหนาวเหน็บจู่โจมไปทั่วทุกอณูของร่างกาย กัดกร่อนความสุขที่เขาเคยมีจนหมด
ใจจะขาด...มันเป็นแบบนี้เองใช่ไหม...
ความหวาดกลัวเข้าครอบคลุมจนหาญศักดิ์ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นจากพื้น เสี่ยหนุ่มสะอื้นฮักๆ
...อี๊ดๆ...
เสียงหวีดร้องในลำคอดังขึ้นมาอีกครั้ง หาญศักดิ์กระชับอ้อมกอดของตัวเองแน่น ตัวสั่นสะท้านจนพาร่างที่กระตุกอยู่แล้วในอ้อมกอดให้สั่นมากกว่าเดิม เสียงนั้นมันกรีดใจเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
หาญศักดิ์ไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มแค่พยายามจะบอกว่าอย่าร้อง...
...อย่าร้องไห้เลยนะครับพี่...
เขาไม่รู้เลย...
---------------------------------------
METAL TERMINAL 100%
TBC 
หัวข้อ: METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง , [หนังสือมาแล้วค่าา] 5 ต.ค. 60 {สนพ.Hermit} **จบแล้ว (อ่าน 194117 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก