ภายในลิฟต์ที่มีแค่เราสามคนทุกอย่างเงียบจนได้ยินแต่เสียงของลมหายใจ หัวหน้าดึงตัวผมให้พิงตัวเค้าเอาไว้ สายตาที่สบมองกับฟานที่ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ เค้าที่เหมือนกำลังคิดหาทางอะไรสักอย่างในตอนนั้น ชวนให้หัวหน้าหัวเราะขึ้นมา " นายกำลังคิดสินะ ว่าจะทำยังไงดี ถึงจะช่วยแฟนของนายได้ หึ แต่ที่ฉันอยากจะบอกคือ อย่าพยายามเลย เพราะเพียงแค่ครั้งเดียวที่นายไม่ทำตามคำพูดของฉัน ฉันจะให้คีย์เป็นแค่คนที่เหลือแค่ชื่อเท่านั้น จำไว้ "
" อย่าคิดที่จะทำอะไรเค้านะ "
" มันอยู่ที่นายมากกว่า ว่าจะทำตามฉันรึเปล่า "
" จะให้ทำอะไร " ลิฟต์พาพวกเรามาที่ชั้นบนสุด หัวหน้าเชิดหน้าบอกใบ้ให้ฟานเดินออกไป
" เดินออกไป แล้วขึ้นบันไดไปที่ดาดฟ้า " หัวหน้าล๊อคตัวผมจากด้านหลังเข้าไปชิดกับลำตัวของเค้า เราเดินตามฟานขึ้นไปชั้นบนสุดของดาดฟ้า ในช่วงเวลายามเย็นที่ท้องฟ้ายังไม่ทันมืดครึ้มลมแรงๆที่พัดมา
“ มึงต้องการอะไร " ฟานถามอีกคนก็คิด
“ ต้องการอะไรงั้นเหรอ " เค้าพูดก่อนจะก้มลงมามองผม ลมหายใจอุ่นๆที่รดผิวหน้า ร่างกายของผมแข็งทื่อราวกับจะหยุดหายใจไปขั่วขณะทำได้แต่หลับตาลงด้วยความกลัว " คีย์ดีมั้ย มึงรักมันมากนิ ถ้ากูบอกว่าให้มึงอยู่นิ่งๆแล้วกูจะเอาเมียมึงโชว์มึง แบบนั้นมึงจะโอเคมั้ย "
“ อย่าคิดทำอะไรเหี้ยๆแบบนั้นกับคีย์นะ ! “ ร่างสูงตะโกนก่อนจะก้าวขาเดินเข้ามาใกล้แต่ทว่าก็หยุดลงตอนที่ปืนย้ายจากหน้าหลังมาจ่อเข้าที่หัวของผม ฟานหยุดนิ่งหัวหน้าก็หัวเราะ " ปล่อยคีย์ แล้วมึงจะทำอะไรกับกูก็เชิญ "
“ จะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ " เค้าทำท่าคิด " กูอยากจะยิงมึงสักสองนัด มึงให้กูยิงมึงได้มั้ยละ "
“ ไม่ได้นะ !!! “ ผมตะโกนออกไป " อย่าทำอะไรฟานนะ! คุณต้องการอะไรแน่ คุณทำแบบนี้ทำไม แค่นี้ชีวิตคุณมันยังแย่ไม่พออีกเหรอ ทำไมคุณไม่ปรับตัวเอง ทำไมคุณไม่..”
“ ก็เพราะพวกมึงนั่นแหละที่ทำให้ชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้!! “ เค้าตะโกนออกมา " เพราะว่าพวกมึงเอาความจริงไปบอกเมียกู เค้าเลยบอกเลิก ฟ้องหย่ากับกู แล้วไม่ว่ากูพยายามกลับไปเท่าไหร่ ขอคืนดีเท่าไหร่ เค้าก็ไม่ยอมรับฟังอะไรกู ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะพวกมึงเอาความจริงของกูไปพูด! ทั้งๆที่กูบอกพวกมึงแล้ว ว่าอย่าพูด! ไม่อย่างงั้น กูจะทำลายชีวิตมึง เพราะพวกมึง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะพวกมึง "
“ พวกเราไม่ได้พูด ผมไม่ได้พูด ฟานก็ไม่ได้พูด " ผมบอก " เรื่องความจริงของคุณ ภรรยาของคุณมาถามคนที่แผนกเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกับพวกเราเลย เราไม่ได้พูด "
“ กูไม่เชื่อ!! ถ้าไม่ใช่พวกมึงที่อยากจะทำลายชีวิตกูแล้วมันจะใคร ยังจะมีใครอีกที่อยากจะทำลายชีวิตกู มึงคงแค้นกูสินะที่กูทำแบบนั้นกับคีย์ มึงเลยไปบอกพี่สาวมึงไอ้ฟาน ”
“ กูไม่ได้พูด! ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น มันเป็นเพราะการกระทำของมึง มึงทำร้ายคีย์ มึงทำร้ายเนย์ มึงทำตัวของมึงเอง มันไม่ใช่มีแค่กูกับคีย์แค่สองคนหรอกที่รู้ถึงความระยำของมึง คนทั้งบริษัทเค้าก็รู้ แล้วมึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเมียมึงเค้าจะมาถามคนในบริษัทมึงที่เค้ารู้จัก ทุกอย่างมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะพวกกูอย่างเดียว มันเป็นเพราะมึง เพราะสิ่งที่มึงทำไว้กับคนอื่น "
" มันไม่ได้เป็นเพราะกู!! " เค้าดันปืนที่หัวเข้ามาใกล้ผม " มันเป็นเพราะไอ้เหี้ยนี่ตังหาก มันเป็นเพราะคีย์! เพราะคีย์ไม่ตอบรับรักกู เพราะคีย์ไม่ยอมนอกใจมึงมาคบกับกู ไม่ยอมเป็นเมียน้อยกู เรื่องมันเลยต้องมาเป็นแบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้มันเป็นคีย์ เพราะมึงคีย์ เพราะมึงคนเดียว มึงตาย!! "
" อย่าทำอะไรคีย์นะ!! " ฟานตะโกนออกมา ตอนที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหแบบสุดขีดและกำลังไม่ได้สติอะไร " ทุกอย่างมันเป็นเพราะกู เพราะกูขู่เค้า เค้าเลยไม่ยอมตอบรับความรู้สึกของมึง ถ้ามึงโกรธแล้วอยากจะแก้แค้นละก็ มาทำกับกู แล้วปล่อยคีย์ไป คีย์ไม่เกี่ยว คีย์ไม่เกี่ยวเลย "
“ ฟาน " ผมเรียกอีกคนก่อนจะส่ายหน้าไปมา ผมไม่อยากจะให้เค้าเสี่ยง ไม่อยากจะให้เค้าเสี่ยงเพื่อผมแบบนั้น
“ แล้วกูจะมั่นใจได้ยังไง ว่าถ้ากูปล่อยคีย์ไปแล้ว มึงจะไม่หนีตามมันไปด้วย " ฟานเงียบไปคำตอบอีกคนก็ยกยิ้ม " งั้นให้กูยิงมึงสองนัด แล้วกูจะปล่อยคีย์ไป "
“ ไม่นะ!! อย่ายิงฟานนะ ไม่เอา "
“ ตกลง "
“ ไม่!!! ฟานไม่ได้นะ ไม่อย่ายิงเค้านะ อย่ายิงเค้า ไม่นะ!! " ผมที่ยิ่งดิ้นอีกคนก็จับแขนผมไว้แน่น
“ อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นกูจะเป่ามึงคนแรกเลย "
“ งั้นก็ยิงกูเลย!! “ ผมตะโกนบอก " มึงแค้นกูไม่ใช่เหรอ มึงก็ฆ่ากูเลยสิ "
“ อย่า!! คีย์! มึงอย่ายิงคีย์นะ " ฟานตะโกนกลับมา ผมที่หันมองเค้าฟานก็ส่ายหน้าไปมาเหมือนบอกให้ผมหยุดพูดแบบนั้น " อย่าพูดแบบนั้น ไม่เป็นไร แค่นายปลอดภัยสำหรับฉันนั่นก็พอแล้ว "
“ ไม่ มันไม่พอสำหรับฉัน แล้วฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่นายละฟาน อึก ฮือๆ ได้โปรดอย่าทำเราเลยนะ หัวหน้าผมไหว้ละ อย่าทำเราเลย ปล่อยเราไปเถอะ " ผมยกมือไหว้เค้า " เราไม่ได้เป็นคนบอกภรรยาของคุณจริงๆ ผมจะไม่เอาเรื่องคุณด้วย แค่คุณปล่อยเราไป ปล่อยเราไปเถอะนะ ผมไหว้ละ "
“ แหมม ความรักช่างหอมหวาน แต่ละคนก็ปกป้องคนที่ตัวเองรัก ฟังแล้วอยากจะอ้วก " เค้าดึงผมให้เงยหน้าขึ้นมา " มึงรักมันมากเหรอ ไอ้เด็กนั่นนะ งั้นดูไว้นะ นี่แหละคือสิ่งที่เกิดขึ้นจากการที่มึงไม่ยอมตกลงเป็นของกู นี่แหละคือผลของการตัดสินใจของมึงที่ไม่ยอมเป็นเมียน้อยกู "
“ อย่าทำอะไรฟานเลย ผมขอร้องละ อย่าทำเค้าเลยนะ อึก ฮือๆ อย่าทำ อย่าทำเค้า " น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหนัก ดวงตาของผมมันพร่ามัวไปหมดจนมองไม่เห็นแม้ร่างสูงตรงหน้าที่กำลังยืนอยู่นิ่งๆ ปลายกระบอกที่เปลี่ยนทิศไปยังฟาน หัวหน้าพูดเสียงนิ่งๆ
" ดูอะไรนี่น่ะ นี่แหละคือผลที่มึงปฎิเสธกู "
" อย่านะ!!”
" ปัง!” เสียงร้องของผมพร้อมกับเสียงปืนที่ดังออกไป ผมกรีดร้องออกไปเสียงดังตอนที่เห็นฟานล้มลงเพราะกระสุนปืนที่ยิงเข้าที่ขา " ไม่!!!!!! ฟาน!!!" ร่างที่ถูกมือหนารัดเอาไว้ไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่หรือร้องไห้ยังไงมันก็ยังรัดแน่นอยู่แบบนั้น " ฟาน !..อึก ฟาน! "
" อยู่นิ่งๆ มึงอยากจะเห็นมันโดนยิงอีกนัดรึไง " ผมหยุดดิ้นลงทันที มองดูคนที่โดนยิงที่จับขาตัวเองไว้แล้วมองมาที่ผม เค้ายิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา ราวกับจะบอกว่าตัวเค้าไม่ได้เป็นอะไร
" นิ่งซะนะคีย์ ฉันไม่ได้เป็นอะไร " คำพูดที่กำลังปลอบผม
" ฟาน... อย่าทำฟาน อึก ได้โปรดเถอะ พอเถอะนะ อย่าทำเค้าเลย หัวหน้าผมขอร้อง ปล่อยเค้าไปเถอะ อึก เค้า ไม่เกี่ยวหรอก ไม่เกี่ยวกับเรื่องของเราเลย ถ้าคุณโกรธมาลงที่ผมเถอะ อย่าทำเค้าเลย ผมขอร้อง "
" มาลงที่นายอย่างงั้นเหรอ " หัวหน้าก้มลงถามผมก่อนจะยิ้ม " เป็นครั้งแรกเลยนะที่นายพูดเชิญชวนฉันแบบนี้ "
" คีย์อย่านะ! ”
" เงียบ! ไม่งั้นกูจะเป่าหัวเมียมึงซะ กูจะฟังเมียสุดที่รักของมึงพูดให้ท่ากูสักหน่อย " เค้าตะโกนบอกฟาน " ไหนนายว่ายังไง นายจะยอมเป็นเมียฉันมั้ยละ ถ้านายยอมฉันจะปล่อยไอ้ฟานไปก็ได้นะ "
" อย่านะคีย์! อย่าไปยอมมัน “
" กูบอกว่าให้เงียบ! ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ผมหันไปดูร่างสูงที่ถูกยิงเข้าที่แขน
" ฟาน!! “ ผมตะโกนออกมาก่อนจะหันมามองอีกคน " อึก อย่าทำฟาน พอแล้ว ผมยอมแล้ว ผมยอมคุณแล้วพอเถอะ อย่ายิงฟานอีกเลย ผมขอร้อง อย่าทำเค้า พอแล้ว พอเถอะนะ ผมยอมคุณแล้วก็ได้ แต่ปล่อยฟานไป "
" คีย์อย่าไปยอมมันนะ ฉันยอมตายดีกว่าที่จะต้องเห็น แล้วจะต้องได้ยินอะไรแบบนั้น อย่าลดตัวเองเพื่อคนอย่างฉัน ฉันก็เคยทำร้ายนาย มันไม่คุ้มกันหรอก อย่าเลย อย่านะ "
" แต่ฉันก็เห็นฟานตายไปต่อหน้าต่อตาฉันไม่ได้เหมือนกันนะ ฉันเห็นฟานจากฉันไปไม่ได้เหมือนกันนะ อึก ฮือๆ " ผมก้มหน้าร้องไห้ออกมา ก่อนจะเงยขึ้นมองหัวหน้าที่ยังคงยกยิ้มอยู่ " ผมยอมคุณแล้ว คุณอยากจะให้ผมทำอะไร ผมก็ยอม แต่ได้โปรดปล่อยฟานเค้าไปเถอะครับ "
" ฉันจะมั่นใจได้ไงว่านายจะยอมฉันอย่างที่พูดจริงๆ แล้วจะไม่กลับไปหาไอ้เด็กนั่นอีก " เค้าเอียงหน้าทำท่าคิด " งั้นนายช่วยย่ำยีจิตใจไอ้เด็กนั่นต่อหน้าฉันสิ แล้วฉันจะเชื่อ " ผมเงียบด้วยสายตาหวาดกลัว " สำเร็จความใคร่ให้ฉันด้วยปาก ต่อหน้ามันแล้วฉันจะปล่อยมันไป "
" อย่านะคีย์!!! “ ฟานตะโกนขึ้นมาขาที่กำลังขยับเดินมาหาผมทั้งๆที่เจ็บไปทั้งตัวจนได้แต่ทรุด เค้าก็ยังคลานเข้ามา " ไหนมึงบอกว่า ถ้ากูให้มึงยิง มึงจะปล่อยคีย์เป็นไง กูก็ให้มึงยิงกูแล้ว ก็ปล่อยคีย์ไปสิวะ "
" อ้อ เหรอ กูพูดแบบนั้นเหรอ "
“ ไอ้เหี้ย! มึงนี่มัน " เค้ายกยิ้มขึ้นมาตอนที่ฟานสถบ ก่อนจะดึงผมให้นั่งลงตรงหน้า
" แต่เรื่องที่ฉันพูดกับนาย ฉันพูดจริงนะคีย์ เร็วสิ ไม่งั้นฉันจะยิงฟานอีกนัดนะ " ผมหันมองฟานที่กำลังส่ายหน้าไปมา
“ ให้มันฆ่าฉันเถอะ " เค้าพูด " ให้ตายดีกว่าต้องทนเห็นนายตกอยู่ในสภาพแบบนั้น เพราะถ้านายทำ นายก็เหมือนฆ่าฉันไปแล้ว อย่ารักษาชีวิตฉันเลยนะ ให้ฉันตายไปจากโลกนี้โดยการที่เห็นนายยังรักฉันอยู่แบบนี้มันยังดีกว่า อย่าเลยนะ ได้โปรดอย่าทำกับฉันถึงขนาดนั้นเลย " ผมนิ่งฟังที่เค้าพูด มันก็จริงอย่างที่เค้าพูดเราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมถ้าต้องทำเรื่องแบบนั้น การกระทำที่เหมือนตายไปแล้วทั้งเป็นแบบนั้น เราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม " อย่าคีย์ อย่าลดตัวเอง ปล่อยให้มันฆ่าฉัน "
“ เชี้ย มึงนี่มันพูดมากชะมัด " หัวหน้าสลบออกมาด้วยความหัวเสียตอนที่เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม เค้าคว้ามือของผมไว้ก่อนจะย่อตัวลงมาตรงหน้าแล้วดึงร่างของผมให้นอนลงด้วยความรวดเร็ว ปืนที่จ่ออยู่ที่หัวด้วยมืออีกข้าง ส่วนอีกข้างก็คว้ามือของผมทั้งสองข้างไว้เหนือหัว " พอ! มึงไม่ต้องทำอะไรแล้วคีย์ เพราะกูนี่แหละจะปล้ำมึงต่อหน้าผัวมึงเอง "
" ไม่นะ!! " ผมตะโกนออกไปก่อนดิ้นให้หลุดออกจากการจับกุมที่ไม่แน่นหนาเหมือนทีแรก ขยับตัวเองหนีออกมามือเดียวที่มีแรงไม่มากพอจะมัดผมให้นอนไว้ได้ ผมที่ดิ้นรนเอาชีวิตรอดจนแทบจะขาดสติ ขยับตัวเองถอยหลังหนี รู้แค่อย่างเดียวว่าจะไม่ยอมให้มันทำอะไรทั้งนั้น ปลายด้ามปืนตบลงอย่างแรงบนหน้าผมจากอีกคนเพราะอยากจะหยุดลง แต่ผมก็ไม่หยุด
" หยุด ! กูบอกให้หยุด "
" กูจะไม่หยุด! ต่อให้วินาทีเดียวต่อจากนี้ กูก็จะไม่หยุด จะไม่หยุด จะไม่ยอมเป็นของมึง กูจะไม่มีวันทำให้ฟานต้องเสียใจอีก เพราะงั้นต่อให้กูต้องตายกูก็จะไม่หยุดจำไว้!! เพี๊ยะ! “ ด้ามปืนตบเข้าที่หน้าผมอีกครั้งแต่ผมก็ยังไม่หยุดที่จะดิ้นหนี เค้าคว้ามือผมอีกครั้ง ผมก็สะบัดจนหลุด ผลักเค้าให้ออกห่างก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้ว เตะเข้าไปเต็มแรงที่หน้า ปืนไถลออกไปฟานจะตะโกนขึ้นมา
" คีย์วิ่ง! หนีไป รีบวิ่งไปคีย์ หนีไป!! “
" มึง " เสียงหัวหน้าพูดกัดฟัน ผมหันมองฟานที่กำลังคลานเข้ามาเพื่อบอกให้ผมหนีไป ผมวิ่งเข้าไปช่วยเค้า
" ไป วิิ่งไปซะ หนีไป ไม่ต้องช่วยฉัน หนีไป หนีไปซะ "
" แต่ฟาน “
" หนีไป เร็วเข้าสิ ฉันเอาตัวรอดได้ นายไปสิ ไปซะ!! " ร่างที่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นผมตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาคนที่บอกว่าให้ผมหนี ดึงเค้าที่บาดเจ็บให้ลุกขึ้นมา " มันเสียเวลาคีย์ ไปซะ! " เค้าผลักผม
" ไม่ ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะให้ฉันทิ้งนายไว้ที่นี่ได้ยังไงกัน เราต้องไปด้วยกันสิ " ผมจะไม่เอาตัวรอดคนเดียวเด็ดขาด จะไม่นึกจินตนาการว่าเค้าจะเป็นยังไงต่อจากนี้ ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน ถ้าจะรอดก็ต้องรอดด้วยกัน
" พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น นั่นแหละ! " เสียงทุ้มที่ดังขึ้นหันไปอีกทีผมเห็นปลายกระบอกปืนที่ยื่นตรงมาทางเรา แล้วเสียงดังปัง! ก็ดังขึ้นในวินาทีถัดมานั้น
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนแทบจะตั้งตัวไม่ทัน เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน นอกจากเสียงปืนคือเสียงของฟานที่ลุกขึ้นจากพื้นแล้วมากอดผมไว้ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่เค้ามี เค้าที่หันหลังของเค้าบังมาร่างของผมเอาไว้
" คีย์ ระวัง! " เค้าพูดแบบนั้นตอนที่กอดผมไว้แน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ก็ค่อยๆคลายมันออกมาตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นมองเค้า เค้าก็ทำได้แค่ยิ้ม ก่อนร่างที่กอดผมนั้นจะค่อยๆทรุดล้มลงตรงหน้า
" ฟาน!!! " แววตาที่เบิกกว้างของผมกับเลือดจำนวนมากที่ไหลออกมาจากร่างกายของเค้า เสียงหวีดร้องที่ดังออกมาจากสติในตอนนั้น ผมทรุดลงนั่งแล้วคว้าร่างของเค้ามากอดไว้ ร่างที่เอาตัวเองมาบังผมไว้จากกระสุนปืนที่หมายจะยิงผม " ไม่จริง ฟาน อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะฟาน ไม่นะ ไม่ๆ ฟาน ไม่นะ ไม่นะ ไม่ "
" หนีไป คีย์ " เค้าพูดออกมาเสียงเบาๆ " หนีไปซะ หนีไป "
" ไม่ เราต้องไปด้วยกันสิ เราต้องไปด้วยกันนะ ฉันจะพานายไปหาหมอ เราจะไปโรงพยาบาล ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร " ผมกอดเค้าไว้ในตอนนั้นไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น แม้แต่เสียงฝีเท้ามากมายที่วิ่งขึ้นมาจากที่ไกลๆ ก่อนประตูชั้นดาดฟ้าจะเปิดออกกว้างพร้อมกับเสียงของคนที่ไม่คุ้นจะตะโกนขึ้นมา
" หยุด! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจวางอาวุธปืนลงซะ! " เสียงอาวุธปืนที่ถูกโยนลงบนพื้น
" ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ยิงพวกมันนะ เป็นแค่ป้องกันตัว ไปจับพวกมันสิ พวกมันจะฆ่าฉัน " เสียงหัวหน้าระล่ำพูดดังขึ้นมาผมหันมองเค้าที่กำลังอะลาวาดที่ตัวเองกำลังโดนจับกุม เท้าที่เตะต่อยและดิ้นหนี เสียงที่หันมาด่าทอพวกเรา " เพราะพวกนาย เพราะพวกนายทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ " ผมกอดฟานที่บรือตามองผมไว้ในตอนนั้น เค้าที่ยิ้มออกมา
" มีคนมาช่วยแล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว "
" ฟาน ไม่นะ นายต้องไม่เป็นไรอะไรนะ ฉันจะพานายไปหาหมอ นายจะต้องปลอดภัย เราจะไปเที่ยวด้วยกันไง เรากำลังจะได้ไปเที่ยวด้วยกันนะ นายรอฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะไปบอกคุณตำรวจ "
" คีย์.. "
" มีคนบาดเจ็บครับ ช่วยด้วย ช่วยเค้าด้วย ได้โปรดช่วยเค้าที ฟานโดนยิง ช่วยเค้าด้วย ช่วยเค้าครับคุณตำรวจ " เสียงตะโกนของผมพูดออกมาไม่ขาดสาย ผมพูดจาวนไปมาเหมือนกำลังจะขาดใจและไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น
" มีคนบาดเจ็บ! รีบนำส่งเร็วเข้า!! " เสียงของตำรวจที่ตะโกนออกไป หน่วยกู้ภัยเคลื่อนที่ก็รีบวิ่งขึ้นมานำร่างของฟานขึ้นไปบนเตียงสีส้ม เค้าที่มองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไร มือหนาที่คว้ามือผมไว้ฟานยิ้ม
" คีย์ "
" หื้ม ? อะไร เจ็บเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จะหาย เดี๋ยวจะหายนะ เค้าจะฟานไปหาหมอนะ " ผมลูบหัวเค้าตอนที่ก้มหน้าลงไปกอดอีกคนก็พูด
" ฉันรักนายนะ " เค้าบอกแบบนั้น น้ำตาก็ไหลออกมา " ฉันขอโทษนะที่ทำร้ายนาย " ผมส่ายหน้าไปมา
" ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันให้อภัยนายแล้ว นายจะไม่เป็นไรนะ " ผมจับมือเค้าไว้ " เดี๋ยวนายก็จะหาย เราจะได้ไปเที่ยวกัน เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไงนะ เค้าจะพานายไปหาหมอ ไปรักษา ไม่เป็นไรนะฟาน ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร "
" คีย์.. ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆทั้งๆที่วันนั้นฉันควรจะปกป้องนายเหมือนอย่างวันนี้แท้ๆ แต่ฉันกลับทำร้ายนาย ฉัน. " เสียงของค้าที่หยุดไป ผมคว้ามือเค้าไว้ก่อนจะเขย่า
“ ฟาน ไม่นะ ฟาน ไม่ๆ ทำเงียบไปละ ตื่นสิ ฟื้นขึ้นมา ฉันให้อภัยนาย ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธ ฟานฟื้นสิ ฉันไม่โกรธนายหรอกนะ แต่นายต้องอยู่กับฉันสิ ถ้านายไม่อยู่ ฉันจะอยู่กับใคร ไหนบอกว่าจะดูแลฉันไง พูดไว้แล้วไง ฟาน! หมอ ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย "
“ ผู้บาดเจ็บหัวใจเต้นอ่อนมาก รีบเคลื่อนย้าย " เสียงของหน่วยกู้ภัยบอกก่อนที่เค้าจะเคลื่อนย้ายแปลสีส้มที่มีร่างของอีกคนออกไป
“ ฟาน ฟาน! ฟานอย่าเป็นอะไรนะ "
“ คีย์ ใจเย็นๆ นะ นายเป็นยังไงบ้าง เป็นอะไรมั้ย " เสียงที่วิ่งเข้ามาทักผมพร้อมอ้อมกอดที่เข้ามากอดผมไว้ ลิปลูบหลังผมปลอบๆ " ไม่เป็นไรนะคีย์ ใจเย็นๆ ฟานจะปลอดภัย แต่นายอย่าเพิ่งเข้าไปกวนเจ้าหน้าที่เลยนะ "
“ ลิป ฟานเค้า ฟาน.. " เสียงที่พูดไม่เป็นคำเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหนัก แต่ลิปก็พยักหน้าเข้าใจ
“ ไม่เป็นไร เค้าจะปลอดภัยแน่ๆ ไม่เป็นไรนะ คีย์ "
“ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันฉันไม่ได้เป็นคนทำ คีย์มันบีบบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้ แล้วที่ฉันต้องยิงไอเด็กนั่นจะตายนั่นก็เพราะว่าคีย์มันบีบบังคับให้ฉันทำ แล้วที่ฉันต้องมาเป็นแบบนี้นั่นมันก็เพราะคีย์อีกนั่นแหละ นายบีบบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้ " เสียงคำอธิบายของหัวหน้าดังขึ้นมาเค้าที่ตอนนี้ถูกจับกุมอยู่พยายามพูดกับตำรวจแล้วดึงตัวเองให้หลุดออกจากการจับกุม ผมหันไปมองเค้าอีกครั้งมองคนที่กำลังพูดไม่หยุดปาก คำพูดที่กำลังกล่าวโทษแค่ผมกับฟานกล่าวว่า เราผิด กล่าวว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเรา ผมเดินเข้าไปใกล้เค้าอีกคนก็เงียบ
มือที่กำแน่นของผมแม้จะเอื้อมไปต่อยเค้าสักหมัด หรือตบแรงๆ ก็ยังรู้สึกรังเกียจที่ต้องทำให้มือตัวเองไปสัมผัสกับผิวกายของคนชั่วช้าแบบนั้น ผมมองเค้าด้วยสายตาสั่นๆ แววตาแดงที่น้ำตามันไหลไม่หยุด ทั้งโกรธ ทั้งแค้นแล้วอยากจะฆ่าให้ตายคามือตรงนี้
“ หยุด! โทษคนอื่นเถอะ ไม่ใช่คนอื่นหรอกที่ทำให้มึงต้องเป็นแบบนี้แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะตัวมึงเองนั่นแหละ มึงกล่าวโทษทุกคนยกเว้นตัวมึงเอง แต่ตัวมึงเองนั่นแหละ ที่มึงควรกล่าวโทษที่สุด ที่มึงต้องมาเป็นแบบนี้ มันก็เพราะความไม่เคยพอ ความอยากมีอยากได้ ความเจ้าคิดเจ้าแค้น ทั้งๆที่เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เกิดจากตัวมึงทั้งนั้น ,มึงอยู่ในจุดที่สุงสุดก็เพราะตัวมึง แล้วที่มึงตกต่ำอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เป็นเพราะมึงที่มักมากเอง ไม่มีใครหน้าไหนมันทำมึงทั้งนั้น มึงมันทำตัวเอง! “ ผมผ่อนหายใจออกมาตอนที่จ้องหน้าคนคนนั้นที่ก็จ้องมองผม " ถ้ามีใครสักคนที่มึงควรโทษ มึงควรโทษตัวเองที่สุด แล้วจำไว้นะ! ถ้าคนที่กูรักต้องเป็นอะไรไป กูจะจองล้างจองเวร ให้มึงต้องชดใช้บาปกรรมทั้งชีวิต!! “
...................................................................
หลังจากอ่านคอมเม้นท์ ทุกคนคิดว่า ตอนนี้คือ ตอนจบ
ซึ่งมัน.. ไม่ใช่ ยังไม่จบบบ จบวันอาทิตย์นี้ค่าาาาาา ใจเย็นๆเนอะ
มีคนบอกว่า จบยังไง ลุ้น จะแฮปปี้มั้ย จะดูเบียดๆ อึดอัดมั้ย
เท่าที่แต่งจบแล้ว หนมคิดว่าไม่นะคะ เป็นการสรุปที่พอดี และ เข้าใจ
เพราะงั้นต้องมาอ่านตอนจบวันอาทิตย์นี้นะคะ =3= =3=
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า เจอกันตอนจบเด้ออออ
หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม) (อ่าน 323432 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก