หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[iAlexiajang]

เราว่าฟานไม่ควรลากคีย์ไปขึ้นรถออหัวเน่าอ่ะ ถึงจะโกรธก็เถอะนะ ทำอย่างนั้นถ้าคีย์โดนข่มขืนจริงๆ ส่วนหนึ่งมันมาจากฟานเลยนะ มันไม่ใช่ความสมยอมที่จะไปอย่างทีแรก มาถึงบทล่าสุด สงสารนางอีกชั้นแต่มันก็เป็นเพราะตัวนางเองก็เถอะ ถถถถ สู้ๆนะคีย์ไปให้ลิปปลอบนะ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเดินหน้าง้อฟาน ถึงฟานจะเคยบอกว่าไม่เอาแล้วก็เถอะ เพราะตัวฟานเองก็เทหมดหน้าตักไปแล้ว ไม่งั้นเธอต้องทำใจ เพราะเธอเป็นฝ่ายนอกใจก่อนเอง ปล.อิหัวเน่ามันไม่ยอมแค่นี้แน่ค่ะทุกคน
// ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่า จุ๊ฟฟฟฟฟฟ ;3

[Yunatsu]

คีย์ คงไม่ใช่ลาพักร้อน แต่เราว่าลาออกไม๊
ต่อให้หัวหน้าผิดจริง เจอความผิดแล้วไง
เขาก้แค่โดนสังคมในที่ทำงานด่า แล้วเด๋วทุกคนก้ลืมไป หรือถ้าจะเป็นคดีความก้แค่จ่ายค่าปรับ
แต่ทุกอย่างก้เหมือนเดิม
ต้องมีใครซักคนลาออกอะ ซึ่งเราว่าหัวหน้าไม่ทำ
งั้นคีย์ก้ออกมามะ แล้วก้ไปตามง้อฟาน
หรือบางทีถ้าเล่าให้ลิปฟัง ก้จะมีคนสมน้ำหน้าก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะชวนง้อฟานยังไงดี
55555

[Ginny Jinny]

คีย์จะทำยังไงละทีนี้ 

สู้ๆๆ 

[zuu_zaa]

 

[supernaturalgay]

อยากรู้จังว่าถ้าฟานรู้ว่าคีย์เกือบถูกไอ้เชี่ยนั่นข่มขืน  แถมยังต้องแบกเรื่องหนักๆไว้บนบ่าเพียงลำพัง  ฟานจะคิดยังไง?   ทำเป็นเมินเฉย  ทำหน้าแสยะยิ้มใส่  หรือเป็นห่วงและหวงคีย์มากแต่ทิฐิไม่ยอมมาหา

[Dee^daY]

ถือว่าเป็นบทเรียน ..

[เจเจจัง]

โกรธและโมโหคีย์มาก. แต่ตอนนี้แอบสงสารนางเหมือนกัน. ยิ่งไรท์บอกนางจะโดนหนักกว่าที่ฟานโดนอีก. ฟานรักแรงเกลียดแรงอีก. สงสารรอเลยละกัน

[Apple_matinie]

มันบดมันขยี้จริงๆ

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 48
' ฉันรักนาย '

   ตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความเงียบเหงา ไม่มีกลิ่นหอมของอาหารอร่อยๆ หรือแม้แต่เสียงอะไรสักอย่างเพื่อบอกให้ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในคอนโดแห่งนี้ เหมือนย้อนกลับไปในอดีต อดีตที่ตัวผมไม่เคยมีฟานอยู่ใกล้ๆ หันไปมองโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียงผมหยิบมันขึ้นมาเปิดดูก็พบว่า มันไม่มีข้อความ ไม่มีการติดต่อกลับ ไม่มีแม้ไลน์สักฉบับไม่มีอะไรทั้งนั้น กดมือถือโทรออกไปหาเค้าอีกครั้ง แต่ปลายสายก็ยังเป็นแค่การฝากหมายเลขโทรกลับ

' ฉันอยากคุยกับนาย ถ้าเปิดมือถือแล้ว ช่วยส่งข้อความมา หรือว่า โทรมาหาฉันหน่อยนะ ' ผมกดส่งข้อความไปหาเค้า ก่อนจะกดเข้าไปในไลน์ เลื่อนอ่านข้อความของเราที่ไม่มีอะไรทั้งนั้น ส่วนใหญ่จะเป็นอีกฝ่ายที่ติดต่อมามากกว่า กดปิดมือถือลงอีกครั้ง ผมผ่อนลมหายใจออกมา

   ไม่มีความสุขมานานแล้วนะ ช่วงเวลาที่ยิ้มออกมาจากใจจริงๆ มันนานแค่ไหนกันแล้ว  จำได้ว่ามีความสุขที่สุดก็ตอนที่ได้อยู่กับเค้า แต่ว่าก็ทำให้ความสุขนั้นมันหลุดมือไปเอง ทั้งหมดที่ผ่านมาก็ทำตัวเองทั้งนั้น ทำให้ความสุขเหล่านั้นมันหายไปด้วยตัวเอง

   จัดการอาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงาน ไม่รู้วันนี้ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง เรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนไปสัมมนาคงมีการบอกเล่ากันตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว จากปากหัวหน้าแผนกต่างๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์สู่ปากลูกน้อง และ ลูกน้องก็ส่งต่อไปให้เพื่อนร่วมแผนก แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราห้ามอะไรไม่หรอก โดยเฉพาะปากของคน

   ก้มหน้าลงเดินไปเรื่อยๆระหว่างทางจากสถานีรถไฟถึงหน้าบริษัท ตอนที่กำลังยืนรอลิฟต์ผมก็ได้ยินเสียงพูดคุยของคนที่มาต่อคิวขึ้นลิฟต์ด้วยกันดังขึ้น

“ ได้ฟังข่าวใหม่รึยัง " ผมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยจากจอโทรศัพท์ก่อนจะก้มลงเหมือนเดิมเพราะมันก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังเท่าไหร่ และคงไม่ผิดไปจากที่คิด คือพวกเธอกำลังนินทาเรื่องของผม

“ ข่าวอะไร "

“ ก็ข่าวที่หัวหน้าแผนกออกแบบกับลูกน้องเมียน้อยที่ไปสัมมนาด้วยกันไง เค้าว่ากันว่า จริงๆแล้ว หัวหน้าเป็นคนปล่อยรูปนั้นออกมาน่ะ แล้วเหตุการณ์พวกนั้นก็ถูกเมคจากหัวหน้าแผนกทั้งหมดเลยเพราะว่าเค้าจะจับลูกน้องในแผนกตัวเองทำเมียน้อยจ้า "

“ บ้าน่า ไหนใครบอกว่า ตัวเมียน้อยมันอ่อยไงอยากรวย อยากจะสบายจนตัวสั่น "

