คุณคือความรัก ตอนพิเศษ ลอยกระทง
ลอยกระทง เป็นประเพณีไทยที่สืบทอดมาอย่างยาว เป็นเทศกาลที่คนออกมาสนุกสนานรื่นเริง แต่สำหรับณธิปแล้ว ลอยกระทงก็ถือเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่เขายังต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน ถึงจะมีกินดื่มบ้างตามประสา ทว่าไม่ใช่เพราะเป็นเทศกาลนี้
ด้วยตั้งแต่เรียนจบณธิปก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันนี้อีก เขาไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่จะรบเร้าขอให้คุณย่าพาเที่ยวงาน ปล่อยโคม เล่มประทัด หรือพาไปลอยกระทงริมน้ำแม่ปิง ความสำคัญของมันจึงเลื่อนหายไปตามวัยและภาระหน้าที่
ทว่าเทศกาลลอยกระทงปีนี้ต่างออกไปจากหลายปีที่ผ่านมา เพราะเขาได้รับข้อความจากกมลว่า ที่ I promise มีจัดงานลอยกระทงในช่วงเย็น ถ้าณธิปว่างจะมาเที่ยวก็ได้
ความจริงหลังจากคุยกันมาสักระยะ การที่กมลจะส่งข้อความมาหาก่อนก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร ซ้ำนี่ก็คงส่งมาตามมารยาทเช่นทุกที แต่ทุกครั้งที่ได้รับคำเชื้อเชิญก่อน ณธิปก็มักจะดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้ เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนหนึ่งที่กมลยังคิดถึงบ้าง
ตามปรกติ แม้จะเหลวไหลแค่ไหน แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน ณธิปจะให้ความสำคัญเต็มที่ ทว่าวันนี้ วันที่ได้รับคำเชิญจากคนหน้าหวาน เขาก็ยอมแหกกฎของตัวเอง แล้วสั่งให้เลื่อนงานช่วงบ่ายไปก่อนทันที ซึ่งโชคดีที่งานที่นั่นไม่ได้สำคัญมากจนส่งผลเสียหายร้ายแรงอะไร
ดังนั้นหลังทานมื้อเที่ยงกับผู้ร่วมลงทุนคนสำคัญเรียบร้อย ชายหนุ่มก็รีบบึ่งรถไปที่ I promise Tower ทันที ด้วยหวังใจว่าจะมีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกมลให้นานที่สุด ให้สมกับไม่ได้พบกันมาร่วมอาทิตย์
แต่เมื่อมาถึง ณธิปก็มีเรื่องให้หงุดหงิดใจขึ้นมาเรื่องหนึ่ง เพราะก่อนที่จะได้เจอกับกมล เขาดันพบเข้ากับศัตรูเก่า ที่ยังชอบส่งสายตาอาฆาตไม่เลิกรา ทั้งที่ความแค้นซึ่งมีต่อกันมันผ่านมานานมากแล้ว
“ไม่คิดว่าจะได้เจอนายที่นี่” ณธิปทักขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยียวนอันเป็นเอกลักษณ์ หนุ่มหน้าดุที่กำลังกำลังหิ้วของตามหลังคนรักจึงชะงัก และมองมาด้วยสายตาเชือดเฉือน
“ผมต่างหากที่ต้องบอกว่า ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่” เมฆาว่า “ใครเชิญมาล่ะ”
“จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เจ้าของงานน่ะ” ณธิปยิ้มอวดราวกับเป็นเด็กๆ
“เขาเชิญตามมารยาทหรือเปล่า ไม่ใช่ว่ามาแล้วเป็นส่วนเกินแบบคราวที่แล้วนะ” ก่อนจะโต้กลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเจือเยาะเย้ยน้อยๆ และนั่นทำให้ณธิปหวนนึกไปถึงงานวันเกิดของหยินและหยาง วันที่เขาถูกกันให้เป็นส่วนเกินโดยสมบูรณ์
คิดแล้วชายหนุ่มก็หน้าตึงทันที ทว่ายังไม่ทันโต้กลับ เสียงของใครอีกคนก็ดังแทรกขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน
“พี่เมฆครับ ไปกันเถอะ”
จงรักเดินย้อนกลับมาเพราะหันมาเห็นว่าคนรักของตนเองกำลังทำท่าแง่งๆ อยู่กับผู้บริหารหนุ่ม แต่เมื่อเห็นว่าเมฆายังยืนปักหลักทำหน้าเหมือนคนที่เหนือกว่าใส่ณธิป หนุ่มตัวเล็กจึงพยายามคลี่คลายสถานการณ์ ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศของงานรื่นเริงเริ่มแย่ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
“คุณเล็กก็เข้าไปในงานเถอะครับ พี่ไอคงรออยู่”
“ขอบคุณครับ คุณนี่น่ารักจริงนะ” ณธิปยิ้มหวานให้จงรัก ใจหนึ่งก็นึกขอบคุณ อีกใจก็อยากกวนประสาทเมฆาด้วย
“…ขอบคุณครับ” เห็นณธิปยิ้มหวาน ทำตาวาววับใส่ทีเล่นทีจริง จงรักก็ได้แต่ตอบขอบคุณอึกๆ อักๆ
“รัก” เมฆาเรียกคนรักเสียงเย็น
“ครับ…”
”ไหนเมื่อกี้ว่าจะเข้าไปข้างในไง ไปได้แล้ว” ครั้นพูดจบเขาก็ถลึงตาใส่ณธิปไปที ก่อนจะจับมือและดึงให้หนุ่มตัวเล็กเดินตามเข้าไปในตัวตึกทันที
“เฮ้อ~” ณธิปถอนหายใจ พลางส่ายหัวเบาๆ
เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับคนรักคนนี้ของเมฆา เพราะทั้งใจมีเพียงแต่คนใจร้ายคนนั้นที่ครอบครอง แต่พอเห็นเมฆาทีไร มันก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งสัพยอกอีกฝ่าย เพื่อดูสีหน้าเย็นชานั่นเปลี่ยนไปร้อนรน และหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยง
หากใครจะว่าเขาโรคจิต เขาก็ไม่ปฏิเสธหรอก
ณธิปปัดเรื่องไร้สาระออกจากหัว ก่อนเดินเข้าตึกสำนักงานของกมล ทันทีที่ผ่านซุ้มประตูเข้าไป เขาก็พบกับพนักงานหลายคนกำลังวิ่งวุ่นเพื่อจัดสถานที่จัดงานลอยกระทงในตอนค่ำ
ชายหนุ่มหยุดยืนเพื่อมองหากมล ทว่าในโถงทางเดินด้านหน้านั้นไม่มีคนที่เขาตามหาอยู่ มีเพียงชายหนุ่มหน้าตากวนประสาทคนหนึ่งซึ่งมองมาทางณธิปอยู่ก่อนแล้ว
ครั้นณธิปยิ้มให้ อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาหาเขาทันที
“พี่เล็ก มาเที่ยวงานลอยกระทงที่นี่เหมือนกันหรือครับ”
“อืม” ณธิปพยักหน้า “วุ่นวายกันน่าดูเลยนะ ฉันคิดว่าเป็นงานเล็กๆ ในบริษัทเสียอีก”
“ก็งานเล็กๆ นั่นแหละครับ แต่ก็นะ ถึงจะเป็นงานเล็กงานน้อยยังไง คุณไอเขาก็เต็มที่ตลอดอยู่แล้ว พวกพนักงานเองก็สนุกไปด้วยอีกต่างหาก เพราะมีประกวดโน้นนี่ มีรางวัลให้ด้วย เหมือนช่วยกันจัดปาร์ตี้ อะไรทำนองนั้น”
ณธิปฟังแล้วมองภาพ เขาเองก็รู้สึกว่าทุกคนดูสนุกกับงานจริงๆ แม้ต้องเหนื่อยก็ตาม เขาค่อนข้างชอบที่กมลให้ความสำคัญกับพวกพนักงาน แม้ที่นี่จะใหญ่โตพอควร แต่ก็อยู่กันเหมือนระบบครอบครัวจริงๆ
“ว่าแต่คุณไออยู่ไหนล่ะ”
“เอ้…อยู่ไหนนะ” คนถูกถามยิ้มกวนประสาท
“ไอ้กลอง บอกมาดีๆ”
“อยู่ที่สวนด้านหลังครับ กำลังรอทำกระทงกันอยู่ แต่จงรักมาเมื่อกี้ ป่านนี้คงเริ่มทำกันแล้ว”
“งั้นฉันไปล่ะ”
“โถ่…ไม่อยู่คุยกับผมอีกหน่อยเหรอพี่ นานๆ จะเจอพี่รหัสกับเขาสักที”
“ฉันอยากเจอแกตายล่ะ ไปแล้วนะ เสียเวลา”
“ครับๆ” กลองโบกมือให้พี่รหัสพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทางชอบใจที่ได้แกล้งอีกฝ่าย
โลกนี้มันกลมกว่าที่ณธิปคิดไว้มาก เขาเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าน้องรหัสของตนเองทำงานเป็นลุกจ้างอยู่ที่ I promise Tower ดังนั้นณธิปจึงใช้ความเป็นพี่ให้เป็นประโยชน์ โดยการใช้น้องสายรหัสของตนเองคอยสืบข่าวคราวความเป็นไปของกมลให้ โดยมีค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ให้ด้วย
เมื่อเดินหลุดออกมาจากตัวอาคาร ด้านหลังตึกก็ปรากฏให้เห็นสระน้ำธรรมชาติขนาดย่อมๆ ภูมิทัศน์ที่ถูกสรรสร้างโดยฝีมือมนุษย์ ดูสวยสมจริงจนไม่น่าเชื่อว่ากำลังยืนอยู่ใจกลางกรุงเทพ
และที่เต้นท์สีขาวริมสระมีผู้คนนั่งล้อมวงกันอยู่เป็นจำนวนมาก ณธิปมองไล่สายตาหาหนึ่งในบรรดาผู้คนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานฝีมือจากใบตอง เพียงครู่เดียวเขาก็พบหนุ่มหน้าหวานนั่งโดดเด่นอยู่ไม่ใกล้จากคนรักของเมฆานัก
เห็นดังนั้นณธิปจึงเดินเข้าไปหาเป้าหมายทันที
ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้ พนักงานหลายๆ คนก็หันมามองทางณธิปเป็นตาเดียว แล้วต่อจากนั้นทุกคนก็พากันขยับเพื่อหลีกทางให้ชายหนุ่มเดินไปหาเจ้านายของตนโดยไม่ได้นัดหมาย พอกมลเห็นความเคลื่อนไหวนั้น เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาใหม่
“มาเร็วนะครับ เสร็จงานแล้วหรือ” กมลทัก
“เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ถึงยังไม่เสร็จ ก็รอก่อนได้ แต่ที่จะมาหาคุณ ผมรอไม่ได้”
พนักงานแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งน้อยใหญ่ ต่างก็มองหน้ากันด้วยท่าทางอิหลักอิเหลื่อ เพราะไม่คิดว่าณธิปจะหยอดเจ้านายตนซึ่งๆ หน้า ทั้งที่คนนั่งกันเยอะเช่นนี้ แต่คุณไอของทุกคนก็ไม่มีท่าทีหวั่นไหว ได้แต่ยิ้มบางๆ ตามวิสัย แล้วขยับที่ให้ณธิปนั่งด้วย
“ทำกระทงด้วยกันสิครับ จงรักกำลังสอนพอดี” กมลชักชวน
“ผมไม่ค่อยเก่งงานฝีมือน่ะ ลอยกระทงเดียวกับคุณไม่ได้เหรอ” ณธิปว่า
“กระทงใครกระทงมันสิคุณ ผมก็ไม่เก่งเหมือนกัน”
“งั้นเราช่วยกันทำกันก็ได้” ณธิปเสนอ ทว่าก่อนที่กมลจะตอบอะไร เสียงของใครคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ
“ไม่มีน้ำยา”
“พี่เมฆครับ” จงรักรีบปรามคนรักของตนเอง ที่วันนี้ดูเหมือนจะเกเรกว่าทุกวัน
“ว่าไงครับ” เมฆาก้มลงมองน้อง
“ตั้งใจทำของตัวเองสิครับ” จงรักอยากบอกพี่เมฆาว่าอย่าหาเรื่องณธิปเลย เพราะกลัวพี่ชายลำบากใจ ด้วยไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นอย่างไร
“พี่ก็ตั้งใจทำอยู่นี่ครับ” เมฆาบอกพลางยื่นกลีบใบตองเบี้ยวๆ ที่เพิ่งพับให้คนรักดู
“หึ…ขนาดตั้งใจแล้วนะ” ณธิปแอบเหน็บ
“ก็ดีกว่าคนที่ไม่รู้จักพยายามแล้วกัน”
“ใครว่าฉันไม่รู้จัก”
“ถ้างั้นก็ลองทำดูเองสิ”
“ได้ งั้นก็ลองดูว่าใครจะทำสวยกว่ากัน” ณธิปท้า
“เอาสิ” และคนที่เคยนิ่งๆ อย่างเมฆาก็รับคำท้าเสียด้วย พาให้คนทั้งเต้นท์ลอบกลืนน้ำลายกับศึกใหญ่หลวงไปตามๆ กัน มีเพียงกมลกับจงรักที่ลอบมองกันด้วยแววตาเหนื่อยใจ
หลังจากผ่านไปกว่าสองชั่วโมง ณธิปก็เริ่มรู้สึกว่าเขาไม่น่าปากไวรีบส่งสารท้ารบให้แก่ศัตรูก่อนเลย เพราะการทำกระทงมันยากกว่าที่คิดมาก แม้จะได้คุณไอช่วยบ้าง หรือมีจงรักแวะเวียนเข้ามาปรับให้นิดหน่อย แต่โดยรวมแล้วก็ยังดูเหมือนกระทงที่เด็กประถมทำอยู่ดี
สงสัยงานนี้จะแพ้เสียแล้ว…ณธิปคิดเช่นนั้น จนกระทั่งได้เห็นกระทงรูปร่างประหลาดของเมฆา ชายหนุ่มก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะสภาพก็ไม่ต่างจากกระทงของเขามากนัก
“ยิ้มอะไรครับ” กมลถาม เมื่อเห็นคนเจ้าเล่ห์ผุดยิ้มร้าย
“กำลังตลกคนอวดเก่ง” ณธิปว่า
“คุณว่าตัวเองหรือ” กมลตอบกลับหน้าตาย
“นี่คุณว่าผมหรือไอ เดี๋ยวเถอะ ถ้าผมจีบติดเมื่อไหร่ คุณโดนทำโทษแน่” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างนึกหมั่นเขี้ยว หมายมั่นปั้นมือว่า ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อใด เขาจะเอาคืนให้สมใจทีเดียว แต่กมลกลับไม่สะทกสะท้าน ทั้งยังตอกกลับนิ่งๆ
“ยังมีหน้ามาขู่คนอื่นอีกนะ จีบให้ติดก่อนเถอะ”
“คอยดูเถอะ ผม…” ยังไม่ทันที่ณธิปจะเอ่ยจบ เสียงของเด็กแสบสองคนก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ลุงไอ!~”
“พี่หยิน น้องหยาง” กมลปัดไม้ปัดมือ ก่อนจะอ้าแขนกอด ต้อนรับเด็กทั้งคู่ เด็กๆ หอมแก้มของคุณลุงใจดีคนละฟอด ก่อนจะหันมาสวัสดีทุกคนในเต้นท์รอบสารทิศ รวมทั้งณธิปด้วย
แล้วเจ้าแฝดคนเล็กก็ตาดี เห็นกระทงที่อยู่ในมือของณธิปเข้า เขาจึงเอ่ยทักขึ้น
“อาเล็กทำกระทงเหรอครับ”
“ครับ” ณธิปพยักหน้า “กระทงของอาสวยไหมครับ”
“สวยครับ ดอกไม้เย้อะเยอะ” หยางว่า เขาชอบกระทงของณธิป เพราะมีดอกไม้สีสันสวยงามประดับเต็มกระทง แม้จะบิดเบี้ยว แต่เด็กน้อยก็ไม่ใคร่ใส่ใจ
“ของพ่อเมฆก็สวยนะหยาง” แฝดคนพี่ว่า พลางชี้ชวนให้แฝดน้องมองตาม
“ขอบคุณครับน้องหยิน” เมฆายิ้มรับคำชมของเด็กน้อย
ได้ยินเด็กสองคนเอ่ยชมเช่นนั้น กมลก็นึกไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้ และคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ และอาจลดความขัดแย้งของสองหนุ่มได้อีกด้วย
“เด็กๆ ครับ”
“ครับลุงไอ” เด็กสองคนประสานเสียงตอบลุง
“พวกหนูช่วยลุงไอเป็นกรรมการทีได้ไหมครับ”
“กรรมการเหรอครับ” หยินเอียงคอสงสัย
“ครับ” กมลพยักหน้า
“กรรมการอะไรครับลุงไอ” หยางถามต่อ
“ก็เป็นกรรมการตัดสิน ว่ากระทงของใครสวยกว่ากัน ระหว่างพ่อเมฆกับอาเล็ก”
เด็กสองคนหันมองหน้ากัน แล้วพยักหน้าอย่างรู้ใจ ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างนึกสนุก
“พวกเราจะเป็นกรรมการให้ครับ!”
ทุกคนลอบยิ้มออกมาทันที ทั้งยังโล่งใจที่ไม่ต้องนั่งตัดสินศึกระหว่างสองหนุ่ม มีเพียงณธิปกับเมฆาเท่านั้นที่นึกหวั่นๆ เพราะเดาใจเด็กๆ ไม่ได้ ซ้ำยังกลัวว่าจะแพ้ฝ่ายตรงข้ามด้วย
เมื่อกระทงเสร็จแล้วทั้งคู่ พวกเขาก็เอามาวางข้างกันเพื่อให้เด็กน้อยได้ดูจนพอใจ จะได้ตัดสินว่าของใครที่เหนือกว่า เดินวนดูอยู่ครู่หนึ่ง เด็กๆ ก็ซุบซิบหารือว่าควรตัดสินอย่างไร ทว่าอยู่ๆ เจ้าแฝดคนน้องก็ร้องโวยวายขึ้นมาเสียก่อน
“หยางชอบดอกไม้มากกว่า” น้องหยางประกาศ
“แต่ของพ่อเมฆมันมีสามชั้น สวยจะตาย” หยินว่า
“แต่ของพ่อเมฆมีดอกไม้นิดเดียว สีไม่สวย” คนนั้นส่ายหน้าพลางวิจารณ์
“แต่ของอาเล็กมีกลีบชั้นเดียว พี่ว่าไม่แข็งแรง” หยินวิจารณ์บ้าง
“แล้วตกลงพี่หยินจะเลือกอันไหน”
“พี่เลือกของพ่อเมฆ” หยินตอบอกย่างมั่นใจ
“แต่หยางชอบของอาเล็ก พี่หยินต้องเลือกของอาเล็กกับหยางสิ”
“ใครชอบอันไหนก็เลือกอันนั้น น้องหยางอย่าเอาแต่ใจ” คนพี่พูดอย่างมีเหตุผล แต่ดูเหมือนคนน้องจะไม่ยอม พลางงอแงไม่เลิกอีกด้วย
“แต่ถ้าเลือกคนละอัน ก็ไม่มีใครชนะสิ แข่งแล้วต้องมีคนชนะ”
“หยางเอาแต่ใจ”
“พี่หยินก็เอาแต่ใจ อย่าว่าน้องนะ!” เจ้าตัวดีฮึดฮัด
ดูเหมือนการละเล่นสนุกๆ ของผู้ใหญ่ จะทำให้เด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวของคนทะเลาะกันเสียแล้ว ดังนั้นผู้ใหญ่จึงต้องออกโรงก่อนเรื่องราวจะลุกลาม
“ไม่ต้องทะเลาะกันแล้วนะครับ พวกเราเสมอกันก็ได้” เมฆาเข้ามาหาเด็กๆ เจ้าหยินจึงกระโดดกอดขาชายหนุ่มไว้
“นั่นสิ เด็กๆ ให้คนละหนึ่งคะแนนนี่นะ เสมอกัน” ณธิปเข้ามาอุ้มน้องหยางที่ทำหน้าเบี้ยวด้วยความขัดใจ
“หยางไม่อยากให้เสมอ เดี๋ยวไม่มีคนได้รางวัล” เจ้าตัวเล็กพูดกับณธิป
“เสมอกัน ก็เหมือนชนะทั้งคู่ ได้รางวัลทั้งสองคนเลย แบบนี้ดีไหม”
“แล้วคนให้คะแนนได้รางวัลด้วยไหมครับ” หยางถามเบาๆ
“เจ้าเล่ห์นี่นา” ณธิปหัวเราะออกมาเสียงดัง เด็กคนนี้เหมือนเขาตอนเด็กๆ ไม่มีผิด “วันนี้อาไม่มีของรางวัลเลย อามีแต่กระทงอันเดียว”
“หยางอยากได้กระทงของอาเล็ก หยางจะลอยกระทง”
“แล้วกระทงขนมปังนี่ล่ะคะลูก” หทัยยกกระทงขนมปังที่เจ้าตัวดีได้มาจากโรงเรียนให้ดู
“กระทงขนมปังเอาไว้ไปลอยที่วัด ที่มีปลาเยอะๆ” เด็กน้อยว่า “วันนี้ขอหยางลอยกระทงดอกไม้ของอาเล็กนะครับ”
ณธิปยิ้มออกมาจนเต็มแก้ม เพราะไม่คิดว่าจะมีคนชอบกระทงเบี้ยวๆ ที่เขาประดิษฐ์ “ได้สิครับ อายกให้นะ”
“ถ้าอย่างนั้นหยินขอของพ่อเมฆนะครับ” เห็นน้องได้กระทงใบตอง ความอยากลอยกระทงขนมปังของแฝดพี่ก็หมดลง
“ครับ” เมฆาพยักหน้ารับ
“เย้ๆ”
เมื่อเด็กทั้งสองได้สิ่งที่พอใจแล้ว ทั้งคู่ก็กลับมาดีกันเหมือนเก่า ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้ตั้งท่าเลาะกัน เห็นดังนั้นเมฆากับณธิปกับเผลอหันมายิ้มให้กันอย่างโล่งใจ ด้วยไม่ต้องเป็นสาเหตุให้เด็กๆ งอแง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ไม่ชอบขี้หน้า สองหนุ่มก็แสร้งเบือนหน้าหนีไปคนละทาง ท่ามกลางสายตาขบขันของกมลและจงรัก
งานลอนกระทงที่ I promise สนุกกว่าที่ณธิปคิด แม้จะวุ่นวายและหลังขดหลังแข็งเพราะนั่งทำงานฝีมือตั้งแต่บ่าย แต่พอตกเย็นก็มีเลี้ยงอาหารและประกวดนางนพมาศกันสนุกสนาน กว่าจะได้ลอยจริงๆ ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม
เนื่องจากกระทงที่ทำแข่งก่อนหน้าให้หลานๆ ของกมลไปแล้ว ณธิปก็หันมาเรียกร้องเอารางวัลจากคนคิดเกมแทน ครั้นเห็นกมลเดินไปทำท่าจะลอยกระทงเหมือนคนอื่นๆ ชายหนุ่มก็ลุกจากเก้าอี้และเดินตามไปที่สระน้ำ
“ให้ผมลอยด้วยสิ” เจ้าของดวงตารีเรียวว่า
“ได้ยังไง นี่ของผมนะ” กมลบอก
“แต่ผมยกของตัวเองให้น้องหยางไปแล้วนี่” ชายหนุ่มอ้าง “แถมยังไม่ได้รางวัลเลยด้วย ที่แข่งกับนายเมฆน่ะ”
“ผมไม่ได้บอกว่าจะให้รางวัลสักหน่อย” คนหน้าหวานค้าน เพราะเขาไม่ได้บอกจริงๆ
“โถ่…อย่าใจร้ายสิครับ ดูนายคนนั้นยังไปลอยกระทงเดียวกับจงรักได้เลย” ณธิปบุ้ยใบ้ไปทางจงรักกับเมฆา ที่กำลังช่วยกันวักน้ำส่งกระทงที่ริมสระด้านหนึ่ง
“ก็เขาเป็นคนรักกัน” กมลตอบ
“คุณไอก็เป็นคนรักของผมเหมือนกัน” คนเจ้าเล่ห์บอกหน้าทะเล้น ก่อนจะว่าต่อ “ผมแค่กำลังรอให้คุณรับผมเป็นคนรักเท่านั้นเอง”
กมลมองคนหน้าไม่อาย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “งั้นก็รอไปก่อนครับ”
“ใจร้าย” ณธิปบ่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดจาเย็นชา ทั้งยังเดินไปที่ริมน้ำโดยไม่รอเขา
ทว่าก่อนที่กมลจะนั่งลงอธิษฐานและลอยกระทง คนใจร้ายก็หันมาปรายตามองณธิปด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก ก่อนจะเอ่ย
“ถ้าจะลอยด้วยกันก็รีบมาสิครับ”
ครั้นได้ยินณธิปก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรีบเดินไปทรุดนั่งข้างๆ อีกฝ่ายทันที
มองกระทงค่อยๆ เคลื่อนไกลออกไป แสงประทีปสว่างไสวท่ามกลางแสงจันทร์เฉิดฉัน เมื่อครู่ ก่อนที่จะลอยกระทง ณธิปอธิษฐานไปข้อหนึ่ง เขาไม่ได้ขอให้กมลรัก แต่ขอให้คนใจร้าย ใจดีกับเขาทุกๆ วัน เท่านั้นก็พอใจแล้ว…
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่าาา
แต่มาเป็นตอนพิเศษนะคะ
ตอนนี้มี feat.กับโปรดจงรัก ด้วยล่ะ
ถ้าจะพูดถึงเรื่องช่วงเวลาในเรื่องแล้ว ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักนะคะ
แค่อยากเขียนออกมาเป็นโมเม้นพิเศษเฉยๆ
ส่วนตอนหลักจะลงให้อ่านไม่เกินวันอาทิตย์ค่ะ
ฝากด้วยนะคะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562] (อ่าน 203194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก