หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[labelle]

ค่ะ จัดให้หนัก ขยี้ให้ตายค่ะ โอ้ยยยยยย เครียด

ขนาดยังไม่รู้ ฟานแทบไม่ไหว ถ้ารู้ว่าคนที่ตัวเองรัก หวั่นไหว ฟานจะเชื่อใจได้อีกหรอ
คีย์ใจร้ายมากเลยนะ แก้ไขตอนที่เรื่องมันเกิด

หัวหน้าบ้าหรือเปล่า พอรู้ว่ามีคนได้เค้าไป เลยอยากได้บ้างหรอ อยากจับหมกป่า

คีย์รอรับสิ่งที่ทำไว้เหอะ โกรธ

คำลิปคือจริง  คือเจ็บ

[HanTwoH]

 

[blove]

สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือการขว้างความผิดไปไกลๆตัว ละเลยที่จะรับรู้ว่าตัวเองนั้นผิดเต็ม!รับไม่ได้ไม่อยากยอมรับ อะไรหว่ะ?? ตัวเองหวั่นไหวไปเองแท้ๆ อย่ามาอ้างชั่ววูบเพราะช่วงหนึ่งมันคือการนอกใจไปแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นมันไม่เกิดปัญหา //หัวหน้าเข้ามาวอแวกับคีย์ ส่วนตัวมองเฉยๆนะ ไม่ว่าเลย มันเป็นสิทธิ์เพราะยังไงก็จะหย่าอยู่แล้ว คนไม่รักก็คือไม่รัก(เมียหน.) คนอยากได้ก็คืออยากได้(คีย์) มีแฟนแล้วยังไง ถ้ารักจริงมั่นคงมันไม่หวั่นไหวหรอก จริงม่ะ ตื้อให้ตายก็ไม่เล่นด้วย ดีซะอีกเป็นตัวทดสอบ//ต้องการหลบความผิดของตัวเองนะสิ เลยตะโกนพูดกับเขาไปแบบนั้น โยนมันไปใส่อีกคนแล้วบอกห้ามยุ่ง หึหึ!! ถ้าใจตัวเองมั่นคงจำเป็นไหมต้องบอก? พอเกิดเรื่องแบบนี้ทำให้ตัวเองเสียหายและจะเสีย*สิ่งของ*รักไปเลยเลิกสานต่อ ถ้าไม่มีข่าวก็ไม่มีทางเลิก ชู้ใจกันไปอย่างงั้นละ ปิดได้ปิดไป นั้นคือสิ่งที่ฟานควรจะรู้แต่ก็ไม่รู้ จะใครทำ+สร้างข่าวขึ้นมาไม่สำคัญ ประเด็นมันที่อยู่การนอกใจไปแล้ว หวั่นไหวไปแล้ว แค่ไหวตัวทันเท่านั้น ในเมื่อมันผิดมาแล้ว เหตุผลที่จะให้กลับไปยังไงก็ไม่เพียงพอ เวลานี้จะตีห่างจากคนนี้ ก็จะทำให้อีกคนไม่มีทางรู้ความที่เป็นมา หรือจะรู้ยังไงก็อยากจะรู้เหมือนกัน //พอบอกจะไม่ยุ่งกับเขาอีก สุดท้ายกลับมา รับได้? ใช่หรอ มันใช่หรอ หึหึหึหึหึ!!!! //รอตอนต่อไปค่ะจะยังไง หัวหน้าและคีย์จะทำยังไงอะไรก็เชิญเลย จากนี้ไม่มีผลต่อความคิด จะไม่มองว่าผิดเลย ให้ยกเหตุผลไรมาก็ไม่มีทางเพียงพอแล้ว แต่จะรอดูปฎิกริยาจากฟานเท่านั้น รอดู๊วววววววววววววววววว จะยังไง อิอิ!!

[snoopy]

หัวหน้านี่พยามยามไม่สิ้นสุดจริงๆ  อย่าทำตัวแย่ไปกว่านี้เลย
เค้าชอบจนเกลียดแล้วยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีก
อารมณ์ขึ้น

[mareya.no7]

หึ!! มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ขอให้ฟานรู้ความจริงทั้งหมด ถ้าจะให้มันเจ็บก็ต้องถึงที่สุด ประมาณไหนดี กอดเข่าอ้อนวอนขอร้องให้เห็นใจน้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด.. ขาดใจตายดิ้นกระแด่วๆ (ไม่ล่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นนิยายแนวสยองไป เหอๆ) อย่างไรก็ตามโทษฐานของการริอาจนอกใจไปถึงนอกกาย มันต้องเอาให้หนักให้สาสม ให้รู้ว่าร่างกายของคุณหัวใจของคุณยังจะมีค่าพอสำหรับคนดีๆ อีกไหม แค่เริ่มหวั่นไหวก็ทำลายทุกอย่าง สั่งสอนนายเอกให้เข็ดหลาบทีนะคับคนเขียน เป็นกำลังใจให้ค้าบบบ

[Billie]

 

[twinmonkey0311]

 

[tkaekaa]

ฟาน...สติๆลูก รักษาไว้ดีๆ คีย์กำลังโดนลงโทษหนักที่ลังเลสองใจ

[Yunatsu]

 

โอ้ยยย กรรมตามสนองได้เร็วดังจรวด

ฟานต้องได้ต่อยซักทีแหละนะ
55555
ต่อหัวหน้าอะ

แต่ลิปพูดถูกใจอีกแล้ว ปลื้มมมม รักกกมากกกกก
ขอให้รักกับพี่เมษนานๆ อย่ามีอะไรมาวุ่นอีกเลยยยยย เพี้ยง

ส่วนคีย์ (เรียกดีขึ้นมาละ) ก้รับผลของไฟนะ ไม่ว่ากองไฟจะเผาอะไรไปบ้าง
คีย์หนีออกมาแล้ว แต่ร่องรอยของความเจ็บปวด และบาดแผลที่โดยไฟเผาจะคงอยู่
ต่อให้เวลาผ่านไป คงนาน กว่าแผลจะหาย แต่ช่วงแรกๆ คงปวดแสบปวดร้อนน่าดู
หวังว่า ฟานจะช่วยทายาให้นะ หรือไม่ก้ กดที่แผลหนักๆ ให้เจ็บกว่าเดิม 555555

ปล. หนมบอกว่าเรื่องนี้นิยายรักใสๆ

[p_phai]

 

[Ginny Jinny]

 :m16

[LovEYouOnLy]

ทางที่ดีควรเล่า ควรบอก ฟานทุกๆเรื่อง แต่ถ้ายังคิดว่า ก็เรื่องแค่นี้เองมันไม่มีอะไรสักหน่อยอีกล่ะก็ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย

[Dee^daY]

ชดใช้ ..

[me12inzy]

สะใจแบบซอฟท์ๆ เพื่อนแบบลิปนี่หายากนะ เป็นนี่นี่เลิกคบนานละ

[Apple_matinie]

บักหัวหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 44
' ทางที่ถอยไม่ได้ '

' แต่นายเลือกที่จะเล่นกับไฟเองนะ ฉันเตือนแล้ว ว่าอย่า ' ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆกับเรื่องจริงพวกนั้น ลิปเตือนแล้ว เตือนหลายครั้งแล้วว่าอย่า แต่คนที่ดื้อดึงจะเข้าไปหาเป็นพวกไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตาแบบผมก็คงทำได้แค่ด่าทอตัวเองและสมน้ำหน้าตัวเองในใจ

“ หัวหน้า " เสียงเบาๆที่ดังขึ้นตอนที่ใครอีกคนเดินเข้ามาในแผนก ทุกคนที่หันมามองหน้าผมก่อนจะมองหน้าหัวหน้า สลับไปมาเหมือนกำลังคิดว่า เราสองคนคงทะเลาะกันมา เมื่อครู่ผมเดินเข้ามาด้วยสายตาแดงๆ ต่อมาไม่กี่นาทีหัวหน้าก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางหงุดหงิดอีก

“ เป็นประเด็นไม่จบไม่สิ้นจริงๆนะ " ลิปว่าเสียงเบาก่อนจะเลื่อนตัวเองกลับไปทำงานที่โต๊ะ ผมหันมาสนใจงานของตัวเองบ้างทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนินทาของคนอื่น

' คงทะเลาะกันมาแน่ๆ เมื่อกี้คีย์ก็เข้ามาแบบตาแดงๆ คราวนี้หัวหน้าก็เข้ามาแบบหงุดหงิดอีก '

' คงจะเข้าไประบายความรักที่แสนจะทรมานเพราะการแอบกินกันที่โดนเมียหลวงจับได้ละมั้ง '

' ยังไง '

' ก็แบบว่าเหมือนในละครไง ผมทนไม่ได้แล้วครับหัวหน้า หัวหน้าก็กอดปลอบแล้วก็บอกว่า อดทนอีกหน่อยนะเพื่อฉัน '

' น้ำเน่า '

“ ตอแหลด้วย " ผมเผลอพูดออกไปเสียงไม่เบานักคนที่กำลังนินทาก็เลยเงียบไป ก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ความเป็นจริงเป็นยังไงก็ไม่รู้แต่จินตนาการเป็นเรื่องเป็นราว บอกเล่าคนนู้นนี่เหมือนตัวเองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดมากับตา

“ ทุกคนวันนี้ฉันมีเรื่องจะประกาศนะ " เงยหน้ามองเสียงของรองหัวหน้าที่พูดขึ้น สงสัยคงจะขอความร่วมมือหาคนสมัครไปเข้าร่วมอบรบอะไรสักอย่างของทางบริษัทอีกแน่เลย ทุกครั้งที่มาประกาศอะไรแบบนี้ก็มีแค่เรื่องแบบนี้แหละ หาคนไปอบรบคอมพิวเตอร์บ้าง ภาษาบ้าง " ฉันจะขอตัวแทนจากแผนกเราไปงานสัมมนาที่หัวหิน สองวันหนึ่งคืน "

“ เฮ้ยย น่าสนใจ "

“ ใช่ๆ น่าไปเนอะ " เสียงพูดคุยของพนักงานในบริษัทดังขึ้นด้วยความสนใจ ลิปที่หันมามองหน้าผมในแววตาของเค้าก็ดูเหมือนว่าจะสนใจไปไม่น้อยเหมือนกัน

“ แต่ว่าไปกับหัวหน้าสองคนนะ เพราะงั้นจะมีคนเดียวเท่านั้นที่ได้ไป "

“ งั้นก็หมดสิทธิ์ยังไงหัวหน้าก็ต้องเลือกเมียน้อยเค้าอยู่แล้ว " พนักงานที่นั่งอยู่ข้างหน้าของผมพูด

“ เหมือนได้ไปฮันนี่มูนเที่ยวต่างจังหวัดเลย แต่คราวนี้บริษัทออกให้ด้วย ดีจัง เมียว่าไม่ได้แน่ๆเพราะเป็นงาน " เพื่อนที่นั่งข้างๆเธอเสริมลิปก็หันมามองหน้าผม

“ สรุปใครจะอาสาไปกับหัวหน้ามั้ย " รองหัวหน้าถาม

“ ให้ตายฉันก็ไม่ไปหรอกจ้า เดี๋ยวโดนหาว่าเป็นเมียน้อยหัวหน้าอีกคนจะทำยังไง  ผัวยิ่งไม่มีอยู่ " พนักงานหลายคนที่ส่ายหน้าปฎิเสธกับรองหัวหน้าที่ก็ได้แต่ถอนหายใจ ในช่วงเวลาที่มีข่าวแบบนี้มันคงยากที่ใครจะอาสาไป

“ ให้คีย์ไปสิค่ะ ยังไงคีย์ก็เหมาะสมที่จะไปที่สุดอยู่แล้ว " รุ่นพี่ที่ทำงานว่าทุกคนก็หันมามองหน้าผม " อีกอย่างหัวหน้าคงอยากจะให้คีย์ไปที่สุดแล้วละมั้ง ในบรรดาคนในแผนกน่ะ "

“ แต่ผมไม่ได้อยากไปนะ " คำพูดที่ทำให้ทุกคนหันมามองหน้าผม ก่อนจะแบะปากมองบนกันเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเท่าไหร่

“ ตอนนี้ทำมาเป็นพูดว่าไม่อยากไป ทีตอนยังไม่มีใครรู้ว่าแอบคบกัน เห็นร่อนไปร่อนมากับหัวหน้าได้หน้าตาระรื่นขนาดนั้น พอทีแบบนี้ละมาบอกว่า ไม่อยากไป ตอแหล "

“ ช่วยคิดให้มันเบากว่านี้ไม่เหรอครับ " ผมหันไปหาคนที่พูดออกมาเสียงไม่เบานัก กับความคิดแย่ๆของเธอที่ถ่ายทอดออกมาทางแบบตั้งใจที่จะทำให้ตัวเองดูกล้า ดูแรง แต่จริงๆแล้วก็ดูเป็นคนที่จิตใจต่ำก็เท่านั้น " ทุกคนคงคิดว่าผมเป็นเมียน้อยหัวหน้าอย่างที่ดูจากในภาพ  ทุกคนที่ว่าผม เหยียบผม พูดเสียดสีผม เหมือนไม่ใช่เพื่อนร่วมงานกัน เหมือนว่าตั้งแต่ทำงานกันมาเราไม่เคยยิ้ม ไม่เคยคุยกันเลย ในทางกลับกันทุกคนคุยกับผม รู้จักผม บางคนก็มีเบอร์ส่วนตัวของผม มีไลน์ แต่น่าแปลก น่าแปลกที่ว่าพวกคุณไม่เคยคิดจะมาถามความจริงเรื่องนี้จากปากของผม จริงเหรอคีย์ ?  เรื่องของนายกับหัวหน้า ใช่รึเปล่าคีย์ ทุกคนไม่แม้จะให้ผมอธิบายแต่กลับพูดไปตามที่ทุกคนเห็น คุณรู้มั้ยว่าเบื้องหลังภาพถ่ายพวกนั้นมันเป็นยังไง ทำไมผมถึงไปกินข้าวกับหัวหน้า ทำไมถึงขึ้นรถไปกันสองต่อสอง ทำไมผมถึงนั่งอยู่ที่สถานีรถไฟกับหัวหน้า ก็ไม่เห็นมีใครถาม ไม่มีใครให้โอกาสผมพูดเลยสักคำ แต่ช่างเถอะไม่ถามก็ไม่ว่าไม่ให้อธิบายก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ที่เรื่องของผมไปพูดใส่สีตีไข่กันเหมือนตัวเองเห็นกับตา บวกผสมกับดราม่าละครหลังข่าวที่ดูกันบ่อยๆ มันเหมาะสมแล้วเหรอที่ทำแบบนั้น ไม่รู้ความจริงแต่เอาไปพูด ถ้าวันไหนวันนึงเป็นทีของพวกคุณบ้างละ จะรู้สึกยังไง  "

“ งั้นถ้าไม่ใช่ความจริงก็ไม่เห็นต้องแคร์เลย คีย์ก็ไปงานสัมมนากับหัวหน้าสิ ไม่ใช่ความจริงก็ไม่แคร์ไม่ใช่เหรอ "

“ นั่นนะสิค่ะ พวกเราไปไม่ได้หรอก แค่นี้ก็เป็นข่าวซุบซิบไปทั้งบริษัทแล้ว ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองว่ามาจากแผนกออกแบบที่หัวหน้ากับลูกน้องแอบกินกัน " พนักงานอีกคนเสริม

“ ไม่ใช่เรื่องจริงคีย์ก็ไปสิ ยังไงมันก็แค่งานอยู่แล้ว "

“ งั้นให้คีย์ไปนะคะ " รองหัวหน้าหันไปมองหัวหน้าที่ก็ทำหน้านิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา " หัวหน้าว่าไงค่ะ ดีมั้ย "

“ ดีสิ ให้คีย์ไปก็ได้ " ร่างสูงที่เอ่ยบอกคำนั้น ยิ่งทำให้พนักงานทั้งหมดมองผมในแง่ร้ายมากขึ้นไปอีก

“ แหม..มันก็ต้องดีอยู่แล้วละนะ จะได้มีอะไรกันแบบหามรุ่งหามค่ำไปเลย ซอยถี่ๆไง แล้วมาทำเป็นพูดว่าเข้าใจผิด แหม แม่นางเอกที่น่าสงสาร " พี่พนักงานคนเดิมว่าก่อนจะแบะปากใส่เพื่อนที่ก็หัวเราะออกมา

“ มันจะไม่ดีได้ไง ในเมื่อก็อยากจะไป... กันอยู่แล้วละนะ น่าจะตั้งกล้องแอบถ่ายคลิปตอนเอากันแล้วส่งไปให้เมียหลวงดูนะ เป็นการตอกหน้าไง ไม่ก็ถ่ายภาพสวีทๆกัน ส่งกลับไปให้เมียหลวงไปเลย "

“ แล้วเราจะไม่ถามเค้าหน่อยเหรอว่า จริงอะเปล่า "

“ ถามไปก็ได้คำตอบตอแหลๆว่า ไม่ได้เป็นอะไรกันครับ แล้วแบบนั้นถามทำไมวะ ยังไงเมียน้อยก็คือเมียน้อยนั่นแหละน่า "

“ ถามเพื่อดูความตอแหลไง ว่าแหลถึงเลเวลไหน ฮ่าๆ "

“ คีย์ " ลิปดึงตัวผมเหมือนห้ามไม่ให้พูดอะไรออกไป " พอเถอะ พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก เงียบไว้ดีกว่า "

“ แต่ฉันไม่ได้อยากไปกับหัวหน้าเลย ทำไมฉันต้องไปด้วย แล้วฟานอีก คราวนี้เค้าไม่เลิกกับฉันเลยรึไง "

“ ใจเย็นๆก่อนลองพูดกับรองหัวหน้ามั้ย ก็บอกไปว่านายไม่อยากจะไปจริงๆ ฉันว่าเธอน่าจะเข้าใจนะ "

“ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจหรอก " ตอนนี้ไม่มีใครอยากจะไปไหนกับหัวหน้าทั้งนั้นเพราะถ้าไปก็ต้องโดนซุบซิบนินทา บางคนก็หาว่าเป็นเมียน้อยคนใหม่ของหัวหน้า ตอนนี้ถ้าทำได้ก็มีแต่คนผลักเรื่องนี้ออกไปให้ไกลตัวทั้งนั้น

“ แล้วทำไมบริษัทต้องดันให้งบมาแค่สองคนด้วยนะ จะสามก็ไม่ได้ฉันจะได้ไปกับนาย " ถอนหายใจออกมา ไม่มีสมองจะมาคิดงานตรงหน้าอะไรนี่แล้ว ทำได้แค่นั่งนิ่งๆแล้วหยิบปากกาตัวเองมาขีดเขียนงานไปเรื่อย ผมกำลังคิดถึงฟานมากกว่า ถ้าบอกเค้าไปว่าคนทั้งบริษัทกดดันให้ผมไปแบบนั้นเค้าเชื่อมั้ย เค้าจะเข้าใจมั้ยว่าผมต้องไปต่างจังหวัดกับหัวหน้าแค่สองคน จะเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

“ คีย์ อันนี้เป็นรายละเอียดเกี่ยวกับงานที่จะไปสัมมนานะ " รองหัวหน้าเดินเอาเอกสารมาเกี่ยวกับงานสัมมนามาให้ผม เอกสารที่บอกถึงหัวข้องานแล้วก็รายละเอีนด วันเวลาที่ไป

“ รองหัวหน้า ขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ย "

“ ไม่อยากไปใช่มั้ย " พยักหน้ารับอีกคนเค้าก็ถอนหายใจออกมา เธอพิงตัวเองลงกับโต๊ะของผม

“ ช่วยหาคนไปแทนผมทีเถอะ ผมไม่อยากจะเป็นขี้ปากคนไปมากกว่านี้อีกแล้ว "

“ ฉันเข้าใจนายนะคีย์ แต่จะให้ทำยังไงดีละ ตอนนี้ไม่มีใครอยากจะไปกับหัวหน้าทั้งนั้น เค้าก็เหมือนตกที่นั่งลำบากเหมือนกันนะ แม้ว่าฉันจะงงๆนิดหน่อยว่าทำไมเค้าถึงเลือกนายก็เถอะ "

“ ทำไมเหรอครับ "

“ ก็ตอนนี้เพราะเรื่องนั้นเค้าก็เลยถูกเพ่งเล็งจากทุกแผนก แล้วการสัมมนาครั้งนี้มันไปกันทุกแผนกเลยนะ แถมยังค้างคืนอีกกลับมาก็คงมีแต่เรื่องให้นายปวดหัวแน่ๆ ทั้งเรื่องจริงที่ใส่สีตีไข่เข้าไปแล้วก็เรื่องไม่จริง " รองหัวหน้าถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มลงมาถามผม " ทำไมถึงไปกินข้าวกับหัวหน้าสองต่อสองล่ะ บอกฉันได้มั้ย "

“ วันที่งานมีปัญหาที่โดนกล่าวหาว่าโดนลอกงานคนอื่น หัวหน้าเห็นผมเครียดๆวันต่อมาเลยนัดไปกินข้าวฉลองที่ผมไม่โดนไล่ออก ก็แค่นั้นครับไม่ได้มีอะไร เค้านัดผมให้ไปรอใต้ห้างก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม "

“ อย่างงั้นเหรอ " ผมพยักหน้ารับอีกคนก็ยิ้มจางๆ " แต่เหมือนนายไม่ได้มาอธิบายใครๆก็เลยพูดกันไปเป็นเรื่องอื่น "

“ ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นอีกหน่อยก็คงลืมแล้วก็หายไปเองนั่นแหละ แต่ว่าตอนนี้ผมไม่อยากจะไปงานสัมมนากับหัวหน้ามากกว่า แค่ไม่อยากจะไปเป็นประเด็นมากกว่านี้อีกแล้ว "

“ นายไม่ได้เป็นอะไรกับหัวหน้าจริงๆเหรอ "

“ ครับ ก็จริงนะสิ จะเป็นได้ไง ผมมีแฟนแล้วนะ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับหัวหน้าด้วย " บอกอีกคนไปแบบนั้นแม้มันจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ตาม
 
“ แต่หัวหน้าเค้าดูสนใจนายมากเลยนะ ฉันรู้จักหัวหน้ามานานเค้าไม่เคยใส่ใจใครได้เท่านายเลย อย่าตอนที่ฉันบอกว่า งานสัมมนาหนนี้คงหาคนไปยากแน่ๆ เค้าก็บอกแค่ว่า ถ้าเป็นนายก็คงดี พอฉันหันไปบอกว่า นายคงรับความรู้สึกกดดันพวกนั้นไม่ได้ เค้าก็บอกแค่ว่าแต่ไม่ว่ายังไงสุดท้าย ก็ต้องเป็นนายที่ไป เพราะไม่มีใครไปหรอก ใครจะกล้าไปกับเค้า เค้าว่ามาแบบนั้นแหละ "

“ แต่ผมก็ไม่อยากจะไปกับเค้านะ รองหัวหน้าไปแทนได้มั้ย "

“ ฉันอะนะ " เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง " ตอนแรกฉันก็จะเสนอตัวเองนะ เพราะดูท่าทางจะไม่มีใครไปกับเค้าแต่เหมือนเค้าจะต้องการนายมากกว่าฉันนะ "

“ แล้วถ้าผมไปบอกหัวหน้าว่า ผมไม่อยากไปแล้วจะให้คุณไปแทน คุณจะยอมไปแทนผมมั้ย ถ้าผมขอกับหัวหน้าได้ "

“ ถ้าเค้ายอมละก็นะ " เธอพยักหน้ารับคำผมแบบง่ายๆ ง่ายเกินไปจนตัวผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่า ที่มันง่ายขนาดนี้เพราะเธอสงสารผม หรือเพราะแอบคิดอะไรกับหัวหน้ากันแน่ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญอะไรแล้วช่างมันเถอะ ขอแค่ไม่ต้องไปก็พอ

“ นี่ นายจะไปพูดกับหัวหน้าเรื่องที่ขอไม่ไปงานสัมมนาจริงๆเหรอคีย์ "

“ จริง " พยักหน้ารับคำถามของลิปที่ก็พยักหน้ารับ

“ งั้นก็ขอให้โชคดีนะ ขอให้เค้าเปลี่ยนใจ แม้มันจะเป็นเปอร์เซ็นที่น้อยมากๆก็เถอะ " คำพูดที่ชวนให้เครียดมากกว่าเก่า เงยหน้ามองเวลาที่กำลังจะใกล้เที่ยง ผมนั่งมองคนทำงานคนอื่นที่ทะยอยออกไปพักกันเรื่อยๆจนเหลือเพียงแค่หัวหน้า รองหัวหน้า ผมแล้วก็ลิป “ คีย์ไปกินข้าวกัน "

“ ฉันขอไปคุยกับหัวหน้าก่อนไปกินข้าวได้มั้ย "

“ จะพูดเลยเหรอ "

“ ตอนนี้แหละ " ผมเดินตรงไปที่โต๊ะของหัวหน้า ใบหน้าคมก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมเค้าวางปากกาที่กำลังเขียนเอกสารอะไรสักอย่างลง " หัวหน้าผมมีอะไรจะพูดด้วยครับ "

“ ตรงนี้เหรอ "

“ ครับ ตรงนี้ " พยักหน้ารับ เค้าก็พยักหน้าตอบตกลง

“ ว่ามาสิมีอะไร เรื่องจะไปสัมมนารึเปล่า "

“ ครับ คือผมไม่สะดวกจะไปงานสัมมนาครั้งนี้ครับ ขอให้คนอื่นไปแทนผมได้มั้ย "

“ แล้วใครจะไปแทนนาย " หัวหน้าถาม

“ รองหัวหน้าจะไปแทนผมครับ ใช่มั้ย " หันไปมองเธอที่ก็พยักหน้ารับน้อยๆ
 
“ เพราะคีย์บอกว่าไม่อยากจะไป ในสภาวะแบบนี้ ฉันว่าถ้าเป็นแบบนั้นฉันควรจะไปแทนดีกว่า ถ้าขืนไปไม่รู้ว่าจะเกิดคำพูดไม่ดีต่อคีย์แล้วก็หัวหน้ามากขึ้นไปอีก ตอนนี้แผนกอื่นก็มองเราไม่ดีอยู่แล้ว อย่าให้เรื่องมันบานปลายเลยค่ะ "

“ แต่ฉันอยากจะให้คีย์ไปนะ " หัวหน้าบอก ทุกคนก็หันไปมองหน้าเค้า " ถ้าให้พูดตรงๆเลยก็คือ ฉันอยากจะไปกับคีย์อยู่แล้วตั้งแต่แรกอยากไปสัมมนากันสองต่อสองเราจะได้คุยกันในเรื่องยุ่งๆที่มันเกิดขึ้น ฉันคิดว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันแค่สองคนไม่มีคนอื่นมันอาจจะคุยอะไรกันง่ายขึ้นเพราะตอนนี้เค้าไม่คุยกับฉันเลย ขอเวลาคุยด้วยเค้าก็บ่ายเบี่ยง แล้วก็ไม่ยอมรับอะไรท่าเดียว เพราะงั้นนี่ก็เป็นทางเดียวที่เราจะได้คุยกัน ผมไม่เปลี่ยนตัวให้หรอก คุณไม่ต้องไปหรอกนะรองหัวหน้า ผมจะให้คีย์ไป ผมส่งชื่อเค้าไปแล้ว "

" หัวหน้า..”

" หัวหน้า จริงๆสินะคะ เรื่องของคุณกับคีย์ คุณชอบคีย์อย่างงั้นสินะ " รองหัวหน้าถามอีกคนที่ก็ยังนิ่งก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด

" ใช่ ผมชอบคีย์แล้วกำลังพยายามทำให้เค้าเป็นแฟนของผมอยู่ "

" แต่ผมมีแฟนแล้วครับ ถ้าคุณจะกรุณาเลิกยุ่งกับผมเถอะ อย่าทำให้แฟนผมต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย อย่าทำให้ผมต้องทำร้ายเค้าซ้ำๆเลย "

" แต่นี่มันงาน การไปสัมมนาเป็นงานที่นายขัดไม่ได้หรอกนะ ไปอธิบายให้เค้าเข้าใจสิ ว่านี่คืองานในแบบฉบับของผู้ใหญ่ที่เค้าต้องทำกัน เรื่องบางเรื่องไม่อยากจะทำก็ต้องฝืน ไม่ใช่เด็กที่หนีปัญหาได้ทุกเรื่อง "

" หัวหน้า " ผมเอ่ยเรีบกชื่อเค้าเบาๆ อีกคนก็ถอนหายใจออกมา

" ฉันไม่เหลืออะไรให้ต้องรักษาอีกแล้ว ทั้งชื่อเสียง หรือแม้แต่ความน่าเคารพ ฉันเองก็ทุ่มเทให้นายทั้งหมดเหมือนกัน เพราะงั้นฉันจะไม่มีวันยอมแพ้เพียงเพราะนายที่ปฎิเสธฉันหรอกนะ ต่อให้เป็นฉันแค่คนเดียวที่ทุ่มเทให้นาย ต่อให้นายจะเฉยเมยกับฉัน ฉันก็จะพยายามเข้าไปใกล้นาย เพราะฉันจะไม่ถอยหรือกลัวอีกแล้ว "

   ทุกคนเงียบในประโยคที่เค้าพูดกับผม อาจเพราะไม่คิดว่าใครคนนี้จะพูดความรู้สึกจริงๆออกมา ก็เลยทำได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะตอบโต้อะไร แม้แต่ลิปเองที่ยืนฟังอยู่คนที่ตอบโต้ใครอีกคนแบบไม่กลัวยังได้แต่ยืนนิ่ง

“ ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมคงปฎิเสธการเปลี่ยนตัวคีย์ให้เป็นรองหัวหน้าในการไปสัมมนาในครั้งนี้ "

“ หัวหน้าแต่ว่า อย่าทำให้ตัวเอง แผนก ต้องมีแต่เรื่องโดนนินทาเลย อย่างน้อยถ้าคุณไม่คิดถึงแผนก ไม่คิดถึงงาน ก็คิดถึงคีย์เถอะค่ะ  คำว่า เมียน้อยน่ะ ไม่ใช่คำพูดธรรมดาที่ฟังแล้วมีความสุขนะคะ ถ้าชอบคีย์จริงๆ ทำไมไม่เลือกที่จะปกป้องเค้าละ "

“ รักของผมไม่ได้ บริสุทธิ์ขนาดนั้น ขอโทษครับ ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว " คำพูดทิ้งท้ายของร่างสูงที่พูดจบการจะเดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่แบบนั้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมาทั้งนั้น มือข้างนึงที่เอื้อมมาจับไหล่ของผมตอนที่หันไปมองดูลิปก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ

“ คีย์ ไปกันเถอะ "

“ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย ตอนนี้ช็อคไปหมดแล้ว " รองหัวหน้าบอกก่อนจะถอนหายใจออกมา เธอมองหน้าผมสลับกับลิป " ความรักมันน่ากลัวชะมัด ว่ามั้ย ขนาดเป็นเรื่องที่รู้ว่าไม่เหมาะสมแท้ๆแต่เค้าก็ยังทำ "

“ อย่าเรียกว่าความรัก ให้เรียกว่าความเห็นแก่ตัว ผมว่าน่าจะเหมาะสมกว่า " ลิปพูดไว้แบบนั้นกับรองหัวหน้าที่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจ

" ขอโทษนะคีย์ ฉันเองก็คงช่วยนายได้แค่นี้ "

" ไม่เป็นไรหรอกครับ ทั้งหมดอาจจะเป็นความผิดของผมเอง " ยิ้มให้อีกคนที่ยกคิ้วสงสัยแต่ก็ไม่ถามอะไรต่อ จริงๆผมก็คิดว่าเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นตอนนี้มันคงเป็นเพราะผม เป็นความผิดของผมทั้งหมด ก็ถ้าผมไม่หวั่นไหวไปกับเค้า เรื่องราวพวกนี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก แต่เพราะหวั่นไหวไปกับเค้าให้ไปให้ท่าเค้าพอเค้าเล่นด้วยตอนนี้จะถอยหลังกลับก็ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว ติดกับอยู่ในเกมส์ที่ตัวเองไม่น่าจะหวั่นไหวไปตั้งแต่แรก

“ อย่าคิดมากเลยนะ " มือที่เอื้อมขึ้นมาจับไหล่ผมของลิป ตอนนั้นทุกอย่างเงียบไปหมด ผมไม่รู้จะพูดอะไรอออกมาดี คิดถึงฟานตอนที่รู้ว่าผมต้องไปสัมมนาก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมา ตอนนี้ได้แต่กลัวไปหมดแล้ว กลัวที่สุดก็คือกลัวเค้าไม่พอใจแล้วเลิกรากันไป

“ ถ้าฟาน ขอเลิกกับฉันละ "

“ ให้ฉันช่วยพูดมั้ยว่านายจำเป็นต้องไปจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ "

“ ถ้านายช่วยพูดเค้าจะมองว่า ฉันต้องไปจริงๆ หรือแค่เอาเพื่อนมาช่วยพูดให้ตัวเองได้ไปไหนมาไหนกับชู้ละ "

“ คีย์ "

“ เพราะฉันโกหกเค้ามาแล้วครั้งนึง ฉันไม่คิดว่าฟานจะเชื่อฉันอีก "

“ ก็ลองดูก่อนมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายก็ได้ " ผ่อนลมหายใจออกมาคำปลอบพวกนั้นไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น ฟานเป็นแฟนผม ผมรู้จักเค้าดี ว่าเค้าจะรู้สึกยังไงถ้าได้ฟังเรื่องนี้ ท่าทางโกรธของเค้าเมื่อคืนที่ยังอยู่ในสายตาแววตาที่แม้แต่จะร้องไห้ก็เหมือนร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกทั้งแค้นแล้วก็โกรธ

“ ลิป ฉันไม่หิวอะ "

“ กินอะไรเข้าไปหน่อยเถอะน่า เมื่อเช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปเลยไม่ใช่เหรอ " ถอนหายใจออกมาตอนที่มองไปรอบๆ มันไม่อยากจะกินอะไรเลย มันรู้สึกตื้อไปหมด ตอนนี้สิ่งที่รู้สึกคือ ไม่อยากจะไปสัมมนาบ้าบออะไรนั่นเลยสักนิด ไม่อยากจะคุยกับฟานเรื่องนี้ ไม่อยากจะทะเลาะกันอีกแล้ว อยากจะดีกัน อยากจะมีความสุขเหมือนเดิม

“ หัวหน้า " เดินมาถึงร้านแซนวิชผมก็พบว่ามีใครคนนึงกำลังนั่งกินแซนวิชเงียบๆคนเดียวอยู่ในร้าน

“ ชิบหายแล้วเราจะไปแดกอะไรกันละทีนี้ " ลิปถอนหายใจออกมาในตอนนั้นร่างสูงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้เหมือนกินเสร็จเรียบร้อยเค้าเดินออกมาจากร้านก่อนจะเอ่ยทักเรา

“ กินแซนวิชกันอีกแล้วเหรอ "

“ ก็ครับ " พยักหน้ารับ ก่อนที่ผมจะพูดออกไป

“ หัวหน้า ผมไม่อยากไปจริงๆนะ ช่วยฟังผมหน่อยไม่ได้เหรอ ช่วยเห็นใจผมหน่อยได้มั้ยครับ ลำพังตอนนี้ก็แทบไม่เหลืออะไรแล้ว ถูกคนอื่นนินทาว่าร้าย ไม่มีใครเคารพ แฟนกำลังจะทิ้ง อย่าให้ผมต้องกลายเป็นคนไม่มีอะไรเลยนะ อย่างน้อยก็ช่วยยกเลิกเรื่องที่ผมต้องไปสัมมนากับคุณเถอะ "

“ ฉันคิดว่าเราพูดคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ "

“ ได้โปรดเถอะครับ ช่วยกรุณา..”

“ แต่ฉันเองก็ไม่เหลืออะไรเหมือนกัน นายบอกว่าตอนนี้นายไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันเองก็ไม่เหลืออะไรเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่มีใครเคารพ มีคนนินทา แถมคนทีฉันทุ่มเทสนใจเค้าตอนนี้ เค้ายังจะมาหนีจากฉันไปอีก ถ้านายบอกว่า นายไม่เหลือใคร ฉันเองก็ไม่เหลือใครเหมือนกัน "

“ แล้วคุณก็เลยทำให้คีย์ไม่เหลือใครเหมือนคุณ จะได้กลับมาเป็นของคุณอย่างงั้นเหรอ ถามจริงๆเถอะ คิดอะไรอยู่เหรอครับ " ลิปเอ่ยถามอีกคนที่ก็นิ่งแล้วหันมามอง " หัวหน้ากำลังทำให้คีย์เลิกกับแฟน แล้วก็หันมาสนใจหัวหน้าอย่างงั้นเหรอ เหมือนสุดท้ายเค้าไม่เหลือใครแต่ก็ยังเหลือหัวหน้าอยู่ เพราะคีย์คือคนที่หัวหน้าทุ่มเทให้ อย่างงั้นใช่มั้ย " เค้าเงียบไม่ตอบคำถามอีกคนก็ถอนหายใจก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ " เราก็ไม่น่าถาม ดูก็รู้อยู่แล้ว "

“ ถ้าผมตกลงไปจะช่วยเลิกยุ่งกับผมตลอดไปได้มั้ยครับ "

“ คีย์ " หัวหน้าเอ่ยเรียกชื่อผม ตอนที่พูดแบบนั้นออกมา

“ ถ้าผมไปสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของผมอีก ให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผม ให้ความเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะไปไหนมาไหนด้วยกัน "

" คีย์ ฉันแค่อยากจะอธิบายเรื่องราวของเรา เรากลับมาคบกันได้นะ ทำไมเราต้องแคร์คนอื่นละ เรารักกันไม่ใช่เหรอ "

" เราไม่ได้รักกัน ผมไม่ได้รักคุณ " เอ่ยบอกเค้าไปตรงๆอีกคนก็นิ่ง " การที่ผมหวั่นไหวไปกับความอบอุ่นของคุณไม่ได้หมายความว่าผมจะรักคุณ ผมเคยบอกคุณไปหลายครั้งแล้วว่าผมรู้สึกยังไง แต่คุณก็ยังบีบบังคับทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับคุณ ทั้งๆที่ผมก็บอกมาตลอดว่า คุณไม่ได้สำคัญไปมากกว่าแฟนของผม "

" ทั้งๆที่ฉันคอยช่วยเหลือนาย ทั้งๆที่ฉันทุ่มเทให้นายมากขนาดนี้ นายยังมองไม่ออกอีกเหรอว่าฉันจริงจังกับนายมากแค่ไหนทั้งหมดนี้ฉันให้นายนะคีย์ แค่นายคนเดียวทำไมถึงพูดออกมาง่ายๆว่า ให้เลิกยุ่งกัน ทั้งๆที่ฉันเองพยายามขนาดนี้ "

" งั้นคุณก็คงคิดว่าหลังกลับจากทริปสัมมนาเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หรือมากกว่าเดิม "

" แล้วมันผิดรึไงที่ฉันคิดแบบนั้น นายเองก็ต้องหวั่นไหวไปกับฉันอยู่แล้ว "

" มั่นหน้า " ลิปพูดเสียงเบาๆ ผมก็หันไปมองเค้าที่ก็ทำเป็นหันไปมองอย่างอื่นแทน

“ คีย์ ฉันไม่เข้าใจ แค่เรื่องภาพหลุดแค่นั้นทำไมเราถึงไม่ทำให้มันกลายเป็นผลดีละ "

“ ผลดี " ผมทวนคำพูดของเค้า " ผลดียังไง ผลดีจากการเป็นเมียน้อยคนอื่นมันมีผมดีด้วยเหรอครับ "

“  ทำไมเราไม่ใช่โอกาสนี้เปิดตัวไปเลยละ ว่าเราเป็นอะไรกัน เราจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆความรู้สึกของตัวเอง "

“ หัวหน้ากำลังพูดเหมือนคีย์ มันมีใจให้หัวหน้าเสียเต็มเปาเลยนะ ทั้งๆที่ มันก็แค่หวั่นไหวไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย "

“ แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย เอาเรื่องของตัวเองให้รอดเถอะ "

“ ก็มันฟังแล้วจะอ้วก คุณก็ดีแต่เข้าข้างตัวเอง คิดว่าคนอื่นเค้าจะชอบคุณไปหมดรึยังไง "

“ นี่มันเรื่องของผมกับคีย์ ไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลยนะ "

“ แต่คีย์เป็นเพื่อนผม แล้วคุณกำลังบังคับเพื่อนผมให้ทำในสิ่งที่เค้าไม่อยากจะทำ " หัวหน้าไม่เถียงอะไรออกมา เหมือนไม่ยอมรับในสิ่งที่ลิปพูด และในสิ่งที่ผมขอร้อง “ ลาออกเถอะคีย์ ถ้าบังคับกันขนาดนี้ ถ้าไม่ยอมฟังเหี้ยอะไรเลยขนาดนี้ พอเถอะว่ะ มันมากไปแล้ว ออกไปหางานอื่นทำกัน ไปจากชีวิตแบบนี้สักที " ลิปหันมามองหน้าผมที่เอาแต่มองหน้าอีกคนอยู่แบบนั้น
“ ผมจะไม่มีวันหวั่นไหวไปกับคุณอีกเป็นครั้งที่สอง "

“ แต่คนอย่างฉัน จะลองดูมันทุกวิถีทาง "

“ หัวหน้า นี่คุณ.. " ผมถอนหายใจออกมาอย่างจนใจกับคนตรงหน้าที่ยังดื้อรั้นที่จะทำตามใจตัวเองอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น

" ขอโทษด้วยกันที่คนอย่างฉันมารักนาย แต่นายก็ผิดเองนะ ที่เล่นด้วยกับฉันก่อน "

................................................................. 

ชอบคำพูดของหัวหน้า ' แต่นายก็ผิดเองนะ ที่เล่นด้วยกับฉันก่อน '
เรื่องบางเรื่อง มันไม่ถอยกันง่ายๆ คนบางคนจบง่ายๆ คนบางคนไม่
ให้เมื่อ สร้างปัญหาให้มันเกิด ก็ต้องแก้ปัญหามันต่อไป
ปัญหาที่พี่คีย์ก่อขึ้น แม่จะบอกว่า แค่หวั่นไหว แต่บางทีผลกระทบมันมากมาย
เพราะงั้นทำอะไร ก็ต้องคิดถึงผลที่ตามมาเสมอ
ไม่ใช่บางอย่าง มันจะมาง่ายไปง่ายเสมอไป

ตอนหน้า ขอใบ้ว่า น้องฟานจะรู้เรื่องที่พี่คีย์จะไปงานสัมมนากับหัวหน้าสองต่อสองแหละ
เพราะงั้น... อาจจะเป็นฉากที่ทุกคนรอคอยต่อจากนี้ไป แซ่บลืมบอกไว้
อย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะจ๊ะ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้าาา
หนมมี่ผู้ใสซื่อ 

[Natsuki-ChaN]

หัวหน้าแม่มมมม 

[tkaekaa]

ก็แค่ไม่ต้องไป เจอหัวหน้าแบบนี้ร้องเรียนได้นะคีย์ อย่าไปยอม

[cheezett]

สมน้ำหน้า ร่านขนาดนี้จัดให้หนัก ไม่มีการสงสารอะไรทั้งสิ้นสำหรับเรา ถ้าเรื่องไม่แดงนี่จะไปถึงไหนกันแล้วคะซิส ขัดใจฟานวุ้ย ละนี่จะไปด้วยกัน มันส์แน่ๆตอนหน้า พรุ่งนี้เลยได้มั้ย 
อยากให้จบแบบ sad จุง มันจะเป็นอะไรที่สะใจมาก เกลียดนายเอกแรด ร่านเงียบ ตอแหล ถ้าไม่โดนประจานนี่นางก็ไม่คิดได้หรอก สมน้ำหน้าเพื่อนเตือนแล้วไม่ฟัง  /ตกใจตัวเองอินไรเบอร์นั้น   

[MENTA]

คีย์ เธอเลือกได้ เลือกได้จริงๆ

[twinmonkey0311]

จริยธรรมและสามัญสำนึกของหัวหน้ามันหมดไปแล้ว เห็นแก่ตัวจริงๆ ส่วนคีย์ก็รับผลกรรมที่ก่อไว้แล้วกัน

[mareya.no7]

จริงๆ แล้ว ถ้าเรื่องไม่แดงขึ้นมา นางก็ไม่หยุดหรอก หัวหน้าใจร้อนไปนะแทนที่จะทำดีด้วยเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ได้กิน นี่นางคิดจะถอยเพราะไม่อยากเป็นขี้ปากใช่ว่าสำนึก และกลัวสูญเสียคนที่แค่ดีกับนางไปก็เท่านั้น มันก็อย่างเขาว่าคิดจะแอบกินกันไปเรื่อยๆ ถามจริง? ถ้าเรื่องไม่เกิดคิดเหรอว่าอีคีย์มันจะไม่เสร็จไอ้หัวหน้้า อ่อนเป็นขี้ผึ้งรนไฟขนาดนั้น แล้วเรื่องที่จะต้องไปกันสองคน ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป จะไล่ออกเหรอ เชิญ!! แต่นี่ เฮ้อ เหมือนกรรมมันจะสนองอ่ะนะ นางถึงมองไม่เห็นทางออก

คำว่ารักของนางที่ยังไม่ได้บอกฟาน ไม่รู้จะยังมีค่าอยู่อีกไหมเพราะถึงขนาดนี้แล้วนางยังไม่คิดจะพูด อวยพรให้พูดเมื่อสายละกัน

(นางเคยคิดว่าฟานได้มาง่ายเกินไปไม่เหมือนหัวหน้าที่นางใฝ่ฝัน แต่อย่าลืม ฟานก็ได้นางมาง่ายเช่นกัน)

[blove]

ตอนที่เขายังไม่กล้าทิ้งอะไร ใจมาหวั่นไหวรู้สึกดีอยากอยู่ด้วยคิดถึงหน้าอยากเจอถึงแม้จะแอบก็มีความสุขมากเราสองคน แต่พอเขาพร้อมทิ้งทุกอย่างมาหา ละเกิดปัญหากับตัว จากที่หวั่นไหวตอนนี้ก็คือรำคาญนิดไม่อยากยุ่งหน่อยไม่เอาแล้วแบบนี้ พอกันที ฉันกลัว หึหึ!! //ทั้งพนักงานทั้งลิปพูดซะจนไก่ตื่นหมด  เซ็ง!!!!! จากที่นอกใจหวั่นไหวตอนนี้ไม่ละ อยากจะกลับไปหาฟานคนดี นี้ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย!! //เอาเลยหัวหน้า จะยังไงก็เอาเลย ตอนนั้นหวั่นไหวเขามีใจให้ไปแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ไม่มีก็ไม่เป็นไร ทำให้เขามาเป็นของเราซะ ยังไงมันก็ผิดมาแล้ว เขาเคยนอกใจแฟนมาแล้ว ช่วยสงเคราะห์อีกนิด ลูบอีกหน่อยเป็นไรไปถ้าไม่หวั่นไหวหรือสมยอมซะอย่าง เบื้องลึกของหัวใจคีย์ยังมีหัวหน้า แต่กดไว้เพราะกลัวปัญหากลัวกลัว อย่าทำให้ความกลัวมาปิดกั้นใจ ตะล่อมอีกหน่อยนะหัวหน้า เอาความที่ว่ายอมทิ้งทุกอย่างมานี้ละ พูดหวานๆดีๆคีย์ก็อ่อนแล้วละ กูเชียร์หัวหน้าโว้ยยยยย 55555555555555 รอตอนต่อไปเลยค่ะ สัมมนาครั้งนี้ มีเวลาอยู่เท่านี้ เราสองคนมาสร้างอะไรดีๆด้วยกันเถอะ ฟานไม่รู้หรอกน๊า 555555555555555555555

[Yunatsu]

เอาจิงถ้าเปนคีย์ คือลาออก ก้จบ ไปทำงานที่ใหม่ ถ้ายังโดนหัวหน้าราวี
ก้ทำฟรีแลนซ์
แต่คิดว่าหัวหน้าไม่มีปัญญา หรือมันคงไม่ใช่ทุกบริษัท ที่จะฟังแต่หัวหน้า
เพราะยังไงเข้าก้ผิด ที่มีเมียน้อย

ตอนนี้แค่สงสารเบาๆ แต่สมน้ำหน้ามากกว่า
ฟานนนทำไงดีทำไงดี
ตามไปดีมะ
ไปเปิดห้องโรงแรมข้างๆ เอาคีย์ไปนอนด้วย
 

[Supparang-k]

รอดูความแซ่บของฟาน~~~   คีย์ก็น๊าาาาา...กรรมมันติดจรวดนะเธอ เล่นกะไฟไงละไฟไหม้บ้านเลย

[me12inzy]

(นางเคยคิดว่าฟานได้มาง่ายเกินไปไม่เหมือนหัวหน้าที่นางใฝ่ฝัน แต่อย่าลืม ฟานก็ได้นางมาง่ายเช่นกัน)

กรี๊ดดดดดดดดด โควทออฟเดอะเยียร์ค่าาาาา

[labelle]

เออ เจ็บดีไหมคีย์ ถ้าไม่เล่นด้วย เรื่องก็ไม่ยาวหรอก ยอมรับความจริง แล้วแก้ไขดีกว่า

ลิปพูดแล้วโดน เพื่อนร่วมงานพูดแบบนี้ต่อหน้าคือได้หรอ แย่มากนะ

หัวหน้าเผยตัวแล้วสินะ เล่นด้วยเองนะ เลยจะจัดให้หรอ

สงสารฟาน คีย์รู้ตัวช้าไป

[♠DekDoy♠]

ลาออกก็ไม่ต้องไปด้วยกันแล้ว ก็รักษาความสัมพันธฺกับแฟนได้ในระดับหนึ่งแล้วเป็นการพิสูจน์ว่าเลือกแฟนนะ ในเมื่ออีกคนไม่แยกเรื่องส่วนตัวกับงานแล้วเราจะแยกออกมาทำไม ไปสัมนากลับมาก็รู้ว่าต้องเจออะไรบ้างถ้าจะไปอีกก็นะ ไม่น่าโง่

[iAlexiajang]

ไม่เก่งเลยอ่ะคีย์ วุ้ยยยยยยย
เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้ ไปสัมนากะอิหัวหน้าอ่ะ ฟานเลิกกะเธอแน่ อิหัวหน้าต้องวางแผนอึ้งเธอเอาไว้แล้ว!!!
หงุดหงิด ทั้งๆที่ก็ดูฉลาดขึ้นมานิดแต่ก็ยังจัดการไม่ได้ รำคาญแล้วอ่ะ 555555555555

[LovEYouOnLy]