“ ก็นั่นนะสิ เห็นบอกเรื่องมันแดงขึ้นมาเพราะหัวหน้าแผนกจะจับลูกน้องข่มขืน! แล้วทางโรงแรมจับได้ ลูกน้องรอดแต่ก็แฉความจริงออกมาทั้งหมดเลย เรื่องมันก็เลยแดงขึ้น เห็นว่าหัวหน้าแผนกบุคคลจะจับให้ได้เลยว่าใครพูดจริงใครตอแหล เพราะหัวหน้าแผนกแกบอกว่าแกไม่ได้ข่มขืนจ้า ลูกน้องคิดไปเอง "

“ คนบ้าอะไรจะคิดว่าคนอื่นมาข่มขืนตัวเอง นอกเสียจากว่า หนึ่ง คือโดนจริงๆ กับ สอง ตอแหลจะจับผู้ชายแล้วสร้างสถานการณ์ให้ตัวเองดูดี แบบ ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยเค้า เค้าจะจับฉันทำเมียเอง แต่ที่สงสัยคือ ถ้าเรื่องทั้งหมดมันไม่จริงแล้วทำไมไม่ออกมาพูดตั้งแต่แรกว่าไม่จริง "

“ ใช่ไง นั่นคือประเด็น แล้วทำไมไม่บอกความจริงตั้งแต่แรก ปิดปากเงียบใครๆก็ต้องคิดว่าเรื่องจริงสิ ไม่จริงก็เถียงออกมาสิ เงียบอยู่ได้ "

“ แล้วพูดไปมันมีใครฟังเหรอไงครับ " ผมหันไปบอกเธอสองคนที่ก็เบิกตากว้างตอนที่เห็นผม ใบหน้านิ่งๆที่มองพวกเธอที่ได้แต่ถอยตัวออกห่างก่อนจะมองไปทางอื่น ด้วยท่าทางตกประหม่า " ทุกคนเอาเรื่องของผมไปพูดกันสนุกปาก ใส่สีตีไข่ให้ดูสนุกยิ่งขึ้น ไม่ฟังเรื่องราวจริงๆเลยสักนิด ที่เงียบเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนที่เอาเรื่องของคนอื่นไปพูดโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น ที่เงียบเพราะอยากจะให้เรื่องมันจบไป แต่พอเรื่องกลับกลายเป็นอีกแบบนึงก็ออกมาพูดอีกว่า ทำไมไม่พูดความจริง แล้วตอนที่ผมพูดมันมีใครฟังบ้างมั้ย ตอแหลบ้างละ เชื่อไม่ได้บ้างละ  ไม่ใช่ไม่พูดครับ พูดแล้วแต่ไม่มีใครฟังตังหาก "  ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ผมมองคนอื่นๆที่ก้มหน้ามองผมพูดอยู่โดยรอบไม่ใช่แค่คนสองคนนี้เท่านั้น ทุกคนนั้นนั่นแหละที่เอาเรื่องของผมไปใส่สีสีไข่พูดกันเป็นเรื่องเป็นราว " ถ้าอยากจะมีเรื่องเล่าสนุกๆในที่ทำงานให้เล่ากัน ทำไมไม่เล่าเรื่องของตัวเองบ้างละ เรื่องของพวกคุณน่ะ ต่อให้ไม่ใส่สีตีไข่มันก็สนุกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ โดยเฉพาะเรื่องเลวๆที่ชอบว่าร้ายคนอื่นน่ะ "

“ ต้นเรื่องมันก็มาจากแผนกนายนั่นแหละไม่ใช่รึไง เราก็แค่พูดต่อมันผิดตรงไหน ใครๆเค้าก็พูดกัน ถ้าจะโทษใครสักคนทำไมไม่โทษคนในแผนกตัวเองละ "

" วันนี้ก็เอาเรื่องนี้ไปเล่าในแผนกตัวเองสิครับ เรื่องที่โยนความผิดของตัวเองให้คนอื่น ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็ยังนินทาผมอย่างออกรสอยู่เลย พอโดนจับได้ก็โยนให้คนอื่นแล้วบอกว่าฉันไม่ผิดซะแล้ว " ผมยิ้มให้พวกเธอ " เห็นมั้ยครับ ไม่เห็นจะต้องใส่สีตีไข่เลย แต่สนุกออกเรื่องของพวกคุณน่ะ "

   ตึ่ง

   ประตูลิฟต์ที่เปิดออก ผมเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับคนอื่นๆที่เดินตามเข้ามา คนที่นินทาสองคนนั้นไม่ได้เดินตามมาด้วย พวกเธอแค่ยืนนิ่งปั้นหน้าไม่พอใจ หงุดหงิดที่ผมว่าเธอด้วยความเสียหน้า ทั้งๆที่ก่อหนหน้านี้ก็เป็นพวกเธอเองที่ว่าผมแต่กลับไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง

   เดินเข้ามาในแผนกที่มีคนจับกลุ่มซุบซิบนินทากันอยู่ผมหย่นตัวลงนั่งที่นั่งของตัวเองสักพัก หยิบมือถือมาวางไว้บนโต๊ะ เปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนประตูแผนกจะเปิดออกด้วยความรีบร้อนของคนที่วิ่งเข้ามาอย่าง ลิป

“ คีย์! " เค้าเดินตรงมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าผม แววตาที่กำลังร้อนรนสองมือของเค้าเอื้อมมาจับมือผม ลิปที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“ ใจเย็นๆ เดี๋ยวฉันเล่าให้นายฟังเอง "

“ นายไม่เป็นไรนะ "

“ ฉันไม่เป็นไร " ยิ้มให้เค้าอีกคนก็ผ่อนลมหายใจโล่งอกออกมา เค้าที่ดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ โล่งอกไปที " เค้าผละตัวออกพลางมองหน้าผม " เล่าเลยได้มั้ยตอนนี้ ฉันไม่อยากจะรอแล้ว ฉันอยากได้ยินมันจากปากนาย " เค้าคว้าแขนผมให้ลุกเดินเข้าไปในห้องประชุมของแผนกที่เก็บเสียง มันถูกปิดล๊อค " จริงเหรอ นายโดนหัวหน้าข่มขืนจริงๆเหรอ เค้าทำแบบนั้นจริงๆเหรอ "

“ นายไปฟังมาจากไหน "

“ คนที่ยืนรอหน้าลิฟต์เค้าพูดกัน " อีกคนว่าเสียงอ่อนๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แววตาที่กำลังคลอไปด้วยน้ำตา " คีย์ ฉัน..”

“ ร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้โดนข่มขืนสักหน่อย มีคนมาช่วยไว้ทันน่ะ  นายคิดว่าถ้าฉันต้องเจอกับเรื่องแบบนั้นฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างงั้นเหรอ "

“ นั่นนะสินะ " เค้าผ่อนลมหายใจออกมา " ตกใจหมดเลย อยู่ๆเมื่อเช้า ก็ได้ยินคนในบริษัทพูดกันแต่เรื่องนี้ พอมาคิดว่านายดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรตอนที่ฉันโทรหา ฉันก็เลยคิดว่า..”

“ ตอนนั้นฉันแค่ไม่อยากจะพูดถึงมันน่ะ " ผมมองหน้าอีกคนที่ก็พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดให้เค้าฟัง ลิปนิ่งไปสักพักก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ทุกอย่างในห้องนั้นเงียบ

“ คีย์ ฉัน พูดไม่ออกเลยวะ ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้มันจะมาเกิดขึ้นกับนาย ทำไมเค้าถึงทำแบบนั้นวะ มันยิ่งกว่าเหี้ยแล้วนะ นี่มันสัตว์นรกชัดๆเลยนะ ไอ้คำพูดที่บอกว่าจะถ่ายคลิปเก็บไว้ นายจะได้มามีอะไรกับเค้าทุกครั้งที่เค้าต้องการแบบนั้น ทำไมเค้าถึงเลวได้ขนาดนี้วะ แล้วนี่ผลมันจะออกมาเมื่อไหร่ ผลตรวจเกี่ยวกับขวดยานั่นน่ะ "

“ ไม่รู้สิ ฝ่ายบุคคลเค้าจัดการ แต่ฉันกลัวว่ะ กลัวว่าผลมันจะออกมาว่าไม่ใช่ ทั้งๆที่ฉันพูดความจริง นายเข้าใจมั้ย ว่าฉันพูดความจริง ฉันไม่ได้โกหก ฉันกลัวว่าผลมันอาจจะออกมากลับกัน แม้หัวหน้าแผนกบุคคลบอกว่าจะช่วย แต่..  แต่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นได้ไม่ใช่เหรอวะ ถ้าผลมันถูกล๊อคละ ยังไงฉันก็ผิด ฉันจะทำยังไงดีวะ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะเชื่อใครอีกแล้ว ไม่อยากจะเชื่ออีกแล้วว่าคนพวกนั้นจะช่วยฉันได้ ฉันไม่อยากจะไว้ใจใครอีกแล้ว " เพราะตลอดมาความเชื่อใจนี่แหละที่เป็นตัวหวนกลับมาทำร้ายเรา ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอ มันไม่มีที่สำหรับคนอ่อนแอแล้วมองโลกในแง่ดีหรอกสำหรับโลกของการทำงาน หรือแม้แต่ในโลกจริงๆที่เราอยู่ ทุกอย่างมันมีเงื่อนไขของมัน มีเหตุผลของมัน เพราะอะไร ทำไม  มันเหมือนไม่มีใครที่ดีกับเราจริงๆหรอก ไม่มี..

   มือของผมกำกันแน่นในช่วงเวลาที่กำลังคิดแบบนั้น อยู่ๆมือของลิปก็เอื้อมมาจับมือของผมเอาไว้ " คีย์ใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งคิดอะไรให้แง่ลบเลยนะ "

" ลิป "

" ฉันเข้าใจว่านายกำลังเครียดหลายๆเรื่อง แต่นายใจเย็นๆนะ ค่อยๆแก้มันไปทีละเรื่องสิ "

" ฉันกลัว " ผมบอกเค้าก่อนจะก้มหน้าลง กลัวที่สุดก็คือเรื่องภายในที่ตัวผมก็ไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กๆ ถ้าเทียบกับระดับหัวหน้าแผนกด้วยกันเอง บางทีหัวหน้าอาจจะยื่นข้อเสนอให้กับหัวหน้าแผนกบุคคลด้วยเงินจำนวนมากเพื่อปัดความผิดของตัวเองในเรื่องนี้ก็ได้ แล้วถ้าขวดนั่นเป็นแค่ขวดขยะทั่วไปตามทะเลที่ใครๆก็ชอบทิ้งกันละ " ใครมันจะช่วยฉันวะ ฉันมันก็แค่พนักงานธรรมดาไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับบริษัท ไม่เหมือนกับพวกหัวหน้าแผนกที่มีความสำคัญมากกว่า "

" อย่าคิดอะไรในแง่ร้ายแบบนั้นสิ ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นเราก็ลาออกไปเลย ฉันจะให้คุณเมษช่วยฝากงานให้นายเอง รวมถึงฉันด้วย ฉันเองก็จะไปกับนาย "

" ลิป " ผมหันมองอีกคนที่ผ่อนลมหายใจออกมา

" ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เรื่องมันไม่เกิด ถ้าเราคิดในแง่ร้ายมันจะบั่นทอนชีวิตนายจนไม่มีความสุขเลยนะ เพราะงั้นตอนนี้ใจเย็นๆ เผชิญหน้ากับวันนี้ก่อน "  พยักหน้ารับเค้าช้าๆอีกคนก็ยิ้มปลอบๆ " แล้วฟานละ เค้าว่ายังไงบ้าง  "

" ฉันยังติดต่อเค้าไม่ได้เลย โทรไปก็ไม่รับ ปิดเครื่องด้วย ข้อความก็ไม่ตอบกลับมา "

“ อย่างงั้นเหรอ "

“ ทุกอย่างในชีวิตฉันตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วลิป " ผมบอกอีกคนที่นิ่งเงียบฟัง " ฉันรู้ว่าถ้าพูดไปนายคงสมน้ำหน้าฉันเพราะมันเป็นเรื่องที่นายเองก็เตือนฉันแล้วว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับใครคนนั้น นายเตือนแล้วว่าสักวันฉันจะเสียเค้าไป แล้วตอนนี้ฉันก็เสียเค้าไปแล้วจริงๆ "

“ คีย์ "

“ ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลืองานที่อยากจะมาทำ ทั้งๆที่ฉันขัดใจคนรักเพื่อรักษามันไว้ ไม่เหลือคนที่รักแล้ว เพราะฉันทำร้ายให้เค้าเจ็บ ไม่เหลืออะไรเลย " ก้มหน้าลงต่ำน้ำตาที่ไหลออกมา ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทุกอย่างมันอัดแน่นอยู่ในใจนี้ มันเจ็บไปหมดแล้ว ทุกเรื่องราวที่ซัดเข้ามาใส่ผมตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นหยิบจับหรือคว้าอะไรก่อน ไม่รู้เลยว่าควรไปทางไหน ไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้

“ ไม่ไปง้อเค้าละ รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ไปง้อเค้าสิ ถ้านายไปง้อแล้วพูดทุกอย่างออกมาจากใจจริงๆ ฟานอาจจะฟังนายก็ได้นะ "

“ แต่ฉันไม่คิดว่าเค้าจะฟัง "

“ ไม่ฟังแล้วไงละ ก็ดีกว่านายไม่ทำอะไรเลยมั้ยวะ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ากลับมาเพราะเค้าเป็นคนสำคัญของฉัน มันอยู่ที่ว่า นายน่ะ มองว่าฟานสำคัญกับนายมั้ยตังหาก ถ้านายคิดว่าเค้าสำคัญก็ไปง้อสิ ไปเอาเค้ากลับมา "

   

[patwo]

เข็มนาฬิกาบอกเวลาเลิกงานผมลุกออกจากโต๊ะ ปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะหันไปลาลิปแล้วขอตัวออกมาก่อน วันนี้หัวหน้าไม่มาทำงานเหตุเพราะเรื่องงานสัมมนาเลยทำให้เค้าต้องถูกพักงานไปก่อนจนกว่าจะรู้ความจริงทั้งหมดของเรื่องที่เกิดขึ้น และเพราะเป็นแบบนั้น เรื่องที่ทุกคนคิดว่าเป็นข่าวลือก็ไม่ใช่ข่าวลืออีกต่อไป แต่ผมก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องแบบนั้นแล้ว ต่อให้ใครจะนินทาก็นินทาไป เราไปอธิบายให้ทุกคนฟังแล้วเข้าใจเราทั้งหมดไม่ได้หรอก เพราะงั้นก็เลือกไว้เฉพาะแค่คนสำคัญก็พอ

   เรียกแท็กซี่ที่หน้าบริษัทให้ไปส่งตามจุดหมายปลายทางที่ค่อนข้างไกลจากตัวเมือง แท็กซี่คันแล้วคันเล่าปฎิเสธที่จะไปจนกระทั้งมีคนตอบตกลงว่าจะไปส่ง ผมนั่งเงียบๆไปตลอดทางจนถึงหน้ามหาลัยที่คุ้นตา ผมให้เค้าจอดก่อนจะเดินเข้าไปในซอยหอพักเอง เพราะจำไม่ได้แล้วว่าเค้าอยู่ที่ไหน แต่คิดว่าถ้าเดินช้าๆ ค่อยๆหา ก็คงต้องเจอแน่ๆ เพราะมันเป็นภาพที่อยู่ในความทรงจำแต่ระบุออกมาเป็นสถานที่ไม่ได้

   นักศึกษามากหน้าหลายตาเดินผ่านสวนทางกับผม ในซอยที่คึกคื้นอยู่ตลอดเวลามีทั้งร้านเหล้าแล้วก็ร้านอาหารตลอดทาง หอพักมากมายที่ผมเดินผ่านพยายามตั้งใจมองมันก่อนจะเจอเข้ากับหอพักสูงที่คุ้นตาที่สุด จำได้ว่าที่นี่แหละที่เคยมาพักหนนั้น ผมเดินเข้าไปในตัวตึก

“ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า มาหาใครครับ " เสียงทักของยามที่เอ่ยถาม อาจเพราะท่าทางไม่คุ้นชิน หน้าตาก็ไม่คุ้นก็เลยถามไถ่กัน

“ เอ่อ ผมมาหาน้องชายที่อยู่หอพักนี้นะครับ " ผมบอกเค้า

“ แล้วน้องชายพักอยู่ห้องไหนครับ " คำถามที่ทำให้ผมเงียบ ก็เพราะไม่รู้คำตอบที่จะตอบอีกคนเลยได้แต่เงียบ

“ เอ่อ.. ผมไม่ทราบครับ พอดีไม่ได้มาหาบ่อยๆ แต่ว่าเค้าชื่อ ฟานครับ "

“ อ๋ออ น้องฟาน คงต้องนั่งรอนะครับ เพราะว่าทางหอพักพึ่งออกกฏใหม่ ห้ามให้คนนอกเข้าถ้าจะเข้าต้องให้เจ้าของห้องเป็นคนพาขึ้นไปครับ " ผมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหมดหวัง เพิ่งรู้สึกว่าตัวผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวฟานด้วยซ้ำ ไม่รู้ด้วยว่าวันนี้ เจ้าตัวมีเรียนรึเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เปิดเทอมรึยัง ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน ถ้าอยู่บนหอคงจบ เพราะมือถือก็ติดต่ออีกคนไม่ได้

“ คุณคีย์..” เสียงไม่คุ้นเรียกชื่อผม ตอนที่หันไปมองก็พบเด็กผู้ชายที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเพื่อนในกลุ่มของเค้า จำได้ว่าเป็นคนคนเดียวกันแน่ๆที่วันนั้นฟานแนะนำให้รู้จัก รู้สึกว่าจะชื่อ.. ทาม

“ เอ่อ..คือฉันมาหาฟานนะ แต่ฉันติดต่อเค้าไม่ได้เลย นายรู้มั้ยว่าเค้าอยู่ไหน " ท่าทางที่เหมือนไม่ค่อยอยากจะช่วยของเค้าก็คงพอเดาออกว่า อีกฝ่ายคงรู้เรื่องอะไรของเรามาบ้าง

“ ผม.. “

" ขอร้องละ ฉันติดต่อเค้าไม่ได้เลย แต่ฉันอยากจะคุยกับเค้า ฉันอยากจะอธิบายหลายๆเรื่องที่เราเข้าใจผิดกัน ได้โปรดเถอะนะ ถ้านายรู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ช่วยพาฉันไปหน่อย "   

“ มันอยู่บนหอครับ วันนี้ไม่มีเรียน " เค้าตอบเสียงสั้นๆ ผมก็เหลือบไปมองยามที่มองเราอยู่ " คุณคงขึ้นไปไม่ได้สินะ "

“ นายพาฉันขึ้นไปได้มั้ย "

“ แล้วถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณละ " ผมสะกิดใจกับคำพูดเตือนของเค้า แต่ในวินาทีนั้นตัวเองก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความมั่นใจ

“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากจะเจอเค้าจริงๆ ช่วยหน่อยเถอะนะ "

“ งั้นก็ได้ " เค้าเดินนำผมไปขึ้นลิฟต์ยามที่ห้ามก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เราเดินไปขึ้นลิฟต์ด้วยกันเงียบๆตอนที่มาถึงชั้นที่หมายเค้าเดินนำผมไปที่ห้อง เงยหน้ามองเลขหน้าห้อง ' 513 ' “ ห้องนี้แหละครับ " ทามมือที่เอื้อมไปเคาะประตูสักพักเจ้าห้องก็เปิดประตูออกมา หัวใจของผมเต้นแรงดีใจตอนที่ได้เห็นหน้าเค้าจนตัวผมเผลอยิ้มออกมา  " มีคนมาหามึงอะ " พอเพื่อนเชิดหน้ามาทางผมเค้าก็นิ่ง

“ ฟาน "

“ กลับไปซะ " เค้าพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะปิดประตูกลับ แต่ผมก็ดึงตัวเองไปขวางประตูที่กำลังปิดลงอีกครั้ง

“ เดี๋ยวสิ! เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ ฟาน คุณกับฉันก่อนสิ "

“ กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง กลับไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก  "

“ ไอ้ฟาน พูดกับเค้าดีๆสิว่ะ คนเค้าอุตส่าห์มาง้อ "

“ แล้วมึงเสือกเหี้ยไรด้วย ถึงต้องไปพามันมา ต้องไปช่วยเหลือมัน " เค้าหันไปด่าเพื่อนตัวเองที่ถอนหายใจออกมา " ทีหลังมึงไม่ต้องเสือกเลยนะไอ้ทาม "

“ เออๆ กูรู้ว่าไม่ควรเสือกเรื่องของมึงแต่เข้าไปคุยกันข้างในไม่ดีหว่าเหรอวะ คุยกันตรงนี้ เดี๋ยวก็มีใครมาเห็น มันน่าเกลียด "

“ ช่างหัวมันสิ ก็มันอยากมาหากูเอง กูไม่ได้บอกให้มันมาสักหน่อย ไปแล้วมึงก็ไปเลยสิวะ กลับมาทำไม " เค้าบอกก่อนจะหันมามองหน้าผม แววตาโกรธที่กำลังหงุดหงิดและเสียใจในแววตาที่กำลังสั่นไหวนั้น " ทำไม เค้าไม่เอามึงเหรอหรือยังไง หรือเค้าเอาเสร็จแล้ว หายเงี่ยนจากไอ้เหี้ยนั่นแล้วมึงถึงกลับมา กลับมาเพื่ออะไร จะให้กูเอาต่องี้เหรอ "

   เพี๊ยะ! ผมฟาดแรงมือลงไปบนหน้าอีกคนที่หันไปตามแรงฟาด เสียงผ่อนลมหายใจของเค้าซัดสายตามองผมด้วยความโกรธที่พุ่งมากขึ้น ส่วนผมเองที่มองเค้าทั้งน้ำตาราวกับว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน เหมือนไม่ใช่คนที่เคยรักกันถึงได้ดูถูกกันออกมาอย่างงั้น  " ฉันมาที่นี่ เพื่อที่จะมาง้อนาย มาอธิบายว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากับเค้าสักหน่อย! ฉันโดนทำร้ายมาด้วยซ้ำ แล้วนายก็ยังจะมาพูดแบบนี้กับฉันอีก ทั้งๆที่ฉันมาง้อนายแท้ๆ "

“ แล้วใครขอร้องให้มึงมา กูเหรอ ? ก็เปล่า มึงมาเองถูกมั้ย แล้วมึงจะมาเรียกร้องอะไร เสียใจที่กูพูดแรงๆเหรอ " เค้าถาม  " หรือว่าเจ็บที่กูพูดความจริง "

“ ไม่ใช่!!! ฉันแค่อยากจะให้นายฟัง ฟังฉันสักหน่อยไม่ได้รึไง !! "

“ เอ่อ..กูว่าเข้าไปข้างเถอะ มันเริ่มเสียงดังขึ้นมาเรื่อยๆแล้ววะ " คำเตือนที่ทำให้เรามองไปรอบๆตัว ผู้คนที่เดินกันขึ้นหอพักมาต่างหันมามองเราที่กำลังเถียงกัน มือหนาดึงมือผมให้เดินเข้ามาในห้องของเค้า ประตูที่ปิดลงเสียงดังจนผมสะดุ้ง

“ เผื่อจะจำไม่ได้ กูบอกมึงไปแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าไปแล้ว อย่ากลับมา กลับไปซะแล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก "

“ ฟาน " ผมที่พยายามใจเย็น สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเอื้อมมือไปจับมืออีกคนไว้แน่นคนที่กำลังโกรธและเสียใจ คนที่ตอนนี้เหมือนไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้น คนที่คิดแต่จะไม่ฟัง คนที่กำลังผลักผมออกไป " ฟังฉันหน่อยได้มั้ย ฉันแค่อยากจะอธิบายว่าเรื่องราวของฉันกับเค้ามันไม่มีอะไร ฉันอธิบายนายไปหมดแล้ว และทุกอย่างก็คือเรื่องจริง ฉันยอมรับว่าเคยหวั่นไหวไปกับเค้าแต่ฉันเลิกรู้สึกไปนานแล้วเพราะว่านาย ฉันไม่อยากจะเสียนายไป ฉันเลยตัดใจจากความรู้สึกพวกนั้นไป นายเองก็รู้ดี ว่าฉันเลิกแล้ว เลิกก่อนที่ฉันจะไปงานสัมมนานั่นด้วยซ้ำไป " ฟานเงียบเค้าที่ถอนหายใจออกราวกับเบื่อหน่ายที่ต้องฟัง

" ฉันรู้ ฉันผิดไปแล้วฉันยอมรับว่าฉันเคยพลาดแต่ตอนนี้ฉันมีแต่นายคนเดียวนะ ฉันไปสัมมนากับเค้าก็จริงแต่เรานอนคนละห้องกันนะ แทบจะไม่ได้ใกล้กันเลยสักนิดเดียว นายจะไปถามใครก็ได้ที่ไปสัมมนาร่วมกันกับฉัน ฉันแทบไม่ได้ยุ่งอะไรกับเค้าเลย ฉันพยายามติดต่อนายมาตลอดสองวัน พยายามทำให้นายรู้ว่า ฉันไมไ่ด้ยุ่งอะไรกับเค้าแล้วจริงๆ แต่ฉันติดต่อนายไม่ได้เลย ฉันแค่อยากจะอธิบาย มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่นายคิด ไม่ได้มีเลย ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าแล้ว ไม่ได้รู้สึก "

“ จะพูดแค่นี้ใช่มั้ย "

“ ฟาน "

“ ถ้าพูดเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว " เค้าเชิดหน้าไปทางประตูผมก็ผ่อนลมหายใจออกมา " อะไร ? มึงจะเอาอะไรอีก อยากจะให้กูฟัง กูก็ฟังแล้วไง ยังจะเอาอะไรอีก "

“ ฉัน..”

“ กลับไปซะเถอะ เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก  "

“ ฟานแต่ฉัน อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม " สารภาพความรู้สึกของตัวเองออกไปต่อเค้าตรงๆ มือของผมที่กำมือของเค้าแน่นขึ้น " ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่น่าให้อภัย แล้วฉันก็รู้ว่าการที่พูดว่าขอโทษหรืออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ แต่ฉันก็หวังว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันสัญญาว่าทุกอย่างมันจะดีกว่าเดิม ฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก ถ้านายอยากจะให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ ฟาน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ อย่าโกรธกันเลย นายคือคนสำคัญของฉัน ตลอดเวลาที่นายไม่อยู่ ฉันรู้แล้ว รู้แล้วว่านายสำคัญ ฟาน "

“ มึงไม่คิดว่าคำพูดพวกนั้น มันสายไปแล้วเหรอ "  เค้าถาม " ขอโทษนะครับ แต่ผมตายไปแล้วละ ไอ้ฟานคนที่โง่ๆคนนั้นน่ะ มันตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่วันที่มึงดึงดันจะไปเป็นเมียน้อยไอ้เหี้ยนั่นไง " เค้าดึงมือที่ผมกำลังจับอยู่นั่นออกก่อนจะผลักผมไปชนประตูเสียเต็มแรง แววตาที่กำลังสั่นของเค้าไม่ต่างอะไรไปจากผมที่กำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก " กลับไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่ีนี่อีก ให้คิดซะว่ากูตายไปแล้ว กูตายไปจากมึงแล้ว "

“ ฉันคิดแบบนั้นไม่ได้หรอก จะให้คิดแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อนายยังยืนอยู่ตรงนี้ จะให้ฉันคิดว่านายตายไปแล้วได้ยังไง ก็นายยืนอยู่ตรงหน้าฉัน  สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือพยายามพูดทุกอย่างเพื่อให้นายเข้าใจฉัน ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉัน ฉันไม่อยากออกจากงาน ไม่ใช่ว่ากลัวว่าฟานจะทิ้งไป  แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้ไม่ใช่เหรอ นายโกรธฉัน ที่ฉันไม่รับข้อเสนอของนาย วันนี้นายพูดว่านายรัก นายจะไม่ทิ้งไป นายสาบาน แต่ถ้าถึงวันนึงที่นายไม่ได้รักแล้วละ ทุกอย่างมันจะเป็นยังไง "

“ นี่ฟังนะ! " เค้าเอื้อมสองมือมาจับไหล่ผม " ถ้ามึงยังพอจำวันนั้นได้ กูขอร้อง กูอ้อนวอน กูบอกมึงว่า อย่าไปได้มั้ย อยู่กับกู อย่าไปเลยถ้าไปมึงก็คงไม่รอด กูหวง หูห่วง มึงเป็นของของกู กูทำทุกอย่าง กูรั้งมึงไว้ กูให้มึงทุกๆอย่าง แต่มึงก็ยังดึงดันที่จะไปกับมัน ไปกับไอ้เหี้ยนั่นที่หวังจะเอามึงทำเมีย มึงเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะเอามึงทำเมียแต่มึงก็ไป กูที่ร้องไห้ยังไงมึงไม่สน ขอร้องยังไงมึงไม่สน แล้ววันนี้ มึงกลับมา กลับมาบอกกับกูว่า ให้กูฟังมึง ให้กูเข้าใจมึง กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอวะ กูที่เสียใจไปแล้วมันคืนเหี้ยอะไรกลับมาไม่ได้แล้ว กูตายไปแล้ว ไอ้เหี้ยฟานที่เคยรักมึงมากๆคนนั้นมันตายไปแล้วเข้าใจมั้ย มันตายไปแล้วมันตายไปแล้วเว้ย กูตายจากมึงไปแล้ว " แรงบีบที่เขย่าไหล่ของผมไปมาตามแรงประโยคที่ตะโกนกลับมาใส่หน้าเค้าที่ร้องไห้ออกมา ก่อนจะผลักผมให้ชนประตูอีกครั้งก่อนที่เค้าจะถอนหายใจออกมา " กลับไปซะเถอะ อย่ามาเพื่ออธิบายอะไรอีกเลย มึงเปลี่ยนความเสียใจของกูไม่ได้หรอก กูเสียใจไปแล้ว อย่ากลับมาย้ำกูให้กูต้องรู้สึกอีกเลย "

“ ฟาน " น้ำตาของผมไหลออกมา หลับตาแน่นก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเค้าไว้อย่างไม่ยอมแพ้ เพราะเค้าเป็นคนสำคัญไม่ว่ายังไงก็อยากจะอธิบายกันให้รู้เรื่อง “ วันนั้นที่ฉันเลือกงาน นายรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเกือบโดนหัวหน้าข่มขืนแต่มีคนช่วยไว้ทัน " เค้าเงียบไปสักพักตอนที่ได้ฟังก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ น่าเสียดายนะ ที่มีคนช่วยไว้ทัน ไม่งั้นคงสมใจมึงแล้วละ ก็ที่มึงไป เพราะอยากจะให้เค้าทำแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ "

“ ฟาน!! นายไม่เข้าใจเลยรึไงวะ ก็บอกว่าไม่ได้อยากจะไป แล้วก็ไม่ได้อยากจะเป็นเมียน้อยใครด้วย เข้าใจกันบ้างสิวะ เข้าใจฉันบ้างว่ะ ว่าต้องไปเพราะอะไร บอกอยู่ว่าไม่ได้อยากไป ไม่ได้อยากไป ก็พูดว่าฉันอยากจะไปอยู่นั่นแหละ ทั้งๆที่นายเองก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยากไป ก็บอกอยู่ว่าไปเพราะงาน ต่อให้ลาออกวันนั้นก็ยังต้องไปเพราะอะไร เพราะว่างานน่ะ ไม่ได้บอกว่า ขอลาออกแล้วออกได้เลยวันนั้น ฉันต้องทำเรื่องลาออกอีกเป็นเดือนก่อนจะออกได้ไม่ใช่ว่าจะออกได้เลยตามใจเหมือนเด็กๆ " เงยหน้ามองเค้าทั้งน้ำตาอีกคนก็นิ่ง " ฉันที่โดนทำร้ายหวังแค่ว่าอยากจะนายกอดปลอบฉันสักนิด แล้วบอกฉันเหมือนทุกทีว่า ฉันจะไม่เป็นอะไร นายจะยังอยู่ข้างๆฉัน แต่นี่เหรอ คือสิ่งที่ฉันได้รับหลังจากที่บอกความจริงไป ฉันไม่ใช่คนรักของนายเหรอ หรือแม้แต่คนที่เคยรัก แค่สองวันมันเปลี่ยนได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ ความรักของนายทั้งหมดที่ให้ฉัน นี่มันเพิ่งแค่สองวันเองนะ  อึก ฮือๆ นายไม่รักฉันแล้วจริงๆนะเหรอ ไม่มีฉันในใจแล้วจริงๆนะเหรอ อึก ฟาน ฉันรักนายนะ ฉันรักนาย ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย " ดึงตัวเองเข้าไปกอดอีกคนไว้แน่นผมที่เงยหน้ามองหน้าเค้าทั้งน้ำตาทั้งๆที่อีกฝ่ายก็ได้แต่นิ่งมองผมอย่างคนไม่รู้สึกอะไร " ฉันรักนายน่ะฟาน ฉันรักนายมาก ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ อย่าทำกันแบบนี้เลย อย่าผลักฉันออกไปเลยนะ กลับมารักกันเถอะ กลับมารักฉันเถอะนะ ฉันรักนาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ ฉันรักนายจริงๆ ฟาน "

“ มาพูดอะไรตอนนี้ คำว่ารักที่พูดออกมาตอนนี้ มันสายไปแล้วละ " เค้าบอกเสียงนิ่งๆ " มันไม่มีค่าอะไรแล้ว ผมไม่ได้อยากจะฟังมันอีกแล้ว "

“ ฟาน "

“ กลับไปเถอะ กลับไปอยู่ในทางที่คุณเลือก กับคนในแบบที่คุณชอบ  ส่วนผม ผมก็จะใช้ชีวิตของผม  "

“ แต่ฉันรักนายน่ะ ฉันรักนายจริงๆนะ "

“ รักของเรามันจบไปแล้ว ทุกอย่างที่คุณพูดออกมา มันไม่มีค่าอะไรแล้ว คำว่ารักมันไม่มีค่าอะไรแล้วครับ เพราะถ้ามีคำพูดอะไรสักคำที่อยากจะฟัง ก็คือคำที่มึงพูดว่า มึงจะไม่กลับมาให้กูเห็นหน้าอีก " ประตูที่เปิดออก เค้าดึงตัวผมให้ออกไปจากห้อง " กลับไปซะ แล้วอย่ากลับมาอีก เพราะต่อจากนี้ กูไม่ได้รักมึงอีกแล้ว "

   ประตูที่ปิดลงเสียงดังผมทรุดลงตรงนั้นก่อนจะร้องไห้ออกอย่างหนัก เอื้อมคว้าลูกบิดประตูของห้องเค้า เขย่ามันไปมาเหมือนคนทำใจไม่ได้กับคำพูดนั้นที่ได้ยินจากปากของคนที่รัก ' กูไม่ได้รักมึงอีกแล้ว ' มือที่พยายามจะเปิดห้องนั้น หัวใจของผมมันกำลังร้องเรียก " ฟาน ฟังฉันก่อนสิ ฟานฟังฉันก่อน อย่าทำแบบสิ อย่าทำกับฉันแบบนี้ ฉันรักนายนะ ฟาน " มือของผมทุบประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนคนห้องข้างๆออกมาดูแต่ผมก็ไม่สนใจ เพราะคนที่ผมสนใจคือคนในห้องนี้ คนที่ผมรักแต่ตอนนี้เค้ากลับไม่ได้รักผมแล้ว
.................................................................

ไม่อยากเขียนทอล์คเลย
เขียนไม่ค่อยออก
คนเรามันมีหลายด้าน รักแรงเกลียดแรง ทั้งรักทั้งเกลียด ก็มีให้เราเห็นๆกันอยู่
ฟานรักมาก แน่นอนว่าต้องเจ็บมาก แล้วฟานจะทำยังไงต่อไป แล้วพี่คีย์จะยังกลับมาง้อมั้ย
โปรดติตตามอ่านต่อไป
ขอบคุณสำหรับการติดตามเข้ามาอ่าน และ คอมเม้นท์นะคะ
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่าา 

[arij-iris]

หึ สมควรแล้วนี่ที่โดนแบบนี้ ฟานให้โอกาสมากี่ครั้งแล้ววว ตอนนั้นหน้ามืดตามัวอยากเป็นเมียน้อยหัวเน่านั่นจนตัวสั่น ทีมาตอนนี้ฟานก็หลบทางให้แล้วไง จะกลับมาอีกทำไม กลับไปเป็นเมียน้อยให้สมใจซะสิ

ถามว่าสงสารมั้ย บอกเลยว่าไม่อ่ะ คนเราผิดได้ แต่เมื่อได้โอกาสแก้ตัวก็ไม่ควรผิดซ้ำอีก แต่นี่ทำผิดมากี่ครั้งแล้วว จะขอโอกาสไปทำไมอีกกกก

[moobarpalang]

ก็แกปัญญาอ่อนเอง เลือกงานมากกว่าผัว

[Yunatsu]

หึ คิดแล้วว่าฟานต้องไม่ใจอ่อน เย้ๆๆๆๆ
โชคดีนะคีย์
ตื้อเข้าไป
ไปนึกถึงตอนที่ตัวเองรำคาญแต่ฟานก้มาตื้ออะ ทำแบบนั้นแหละ
ซักวัน ฟานคงใจอ่อน

[่jjay]

ก็สมควรแล้วที่ฟานจะทำแบบนั้น  สู้ต่อไปนะคีย์ ตีไหล่ให้กำลังใจ

[Supparang-k]

สงสารนางน่ะนี่  ฟานรักแแรงเกียจแรงจนน่ากลัว  ในตอนที่นางอยากให้คนที่รักปลอบแต่เหมือนโดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีก

[→Yakuza★]

ก็ยังคงเป็นคีย์ที่พูดเอาแต่ได้เหมือนเดิม ทำเป็นมาเสียใจที่ฟานพูดดูถูก ดอกกกกก
แกก็เคยทำ แกดูถูกฟานด้วยการกระทำนอกใจแฟนตัวเองไปคบคนชั่วๆ เพื่อนเตือนแล้วเตือนอีกยิ่งกว่าแม่ แกก็ไม่หยุด จริงๆแล้วแกก็ควรได้กับคนประเภทที่แกชอบ แบบที่ฟานพูดก็ถูกหมดทุกอย่าง สงสารไม่ลงหรอก ทำตัวเองล้วนๆ อยากให้คนอื่นเข้าใจ ตอนแกนอกใจหน้าไหว้หลังลอกใส่ฟาน แกไม่มีสมองคิดว่าฟานจะรู้สึกยังไงบ้างเหรอ

[Billie]

 

เป็นเรา เราก็ตัดสินใจแบบคีย์ ในชีวิตจริง คนรู้จักเราที่เป็น ผญ ถูกทิ้งกันตอนสี่สิบกว่าทั้งนั้น อย่างที่คีย์บอก ถ้าไม่มีงาน แล้ววันหนึ่งถูกทิ้ง ชีวิตก็ไม่เหลืออะไร

ฟานเป็นคนดี รักคีย์ เหมือนจะมากนะ แต่คนที่รักมาก จะไม่ให้อภัยหรอ นี่ความผิดครั้งแรกไม่ใช่หรอ เป็นเรา เราไม่เลือกฟาน วันไหนทำผิดอะไรขึ้นมา ชีวิตคงพัง

อินจัด

[snoopy]

รักมากก็เจ็บมาก เจ็บมากก็เกลียดมาก

[cheezett]

อีคีย์มันพล่ามอะไรของมันเยอะแยะ อ่านไปเบะปากไป สำเนียกไว้สิทำตัวเองล้วนๆ โกหกตอแหล ใครเตือนไม่ฟัง เข้าใจว่าเลือกงานแต่นี่มันกรณีพิเศษไง เลือกงานแล้วก็ไปอยู่กะงานนู้นชิ่วๆ มันไม่เหลืออะไรเลยไงเลยจะเป็นจะตาย  ดีใจที่ฟานไม่ใจอ่อนง่ายๆ สงสารมั้ยตอบเลยว่า หึ สะใจมาก   #คนเขียนเก่งมาก 

[mareya.no7]

ถ้าเราเป็นฟาน เราก็จะเลือกเดินคนละทางกับคีย์ มันจบแล้ว มันหมดแล้ว ก็คือหยุดทุกอย่าง จะเสียใจให้มากๆ ร้องไห้เท่าที่ร้องได้ แล้วก็จะทิ้งทุกอย่าง ความสุข ความทุกข์ หรือแม้แต่ความรัก เพราะได้ทำทุกอย่างแล้ว

หากใครถามว่าถ้ารักมากแล้วทำไมไม่ให้อภัย เราก็จะตอบว่า เพราะเขาทำให้เราหมดรักแล้ว มันเกินจุดที่ว่าจะให้อภัยได้หรือไม่มาแล้ว #อินสุดๆ

แต่ถึงอย่างไร เราไม่อยากให้ฟานคบใครเพื่อประชดคีย์หรือทำให้คีย์เจ็บเพราะมันมีแต่แนวนี้ซ้ำๆ ส่วนคีย์ รีบทำตัวให้ดูมีค่า แสดงความจริงใจ ให้เห็นว่าน่ากลับมารักใหม่ ดีกว่ามาอ้อนวอนอย่างน่าสมเพชนะ

ขอบคุณคับ

[Apple_matinie]

 

[HanTwoH]

 

[seii]

เลิกง้อ กลับไปทำตัวเองให้มีค่าก่อนเถอะ
เเผลใหม่ง้อให้ตายเขาก็ไม่สนหรอก

[fc_fic]

 

[Supak-davil]

หืม?
ไม่มีทีมคีย์เลย
ยังดราม่าอีกหลายตอนนะนี่

[blove]

เอาน๊าคีย์ กลับไปตั้งตัวคิดทบทวนสำนึกผิดตัวเองให้มาก ทนชอกช้ำระกำใจไปอีกสักแปปก่อนนะ อิอิ!! (ยังไม่รู้สึกเห็นใจเลยอ่ะ หุหุ!!^^) พักเรื่องราวพักใจสักพักค่อยๆคิด จะทำไรยังไงต่อไป ถ้ารู้ว่าใจรักเขาแล้วจริงๆ พร้อมแล้วไหมที่คิดจะหยุดกับเขา ไม่ใช่ชั่ววูบชั่วคราวอีก เพราะงี้ไงเลยบอกต้องทนเจ็บช้ำไปอีกก่อนสักระยะปานกลางถึงเกือบยาว 80% อ่ะกูมันคนใจอ่อน 55555 ทดสอบความรักจริงมั่นคง มันต้องใช้เวลาเว้ย!!! ออกจากที่เดิมๆ เริ่มต้นใหม่ ผ่านไปสักไม่กี่ปี ถ้ามันยังใช่อยู่ ละถ้าเขายังไม่มีใคร กูเชียร์ให้มึงไปจีบเขาอ่ะ ถึงจะยาก ทนไหวไหมละ หึหึ!!! //⏩ตอนนี้ต่างคนต่างกลับไปคิดอีกที แม้ไม่กลับมา ถ้าคิดว่าใจยังรักกันอยู่ ก็มาพูดกันดีๆให้เข้าใจว่าขอเลิกห่างกันสักพักต่างคนต่างไปก่อน (ฟ)ถึงจะโกรธโมโหเกลียดหรืออะไรก็ตาม แต่ช่วงนึงมันก็สุขมาก (ค)พลาดไปก็สำนึกต้องยอมรับผล ทบทวนแล้วมาคุยกันอีกทีนะ ตอนนี้รู้สึกจะต่างคนต่างใช้อารมณ์ หัวร้อนไป #ฟานคีย์ พวกมึงไปทำให้หัวเย็นก่อนเถอะ

ห่างกันไปถ้าใจมันรักจริงมันจะไม่อยากคุยอยากรักใครหรอก แต่ถ้ายังมีหวั่นไหวอยู่ก็อีหรอบเดิม หรือถ้ารักจริงมั่นคงก็จะไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ จมปรักป่าวว่ะ พูดยากว่ะ ใช้เวลาและการกระทำพิสูจน์เถอะ //รอตอนต่อไปค่ะ จะยังต่อดีคีย์ ตื้อหรอ ฟานเอาไง จบแบบนี้เลยช๊ะ โอเคๆ ไม่พูดละ กูรอไรท์มาดีกว่า 55555555

[เจเจจัง]

ไม่เชียร์คีย์นะ ทำตัวเองล้วน ๆ คือถ้าแค่ครั้งเดียวยังโองัย แต่หลายครั้ง โกหกตอแหล  แถมเพื่อนเตือนแล้วด้วย

แต่ยังงัยก็แอบสงสารนางนะ ยอมรับเสียเถอะว่าเสียฟานไปแล้ว ทำตัวให้มีค่าเถอะ ตัดใจไวๆ สวยๆ แบบนางเดี๋ยวก็มีคนมาปลอบ

[❣☾月亮☽❣]

รอจบแล้วค่อยอ่าน

[labelle]

ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี

แต่เจ็บแล้วจำนะคีย์ ไม่ง่ายนะที่จะเจอคนแบบนี้ บางครั้งการตัดสินใจพลาดแค่ครั้งเดียว ชีวิตพังนะคะ
เข้าใจฟานนะ แผลจากครอบครัว แล้วยังมาผิดหวังกับคนรักอีก คือทุกอย่างจบ

ต้องให้เวลาตัวเองสักพักนะ ยิ่งรั้นจะยิ่งแย่นะคีย์

หัวหน้าคะ บอกเลย ไม่น่ามาเป็นพ่อของลูกเลย

[Dee^daY]

อยู่ที่เวลา เยียวยา หัวใจทั้ง 2 ฝ่าย ..