หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[Apple_matinie]

อร๊ายยย อิจฉาคีย์ชีวิตดิ๊ดี

[Yukisho]

ทำไมอ่านช่วงทอล์กแล้วมีความกลัว... 

[Dee^daY]

สู้ๆ ..

[mild-dy]

 

[nolirin]

ถ้าจะหวั่นไหวก็คงจนปัญญา
แฟนเด็กแบบฟานช่างเอาใจจริงๆ

[twinmonkey0311]

 

[nunda]

สำหรับคีย์เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยหวั่นใจนะ
เพราะตอนที่ผ่านๆมามันทำให้เรารู้ว่าคีย์ก็รักฟาน
แต่ทีีหวั่นก็คือหัวหน้าต่างหาก กลัวว่าจะมีแผนที่จะเคลมเด็กรึเปล่า
เพราะเด็กอย่าคีย์ดันไม่เล่นด้วย

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 32
' เหตุผลที่ไม่ชอบเด็ก '

“ จะบ้าเหรอ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของนายแต่จะให้นายรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น แบบนั้นมันใช่ได้ที่ไหน รองหัวหน้าบ้าคิดอะไรอยู่ " ลิปที่หันมาแสดงความคิดเห็นกับเรื่องราวที่ผมเล่า ถอนหายใจออกมาตอนที่ก้มหน้าลงต่ำกับแก้วกาแฟในช่วงเวลาพักเที่ยงที่ยังคงคิดกังวลถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ ถึงแม้จะมั่นใจยังไงว่าเราไม่ได้ลอก แต่ลูกค้าก็มีหลายประเภทจนเผลอคาดเดาไม่ได้เลยว่าจะเจอกับคนแบบไหน อาจจะเข้าใจง่าย หรืออาจจะเข้าใจยาก ไม่รู้ว่าผลลัพธ์ของปัญหาจะออกมาในรูปแบบไหน " แล้วหัวหน้าว่าไง "

“ เค้าเข้าข้างฉันแหละ "

“ ห๊ะ ? “ เพราะหัวหน้าในความรู้สึกของลิปนั่นแย่กว่าที่ผมคิดซะอีก จากหลายๆอย่างที่ลิปพูดถึงเค้าเหมือนทุกอย่างมันเป็นแง่ลบไปหมด

“ อื้ม เค้าบอกว่าเค้าจะอยู่ข้างๆฉัน แล้วก็จะเชื่อมั่นในตัวฉัน "

“ เหอะ เป็นไปได้ " อีกคนบอกก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา " จะถือโอกาสทำคะแนนกับนายละสิไม่ว่า "

“ ทำไมนายมองเค้าเป็นแง่ลบไปหมด มันอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้ หัวหน้าเค้าอาจจะอยากลองเชื่อฉันจริงๆ "

“ คีย์ หัวหน้าที่เราทุกคนรู้จักคือคนที่ทั้งเห็นแก่ตัวแล้วไร้ข้อบกพร่อง รู้อะไรมั้ย เหตุการณ์น่าแปลกที่มันมาเกิดขึ้นกับนายแค่คนเดียว ทั้งๆที่แค่ฉันออกแบบกล่องรองเท้ายังต้องแก้ตั้งสามรอบเพราะเค้าไม่พอใจแล้วคิดว่ามันไม่โอเค เอาจริงๆนะ ฉันคิดว่าเค้าเมคเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยซ้ำ ตั้งใจไม่ตรวจงานแล้วให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับนาย  "

“ แล้วเค้าจะทำแบบนั้นไปทำไม "

“ ไม่รู้สิ เพื่อให้นายประทับใจเค้าอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้มั้ง " คนตรงหน้ายกกาแฟขึ้นดื่ม

“ นายมองเค้าในแง่ลบเกินไปนะฉันว่า "

“ แล้วฉันก็มองว่านายมองเค้าในแง่บวกเกินไป " อีกคนบอกผมก็ถอนหายใจออกมา " แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น ถึงเค้าจะพลาดในการตรวจงานนายไปจริงๆ ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน ก็มันเป็นหน้าที่ของหัวหน้าที่ต้องทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว มันคือหน้าที่ของเค้าที่ต้องเชื่อเราในฐานะที่ว่าเราเป็นลูกน้องคนนึงของเค้าคีย์ " มองหน้าอีกคนที่กำลังมองผมด้วยสายตาที่เหมือนกำลังเดาออก

“ นั่นสินะ " จะว่าไปสิ่งที่ที่อีกคนพูดก็ถูก

“ แต่นายที่เคยชอบเค้าก็ไม่แปลกหรอกที่จะประทับใจเค้าเป็นพิเศษ แต่อย่าลืมนะว่า ตอนนี้นายก็มีใครอยู่อีกคนนึงแล้ว อย่าให้ความประทับใจแค่หนเดียวมาทำลายความรู้สึกทั้งหมดที่ใครคนพยายามทำมันมาตลอดก็แล้วกัน "

“ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้นสักหน่อย " ไม่ได้รู้สึกประทับใจจนเอาไปเปรียบเทียบกับฟาน ว่าเค้าดีกว่าหรือแย่กว่า ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้น ที่ประทับใจก็แค่ประทับใจในตัวเค้าก็แค่นั้น ไม่ได้เอาไปเปรียบเทียบกับใคร

    ร่างงานใหม่ที่รับมาอยู่หน้าจออย่างรู้สึกตันทางความคิด ไม่รู้จะเขียนอะไร คิดไม่ออกเลยสักนิดทั้งๆที่งานนี้ไม่ได้ยากเลยด้วยซ้ำแล้วก่อนหน้านี้ก็คิดออกแล้วแท้ๆว่าจะออกแบบมายังไง เพราะเรื่องนั้นแท้ๆ ผมผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่พิงตัวเองเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองเพดานของออฟฟิศ หลับตาลงสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วต้องสะดุ้งกับคนคุ้นตาที่มายืนก้มหน้าลงจ้องผมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่ชวนให้ใจเต้นนั้นผมรีบเด้งตัวเองขึ้นมา

“ หัวหน้า "

“ เป็นอะไร เครียด ? คิดงานไม่ออกเหรอ " เค้าถามก่อนจะดึงตัวเองก้มลงมามองหน้าจอที่ผมขีดๆเขียนๆงานไว้อยู่

“ ก็นิดหน่อยครับ "

“ เพราะเรื่องนั้นสินะ " พยักหน้ารับอีกคนช้าๆเค้าก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นตบหัวผมเบาๆ " ไม่ต้องคิดมากหรอก เชื่อฉันสิว่ามันจะผ่านไปด้วยดีแน่นอน "

“ ทำไมถึงคิดแบบนั้นละครับ " ทั้งๆที่ผมเองก็ยังกลัว กลัวว่าทางนู้นจะเถียงหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่ยอมกันง่ายๆ ดื้อดึงว่าไม่ใช่ความผิดของตัวเองแล้วให้เรารับผิดชอบทุกอย่าง โดยเฉพาะผมที่ต้องรับผิดว่าตัวเองลอกงานคนอื่นไปโดยปริยาย

“ คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตายไม่ใช่เหรอ " หัวหน้าบอกก่อนจะเอียงหน้ามามองผม ใบหน้าที่ใกล้กันกันของเราเค้าที่ดึงตัวเองขึ้นยืนเต็มความสูง " ฉันมีนายที่มั่นใจในตัวเอง ส่วนนายก็มีฉันที่มั่นใจในตัวนายก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง อย่าคิดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงสิ ใจเย็นๆ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก่อน "

“ ครับๆ " ผมตอบรับมือหนาก็ยื่นมาตบไหล่ให้กำลังใจ

“ ยังไงก็ผ่านไปได้แน่นอน นายอย่าลืมทำข้อมูลอธิบายลูกค้าละ ยังไงงานออกแบบอันใหม่นี่ค่อยทำก็ได้ ทำเอกสารที่ต้องอธิบายลูกค้าวันพรุ่งนี้ก่อนก็แล้วทำให้ละเอียดเลยนะ ทำเสร็จแล้วก็ส่งเข้าเมล์ฉัน เดี๋ยวจะตรวจให้อีกที " พยักหน้ารับคำสั่งของอีกคนก่อนหัวหน้าจะเดินออกไป สายตาที่มองตามเค้าอยู่นานจนได้สติที่ว่าไม่ควรทำอะไรแบบนั้นก็ต้องก้มหน้าลงทำงานของตัวเองต่อก่อนจะให้เหตุผลที่เอาแต่จ้องมองเค้าอยู่แบบนั้นด้วยใจที่พองโตแค่ว่า ' ก็แค่ประทับใจที่เค้าช่วยเหลือน่า ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นสักหน่อย '

   เอกสารทั้งหมดถูกทำออกมาเสร็จเรียบร้อยในช่วงเกือบทุ่ม มือที่กำลังขยับเม้าส์จัดส่งงานไปให้อีกคนตรวจแต่ทว่าเค้ากลับเดินมาที่โต๊ะผม พร้อมกับกระเป๋าของตัวเองแทนเหมือนคล้ายจะเตรียมตัวกลับบ้าน " คีย์ ฉันขอตรวจงานนายก่อนได้มั้ย "

“ ได้สิครับ เสร็จพอดีเลย หัวหน้าจะกลับบ้านแล้วเหรอ "

“ ใช่ ฉันจะกลับบ้านแล้ว " ร่างสูงพูดขึ้นเราก็หันไปยิ้มให้กัน เปิดไฟล์งานทั้งหมดที่ทำเป็นเอกสารไว้ระหว่างที่รอโหลดขึ้นมาผมเหลือบมองพนักงานหลายๆคนที่เหมือนกำลังออกจากที่ทำงานไป

“ ผมกลับแล้วนะครับ หัวหน้า " เสียงของรุ่นน้องที่ชื่อเนย์ทักหัวหน้าก่อนจะก้มหน้าให้ผม สีหน้าแววตาที่ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจกันเท่าไหร่นัก

“ อื้ม แล้วเจอกันนะ " หัวหน้าที่หันไปตอบกลับเค้าที่พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป ก่อนจะก้มลงมามองหน้าจอคอมของผมเค้าเลื่อนเม้าส์ไปมาก่อนจะอ่านรายละเอียดพวกนั้นคร่าวๆ " โอเคเลย อ่านคร่าวๆแล้วก็เข้าใจดีอะนะ "

“ เหรอครับ "

“ ไม่ใส่เหตุผลของตัวเองมากไป แต่เลือกอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็ดีนะ เพราะเหตุผลพวกนั้นเราไว้อธิบายเค้าเองดีกว่า ในนี้มีแค่เนื้อหางานของเรา กับ คำสั่งของเค้าก็พอ "

“ ครับ " พยักหน้าคำสั่งของหัวหน้าผมกดเซฟงานทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะปริ้นท์ออกมาจัดใส่แฟ้ม

“ งั้นผมกลับก่อนนะ วันนี้พอดีมีธุระต่อ "

“ ครับ เจอกันพรุ่งนี้ " ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเอาเอกสารที่ส่งปริ้นไว้ แต่ขาที่ชะงักอยู่แบบนั้นเพราะร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้ายังไม่ไปไหน หัวหน้าหลุดยิ้มออกมาตอนที่ร่างของเราใกล้กันแบบนั้น ผมก้มหน้าคงอีกคนก็เอื้อมมือไปลูบหัวผมเบาๆ

" อย่าคิดมากละ กลับบ้านไปก็รีบนอนให้เต็มอิ่มจะได้มาสู้ศึกพรุ่งนี้ "

“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ " ผมก้มหน้าลงยิ้ม " จะกลัวก็เพราะหัวหน้าพูดแบบนั้นแหละ "

“ ซะงั้นไป ฮ่าๆ โอเคฉันไปพูดละ ไปก่อนนะ "

“ ครับ " ผมพยักหน้ารับ

“ กลับแล้วนะลิป "

“ ครับผม เจอกันครับหัวหน้า " อีกคนที่หันหน้ามาพยักหน้ารับช้าๆ หัวหน้าก็เดินออกไป ผมเดินไปที่เครื่องปริ้นท์ของออฟฟิศก่อนจะเดินมาจัดเอกสารเข้าแฟ้มจนเสร็จเรียบร้อย มองดูเอกสารที่ต้องอธิบายพวกนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจเครียดออกมาแบบนั้น " ไม่ต้องเครียดหรอกคีย์ ฉันคิดว่านายต้องผ่านมันไปได้แน่นอน "

“ เหรอ " หันไปหาลิปที่พยักหน้ารับ

“ นายเป็นคนตั้งใจทำงาน สำหรับเรื่องงาน นายเป็นคนหัวแข็งในสิ่งที่ตัวเองคิด ไม่อ่อนลงให้ใครง่ายๆ แต่ก็มีเหตุผลในการพูด ฉันคิดว่านายต้องผ่านไปได้แน่ๆ "

“ ขอบคุณนะลิป "

“ ตอนนี้กลับไปหาไอ้ลูกหมาของนายเถอะ กลับไปพักผ่อนกับเค้าสักหน่อย " คำพูดของอีกคนที่ทำให้ผมหลุดยิ้ม

“ แต่ฉันไม่คิดว่า ฉันจะได้พักผ่อนกับเด็กคนนั้นหรอก ฟานยังเด็กคงไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก ถ้ามีแฟนเป็นผู้ใหญ่ก็ว่าไป " ก้มหน้าลงเช็คงานทั้งหมดตอนที่ปิดคอมลง ผมก็หันไปหาคนที่กำลังจ้องผมอยู่ " ทำไมเหรอลิป "

“ ฉันว่าสิ่งที่นายคิดมันผิดนะ ยังไม่ได้ปรึกษากับฟานเลยรู้ได้ยังไงว่าเค้าจะให้คำปรึกษาไม่ได้ละ "

“ ก็.. เค้ายังเด็ก " แค่เด็กมหาลัยปีหนึ่งผมว่าชีวิตเค้ายังไม่ต้องมีเจอปัญหาแบบนี้ อีกอย่างพูดไปก็คงไม่เข้าใจ งั้นจะพูดทำไม

“ เอาจริงๆนะ นายกำลังมองว่ามีแฟนเป็นผู้ใหญ่มันดีกว่ารึเปล่า "

“ จะพูดแบบนั้นก็ใช่ อย่างน้อยๆก็เวลามีปัญหา "

“ แต่ฉันว่ามันก็เหมือนกันนั่นแหละ จะผู้ใหญ่จะเด็ก อย่างฉันเองถ้ามีปัญหาเดียวกับนาย คุณเมษคงช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอกอย่างมากก็แค่ปลอบ คนที่จะช่วยฉันได้ก็คงมีแค่หัวหน้าเท่านั้น แต่ดูเหมือนในความคิดนาย ผู้ใหญ่ที่ว่า คือหัวหน้าคนเดียวรึเปล่าคนที่ช่วยนายได้น่ะ "

“ ทำไมนายต้องพูดเหมือนฉันกลับไปชอบเค้า นายพูดเหมือนฉันกำลังใจนอกใจฟานอย่างงั้นแหละ ทั้งๆที่ฉันเองก็แค่รู้สึกดี โล่งใจที่มีคนช่วยเหลือฉันมันก็เท่านั้น "

“ ไม่รู้สิ การกระทำของนายมันเปลี่ยนไปมั้ง ขนาดเค้าถึงเนื้อถึงตัวนายยังเฉยเลย มันต่างกันนะกับตอนที่นายเคยบอกว่าเค้าเหมือนจะคุกคามทางเพศนายน่ะ "

“ ลิป หัวหน้าเข้ามาช่วยฉันไว้นะ จะไม่ให้ฉันรู้สึกดีกับเค้าได้ไง "

“ ยังไม่ได้ช่วยเลยคีย์ เค้าแค่บอกว่า เค้าจะอยู่ข้างนายก็เท่านั้น ฉันยังบอกว่าจะอยู่ข้างนายเลย และแน่นอนว่าถ้านายไปเล่าฟาน ฟานก็ต้องบอกว่า เค้าจะอยู่ข้างๆนายเหมือนกัน " อีกคนยิ้มออกมา ก่อนจะหยิบกระเป๋าในลิ้นชักออกมาสะพายไหล่ " ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของนายก็แล้วกัน  เพราะฉันก็คงไม่รู้ความรู้สึกของนายทั้งหมด ถ้าคิดว่าดีก็ทำไปเถอะ เอาที่สบายใจ "

“ ลิป..”

“ ฉันขอโทษนะ ที่มองอะไรก็ดูแย่ไปหมด คล้ายคนอคติ นิดๆหน่อยๆก็เป็นเรื่องเป็นราว ฉันแค่คิดถึงฟานมากไปหน่อย ฉันแค่เอาความรู้สึกของฟานมาผูกกับความรู้สึกของฉัน มากเกินไปหน่อย แค่คิดนะ.. ว่าถ้าฉันเป็นฟานฉันจะรู้สึกยังไง " เค้าบอกก่อนจะยกยิ้มขึ้น " กลับบ้านเถอะ อย่างที่หัวหน้าบอก พรุ่งนี้นายต้องรับศึกหนัก ต้องพักผ่อนให้เต็มที่นะ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับอีกคนอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เราเดินออกจากออฟฟิศเงียบๆ

    ผมกำลังหาคำตอบให้ตัวเองว่า การรู้สึกดีกับการกับโดนช่วยเหลือมันผิดเหรอวะ มันแปลกเหรอที่จะรู้สึกอุ่นใจในช่วงเวลาแบบนี้ ก็แค่ประทับใจไม่ได้หมายความว่าจะชอบสักหน่อย แต่ลิปก็เป็นคนแบบนี้ เป็นเพื่อนที่หวังดี แถมพูดอะไรตรงๆ รู้สึกอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น แต่ที่เค้าพูดออกมากับท่าทางที่ดูหงุดหงิดตอนที่ผมใกล้ชิดหัวหน้า เค้ารู้สึกอะไรกันแน่นะ รู้สึกว่า สายตาที่เรามองหัวหน้ามันเปลี่ยนไปแล้ว หรือแค่รู้สึกกลัวว่าจะเปลี่ยนไปกัน

   กดกริ่งหน้าประตูห้องของตัวเอง รออยู่ไม่นานคนที่อยู่ในนั้นก็เปิดประตูให้  ผมเดินผ่านร่างสูงที่ยิ้มรับอย่างไม่ใส่ใจ " กลับมาแล้วเหรอครับ "

“ อื้ม " ตอบเค้าสั้นๆก่อนจะพาตัวเองไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอนบนนั้น ทั้งเรื่องงาน เรื่องชีวิตส่วนตัว ความรู้สึกที่เหมือนแยกแยะอะไรไม่ออกทำได้เพียงผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรก ทำไมมนุษย์ถึงได้อ่อนไหวขนาดนั้นวะ ทำไมต้องแคร์คำพูดของคนอื่นขนาดนั้นวะ แค่เพื่อนพูดก็เก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อย ' ใช่เหรอ ? เรากำลังกลับไปชอบหัวหน้าเหรอ งั้นก็ไม่ดีใช่มั้ย เพราะตอนนี้ก็เหมือนมีใครอีกคนนึงอยู่แล้ว เราเองคบกับคนคนนี้ก็ดีอยู่แล้ว จะกลับไปสู่วงเวียนของความรักที่ไม่ใช่ของเราอีกทำไม ถ้ากูกลับไป กูจะเลวใช่มั้ย แต่กับแค่กูประทับใจเค้า กูต้องเป็นคนเลวคนนึงเลยเหรอวะ บ้าวะ นี่มันไม่ใช่ '

“ คุณคีย์ ไม่สบายเหรอ " มือหนายื่นมือมาจับที่หน้าผากของผม เบือนหน้าหนีก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่ง

“ อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉันได้มั้ย "

“ ก็ถ้าไม่สบายจะได้เอายาให้กินไงครับ "

“ ฉันสบายดี " ผมบอก " แต่ขออยู่เงียบๆคนเดียวสักพักได้มั้ย "

“ ก็ได้ครับ " เสียงตอบรับที่มาพร้อมกับจมูกคมที่ก้มลงมาหอมแก้มผมเสียเต็มฟอด

“ นี่ ! " ถอนหายใจออกมาแบบรำคาญก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองอีกคนที่ก็ยังคงค่อมตัวผมอยู่ ส่งสายตาเชิงโมโหไปอีกคนก็ค่อยๆนั่งลงช้าๆที่ปลายโซฟาอีกฝั่ง " ฉันบอกว่าอย่าเพิ่งมายุ่งไม่เข้าใจรึไง "

“ ก็แค่หอมแก้มเอง "

“ ถึงจะแค่นั้นแต่มันก็น่ารำคาญ นี่ อย่าทำตัวเหมือนเด็กๆที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลาสิ ฉันก็บอกนายแล้วไงว่าฉันอยากจะอยู่ก็คนเดียว ขอเวลาให้ฉันได้อยู่คนเดียวอย่างที่ฉันขอ ไม่ได้เลยรึไง ทำไมนายต้องยุ่ง ต้องเข้ามารุ่มร่าม " ไม่รู้ทำไมถึงต้องหงุดหงิดขนาดนั้นเหมือนกัน ผมมองหน้าคนที่ไม่เข้าใจอารมณ์ของผม ฟานที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาในตอนที่เค้าได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆแล้วเอ่ยขอโทษผมสั้นๆ

“ ขอโทษครับ "

“ ฉันแค่เครียดเรื่องงานน่ะ งานฉันมันมีปัญหา " ผมบอกเหตุผลกับร่างสูงตรงหน้าที่พยักหน้าเข้าใจ

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจว่าคุณคงเครียดจริงๆ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับก่อนจะขยับตัวเองนั่งพิงกับพนักพิงของโซฟา ฟานที่หันมามองยิ้มจางๆก่อนจะถาม

“ แล้วคุณคีย์เครียดเรื่องอะไรเหรอ " มือหนาเอื้อมมือจับแก้มเบือนหน้าหนีเค้าก่อนจะถอนหายใจออกมา " ถอนหายใจออกมามากๆ เดี๋ยวก็ตายเร็วหรอกคุณ "

“ ไอ้เรื่องหลอกเด็กที่บอกว่า ถอนหายใจหนนึงจะตายเร็วหนึ่งวินาทีน่ะเหรอ ฉันไม่เชื่อเรื่องอะไรไร้สาระหรอกน่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันตายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันๆนึงฉันถอนหายใจมากกว่าสิบรอบซะอีก "

“  งั้นก็เลิกถอนหายใจสิครับ ไม่อยากจะอยู่กับผมเหรอ "

“ ไร้สาระ "

“ ว่าไงล่ะครับ เครียดเรื่องอะไรละ บอกผมได้นะ "

“ บอกนายไปแล้วนายช่วยอะไรฉันได้ " เอ่ยถามอีกคนที่มองหน้าผม เค้าที่ยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้าไปมา " เห็นมั้ยพูดไปนายก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้ พูดไปมันก็เท่านั้นแหละ "

“ แต่ว่าผมช่วยรับฟังได้นะ " มือหนาที่ดึงผมเข้าไปกอด " ถ้าคุณเครียดผมจะเครียดไปพร้อมกับคุณเอง จะรับฟังปัญหาของคุณ ถึงจะช่วยไม่ได้แต่มันก็ดีกว่าเก็บไว้คนเดียวไม่ใช่เหรอ เรื่องบางเรื่องคุณอาจจะร้องไห้กับใครไม่ได้ แต่คุณร้องไห้กับผมได้นะ จะร้องหนักแค่ไหนก็ได้ ถ้าอยู่กับผม คุณไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งเลย เพราะผมจะเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พักให้คุณเอง "

“ ฟาน " เอ่ยเรียกชื่อเค้าตอนที่อีกคนกำลังกอดผมไว้แน่น ผมก้มหน้าลงซบกับไหล่ของเค้า ทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะร้องไห้เลย ตัวผมไม่ใช่คนอ่อนแออะไรขนาดนั้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนสลับกัน น้ำตาของผมที่ไหลออกมาซึมลงบนเสื้อของเค้าอย่างไม่ขาดสาย สองมือที่กอดเค้าไว้แน่น

“ ฉันไม่ได้ลอกงานของใครเลยสักนิด แต่ลูกค้ากลับมาบอกว่าฉันลอกงานของคนอื่นทั้งๆที่ฉันทำงานตามที่เค้าบอกแท้ๆ ฉันทำตามความต้องการของเค้า ฉันไม่อยากให้ใครบอกว่าฉันลอก ฉันไม่ได้ลอกใครนิ ทำไมต้องรับผิดชอบด้วย พรุ่งนี้เค้าจะเข้ามาคุยกับฉัน  ถ้ามันออกมาไม่ดีแล้วฉันต้องรับผิดชอบ ฉันอาจจะต้องรับผิดชอบด้วยการลาออกก็ได้ อึก แล้ว แล้วถ้าเป็นแบบนั้นน่ะ ฉันจะไปหางานที่ไหนได้ ถ้าฉันต้องออกไปเพราะการลอกงานคนอื่น ใครจะให้โอกาสฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ผิดเลย ฉันไม่รู้จะทำยังไง ถึงหัวหน้าจะบอกว่าเค้าจะช่วยพูดให้ แต่ฟาน ถ้าเค้าไม่ฟังหัวหน้าละ ถ้าเค้ายังโยนความผิดให้ฉันด้วยการบอกว่า เค้าจะเอางานที่จ้างบริษัทเราทั้งหมดออก แบบนั้นทางบริษัทจะเลือกฉันเหรอ เค้าต้องเลือกลูกค้าถูกมั้ยละ อึก แล้วแบบนั้นฉันจะทำยังไงละ ฮือๆ " ผมที่ร้องไห้ออกมาเสียงดังพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด คำพูดที่พูดกับคนอื่นไม่ได้ ความกังวลที่เอาแต่เก็บไว้ในใจ " ฟานฉันจะทำยังไงดีละ ฉันจะทำยังไงดีละ "

“ ใจเย็นๆมัน มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้ ผมรู้ครับว่าคุณกำลังวิตกถึงมัน แต่ผมเชื่อว่า มันต้องผ่านไปได้แน่ๆ "

“ แล้วถ้ามันไม่ผ่านไปละ " เงยหน้ามองเค้าทั้งๆที่น้ำตายังคงนองหน้า รอยยิ้มของฟานที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ผม " ถ้ามันไม่ผ่านไปละฟาน ฉันจะทำยังไง ต้องยอมรับว่าตัวเองเป็นคนลอกงานคนอื่นอย่างงั้นเหรอ "

“ อย่าคิดอะไรไปในทางที่แย่แล้วบั่นทอนตัวเองสิครับ มันไม่ดีกว่าเหรอถ้าคุณจะเลิกคิดแล้ว ตั้งสติกับมัน พรุ่งนี้ค่อยๆพูดอธิบายให้เค้าเข้าใจ ว่าความจริงมันเป็นยังไง "

“ ลูกค้าไม่มีทางรับผิดในสิ่งที่ตัวผิดหรอก "

“ ผมจะอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจคุณเอง " เค้าบอกก่อนจะยิ้มให้ผม " ไม่ว่าจะเป็นยังไง พรุ่งนี้คุยก็ยังมีผม แล้วเราค่อยมาคิดกันว่าจะทำยังไงต่อดีมั้ย ตอนนี้มันยังไม่เกิดขึ้น คิดอะไรไปในแง่ลบก็ทำให้รู้สึกแย่เสียเปล่าๆ "

“ ก็มันรู้สึกแย่ "

“ เลิกคิดสิครับ " สองมือยกขึ้นดึงแก้มผมก่อนจะยิ้ม เบือนหน้าหนีจากมืออีกคนก่อนจะซบเค้าอยู่แบบนั้น " อาบน้ำสักหน่อยมั้ยครับจะได้รู้สึกดีขึ้น "

“ อยากอยู่แบบนี้สักพัก "

“ แบบนี้นะเหรอ " เค้าถามย้ำก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น หลับตาลงพยายามไม่คิดอะไรแต่สุดท้ายมันก็ต้องคิดอยู่ดี ความกังวลที่เหมือนวนอยู่ในสมองซ้ำๆ คืนนี้ดูท่าทางว่าคงต้องกินยานอนหลับซะแล้วละมั้ง เพราะขืนยังมัวคิดมากแบบนี้ พรุ่งนี้คงเบลอจนเถียงกับลูกค้าไม่ไหวแน่ๆ " ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง "

“ อื้ม " พยักหน้ารับเค้าช้าๆ มันให้ความรู้สึกต่างกันนะ แม้จะเป็นคำพูดเดียวกัน ' อยู่ข้างๆ ' ของฟานทำให้ผมรู้สึกรับรู้ว่ามีเค้าแต่ไม่ได้หายเครียด ไม่ได้หายกังวลทั้งๆที่เค้าเป็นคนพิเศษของเราแท้ๆ  แต่น่าแปลกคำว่า 'อยู่ข้างๆ' ของหัวหน้ากลับทำให้ผมรู้สึก ปลดความกังวลลงไป เหมือนว่า เค้าจะช่วยเราได้จริงๆ ไม่ใช่แค่พูดให้เลิกคิดมาก หรือว่าแค่ให้กำลังใจอย่างเดียว

   นี่คงเป็นความรู้สึกแตกต่างระหว่าง การมีแฟนเด็ก กับการมีแฟนเป็นผู้ใหญ่ละมั้ง แฟนที่เด็กกว่าจะทำได้แค่ให้กำลังใจ แต่ไม่ใช่แฟนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ที่จะช่วยเราแก้ปัญหาได้

   ในที่สุดก็เจอแล้ว .. คำตอบที่ว่าทำไมตัวผมถึงชอบผู้ใหญ่มากกว่าเด็กเพราะความรู้สึกในช่วงที่ต้องการที่พึ่งพานี่เอง
 
................................................

   ถอนหายใจออกมาในเช้าวันใหม่ที่อยากให้ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วๆ เมื่อคืนแม้จะกินยานอนหลับเข้าไปแต่เหมือนร่างกายที่ยังกังวลก็ไม่ชวนให้หลับลึกเท่าไหร่ แต่งตัวเรียบร้อยอาหารที่เคยน่ากินวันนี้ ผมไม่อยากจะกินอะไรสักอย่าง คว้าช้อนตักเข้าไปปากไปแค่คำสองคำก่อนจะวางช้อนแล้วดื่มกาแฟเข้มๆไปอีกแก้ว

“ ไปทำงานก่อนนะ " ผมบอกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตอนที่จะเดินออกไป ฟานกลับใส่รองเท้าเหมือนจะเตียมตัวออกไปข้างนอกด้วย

“ วันนี้ผมจะไปส่งครับ "

“ ไปส่ง ? “ ทวนคำพูดของเค้าก่อนจะขมวดคิ้วงงๆ " ไปทำไม ไม่ต้องไปก็ได้ "

“ ผมอยากจะไปส่งคุณถึงที่ทำงาน เป็นห่วงน่ะครับ " อีกคนบอกผมก็ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้ารับ มือหนาสอดเข้ากับมือผมแล้วจับไว้แน่น " ไปกันเถอะครับ " ฟานคงรู้สึกห่วงผมไม่ต่างอะไรจากที่ผมกำลังเครียดละมั้ง เพราะเห็นว่ากินน้อย พูดก็น้อยก็เลยไม่เซ้าซี้แต่ก็คอยมาอยู่ข้างๆแทน " เย็นนี้อยากจะกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ "

“ ไม่อะ ตอนนี้ไม่อยากจะทำอะไร อยากให้ผ่านการประชุมไปเร็วๆมากกว่า "

“ ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ " เค้าบอกก่อนจะยิ้มแล้วจับมือผมแน่นขึ้น พยักหน้ารับเค้าอีกครั้งเราเดินทางด้วยรถไฟเงียบๆมาถึงสถานที่ทำงานของผม ตรงหน้าบริษัทที่ทำให้ได้แต่ถอนหายใจออกมา หัวใจที่เริ่มสั่น ความกังวลทำให้หัวใจผมเต้นเร็วขึ้น มือไม้ก็ชาไปหมด " คุณคีย์ครับ "

“ หื้ม ? " หันหน้าไปมองเค้าอีกคนที่ดึงเป้ของตัวเองขึ้นเหมือนบังผู้คนจากฝั่งที่มีคนเดินเข้าออกฟุกฟ่าน ใบหน้าคมที่ก้มลงมาจูบผม

“ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะ ผมจะคอยให้กำลังใจคุณอยู่ตรงนี้ โชคดีนะครับ "

“ ขอบคุณนะฟาน " บอกอีกคนตอนที่สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเดินเข้าไปในบริษัท หน้าลิฟต์ที่มีคนเยอะแยะกำลังรออยู่ผมหันไปมองร่างสูงที่มาส่งผม แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว ฟานที่เหมือนเดินไปข้างๆบริษัท ศาลของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่ตรงนั้น เค้ายกมือไหว้ด้วยความตั้งใจ ในช่วงเวลาที่ทำให้ผมได้แต่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีคนนึงที่ทุกข์ร้อนเป็นเพื่อนเราทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของเค้าเลยสักนิด แล้วก็ยังพยายามทำทุกอย่างที่ตัวเค้าสามารถทำได้ ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ตาม ' ขอบคุณนะฟาน ขอบคุณจริงๆ '

............................................................

พี่คีย์ตะคอกใส่น้องฟานอะ
 
ทำใจไม่ได้ #เอาไปโอบกอดน้องฟาน 
แต่หนมมี่ขอบวกคะแนนให้พี่ลิป สิบคะแนน
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ นทวิตด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
เจอกันตอนหน้าค่าา

[twinmonkey0311]

ตอนนี้ไม่ชอบพี่คีย์เลยอ่ะ

[tiew93]

อย่าเอียงไปหาหัวหน้าสิคีย์ สงสารฟานนน 

[tkaekaa]

คีย์ทำไมคิดแบบนี้อะ ไม่เอาไม่ดีนะ มีปห.ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้ มาเกี่ยวอะไรกับฟาน

[minmin96]

คือขนาดลิปเป็นเพื่อนยังรับคีย์ไม่ได้...เพราะอะไรคีย์ถึงอยากมีแฟนเป็นผู้ใหญ่??ก้อเพราะว่าคีย์นะทำตัวเป็นเด็ก...
ต้องคอยให้มาช่วย..มาโอ๋..ทำตัวอ่อนแอไปวันๆ..อิหัวหน้ามันมีเมียมีลูก..คือเค้าทำดีด้วยก้ออ่อนระทวย..คนใจโลเลแบบคีย์นะแย่..มีปัญหาเข้ามาแค่นี้ไปมองว่า..ฟานไม่เข้าใจ..ตั้งป้อมเลยว่า..เพราะฟานเด็กกว่า...
อย่างที่ลิปบอกเอาที่สบายใจ!!
สุดท้ายจะดูว่าใครกันแน่ที่แก่แต่อายุ แต่วุฒิภาวะต่ำติดดินกันแน่!!
#ทีมน้องฟาน

[mareya.no7]

มันยากขนาดนั้นถ้าจะรักเด็กอย่างฟานก็หาผัวใหม่ซะเลยคีย์ เอาหัวหน้านั่นแหละเหมาะกันละ ขนาดลิปเพื่อนแท้ๆยังไม่เห็นด้วย เหอะ เกลียดนายเอกนิสัยแบบนี้ว่ะ ใครดีด้วยหน่อยก็หวั่นไหว เอาที่สบายใจนั่นแหละ เปลี่ยนผัวซะ ส่วนฟานก็อย่าเป็นของตายให้มันมาก น่ารำคาญ เม้นนี้อารมณ์ล้วนๆ ขออภัยด้วย 

[Yunatsu]

คีย์แม่งงงง
โอ้ยย หงุดหงิดดด
อยากให้ฟานโกดแล้วหนีไปเลยจิงๆ
ิชิส์

กดไลค์ลิปแรงๆๆๆๆเลยยย
ทำไมถึงดีขนาดนี้
แต่ความดื้ของคีย์ก้นะ ชิส์

[nolirin]

คีย์เป็นคนโลเลสูงจริงๆ
ถ้ายังมองผูชายที่มีเมียแล้วๆ ยังมาอ่อยคนอื่น ผชที่กินเด็กในที่ืำงานไปแล้วก็ยังมาอ่อยว่าดีอีก ...ก็เลิกกับฟานไปคบกันเลย...ปล่อยฟานไปเถอะ สงสารฟานนะ

[LovEYouOnLy]

ทำไมถึงทำกับฟานแบบนี้ ลิปพูดถูก แต่แน่ใจแล้วหรอว่าคีย์คิดแค่นั้นจริงๆ

[Supparang-k]

ลิปเป็นเพื่อนที่ดีมาก  คอยให้คำแนะนำให้กำลังใจและช่วยชี้แนะคีย์ในหลายๆเรื่อง  การที่ลิปพูดแบบนี้คีย์น่าจะฟังเพื่อนบ้างอย่าเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่นัก  ถ้าไม่ใช่เพนาะรักเพราะห่วงลิปคงไม่พูด

คีย์โคตรโลเลเลย  สงสารฟานว่ะ  ถ้าฟานต้องเสียใจเพราะคีย์เราคงเสียใจร้องไห้งอแง แล้วยุให้มีใครสักคนที่จริงใจ รักและดูแลฟานให้มารับช่วงต่อ...สงสารฟาน  คีย์ทั้งปากไม่ตรงกะใจ ไว้ตัว แถมโเล

ปล. อินจัดเพราะรักฟานมาก  ถึงเป็นไปได้อยากขอมาดูแลเอง 555

[alien.aiiwz]

มองเห็นดราม่ามาแต่ไกลๆ
ฮืออออออ
 
ทำไมคีย์ต้องพาลใส่น้อง
น้องแค่เด็กกว่าน้องผิดอะไร
ที่ต่างกันเพราะแค่เรื่องงานเอง
พองานมีปัญหาและหัวหน้าบอกว่าจะอยู่ข้างๆ
คีย์ก็โอนเอนล่ะอ่ะ ลืมไปเลยว่าหัวหน้าเคยทำตัวแย่ๆ
นี่เห็นด้วยกับลิปนะ ลิปพูดถูกทุกอย่างเลย
ตอนนี้ให้คะแนนลิปสิบบวกบวกบวกกกกก
รอตอนต่อไปนะคะ
 

[nunda]

สำหรับเรื่องหัวหน้า เราแค่คิดว่าเขาใช้โอกาสที่คีย์พลาดมาทำดีหาประโยชน์ให้ตัวเอง
แต่ลิปกับคิดขั้นกว่า หัวหน้าวางแผนให้เป็นแบบนี้ จริงอ่ะ ระดับนี้เนี่ยนะ เพลียๆๆๆ

[❣☾月亮☽❣]

  เราหวั่นไหวกับตอนนี้มาก สงสารน้องฟาน  เรามองว่าฟานเหมือนหมาน้อยที่นั่งรอเจ้าของกลับมาบ้าน มันดีใจสุดชีวิตที่คนที่เรารอคอยกลับมาให้เห็นหน้าสักที อยากเล่นด้วย อยากปลอบโยนไม่ว่าเจ้านายไปออกจากบ้านไปเจอเรื่องอะไรมา แต่เจ้านายกลับดุเรา ตะคอกเรา ไม่เล่นกับเราไม่พอนะยังมาปั้นปึ่งใส่อีก     อย่างไรก็ตาม คีย์จงจำเวลาที่ดอกฟานซบฟานร้องไห้ไว้ให้ดี ถ้าเลือกทางผิดน้ำตาจะเช็ดหัวเข่านะยะ
ลิปอะมองอออกเพราะเขาได้รับการปฏิบัติอีกแบบจากเจ้านายไง ลิปพูดถูกแล้วและหวังดีกับคีย์จริงๆ เอาที่สบายใจแล้วกันนะถ้าอยากเป็นเมียเก็บก็ปล่อยฟานไป ชิ ก็เห็นด้วยกับเม้นท์บนๆนะ คนที่ทำตัวเป็นเด็กอะ ใครกันแน่ ชิ
เราอ่านเกมเจ้านายออกนะ ตั้งใจสร้างสถานการณ์แล้วพาไปกินเหล้าปลอบใจสองต่อสองอะดิ เสร็จแล้วก้อจบที่คำว่าเรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนนะแล้วก็เอาไปแดกลับๆ ถุ๊ยยย

[me12inzy]

เอาเลยคีย์ อยากได้ผัวแก่นักก็ไปหาหัวหน้าสิ ไปเล้ย มาพูดทำไมว่าชอบผู้ใหญ่ ถ้าไม่ใช่นายเอกนี่ด่าต.แหลแล้วอะ ชอบนักไม่ใช่เหรอคนมีลูกมีเมียแล้วอะ ไปสิ มันเข้าใจมากกว่านี่ ไอ้คนไม่ได้ทำอะไรผิด รออยู่บ้านเฉยๆดันผิดมากมาย มันอยู่ที่ความคิดเธอ เป็นลิปนี่จะด่ามากกว่านี้อีก ควบสองเลยมั้ย เอาทั้งเด็กที่แก่ สะใจดีนี่ หรี่จริงๆ

โดนอิผช.ชั่วหลอกเอาละเป็นเมียน้อยเมียเก็บไม่ต้องกลับมานะ

[beerby-witch]

อ่านตอนนี้แล้วแบบ โอ้โหววววว ฟานดีเกินไปสำหรับคีย์จริงๆ มาคบกับพี่ดีกว่าลูกพี่ชอบเด็ก

[blove]

กลับมาอ่านต่อ 6 ตอนรวดยาวๆ(27-32)  //ลิปนึกว่าจะโดนเคสแบบไหน โด่ววววว เคสแผนไอ้เด็กจินโรคจิตนี่เอง มันบ้า ระรานไม่เลิก สมควรโดนเมษต่อย ปากดี นี้ถ้าไม่ห้ามจะกระทืบซ้ำนะเนี้ย ถุย!!ลำไย 5555 /แต่ก็ดีอ่ะ ใช้เป็นข้อเรียกร้องให้ลิปสัญญาว่าจะไม่ดื้อกับเมษอีก 55555 อื้ออหื้อออออออออออเมษทำตรูเลือดพุ่ง  เร่าร้อนแรงมากกกกก เชรดดดดดดด ลิปเซ็กซี่โคตร ชอบภาพที่ถ่ายตอนออนท็อป ดูอีโรติกไปอิ๊ก (มโนได้ขนาดนั้นนะเออ คิดภาพตามไง อินๆ) 55555 แต่อย่าให้ภาพทำความเดือนร้อนเลยนะ ภาพสวยเก็บไว้ดูสองคนพอ//ในที่สุดความปรารถนาละตั้งใจก็มาถึง ดีใจด้วยฟานนนนนนนนน ที่ได้เสียบสด 555  โคตรรจะเสียวละฟินตามอ่ะ อ๊างงงงงงงงงง  55555555 รอมานานขอจัดหนักๆสัก2วันเต็มเห๊อออออ 555555 ความสุขช่างผ่านไปเร็วซะจริง //ใครว่ะสปายในบริษัท ไม่งั้นจะเกิดเหตุการณ์นี้ได้ไง มันต้องมีคนมาก๊อบงานไปที่คีย์ลืมปิดคอมอ่ะ อย่าว่าหัวหน้าวางแผนเถอะ ไม่ม้างงงงง มันดูเลวไป 555555 //ฟานนนนนนนนนนนนนนโคตรจะใจเย็น ตอนที่คีย์เหวี่ยงบอกไม่ต้องมายุ่ง ถ้าเป็นตรูนี่คือเดินหนีไปละ ปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพัก แต่พอเห็นฟานทำแบบนั้น นั่งต่อละบอกให้ระบายมา เลยคิดได้ว่าเออหว่ะ มันควรทำแบบนี้นะ คือดีไปอี๊ก ฟานนนนนนนนนนนนนนน //ว่าแต่คีย์(หวังว่า)คงไม่คิดอะไรมากมั้งกับหัวหน้า อารมณ์ประมาณพระเอกขี่ม้าขาว อาจจะเพราะว่าหัวหน้าไปอธิบายงานด้วยไง นั่งอยู่ข้างๆเลยหายกังวล นี่พยายามแถจนสีข้างจะถลอกละ 555555 ชอบบลิป ลิปพูดทุกอย่างทุกเรื่อง เห็นด้วยกับลิปตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้ คือมันใช่อ่ะละใช่ที่สุด //ฟานไม่โง่นะ แกฉลาดมาตลอด ดูคนออก ถ้าว่าคีย์อารมณ์แบบจะรู้สึกรำคาญ ขวางหูขวางตา หรือตัวอยู่นี้ใจคิดถึงหัวหน้าเงี้ยะ แกพอจะจับได้อารมณ์นะว่าคีย์เริ่มเปลี่ยน ถ้าสงสัยหรืออะไรยังไง ปิดเทอมพอดี จับให้ได้คาหนังคาเขา สมมติถ้ามันเป็นแบบนั้นนะฟาน เอาดิลองให้คีย์คบกับคนตามสเปคตัวเองดูไหม จะได้รู้ๆกันไปเลย เพราะนี้คีย์ก็ยังไม่คบกับสเปคตัวเอง แต่ถ้าไม่มีไรคิดมากก็หวานกันต่อไป //ส่วนตัวแอบอยากให้คีย์พลาดอยู่นะ แบบเห็นแล้วรู้เลยว่าไม่ใช่ลูกน้องหัวหน้า ไม่ว่าตอนนั้นจะอยู่ในอารมณ์ไหนก็ตาม ละฟานมาเจอ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้ฟานจะทำไง คิดไว้แล้วว่าถ้าฟานทำงี้ ตัวเองจะถูกใจรัวๆ แต่ถ้าฟานทำแบบนี้จะไม่โอเคเลย คิดไปไกลขนาดนั้นนะเออ อ่านจบยังมานั่งคิดต่ออ่ะ อินมากบอกเลย 55555555555555 สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ชอบบบบบบบบบบบบค่ะชอบบบบบ รออ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้ว รีเฟรช F5 รัวๆที่ชั่วโมง 555 แต่ขอบคุณนะค่ะที่มาอัพให้อ่านได้เรื่อยๆ ดีมากๆค่ะ สู้ตอนต่อไปนะค่ะ ฮึบๆ 

[Apple_matinie]

โอยยยยยย
ต้องไปหาแฟนดีๆจากนี้ได้ที่ไหน

[Yukisho]

 เหมือนคีย์หาข้ออ้างให้ตัวเองไงก็ไม่รู้สิ
ถ้าไงก็บอก ๆ ฟานไปเลยว่าไม่ชอบเด็กกว่าตัวเอง
ทำไงมันก็เปลี่ยนความยึดมั่นถือมั่น ในการที่ชอบแฟนแก่กว่าไม่ได้
คิดว่าฟานเข้าใจอยู่แล้ว ถ้าบอกกันตรง ๆ (แล้วจับฟานมาเข้าฮาเร็มตัวเอง  )
เอาเถอะอย่างที่ลิปบอกเลย เอาที่สบายใจนะ 

 ส่งเนย์ไปกระโดดตบคีย์จะผิดไหม  ก๊ากกกกกกกกกกก

 

[arij-iris]

เราว่าหาแฟนใหม่ให้ฟานเถอะ อ่านๆมาเหมือนคีย์ก็แค่คนเห็นแก่ตัวเท่านั้นล่ะ เหมือนไม่รักไม่แคร์ฟานเท่าไรเลยด้วยซ้ำ

[labelle]

กำลังสวีทกันดีๆ คีย์เจอเรื่องซะงั้น
คีย์ต้องใจเย็นๆนะคะ ฟานอยู่ข้างๆ

คือรองหัวหน้าน่ะ ต้องการอะไร

ฟานน่ารัก ทำคีย์เปิดใจเยอะเลย

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 33
' จุดเริ่มต้น '

   หย่อนตัวเองลงนั่งที่เก้าอี้สำนักงานสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง นั่งรอมองดูคนอื่นที่เข้างานมาเรื่อยๆ ก่อนจะยิ้มให้ลิปที่เดินเข้ามาทัก

“ วันนี้แฟนมาส่งเหรอ "

“ รู้ได้ไงน่ะ " ผมถามก่อนจะขมวดคิ้วมองเค้า

“ ก็ฉันเห็นฟานที่หน้าบริษัทกำลังยืนไหว้ศาลพ่อตาเจ้าที่อย่างตั้งใจเลย ฉันเลยเข้าไปบอกเค้าว่า บนเยอะๆ เดี๋ยวนายก็โดนลูกค้าแอบปิ้งเข้าหรอก เค้าก็หัวเราะใหญ่ " หลุดยิ้มออกมาตอนที่อีกคนพูดแบบนั้น

“ ติ๊งต๊อง เป็นเด็กเป็นเล็กเชื่อเรื่องไม่มีจริงแบบนั้นด้วย "

“ เค้าต้องพูดว่า เราก็ต้องทำทุกอย่างที่พอมีทางทำได้ ไม่ว่าจะด้วยสมองหรือด้วยเล่ห์กลก็ตาม น่ารักดีออก เค้าดูห่วงนายมากเลยนะ "

“ อื้ม ฉันรู้ " ฟานที่ไม่ได้นอนทั้งคืนก็เพราะกอดผมไว้แน่น เค้าที่พูดปลอบผมวกไปวนมาด้วยเรื่องซ้ำๆ สีหน้าท่าทางที่ดูออกทั้งหมดว่ากำลังกังวลแทนตัวผมขนาดไหน

“ แฟนนายน่ารักชะมัด ถึงเค้าจะเด็ก แล้วก็ช่วยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ แต่ก็ดูเดือดร้อนแทนมากเลยนะ ขอให้โชคดีละ " ลิปจับไหล่ของผม " ฉันเองก็จะเป็นกำลังใจให้นาย สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พูดในสิ่งที่นายคิด นายไม่ผิดก็ต้องยืนยันในสิ่งนั้น แล้วก็ยอมรับในส่วนที่ผิดจริงๆ นายทำได้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป "

“ ขอบคุณนะลิป "

“ ฉันอยู่ข้างนายเอง ถ้ามันกดดันให้นายรับผิดชอบด้วยการลาออก ฉันจะให้คุณเมษรับนายเป็นโฮสเองนะ "

“ ลิป..”

“ ถ้าฟานไม่มาฉีกอกฉันก่อนละก็นะ "  เสียงหัวเราะของอีกคนที่ดังขึ้นมาก่อนที่เราจะแยกย้ายไปทำงาน ผมมองดูเวลาที่ค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ ขีดๆเขียนๆงานออกแบบที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ก่อนจะมีเสียงนึงเรียกผมขึ้นมา เสียงของหัวหน้า

“ คีย์ ไปกันเถอะ ลูกค้ามาแล้วละ รออยู่ที่ห้องประชุมชั้นล่าง "

“ ครับ " ลุกขึ้นยืนจากโต๊ะที่ทำงานผมคว้าเอาแฟ้มเอกสารที่เตรียมไว้ เดินตามร่างสูงและรองหัวหน้าออกไปจากออฟฟิศ ก่อนจะหันไปมองหน้าลิปที่มองผมแล้วก็ยิ้มให้ เค้ากำมือให้กำลังใจผมก็ยิ้มรับ

   ผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่ลงลิฟต์ลงมา ในตู้สี่เหลี่ยมที่รู้สึกอึดอัดนั่นหัวหน้าก็ถาม " ตื่นเต้นเหรอ "

“ ก็ครับ..กลัวว่าจะตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก "

“ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงตื่นเต้นเหมือนกันนะ "

“ ครับ " พยักหน้ารับอีกคน ลิฟต์ที่เปิดออกหัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงเวลาขึ้นเขียงโดยสมบูรณ์แล้ว รองหัวหน้าเดินออกไปก่อนในตอนนั้นผมที่จะเดินตามออกไปต้องหยุดชะงักกับมือหนาของหัวหน้าที่เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังพร้อมกับจับเอวของผมไว้ ใบหน้าคมที่ก้มลงมากระซิบข้างๆหู

“ ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะช่วยนาย แล้วอยู่ข้างหลังนายเอง ไม่ทิ้งนายไปไหนแน่นอน "

“ หัวหน้า " แก้มแดงๆของผม พยักหน้ารับอีกคนที่เดินนำออกไป แผ่นหลังหนาที่เหมือนปกป้องเราได้นั่น ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกอุ่นใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ ขออนุญาติครับ " ประตูที่ถูกเลื่อนออกลมแอร์เย็นๆที่ปะทะเข้าใบหน้า ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะพูดให้กำลังใจตัวเองในใจ ' เราต้องทำได้ ทำให้ดีที่สุดคีย์ ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละ '

“ สวัสดีครับ " ทักทายลูกค้าวัยกลางคนที่ก็ลุกขึ้นทักทายเราเช่นกัน รูปร่างท้วมที่ไม่คุ้นตาของเค้าจำได้ว่าตอนที่เสนอผลงาน ไม่ใช่คนคนนี้ที่มานั่งฟังแล้วตอบรับให้สิ่งที่เราออกแบบ จำได้ว่าตอนนั้นเป็นผู้ชายที่ดูหนุ่มกว่านี้ไม่ได้แก่ขนาดนี้ แล้วก็ไม่ได้ลงพุงด้วยในขณะที่กำลังนิ่งสงสัย ตอนนั้นรองหัวหน้าก็ผายมือแนะนำตัวผมพอดี

“ นี่เป็นพนักงาน ที่ออกแบบงานของคุณนะคะ ชื่อ ณาศิส อัครภานุวัตน์ "

“ ณาศิสครับ  "

“ คนนี้น่ะเหรอที่ ลอกงานคนอื่นมาส่งผม "

“ ผมไม่ได้ลอกนะครับ " ผมพูดตอบรับอีกคนไปคนทั้งห้องก็หันมามองแม้แต่หัวหน้าเอง

“ ใจเย็นคีย์ นั่งลงก่อน " หัวหน้าบอกก่อนจะดึงมือผมให้นั่งลงใกล้ๆตัวเค้า ก้มหน้าลงขอโทษอีกฝ่ายที่ก็ยกยิ้มมองมา ท่าทางหาเรื่องของเค้าวันนี้ไม่รู้จะจบด้วยดีรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ เหมือนเค้าจะไม่ยอมแน่ๆ ถ้าเกิดว่าเราบอกความจริงไปว่า ฝ่ายเค้านั่นแหละที่ผิด 

“ ถ้าไม่ได้ลอก งั้นคุณบอกผมได้มั้ยละว่าทำไมงานของคุณกับคู่แข่งของเราถึงเหมือนกันขนาดนั้น "

“ บอกได้ครับ เพราะผมทำตามรายละเอียด " เปิดเอกสารออกมาก่อนจะแจกจ่ายให้กับทั้งลูกค้า และทุกคนที่อยู่ในที่ประชุม " เอกสารที่ผมแจกไปคือรายละเอียดทั้งหมดที่ลูกค้าต้องการครับ จะเห็นว่า ส่วนของวงกลมในโลโก้มันเหมือนกันกับหน้าตาของอีกผลิตภัณฑ์นึง ซึ่งที่มันเหมือน ก็เพราะลูกค้าเจาะจงรายละเอียดมากับทางเราว่า จะเอาวางกลมสีเหลืองที่ทับซ้อนกับวงกลมสีส้ม ลูกค้ากำหนดขนาดของตัวหนังสือ สี ทุกอย่าง ทำให้มันมีความเหมือนกัน เพราะเป็นรายละเอียดที่ลูกค้าต้องการ ผมก็เลยต้องออกแบบไปตามที่ลูกค้าสั่ง "

“ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยนมันละ ถ้ารู้อยู่แล้วว่าความต้องการของผมมันเหมือนกันกับอีกฝ่าย คุณละเลยที่จะช่วยเหลือ และขาดความรับผิดชอบในการออกแบบนิอย่างงี้นะ เรียกว่างานชุ่ยนะคุณ "

“ งานทำตามความต้องการของลูกค้าที่กำหนดว่าต้องเป็นอย่างไร ได้ตรงตามเป้าหมาย คุณเรียกมันว่างานชุ่ยเหรอครับ " หัวหน้าเอ่ยถามอีกฝ่าย " แต่นั่นคือสิ่งที่เราปฎิบัติกันมานานแล้วนะครับ คือ เราต้องออกแบบงานให้ตรงตามความต้องการของลูกค้า ถ้าเราเปิดบริษัทออกแบบ แต่เรากลับออกแบบตามความคิดของเราแต่ไม่ตรงตามความต้องการของลูกค้าแบบนั้นจะได้เหรอครับ ผมว่ามันไม่น่าจะใช่นะครับ "

“ แต่คุณก็ต้องรู้ด้วยสิ ว่าทางนู้นเค้าออกแบบเป็นยังไง คุณก็น่าจะทำออกมาให้มันต่างกัน บริษัทคุณเป็นบริษัทออกแบบที่ออกแบบตามใจลูกค้าโดยไม่สนใจใช่มั้ยว่าหลังจากที่งานออกไปแล้ว ลูกค้าจะโดนกล่าวหาว่าลอกงานใครรึเปล่า "

“ ก่อนหน้าที่เราจะส่งงานให้กลับลูกค้า เราจะส่งงานกลับไปให้ลูกค้าตรวจถึงความพึงพอใจในการออกแบบ และสอบถามถึงการแก้ไขที่อยากจะเปลี่ยนแปลงแล้ว แต่กลับไม่มีผลตอบกลับการแก้ไขอะไร แบบนั้นทางเราก็คิดว่า ลูกค้าก็พึงพอใจแล้วและลูกค้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับว่างานของอีกฝ่ายเป็นแบบไหน ทำไมตอนนั้นไม่แก้ไขละครับ "

“ คุณกำลังจะบอกว่า ผมจงใจจะให้รายละเอียดพวกนั้นเพื่อออกแบบแพ็คเก็จสินค้ามาแข่งกับคู่แข่งงั้นเหรอ คุณจงใจจะบอกว่าเราตั้งใจลอกของของเค้าโดยสมัครใจ เพราะเราไม่เปลี่ยนแปลงอะไรในรูปแบบงานของพวกคุณ เราเอาความผิดมาโยนให้คุณเพียงเพราะโดนอีกฝั่งโจมตีว่าเหมือนอย่างงั้นเหรอ "

' ใช่ อย่างงั้นแหละ ' ผมตอบอีกฝ่ายในใจคุณคงจงใจให้มันเป็นแบบนั้นแหละ ตั้งใจจะออกแบบให้ผู้บริโภคสับสนทางแพ็คเก็จที่ดูคล้ายคลึงกัน แต่สุดท้ายพอเปิดตัวรูปลักษณ์ไปกลับโดนสังคมของอีกฝ่ายโจมตีถึงความเหมือน พอทุกอย่างออกมาเป็นแบบนั้นก็เลยโยนความผิดมาให้คนอออกแบบ ไม่ใส่ใจบ้างละ เราลอกงานอีกฝ่ายบ้างละ น่ารังเกียจจริงๆไอ้พวกที่คิดว่าลูกค้าคือพระเจ้าจะทำอะไรก็ได้

“ ถ้าคุณคิดอย่างงั้นเราก็คงไม่ต้องทำงานร่วมกันอีก งานที่ผมจ้างบริษัทคุณออกแบบทั้งหมด ทางผมจะขอยกเลิก "

“ เดี๋ยวก่อนสิค่ะท่าน อย่าเพิ่งใจร้อน เรามาหาทางแก้ไขมันไม่ดีกว่าเหรอ " รองหัวหน้าของผมพูดขัด เธอที่หันหน้ามามองหัวหน้าก่่อนจะพูดกระซิบ " ทำอะไรสักอย่างสิบค่ะหัวหน้า ถ้าเค้ายกเลิกงานของเรา เราซวยนะ งานที่เค้าจ้างไม่ได้มีแค่แผนกเรานะ มันมีตั้งหลายอย่างเป็นล้านเลยนะคะ  คุณอาจจะต้องโดนไล่ออกเลยนะ ให้คีย์รับผิดชอบไปเถอะค่ะ คีย์ยอมๆเค้าไปเถอะ " รองหัวหน้าที่หันมาพูดกับผม " อย่าทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่เลย คราวนี้โดนเรียกถึงระดับผู้บริหารแน่ๆ "

“ ทำไมต้องยอมละ ก็เราไม่ได้ทำผิด " หัวหน้าที่หันไปพูดกับรองหัวหน้าที่ผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะบ่นเบาๆ

“ ปกป้องกันซะจริง "

“ ฉันเป็นหัวหน้าของคีย์ จะไม่ให้ปกป้องลูกน้องที่ไม่ได้ทำความผิดอะไรแต่ต้องมารับผลกรรมแทนมันใช่เหรอ "

“ หัวหน้า " คำพูดเบาๆของผมที่เอ่ยออกไป ในตอนที่เค้าหันมามองผมสักพักแล้วหันไปตอบคำถามของอีกฝ่าย

“ ถ้าเกิดว่าคุณไม่พอใจเราล้มงานชิ้นนี้กันมั้ยครับ "

“ หมายความว่าไง " ฝ่ายลูกค้าถาม " แค่ยอมรับว่าตัวเองลอกงานของคนอื่น มันไม่ตายหรอกมั้ง แล้วยังไงละฉันเป็นลูกค้านะ ปีๆนึงเสียให้บริษัทนี้ไปตั้งเท่าไหร่ คิดดีแล้วเหรอที่จะปกป้องลูกน้องที่ตัวเองต้องจ่ายเงินเดือน แถมยังหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ เด็กจบใหม่ก็เยอะแยะ กับเงินเป็นล้านที่ทางผมจ่ายให้พวกคุณทำงานน่ะ "

“ คุณพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะครับ ลูกน้องถึงจะแค่คนเดียวแต่เค้าไม่ต้องกินไม่ต้องใช้ ไม่ต้องมีเงินเหรอครับ ไม่มีสิ่งที่เค้าต้องรับผิดชอบเหรอครับ คุณทำความผิดแต่กลับยกความผิดของตัวเองไปให้คนอื่น ผมว่าถ้าเพียงแค่บอกว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ มันไม่ใจร้ายกับคนอื่นไปหน่อยเหรอครับ คุณเอาตัวรอดเพราะคุณมีเงิน แล้วลูกน้องผมละ ต้องมีความผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำความผิดน่ะเหรอ " หัวหน้าที่ลุกขึ้นพูดกับอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง คำพูดที่เอ่ยปกป้องผมทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นลูกค้าคนสำคัญของบริษัท " ขอโทษนะครับ ผมคงรับข้อเสนอแบบนั้นของคุณไม่ได้ "

“ หัวหน้า " รองหัวหน้าเงยหน้ามองอีกคนแบบไม่เชื่อสายตาเท่าไหร่ " นี่ ไม่ได้นะคะ "

“ แต่ผมจะทำงานออกแบบผลิตภัณฑ์ชิ้นนี้ให้คุณใหม่ โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม และจะทำให้เสร็จทันเวลา เพราะทางเราก็ไม่อยากจะเสียลูกค้าคนสำคัญไปเช่นกัน เราเห็นความสำคัญของคุณครับ แต่การที่คุณจะให้เราบีบลูกน้องที่ไม่ทำความผิดคนนึงออก เพื่อรับผิดชอบรายละเอียดงานที่เป็นความต้องการของลูกค้าเอง เราคงทำแบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นทางเดียวที่เราจะทำได้ตอนนี้ คือ ทำงานให้คุณใหม่ เหมือนเดินมาคนละครึ่งทางแบบนั้นจะโอเคมั้ยครับ "

“ แล้วใครจะเป็นคนออกแบบ "

“ ผมเองครับ ผมจะเป็นคนทำให้เอง " หัวหน้าบอกอีกคนก็ทำท่าคิดอยู่สักพักแล้วก็พยักหน้ายินยอมไปในที่สุด
 
“ ตกลงตามนั้นก็ได้ แต่ว่างานต้องเสร็จภายในวันนี้นะ เพราะเป็นงานที่ฉันต้องทำให้ทันกับวันเปิดตัวผลิตภัณฑ์ "

“ ได้สิครับ ไม่มีปัญหา " สิ้นเสียงตอบตกลงของหัวหน้า ลูกค้าก็ดูพึงพอใจอยู่มากแน่นอนว่านอกจากไม่ต้องเสียเงินเพิ่มแล้วยังได้รูปแบบการออกแบบใหม่อีก หนำซ้ำยังได้คนเก่งๆออกแบบให้ มีแต่ได้กับได้ แต่ว่าผมที่ทำให้เค้าต้องรับงานหนักเพิ่มขึ้นแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจเท่าไหร่เลย ที่เรื่องนี้ผ่านพ้นออกจากตัวเองไปได้

“ แม่ง ผู้ชายบ้าอะไรวะ โคตรประสาท น่ารังเกียจชะมัด " รองหัวหน้าพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมา " แต่ก็ดีนะคะที่เค้าไม่ยกเลิกงานของเราทั้งหมดน่ะ แล้วแบบนี้จะทำยังไงละ งานก็ท่วมหัวอยู่แล้วนะหัวหน้าน่ะ "

“ จิ๊บๆ อย่างผม แปปเดียวก็เสร็จ "

“ อย่ามาทำเป็นคุยหน่อยเลยค่ะ งานที่ค้างๆเอาไว้ช่วยทำให้เสร็จก่อนเถอะ ฉันสุดจะจี้งานคุณแล้วนะ " รองหัวหน้าว่าบ่นๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งไว้แค่ผมกับหัวหน้าที่อยู่ในห้องประชุมนั้นสองคนไม่ออกไปไหน

“ หัวหน้าครับ " ผมเอ่ยเรียกเค้า

“ ว่าไง " ใบหน้าคมที่หันมามองก้มหน้าลงยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวผม " ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ นายไม่ได้ผิดอะไรแล้วละ "

“ แต่ดูเหมือนคุณต้องมารับผิดชอบงานทั้งหมดก็เพราะผม " รู้สึกผิดชะมัดแม้อีกคนจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ

“ คิดมากน่า ฉันเต็มใจทำมันเพื่อนายอยู่แล้ว " เงยหน้าสบสายตาของอีกคนที่จ้องมองมา ก่อนที่เค้าจะหลบตาแล้วพูดแก้คำพูดไปอีกทาง " นายเป็นลูกน้องที่ทำงานดี ใครจะยอมเสียไปละ "

“ ขอบคุณนะครับที่ช่วยเหลือผม "

“ ถ้ารู้สึกผิดมากๆ ก็ช่วยไปกินข้าวกับฉันสักมื้อสิ แค่นั้นก็พอแล้ว " ก้มหน้าหลบเค้าอีกคนก็หัวเราะออกมา " แต่ถ้ายังไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ ฉันไม่บังคับหรอก "

“ งั้นไว้เสร็จงานแล้วเราหาวันว่างๆไปกันก็แล้วกันครับ " หันไปยิ้มรับตอบตกลงคำชวนของเค้าไปในที่สุด ก็แค่กินข้าวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็หัวหน้าช่วยเราไว้ ถ้าไม่ไปก็คงดูน่าเกลียด

“ เยส!!! นายสัญญากับฉันแล้วนะว่าจะไปน่ะ " อีกคนทำท่าดีใจเหมือนเด็กผมก็หลุดยิ้มออกมา " ฉันจะส่งเมล์ไปบอกแล้วกัน ว่าวันไหน หรืออาจจะเป็นพรุ่งนี้ นายอยากจะกินอะไรละ "

“ อะไรก็ได้ครับ กินได้ทั้งนั้นแหละ "

“ โอเค ไว้ยังไงฉันจองร้านอร่อยๆแล้วจะบอกแล้วกัน "

“ โอเคครับ " พยักหน้ารับเค้าตอนที่จะเดินออกไปจากห้องประชุมอีกคนก็เรียกผมไว้

“ คีย์ "

“ ครับ " หันไปหาเค้าที่ยิ้มจางๆให้ผม

“ นายน่ะ เป็นลูกน้องคนพิเศษของฉันนะ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไม ฉันถึงปกป้องนายทั้งๆที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน เพราะนายพิเศษมากกว่าใครๆ " ใบหน้าคมที่ก้มลงก่อนจะถอนหายใจออกมา " ฉันรู้สึกแบบนั้น แม้ว่ามันจะไม่ควรคิดก็เถอะ " หัวใจที่เต้นแรงของผมเหมือนทุกอย่างจะควบคุมไว้ไม่อยู่แล้ว เค้าที่ไม่เคยปกป้องใครแต่เลือกที่จะปกป้องเรา คนที่เห็นแก่ตัวและเกลียดความผิดพลาดคนนั้น

    กลับยื่นมือเข้ามาช่วยเราไว้ในช่วงเวลาที่เราลำบาก ทั้งๆที่เลือกที่จะไม่ทำ แล้วเลือกที่จะทำตามที่รองหัวหน้าพูดก็ได้ ความรู้สึกประทับใจที่แสนอบอุ่นนี้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลับมายืนตรงที่เดิมอีกครั้ง ตรงที่ที่เคยรู้สึกดีกับเค้า เหมือนกำลังกลับมาชอบเค้าอีกครั้ง ถึงแม้ในตอนนี้จะไม่ควรรู้สึกแบบนั้นเลยก็ตาม

..................................................................

   หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนถอนหายใจออกมา เพื่อนร่วมงานที่กำลังทำงานวางเม้าส์ปากกาที่กำลังถือแล้วหันมาสนใจตัวผมทันที ลิปเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ก่อนจะถามไถ่

“ เป็นยังไงบ้างคีย์ โอเคมั้ย " คำพูดที่ทำให้ผมพยักหน้ารับ

“ ก็โอเค ไม่โดนไล่ออก ไม่โดนตีตราหน้าว่าลอกใคร "

“ ค่อยยังชั่ว ฉันนั่งใจระส่ำไปพร้อมกับนายเลยเนี้ย ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย เป็นห่วงนาย " อีกคนบอกก่อนจะยื่นมือมาตบไหล่ " ดีแล้วละ ดีแล้วที่ผ่านไปได้ก็ดี "

“ แต่ว่า หัวหน้าต้องมารับผิดชอบงานนั้นแทนฉัน "

“ หมายความว่าไง "

“ ลูกค้าไม่ยอมแล้วก็บีบบังคับเรา ว่าเค้าจะยกเลิกงานทั้งหมดที่จ้างเรา เค้าบอกด้วยนะว่า ลูกน้องที่ต้องจ่ายเงินให้อย่างฉันจะไปแคร์ทำไม ทำไมไม่แคร์เค้าที่จ่ายเงินให้ทางบริษัท แล้วตอนนั้นหัวหน้าเค้าก็ลุกขึ้นอธิบายแล้วก็ปกป้องฉันไว้ แล้วเค้าก็บอกกับลูกค้าไปว่า จะออกแบบงานอันนั้นใหม่ให้ลูกค้าเอง ลูกค้าก็เลยยอม "

“ อย่างงั้นเหรอ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับอีกคนก่อนจะหันไปมองหัวหน้างานตัวเองที่ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอยู่ที่โต๊ะ เค้าที่ต้องทำงานมากขึ้น รับผิดชอบงานเยอะขึ้น " ฉันเหมือนทำให้หัวหน้าต้องลำบากที่ต้องมาปกป้องฉันเลย "

“ คิดมากน่า หัวหน้าก็มีหน้าที่ที่ต้องปกป้องลูกน้องที่ไม่ได้ทำผิดสิ "

“ แต่ลิป คนแบบเค้าที่ไม่แคร์ใคร แล้วเกลียดความผิดพลาดอะไรพวกนั้น กลับยื่นมือมาปกป้องฉันไว้ ฉัน..” ผมหยุดคำที่จะพูดกับอีกคนไว้ ทั้งๆที่จะหลุดออกไปแล้วว่า ' ฉันประทับใจในตัวเค้ามากเลย '

“ นายทำไม "

“ เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกตัวเองเหมือนเป็นภาระให้เค้าน่ะ ทั้งๆที่งานของเค้าก็เยอะอยู่แล้วยังจะต้องมาแก้งานให้ฉันอีก เกรงใจน่ะ "

“ เหรอ " อีกคนพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มเจื่อนๆออกมา สีหน้าที่อยากจะพูดคำพูดแรงๆของเค้า ผมรับรู้ได้แต่ที่ไม่พูดเพราะเค้าคงคิดว่าตัวเองไม่สมควรพูดหรือเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวอะไรของผม และไม่ควรคิดแทนใครอีกคน โดยเฉพาะ ฟาน " ก็ถ้าเค้าทำแบบนั้น มันคงไม่แปลกที่นายจะประทับใจเค้า "

“ อื้ม ฉันแค่ไม่คิดว่าเค้่าจะทำแบบนั้น ทั้งๆที่รองหัวหน้าเองก็พูดเหมือนกันว่า รักษาลูกค้าไว้จะดีกว่า "

“ รองหัวหน้าก็เกินไปนะ รายนั้นก็คิดถึงแต่เงิน บีบใครก็บีบออก หน้าเนื้อใจเสือชัดๆ " ลิปบอกก่อนจะถอนหายใจออกมา " แต่มันผ่านไปก็ดีแล้วละ ตอนนี้นายก็ทำงานของนายให้เต็มที่ก็แล้วกัน "

“ อื้ม "

“ แต่มันก็น่าแปลกนะ "

“ แปลกยังไง " ผมหันไปถามอีกฝ่าย

“ หัวหน้าน่ะ ตั้งแต่เราทำงานด้วยกันมาไม่เคยมีครั้งไหนที่จะไม่ตรวจงานลูกค้าก่อนให้เราส่งเลยไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่ พอมาคิดว่าลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ตัวเค้าก็ต้องระวังเป็นพิเศษอยู่แล้ว เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด นายไม่คิดว่ามันไม่แปลกเหรอที่อยู่ๆ งานของนายก็ถูกละเลยจากเค้า แล้วเค้าก็เข้ามาช่วยเหลือนายเอาไว้ "

“ อาจจะเพราะช่วงนี้งานเค้ายุ่งมากจนละเลยจุดเล็กๆก็ได้ " ผมบอก อีกคนก็ยังคงส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจ ลิปที่เลื่อนเก้าอี้ไปทำงานต่อ

“ ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ฉันว่ามันก็ยังแปลกอยู่ดีนั่นแหละ แต่ก็นะ ฉันมองเค้าให้แง่ลบอยู่แล้ว มันก็ไม่แปลกไม่หรอกที่จะบอกว่า นั่นคือแผนที่จะไม่ตรวจงานของเค้า เพื่อสร้างความประทับใจให้กับนายมากกว่า "

“ แล้วเค้าจะทำแบบนั้นทำไม " ผมถามแต่อีกคนก็หันมายิ้มก่อนจะส่ายหน้า

“ ไม่รู้สิ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันว่ามันก็ได้ผลดีด้วยนะ อาจจะดีกว่าที่เค้าคาดด้วยละมั้ง " ผ่อนลมหายใจกับคำพูดของอีกคนก่อนจะมองไปที่โต๊ะของหัวหน้าอีกคน ผู้ชายที่กำลังขมักเขม้นทำงานที่ต้องรับผิดชอบต่อจากผม ในตอนนั้นตัวผมที่ลุดขึ้นยืนก็ตัดสินใจเดินตรงไปหาเค้า

“ หัวหน้าครับ "

“ ว่าไงคีย์ " เค้าที่เงยหน้าขึ้นมามองผม

“ คือ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ "

“ งานนายเสร็จแล้วเหรอ " คำถามที่ทำให้ผมส่ายหน้าก่อนจะยิ้มแห้งๆให้เค้า

“ แต่ว่าผมทำให้หัวหน้าลำบาก ต้องมารับผิดชอบงานของผม ผมก็อยากจะช่วยอะไรหัวหน้าบ้าง "

“ แต่ฉันไม่ได้มองว่ามันเป็นความผิดของนายเลยนะ " อีกคนบอกก่อนจะหมุนเก้าอี้มามองหน้าผม " นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้ลอก แค่ทำตามรายละเอียดของงาน "

“ แต่ว่า..”

“ ฉันที่ทำงานใหม่ให้เค้า ก็เพราะว่าเค้าเป็นลูกค้าที่บริษัทเราทำงานด้วยมานานแล้วมันก็แค่นั้นแหละ ฉันไม่อยากจะเสียเงินหลายๆล้านไป ก็เท่านั้นเอง ตัดความรำคาญของผู้บริหารด้วย เรื่องจะได้ไม่ต้องถึงหูเค้า "

“ แต่ว่า..”

“ คิดมาก ไปทำงานของนายได้แล้วไป ทำออกมาให้ดี ฉันใช้เวลาทำงานไอ้แพ็คเก็จนี่ไม่นานหรอก ตอนที่นั่งฟังในห้องประชุมก็ร่างๆไว้แล้ว " เค้าพูดเชิงปลอบก่อนจะยื่นกระดาษมาให้ดู มันเป็นกระดาษที่ผมแจกเพื่ออธิบายลูกค้า ส่วนล่างที่มีพื้นที่ว่างมันเหมือนถูกวาดเอาไว้เป็นแบบร่างเล็กๆ " คิดไว้แล้วทำแปปเดียวก็เสร็จ เอาเป็นว่าถ้าเกิดว่ามีอะไรให้ช่วยฉันจะเรียกแล้วกัน "

“ โอเคครับ " พยักหน้ารับอีกคน ผมก็เดินกลับมานั่งที่เดิม เปิดงานตัวเองขึ้นมาทำขีดๆเขียนๆร่างแบบ ตั้งใจทำงานของตัวเองแบบที่อีกคนบอกด้วยความตั้งใจ จนงานที่ทำนั้นมันเสร็จลง ก็ล่วงเลยเวลาถึงช่วงดึกเสียแล้ว

“ คีย์งานเสร็จรึยัง กลับบ้านกันเถอะ "

“ เสร็จแล้วละ " ผมหันไปบอกลิป เซฟงานเรียบร้อยก่อนจะส่งเข้าไปในเมล์หัวหน้าปิดจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองก่อนจะเก็บกระเป๋าของตัวเอง ในตอนนั้นมือมันก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็ค มีข้อความนึงที่ส่งมาจากฟานมันเป็นข้อความไลน์ ข้อความสั้นๆที่ขึ้นมาบนหน้าจอ ' เป็นยังไงบ้างครับ โอเคมั้ย '

“ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร ใครส่งข้อความมาให้รีบกลับเหรอ "

“ เปล่าหรอก " ส่ายหน้าบอกอีกคน " แค่ไอ้ลูกหมาตัวนึงน่ะ "

“ งั้นก็กลับบ้านกัน "

“ อื้ม "

“ กลับก่อนนะครับ หัวหน้า " เราสองคนหันไปทักหัวหน้าที่เหมือนจะยังคงทำงานอยู่คนเดียวในออฟฟิศตอนนี้

“ อื้ม โชคดีละ พรุ่งนี้เจอกัน " เค้าบอกก่อนจะก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อแบบไม่สนใจเท่าไหร่นัก ความรู้สึกในอกที่ถูกบีบรัดของผม เราที่เหมือนสร้างความเดือดร้อนให้เค้า แต่กับกลับบ้านไปก่อนหน้าเค้าทั้งๆที่เค้าต้องกลับดึกเพราะแบกรับงานของเราเอาไว้ทั้งๆที่ไม่จำเป็นน่ะเหรอ

“ คีย์ คีย์ กลับบ้านกัน " ลิปยื่นมือมาเขย่าแขนผมที่หันไปพยักหน้าเค้า เราก็เดินออกไปจากออฟฟิศด้วยกัน ลงลิฟต์ลงมาทีชั้นล่างในตอนที่กำลังจะข้ามถนนไปขึ้นรถไฟอยู่ๆขาผมมันก็หยุด
 
“ ลิป นายกลับบ้านไปก่อนเถอะ "

“ อ้าวทำไมละ นายไม่รีบกลับไปหาฟานเหรอ "

“ ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังมีงานที่ต้องทำอีกนิดหน่อยน่ะ นายไปก่อนเถอะนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน " เดินถอยหลังวิ่งเข้าตึกไป อีกคนก็ตะโกนไล่หลังมา

“ นี่!! นายมีคนที่คอยฟังข่าวดีของนายด้วยความเป็นห่วงอยู่ที่บ้านนะเว้ย "

   เรื่องนั้นผมรู้แล้ว ว่าฟานคอยอยู่ แต่ว่า ตัวผมคงบอกเค้าด้วยความรู้สึกมีความสุขไม่ได้เต็มๆหรอก ถ้ายังคงทิ้งให้อีกคนต้องทำงานที่รับผิดชอบแทนผมอยู่คนเดียวในตึกนี้ ถึงจะไม่ใช่ความผิดอะไรของผมแต่เค้าที่ต้องมารับผิดชอบลูกค้าแทนผมก็ไม่ใช่กงการอะไรของเค้าเหมือนกัน เพราะงั้นถ้าเค้าไม่ได้กลับไปพัก ผมเองก็คงกลับไปพักไม่ได้หรอก ไม่ใช่คนที่จะไม่รู้สึกอะไรแบบนั้น  หัวหน้าที่ใจดีกับผมคนนั้นจะทิ้งเค้าให้ต้องลำบากคนเดียวได้ยังไงกัน

........................................................

ไม่รู้จะพูดอะไร ..
ต่อจากนี้คิดว่าคงเขียนทอล์คไม่ออก ไปเรื่อยๆ
ถ้ามองว่าลิปมองโลกในแง่ร้ายมั้ย ก็ร้ายอยู่นะ แต่คีย์ก้มองโลกในแง่ดีมากไปอีก
คือมันก็ไม่ผิดหรอก ถ้าคีย์จะรู้สึกดีที่มีคนช่วยเหลือแต่เราก็เห็นด้วยกับลิปที่ว่า
มันคือหน้าที่ของหัวหน้าอยู่แล้ว ที่ต้องช่วยเหลือลูกน้อง
สุดท้ายนี้ สงสารน้องฟานเหลือเกินค่ะคุณ

ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิต
ฝากแชร์ในเฟส
สามารถด่าได้ตามสะดวก ระบายความรู้สึกพวกนั้นออกมา

เจอกันตอนหน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ 

[AdLy]

อย่าทำแบบนี้นะคีย์ คือเราเห็นด้วยกับลิปทุกอย่างเลยอะ

[me12inzy]

คห.แรงค่ะ มีความอินมากกก

โอ้ยยย เกลียดอิคีย์แล้ว พอ ฉันพอกับคนหลายใจแบบหล่อนแล้ว อยากได้ผัวแก่นักก้ไปเอากับมันเลยไป๊ ถ้ามันดีนักหนะ อีคนที่รอที่บ้านก็ทิ้งแม่งไปเลยดิ ไม่มีดีสักอย่างเลยหนิ ชอบนักเนาะเป็นเมียน้อยเค้า ที่เค้ามีเมียอยู่แล้วอะ สำส่อน เกลียดคนแบบนี้ 
หัวหน้าเป็นคนดีจัง รับผิดแทนดั้วะ พระเอกสุดๆ ผัวในอุดมคติมั่กๆอะ แก่กว่า เป็นผู้ใหญ่ ปกป้องหล่อนได้ด้วย

ว้าว ดีเนอะ ไปรักกันเลยสิ ไป ชิ่วๆ
คือหวั่นไหวกับผช.เห้ๆคนเดิมไม่เท่าไหร่ คือเมิงมีแฟนอยู่แล้วนะ แฟนที่ยอมให้เมิงทุกอย่าง แฟนเด็กที่สมองน่าจะโตกว่าหล่อนด้วยซ้ำ มีแค่หล่อนที่งอแงฝ่ายเดียว ที่อยากได้ผัวแก่เพราะหล่อนทำตัวเด็กๆเองไง ปัญญาอ่อน

เกิดอะไรเห้ๆขึ้นมากับตัวก็ไม่ต้องนั่งเสียใจนะ ไม่ต้องกลับไปหาฟานด้วย

หล่อนเลือกเอง