ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 61
' สกปรก '
“ ฟาน ถึงแล้วนะ " เสียงที่เรียกผมในลืมตาขึ้นจากความคิดของตัวเอง มองภาพด้านหน้าก็พบว่ารถไฟเดินทางมาใกล้สถานีที่เราต้องลงเต็มทีแล้ว ผมถอนหายใจตอนที่ลุกขึ้นยืน คนข้างๆก็ลุกขึ้นตาม ประตูรถที่เปิดออกผมหันไปถามอีกคน
“ กินอะไรก่อนจะกลับเข้าบ้านกันมั้ย นายกินอะไรรึยัง "
“ ก็ยังหรอก แต่ไม่ค่อยหิว ไม่ค่อยอยากจะกินอะไร แต่ถ้านายหิวฉันเดินไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ " รอยยิ้มที่ยิ้มให้ผม ในแววตาที่ดูเศร้าสร้อยนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงดึงเค้าเข้ามากอดแล้วถามเค้าว่า เค้าโอเครึเปล่ากับชีวิตตอนนี้ หนักหนาเกินไปมั้ย มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้าง หลากหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้คนที่เคยดูสดใส กลับดูหม่นหมองไปถนัดตาไม่นับรูปร่างที่ผอมลงไปจนสังเกตได้ชัด
“ ไม่หิวยังไงนายก็ต้องกินนะ " ผมบอก " ถ้าไม่อยากมีสภาพเป็นศพต่อไปแล้วละก็ ก็กินมันเข้าไปหน่อยก็แล้วกัน กลางวันก็กินแต่แซนวิชไม่ใช่เหรอไง "
“ แต่ว่า... " คำพูดที่กำลังจะเถียงเงียบลงไปเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรเท่าไหร่นัก
“ ก็ลองเข้าไปนั่งในร้านดูก่อน ได้กลิ่นหอมๆ นายอาจจะสนใจ " ผมเดินนำอีกคนออกไป ผ่านซอยที่เป็นซอยคอนโดของเราเข้าสู่ถนนอีกฝั่งที่มีทั้งห้างและร้านอาหารที่มาเปิดใหม่ " นายอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย "
“ ไม่ล่ะ นายอยากจะกินอะไรก็เลือกได้เลย "
อาคารหรูที่เปิดเป็นโซนของร้านอาหารชั้นดี ผมเดินเข้าไปในตึกนั้นมองดูร้านอาหาร หลายๆร้านที่เพิ่งมาเปิดใหม่ ไม่ว่าจะเป็นราเมง ซูซิ ปิ้งย่าง อาหารอิตาเลี่ยน หรือแม้อาหารไทย เป็นตึกที่มีร้านอาหารหลากหลาย ทั้งคาวทั้งหวาน
“ ซูชิแล้วกัน " ผมบอกก่อนจะเดินนำเข้าร้านไป นั่งลงที่โต๊ะอาหารในร้านที่ว่างพร้อมอีกคนที่เดินตามมา เค้านั่งลงเงียบๆผมก็รับเมนูจากพนักงาน พลิกไปหลายหน้าก่อนจะถามเค้า " มีอะไรที่นายอยากจะกินเป็นพิเศษมั้ย "
“ ไม่มีหรอก "
“ มันน่าหงุดหงิดนะรู้มั้ย " ผมเปิดเมนูอาหารไปมาพลางพูดขึ้นแล้วเหลือบมองคนตรงหน้าที่ก็เงยหน้ามองผม " ฉันถามอะไรนายก็ปฎิเสธลูกเดียว มันน่าเบื่อนะรู้มั้ย "
“ ก็ฉันบอกว่า ฉันไม่อยากจะกิน นายจะฉันมีความสุข นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เปิดดูเมนูอาหารแล้วสั่งรัวๆ ทั้งๆที่ฉันเพิ่งเห็นคนกระโดดตึกมาอย่างงั้นเหรอ จะให้ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างงั้นเหรอ " ผมชะงักก่อนจะถอนหายใจออกมาตอนที่เค้าพูดออกมาแบบนั้น กลับกลายเป็นผมที่ต้องเงียบลงไปอีกครั้งพอได้ฟังเค้าพูด เผลอลืมเรื่องราวเหล่านั้นแล้วคิดแค่อยากจะให้เค้ากินข้าวด้วยความเป็นห่วง แต่ลืมไปเลยว่า ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา
“ สั่งอาหารครับ " เรียกพนักงานร้านให้เข้ามารับเมนู ผมสั่งเป็นข้าวหน้าปลาไหล กับซูชิอีกสองสามคำ แล้วก็ชาเขียวร้อนอีกสองแก้ว
“ ชาเขียวร้อนค่ะ " แก้วกระเบื้องกลมๆขนาดเล็ก ถูกวางลงตรงหน้าผมกับเค้า ร่างบางเหลือบมองผมที่ค้ำมือกับโต๊ะเล่นโทรศัพท์อยู่
“ ก็แค่ชาเขียวร้อน กินๆเข้าไปเถอะ กินอะไรร้อนๆก่อนนอนจะได้หลับสบาย "
“ ขอบคุณนะ "
อาหารที่ผมสั่งทยอยวางลงบนโต๊ะ หน้าตาอาหารที่น่ากินผมเหลือบมองคนที่นั่งกินชาเขียวร้อนนิ่งๆ ดูท่าทางของเค้าว่าอยากจะกินอาหารพวกนี้บ้างมั้ย แต่ก็เปล่า เค้าก็แค่นั่งนิ่งๆไม่ได้สนใจที่อยากจะกินมันเลยสักนิด
“ แล้วตอนนี้ในบริษัทเป็นยังไง คงยุ่งวุ่นวายมากเลยสินะ ในแผนกมีคนกระโดดตึกแบบนั้น แถมข่าวยังลงด้วยนี่ว่า เป็นผลมาจากแรงกดดันของเพื่อนร่วมงานด้วยส่วนนึง " เค้าเงียบตอนที่ผมถาม " วันนี้ฉันเห็นภาพศพด้วย ไอ้ทามมันเอามาให้ฉันดู ถามว่าเป็นนายเป็นรึเปล่า "
“ แล้วนายตอบไปว่าอะไรละ " คีย์ถาม " ตอบว่า น่าจะใช่ หรือว่า ไม่ใช่ละ "
“ ฉันไม่ได้ตอบอะไรพวกมันหรอก " ผมก้มหน้าลงกินข้าว " เพราะแค่เห็นข่าว ฉันก็รีบออกจากมหาลัยตรงมาหานายเลย "
“ อย่างงั้นเหรอ " บรรยากาศเริ่มเงียบลงอีกครั้งระหว่างเรา " ฉันคิดว่านายเพิ่งมาถึงตอนที่ฉันเดินออกมาซะอีก "
“ ฉันถึงก่อนหน้านั้นได้สักพักแล้ว เข้าไปถามตำรวจด้วยว่าคนที่กระโดดตึกลงมาคือใคร "
“ แล้วตำรวจเค้าว่าไงละ "
“ ยังไม่ทันจะได้ฟังตำรวจบอกอะไร ฉันก็วิ่งออกมาแล้วละ " ผมหัวเราะ " อยู่ๆก็เกิดกลัวที่จะได้ยินขึ้นมา ก็เลยไม่ได้ฟังเค้าพูดอะไร แต่ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าเป็นนายหรอก ไม่อยากจะให้เป็นด้วย " คนตรงหน้าผมก้มหน้าลง " แล้วทำไมเค้าถึงฆ่าตัวตายละ " คำถามที่ทำให้คีย์เงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้งด้วยสายตาที่ดูลำบากใจ แววตาที่ดูเศร้าเหมือนว่าไม่อยากจะพูดอะไรออกไปทั้งนั้น " โทษที ถ้าไม่อยากจะเล่า ก็ไม่ต้องเล่าหรอก "
“ ก็ไม่เชิงว่าเล่าไม่ได้หรอก "
“ แต่ไม่อยากจะนึกถึงว่างั้นเถอะ "
“ อื้ม รู้มั้ยฟาน.. ก่อนที่เค้าจะตาย ฉันได้ยินเค้าคุยกับหัวหน้าในห้องน้ำด้วยละ แล้วเค้าก็พูดกับฉันก่อนที่เค้าจะตายด้วย " เค้าบอก " ตอนนั้นฉันเข้าไปในห้องน้ำพอดีก็เลยได้ยินเสียงเค้าคุยกับ คนคนนึงอยู่แล้วฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้า "
“ อย่างงั้นเหรอ ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ "
“ เพราะเค้าพูดว่าคุณทำลายชีวิตผม เค้าพูดถึงเรื่องคลิป แล้วก็เหมือนว่าปลายสายจะขู่เค้าว่าจะปล่อยคลิปออกมาอีก ถ้าไม่ไปนอนด้วยกันเย็นวันนี้ ฉันได้ยินเสียงของเนย์ร้องไห้ออกมา เค้าบอกให้หัวหน้าหยุดทำลายชีวิตของเค้าแต่เหมือนว่าคำขอร้องนั้น เค้าจะไม่ได้สนใจมันเลย ฉันได้ยินเสียงเค้าตอบรับ แล้วสักพักเค้าก็เดินออกมา พอเค้าเจอฉัน เค้าก็บอกว่า ฉันโชคดีแล้วที่มีคนมาช่วยฉันไว้ ตอนนั้นฉันคิดนะว่าที่เค้าพูดแบบนั้นมันคงเป็นเพราะว่า ตอนนี้มันไม่มีใครช่วยเค้าเลยรึเปล่า "
“ แล้วไงต่อ "
“ จากนั้นฉันก็กลับมาที่แผนก มันถึงเวลาพักเที่ยงพอดี เพราะไม่มีใครชวนเค้าไปกินข้าว ฉันกับลิปก็เลยชวนเค้าไปกินข้าวแต่ก็ถูกปฎิเสธ แล้วหลังจากนั้นไม่นานเค้าก็กระโดดตึกลงมา เค้าเขียนจดหมายลาตายไว้ด้วย พูดถึงเพื่อนในแผนกที่ทิ้งเค้าแล้วก็หัวหน้าที่บีบบังคับเค้าจนทำให้เค้าทนไม่ไหวแล้ว เค้าก็เลยตัดสินใจไปแบบนั้น "
“ แล้วได้บอกตำรวจรึเปล่า เรื่องที่นายได้ยินในห้องน้ำ " เค้าพยักหน้ารับ
“ บอก แต่ตามกฏหมายมันไม่สามารถเอาผิดได้ เค้าบอกว่ามันเป็นการข่มขู่ที่ไม่ได้คิดจะเอาชีวิต และไม่คิดว่าผู้ถูกข่มขู่จะตัดสินใจคิดสั้นฆ่าตัวตาย โทษมากสุดก็แค่ปรับ "
“ ฟังแล้วรู้สึกแย่ชะมัด " ผมบอก ทั้งๆที่ทำให้ใครคนนึงต้องตายไปแท้ๆแต่โทษกลับแค่ปรับ แล้วดูท่าว่าคงจะเป็นการปรับที่ไม่ได้เยอะแยะอะไรหรอก " นายกำลังคิดรึเปล่า ว่ามันคือความผิดของนาย " คีย์เงยหน้าขึ้นมองผมตอนที่ผมถามเค้าออกไป " นายกำลังคิดรึเปล่าว่า เพราะนายโชคดีที่ไม่เป็นแบบเค้า นั่นคือความผิด " สายตาหวานหลบตาไปทางอื่นเค้าที่ถอนหายใจออกมาดูก็รู้แล้วอีกคนคงกำลังคิดแบบนั้น " แต่ฉันว่ามันก็ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ไม่ใช่เลยสักนิด คนเราโชคดี โชคร้ายต่างกัน ทำตัวคนละแบบกัน ผลก็ออกมาคนละแบบกัน นายก็ทำหน้าที่ของนายดีแล้ว ก็คือการใส่ใจเค้า นายใส่ใจเค้าแล้ว แต่แค่เค้าไม่ได้ต้องการนายมากกว่า ส่วนคนที่เค้าต้องการก็ไม่ได้ให้ความสนใจเค้า อีกอย่างนายเองก็บอกตำรวจเพื่อทวงความยุติธรรมให้เค้าแล้ว แต่มันติดที่ว่าตามกฏหมายเราเอาผิดอะไรให้เค้าไม่ได้ เพราะงั้นปล่อยให้เป็นเรื่องของกฏแห่งกรรมเถอะ คนที่ทำคนอื่นแบบนั้นมันไม่ตายดีหรอก "
“ อื้ม " ร่างบางพยักหน้ารับ “ แต่นี่ ฟาน "
“ อะไร "
“ ฉันแจ้งความไว้แล้วนะ เรื่องที่หัวหน้ามาข่มขู่ฉัน เรื่องเมื่อวานน่ะ "
“ ก็ดีแล้วนิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะได้ถูกจับเข้าคุก " ผมบอก จริงๆก็อยากจะให้ไปแจ้งความตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่อะไรก็ดันยุ่งไปหมดจนลืมไป " ถ้ามันโทรมาก็อัดเสียงเอาไว้ ทำทุกอย่างให้มีหลักฐาน ต่อให้มันไม่ถูกเข้าคุก เสียแสนสองแสนก็ยังดีกว่าตายไปฟรีๆ "
“ เค้าน่าจะได้รับโทษบ้างนะ ฉันรู้สึกแย่มากเลยที่เนย์จะต้องตายไปแบบนั้น ทั้งๆที่ฉันก็รู้ว่าการตายของเค้าคือการจบปัญหาที่ทรมานตัวเค้าเองก็เถอะ แต่คนที่สร้างปัญหาไม่โดนโทษอะไรแบบนี้ มันรู้สึกแย่ชะมัด "
“ กฏหมายเอาผิดไม่ได้ แต่กฏแห่งกรรมมี คนที่ตายอาจจะไปหลอกมันก็ได้ ก็นัดไว้ว่าจะไปหาไม่ใช่เหรอ ไม่เคยได้ยินเรื่องเอากับผีรึไง " ปั้นมุขพูดให้อีกคนขำออกมา แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะแค่ยิ้มน้อยๆแล้วก้มลงกินน้ำในแก้วต่อเหมือนกับมันเป็นเรื่องที่ดูไม่เข้าท่าอะไร แต่ผมที่คิดจินตนาการถึงผู้ชายคนนั้นเปิดประตูรับคนที่ตายไปแล้ว แต่มาสภาพร่างสวยๆ แล้วพอเอากันอยู่ๆหน้าก็เละ แล้วก็มีเลือดไหลออกมา ผมสะบัดหน้าหนี " ขนลุกวะ เอากับผี กำลังฟินๆหันหน้ามาแต่ตัวเละๆ อี๋ ~ "
“ นี่เลิกพูดเถอะน่า พูดอะไรของนาย คนตายไปแล้วให้เค้าไปสู่สุขติเถอะ "
“ นายน่ะ ระวังตัวไว้เถอะ " ผมยักคิ้วบอกเค้า " ทั้งๆที่มีปัญหาคล้ายกัน มีผัวคนเดียวกัน แต่นายกลับมีคนช่วยเหลือ ส่วนเค้าไม่มี เค้าอาจจะคิดแค้นกลับมาบีบคอนายเพราะเห็นว่านายมีความสุขแล้วอาจจะกลับไปรักกับผัวเค้าก็ได้ ระวังผีหลอกนะ จะบอกให้ "
“ นี่! ฉันไม่เคยคิดจะกลับไปชอบคนแบบนั้นนะ!! "
“ เหรอ " ผมหลุดปากพูดออกไป ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อแล้วพูดเบาๆออกมาตอนที่คิดถึงเรื่องที่อีกคนปฎิเสธ " ตอนนั้นก็พูดแบบนี้ ไม่ได้คิดจะสนใจ แต่ก็นอกใจกูไปกับมัน "
“ ฟาน "
“ กินซูชิสักคำมั้ย " ผมคีบซูชิในจานยื่นไปให้เค้า อีกคนก็ส่ายหน้า ท่าทางที่ดูหนักใจของเค้า " ฉันไม่ได้อยากจะคิดอะไรแบบนั้นหรอก แต่มันอดคิดถึงไม่ได้ในบางครั้ง โทษทีแล้วกัน ฉันน่าจะรู้อยู่แล้วว่านายมีปัญหาเยอะแยะ ฉันไม่ควรตอกย้ำ " ผมคีบซูชิเข้าไปในปาก
“ ฉันเข้าใจอยู่นะ เรื่องที่นายยังเก็บมันเอามาคิด แต่ฉันเองละที่ไม่อยากจะได้ยินจากปากของนาย ถึงแม้มันจะเป็นความจริงก็เถอะ "
“ น่าตลกดีนะ ฉันมีเรื่องที่อยากจะให้นายลืม นายเองก็มีเรื่องที่อยากจะให้ฉันลืม เราที่พยายามลืมแต่มัน..ลืมไม่ง่ายเลย "
“ นั่นนะสิ " คีย์ก้มหน้าเค้าที่ถอนหายใจออกมา ผมกินซูซิเข้าไปคำสุดท้ายก่อนจะเรียกเก็บเงิน น้ำชาร้อนๆเหมือนกับย่อยอาหารที่กินไปทั้งหมด ผมยื่นบัตรเครดิตจ่ายค่าอาหารก่อนจะได้รับลูกอมหลังมื้ออาหารมาสองเม็ด
“ หน่อยมั้ย " ผมยื่นลูอมให้เค้าอีกคนก็ส่ายหน้า
ลุกขึ้นเดินออกจากที่นั่งตอนที่เซ็นบัตรแล้วก็รับใบเสร็จ เราเดินออกมาจากร้านมองซ้ายดูขวาโดยรอบ ก่อนจะออกมานอกตึก เงยหน้ามองฟ้าที่ครึ้มเกินกว่าเวลาปกติ ฝนที่ท่าทางจะตกลงมาหากไม่รีบกลับบ้านกันตั้งแต่ตอนนี้
“ รีบกลับเถอะ ฝนท่าทางจะตก " ผมบอกเค้าแบบนั้น ตอนที่ก้าวขาออกจากตึกยังไม่ทันจะถึงปากซอยคอนโด ฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาแบบชนิดที่ไม่ทันตั้งตัว เราพากันเข้าไปหลบใต้ชายคาร้านค้าที่ปิดไปแล้วแถวนั้น คนทั่วไปที่เดินผ่านไปมาก็เช่นกัน เพราะมันเป็นร้านเดียวที่มีชายคาให้หลบฝน
“ อะไรวะ อยู่ๆจะตกก็ตกลงมา " ผมบ่นเบาๆก่อนจะหันไปมองอีกคนที่ก็หายใจเข้าออกเสียงดัง ร่างบางขยับเข้ามาใกล้ผมจนเกือบจะเบียด พอหันไปดูผมก็เห็นร่างสูงของผู้ชายคนนึงที่เข้ามาหลบฝนพยายามขยับเบียดเข้ามาใกล้เค้าเพื่อให้คนอื่นๆที่อยากจะหลบฝนเหมือนกันให้เข้ามาด้วย ทั้งที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดูน่ากลัวอะไร ใส่สูทผูกไทดูภายนอกก็เป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดาคนนึงแต่เค้าก้ยังหวั่นวิตก
ใบหน้าหวานเริ่มซีดเค้ากลืนน้ำลายพลางกำมือของตัวเองของชายกางเกงไว้แน่น ผมรู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่มันคงเป็นฝันร้ายที่ไม่ว่ายังไงก็ตามหลอกหลอนเค้าอยู่เสมอ จินตนาการที่ไม่มีวันจะทำให้ลืมไปได้
“ ขยับมานี่มา " ผมบอกอีกคนให้เปลี่ยนที่ยืนกับผมที่เป็นฝ่ายยืนอยู่ข้างนอกแล้วไม่ได้ติดกับใคร คว้ามือเค้าไว้ผมกุมมันไว้ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมามองผม " ไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้ " ยิ้มให้เค้าตอนนั้นคีย์ก็ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ เค้าซบลงที่แขนเสื้อผมคล้ายว่ากำลังจะร้องไห้ ภาพที่ชวนให้หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น เป็นทั้งความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวดและทรมาน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะผม ผมทำมันเองทั้งหมด ผมทำลายชีวิตของใครคนนึงที่ไม่ว่าจะหาทางแก้ไขยังไง มันก็จะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก ' เจ็บปวดแล้วเหรอวะ กับการที่เค้านอกใจ แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าตอนนี้มันเจ็บกว่า เจ็บที่ต้องรู้สึกว่าเค้ากำลังเจ็บและทรมาน ทำไมถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้ ทั้งที่ก็เป็นเราเองไม่ใช่เหรอ ที่ทำร้ายเค้า ' ผมก้มหน้าลงกัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกชาไปหมดเรายืนนิ่งกันอยู่แบบนั้นไม่ได้พูดคุยอะไร เหมือนต่างฝ่ายกำลังคิดถึงเรื่องที่กำลังเสียใจอยู่ไม่ต่างกัน
ฝนที่ตกลงมาผมเงยหน้ามองมัน ถ้าความเสียใจเป็นเหมือนสายฝนก็คงดี เพราะเวลาฝนตกลงมามันจะชอบตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตาแล้วพอไม่นานฟ้ามันก็จะสดใสขึ้น ราวกับว่ามันได้ร้องไห้ระบายออกไปจนหมดแล้ว แต่จิตใจมนุษย์ไม่เหมือนกัน ต่อให้ร้องไห้สักกี่ครั้ง ก็ยังจดจำความรู้สึกทุกอย่างนั้นได้ดี
“ ฝนเริ่มซาแล้วละ กลับบ้านกันเถอะก่อนที่มันจะตกหนักลงมาอีกรอบ " ผมหันไปบอกอีกคน มือที่กระชับเค้าแน่นขึ้น เราเดินออกจากชายคาร้านค้าที่คนเริ่มมาเข้ามาเบียดเยอะขึ้น มือข้างนึงของคีย์ยกขึ้นบังฝนที่ตกลงมาใส่หัวเราที่รีบเดินแต่ระยะที่ยังอีกไกลนั้น ทำให้ผมปล่อยมือเค้าก่อนจะคว้าเอากระเป๋าเป้ที่สะพายหลังขึ้นบังฝนที่กำลังตกลงมาใส่เรา
ร่างบางหยุดนิ่งไปตอนที่ประเป๋าของผมถูกยื่นมาบังหัวให้เค้า แววตาที่เหมือนกำลังตั้งคำถามเชิงสงสัย " ถ้านายเป็นหวัด จะไปทำงานได้ไงละถูกมั้ย รีบเดินเถอะน่า สงสัยอะไรนัก มันแปลกรึไงที่ฉันจะยกกระเป๋าตัวเองบังฝนให้นาย "
“ ก็ไม่แปลก " คีย์ตอบ " แค่ไม่คิดว่าตอนนี้ นายจะยังทำให้อยู่ "
“ ไม่อยากจะให้ฉันทำว่างั้นเถอะ " ผมถามอีกคนก็หันมามองหน้า เค้าที่ไม่ตอบอะไร ผมก็ยกยิ้ม " เอาน่าเดินกลับกันเถอะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ถ้านายเป็นหวัดฉันก็ต้องดูแลอีกแบบนั้นก็ควรดูแลนายให้มันดีๆตั้งแต่ตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ "
" คำพูดนั่นแหละ ที่แปลก " เค้าพูดสั้นๆก่อนที่เค้าจะเดินออกไปจากกระเป๋าของผมที่ยกขึ้นบังหัวให้เค้า มันดูแปลกเหรอวะ ผมคิดกับตัวเอง ก็แค่ไม่อยากจะให้เค้าป่วยอีกอย่างเห็นเอามือยกบังหัวก็คิดว่ากลัวเปียกเลยเสียสละยกกระเป๋าบังให้
" อะไรของเค้า " ผมบ่นก่อนจะเดินตามอีกคนที่ก็หยุดชะงักไปทันทีตอนที่ถึงใต้คอนโด ผมเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่ขยับเข้ามาหา มองดูไปรอบๆเหมือนคนหวาดระแวง " วันนี้เค้าคงไม่มาหรอก " ผมบอก " ทำให้คนกระโดดตึกตายได้ ป่านนี้คงโดนตำรวจสอบสวนอยู่ ไม่ว่างมาดักฉุดนายหรอกน่า " เค้าถอนหายใจออกมาตอนที่ผมพูด เราเดินเข้าตึกกันเงียบๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องอีกคนก็หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา
“ นายจะอาบน้ำก่อนก็ได้นะ " เค้าบอกก่อนจะนั่งนิ่งๆอยู่แบบนั้นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ เป็นอะไรรึเปล่า " ผมถามก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ เปล่า ฉันแค่นั่งคิดว่า ถ้าคนเราย้อนเวลากลับไปได้ก็ดีนะ " เค้าเริ่มพูดกับผมตอนที่นั่งนิ่งไปสักพัก " ฉันน่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนนั้น ตอนที่ได้ยินเค้าพูดโทรศัพท์กับหัวหน้าก็คงบอกเค้าไปว่า ฉันได้ยินในสิ่งที่เค้าพูด ฉันคงถามเค้าออกไปว่า เค้าโดยบังคับอะไร ไปแจ้งตำรวจกันมั้ย ฉันคงจะจับมือเค้าไว้แล้วบอกว่า เพื่อนที่ทำงานไม่พูดด้วยเหรอ ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้วต่อให้เค้าขู่ว่าจะปล่อยคลิปออกมาอีกก็ปล่อยเค้าไป ยังไงมันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า ฉันจะอยู่ข้างๆนายนะ แต่ตอนนั้นฉันทำได้แค่เงียบ สิ่งที่ฉันทำคือ ทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนั้นฉันคิดตื้นๆแค่ว่า เพราะไม่อยากจะให้เค้าลำบากใจ ฉัน.. ไม่น่าเลย ฉันไม่น่าเลยจริงๆนะ ฟาน อึก ฉันน่าจะช่วยเค้าไว้ อึก ฮือๆ " เค้าที่ก้มหน้าลงร้องไห้ ผมเอื้อมไปกอดไหล่เค้าไว้ก่อนจะดึงเข้ามาซบที่อก
ผมเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไปทั้งนั้น ไม่อยากจะบอกให้เค้าหยุดคิดมาก หรือหยุดร้องไห้ เพราะคิดว่าการระบายคงเป็นทางที่ดีที่สุดในตอนนี้
“ ฉันน่ะ ตอนที่เค้าบอกจะไม่กินข้าว ฉันน่าจะตื่้อเค้า แล้วพาเค้าไปกินข้าว ฉันน่าจะสังเกตว่ากระดาษที่กำลังเขียนนั่น เค้าเขียนอะไรอยู่ ถ้าฉันรู้ว่ามันคือกระดาษที่เขียนจดหมายลาตายไว้ ฉันจะห้ามเค้า ฉันจะห้ามเค้าไว้ อึก ฮือๆ ฉันน่าจะห้ามเค้าไว้ "
“ ใจเย็นๆ ใจเย็นๆนะ " ผมลูบหลังเค้าที่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ นายรู้มั้ย ฉันเห็นตั้งแต่ที่เค้ายังไม่กระโดดเลย ตอนที่เค้ากำลังยืน อยู่ที่ชั้นดาดฟ้าของอาคาร ตอนนั้นฉันอยากจะเดินออกไปห้ามเค้าไว้ แต่ร่างของเค้าก็ลอยออกมาจากอาคารซะก่อน มันเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานเลย แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นสั้นกว่าช่วงเวลาที่เค้าต้องทรมานซะอีก แล้วพอมาคิดว่า คนที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนนี้ กลับไม่ได้รับโทษอะไรทั้งนั้น เค้ายังคงสุขสบาย มีความสุข ถึงจะโดนข้อหาแต่ก็ถูกปรับไม่กี่บาท ไม่คุ้มเลยกับชีวิตที่เสียไป ทั้งๆที่เค้าน่าจะรับบทเรียน บทเรียนที่จะทำให้เค้าไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในโลกด้วยด้วยซ้ำ "
“ เค้าต้องได้รับบทเรียนแน่นอน " ผมบอก " ไม่มีความชั่วอะไรที่จะไม่ได้รับผลของการกระทำหรอก แต่แค่เราไม่รู้ว่าเค้าจะได้รับผลจากการกระทำแบบไหน มันก็เท่านั้น " เพราะฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะได้รับผลจากการกระทำของตัวเองอยู่ ทั้งๆที่บอกว่าเกลียดแต่ในใจก็ค่อยๆเริ่มทรมานไปช้าๆ เจ็บปวดและเริ่มเกลียดตัวเองมากขึ้นไปเรื่อยๆ กับการกระทำที่บอกว่าปกป้องตัวเองในครั้งนั้น แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ มันคือการทำร้ายคนอื่น ชั่วชาติเกินกว่าจะเรียกตัวเองว่า คน ได้เต็มปาก
“ นายคิดแบบนั้นเหรอ " ตาแดงๆเงยหน้าขึ้นถามผม เราที่มองตากันในตอนนั้น ผมพยักหน้ารับก่อนจะดึงเค้าเข้ามากอด ก้มหน้าลงค้ำกับหัวหอมๆ
“ กฏหมายอาจจะมีช่องว่างให้หนีได้ แต่ไม่มีใครหนีกฏแห่งกรรมได้หรอก "
“ ก็คงจริง " คีย์เงยหน้าบอกผม เราที่สบตากันในตอนนั้นเหมือนทุกอย่างมันหยุดไป ริมฝีปากสวยที่กำลังเผยอพูดอะไรอย่างผมก้มลงไปใกล้ เผลอลืมความรู้สึกของเราไปในชั่วขณะนึง ผมจูบเค้า ประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนั้นจูบอยู่นานก่อนจะส่งลิ้นร้อนๆออกไปแตะที่ริมฝีปากของเค้าที่ก็ตอบรับด้วยการเผยอรับลิ้นของผมให้เข้าไปข้างในนั้น เกลียวลิ้นของเรากอดเกี่ยวเข้าหากัน จูบเนิ่นนานที่ทำให้มือของผมที่กอดเค้าอยู่เริ่มกอดเค้าแน่นขึ้น
ดึงชายเสื้อที่เค้าสวมอยู่นั้นขึ้นจากขอบกางเกง มือของผมไล่ขึ้นไป ลูบไล้ผิวกายขาวเนียน หน้าท้องที่หดเกร็งของเค้าตอนที่มือผมไล้ขึ้นเกือบจะถึงยอดอก แต่อยู่ๆคนตรงหน้าก็เบิกตากว้างก่อนจะผลักผมให้ออกห่างแล้วตะโกนออกมา
" อย่านะ! “ เสียงสั่นๆที่ผมได้ยินเค้าส่ายหน้าไปมาก่อนจะค่อยๆถอยหลังออกไปให้ห่างจากผมจนชิดขอบโซฟาอีกด้าน " อย่าทำฉัน อย่าทำนะ อย่าทำ " น้ำตาของเค้าไหล มันไหลออกมาอาบใบหน้าที่กำลังไม่มีสติ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าเห็นผมเป็นใคร ไม่รู้ว่าสมองของเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ คิดถึงหัวหน้าที่กำลังทำร้ายเค้า คิดถึงผู้ชายสองคนนั้น หรือกำลังคิดอะไร แต่ที่แน่ๆที่เค้าคงคิดถึงฝันร้าย ฝันร้ายที่ไม่ว่ายังไงเค้าก็ไม่มีวันลบออกไปจากสมองของตัวเองได้
" คีย์ " พอเอ่ยเรียกเค้าสายตาเกร็งๆนั่นก็ค่อยๆผ่อนลง คีย์ถอนหายใจออกมาเค้าหลบหน้าผมหันไปทางอื่นตอนที่ตัวเองได้สติ " ผมขอโทษ "
“ ฉัน ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่... คิดถึงอะไรนิดหน่อย " มือบางเอื้อมมือจับท้ายทอยของตัวเองก่อนจะจิกนิ้วลงบนผิวเหมือนกำลังระบายความเจ็บปวด และความเครียด เลื่อนมือขึ้นสางผมก่อนกระชากมันซ้ำๆ
“ อย่าทำแบบนี้ ไม่เจ็บรึไง " ผมคว้ามือเค้ามากุมไว้ เอื้อมมืออีกข้างลูบผมที่กำลังยุ่งเหยิงให้เข้าที่ " ไม่เป็นไร ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณอีก ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไร ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น "
“ ฉันแค่อยากจะเอามันออกไปจากหัวของฉัน อยากจะเอามันออกไปจากร่างกายของฉัน " มืออีกข้างของเค้าเริ่มขยับมาดึงชายเสื้อของตัวเองออก ขยำขยี้เสื้อผ้าที่สวมใส่ก่อนจะกระชากมันแรงๆ น้ำตาที่ไหลออกมาของเค้าพร่ำพูดแค่สิ่งที่ตัวเองรู้สึกอยู่ในใจนั้นลึกๆ " มันอยู่ข้างในนี้ มันยังอยู่ข้างใน ข้างในตรงนี้ มันยังอยู่ ยังอยู่ ยังอยู่ " มือของเค้าเริ่มกระชากเสื้อที่สวมอยู่แรงขึ้น " ฉันสกปรก ฉันต้องไปอาบน้ำ อาบน้ำ ใช่ ต้องอาบน้ำ " เค้าลุกขึ้นจากที่นั่ง ตรงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ผมเดินตามเค้าเข้าไปข้างใน
เค้าในตอนนั้นเปิดประตูห้องน้ำแล้วพุ่งตรงไปเปิดน้ำที่ฝักบัวทันที น้ำที่ไหลออกมา มือบางถูไปตามร่างกายตัวเอง ปากก็พร่ำบอก " ฉันมันสกปรก ฉันมันสกปรก " สบู่เหลวเป็นขวดถูกปั้มออกมาเยอะแยะจนมันหกเละเลอะไปหมด เค้าฟอกสบู่ลงบนร่างกายของตัวเองทั้งๆที่ยังคงใส่เสื้อผ้าอยู่ ถูไปเรื่อยๆ ปากก็คอยแต่พูดอยู่อย่างเดียว " สกปรก สกปรก สกปรกที่สุด " เสื้อตัวนั้นถูกกระชากออก กางเกงทุกอย่างถูกถอดออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า เค้ากดสบู่ถูตัวอีกครั้ง ก่อนจะดึงเอาใยขัดตัวมาถูตัวเองด้วยแรงทั้งหมดที่เค้ามี " ออกไป ออกไป ออกไปสักที ออกไปสักทีสิ ออกไป ออกไป อึก ออกไป ออกไปสักทีวะ ออกไปจากตัวฉัน ออกไป !! " เค้าตะโกนออกมา มือที่ยังใช้ใยขัดตัวถูกตัวนั้นเริ่มถูแรงขึ้นอีก จนผิวขาวนั้นเริ่มแดงและอีกไม่นานคงถลอก
ผมที่ได้แต่ยืนมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นจากการกระทำที่ไม่ได้คิดของผม ผมมันไม่ใช่คน ผมรู้สึกแบบนั้น ผมทำแบบนั้นลงไปได้ยังไง ปกป้องตัวเองเหรอ ? ตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ผมทำลายความสุขของคนนึงไปตลอดชีวิต เหมือนฆ่าเค้าให้ตายทั้งเป็นด้วยการให้เค้าอยู่ในความทุกข์และความทรงจำที่จะคอยตามหลอกหลอนเป็นเงา
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก ทุกอย่างตื้อไปหมด ทุกอย่างที่รู้สึกมันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ คำพูดที่อยากจะพูดออกไปถูกปิดสนิท ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เคยปากดีแล้วไม่เคยยอมรับเลยว่า สิ่งที่ตัวเองทำมันเลวร้ายแค่ไหน ยังคงเป็นเด็กปากดีทั้งๆที่ได้ลงมือฆ่าคนคนนึงไปแล้ว
น้ำตาของผมไหลออกมา เบือนหน้าหนีไม่มองก็ยังเห็นมันอยู่แบบนั้น ภาพตรงหน้า ภาพของคนที่ผมรักและกำลังทำร้ายตัวเอง กำลังบอกว่าตัวเองสกปรก สกปรกเพราะผม เป็นคนทำให้มันสกปรก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะคนแบบผม คนที่เคยบอกว่ารักเค้ามาก แต่วันนี้กลับทำร้ายเค้า
' ผมรักคุณนะ ' นี่เหรอคำพูดที่ผมเคยบอกเค้าไว้ คำว่ารักที่แค่เพราะเค้าทำให้เจ็บก็เลยทำร้ายเค้า ทั้งๆที่ มีวิธีอื่นอีกมากมาย แต่ผมกลับเลือกใช้วิธีสิ้นคิดแบบนั้น กลับเลือกใช้วิธีที่เหมือนฆ่าคนอื่นทั้งเป็นแบบนั้น
“ พอได้แล้วครับ คุณคีย์ " ผมเดินเข้าไปหาเค้าในห้องน้ำ ปิดน้ำที่กำลังเปิดล้างตัวเค้าอยู่ ก่อนจะคลุมร่างบางด้วยผ้าขนหนูผืนหนาแล้วดึงเค้าเข้ามากอดไว้ " พอแล้ว คุณไม่ได้สกปรกหรอก คุณคีย์ คุณไม่เคยสกปรกเลย คุณยังสะอาดเสมอ พอได้แล้วนะ หยุดอาบน้ำได้แล้ว ไม่เป็นไรนะ " ผมกอดเค้าแน่นขึ้น น้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมๆกับเค้าที่ก็นิ่งลงไป ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ผมที่ตอนนั้นซบลงไปบนไหล่เค้า คำว่าขอโทษนับพันที่อยากจะพูดออกมาแต่ก็ลบล้างความผิดของตัวเองไม่ได้ ลบล้างความทรงจำของเค้าไม่ได้ เป็นคำขอโทษที่ไม่รู้ว่าพอพูดออกไปแล้ว เค้าจะให้อภัยกันรึเปล่า
“ ฉันมันคนสกปรก ฟาน ฉันมันคนสกปรก “
" คุณไม่ได้สกปรกหรอก แต่คนที่สกปรกคือผมตังหาก จิตใจของผมมันสกปรก "
...................................................................
ส่งท้ายปีเก่า ด้วยฟานคีย์เหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือ มาช้ากว่าปกติ
ไปกินเลี้ยงมาาาาาา #ยิ้มหวาน
สงสารคีย์เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือน้องฟานได้สติแล้ว คราวนี้ไม่มีการ รับผิดแต่ยังบอกว่าตัวเองไม่ผิดอีกต่อไป
ความรู้สึกโกรธที่ค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นความผิดชอบชั่วเดีที่เข้ามาแทนที่
แผลสดที่กำลังค่อยๆตกสะเก็ดนั่น แน่นอนว่าต้องหลงเหลือร่องรอย
เพราะงั้น ต่อจากนี้ ก็มาจัดการแผลนี้ และอยู่กับมันเถอะ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ ขอให้คนอ่านของหนมมีความสุข
สมหวัง และขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา
ส่วนตัวหนมเองจะพยายามเขียนนิยายดีๆออกมาเช่นกันในปีหน้า
ปีนี้ผิดพลาดยังไง รู้สึกไม่ดียังไง ขอให้ผ่านไปนะคะ ปีหน้ามาเริ่มกันใหม่นะคะ
หนมมี่ผู้ใสซื่อ
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตและแชร์ในเฟสด้วยนะจ๊ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม) (อ่าน 323463 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก