ยกที่ ๒๗
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
[ อาย – สิงโต นำโชค ]
:::METAL TERMINAL:::
“ขอโทษคุณหานด้วยนะคะ ดิฉันต้องขอโทษแทนนักเรียนจริงๆ ค่ะ”
ครูสาวคนที่อ่อนวัยที่สุดในบรรดาครูทั้งหมดถูกพวกครูที่อาวุโสกว่าส่งให้มาเป็นด่านหน้า เธอยกมือไหว้ละล่ำละลักขอโทษขอโพยไม่หยุดหย่อน สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
หลังจากที่โซดากระโดดลงสระไปงมร่างหาญศักดิ์ขึ้นมา เด็กหนุ่มก็เป่าปากปฐมพยาบาลคนจมน้ำเบื้องต้นแล้วรีบแบกหาญศักดิ์กลับมาที่ตึกโรงแรม พวกพนักงานแตกตื่นกันสุดขีดที่พบว่าเจ้าของโรงแรมที่มาดูงานตกน้ำตกท่าไปเสียอย่างนั้น
‘หรือคุณหานจะพยายามฆ่าตัวตายจริงๆ ตั้งแต่ที่ปีนต้นไม้แล้วนะ’
‘พุทโธ่เอ๊ย! ถึงว่ามาดูงานคราวนี้ทำตัวแปลกๆ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรมาจากที่กรุงเทพฯ หรือเปล่า น่าสงสารเหลือเกิน’
‘คุณหานแต่งงานหรือยัง มีญาติที่ไหนไหม เราต้องโทรไปแจ้งใครก่อครับ?’
‘คุณหานโสดยังไม่มีเมีย หรือ...หรือ...หรือไม่ใช่การฆ่าตัวตาย’ คนหนึ่งสันนิษฐาน เพราะรู้ว่าคุณหานและคุณชานมีศัตรูพยายามโค่นล้มทั้งคู่รอบด้าน ‘แต่มีใครพยายามทำร้ายคุณหาน!’
‘ทุกคนอย่าเพิ่งแตกตื่นนะครับ คือ...เอ่อ...ผม...ผม...ผมเตะพี่หานตกน้ำไปเองครับ’
เด็กหนุ่มที่แบกร่างปวกเปียกของหาญศักดิ์มาเอ่ยปากกลางวง
‘...’
ทุกสายตาจับจ้องไปที่โซดาเป็นตาเดียว
‘แฮะ...แฮะ...’ ใบหน้าคมคายกลายสภาพเป็นแป๊ะยิ้ม หัวเราะแห้งๆ ออกมา
ไม่ใช่ว่าหาญศักดิ์ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ถูกยันลงไปอย่างรุนแรงจนเสียหลักและไม่ทันตั้งตัวจึงจมน้ำไปโดยดุษณี ทุกคนพยายามสืบสาวราวเรื่องคนที่บังอาจมาทำร้ายคุณหาน ซึ่งก็ไม่ต้องสืบมากเพราะสุดท้ายโซดาก็ยิ้มแห้งๆ ยกมือขึ้นแจ้งว่าเป็นตัวเองที่ทำเอง
...เอ้า ก็มันคนรู้สึกตัวว่าถูกสะกดรอยตาม ใครมันจะไปคาดคิดละว่าเป็นเมียที่ควรจะอยู่คอยเราที่กรุงเทพฯ ถ้าไม่ใช่พี่หานแล้วเป็นคนหวังลอบทำร้ายจะทำอย่างไร เขาก็ต้องป้องกันตัวเองสิ ความจริงแค่เตะนี่ยังถือว่าเบาะๆ เชื่อเถอะว่าถ้าเป็นคนอื่นแล้วถูกสะกดรอยตามเหมือนกัน มีหวังหวาดระแวงพกมีดหรือเครื่องชอร์ตไฟฟ้าไว้ติดตัวแล้ว
“นายศาสดา ครูไม่เข้าใจเธอคิดอะไรอยู่ถีบคุณหานลงไปในน้ำทำไม!!”
ครูสาวกราดเกรี้ยวใส่นักเรียนหนุ่มที่ยืนตัวเปียกโชกกุมเป้าก้มหน้าอยู่ข้างๆ อันที่จริงโซดาโดนพวกครูรุมกัณฑ์เทศน์ไปแล้วหนึ่งยกใหญ่ แต่เพราะทุกคนต่างก็กลัวว่าหาญศักดิ์จะเอาเรื่องฉะนั้นอารมณ์โมโหโทโสจึงไม่อาจเหือดหายไปได้โดยง่าย
หาญศักดิ์ที่นั่งตัวเปียกแล้วมีผ้าขนหนูผืนหนาห่อตัวส่งเสียง
“เอาล่ะครับ ผมไม่เป็นไรแล้วครับ อย่าไปดุด่าน้องเขาเลย”
“ขอโทษคุณหานเลยนะ!” เธอหันไปหยิกเนื้อแขนนักเรียนหนุ่มแบบที่พวกครูชอบทำ
“ขอโทษครับพี่หาน”
โซดากระพุ่มมือไหว้ขอโทษอย่างจริงใจ ดวงตาหลุบมองพื้นเพราะสำนึกผิด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไรเพราะเล่นถูกสะกดรอยตามทำลับๆ ล่อๆ ใส่แบบนั้น เป็นใครก็ต้องระแวง แต่มันก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ทำหาญศักดิ์ตกน้ำ ครูสาวหวีดเสียง
“นายศาสดา! ขอโทษให้มันดีๆ! ไหว้สวยๆ อย่าไหว้เหมือนนักมวยสิ!”
“ก็ผมเป็นนักมวยนี่ครับอาจารย์... โอ๊ย!” โซดาตอบแล้วก็ถูกหยิกอีก ใบหน้าหล่อคมที่มีหนวดยู่ปาก ดูน่ารักผิดกับลุคตอนนี้สุดๆ
“เงียบ! แล้วไปเรียกคุณหานแบบสนิทสนมอย่างนั้นได้ยังไง”
“โอ๊ย! อย่าหยิกสิครับอาจารย์ โอ๊ย!”
“ไม่เป็นไรครับ จริงๆ ศาสดาเขา เอ่อ... เป็นญาติกับผม”
“อะไรนะคะ?” ครูสาวขมวดคิ้ว โซดาพยักหน้าตอบรับทันที
“ครับ จริงๆ พี่หานกับผมเป็นญาติกันน่ะครับ ดองกันมาหลายสาย เรารู้จักกันอยู่แล้ว”
“ฮะ?”
เธอมองสลับระหว่างใบหน้าของทั้งคู่อย่างงุนงงในคราแรก แต่แล้วก็ปรับอารมณ์ได้ จะว่าไปสองคนนี้ก็หน้าคล้ายกันมากจริงๆ บางมุมอย่างกับฝาแฝด...แทบจะมองเป็นคนเดียวกันได้ด้วยซ้ำ
ครูสาวมีสีหน้าเบาใจทันที แบบนี้การเอาเรื่องเอาราวก็คงจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน เธอเอามือที่หยิกโซดาลง
“ถ้าอย่างนั้น คุณหานก็คงจะไม่เอาเรื่องที่นายศาสดา เอ่อ ทำคุณหานตกน้ำใช่ไหมคะ”
“ครับ ไม่เอาเรื่องครับ” หาญศักดิ์ตอบเรียบๆ อย่างจริงจัง ครูสาวรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก “ไม่ต้องกังวลนะครับคุณครู ยังไงผมกับโซดาก็เป็นคนคุ้นเคยกันมาแต่ไหนแต่ไร”
“พอดีผมเห็นพี่ชายมาดูงานสาขาแม่ฮ่องสอนโดยไม่บอก เลยกะจะแกล้งเล่นๆ เป็นเซอร์ไพร์ส แต่มันคงแรงไปหน่อยน่ะครับอาจารย์” โซดาตอบขรึมๆ ทั้งคู่รับส่งเรื่องกันอย่างมีประสิทธิภาพ
“ครับ เรื่องก็เป็นแบบนั้นแหละครับ” หาญศักดิ์สำทับ
ครูสาวรับฟังทั้งคู่แล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“นี่ งั้นเธอก็อยู่คุยกับคุณหานไปสองคนแล้วกันนะ ทำเอาตกอกตกใจกันไปหมด เดี๋ยวครูไปแจ้งข่าวกับครูคนอื่นๆ ก่อน ทุกคนเครียดจนหน้ามืดกันหมดแล้ว แต่ยังไงเธอก็ต้องโดนหักคะแนนจิตพิสัยห้าคะแนน ต่อให้จะเป็นญาติกันก็เถอะ เพราะมันไม่ถูกต้อง เข้าใจไหม”
“ครับ อาจารย์”
โซดาค้อมศีรษะรับ ครูสาวหันไปขอโทษหาญศักดิ์อีกรอบแล้วก็ขอตัวเดินจากไป
...พออยู่กันสองคนบรรยากาศก็เดดแอร์สุดๆ เจ้าพ่อเงินกู้กัดริมฝีปากไม่ยอมมองไปที่โซดาซึ่งกำลังมองจ้องมาที่ตัวเองตาไม่กะพริบ
ถ้าสายตาของโซดาเป็นลำแสงเลเซอร์ หาญศักดิ์มั่นใจว่าตัวเองต้องตัวพรุนเป็นรูอย่างไม่ต้องสงสัย
และถ้าพวกเขาเป็นปลากัด หาญศักดิ์ก็ต้องท้องแน่นอน
...ถ้ามึงจะจ้องขนาดนี้!
อ๊ากก อีเหี้ย เขิน เขินโคตร... สุดท้ายความลับก็แตกดังโพละ ฮือออออออ
แต่คนแมนๆ แบบเราจะไม่มีการแสดงอาการตุ้งติ้งสะบัดสะบิ้งใดๆ ออกไปเด็ดขาด ยูโน้ว!?
