หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[reverofjs]

ไม่คิดว่าฟานจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ เฮ้อออ 
คีย์ปล่อยไปก็ดีแล้ว หันกลับมารักตัวเองบ้างก็ดีนะ

[HanTwoH]

 

[Dee^daY]

ปล่อย เพื่อ ทางเดินของแต่ละคน ..

[Freja]

ว่าจะไม่เมนท์แล้วนะ

ฟานนี่เหมือนกับไทแฟนเก่าปิงเลย   คือทำเลวมาโคตรๆแต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยสักนิด  คนแบบนี้ต่อให้พ้นจากคีย์ไปก็ไม่น่ามีความสุขหรอกจนกว่าจะเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำ  เหมือนกับไทจากเรื่องนั้นเมือนกัน   ไม่ผิดที่จะโกรธคีย์แต่สมควรไหมที่จะทำร้ายคนอื่นแบบนี้?  ตามกฏหมายแล้วนี่คือผิด ตามศีลธรรมแล้วนี่ก็คือบาป   ปัญหาของฟานคือฟานเอาความหวังที่ไม่ได้จากครอบครัวมากลงที่คีย์หมด  เรารู้สึกว่าการที่ฟานทำลงไปนั้นส่วนลึกๆก็ไม่ใช่แค่ความรักอย่างเดียว นี่เป็นการทดแทนสิ่งที่ขาดไปในชีวิต หวังว่าตัวเองจะสามารถเติมเต็มจากความรักของคีย์ถ้าหากว่าตนพยายามอย่างที่สุดจนไม่เหลือพื้นที่ให้ความผิดหวังเลย  ลืมไปว่าคนที่ไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่  เหมือนที่สำหรับครอบครัวตัวเองยังไงฟานก็ไม่ใช่ ในอนาคตต่อให้ฟานมีแฟนอีกกี่คนก็ช่าง ถ้าหากว่าแฟนรู้ว่าฟานแคยสั่งจ้างคนให้ทำแบบนี้กับแฟนที่เลิกกันไป ต่อให้รักยังไงก็ตามจุดด่างตรงนี้จะไม่มีวันหายหมอง  บาปจะติดอยู่ที่ปูมหลังขอฟานตลอดไป เพราะไม่ใช่แค่คีย์ที่รู้  ลิป  เพื่อน รุ่นพี่ คนที่จ้าง ยังไงเรื่องก็มีทางแพร่อยู่แล้ว  ไม่มีการรับผิดชอบอะไรเลยสักอย่างแม้กระทั่งความรู้สึก

คีย์นั้นสำหรับเราเหมือนตัวแทนคนทั่วไป  เห็นแก่ตัว ลังเล จับปลาสองมือ แตุ่คงคีย์จะเลวยังไงก็ตามเราไม่คิดว่าคีย์สมควรที่เจอเหมือนกับสิ่งที่เจอ ไม่ว่าจะหัวหน้า หรือ ฟาน  ส่วนตัวแล้วคิดว่าแค่คีย์เสียฟานไปก็พอแล้ว ส่วนอิหัวหน้านั้นเลวเกินมนุษย์ทั่วไปก็ไม่น่าลงเองด้วยดี ชั่วชีวิตคีย์อาจจะทรมาณจนไม่สามารถที่จะมีแฟนได้อีก ต้องอยู่คนเดียว ส่วนตัวแล้วไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่คีย์ควรลงเอย  คนเราทำผิดก็ควรได้รับโอกาสเมื่อสำนึกตัว  ณ ตอนนี้คีย์กำลังทุกข์ รับเอาความผิดทุกอย่างมาลงที่ตัวเอง  ตัดฟานได้ แล้วก็เดินหน้าต่อไปเถอะคีย์ ผิดวันนี้แค่เพราะโลเล แต่คีย์ก็ยังไม่ได้ให้ร้ายใครเหมือนที่ฟานกับอิหัวหน้าทำ  มาตอนนี้คีย์ท่าจะลาออกจากบริษัทมารับงานนอกเอง

ลิปการเตือนของลิปนั้นในบางส่วนเราคิดว่าลิปพูดเกินไป  การเป็นเพื่อนที่ดีอย่างหนึ่งที่ควรรู้ก็คือว่าควรขีดเส้นตรงไหน  หลายๆครั้งเรามีความรู้สึกว่าเหมือนลิปด่าคีย์สนองนี๊ดตัวเองมากเกินไป   การเป็นเพื่อนคือการบอกตามจริงและอยู่คอยซัพพอร์ทเพื่อนในวันที่เพื่อนทุกข์ที่สุดหรือสุขที่สุด

บางทีนะเรารู้สึกว่าคนอ่านก็คล้ายกับคนที่บริษัทของคีย์ประมาณหนึ่งเลยทีเดียว

สำรับนข เราขอติงตรงที่ไดอะล็อคการคุยของตัวละครว่ายาวแล้วดูเป็นบทเขียนมากกว่าบทสนทนา

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 54
' ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ '

“ ต่อให้เรากลับมารักกัน เราก็กลับมารักกันแบบเดิมไม่ได้หรอก เพราะความรู้สึกที่เสียไปมันเอากลับมาไม่ได้แล้ว "

“ ใช่ อย่างที่ฉันกำลังพยายามเอามันกลับมา ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่า ฉันเอากลับมาไม่ได้แล้ว แล้วตอนนี้ก็คงต้องปล่อยมันไปจริงๆ  " คำพูดสุดท้ายที่ผมพูดกับอีกคนที่กำลังมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก  ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของฟาน บางทีก็เหมือนเป็นห่วงในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป รู้สึกผิดกับเรื่องราวตรงนั้นที่ทำกับผม แต่เหมือนอีกใจเค้าก็คิดว่า ดีแล้ว ที่ทุกอย่างมันเกิดขึ้น มันสมควรแล้วที่ผมได้รับมัน สายตาเกลียดชังที่มองมา บางทีก็เป็นสายตาห่วงใย ทุกอย่างสลับสับสนภายในไม่กี่นาที เหมือนในใจของเค้าเองก็ยังไม่แน่ชัดว่ารู้สึกยังไง แล้วบางทีก็เหมือนเค้ากำลังดื้อดึงที่จะไม่รู้สึกอะไรบางอย่างอยู่

   ผมเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง ปิดประตูก่อนจะทิ้งตัวเองลงนั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกเหนื่อยกับการกระทำของตัวเองที่เหมือนคนหน้าด้านที่กำลังร้องขอทุกอย่าง แต่สุดท้ายมันก็เท่านั้น

   มาถึงตอนนี้เค้าคิดว่าตัวเองคงต้องยอมรับความจริงได้แล้ว  อย่างที่ใครๆเคยบอก ' ไม่รักคือไม่รัก ความรู้สึกนั้นมันฝืนกันไม่ได้ ' แล้วตัวผมเองก็คงต้องยอมรับมันให้ได้สักทีแล้ว ว่าเชือกที่ผมพยายามฝืนดึงอยู่ ยิ่งดึงคนที่เจ็บก็คือผม ทั้งทรมานและทุกข์ทนกับทุกสิ่งทุกอย่างที่จากไปแล้ว จากการกระทำของคนที่ไม่รัก จากคำพูด และท่าทางของเค้า ถ้านี่คือบาปกรรมที่ทำไว้กับฟานความทรมานทั้งหมดที่ต้องเจอตอนนี้ก็ขอให้มันถูกชดใช้ไปให้หมดเถอะ

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ อยากจะกินอะไรหน่อยมั้ย จะลงไปซื้อมาให้ " คำถามดังมาจากหน้าห้อง เสียงของคนที่ผมคิดว่ากลับไปแล้ว แต่ทว่าเค้ายังอยู่
“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันโทรสั่งเอาก็แล้วกัน " ผมตอบกลับไปเสียงเรียบๆ บานประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกมา ร่างสูงที่กำลังแสดงท่าทางหงุดหงิดอยู่หน้าห้อง ผมขมวดคิ้วมองเค้า " มีอะไรรึเปล่า "

“ จะไม่กินอะไรหน่อยรึยังไง "

“ เดี๋ยวฉันโทรสั่งเอง "

“ อยากจะกินอะไรเดี๋ยวโทรสั่งให้ " คำถามที่ทำให้ผมจ้องหน้าเค้าแต่ฟานไม่ตอบอะไร ก่อนจะถามเค้าด้วยความสงสัย
 
“ นายมีอะไรรึเปล่า "

“ ทำไมต้องมีอะไรด้วย " ไม่รู้จะพูดตอบคนที่ถามแบบนั้นออกไปยังไง คือถ้าถามออกไปตรงๆว่า ทำไมยังไม่กลับไปอีกทั้งๆที่ท่าทางก็ดูรังเกียจแล้วไม่อยากจะเข้ามาใกล้ ปากก็บอกว่าไม่อยากจะเห็นหน้ากัน  เมื่อกี้ตอนที่เราพูดกัน ผมก็เข้าใจกันแล้วไง ว่าต่างฝ่ายก็ต่างไปเถอะ ประโยคที่พูดก็น่าจะแปลความหมายได้ตามนั้นแต่ทำไมถึงยังไม่กลับไป

“ นายกำลังกังวลเรื่องความรู้สึกของฉันรึเปล่า " อีกฝ่ายชะงักตอนที่ผมถาม ปากที่กำลังอ้าเถียงของเค้า " ฉันหมายความถึงเรื่องที่นายสั่งให้คนมาทำแบบนั้นกับฉัน กังวลเรื่องของความรู้สึกของฉันกับเรื่องนั้นรึเปล่า ถ้าใช่นายไม่ต้องกังวลหรอก "

“ ทำไม "

“ นายบอกว่าไม่อยากจะเห็นหน้าฉัน นายเกลียดฉัน ถ้าเมื่อคืนฉันไม่ไปหานาย นายก็คงไม่ทำแบบนั้น ฉันว่ามันไม่ใช่ความผิดของนายคนเดียวหรอก มันเป็นความผิดของฉันด้วย ถ้าฉันไม่ไปเรื่องนี้ก็คงไม่เกิด อีกอย่างอย่าฝืนที่จะมาอยู่ข้างๆฉันเลย ฉันเข้าใจดีแล้วว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน "

“ แล้วฉันรู้สึกยังไง "

“ รู้สึกว่า ไม่รักแล้ว เกลียด ไม่อยากจะเห็นหน้า แต่ที่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้ก็แค่ดูแลรับผิดชอบเรื่องที่ตัวเองทำให้ฉันกลัว " เค้าเงียบ " แล้วที่ฉันอยากจะบอกคือ ไม่ต้องหรอกนะ ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรหรอก ฉันรับผิดชอบตัวเองได้ ฉันต้องรับผลในสิ่งที่ทำกับนายเอาไว้มันก็เท่านั้น ฉันทำให้นายทรมานมามาก คราวนี้ก็เป็นหน้าที่ฉันที่ต้องทรมานบ้าง "

“ อย่ามาทำตัวน่าสงสารได้มั้ย ไอ้ที่พูดมาทั้งหมด มันก็ดูเหมือนยกความผิดให้ฉันเลยนะ "

“ ยกความผิดอะไร " ผมถาม " ฉันไปยกความผิดอะไรให้นายอีก พอฉันไม่ยอมรับว่านายจะไม่กลับมา นายก็บอกว่า น่ารำคาญไปให้พ้น พอฉันยอมรับ พอฉันหยุด ฉันพูดให้นายสบายใจว่า เออ มึงไปเถอะ มึงไม่ต้องมารับผิดชอบมารู้สึกผิดอะไรกับกูทั้งนั้นคิดซะว่า ก็กูทำมึงก่อน กูสมควรโดนแล้ว แล้วกูยังบอกอีกว่า เออ ไม่เอาผิดกับมึงนะ มึงก็มาบอกอีก ว่ากูทำตัวน่าสงสาร คราวนี้มึงจะเอาไงกับกูวะ จะเอาอะไรอีก ต้องการอะไร " เค้าเงียบตอนที่ผมพูดอธิบายอีกฝ่ายถอนหายใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น ผมเองก็สูดลมหายใจตั้งสติพูดกับเค้าอีกครั้ง " ตอนนั้นฉันพยายามหมดทุกทางแล้วที่จะเอานายกลับมา แต่ในเมื่อสุดความพยายามแล้วมันไม่ได้ ตัวฉันเองก็คงต้องต้องยอมรับความจริงว่ามันไม่ได้ นั่นก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว เพราะถ้าฝืนพยายามต่อไปจากนี้ นายคงจ้างคนมาฆ่าฉันแล้วละ เพราะงั้นฉันควรหยุดดีกว่าไม่ใช่เหรอ "

" ฉันยังรู้สึกค้างคาใจ "

" เรื่องอะไรอีก "

" ฉันทำเรื่องที่มันเกินกว่าเหตุ ฉันมีความรู้สึกว่า สักวันฉันก็คงไม่มีเหลือนายไว้ให้จำแล้ว คงลืมไปหมด แต่นายคงไม่ใช่ มันไม่ง่ายขนาดนั้น "

“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะนายเองก็คงไว้ใจใครคนคนใหม่ไม่ง่ายเหมือนกัน มันก็สมควรแล้วละ ที่เรื่องนั้นจะเกิดขึ้นกับฉัน ต่อจากนี้ถ้านายมีแฟน นายอาจจะไม่ไว้ใจเธอเลยก็ได้ เพราะฉันทำลายความเชื่อใจของนายไปแล้ว "

“ แต่ฉันก็ทำลายนายไปแล้วเหมือนกัน "

“ ถ้าเราไม่ต้องติดค้างอะไรแบบนั้นก็ดีนะ ฉันหมายถึงว่า ฉันทำนายเจ็บ แล้ว นายก็ทำให้ฉันเจ็บ เราที่ทำร้ายกันและกันแล้ว ไม่ติดค้างอะไรแล้ว ต่อจากนี้ถ้าไม่มีอะไรติดค้างกันมันก็คงดี " พอพูดมาถึงตรงนี้สายตาที่จ้องมองผมของฟานก็เปลี่ยนไป เค้าที่เหมือนหงุดหงิดกับคำพูดของเค้า แววตาที่กำลังโกรธนั้นจ้องมองมา ราวกับว่าผมพูดอะไรสักอย่างผิดไป

“ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ความรู้สึกของฉันที่เสียใจ ลบไม่ออกง่ายขนาดนั้นหรอก อีกอย่างเรามันคนละคนกัน ความเจ็บปวดของเรามันทดแทนกันไม่ได้หรอก ต่อให้ตอนนี้นายเจ็บมากแค่ไหน ฉันก็ยังไม่หายเจ็บอยู่ดี " เค้าพูดเสียงเรียบๆ " นายเองก็เหมือนกันความเจ็บปวดของนายมันทดแทนด้วยอะไรไม่ได้หรอก "

" ฉันรู้ดี แต่จะให้ทำยังไง จะให้อคติแล้วโกรธ เกลียดกันไปแบบนี้เหรอ อโหสิให้กันดีกว่า อโหสิที่หมายถึงว่าไม่แค้นเคืองอะไรกัน แต่ก็ไม่ใช่ในความหมายที่ดีกันแล้วเราจะกลับมารักกันเหมือนเดิมไม่ใช่แบบนั้น " ผมอธิบายเพราะคิดว่าเค้าคงเข้าใจผิดคิดว่าอยากจะให้เรากลับมาคืนดีกัน จริงๆผมก็แค่หวัง หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ในอนาคตถ้าเจอหน้ากัน เราก็ยังยิ้มให้กัน

“ อโหสิเพื่ออะไร เพื่อให้ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีกอย่างงั้นเหรอ " เสียงสั่นๆที่หลุดออกมาจากปากเค้า " ไม่ต้องถึงชาติหน้าหรอก แม้แต่ตอนนี้ถ้าเกิดฉันบอกว่า ฉันให้อภัยนาย เราก็คงไม่ต้องมาเจอกันอีก แต่แบบนั้น ฉันน่าจะดีใจมั้ยวะที่จะได้ไม่ต้องเจอคนอย่างนาย  แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนถูกผลักออกไปแล้วจริงๆ ทั้งๆที่ฉันเองก็พยายามผลักนายออกไปตลอด ก็น่าจะดีใจปะวะ ทำไมตอนนี้มันถึง.. " เค้าเลือกจะเงียบแต่ผมก็เข้าใจอยู่ว่า มันหมายถึงอะไร ความรักมันไม่ได้ติดกันง่ายๆ ความเกลียดที่มีบางทีมันเหมือนกับแค่ว่า ต้องเกลียดเพราะทำกันให้เจ็บ ต้องเกลียดให้มากๆ เพราะเค้าทำให้เจ็บมากๆ

“ ฟาน..”

" ฉันไม่น่าทำแบบนั้นกับนายเลย ไม่น่าสิ้นคิดสั่งคนไปทำแบบนั้นเลย ถ้าฉันฟังคำเตือนของพี่คอมเค้าสักหน่อย วันนี้ฉันก็ไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องเห็นหน้าคนที่มันทำให้ฉันเจ็บจนอยากจะตายๆไป ไม่ต้องมานั่งคิดว่า นายจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงเพราะการกระทำของฉัน ฉันที่ทำลายชีวิตนายไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งคิดเป็นห่วงทั้งๆ สมองมันสั่งให้เกลียดขนาดนี้ ไม่น่าเลยว่ะ ฉันไม่น่าเลย "  ประโยคยาวๆที่จบลงผมไม่ได้ตอบอะไรเค้า ความเงียบที่ทำให้อีกคนผ่อนถอนหายใจทิ้ง สายตาคมที่กำลังร้องไห้ ฟานเดินออกไปจากห้องของผม เสียงประตูคอนโดที่ปิดลงบอกถึงใครอีกคนที่เดินจากไปแล้ว

   ผมผ่อนลมหายใจออกมา เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะทำได้แค่นั่งลงบนเตียงก่อนจะเอนหลังดึงตัวเองลงนอน เพดานขาวที่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น ทั้งหมดก็จริงอย่างที่เค้าพูด ใช่..ก็จริงของเค้า ต่อให้ผมเจ็บมากแค่ไหนก็ทดแทนและทำให้เค้าหายเจ็บไม่ได้ ความเจ็บปวดของใครก็ของมัน ทดแทนกันไม่ได้หรอก และต่อให้ผมต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ หรือตายไปก็ไม่สามารถทำให้ฟานหายเจ็บปวดได้อยู่ดี เพราะที่เค้าเจ็บ มันเป็นเพราะเค้ายังรักอยู่ ไม่ได้เกลียดอย่างที่ปากพูดออกไป

..................................................................

[patwo]

' วันนี้ฉันจะไปรับที่คอนโดนะ  เราไปทำงานพร้อมกัน ' ผมอ่านข้อความที่ส่งมาตั้งแต่เช้าของลิปผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะยิ้มจางๆให้ความห่วงใยที่ส่งมาถึงแม้จะมาในรูปแบบของข้อความก็ตาม

   ลุกขึ้นอาบน้ำเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็พึ่งยานอนหลับแถมยังเปิดไฟไว้ตลอดคืน เป็นความรู้สึกทรมานที่เผลอคิดมาน้ำตามันก็ไหล จะหลับตาลงก็กลัว จะลืมตาตื่นมาก็เจอ ไม่มีทางเลือกสักอย่าง ราวกับรอบตัวมีแต่คนหน้าตาแบบคนที่ทำร้ายผมรายล้อมไปหมด ราวกับมีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา  ผมมองตัวเองผ่านกระจก ร่างเปลือยเปล่าถูกเช็ดด้วยผ้าขนหนูเบาๆไปตามผิวหลังการอาบน้ำ เงาสะท้อนของตัวเองที่เห็นอยู่ในขณะนั้น ราวกับมีมือหนาใหญ่ๆโอบมาจากด้านหลัง มือที่กำลังลูบไล้ร่างกายของผม มือที่ค่อยๆไล้ลงต่ำลงไปข้างล่าง

" ไม่!" ตะโกนออกไปตอนที่ก้มหน้าลงต่ำแล้วเงยหน้ามองตัวเองอีกครั้งก็พบว่า ก็ไม่มีใครทั้งนั้นที่อยู่ที่นี่ ในห้องที่เงียบเชียบผมผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ แม้แต่กระจกเงาก็ชวนให้รู้สึกว่ามีคนมองอยู่ตลอดเวลา ผมเหลือบมองมันอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเอาผ้าขนหนูของตัวเองขึ้นไปคลุมมันไว้ แล้วจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยเตรียมตัวออกจากห้อง

   ล๊อคประตูกระชับกระเป๋าของตัวเองเดินไปกดลิฟต์ รออยู่สักพักลิฟต์ตัวที่รอก็มาถึง ประตูที่เปิดออกในนั้นมีผู้ชายสองคนกำลังจะลงไปชั้นล่างพอดี ฝ่าเท้าของผมชะงัก คนในนั้นก็เหมือนจะสงสัย

“ คุณครับ "

“ ไม่ไปครับ ชะ เชิญ เชิญไปก่อนได้เลย พอดีผม ลืมของ " ผมกดปิดประตูลิฟต์ด้วยความรวดเร็ว หัวใจที่เต้นแรงของตัวเองผมผ่อนลมหายใจหอบออกมาเร็วๆด้วยความตื่นกลัว จนกระทั้งมีผู้หญิงคนนึงที่อยู่ในชั้นเดียวกัน เดินมารอลิฟค์อยู่ข้างๆ ผมก็ถอนหายใจโล่งออกมา คราวนี้รอบหน้านี้คงได้ไปแล้วอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนไปด้วยไม่ได้มีแต่เราแค่คนเดียวที่จะเข้าไปในลิฟต์นั่นคนเดียว

   ในลิฟต์รอบสองที่ว่างเปล่า ผมลงมาถึงชั้นล่างพร้อมกับคนในชั้นเดียวกัน ลิปที่รออยู่ข้างนอกผมเดินออกไปหาเค้าอีกคนก็ยิ้มจางๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากเสียสนิทเหมือนกับมีอะไรจะพูดกับผมแต่ก็พูดออกไปไม่ได้

“ ลิป "

“ ไปทำงานกันเถอะ " เค้าพูดสั้นๆในแววตาที่กำลังเศร้าของอีกคน แม้จะยิ้มแต่ก็ดูเป็นยิ้มที่ฝืนเสียเหลือเกิน

“ เป็นอะไร มีอะไรรึเปล่า "

“ เปล่า ฉันไม่เป็นอะไร " ส่ายหน้าไปมาแรงๆ มือที่เอื้อมมือมาจับมือผม ดูก็รู้ว่าอีกคนคงรู้เรื่องราวทั้งหมดนั่นอยู่แล้วโดยที่ผมไม่ต้องอธิบายอะไร ลิปก้มหน้าลง " คีย์ฉันขอโทษ มันเป็นเพราะฉันเอง "

“ ทำไมถึงคิดแบบนั้น ไม่ใช่เพราะนายสักหน่อย "

“ มันก็เป็นเพราะฉันด้วยเหมือนกันถ้าวันนั้นฉันไม่ให้นายไปง้อไอ้เหี้ยนั่น เรื่องมันคงไม่เกิดขึ้น ฉันขอโทษคีย์ ฉันขอโทษ "

“ ไม่เกี่ยวกับนายเลยลิป จำได้มั้ยวันนั้นนายห้ามฉันแล้ว แต่ก็เป็นฉันเองที่ดื้อดึงจะไปเอง อย่าโทษตัวเองเลย คนที่ผิดที่สุดคือฉันที่ดึงดันจะไปมากกว่า " ผมลูบหลังเค้า อีกคนก็พยักหน้ารับ

“ แต่ว่า..”

“ อย่าพูดถึงมันเลยนะ ฉันไม่อยากจะนึกถึง "

“ งั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเองนะ เย็นนี้ฉันจะมาส่งนายที่บ้านเอง แล้วก็ค่อยออกไปตอนที่คุณเมษเค้าเลิกงาน "

“ แบบนั้นฉันไม่โดนคุณเมษเขม่นตายเหรอวะ แฟนเค้ามาใส่ใจฉันขนาดนี้ " ผมถามอีกก็หัวเราะ

“ ก็งอนอยู่ แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก คุณเมษบอกว่า เป็นห่วงนายขนาดนั้นเค้าชักสงสัยแล้วว่า ฉันแอบรักนายรึเปล่า " คราวนี้ก็เป็นผมที่หลุดยิ้มออกมาบ้าง " แต่ฉันก็บอกเค้าไปละนะ ว่า ฉันไม่ได้เป็นเบี้ยน แล้วเค้าก็หัวเราะใหญ่เลย ฮ่าๆ "

“ นี่ลิป ขอบใจนะ " เอ่ยบอกอีกคนที่ก็จ้องหน้าผมก่อนจะพยักหน้ารับ " ฉันขอบใจ ขอบคุณ สำหรับทุกๆอย่างที่นายทำเพื่อฉัน นายที่เตือนฉัน นายที่เป็นห่วงฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะดื้อแล้วไม่ฟังอะไรนายเลย แต่สุดท้ายนายก็อยู่ข้างๆฉันมาตลอด " ผมขอบคุณในความเป็นเพื่อนของเค้า เพื่อนที่ไม่ทิ้งกันไปไหน ลิปเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลวร้ายแค่ไหน ก็ยังจะมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอ มันทำให้รู้ว่ารอบตัวผมยังมีคนที่ดีกับผมจริงๆ หลงเหลืออยู่ 

“ ขอบคุณทำไม มันเป็นหน้าที่ของเพื่อนอยู่แล้ว เอาจริงๆ ฉันก็สมน้ำหน้านายนะสำหรับเรื่องของฟานที่นายโดนเค้าทิ้ง เพราะฉันเตือนแล้ว แต่นายไม่ฟัง แต่ในความเป็นเพื่อนแล้ว สมน้ำหน้ายังไงก็ยังต้องอยู่ข้างๆนั่นแหละ  ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ แล้วอีกอย่างฉันว่าเรื่องนั้น มันก็เหี้ยเกินไป เกินว่ามนุษย์จะทำได้ " เค้าว่าพลางก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม " เอาเป็นว่าเราอย่าพูดถึงมันเลยดีกว่า รกสมองไปทำงานกันเถอะนะ "

   รถไฟขบวนเช้าแน่นขนัดเหมือนทุกวัน ผมผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะมองคนรอบตัวที่ต่อคิวกันยาวเพื่อขึ้นรถไฟขบวนนี้ ผมเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกราวกับภายในท้องมันปั่นป่วนไปหมด ผู้คนรอบข้างที่เบียดเข้ามาผมเผลอคิดถึงช่วงเวลาที่เคยโดนลวนลานบนรถไฟก่อนหน้านี้ มือหยาบกร้านที่สัมผัสร่างกายของผม ผิวที่โดนลูบไปทั่ว

“ คีย์ ทำไมหน้าซีดแบบนั้น ไหวมั้ย "

“ ฉันแค่รู้สึกหายใจไม่ออกน่ะ ฉัน ฉันว่าเราขึ้นรถแท็กซี่ไปทำงานกันมั้ย "

“ แต่รถไฟมาแล้วนะ " ลิปบอกก่อจะเชิดหน้าออกไปที่ราง " ไม่เป็นไรหรอก นายมีฉันอยู่ ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อย ใครมันจะกล้ามาทำอะไรนาย "

“ แต่..”

" มาเถอะน่า " เค้าคว้ามือผม

" อื้ม " รับคำเค้าด้วยการพยักหน้าลงช้าๆอย่างจนใจ เรื่องมากไปก็ไม่ได้เพื่อนอุตส่าห์มารับแล้ว รถไฟเข้ามาเทียบชานชาลา ผมก้าวขาเข้าไปในข้างในที่มีผู้คนยืนอยู่แล้ว ลิปดึงผมให้ไปยืนพิงผนังฝั่งที่ว่าง ก่อนจะยกมือกอดตัวเองไว้คนที่ยืนข้างๆก็หันมามอง ลิปยิ้มจางๆมือที่คว้ามือผมมาจับไว้เค้าก็เริ่มชวนผมคุย

“ แล้วเมื่อวานไอ้ฟานมันกลับไปตอนไหน "

“ ก็ช่วงเช้าที่คุยกันเสร็จ เค้าก็ออกไปเลย เราเลิกกันแล้วละ " นึกถึงใบหน้าคมที่มองหน้าผมในช่วงเวลานั้น ผมก้มหน้าลงมันพาลจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว น้ำตาที่รื้นขึ้นมายามที่คิดถึงเค้า คิดถึงคำพูดที่รังเกียจกัน การกระทำของเค้า หรือแม้ประโยคตัดพ้อทุกอย่างดูเหมือนไม่ชัดเจนสำหรับความรู้สึกจริงๆ แต่ถึงอย่างงั้นก็อาจจะพอสรุปได้ว่าเค้าได้จากไปแล้ว

" คิดว่าดีแล้ว ก็แล้วกันนะ " ลิปบอก " ไม่รู้สิ ในความคิดของฉัน ฟานน่ากลัวเกินกว่าจะให้กลับมา เค้าดูเป็นคนที่จะทำอะไรได้แบบคาดไม่ถึง ยากจะหยั่งถึงในจิตใจ  เป็นคนอันตราย ที่ตอนดีก็ดีใจหาย ตอนเลวก็แทบจะไม่มีความเป็นคนเลย "

“ แล้วมันเป็นเพราะใครละที่ทำให้เค้าต้องเลวจนแทบไม่เป็นคนแบบนั้น "

“ คีย์ มันไม่เกี่ยวกันนะเว้ย สิ่งที่ฟานทำน่ะ "

“ อย่าโทษเค้าเลย ให้ทุกอย่างจบแล้วเอาความผิดทั้งหมด มาลงที่ฉันดีกว่า เพราะต้นเหตุทั้งหมด มันเกิดจากฉันทั้งนั้น " ผมยิ้มจางๆให้อีกคน " ไม่ใช่ว่าฉันพยายามเป็นคนดีอะไรหรอก แต่ถ้านายคิดดูให้ดี ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันทั้งหมดนะ ถ้าฉันไม่นอกใจเค้า ทุกวันนี้เค้าก็ยังเป็นคนแสนดีเหมือนเดิมนั่นแหละ "

“ แต่ยังไงซะ ฉันก็ไม่เห็นว่าเค้าต้องทำร้ายนายถึงขนาดนั้น มันกลายเป็น นายแค่นอกใจเอง แต่มันที่สั่งให้.. " ลิปผ่อนลมหายใจออกมา ตอนที่มองไปทางอื่น " เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ ฉันขอโทษที่ถามถึงมัน "

“ อื้ม " รถไฟเลื่อนขบวนมาจนถึงสถานีใกล้ที่ทำงาน เราเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนเข้ามาภายในตึกที่ทำงานรอลิฟต์ขึ้นไปที่แผนกตอนที่มาถึง ทุกอย่างที่นี่ดูเงียบแม้จะมีคนมาถึงแล้วเกือบครึ่งแผนก

“ บรรยากาศแปลกๆนะวันนี้ " ลิปทัก " อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน "

“ อื้ม อรุณสวัสดิ์ " รุ่นพี่ทำงานทัก เราเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาในตอนนั้นเมล์เข้าใหม่ก็ถูกส่งเข้ามา เป็นเมล์แปลก

“ มีเมล์แปลกส่งเข้ามาว่ะ " ลิปพูดเสียงเบาๆ " คีย์ นายได้รับมั้ย "

“ ได้รับ " ผมบอกเค้าสั้นๆ คิดถึงตอนที่มันเคยมีเมล์แบบนี้ส่งเข้ามา แต่พอเปิดออกมาก็ภาพของผมกับหัวหน้า ภาพที่หัวหน้าเป็นคนจงใจปล่อยออกมาเอง ภาพที่ทำลายชีวิตของผมให้ย่อยยับตั้งวันนั้นจนมาถึงวันนี้

“ คือ.. ทุกคนได้รับเมล์กันมั้ย "

“ ได้รับ " เสียงตอบสั้นๆของทุกคนในแผนกว่าแบบนั้น ก่อนรุ่นพี่ในที่ทำงานจะบอก " ก็นี่ไงกำลังยืนดูกันอยู่ พวกนายก็ดูสิ " ผมเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ลิป อีกคนที่กดเปิดเมล์นั่นก่อนจะพบว่าในนั้น ไม่ได้มีภาพ หรือข้อความอะไร แต่กลับมีคลิป

“ เป็นคลิปเลยเหรอวะ  " ลิปบอกก่อนจะหันมาทางผม

“ คงไม่ฉันหรอก เพราะฉันไม่เคย แล้วกับฟานก็ไม่เคยถ่ายอะไรแบบนี้กันด้วย “

“ ฉันไม่คิดว่าเป็นนายสักหน่อย “ ลิปบอก " เราใส่หูฟังกันดีกว่า " หยิบหูฟังมาใส่คนละข้างก่อนจะกดปุ่มเล่น ภาพในจอที่กำลังฉายนั้นทำให้ผมเบิกตากว้างขึ้นมา มันเป็นคลิปการมีเซ็กส์ระหว่างผู้ชายสองคน เซ็กส์เร้าร้อนที่ทำให้ผมกลืนน้ำลายแล้วก็ได้แต่เอามือปิดปากตัวเอง จ้องคนที่อยู่ในนั้นก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาๆ

“ นั่นมันหัวหน้ากับ เนย์นิ " ผมพูดออกมาเบาๆ ลิปที่กำลังดูอยู่ก็นิ่ง

   เนย์ เป็นรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทเราได้ไม่นาน เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ครั้งนึงผมเคยเจอเค้าขึ้นรถไปกับหัวหน้า พอเอามาบอกลิปอีกคนก็ไม่เชื่อ แถมยังหาว่าผมจำคนผิดแต่วันนี้ภาพคลิปที่เห็นมันทำให้ผมรู้เลยว่า มันไม่ผิดจากที่ผมเห็นแล้วที่ผมคิดเท่าไหร่ นอกจากผมแล้ว หัวหน้ายังแอบทำแบบเดียวกันกับคนอื่น แต่ก็คงแตกต่างกันไปตามการตอบสนองของอีกฝ่าย ของผมมีแต่ภาพที่แอบถ่ายเพราะเรายังไม่เคยมีอะไรที่ลึกซึ้งกันขนาดนั้น โชคดี ผมคิดว่าผมโชคดีที่วันนั้นหนีออกมาทัน โชคดีที่มีคนช่วยผมไว้ เพราะไม่อย่างงั้นคลิปที่เห็นอยู่ตอนนี้ คนแสดงอาจจะเป็นผมก็ได้

   ร่างกายเปลือยเปล่าของคนในคลิป ท่าทางที่กำลังร่วมรักกันนั้นชวนให้ผมขมวดคิ้วแล้วกลั้นหายใจเอาไว้ มันไม่ใช่การมีเซ็กส์กันแบบธรรมดาแต่เป็นแบบที่ ทั้งทรมานและใช้อุปกรณ์แปลกๆ มือบางๆของเด็กคนนั้นถูกรัดด้วยผ้าสีดำ ช่องทางหลังที่ถูกใส่อุปกรณ์อยู่ แอ่นหน้าอกรับลิ้นของหัวหน้าที่กำลังดูดคลึง ก่อนจะดึงอุปกรณ์ออกแล้วแทนที่ด้วยแก่นกายของเค้า กระแทกแรงหนักๆเข้าออก เสียงร้องครางแบบทรมานดังเข้ามาในหูของผมเค้าที่บอกว่าให้หยุด เสียงที่บอกว่าตัวเค้านั้นไม่ไหวแล้ว แต่แรงพวกนั้นก็ยังกระแทกกระทั้นเข้ามามาไม่หยุดหย่น มือหนาฟาดลงไปที่ก้น ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดหัวนม ผมถอดหูฟังที่ตัวเองกำลังฟังอยู่ออก ลิปก็พูดขึ้น

“ รสนิยมเซ็กส์เค้าเป็นพวกชอบความรุนแรงเหรอวะ " 

“ คงจะอย่างงั้น "

“ ดีนะ ที่วันนั้นนายรอดมาได้ " ผมพยักหน้ารับ แค่คิดว่าถ้าวันนั้นผมรอดมาไม่ได้ ถ้าวันนั้นผมต้องกินยานั้นเข้าไป ทุกอย่างก็คงต้องจบลงตรงนั้น ยิ่งกว่าการตกนรกขุมไหนๆ คือการที่ต้องทนอยู่แบบนั้นแล้วสิ่งเดียวที่ทำให้รอดพ้นได้คือความตายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“ นี่มันอะไรกันเนี้ย " เสียงของรองหัวหน้าดังขึ้นมาที่โต๊ะ ทุกคนที่เงยมองหน้าเธอที่ก็ลุกขึ้นมองหน้าเราทุกคน " ใครเป็นคนส่งเมล์นี้มา "

“ ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ รองหัวหน้า "

“ หัวหน้ารึเปล่า " เสียงของเพื่อนร่วมงานคนนึงดังขึ้น " ก็ขนาดภาพของคีย์เอง เค้ายังเป็นคนปล่อยออกมาเลย "  ทุกคนเงียบพลางหันมามองทางผม

“ แต่เรื่องนี้ผมไม่ทราบหรอกครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าทำรึเปล่า แต่ที่ผมรู้คือ เพราะเราไม่รู้เรื่องราวมันเป็นยังไง ก็อย่าไปพูดให้น้องเค้าต้องรู้สึกไม่ดีเลย "

" ต่อให้ไม่พูด แต่มันเห็นชัดขนาดนี้แล้วจะให้รู้สึกดีอะไรอีกวะ ไม่มีใครรู้สึกดีที่ได้เป็นนายเอกหนังโป๊หรอกน่า แล้วยังจะต้องให้หาความจริงอะไรอีกคีย์ " รุ่นพี่ที่เคยด่ากระแทกผมถาม " เอากันขนาดนี้ คงไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดหรอกมั้ง นี่เค้าแอบคั่วคนทั้งแผนกเลยรึไง วันก่อนก็จีบคีย์จะเอาทำเมียให้ได้ถึงขั้นจ้างคนไปตามถ่ายภาพแบล็คเมล์กัน วันนี้ก็มาเด็กเนย์นี่อีก นี่ยังมีใครอีก ที่ผู้ชายคนนี้ไปมั่วด้วย ลิปนายด้วยรึเปล่าเนี้ย  "

“ อย่าพูดหมาๆแบบนั้นสิ ไม่เคยเว้ย ผมมีผัวแล้ว รักกันมากด้วยไม่เล่นด้วยกับผู้ชายพันนั้นหรอก " อีกคนบอกเสียงหงุดหงิด " แต่ฉันเห็นด้วยกับคีย์นะ บางทีเค้าอาจจะโดนบังคับก็ได้ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครปล่อยคลิปนี้ออกมา " ลิปเสริม

" นี่ได้ดูตั้งแต่ทีแรกรึเปล่า ฉากแรกเข้ามาพอหัวหน้ากอด เค้าก็กอดกลับ แบบนั้นมันจะโดนบังคับได้ไง หลงเอ็นดูมาตั้งนานสุดท้ายก็ร้ายลึก แอบไปอ่อยหัวหน้าจนได้เป็นเมียน้อยเค้า แล้วสุดท้ายก็โดนเค้าแฉ ไม่ก็เมียเค้าแฉแน่ๆ ส่วนนายก็โชคดีแล้วนะคีย์ " เธอหันมามองหน้าผม " ถ้าตอนนั้นนายยอมตกร่องป่องชิ้นกับเค้าเพียงเพราะภาพหลุดพวกนั้น นั่นต้องชิบหายแน่ๆ ดีแล้วละ โชคดีแล้ว คิดว่าฟาดเคราะห์แล้วกันนะ ตอนเป็นขี้ปากชาวบ้านเรื่องเมียน้อยหัวหน้าน่ะ ตอนนี้เมียน้อยตัวจริงโผล่มาละ " ทั้งๆที่เธอเป็นตัวตั้งตัวตีคอยว่าผมอยู่ตลอดแท้ๆ แต่สุดท้ายพอเรื่องพลิกกลับเธอกลับมาอยู่ข้างผมแล้วหันกลับไปถล่มเด็กคนนั้นซะงั้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้ฟังเลยว่า เรื่องมันเป็นมายังไง แทนที่จะถามเจ้าตัวก่อนเพื่อไม่ให้ซ้ำรอยเรื่องของผม แต่ก็เปล่า กลับขึ้นไปซ้ำเติมอีกฝ่ายเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด

" ฉันอยากจะให้ทุกคนเก็บเรื่องนี้ไว้แค่ในแผนกเราเท่านั้น ขอร้อง อย่า เอา ไป แชร์ อีกนะ " รองหัวหน้าย้ำเเน่นทีละคำ แต่ผมก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะไม่ถูกแชร์ สังเกตเห็นโต๊ะเยื้องกันก็โหลดคลิปเก็บไว้กันแทบทุกคน วันนี้ตอนเย็นก็คงจะดังไปทั่วบริษัท " เราไม่รู้ว่าเรื่องเป็นยังไง เหมือนเรื่องของคีย์ตอนนั้นนั่นแหละ ทุกคนก็เอาแต่ว่าเค้า สุดท้ายแล้วก็เกือบทำให้เค้าต้องเป็นอันตราย ฉันก็ยังไม่เห็นว่าใครจะไปขอโทษคีย์สักคน ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง ใครเป็นคนทำเรื่องนี้ ก็เอาแต่เงียบไม่เห็นปากดีเหมือนตอนที่ด่าเค้าเลย ไม่มีใครขอโทษที่พูดไม่ดีกับคีย์เค้าสักคำ " รองหัวหน้ามองหน้าพี่คนนั้นที่เคยว่าผม " ฉันเห็นคนที่ว่าเค้าเมื่อกี้ทำมาเป็นพูดเหยียบคนอื่นแล้วยกเค้าขึ้นมาทำเหมือนที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้พูดอะไร เอาบทเรียนพวกนั้นมาใช้บ้างเถอะ มันสมควรแล้วเหรอที่เธอจะแชร์เรื่องที่เธอไม่รู้มันจริงๆ " ทุกคนเงียบตอนที่รองหัวหน้าพูดออกแบบนั้น ไม่มีใครเถียงออกมาจนสุดท้ายเธอก็พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน " ลบเมล์พวกนั้น แล้วกลับไปตั้งใจทำงานเถอะ เสือกเรื่องชาวบ้านมันไม่ได้เงินเดือนหรอกนะ "

“ จะห้ามได้เหรอ โหลดกันทุกคนขนาดนั้น " ลิปบอกก่อนจะนั่งลงที่ทำงานของตัวเอง ประตูแผนกเราถูกเปิดออก เนย์ที่มาทำงานตามปกติเค้าทักทายทุกคน

“ สวัสดีตอนเช้าครับทุกคน " แต่ทุกอย่างกลับเงียบ เค้าเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเปิดงานขึ้นมาแล้วในตอนนั้นเมล์เข้าใหม่มันก็เด้งขึ้น ทุกคนต่างมองดูปฎิกิริยาของเค้าที่จะตอบสนองกับเรื่องนี้ เด็กผู้ชายคนนั้นนั่งนิ่งเค้าที่ปิดคลิปลงเพียงแค่เห็นมันไม่นานก่อนจะเงยหน้ามองคนรอบตัว

" นั่นมัน ..ไม่ใช่ผมนะ ไม่ใช่ผม ก็แค่คนหน้าคล้าย " เค้าพูด ก่อนจะส่ายหน้าไปมา น้ำตาที่ไหลออกมาของเค้ามองดูผู้คนที่ไม่พูดอะไรแต่กลับจ้องเค้าเหมือนไม่เชื่อ แล้วในวินาทีต่อมานั้นเค้าก็วิ่งออกไปนอกแผนกทันที  ผมเข้าใจความรู้สึกของเค้าแม้จะไม่ทั้งหมดแต่ก็เข้าใจ ไม่มีใครอยากจะเอาเรื่องตัวเองในด้านแย่ๆมาให้คนอื่นพูดถึงหรอก ยิ่งเป็นเรื่องความสัมพันธ์ของคนที่มีเจ้าของแล้ว ต่อให้เรื่องนั้นจะจริงหรือไม่จริง มันเหมือนการทำลายชีวิต ทำลายอนาคต ทำลายทุกๆอย่าง คำพูดของผู้คน สายตาของผู้คน ไม่ต่างอะไรกับการตกนรกทั้งเป็น

   ในตอนนั้นของผมยังเป็นแค่ภาพ ยังโดนรังเกียจแล้วโดนต่อว่านินทาขนาดนั้น แล้วเด็กคนนั้นที่ออกมาเป็นคลิป จะต้องใช้ชีวิตต่อไปยังไง ผมเองยังนึกภาพไม่ออกเลย

“ ไม่ใช่ยังไง ปฎิเสธออกมาได้หน้าด้านๆ ก็ตัวเองอยู่ในคลิปแท้ๆ " รุ่นพี่ในแผนกบอก ทุกคนที่เริ่มนินทากันถึงคลิปนั้นอย่างออกรส ผมหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง

“ คีย์ ฉันจำได้ว่านายเคยบอกว่าเห็นเนย์ไปกินข้าวเที่ยงกับหัวหน้าข้างนอก "

“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ

“ แสดงว่าก็คงได้กันมาสักพักแล้วสินะ ก่อนจะมาสนใจนายจริงจัง " ลิปทำท่าคิด " สงสารชะมัดเพิ่งเรียจบแท้ๆ อนาคตมาดับเพราะผู้ชายแบบนั้น คอยดูว่าคลิปนี้สุดท้ายก็ต้องไปตกอยู่ตามเว็บหนังโป๊แน่ๆ เฮ้ออ " เค้าถอนหายใจ " ไม่รู้ว่าใครจะตกเป็นเหยื่อบ้างนะว่ามั้ย แล้วเหตุผลอะไรกันวะ ที่เค้าต้องทำแบบนี้ ต้องทำลายคนอื่นแบบนี้ เพราะอะไรวะ "

“ นั่นนะสิ ฉันเองก็อยากรู้ ว่าทำไม "

“ คีย์ " รองหัวหน้าเดินมาหาผม เธอที่ผ่อนลมหายใจออกมา รอยยิ้มจางๆตอนที่มองหน้า " หลักฐานเรื่องของนายกับหัวหน้าออกมาแล้วนะ วันนี้แผนกบุคคลจะสอบสวนเรื่องนี้ให้นาย แล้วตอนนี้หัวหน้าก็มาถึงที่นี่แล้วด้วย เค้ากำลังรอนายอยู่ที่แผนกบุคคล "
“ ครับ " ตอบรับสั้นๆกับรองหัวหน้าแผนก เธอที่เอื้อมมือมาจับไหล่ผมไว้ ราวกับกำลังให้กำลังใจกัน ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ที่นั่งแต่รู้สึกว่าอยู่ๆขามันก็แข็งไปหมด หัวใจของผมเหมือนกับจะหยุดเต้นไป

   ในวินาทีนั้นผมคิดถึงผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุดที่จะเกิดขึ้น ผลของยานั่นไม่มีอะไรอยู่ในนั้น ขวดนั้นไม่ใช่ขวดยาจริงๆ เป็นแค่ขยะชิ้นนึงที่ตกอยู่ตามหาดทั่วไป แล้วสุดท้ายผมก็ถูกไล่ออกแล้วไม่ว่าจะไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ เพราะใส่ร้ายทำให้หัวหน้าแผนกเสื่อมเสียชื่อเสียง

" คีย์ " เสียงที่เรียกผมอีกครั้ง แต่ผมไม่รู้เลยในตอนนั้นว่ามันเป็นเสียงใคร หวนคิดถึงฟานตอนที่เค้าเดินไปยืนไหว้ศาลเจ้าที่หน้าบริษัทขอให้เค้าช่วยคุ้มครองผม ให้ผมผ่านพ้นเรื่องราวไม่ดีไปให้ได้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีใครที่จะไปขอพรให้แล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวผมเองทั้งหมด แล้วตอนนี้ก็ต้องรับผิดชอบมันทั้งหมด " ไปกันเถอะ "

" ครับ " พยักหน้ารับคนที่ตบไหล่ ตอนที่ก้าวเดินออกไป ผมคิดว่านานเหลือเกิน กับความทรมานทั้งหมดนี้ นานจนแทบจะ ไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่กันที่จะถึงจุดจบของมันสักที

..............................................................

ตอนหน้ามาลุ้นกัน ว่าเรื่องของคีย์ และหัวหน้าจะเป็นอย่างไร 
สงสารชีเนย์

จากที่นั่งอ่านเม้นท์หลายๆ เม้นท์ของคนอ่าน
เรื่องที่ว่า ตัวละครนิสัยไม่นิ่ง เหมือนเรื่องอื่น คือจริงๆ เราก็วางให้ฟานเป็นคนที่ดีมากๆ แต่เวลาร้ายก็ร้ายๆมากๆนะ
เช่น ตอนที่หึงคีย์ แล้วจับคีย์ไปมีอะไรด้วยบนตึกของอาคารเรียนอะ ฟานในความคิดเราคือ เด็กวัยรุ่นที่ยังมีสภาวะอารมณ์ไม่คงที่อะ ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกเสียใจมากๆนี่ยังไงดี เป็นคนรักแรงเกลียดแรง แต่เราคงเขียนให้งงอยู่หน่อยๆละมั้ง คือไม่เจาะจงให้เห็นชัดๆ
ส่วนคีย์ เราเขียนให้เป็นคนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ในแบบที่ เรียกว่าไงดี เขียนเป็นคำพูดออกมาไม่ถูก กล้าได้กล้าเสียเหรอวะ ( ในเรื่องที่กล้านอกใจฟาน คือเรามองว่านางกล้ามากนะ แบบไม่แคร์ไรเลยอะ ) เป็นคนที่ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วต้องทำให้สำเร็จ ( ในส่วนของเรื่องง้อฟาน ) เป็นคนคนนึงที่ไม่ได้มีนิสัยเด่นชัดอะไรด้วยซ้ำไป แต่ส่วนใหญ่คนอ่านคงมองว่า คีย์เป็นคนซึนๆ ปากแข็งในช่วงแรก และดื้อเงียบด้วย

ส่วนบทสนทนาที่ยาวเกินไป จนเหมือนคำอธิบาย ไม่ใช่บทสนทนาแล้วนั้น
เหตุผลเพราะ เราคงอินเกินไปค่ะ เหือนเวลาเราเขียน เราชอบมีอินเนอร์กับตัวละคร ประดุจเป็นคีย์ที่มีฟานยืนอยู่ข้างหน้า
คือจริงๆ บทเดียวไม่เพียงพอ มันเหมือน นึกขึ้นมาได้ว่า ฟานเคยพูดแบบนั้นนี่ เออ งั้นตอบนี้ เออ ฟานพูดนี่ด้วย งั้นตอบนี้ไปด้วย อะไรแบบนั้นอะ 

บางทีเหมือนเรารู้สึกว่า บางบท ฝ่ายตรงข้ามมันไม่ต้องตอบอะ
คือฟังแล้วไม่อยากจะตอบ ฟังแล้วบางประโยคทำได้แค่กรอกตามองบน ตัวละครอีกตัวก็เอาแต่พูด
กลายเป็นว่า.. ยาวไป

ยังไงจะปรับปรุงในส่วนนี้นะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
คอมเม้นท์เมามันส์มาก หนมจะเก็บคอมเม้นท์ไปเพิ่มเติมในงานเขียน ในส่วนที่คนสงสัยจะได้คลี่คลาย

สุดท้ายนี้ ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ทวิต
และขอบคุรที่เข้ามาอ่านคอมเม้นท์ค่ะ
ป.ล. เมื่อวานทำโพล ถามว่า นิยายที่เราแต่งเรื่องไหน ดราม่าสุด สุดท้าย " รักที่ต้องเลือก ชนะไปค่ะ "
แสดงว่าเรื่องนี้ยังไม่ดราม่า ยังไม่ต่อได้อีก 
 

[LovEYouOnLy]

เอาเป็นว่าเราให้กำลังใจคนเขียนต่อไปดีกว่า เพราะบางทีเราก็อยากอ่านอะไรที่มันดราม่าๆมากๆ ขอบคุณหลายๆเน้อ

[Billie]

 

ไม่รู้แล้วเอาไปพูด หรือแชร์ นี่เป็นเรื่องที่รุนแรงจริงๆ
ทำชีวิตคนพังได้เลย

[blove]

รอดู #คีย์ฟาน กันต่อปายยยยยย คีย์ส่งไม้วิ่งผลัดให้เนย์วิ่งไปต่อ ขอบใจที่มารับส่งต่อนะ 55555

[Natsuki-ChaN]

แอบสงสาร เนย์ เบา คาดว่านางน่าจะโดนหลอกมุกเดียวกับคีย แต่นางยังเด็ก ยังใสๆ ตามหัวหน้าไม่ทัน เหอะๆ เลยเสร็จไปตามระเบียบ
รอตอนต่อไปคะ ว่าอิหัวหน้ามันจะทำไงงง

[Yunatsu]

จัดไป 2 ตอนรวดดดด
 

เรื่องฟานคงต้องปล่อยให้ไปจัดการความรู้สึกตัวเองมาก่อน
ส่วนคีย์ ก้คงต้องคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ก้สงสาร
เรื่องหัวหน้า ขอให้ออกมาดี นางโดนไล่ออกเองละกันนะ

[twinmonkey0311]

 

[arij-iris]

รอดูจุดสิ้นสุดของแต่ละคนกันต่อไป

แต่ที่ไรท์เขียนเราว่ามันคือธรรมชาติของคนนี่ล่ะ สีเทากันไปปปป

[Apple_matinie]

 

[เจเจจัง]

ลิปพูดได้โดนใจอีกแล้ว ที่ว่าคีย์น่ากลัวไม่เหมาะที่จะกลับไปคบด้วย คือต่อให้ดีแค่ไหน แต่ถ้าผิดหวังเสียใจหรือโกรธแล้วนิสัยเปลี่ยนจนเลวขนาดนี้ คบเป็นแฟนแล้วห่วงชีวิตตัวเองอ่ะ คีย์ไม่โกรธแถมอยากคบต่อได้งัย


หมั่นไส้คีย์อีกแล้วที่แก้ตัวแทนฟาน แหมที่ฟานเลวเพราะโดนแกทำก่อน ที่ฟานเลวขนาดนี้มันมาจากสันดานด้วยแหละ ไม่งั้นไม่ทำขนาดนี้หรอก

[HanTwoH]

ขอให้คีย์ชนะ เจอเรื่องดีๆบ้างช่วงนี้หลายอย่างเหลือเกิน555

[p^tarn]

เลิกกับฟานแล้ว ขอให้เจอคนดีๆนะคีย์

[Supparang-k]

ขอให้มีเรื่องดีๆเข้ามาบ้างเถอะ ช่วงนี้ชีวิตคีย์หดหู่เกิ๊นนนนน

[tkaekaa]

ฟานเอ้ย เด็กน้อย
อิหัวหน้านี่เลวสุดติ่งจริงๆ

[Dee^daY]

เป็นกำลังใจกันต่อไป ..

[ลูกกุญแจ]

เอาจริงๆคือเข้าใจอารมณ์เด็กอายุ19 20ของฟานนะ
มันไม่เคลียร์สักอย่าง ด่วนตัดสินใจเกินไปอารมณ์ประชดประชนเจ้าคิดเจ้าแค้นมาเต็ม
คือคีย์ทำผิดก็ควรฟังที่นางจะไปบอกให้ละเอียดแล้วก็จบๆไม่ใช่ไปทำอะไรแบบนั่น สุดท้ายคนที่อ่อนแอสุดก็คือฟานนะ

[titansyui]

 

[labelle]

ที่ฟานทำ ไ้ด้ผลนะ เลิกแล้ว พอแล้ว แต่ฟานทำคีย์เป็นโรคระแวง หลอน หวาดกลัว
แลกไม่ได้กับที่ฟานแค่เจ็บเพราะถูกหลอกเลย

ลิปเป็นเพื่อนที่ดี อย่างน้อยคีย์ก็ยังมีคนคอยอยู่ข้างๆ

หัวหน้าเป็นโรคจิตหรอ ไบโพล่าหรอ

สงสารเนย์ ตอนไปก็ตั้งใจแหละ แต่ตอนโดนแบบนั้น ใครจะเต็มใจ

เรื่องคนอื่น สนุกปาก เรื่องตัวเองเหยียบให้มิดเลย คนเรา

[nottto]

เรื่องมันเศร้าาา รออออ

[MENTA]

ขอให้คีย์ชนะคดี ขอให้คีย์เจอแต่เรื่องดีๆบ้าง แล้วหลังจากนี้ก็ทำแต่สิ่งดีๆ เพื่อชดเชยเรื่องที่ไม่ดีของตัวเองที่ผ่านมา คีย์โดนมาหนักแล้ว หนักมากเกินไปสำหรับคนคนนึง ส่วนฟานยังอยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิม ปรับความเข้าใจใจกันซะ ปมอะไรที่มีอยู่ในใจก็ช่วยกันคลี่คาย เอาใจช่วยนะ 

[reverofjs]

เลิกแล้วต่อกันนะฟาน แค่นี้คีย์ก็น่าสงสารเกินไปแล้ว อยากให้ต่อไปนี้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาหาคีย์ซักที 

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 55
' อย่า!!! '

   ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อลงมาถึงชั้นแผนกบุคคล ผมผงะเล็กน้อยตอนที่เห็นหัวหน้ายืนอยู่ที่หน้าห้องตรงนั้น เค้าที่กำลังยืนนิ่งอยู่คนเดียวเงยหน้ามองผมก่อนจะยกยิ้มให้

“ เป็นไง สบายดีมั้ย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน " ผมไม่ตอบพยายามเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องประชูมแต่กลับโดนมือหนาคว้าแขนเอาไว้ เค้าที่ดึงผมเข้าไปหาเพราะไม่ทันตั้งตัวในตอนนั้น ผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจแล้วปกป้องกันตัวเองด้วยการผลักเค้าออกห่างตัวเสียเต็มแรง แผ่นหลังที่ถูกผลักไปชนกำแพง เค้าร้องโวยวาย " โอ๊ย! ฉันเจ็บนะเว้ยเป็นบ้าอะไรของนาย คนแค่ทัก ”

“ คีย์ เป็นอะไร ทำไมต้องผลักหัวหน้าขนาดนั้น " รองหัวหน้าถาม ผมก็ส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะถอยหลังออกห่าง

“ คือผม ขอโทษครับ ผมแค่ตกใจ " เหลือบมองคนที่มองถอนหายใจมองมา " ก็อยู่ๆหัวหน้าดันมาจับแขนผม ผมก็ตกใจสิ "

“ ขวัญอ่อนจังนะ "

“ แล้วมันเพราะการกระทำเหี้ยๆของใครละ " เค้ายกยิ้มตอนที่ผมพูดแบบนั้น หัวหน้าเดินเข้ามาใกล้ ผมที่ตอนนั้นเดินถอยหลังหลบไม่ให้ตัวเองเข้าไปใกล้เค้าอีกคนก็พูดเสียงไม่เบานัก

“ ถ้าอยากจะทำให้หายกลัวก็มีทางเดียว คือลองเป็นของฉันจริงๆเลยเป็นไง ฉันจะได้ลบความโหดร้ายแล้วเติมเต็มสิ่งดีๆให้ไง "

“ หัวหน้า คุณพูดแบบนั้นออกมาได้ไงน่ะ ทุเรศ! " รองหัวหน้าพูดขึ้น อีกคนก็ยกยิ้มขึ้นมา เค้าที่ดูไม่สนใจอะไรแปลก และ แตกต่างไปจากหัวหน้าที่ผมเคยรู้จัก " ความคิดต่ำๆแบบนี้ยังกับไม่ใช่คุณเลย หรือจริงๆแล้วมันคือสันดานแท้ๆของคุณ สันดานที่เพิ่งออกมาให้คนอื่นรู้ "

“ แล้วเธอละ ปกติก็เห็นแก่ตัวไม่ใช่เหรอ เอาความผิดให้คนอื่นประจำ " หัวหน้าว่าเสียงเบาๆตอนที่มองหน้ารองหัวหน้าที่ก็เหลือบตาไปมองทางอื่น " ง่ายๆก็ดูอย่างตอนงานคีย์เค้ามีปัญหาสิ ก็เธอไม่ใช่เหรอ ที่บอกให้ฉันไล่คีย์ออกบ้างละ บอกให้คีย์รับความผิดบ้างละ แล้วนี่อะไร พอฉันใกล้จะถูกไล่ออกตัวเธอเองก็คงถูกเลื่อนมาเป็นหัวหน้า ก็เลยพยายามทำดีกับลูกน้อง.. ไม่สายไปเหรอ คุณว่าที่หัวหน้าแผนกออกแบบ "

“ แต่ยังไงซะ ฉันก็คิดว่าความเลวของฉันมันก็ยังไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร อย่างเช่นพวก อยากปล้ำลูกน้องในแผนก แอบคิดแผนทำเรื่องเลวๆ พวกไม่ตรวจงาน แล้วพยายามบีบบังคับเค้าด้วยการถ่ายรูปแบล็คเมล์แล้วส่งไปในบริษัท จากนั้นก็บังคับจะข่มขืนลูกน้อง ส่วนบางคนที่มันเล่นด้วย พอตอนจะไปมีอะไรกันก็แอบถ่ายคลิปไว้ " หัวหน้านิ่ง รองหัวหน้าก็ถาม " คลิปของเนย์น่ะ คุณเป็นคนปล่อยออกมาใช่มั้ย "  เค้าไม่ตอบแค่จ้องมองอีกคนด้วยสายตาที่ไม่ตกใจอะไร แค่นิ่งมองแล้วในตอนนั้นประตูฝ่ายบุคคลก็ถูกเปิดออกมา

“ คุณธีร์ .. อ้าว คีย์ มาแล้วเหรอ " ผมก้มหน้าทักเธออีกคนก็ยิ้ม " เข้ามาสิ คุณธีร์เองก็เข้ามาได้แล้วนะคะ " หัวหน้าเดินตามคำที่พูดแบบนั้นเข้าไปในห้อง ผมมองรองหัวหน้าแผนกตัวเองที่ก็พยักหน้าลงก่อนจะตบไหล่

“ เข้าไปกันเถอะคีย์ "

“ รองหัวหน้า  คุณคิดรึเปล่าว่าคลิปนั่นของเนย์หัวหน้าจะเป็นคนปล่อย "

“ คิดสิ " เค้าพูดก่อนจะยิ้ม " คนที่ไม่ได้ปล่อยฟังครั้งแรกมันต้องตกใจไม่ใช่เหรอ แต่นี่ไม่ เพราะงั้นถ้าไม่ใช่เค้าจะเป็นใครละ น่ากลัวชะมัด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ดีขนาดนั้นพอเลวแล้วจะเลวได้ขนาดนี้ "

" นั่นสินะครับ " ผมเดินเข้าไปด้านในห้องของฝ่ายบุคคล ตรงไปที่ห้องประชุมที่อยู่อีกฝั่ง เปิดประตูเข้าไปภายในนั้นมีบุคคลหลายฝ่าย ผมเลือกนั่งเก้าอี้ใกล้กับหัวหน้าแผนกบุคคล ก่อนที่การประชุมจะเริ่มขึ้น

“ อย่างที่ทุกคนรู้วันนี้หัวข้อการประชุมของเราก็คือ สรุปเหตุการณ์ของคีย์กับหัวหน้าแผนกนั่นก็คือคุณธีร์นะคะ วันนี้เรามีคนของทางโรงแรมมาด้วย คุณชัด "

“ สวัสดีครับ " เค้าลุกขึ้นแนะนำตัวเอง " ผมเป็นหัวหน้าแผนกความปลอดภัยที่โรงแรมครับ "

“ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ไม่ต้องให้เสียเวลา ผลของนิติวิทยาศาสตร์ ถูกส่งมาให้เมื่อวานนะคะ ผลของทางโรงแรมที่ส่งไปก็ถูกส่งมาให้แล้วเช่นกัน "

“ แล้วก็ยังมีภาพจากวงจรปิดด้วยครับ " ซีดีแผ่นเล็กถูกวางลงบนโต๊ะ ผมเงยหน้ามองหัวหน้าที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับคนที่ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือ ตกใจอะไร " จากน้ำยาที่เหลืออยู่ในขวดที่ทางโรงแรมส่งไปตรวจนั้น พบว่ามีสารระเหยในกลุ่มไนไตรท์อยู่ครับ ซึ่งสารนี้เป็นสารที่เป็นส่วนผสมของยาปลุกเซ็กส์  "

“ ของทางบริษัท เราได้ตรวจทั้งยาแล้วก็รอยนิ้วมือ ผมก็ออกมาว่ายาที่อยู่ในขวดก็พบสารระเหยในกลุ่มไนไตรท์เหมือนกันค่ะ แล้วรอยนิ้วที่พบก็ตรงกับของคุณธีร์ " หัวหน้าแผนกบุคคลบอกก่อนจะมองหน้าร่างสูงที่ยังคงนั่งนิ่ง " คุณธีร์ค่ะ .. มีอะไรจะพูดมั้ย "

“ ไม่มี " เค้าตอบสั้นๆ " ทำไมต้องมีละ ในเมื่อผลมันออกมาเป็นแบบนี้ เถียงไปก็เท่านั้น ถ้าผมจะพูดความจริง นั่นก็คือ คีย์เองก็มีใจให้ผม  เราที่ชวนกันออกไปเดินเล่นแล้วผมก็ชวนเค้าเล่นพิเรนทร์ เพราะปกติเราก็ชอบใช้ยาปลุกเซ็กส์กันอยู่แล้ว แต่ติดที่ว่าตอนนั้นเค้าอยากจะเลิกกับผมอยู่ ก็เลยสร้างสถานการณ์ใส่ร้ายผม เพื่ออยากจะให้ผมไปไกลๆ ก็แค่นั้น "

“ ไม่จริงครับ " ผมบอก อีกคนก็ถอนหายใจออกมา

“ คีย์ นายควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว ถ้าอยากจะบอกเลิกฉัน นายก็บอกมาตรงๆเลยสิ ทำไมต้องสร้างสถานการณ์แบบนี้ด้วย การที่นายทำทีบอกฉันว่าอยากจะได้ประสบการณ์พิเศษ อยากจะมีเซ็กส์หน้าโรงแรมที่บนหาด อยากได้ความรู้สึกแบบพวกโดนข่มขืนแบบนั้น  แต่สุดท้ายก็ตะหลบหลังฉันบอกว่า ฉันทำร้ายนายซะงั้น "

“ คุณคิดแบบนั้นได้ยังไงน่ะ คุณบอกว่าผมมีใจให้คุณ โอเค ผมยอมรับว่าผมเคยมี แต่การที่บอกว่า ผมอยากจะทำเรื่องแบบนั้นกับคุณ อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศอะไรนั่น ถามจริงๆเถอะ ว่าคิดนานรึเปล่า กว่าจะได้เหตุผลนี้ ถามจริงๆเถอะ ว่าเอาสมองส่วนไหนคิดกว่าจะได้มันออกเป็นเหตุผลแบบนี้ คุณมันไม่ใช่คน คุณรู้ตัวมั้ย คุณเหมือนสัตว์เดรัจฉานที่มาจากนรก คุณแม่ง.. ผมไม่มีคำพูดไหนจะสรรหาคำพูดมาด่าคุณได้เลย เพราะดูคำพูดไหนแม่งก็ดูดีไปหมดพอมาเจอกับความเลวของคุณ "

“ คีย์ " หัวหน้าแผนกบุคคลคว้ามือผมเหมือนจะให้สงบสติลงหน่อย เพราะความโกรธที่ได้ยินอีกคนพูดมันกำลังทำให้ปากของสั่น น้ำตาที่ไหลออกมาของผม

“ คุณอย่าเลวไปมากกว่านี้เลย มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บที่เคยมองว่า คนแบบนี้เป็นคนดีไปได้ยังไง เคยรู้สึกชอบคนน่ารังเกียจคนนี้ไปได้ยังไง เคยนอกใจแฟนผมมารู้สึกดีกับคุณที่ชั่วช้าและต่ำตมแบบนี้ได้ยังไง คือ.. คือทุกอย่างมันเหี้ยมาก มันเลว มันต่ำช้า มันไม่อยากจะนึกถึงเลยว่าคุณคือคนที่ทำมันทั้งหมด อยากได้พนักงานในออฟฟิศตัวเองเป็นเมีย ก็ทำดีกับเค้า สร้างปัญหางาน แก้ปัญหาให้ คล้ายว่าจะอยู่ข้างๆ ทำให้หวั่นไหว ทำให้ชอบ พอใครตกร่องป่องชิ้นด้วย ก็มีเซ็กส์กัน จากนั้นก็แอบถ่ายคลิปเอาไว้ ส่วนใครที่ไม่ยอมก็จ้างคนไปถ่ายภาพแบล็คเมล์ บีบบังคับทุกอย่างแม้แต่การข่มขืน "

“ แอบถ่ายคลิปเอาไว้ ? "

“ วันนี้มีคลิปส่งมาในเมล์ของทุกคนในแผนกอีกแล้ว เป็นคลิปของหัวหน้ากับเนย์เด็กใหม่ในแผนกนะคะ " รองหัวหน้าแผนกผมบอก หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็หันไปเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดนั้น แล้วเช่นกันหัวหน้าก็ด้วย เค้าที่พูดขึ้นเสียงดัง

“ อะไรนะ! คลิปของผมกับเนย์อย่างงั้นเหรอ “

“ ตกใจอะไรคะ เมื่อกี้ตอนฉันบอกคุณ ก็ไม่เห็นว่าคุณจะตกใจอะไรเลยนี่ " รองหัวหน้าบอกหัวหน้าที่พูดออกไปด้วยความตกใจ

“ ฉันไม่เคยได้ยินนะ ทำไมมันมีหลุดออกมาละ ใครเป็นคนส่ง "

“ ก็คุณไม่ใช่เหรอ " ผมถาม อีกคนก็ส่ายหน้า

“ เปล่านะคีย์ ฉันรักนายคนเดียว ตลอดเวลาก็รักนายคนเดียวมาตลอด ไม่เคยคิดนอกใจเลย "

“ เลิกพูดแบบนั้นสักทีจะได้มั้ย คุณจะป่วนประสาทผมไปถึงไหน แค่นี้มันยังไม่พออีกรึไง! “ ผมตะโกนออกไปอีกคนก็ยกยิ้มน้อยๆก่อนจะพิงหลังตัวเองเข้ากับโซฟาตัวที่นั่งอยู่

“ ทำไม ฉันไปทำอะไรให้นาย ชีวิตนายมันพังเหรอตอนนี้น่ะ " เค้าถาม " ก็แล้วไงละ ชีวิตฉันมันก็พังเหมือนกัน ทั้งๆที่ฉันทุ่มเททุกอย่างให้นายมาตลอด แต่นายก็ไม่เคยเห็นค่าฉันเลย ฉันยอมเป็นขี้ปากคนในบริษัท เปิดเผยภาพพวกนั้น เพราะอยากให้นายมีรู้สึกถูกรังเกียจแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจ จนสุดท้ายก็มีแค่ฉันที่ยังอยู่ข้างๆ แต่นายก็ไม่เคยหันมาเหลียวมองมัน ฉันที่พยายามทำให้นายมีความสุขถ้าลองมีอะไรกับฉันแล้ว นายอาจจะติดใจแล้วกลับมา แต่ก็ดันมีคนมาช่วยนายไว้  แต่นายเองก็ชอบฉันไม่ใช่เหรอคีย์ทำไมละ ทั้งๆที่ก็นอกใจไอ้เด็กนั่นอยู่ตั้งหลายวัน ทำไมอยู่ๆถึงมาคิดได้ นายจะคิดได้ทำไม นายจะรู้สึกทำไม ความรู้สึกรักมันไม่ผิดนะ มีเจ้าของแล้วยังไง ใครมันแคร์ รักก็คือรักเราจอยกันได้นี่ ไม่ได้มาเอากันแบบสามคนสักหน่อย "

“ พอเถอะค่ะ ฉันฟังแล้วฉันจะอ้วกออกมา " หัวหน้าแผนกบุคคลบอก " คุณยอมรับมาเถอะ คุณธีร์ ว่าเรื่องทั้งหมดที่คีย์เล่าวันนั้นมันคือความจริง คุณจะข่มขืนเค้า จะใช้ยาปลุกเซ็กส์กับเค้า ยอมรับมาเถอะ อย่าให้เรื่องมันต้องใหญ่ไปมากกว่านี้เลย "

“ ทำไมผมต้องยอมรับ "

“ ทั้งๆที่พูดออกมาทั้งหมดด้วยปากของตัวเองแล้ว ว่าเป็นคนปล่อยภาพ ทำให้คีย์เสียชื่อเสียง ยอมรับออกมาแล้วว่าจะทำเรื่องไม่ดีกับเค้า ยอมรับมาเถอะเพราะถ้าคุณไม่ยอมรับ ฉันคงต้องเปิดซีดีนี่ ภาพจากกล้องวงจรปิดหน้าหาดในวันนั้น วันที่คุณจะทำร้ายคีย์ ทางโรงแรมได้ตัดแล้วบันทึกมาให้ทางเราหมดแล้ว "

“ แล้วถ้าผมยอมรับ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมละ สุดท้ายพวกคุณก็ไล่ผมออก ทั้งๆที่ตลอดมาผมทำงานดีๆให้บริษัทมาตลอด ใครๆก็รู้ว่าแผนกออกแบบที่ผมเป็นหัวหน้า เป็นแผนกที่สร้างชื่อเสียงให้กับบริษัท แล้วนี่เหรอ สิ่งที่ฝ่ายแผนกบุคคลทำกับผม คนที่ทำงานดีมาตลอด เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับคีย์ แล้วก็เนย์ ไม่ใช่รึไง ไม่เกี่ยวอะไรกับบริษัท "

“ เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว การสัมมนางานจัดขึ้นภายในองค์กรของเรา แม้ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงเวลาพักแต่การที่คีย์ต้องมาตกอยู่ในอันตรายก็เกิดจากต้องมางานสัมมนาที่จัดขึ้นภายใน ทำไมจะไม่เกี่ยวละ อีกอย่างคุณทำให้บริษัทเสื่อมเสียเชื่อเสียงด้วยการที่เอาเมล์ของบริษัททำเรื่องแบบนั้น นั่นก็ทำให้บริษัทได้รับความเสียหายแล้ว ไม่นับว่าคุณยังละเลยการตรวจงานซึ่งนำมาซึ่งปัญหา และนั่นมันก็ ผิดต่อกฏของบริษัทเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ฉันจึงต้องขอไล่คุณออกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แล้วก็ให้รองหัวหน้าของแผนกออกแบบ ขึ้นมาเป็นหัวหน้าแทน "

“ กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ " ร่างสูงว่าก่อนจะถอนหายใจออกมา เค้าที่พิงร่างตัวเองกับเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ จ้องหน้าผมด้วยสายตาคมที่ไม่ละไปไหน แววตาที่ทั้งความโกรธและความเกลียด " เพราะนายคนเดียวคีย์ ที่ทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ "

“ กรุณาอย่าพูดข่มขู่แบบนั้นนะคะ เพราะไม่เช่นนั้น ฉันจะแจ้งความโทษฐานที่คุณข่มขู่อีกฝ่าย "

“ หึ เข้าข้างกันดีนัก บริษัทบ้าอะไรวะ ทำงานหนักมาให้ตั้งหลายปี สุดท้ายเกิดเรื่องแค่นี้ก็ไล่ออกเหมือนหมู เหมือนหมา เห็นพนักงานตัวเล็กๆที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรมากมายให้กับบริษัทมากกว่า หัวหน้างานที่ทำงานมาให้หลายปี K! " เค้าสถบก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง " ฉันไม่น่ามาจมปรักทำงานอยู่ที่นี่เลย โง่ตั้งนาน "

“ งั้นตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะหายโง่แล้วละคะ เพราะตอนนี้ทางบริษัทก็ได้เชิญคุณออกไปแล้ว " ร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มร้ายๆของเค้ามองหน้าหัวหน้าแผนกบุคคลด้วยสายตาแค้นๆ ตวัดสายตามามองผมกับรองหัวหน้าเค้าเดินออกไปทั้งๆที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งนั้น

   ผมผ่อนลมหายใจออกมา ในตอนนั้นหัวหน้าแผนกบุคคลก็หันมาพูดกับผม " ฉันขอโทษนะคีย์ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนาย แต่ต่อจากนี้ไปมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วนะ "

“ ครับ ขอบคุณมากครับที่ตลอดมาคุณช่วยเหลือ และเห็นใจผมมาตลอด "

“ ฉันต้องเข้าข้างคนถูกอยู่แล้ว จะไปเข้าข้างคนผิดได้ยังไง " พยักหน้ารับกับเธออีกคนก็ตบหลังผมเบาๆ " ถ้าอยากจะได้วันลาพักร้อนสักหน่อยก็บอกฉันได้นะ ฉันจะจัดการให้ บางทีฉันว่านายควรจะได้พักผ่อนสักพักบ้าง "

“ นั่นนะสิ นายควรไปพักผ่อนบ้างนะ นายผอมมากแล้วหน้าตาก็อิดโรยมากเลยนะ ตอนนี้น่ะ " รองหัวหน้าแผนกผมเสริม  ก้มหน้ารับความใจดีของคนทั้งคู่

“ ขอบคุณมากครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะอยู่คนเดียวก็เลยตักสินใจมาทำงานดีกว่า" ผมก้มหน้าลงยิ้มให้เธอ กับคนที่อยู่ในห้อง ตอนที่เดินออกมาจากห้องฝ่ายบุคคลนั้น มันน่าแปลกอยู่อย่างนึงคือ ผมไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรมากมาย แค่รู้สึกว่าก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่ ในที่สุดผมก็แก้ต่างให้ตัวเองได้ว่า ผมไม่ได้พูดโกหก หัวหน้าทำแบบนั้นจริงๆ และผมไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูด ไม่ได้สมยอมเค้า เป็นความโล่งอกที่ตัวเองถูกพิสูจน์ได้ว่า บริสุทธิ์ แต่ก็ไม่ได้ดีใจอะไรมากมาย อาจเพราะว่า ไม่ว่าเรื่องราวนี้สรุปออกมาว่าผมเป็นฝ่ายถูกหรือผิด จะเสียหายยังไง เค้าก็ไม่กลับ.. ไม่ว่ายังไง ฟานก็ไม่มีวันกลับมารักผมเหมือนเดิมอีก

   ลงลิฟต์กลับมาที่แผนกตัวเองผมกับรองหัวหน้า ขาที่กำลังก้าวออกจากลิฟต์แต่กลับต้องผงะถอยหลังกับคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาเหมือนกัน

" หัวหน้า " ผมเผลอหลุดปากเรียกเค้า ร่างสูงที่ถือกล่องใบโตเอาไว้เหมือนเป็นของใช้ส่วนตัวที่ก็ต้องมาเก็บออกไป หลังจากมีคำสั่งย้ายออก ผมก้มหน้าลงไม่สนใจตอนที่กำลังเดินเข้าไปในแผนกมือหนาก็คว้ามือผมเอาไว้

" จำไว้นะ ว่าชีวิตฉันมีวันนี้ได้ก็เพราะนาย "

" ไม่เกี่ยวอะไรกับผม คุณทำตัวของคุณเองทั้งนั้น " ผมบอก อีกคนก็ยกยิ้ม

" สักวันฉันจะทำให้ชีวิตของนาย จบลงแบบไอ้เด็กเนย์นั่น เพราะนายกล้าที่จะปฎิเสธคนแบบฉัน " ยืนนิ่งมองเค้าที่พูดออกมาด้วยสายตาโกรธ " ฉันบอกว่าแล้วว่าอย่าขัดใจฉัน เพราะไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน แล้วนั่นก็คือผลที่เด็กนั่นขัดใจฉัน "

“ คุณเป็นคำปล่อยคลิปพวกนั้นออกมาจริงๆสินะ " รองหัวหน้าที่ยืนข้างผมพูด

“ แล้วทำไม ฉันต้องตกต่ำไปคนเดียวละ อย่าหวังว่าจะมีความสุขอยู่ในบริษัทนี้ได้เลย " เค้าบอกก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม " นายเองก็ด้วยคีย์ .. สำหรับนาย จำไว้ว่าอะไรที่ฉันต้องได้ ฉันก็จะไปเอามันมา  " สายตาคมมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะยกยิ้ม " ระวังตัวไว้ก็แล้ว "

“ เลิกพูดจาข่มขู่คนอื่นก่อนจะที่ฉันจะแจ้งความจับคุณ "

“ หึ.. “ หัวหน้ายกยิ้ม " ผมไปก็ได้ แล้วเจอกันนะ คีย์ " คำพูดทิ้งทายที่ทำให้ผมนิ่งค้างไป แววตาของที่ไม่สั่นไหวของผม ทุกอย่างในร่างกายมันชาไปหมด คล้ายกับโลกทั้งใบนี้ได้หยุดหมุนไป ภาพที่หน้าโรงแรมนั่นหวนกลับมาในตาของผม เสียงกรีดร้องของผม ใบหน้าคมที่พยายามเข้ามาใกล้ แรงที่พยายามดึงรั้งให้ผมหยุดนิ่ง มือที่กำตรงข้อมือไว้แน่น ผมคิดถึงมือสากไที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย

“ คีย์ "

“ อย่านะ!!!” ผมตะโกนออกไปเสียงดัง ตอนที่เด้งตัวออกห่างคนที่เอ่ยทัก รองหัวหน้าแผนกเบิกตาน้อยๆ ก่อนจะผ่อนลงช้าแล้วเอ่ยพูดกับผม

“ นี่ฉันเอง โทษที ทำให้ตกใจใช่มั้ย "

“ รองหัวหน้า ขะ ขอโทษครับ " ผมก้มหน้าบอกเค้า สายตาสั่นไหวที่กำลังกลัวของผม น้ำตาที่ไหลออกมา เธอเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดไหล่ผมไว้ ฝ่ามือที่ลูบหลังปลอบๆ

“ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น นิ่งซะไม่ต้องร้อง  เค้าจะไม่มีวันทำอะไรนายได้หรอก เค้าไม่กล้าหรอก " เค้ากล้า เค้าทำแน่ๆ ผมรู้สึกแบบนั้น มั่นใจในแววตาของเค้าที่มองมาที่ผม " คีย์ กลับเข้าไปนั่งข้างในเถอะ ไปนั่งพักสักหน่อยนะ "

“ ครับ " ผมตอบรับเธอเสียงเบาๆ ตอนที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำแล้วเดินเข้าไปนั่งที่ที่นั่งของตัวเอง ลิปก็หันมามองไม่มีเสียงถามอะไร เค้าที่ยื่นมือมาจับมือผมไว้

“ ไว้ตอนเย็นหาอะไรอร่อยๆกิน แล้วฉันจะพานายไปส่งบ้านนะ วันนี้เลิกงานสักหกโมงเย็นเป็นไง ดีมั้ย "

“ ก็ได้นะ "

“ หัวหน้าถูกไล่ออกแล้วสินะ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับอีกคน

“ เมื่อกี้ตอนเค้าเข้ามาเก็บของ ในแผนกเงียบมาก ไม่มีใครพูดกับเค้าเลย เค้าเองก็เก็บของเงียบๆ แล้วก็พูดออกมาว่า เพราะที่นี่ก็เลยทำให้เค้าต้องตกต่ำแบบนี้ เค้าไม่น่ามาอยู่ที่นี่ ไม่น่ามาอยู่กับคนแบบพวกเราเลย " ลิปบอกก่อนจะยกยิ้ม " มันตลกน่ะว่ามั้ย ทั้งๆที่เค้าทำตัวเองแต่ไม่มีเลยสักเสี้ยววินาทีเดียว ที่เค้าจะคิดว่าตัวเองผิด ก็ยังบอกว่าคนอื่นผิดทั้งนั้น น่าสมเพช "

“ เค้าบอกด้วยนะ เมื่อกี้ตอนที่เดินออกไป เค้าเจอฉัน เค้าบอกฉันว่า ให้ฉันระวังตัวเองไว้ให้ดี เพราะอะไรที่เค้าต้องได้ เค้าต้องได้ เค้าบอกแบบนั้น "

“ คีย์ "

“ ฉันกลัวลิป " ผมร้องไห้ออกมาตอนที่หันมองเพื่อนตัวเองที่เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ " ฉันกลัวมากๆเลย อึก กลัวมากๆ ฉัน อึก ฮือๆ ฉันจะทำยังไงดี ถ้าว่ามันเกิดขึ้นละ   ฉันยังจำวันนั้น วันที่เค้าทำแบบนั้นกับฉัน วันที่ฟานสั่งให้คนของเค้ามาทำแบบนั้นกับฉัน " มือของผมจับกันแน่นบีบจบฝ่ามือขาวกลายเป็นสีแดง

" อย่าไปคิดถึงมันเลยคีย์ " ยาซุยเอื้อมมือมาจับมือผม " ถ้าเราระวังตัวเองดีๆ ไม่มีทางที่เรื่องร้ายแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเราหรอก ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง ไม่ต้องกลัว  " มองแววตาของคนที่กำลังปลอบอยู่ในตอนนั้นก็ได้แต่นิ่ง ผมพยักหน้าลงแม้จะไม่มั่นใจอะไรเลยก็ตาม 

   ตั้งแต่เกิดเรื่องแบบนั้น ทุกอย่างมันบอกกับผมว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ ต่อให้ระวังตัวหรือไม่ระวังตัว ขนาดวันนั้นเดินอยู่ในที่ที่คนเยอะๆก็ยังโดนเลย นับภาษาอะไรกับการเดินกันแค่สองคน ถ้ามากันมากกว่าสองคนก็จบแล้ว อีกอย่างพอลิปมาส่งผม ผมเองก็ต้องเป็นห่วงเค้าอีกในตอนที่เค้าเดินกลับไป หัวหน้าไม่ชอบลิปบางทีอาจจะคิดแค้นแล้วมาทำอะไรเพื่อนผมก็ได้  " ทำงานกันดีกว่านะ เดี๋ยวไม่เสร็จ " ผมยิ้มให้อีกคนตอนที่เค้าดันตัวเองกลับไปทำงาน ผมเองก็กลับมาทำงานบ้าง แม้จิตใจจะคิดแต่เรื่องของอีกคน คิดถึงแววตาและคำขู่พวกนั้นก็เถอะ

   ช่วงเวลาใกล้เลิกงาน ผมที่จดจ่อกับงานก่อนจะหันมองคนข้างๆที่เหมือนกำลังตึงเครียดอะไรสักอย่างกับปลายสายของตัวเอง ลิปที่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันมามองผมแล้วลุกขึ้นออกไปโทรศัพท์นอกแผนก เค้าคุยอยู่นานด้วยสายตาเคร่งเครียดก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม

“ มีเรื่องให้เครียดอีกแล้วเหรอ " ผมแซว อีกคนก็พยักหน้ารับหน่ายๆ " ทำไม แฟนงอนเหรอ "

“ คุณเมษไม่สบายน่ะ นอนซมอยู่ที่บ้าน ก็เลยบอกให้ฉันกลับบ้านเร็วหน่อย ฉันเลยบอกไปว่า จะไปส่งนายก่อน แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดสักเท่าไหร่ ก็เลยประชดว่า ปล่อยให้แฟนแบบเค้าตายไปได้ก็ดี " ผมหลุดหัวเราะออกมา คิดสภาพผู้ใหญ่ใจดีแบบนั้นมาทำท่าทางประชดแบบเด็กๆแล้วขำ " ตลกตรงไหนเนี้ยคีย์ "

“ ก็คิดภาพคนสุขุมๆแบบเค้างอนแล้วขำ "

“ เค้าไม่ใช่คนในแบบที่ใครๆเห็นหรอก เป็นแค่ไอ้แก่ตันหากลับคนนึงก็เท่านั้น "

“ ที่บอกว่าเค้าตันหากลับ นี่หมายถึงเรื่องแบบนั้นรึเปล่า " ผมเหล่มองอีกคนที่ก็ถอนหายใจออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร " ใช่แน่ๆ ทำไมอะ เค้าเป็นพวกยังไง "

“ ไม่อยากจะพูดถึง พอเถอะ "

“ ที่ไม่อยากจะพูดถึง เพราะคืนนี้ต้องดูแลคนป่วยแบบนั้นรึเปล่า "

“ อย่าพูดเหมือนว่าขำไปหน่อยเลย ฉันอยากจะไปส่งนายก่อนไปหาเค้านะ ยังไงฉันก็เป็นห่วงนาย "

“ ไม่เป็นไรหรอก ลิป นายไปเถอะ ฉันจัดการชีวิตตัวเองได้ เดี๋ยวฉันจะขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเอง ไม่ขึ้นรถไฟฟ้าหรอก "

“ เหรอ " เค้าถามย้ำด้วยความเป็นห่วง

“ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้ นายกลับไปดูแลคุณเมษเถอะ เดี่ยวเค้าโกรธว่านายมัวเอาเวลามาดูแลฉัน เดี๋ยวสั่งให้ฉันเลิกคบกับนายพอดี "

“ แต่ว่า..”

“ ถ้าถึงคอนโดแล้ว ฉันจะโทรหานาย ไม่ต้องกลัวหรอก "

“ ขอโทษนะคีย์ แต่พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายแน่ๆ ไม่ต้องห่วง แต่วันนี้ขอกลับไปเคลียร์กับไอ้แก่ก่อนนะ " ผมพยักหน้ารับอีกคน ตอนนั้นผมหันกลับมาทำงานของตัวเอง ในใจที่กลัวแต่ต้องฝืนเอาไว้ ผมไม่อยากจะให้เพื่อนลำบาก ยังไงชีวิตใครก็ชีวิตมันอยู่แล้ว ถ้าต้องให้เพื่อนช่วยเหลือตลอดเวลา ก็ต้องช่วยกันอยู่ตลอดไป

   นาฬิกาบอกเวลาเลิกงาน ผมเก็บของเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่ง ลิปที่ลุกขึ้นตามในตอนนั้นผมสังเกตเห็นเนย์ ที่ยังนั่งทำงานอยู่ไม่ไปไหน คิดถึงคลิปหลุดของเค้าที่วันนี้ข่าวก็แพร่ไปทั่วทั้งบริษัท คลิปที่ถูกส่งต่อ ทำให้มีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้ตลอดพักเที่ยง ร่างที่ไม่ขยับไปไหนตลอดวันเค้าที่เอาแต่นั่งทำงานข้าวปลาไม่กิน ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะชวนเค้ากลับบ้านด้วยกัน

“ เนย์ กลับบ้านกันมั้ย " คำถามที่ทำให้เด็กผู้ชายหันมามองหน้าผม ก่อนจะส่ายหน้า

“ ไม่ครับ ขอบคุณครับพี่คีย์ " เค้าบอกผมก็พยักหน้ารับ ลิปหันมามองหน้าผม เราเดินออกไปจากแผนกด้วยกัน ในตอนนั้นเค้าก็พูด

“ วันนี้ทั้งวัน เนย์ไม่ได้คุยกับใครเลย เอาแต่ทำงาน น่าสงสารเหมือนกันนะ "

“ อื้ม พรุ่งนี้เราชวนเค้าไปกินข้าวด้วยกันดีกว่ามั้ย มันคงมีคนมองแต่ฉันคิดว่า ตอนนั้นถ้านายไม่อยู่ข้างๆฉัน ฉันคงไม่เข้มแข้งถึงตอนนี้หรอก "

“ ได้สิ พรุ่งนี้นะ " ลิปตอบรับ เราลงลิฟต์มาถึงหน้าตึก เค้าที่แยกย้ายกลับไปผมก็ถอนหายใจกระชับกระเป๋าก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่ที่อยู่ข้างหน้า รถที่จอดอยู่ผมเปิดประตูตอนที่จะเอ่ยถาม ผมผงะกับคนขับหน้าเข้มที่ก็หันมามองด้วยสายตานิ่งเฉย ทุกอย่างนิ่ง หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมา เผลอคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว เรื่องของผู้ชายสองคนนั้น ผู้ชายคนที่ลูบไล้ร่างกายของผม

“ คุณครับ "

“ ขอโทษครับ คือ.. ผมไม่ไปแล้วครับ " ปิดประตูคืนรถตอนที่วิ่งให้ออกห่างแท็กซี่คันนั้น ผมตัดสินใจวิ่งไปที่สถานีรถไฟที่คนค่อนข้างพลุกพล่าน ผ่อนลมหายใจหอบช้าๆ มองดูคนที่กำลังต่อคิวกันกลับบ้าน ผมเดินไปนั่งรอตรงที่นั่ง รอจนกว่าคนจะเบาบางลงสักหน่อย แล้วค่อยขึ้นไปต่อคิวขึ้นรถไฟกลับบ้าน

   รถที่เคลื่อนตัวไปช้าๆ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างโบกี้ ทุกอย่างก็เหมือนเดิม แต่สำหรับผมมันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก ทุกอย่างเปลี่ยนไปช้าๆ รอบตัวดูน่ากลัวไปหมด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่หรือผู้คน ความหวาดกลัวที่คอยเอาแต่ระแวงทุกอย่างทำได้แค่หลับตาลงช้าๆ ต้องใช้ชีวิตต่อไปไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม ผมคิดแบบนั้น สักวันก็ต้องหายกลัวแล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมได้ในที่สุด

   ลงรถไฟที่สถานีของคอนโดตัวเอง คนเบาบางกับอากาศช่วงตะวันลับขอบฟ้าทำให้ทุกอย่างดูสลัวเป็นสีส้มไปหมด ผมก้มหน้าก้าวเท้าเดินด้วยความเร็ว เหลือบมองคนรอบข้างด้วยความระวัง แผ่นหลังของผมเย็นวาบรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจับจ้องมาตลอดเวลา แต่ผมไม่กล้าจะเหลือบมอง กลัวจนแม้แต่กระดูกที่คอก็ไม่สามารถหันไปมองได้ทั้งๆที่ใจอยากรู้ว่าเป็นใคร จะได้ระวังตัวได้ทัน  ผมที่ได้แต่เร่งฝีเท้า คิดถึงคำพูดของหัวหน้า คำที่หัวหน้าพูดกับผม  '  จำไว้ว่าอะไรที่ฉันต้องได้ ฉันก็จะไปเอามันมา ' ความคิดที่ทำให้ฝีเท้าเร่งขึ้นจนเกือบจะกลายเป็นวิ่ง แต่เงาข้างหลังก็ยังจะก้าวเท้าให้เร็มขึ้นตามมาอย่างไม่ลดละ

   เหตุการณ์ตอนนั้นที่ยังอยู่ในใจของผม เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ตะโกนออกไป เป็นช่วงเวลาที่ทั้งทรมานและโหดร้าย ไม่อยากจะเกิดเรื่องแบบนั้นอีก เพราะหนนี้อาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนหนนั้น คำพูดของหัวหน้าดังเข้ามาในหูของผมอีกครั้ง แววตาของเค้าที่ผมยังจดจำได้ดีก่อนที่เค้าจะพูดคำนั้น ' แล้วเจอกันนะคีย์ '
' ไม่ ต้องไม่ใช่เค้า ต้องไม่ใช่ ' ในใจของผมคิด ขาของผมเร่งขึ้นอีกแล้วตอนนั้นมือหนาของคนที่เดินตามก็เอื้อมมือมาคว้าผมไว้หยุดชะงัก แววตาของผมเบิกกว้างในตอนนั้นปากก็ส่งเสียงร้องออกไปด้วยความกลัวอย่างสุดขีด

“ อย่า!!!!!!!!!! “

.................................................................

สงสารคีย์ ทั้งเรื่องของฟาน และก็เรื่องของหัวหน้า
อีหัวหน้าเลวมาก เกลียดมัน 
ช่วงนี้เราเบลอมากเพราะมัวแต่เขียนนิยายชีวิต ขอทอล็คแค่นี้นะคะ
ยังไง ฝากเม้นท์ ฝากแชร์ในเฟส และ ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[twinmonkey0311]

เรากลัวน้องเนย์คิดสั้นจังเลย

[MENTA]

ค้างงงงงงงงงงงงงง 

[่jjay]

สงสารคีย์จังเลย ต่อไปจะมีชิวิตแบบคนปกติได้ยังไง