เนื้อหนุ่มเย็นเฉียบแตะเข้ากับเนื้อของคนที่นั่งอยู่ก่อนจนเจ้าตัวสะดุ้งเล็กๆ โซดาที่ยืนในตอนแรกลงมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ เขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ร่างสูงเบียดกายกระแซะๆ เข้ามาหาเขาจนหาญศักดิ์ต้องกระเถิบหลบ แต่สุดท้ายก็ถูกไล่ต้อนจนสุดปลายโซฟาไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไป
วงแขนแข็งแรงเอื้อมไปโอบกอดคนที่ห่อตัวอยู่ในห่อผ้า ไอร้อนของโซดากรุยกำจายออกมาจากชั้นใต้ผิวแม้ว่าเนื้อกายจะเยียบเย็นด้วยหยดน้ำ ช่างเป็นผู้ชายที่ร้อนแรงทรงพลังสมชายชาตรีแบบไม่มีอะไรทำลายได้จริงๆ
สาบานทีเถอะว่าอายุแค่สิบเจ็ด...
เสียงทุ้มพร่าก้มลงกระซิบเข้าที่ใบหูเล็ก
“พี่หานครับ...”
แค่นั้นคนถูกกอดก็ขนลุกเกรียว หาญศักดิ์รู้ดีว่าลึกๆ แก่ใจเขาชอบความสุภาพของโซดา ความอบอุ่นของเด็กหนุ่มอันเป็นสิ่งที่เขาโหยหา โซดาพูดจาไพเราะ ลงท้ายครับๆ ตลอดให้เกียรติเขาที่อายุมากกว่า แต่มันจะไม่สยิวอะไรเท่านี้เลยถ้าโซดาไม่พูดใส่กกหูกันขนาดนี้
“พี่หาน...”
ปลายลิ้นยาวแตะโดนใบหูของหาญศักดิ์น้อยๆ ยามอีกฝ่ายเปล่งเสียงจนคนถูกเรียกหน้าแดงซ่าน เสียงที่ออกมานั้นเรียกได้ว่าถูกกรอกเขาไปในหูของหาญศักดิ์ราวกับน้ำถูกเทกรอกจ่อติดปากขวด
ถูกเด็กเล่นจนได้สิน่าเรา...
“มาหาถึงที่นี่แบบนี้...คิดถึงผมใช่ไหมครับ...หืม...”
หาญศักดิ์ขดตัวเข้าหากันจนดูคล้ายไส้เดือนถูกแตะ หัวใจของเขาพลิกหงายพลิกคว่ำ ตีลังกาไปหลายตลบจนแทบกลับมาอยู่ที่เดิมไม่ได้ แค่เสียงทุ้มเจือหอบของโซดากลับทำให้เขาทั้งสั่นไหวและขวยเขินจนรับมือไม่ไหว
“อึ๊...! ปะ...เปล่า...”
หาญศักดิ์หลับตาปี๋หันหน้าหนีสัมผัสชวนใจหวิว เรื่องอะไรจะยอมรับ... แต่ถึงกระนั้นเสียงที่ตอบออกไปกลับไม่มั่นคงเอาเสียเลย
ร่างที่เล็กกว่าถูกกอดรัดตรงช่วงเอวอย่างแนบแน่น ในขณะที่ใบหน้าเอียงพับหนีสัมผัสไปอีกด้าน แต่มันกลับยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้คนรุก มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนไปทัดปอยผมชื้นเข้าที่หลังใบหูเล็กๆ นั่นอย่างเชื่องช้า แล้วกรอกคำพูดเข้าใส่ตัวคนในอ้อมแขนอีกดอก
“คิดถึงผม...ก็บอกผมมาให้ชื่นใจเถอะน่า...”
ปลายลิ้นของโซดาที่แตะโดนปลายหูผะแผ่วทำให้หาญศักดิ์ปั่นป่วนมวนท้อง คำพูดที่กรอกเข้ามาในร่างตรงเข้าสู่สมองทันทีแบบไม่ต้องผ่านการกลั่นกรองใดๆ อีก มันส่งผลให้ใจของเขาพองคับอก ควบคุมเขาไว้จนหลีกหนีไม่ได้
หาญศักดิ์เป็นผู้ชายแข็งแกร่งและแข็งแรง หากแต่โซดาก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นแค่สาวน้อยบอบบางได้ถ้าเจ้าตัวอยากจะทำ...
“พี่ไม่คิดถึงผม...แต่ผมคิดถึงพี่นะครับ...”
“อื้อ...”
“อยากกอด อยากจูบ อยากลูบไล้ไปทั้งตัวเลย”
“...อืออ”
“ใจจะขาดรอนๆ ลงแดงยิ่งกว่าติดยาอีกรู้ไหม...”
หาญศักดิ์ตัวปวกเปียกเหมือนเยลลี่ ทั้งร่างอ่อนระทวยเป็นกระบวยลนไฟ เขาพยายามดึงสมาธิให้กลับเข้าร่างให้ได้ จะตกเป็นรองแบบนี้มันไม่ใช่หาญศักดิ์สไตล์ ยังไงเขาก็เป็นเจ้าพ่อเงินกู้นะ
ตั้งสติ...ต้องตั้งสติโดยด่วน...
เสี่ยหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มร่าง
เอาดิ มาดิ ถ้าเรียกชื่ออีกที กูจะสู้แล้วนะขอบอก!
“พี่หาน...”
ผัวะ!
“โอ๊ย!”
ไม่ทันขาดคำเสี่ยหนุ่มก็ลืมตายกมือขึ้นไปผลักยันคางของโซดาที่คุกคามเข้ามาใกล้จนหน้าหงายออกไป แขนของเด็กหนุ่มหลุดออกจากเอวของเขาราวสั่งได้ หาญศักดิ์รีบพูดทันที
“อะไร ไอ้คนหลงตัวเอง กูไม่ได้มาหามึง กูมาดูงานหรอก ไม่เห็นเหรอว่าชื่อโรงแรมคืออะไร เมททอลเว้ย เมททอล โรงแรมกู”
เคยปากดีอย่างไรก็ปากดีอย่างนั้น รู้ว่าโซดามันไม่เชื่อหรอกแต่ก็จะพูดแบบนี้แหละ ใครจะทำไม
เจ้าพ่อเงินกู้ยกมือขึ้นมาถูใบหูข้างที่ถูกกรอกคำพูดใส่จนมันแดงก่ำ
“แล้วมึงจะแดกหูกูรึไง กระซิบเสียงหื่นหาแม่มึงเหรอ มาทางไหนไปทางนั้นเลยมึง กลับไปรวมกับพวกที่โรงเรียนได้แล้ว!”
โซดายังนั่งยิ้มมองหน้าเขาอยู่ที่เดิมเล่นเอาหาญศักดิ์ได้แต่หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ อะไรกันเนี่ย ทำไมมันมีอิทธิพลกับกูจังวะ!
“ตกลงไม่ได้มาหาผมจริงๆ เหรอครับ”
“เออ!” หาญศักดิ์แทบจะตะโกน
ม้าครับ ดูสิครับ มันรู้อยู่แก่ใจแล้วมันยังจะมาถามอั๊ว มันต้องการให้อั๊วเขิน ฮือ!
“แน่ใจนะครับพี่?”
“เออ!!”
เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้นเต็มความสูง มีรอยยิ้มหล่อเหลารู้ทันแบบหาญศักดิ์เกลียดแสนเกลียดและสายตาวิบวับบนใบหน้า
“โอเคครับ ไม่ได้มาหาก็ไม่ได้มาหา”
หาญศักดิ์ทำเป็นเมินไม่สนใจประโยคนั่น โซดาที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีก้าวเท้าเดินผ่านร่างของเขาไปในที่สุด หาญศักดิ์มองซ้ายมองขวา แล้วซบหน้ากับฝ่ามือ เป่าปากถอนใจอย่างโล่งอก
“แต่วันหลังถ้าไม่ได้มาหา...”
“...!!!”
“ไม่ต้องสะกดรอยตามกันขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ”
พ่อมึ๊งงงงงง!!!!!!!!!!!!
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์ได้แต่กลับมาตะกุยผนังฝังหน้าใส่หมอนแล้วแหกปากอยู่คนเดียวสุดกล่องเสียงเหมือนเป็นบ้า สุดท้ายก็ถูกจับได้จนได้ ป่านนี้ไอ้ผัวอภินิหารนั่นคงจะอารมณ์ดีอย่างได้ใจที่รู้ว่าเขาถ่อมาหาถึงนี่ เสียเหลี่ยมให้มันไปจนได้หนึ่งเหลี่ยม อ๊ากกกก
เสี่ยหนุ่มเก็บตัวอยู่บนห้อง อาหารเย็นก็ไม่ลงไปกินแต่โทรสั่งรูมเซอร์วิสให้ขึ้นมาเสิร์ฟ อย่างไรเสียตอนนี้โซดาก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหน เขาก็ยังหนีอายได้ แม้จะแค่ชั่วครู่ชั่วยามก็เหอะ
หาญศักดิ์นั่งๆ นอนๆ จนเวลาล่วงเลยมาสามทุ่มกว่า เสี่ยหนุ่มรู้สึกทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาตัดสินใจแปรงฟันอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเป็นชุดลำลองใส่นอนแล้วมานั่งเล่นสมาร์ทโฟน แต่ที่นี่ก็ไม่ค่อยจะมีสัญญาณเอาเสียเลย หาญศักดิ์สเปรย์ยากันยุงใส่แขนขาและคอ ก่อนจะคว้าแจ็กเกตหนังตัวเก่งมาสวมทับชุดที่สวมอยู่แล้วตัดสินใจลงไปเดินเล่นข้างล่าง
ข้างล่างเงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องเรียกกันระงมเท่านั้น ความหนาวเย็นของเมืองเหนือยิ่งทบทวีความรุนแรงเมื่อเป็นเวลาค่ำคืน ส่งผลให้ชายหนุ่มต้องห่อตัวเข้าหากันอย่างเสียมิได้ หาญศักดิ์เป่าลมร้อนใส่ฝ่ามือตัวเองแล้วถูมันเข้าหากันเร็วๆ ก่อนจะเอามือยกขึ้นมาแตะแก้ม แต่ถึงกระนั้นความเย็นที่กระทบผิวหนังก็ไม่อาจหายไปโดยง่าย
เสี่ยหนุ่มล้วงซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อหนัง แล้วคาบมันเข้าปากเพื่อจะสูบคลายหนาว มือข้างหนึ่งอังกั้นลม ส่วนอีกข้างจุดไฟแช็กขึ้นมาจ่อตรงปลายมวน
ฟู่ว
หาญศักดิ์ขมวดคิ้วเมื่อพยายามจุดเท่าไหร่ไฟที่ออกมาจากไฟแช็กกลับดับลงไปทุกทีทั้งที่ตรงนี้ไม่ได้มีลมพัดแรงแม้แต่นิด เขากดหมุนตัวเฟื่องกลมๆ ที่ใช้จุดประกายไฟอยู่หลายเที่ยว หากแต่มันก็ดับลงไปทุกครั้งก่อนจะจุดที่ปลายบุหรี่ได้ สุดท้ายหาญศักดิ์จึงตัดสินใจหันตัวไปอีกข้างเพื่อหลบวิถีลม
“...!!”
เสี่ยหนุ่มสะดุ้ง รู้จนได้ว่าทำไมตัวเองจุดไฟแช็กไม่ติด...
ก็เล่นมีไอ้เด็กคนหนึ่งในเสื้อแจ็กเกตสีดำย่องเงียบมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วใช้ความสูงที่มีคอยชะโงกหน้าเป่าลมใส่ไฟแช็กทุกครั้งที่เขาจุดไฟขึ้นมา นี่ถ้าจุดติดก็มีพ่อเป็นถ่านหินเอากับแม่ที่เป็นตะเกียงแล้วครับท่านผู้โช้ม
หาญศักดิ์ใช้มือเดียวกับที่ถือไฟแช็กคีบบุหรี่ในปากออกมาพักไว้ตรงง่ามนิ้ว
“ทำเชี่ยอะไรฮะ!”
ไม่รีรอใดๆ อีก มือหนาดึงมวนบุหรี่สีขาวออกมาจากมือของคนถาม แล้วยัดเก็บลงไปอกเสื้อของเจ้าของ
“อย่าสูบเลยครับพี่ มันไม่ดี”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก อุตส่าห์หนีอายแทบตายสุดท้ายก็ต้องมาเจอกันจนได้ แล้วจะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย เก๊กเลย เก๊กเว้ยเก๊ก อย่าให้มันรู้ว่าเราหวั่นไหว!
โซดามองใบหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีระเรื่อทันทีเมื่อเห็นตัวเองก็อมยิ้มนิดๆ
“อยู่กับผมไม่สูบผมก็เห็นพี่ก็อยู่ได้ จะสูบทำไมครับเนี่ย”
หาญศักดิ์ยังคงก้มหน้าหลบตา “ก็พอจะสูบแล้วมึงก็บ่นอ่ะ ขัดขวางทุกรอบ กูก็ลดแล้วนะ แต่จะให้เลิกเลยมันก็ยากปะวะ”
“ดีแล้วครับ ผมดีใจนะที่อย่างน้อยพี่ก็ยังฟังผมบ้าง” โซดาที่เอียงศีรษะพูดทั้งที่ยิ้มเล็กๆ “แล้วนี่พี่ลงมาทำอะไรครับ”
“เดินเล่น”
เสียงนั้นตอบกลับแบบมะนาวไม่มีน้ำ จะถามกลับว่าเรามาทำอะไรให้ชื่นใจบ้างสักนิดก็ไม่มี แถมยังก้มหน้าก้มตาหลบอยู่ได้อีกต่างหาก โซดาส่ายศีรษะทั้งที่ยังยิ้มนิดๆ ก่อนจะยอบตัวลงนั่งยองแล้วเงยหน้ามองหาญศักดิ์จนทำให้สายตาของทั้งคู่สบเข้าหากันเต็มๆ เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือก
“ถ้าพี่พยายามหลบสายตาไม่มองผม ผมก็จะพยายามทำทุกทางให้พี่มองผมให้ได้”
หาญศักดิ์ก้าวขาถอยหลังหนีการรุกรานของโซดาทันทีตามสัญชาตญาณ
ควับ!
หากแต่มือใหญ่แข็งแรงเอื้อมไปจับขาของหาญศักดิ์ไว้ในเวลาเดียวกัน ล็อกมันเอาไว้ให้อยู่กับที่จนขยับเขยื้อนแทบไม่ได้
“ถ้าพี่ไปห่างจากผม ผมก็จะยิ่งเข้าใกล้พี่ จนพี่จะไม่มีทางอื่นให้ไปนอกจากต้องอยู่ใกล้ผม”
ร่างสูงยืดตัวขึ้นเต็มความสูง คว้ากอดร่างตรงหน้าให้เข้ามาซุกอกอุ่นของตัวเอง สองแขนกอดรัดพันธนาการแน่นเหนียว
“แล้วถ้าพี่คิดจะหนีหายไปจากผม ผมก็จะตามหาพี่สุดหล้าฟ้าเขียว จนสุดท้ายพี่ต้องถูกผมกลืนกินเข้าไปในอกทั้งเป็น”
หาญศักดิ์ที่ตัวสั่นสะท้านหลับตาแน่นขณะซุกตัวกับแผงอกแกร่ง ใจเต้นรัวราวกับกลองเชิดสิงโตวันตรุษจีนที่เคยดูอยู่ทุกปีสมัยเด็ก อ้อมกอดของโซดาร้อนแรงแผดเผาจนเขาหลอมเหลวเหมือนน้ำตาเทียน มันทำให้เขาอุ่นจนร้อน กระทั่งลืมความเย็นของอากาศจนหมดสิ้น
ร่างสูงก้มลงกระซิบเสียงแผ่วพร่าข้างใบหูคนในอ้อมแขน
“ผมคิดถึงพี่นะครับ ที่รักของผม ถ้าคิดถึงผมเหมือนกัน ก็บอกผมเถอะ อย่าปล่อยให้ผมต้องทรมานเพราะพิษรักอยู่คนเดียวแบบนี้เลย”
“...คิด...คิดถึง...เหมือนกันนะ”
หาญศักดิ์ตอบเสียงเบายิ่งกว่าเบา หน้าแดงจัดไม่ผิดกับลูกมะเขือเทศ โซดายิ้มกว้างแล้วกดจูบลงที่หน้าผากของคนหน้าหวาน จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายเสียงดังราวกับต้องการซึมซับทุกอณูของคนตัวเล็กกว่า ทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่เขินเสียยิ่งกว่าเขิน
โซดาดึงร่างของหาญศักดิ์ออกไปจากกายตัวเองช้าๆ จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาคมๆ
“ผมคิดถึงพี่...”
“...”
“คิดถึงกลิ่นของพี่...คิดถึงเส้นผมของพี่...คิดถึงตาคู่นี้...คิดถึงปากอันนี้...คิดถึงจมูกเชิดรั้นสวยๆ”
นิ้วเรียวยาวไล้แผ่วเบาไปทีละจุดตามที่พูด หาญศักดิ์เม้มปาก หัวใจพองฟูจนแทบจะเบ่งบานออกมานอกอก คำว่าใจโบยบินมันเป็นแบบนี้เองสินะ เพราะตอนนี้หาญศักดิ์รู้สึกหัวใจของเขามันติดปีก มันโผบินอย่างอิสระไปทั่วร่างกับน้ำคำหวาน จนเจ้าของของมันแข้งขาอ่อนระทวยแทบไม่มีแรงยืน
“คิดถึง...คนที่นอนบนหน้าอกผมทุกคืน”
มือหนาจับมือที่เล็กกว่าให้ขึ้นมาทาบทับบนหน้าอกตัวเอง แล้วประกบมือใหญ่ทับกับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วย
“พี่หานของผม...โซดาคนนี้คิดถึงพี่มากแค่ไหนพี่รู้บ้างไหม”
“...”
“พี่ไม่รู้หรอก...ไม่รู้หรอกว่าผมทรมานแทบบ้า”
หาญศักดิ์หลบสายตาเปี่ยมปรารถนานั้นอย่างขัดเขิน รู้สึกทรงตัวไม่ไหวจนทั้งร่างเริ่มสั่น ดูเหมือนโซดาเองก็จะรู้ถึงได้เอื้อมอีกมือมาประคองกอดเอวเขาทันท่วงที หาญศักดิ์ที่ยืนได้ไม่มั่นคงร่างถลาเข้าไปกอดซบกับร่างโปร่งอีกครั้ง เขาโอบกอดเด็กหนุ่ม
“...คิดถึงมาก...คิดถึงมากเหมือนกันนะ”
เสียงของหาญศักดิ์ทั้งเบาทั้งพร่า ใบหน้าของคนพูดแดงก่ำ
“คิดถึงจนนอนไม่หลับ... คิดถึงจนอยากจะร้องไห้เป็นเด็กๆ เลย”
หาญศักดิ์พรั่งพรูความในใจเสียงอู้อี้เล็กๆ เพราะพูดติดกับแผงอกอุ่น สัมผัสของโซดาทำให้เขารู้สึกได้ว่า มันคือเรื่องจริง...
“โซดา...ไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียวหรอก”
ร่างสูงยิ้มกว้างแสนกว้าง กอดปลอบประโลมร่างที่สั่นระริก ถ้าพี่หานเจ็บปวดเพราะความรักจนต้องกลายเป็นคนแข็งกระด้าง เขาจะใช้ความอ่อนโยนรักษาเยียวยามันจนสุดทาง เฉกเช่นที่ทำอยู่ตอนนี้
“ที่พูดมาอ่ะ...คิดถึงจริงเหรอ...คิดถึงแต่ปากรึเปล่า...ไม่เห็นจะติดต่อมาเลย” หาญศักดิ์งอแงเป็นเด็กๆ มาถึงขนาดนี้แล้วก็ขอเผยความรู้สึกให้หมด อะไรที่อัดอั้นตันใจหาญศักดิ์จะระบายตรงๆ นี่แหละ
“โธ่ มันไม่มีเน็ตให้เล่นนี่ครับ สัญญาณโทรศัพท์ก็ต้องคอยเดินหา อย่างอนเลยนะครับคนดี” คนตัวสูงผละมือหนึ่งไปหยิบเอาสมาร์ทโฟนออกมา ก่อนจะกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ “เห็นไหม ผมถ่ายรูปส่งไปให้พี่ดูตั้งเยอะ พิมพ์ข้อความไปก็มาก แต่มันขึ้นแดงๆ ตีกลับหมดเลย”
หาญศักดิ์มองแล้วก็พยักหน้า
“แล้วทำไมพี่ไม่ติดต่อมาหาผมก่อนบ้างละครับ หืม”
“ก็อยากให้โซดาเป็นฝ่ายโทรมาหา ไม่อยากโทรไปก่อน ไม่อยากเสียศักดิ์ศรีเข้าใจไหม”
พูดจบก็กระแทกหน้าผากตัวเองเข้ากับอกแกร่งของเด็กหนุ่มเบาๆ เขินก็เขิน แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะเก็บไว้กับตัวก็อึดอัด โซดายิ้ม ดวงตาคมทอแวววาวหวานระยิบระยับ
“ผมรักพี่นะครับ”
ถ้าพี่หานชอบฟังคำว่ารัก เขาจะบอกรัก...
“รักพี่มาก จนผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรักพี่มากมายขนาดนี้”
จะบอกจนหาญศักดิ์ต้องใจอ่อนสักวัน...
“รักคนนี้อ่ะ” โซดาถูหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากมนของหาญศักดิ์ “หลงจนจะตายห่าอยู่แล้ว”
...เพราะเขารักพี่หานหมดหัวใจ
:::METAL TERMINAL:::
กอดกันจนกลมดิ๊กอยู่นานเป็นครู่ ในที่สุดหาญศักดิ์ก็สติสตังกลับเข้าร่างหลังจากระทดระทวยไม่ต่างจากสาวน้อยวัยแรกแย้ม
“ว่าแต่ มึงลงมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้”
โซดายิ้ม ยักคิ้วจึ้กๆ “ลงมาดักซุ่มรอพี่อยู่ครับ กะว่าจะฉุดคร่าไปกระทำชำเราสักหน่อย”
“ไอ้ผีห่า!”
หาญศักดิ์ต่อยเต็มแรงไปยังท่อนแขนที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามของเด็กหนุ่ม โซดาแสร้งร้อยโอดโอย แหม ทำมาเป็นเจ็บ! แต่จะว่าไป... มันก็ไม่ตอบโต้เลยวุ้ย นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนรับรองว่าเขาคงถูกโซดาซัดจนลงไปนอนกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ได้มายืนคุยต่ออยู่ตรงนี้หรอก
...เวลามันก็ผ่านมานานแล้วเหมือนกันนะ...
“ตกลงลงมาทำอะไร คราวนี้ตอบดีๆ นะมึง”
“พูดจริงๆ” โซดาลูบตรงที่ถูกต่อยป้อยๆ “ก็ลงมารอเจอพี่นั่นแหละครับ ผมคิดอยู่ว่าพี่น่าจะลงมา แล้วพอเจอพี่ปุ๊บ ผมก็รีบมาหาเลย” เด็กหนุ่มยิ้มจนตาหยี
“เออ ก็ได้เจอแล้วไง เดี๋ยวมึงรีบขึ้นไปนอนเลย กูจำตารางค่ายมึงได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ไปสอนเด็กชาวเขาทั้งวันเลยไม่ใช่เหรอ ไป!”
พูดจบก็ใช้สองมือดันหลังคนตัวสูงให้ขึ้นไปทางบันได แต่โซดาก็ขืนร่างเอาไว้
“พี่อ่ะ เดี๋ยวก่อนสิครับ เพิ่งเจอหน้ากันแป๊บเดียวเอง แล้วนี่พี่อยู่ห้องไหนครับ บอกหน่อย ผมยังไม่รู้เลย”
“ไม่ต้องรู้! ไปนอน!”
หาญศักดิ์พูดเสียงเขียวพยายามไล่เด็กตัวสูงให้ขึ้นไปนอนให้ได้ โซดาพยายามหันมาสุดความสามารถ
“อย่าเพิ่งไล่สิครับ จริงๆ ผมมีเรื่องสำคัญจะมาบอกพี่ด้วย”
หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว “เรื่องสำคัญอะไรวะ นี่ถ้าไม่สำคัญจริงๆ แค่เอามาอ้างกูจะด่าให้ไฟแล่บเลยนะ”
“สำคัญจริงๆ สิครับพี่” โซดารีบพูดรัวเร็วก่อนหาญศักดิ์จะแร็ปคำด่า “อาจารย์ฝากให้ผมมาบอกพี่ว่า ถ้าพี่สนใจอยากไปดูกิจกรรมของโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ก็ให้พี่ไปด้วยกันได้”
“หือ? หมายถึงที่จะไปสอนหนังสือเด็กชาวเขากันน่ะเหรอ” หาญศักดิ์ตาโต
“ครับ” โซดาพยักหน้า “อาจารย์เห็นว่าพี่เป็นญาติผม ก็เลยคิดว่าพี่อาจจะอยากขึ้นไปดู เพราะกิจกรรมในวันพรุ่งนี้โรงแรมเมททอลก็ช่วยสนับสนุนอุปกรณ์กับเงินบางส่วนด้วย”
“อ้อ...” สงสัยเฉินเป็นคนอนุมัติไว้แต่ต้น เพราะเขาไม่รู้เรื่องเลย
“ไปนะครับ ไปนะๆๆ”
“ไม่ไปโว้ย ต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ ไกลก็ไกล นั่งรถจนปวดตัวแน่มึง”
“พี่อ่ะ ผมอยากอยู่กับพี่ อยากให้พี่ไปอยู่ใกล้ๆ ผม นะครับ ไปเถอะ”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย ก็แค่สอนหนังสือเองไม่ใช่เหรอ มึงกลับลงมาตอนค่ำๆ เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว” หาญศักดิ์โวยวายไปก่อน จริงๆ ก็แอบคิดอยู่แหละว่าจะไปดีไหมหนอ...
“ไม่รู้แหละครับ พี่ต้องไป ต้องไปด้วย ผมอุตส่าห์ไปขออาจารย์แทบตาย” โซดาทู่ซี้
“อ้าว! ไหนมึงบอกว่าทางโรงเรียนบอกให้กูไปด้วยได้”
“ใช่ เขาบอกแบบนั้นครับ เพราะผมไปขอเองแหละ”
“ไอ้บ้า! ถ้าอย่างนั้นกูไม่ไปโว้ย เขาไม่ได้เต็มใจให้กูไป กูก็ว่าแล้วกูไม่ได้เกี่ยวอะไรกับทางโรงเรียนมึง”
“ไม่รู้แหละ ต้องไปครับ” โซดาจับไหล่ของหาญศักดิ์ให้จ้องตาตัวเอง “ถ้าพี่ไม่ไป ผม...ผมจะ...”
โซดากัดปากฮึดฮัด ครุ่นคิดหาวิธีที่จะมาบีบบังคับให้หาญศักดิ์ไปในวันพรุ่งนี้ให้ได้ เสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก เหยียดยิ้มเยาะ
“มึงจะทำอะไร อึกๆ อักๆ ใส่กูรึไง”
พอพูดจบก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะร่า เรื่องขู่จะแบล็กเมล์อย่าฝันในสถานที่นี่ เพราะอินเทอร์เน็ตไม่มี!
“ผม...ผมจะ...ผมจะ”
โซดาดิ้นรนหามาตรการมาใช้
“เอ้า มึงจะทำอะไรกู ฮ่าๆๆๆ”
ร่างสูงหน้านิ่งทันที
“ผมจะร้องไห้”
“...”
ยิ้มร้ายปรากฎขึ้นที่มุมปากคนพูดเมื่อเห็นสีหน้าของหาญศักดิ์ที่หัวเราะอย่างสะใจชะงักเงิบไปในทันที ดวงตากลมโตราวกวางป่าเหลือกออกมากับคำขู่ที่ไม่คาดฝัน มุมปากทั้งสองข้างตกห้อย ร่างสูงยักคิ้วเหมือนตัวโกงในหนังฝรั่งฟอร์มยักษ์ หล่อเหลาบาดอารมณ์แบบตัวร้าย
“ผมรู้ พี่คงไม่อยากเห็นผมร้องไห้หรอก”
“...”
“ใช่ไหมล่ะครับ...พี่หาน”
โซดายังคงยักคิ้วเล่นคารม ก่อนจะยื่นใบหน้าเขาไปใกล้จนปลายจมูกแทบชนกับปลายจมูกของอีกคน
“ใช่ไหมล่ะ...”
หาญศักดิ์หลับตาปี๋เมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของโซดารินรดใบหน้าตัวเองจนชวนขนลุก มุมปากหยักนั่นแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หืม...”
พรวด! ผัวะ!
หาญศักดิ์รวบรวมแรงผลักโซดาออกจากตัวพรวดใหญ่ ก่อนจะฟันศอกใส่หนึ่งดอกเล่นเอาเด็กหนุ่มรับแทบไม่ทันแต่ก็ทัน เขารีบดีดตัวออกมาจากร่างโปร่งเหมือนอีกฝ่ายเป็นของร้อน
“ร้องไห้ให้น้ำตาหมดตัวเลยนะไอ้ผีห่า!!”
ตะโกนเสียงดังราวกับฟ้าผ่าจบหาญศักดิ์ก็วิ่งหนีขึ้นตึกไปในทันที เขากระโจนพุ่งไปที่ประตูห้องตัวเองแล้วไขกุญแจเข้าไปแทบไม่ทัน เสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเอง เอากับมันสิ! ขู่ว่าจะร้องไห้
คิดว่ากูจะเสียใจรึไงถ้าเห็นน้ำตามึง?
เจ้าพ่อเงินกู้ทิ้งตัวลงไปบนเตียง คว่ำหน้ากับหมอนแล้วตีแขนตีขา
...เออ ถูกแล้ว! กูจะเสียใจ
อ๊ากกกกก
แต่พรุ่งนี้กูไม่ไป ไม่ไปแน่นอนโว้ยยยยยย
.......................................
...................................
.............................
.......................
..................
.............
.......
..
บนภูเขาลูกหนึ่ง
#ผมมาทำอะไรที่นี่
หัวข้อ: METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง , [หนังสือมาแล้วค่าา] 5 ต.ค. 60 {สนพ.Hermit} **จบแล้ว (อ่าน 194138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก